VERKLARENDE WOORDENLIJST PALEONTOLOGIE A

 zie onder Geologie /PALEONTOLOGIE 

zie ook    

°

EXTERNE  LINKS  & bronnen  

In het Nederlands–> Nederlands 

http://www.fossiel.net/information/article.php WOORDENLIJST 

°

In English Please–> English 

http://palaeos.com/paleontology/glossary.html

A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z

 

Paleontological glossary Choose the first letter of the the term you’re interested in:A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z |

 

_________________________________________________________________________________________________

Verklarende woordenlijst Paleontologie

DINOSAURICON A             

°

A

°

In het Nederlands

*Aanhechtingssporen (holdfast trace-fossil  ) 

Aanhechtingssporen van organismen zijn b.v. bekend van oesters, die zich vasthechten aan gesteenten en vancrinoïden in Silurische kalkstenen.
Verder van zeepokken en ook oesters, gehecht aan andere organismen.
Veel organismen hechten zich aan schelpen of skeletten van andere organismen, die dood of levend kunnen zijn.
Epibiont = levend op een ander levend wezen.
Epizoair = een organisme, levend op een dier.
Epifyt = een plant, levend op een plant.
Epilithe = een organisme, levend op een gesteente.

In English PleaseCrinoid Holdfast in Waldron Shale    

 

Unidentified crinoid holdfast embedded in Waldron Shale of Clark County, Indiana.  Fossil dates to Middle Silurian Period.

Crinoid holdfasts and bryozoans on a cobble from the Ordovician of northern Kentucky.
In English PleaseEdiacaran  holdfasts

In English PleaseAspidella is the holdfast of a sea pen-like organism, which had a large bulbous holdfast buried in the sediment, with a stalk and frond rising up into the water column. So the organism has some elements (the holdfast) below the bacterial mat, and some (the frond) above the mat.In this configuration, the frond will be subject to water currents. What is though to have happened is that strong currents carrying the sand that will eventually overlay the organisms has hit the frond and basically dragged the whole organism including the holdfast, in the direction of the palaeocurrent. As the holdfast is under the mats, this dragging has uprooted the holdfast and dragged it through the microbially bound mat layer. The parallel lines represent torn-up bits of mat which were attached to the top of the holdfast. Lumpy margins of the ‘mops’ are probably caused by small lumps of sediment trapped next to the holdfast.

Formation of “mops”. A: Normal conditions. B: Current drag. C: Current induced structures.
D: Sand deposition. E: Preservation. (Tarhan et al. 2010)

This explanation can explain a number of structures seen in Ediacaran rocks.

____________________________________________________________________________________________________
ABAXIAAL
abaxiaal  / bijv.naamw. [plantkunde]
…..aan de zijde die van de as is afgekeerd
…..Van de as afgekeerd ….van de hoofdas weggekeerd (cf. adaxiaal)
¨¨¨Aan de kant die van de hoofdas afgekeerd is. Alternatieven: abaxiale
*Spelling’abaxiaal‘ komt NIET voor in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie en de spellingwoordenlijst van OpenTaal. Dit wil niet zeggen dat het fout gespeld is. …

In English PleaseAbaxial … A term used to describe the lower surface of an organ/organism; more specifically for plants it describes the side away from the axis of the plant (especially denoting the lower surface of a leaf).

__________________________________________________________________________________________________

ABYSSAAL  …..heeft betrekking op alles wat voorkomt in de diepzee, dieper dan 1000 meter. De  Diepzee betreffende / Meer dan 1000 meter diepgaand in zee  /  Uit de diepe aardkorst / Uit de diepste zee / Zeer diepgaand

ABYSSALE ZONE   —>  De Abyssale zone of abyssopelagische zone is dat deel van de oceaan dat tussen 4000 en 6000 meter diep is. De abyssale zone ligt hiermee dieper dan bathyale dieptes, maar minder diep dan diepzeetroggen. Het woord “abyssaal” is afgeleid van ἄβυσσος, Grieks voor “bodemloos”. = Op deze diepte dringt geen licht van het oppervlak door  … http://nl.wikipedia.org/wiki/Abyssale_zone

°In English PleaseAbyssal Zone ….The abyssal zone is a very deep part of the ocean (6000–8000 m water depth).

__________________________________________________________________________________________________

In English PleaseACANTHODIANS

A primitive group of Silurian to Permian jawed bony fishes, bearing bony spines in front of all but their caudal fins.

http://www.bloggen.be/evodisku/archief.php?ID=2447359

In het Nederlands*Acanthodii

De Acanthodii zijn de oudst bekende vertebraten, die zowel kaken met tanden als vinnen bezaten. Er wordt verondersteld, dat deze kaken zijn ontstaan uit de eerste kieuwbogen van hun voorouders, die bestonden uit scharnierende stukjes kraakbeen. Wikipedia ….Voor de  vinnen ( behalve de staartvinnen )  staan gewoonlijk  beenderige stekelachtige structuren

Climatius https://i0.wp.com/s45.radikal.ru/i108/0810/79/9cf483d2260f.jpg 

°
In English Please
Abbreviated Dendrogram
Gnathostomata
|--Placodermi
`--o Eugnathostomata (=Acanthodii)
   |--Ptomacanthus
   |--+--Climatiiformes
   |  `--Chondrichthyes
   `--Teleostomi
      |--+--Ischnacanthiformes
      |  `--Acanthodiformes
      `--Osteichthyes
         |--Actinopterygii
         |  |--Cladistia
         |  `--Actinopteri
         |     |--Chondrostei
         |     `--Neopterygii
         `--Sarcopterygii

Acanthodii: Acanthodus. 

reconstructions of three acanthodians

Range: Ordovician to Early PermianPhylogeny: TeleostomiOsteichthyes + *: Climatiiformes + (Ischnacanthiformes + Acanthodiformes).http://palaeos.com/vertebrates/acanthodii/acanthodii.html

Climatius (top left; Lower Devonian), Diplacanthus (top right; Middle Devonian) and Acanthodes (center; Lower Permian) ©
acanthodii logo
  _________________________________________________________________________________________________
In het Nederlands
Acervularia. Siluur.  Gotland.  —> zie ook   anthozoa 
In English PleaseAcervularia ananas, a colonial rugose coral from the Silurian of Wenlock
__________________________________________________________________________________________________

In het NederlandsActinopterygii 

Afbeeldingen van actinopterygii

http://nl.wikipedia.org/wiki/Straalvinnigen

http://www.fossiel.net/id_system/fossil_id_search.php?cat=54

De Actinopterygii of straalvinnige vissen vormen een klasse binnen de beenvissen (Osteichthyes). Beenvissen bezitten, in tegenstelling tot kraakbeenvissen, een skelet dat volledig verbeend is. Binnen de beenvissen worden naast de straalvinnige vissen ook de kwastvinnige vissen (Sarcopterygii) ondergebracht.

Diplomystus, een zeer goed bewaarde straalvinnige vis uit het Eoceen van Wyoming, VS

     

Foto’s of locaties voor Actinopterygii bekijken

___________________________________________________________________________________________________
 
ACNIDARIA —>  RIBKWALLEN   —>    CTENOPHORA 
In het Nederlands
–> De ribkwallen vormen een stam van het dierenrijk. Tot deze stam rekent men zeedieren die gelijkenis hebben met neteldieren, maar geen netelcellen bezitten. De naam “ribkwal” slaat op de gekamde ribben op het lichaamWikipedia
In English Please

In English PleaseORDOVICIAN  CTENOPHORE 

Phylum Ctenophora  /Geological Time: Lower Ordovician/Size (25.4 mm = 1 inch): Fossil is 20 mm diameter on a 120 mm by 30 mm matrix / Fossil Site: Fezouata Formation, Zagora, Morocco



In English PleaseComb jellies derive their name from the groups of cilia that allow them to move through the water column. They are known as far back in time as the Cambrian of
Chengjiang, the Burgess Shale of Canada, and the Wheeler Shale of Utah. Due to the fact that they are wholly soft-bodied, they are rarely seen as fossils, even from those well-known largerstatte, making this example most unusual as it comes from the younger Ordovician deposits of Morocco. Note the smaller second example in the background
.

  

Bathocyroe fosteri a common but fragile deep-sea lobate, oriented mouth down  Light diffracting along the comb rows of a Mertensia ovum. The right lower portion of the body is regenerating from previous damage.

http://www.fossilmall.com/EDCOPE_Enterprises/invertebrates/invert92/Invfossil92.htm

In English PleaseANCESTORS ?  

“CREATIONISTS, please note,” says Simon Conway Morris of the University of Cambridge. Beautifully preserved fossils of soft-bodied animals found in China show that the origin of phyla, the broadest category in the classification of animal life, is less mysterious than was thought.

Gaps in the fossil record mean that animal groups sometimes seem to pop up without having obvious ancestors. One example is the comb jellies or ctenophores, soft-bodied animals that live throughout the world’s oceans.

Now, with the discovery of eight fossils, (reported  2006) palaeontologists think its ancestors came from the Ediacaran biota, the planet’s first large complex creatures.

The animal has been named Stromatoveris , for “mattress spring” – it lived attached to the seabed by a stalk. The fossils were found in deposits in Chengjiang in Yunnan province, and are about 515 million years old. This means the animal lived in the midst of the Cambrian explosion …

http://scienceblogs.com/pharyngula/2006/05/08/stromatoveris/

_________________________________________________________________________________________________
ACROSALENIA  (orde Salenoida), Jura. Heeft een afgeplatte schaal met grote knobbels. ZEE- EGEL

In English PleaseAcrosalenia L. Agassiz, 1840, p. 38

[= Plesiosalenia Valette, 1906, p. 275 (subjective); = Perisalenia Valette, 1906, p. 276 (subjective).

See also Acrosalenia (Milnia) Haime, 1849]

Diagnostic Features
  • Apical disc not raised above the corona; smooth; hemicyclic (the posterior two oculars reaching the periproct).
  • Periproct displaced towards posterior along anterior-posterior axis. One or more suranal plates incorporated into the disc.
  • Ambulacral plating trigeminate adorally and usually throughout; granulation developed between the two columns of primary tubercles.
  • Single primary tubercle to each interambulacral plate; all tubercles perforate and crenulate. In type species primary tubercles decrease in size adapically.
  • Primary spines relatively stout and fusiform, with cortex.
Distribution

Lower Jurassic (Hettangian-Sinemurian) to Lower Cretaceous (Valanginian); Europe, Former Soviet Republic, North Africa; Middle East.

Name gender feminine
Type

 Acrosalenia spinosa L. Agassiz, 1840, by original designation.

Species Included
Classification and/or Status

CalycinaSalenioida (stem group).

Presumed paraphyletic.

Remarks

This genus, as redefined here, is presumed to represent the earliest stem group members of the SalenioidaMilnia is separated here as a monophyletic subclade distinguished by having a very slender, strongly U-shaped posterior genital plate (genital plate 5). Metacrosalenia differs in having simple ambulacral plating from the ambitus adapically. Eodiadema has a similar tuberculation, and a hemicyclic apical disc, but the disc has a smoothly rounded periproctal opening and there is no evidence for there having been suranal plates.

A. chartroni has a hemicyclic apical disc and integrated suranal plates that give the inner edge of the apical disc an angular appearance.

A. lycetti Wright, 1851 differs from true Acrosalenia in having a monocyclic rather than hemicyclic apical disc. It deserves separation at generic level.

Agassiz, L. 1840. Description des Échinodermes fossiles de la Suisse. Partie 2, Cidarides.Mémoires de la Société helvétique des Sciences naturelles, 4, 107 pp., 11 pls

Vadet, A. 1985. Oursins fossiles du Boulonnais. Memoires de la Societe academique du Boulonnais 1, 60 pp.

Acrosalenia (Milnia) Haime, 1849, p. 217

[=Thylosalenia Pomel, 1883, type species Hemicidaris patella Agassiz, 1840, by original designation]

Diagnostic Features
  • Periproct displaced towards posterior along anterior-posterior axis.
  • Apical disc not raised above the corona; smooth.
  • One large suranal plate plus smaller ones.
  • Posterior genital plate strongly U-shaped; bounded by posterior ocular plates, genital plate 5 and suranal plates.
  • Ambulacral plating trigeminate throughout; granulation developed between the two columns of primary tubercles.
  • All tubercles perforate and crenulate.
Distribution

MiddleJurassic (Callovian) to Lower Cretaceous (Valanginian); Europe.

Name gender feminine
Type

 Milnia decorata Haime, 1849 [=Acrosalenia angularis Agassiz, in Agassiz & Desor,1847], by original designation.

Species Included
  • M. angularis (Agassiz, in Agassiz & Desor, 1847); Oxfordian-Kimmeridgian, Europe.
  • M. guittoni Vadet, Nicolleau & Pineau, 1996; Callovian, France.
  • M. patella (Agassiz, 1846); Valanginian, Europe.
Classification and/or Status

CalycinaSalenioida (stem group)

Presumed monophyletic.

Remarks

Differs from Acrosalenia in having a slightly stronger posterior elongation of the apical disc opening and a more slender and much more strongly U-shaped posterior genital plate. Haime established this genus on the specimen illustrated here. As Wright (1856) documented, this was very quickly treatred as a synonym of Acrosalenia.

Haime, J. 1849. Observations sur le Milnia decorata. Annales des Sciences naturelles, (3) 12, 217-240.

Wright, T. 1857-1878.  Monograph of the British fossil Echinodermata of the Oolitic Formations: Volume 1. The Echinoidea.  Palaeontographical Society Monographs, London. i-xviii + 1-371, pls 1-80. 1-154, pls 1-10 (1857); 155-302, pls 11-22 (1858); 303-390, pls 23-36 (1859); 391-468, pls 37-43 (1861); 469-481 (1878).

_

Afbeeldingen van acrosalenia  <–

________________________________________________________________________________________________

In English PleaseACROTRETIDA    Cambrium tot recent.    Brachiopoda    ( Nota :   Isocrania bekend uit het Krijt van Zuid-Limburg.)

http://en.wikipedia.org/wiki/Acrotretida

Afbeeldingen van acrotretida

.

Acrotretida: Oval or round shaped.

Below: Example of Order Acrotretida

For more information:

http://www.ucmp.berkeley.edu/brachiopoda/lingulata.html

http://palaeo.gly.bris.ac.uk/Palaeofiles/Fossilgroups/Inarticulate/index.html

http://www.palaeos.com/Invertebrates/Lophotrochozoa/Brachiopoda/Linguliformea/Lingulida.html

_________________________________________________________________________________________

°

In het NederlandsAREAAL  ; verspreidingsgebied  (  som van verschillende   leefgebieden en niches     van een (meestal opportunistische )  soort  )

°

In English Please°Aerial  Living above the surface of the ground or water (as in aerial roots).

*  Structuren ( van planten ) die leven  boven het wateroppervlak(waterplanten –>  bloemen )   of bovengronds (luchtwortels)

LUCHTWORTELS 

Waringinboom met veel luchtwortels.Volgens de gids een Tarzanboom.

Indonesische Waringinboom met veel luchtwortels.
Volgens de gids een Tarzanboom.

obligate epiphyte  orchideen met luchtwortels

______________________________________________________________________________________________

AEROBES  Organisms that require free oxygen (O2). See Aerobic.

In het NederlandsAEROOB (microbiologie )    –>   Rotting heeft plaats, als het milieu aëroobis = als er voldoende zuurstof aanwezig is. Als dit niet het geval is, dan kan er door anaërobe bacteriën (= geen zuurstof nodig hebbende bacteriën, )stinkend H2S=zwavelwaterstof worden gevormd.

 °Aerobic  …..Requiring free oxygen (O2).

http://en.wikipedia.org/wiki/Aerobic_organism

(Microbiology )

aerobes-anaerobes

_________________________________________________________________________________________

°

In het Nederlandsaff.

De uitdrukking aff. wordt gebruikt in de wetenschappelijke naamgeving om te duiden op het mogelijk taxonomisch verband tussen een nieuwe soort en een gekende soort. Het kan met andere woorden gelezen worden als ‘gelijkend op’.

Bijvoorbeeld een trilobiet beschreven door Morzadec als ‘Heliopyge aff. helios’ geeft aan dat het om een soort gaat die sterk gelijkt op H. helios, maar desalniettemin eventueel ook nog een andere soort zou kunnen zijn

________________________________________________________________________________________

In het Nederlands*Afzettingen /sediments

– Fossielhoudende ( Afzettings)gesteenten zijn verreweg de belangrijkste Matrix-materialen voor een paleontoloog…

Sedimentaire fossielhoudende gesteenten kunnen de basis vormen van sommige morfogenetische gesteenten ( =bijvoorbeeld blauwe hardsteen ) deze kunnen ook ( meestal kleinere ) fossielen bevatten

    Oudste Sedimentair archief = oudste leven <–klik

°

In het Nederlands*Afzettings gesteenten /Sedimentary rock

http://skywalker.cochise.edu/wellerr/rocks/sdrocksL.htm

Weathering decomposes bedrock

Flowing water,wind,gravity,and glaciers then erode the rock,transport it downslope,and finally deposit
it on thesea coast or in lakes and river valleys.Finally,the loose sedi-ment is cemented to form hard sedimentary rock.
Sedimentary rocks make up only about 5 percent of the Earth’s crust.However,because they form on theEarth’s
surface,they are widely spread in a thin veneer over underlying igneous and metamorphic rocks.
As a result,sed-imentary rocks cover about 75 percent of continents.Many sedimentary rocks have high economic
value.Oiland gas form in certain sedimentary rocks.Coal,a major energy resource,is a sedimentary rock.Limestone
is an important building material,both as stone and as the primary ingredient in cement.Gypsum is the raw material
for plas-ter. Ores of copper,lead,zinc,iron,gold,and silver concen- trate in certain types of sedimentary rocks

____________________________________________________________________________________________________

°

Age of Mammals:

term found in popular books on evolutionary systematics for the Cenozoic era, beginning with the Paleocene Epoch when following the K-T (end Cretaceousmass extinctionmammals underwent a huge evolutionary radiation and thus replaced reptiles as the dominant life on Earth. Paleontologist Björn Kurtén wrote a popular intelligent layperson book with the same title. The Age of Mammals is also the name of a mural by Rudolph Zallinger for the Yale Peabody Museum (link), which follows his earlier and better known The Age of Reptiles. The Age of Mammals has in turn been replaced by the Anthropocene or Age of Man, (Holocene) when humans dominate every conceivable environment and most other life forms (apart from weedy species) are suffering a mass extinction (Yes I know humans are also mammals, so technically speaking this is still the age of mammals, but I tend to think of age of mammals as a period of flourishing biodiversity). (MAK)

Tijdperk der zoogdieren  —>  quartair  

°

Age of Reptiles: term found in popular books on evolutionary systematics for the Permian through to Cretaceous periods (but obviously originating with Victorian discoveries of “antediluvian monsters”), when reptiles(first mammal-like reptiles, then archosaurs and marine reptiles) were the dominant life on Earth. Paleontologist Edwin Colbert wrote a popular intelligent layperson book with the same title. The Age of Reptiles was followed by the Age of Mammals(MAK).

murals  ager of reptiles


The Age of Reptiles is also the title of a 110-foot (30 meter) mural painted by Rudolph Zallinger depicting the time from the Devonian to the Cretaceous and featuring dinosaurs and other prehistoric animals (His The Age of Mammals mural is similar and covers the Cenozoic). The fresco sits in the Yale Peabody Museum in New Haven, Connecticut, and was completed in 1947 after three years of work. The Age of Reptiles was at one time the largest painting in the world, and depicts a span of nearly 350 million years in Earth’s history. Painted in the Renaissance fresco secco technique, The Age of Reptiles was an important cultural influence during the 1950s-60s, images of which are often found in earlier books on paleontology, and was also the model for dinosaur toys. Despite its somewhat outdated view of dinosaurs (presenting them as slow, sluggish creatures), The Age of Reptiles is still notable for its historical and artistic merit and as the largest natural history painting in the world. It has been an inspiration to many visitors including both Robert Bakker and Peter Dodson, who credit it with influencing them to become paleontologists. Dodson was nearly moved to tears upon first seeing it as a college senior. (Wikipedia).

Editors note: In my own case, a photo of this mural in a book (I no longer remember which one) when I was still a young child (maybe 10 or so) exerted a huge influence on me, like a revelation, and for the first time gave me a visual appreciation of deep time in terms of succession and transformation of various forms of plant and animal life. To this day, this mural, along with a spindle diagram of vertebrate evolution in G.G. Well’sScience of Life, have been the two central influences that determined the way I think about deep time and the evolution of life on Earth. I think of Palaeos com as in many ways simply an extension, update (in keeping with more recent discoveries) and commentary on this magnificent work.

(MAK)

Link – Age of Reptiles at the Yale Peabody Museum

Tijdperk der reptielen  –> Mesozoicum

°

Age of the fishes 

Tijdperk der vissen  —>  devoon  

°

Aglaspids

A group of arthropods which are of uncertain affinities, but look superficially like horseshoe crabs.

Beckwithia typa
Weeks Formation
Millard County, Utah

Beckwithia

Aglaspids

Aglaspida

Aglaspid - Beckwithia

Aglaspid – Beckwithia   Late Cambrian, Utah, USA

Cambrian aglaspid arthropod. Despite a superficial resemblance, aglaspids are NOT trilobites. This 0.5″ creature is actually related to eurypterids and horseshoe crabs. They are primarily found in the Late Cambrian, but are very rare anywhere they are found.

the Aglaspids remain enigmatic arthropods. Once placed with chelicerates, most workers now consider them incertae sedis, as the early arthropod phylogeny remains a highly confounded arena. The enigmatic group of early arthropods are possibly closely related to trilobites, and possibly link the trilobites with the Chelicerata. Hoxie (2005) has proposed aglaspids as among the key candidates for Protichnites trackmakers. Aglaspid fossils are found in many Cambrian and Ordovician fossil sites throughout the world. These arthropds had eight to twelve pairs of appendages, and a wide range of sizes from an inch long to nearly a foot. It is almost certain that the aglaspids did not live on land, but perhaps came ashore to mate and lay eggs, as horseshoe crabs do today. Or they may have been escaping 
predators that by the late Cambrian consisted of some scary creatures such as anomolacaris. Or, perhaps microbial mats along the shoreline provided an abundant and easy food source. Regardless, it was a paramount event for life on earth when thethe first attempts at land colonization were made. Morphologically, aglaspids appear similar to the modern-day pill bug (or rolly polly), except, like some trilobites, often had a prominent cephalon and tail appendage or telson. Their legs, designed for strolling the seafloor, probably would not have enabled 
much speed during land locomotion.

http://en.wikipedia.org/wiki/Aglaspidida

http://www.fossilmuseum.net/fossils/aglaspida.htm

The Aglaspida (Aglaspids) are an unranked (incertae sedis) clade of early arthropods that due to their resemblance to horseshoe crabs were once believed to ancestral horseshoe crabs, and were included with the chelicerata. Most recently, aglaspids are held to be distinct group, possibly closely related trilobites, and possibly linking the trilobites with the Chelicerata. Although aglaspid fossils are distributed worldwide, they are relatively uncommon in the fossil record. They are, in fact, one of the largest non-trilobite arthropod groups in the fossil record.

Aglaspids had 8 to 12 pairs of appendages and a prominent telson. These morphological characteristics have caused considerable support for Aglaspids being the maker of Protichnites ichnofossils. Protichnites of the Upper Cambrian Mount Simon Sandstone in Wisconsin have been suggested as the first footprints on land in the fossil record, possibly marking the transition to terrestrial life that took tens of millions years more to complete.

Unknown Aglaspid Arthropod
Weeks Formation
Millard County, Utah

Hesselbo S.P. (1989) The Aglaspidid Arthropod Beckwithia from the Cambrian of Utah and Wisconsin, Journal of Paleontology, 63(5) 636-642
Hesselbo S.P. (1992) Aglaspidida (Arthropoda) from the Upper Cambrian of Wisconsin. Journal of Paleontology, 66:885-923.

http://www.indiana9fossils.com/Arthropods/Aglaspids.htm

Leptoglaspis schmidti: Ordovician : Fezouata Formation / Mecisri – Zabora Area, Morocco N. Africa

A new aglaspidid arthropod, Chlupacaris dubia gen. et sp. nov., is described from the Pusgillian (lower Ashgill, Upper Ordovician) Upper Tiouririne Formation near Erfoud, southeastern Morocco. Although disarticulated, careful documenting of the tergites allows a reconstruction of the exoskeleton to be made. Although somewhat trilobite-like in appearance, the lack of facial sutures, a well-defined axis with articulating half-rings and a pygidium clearly prove Chlupacaris gen. nov. is not a trilobite. An interesting feature is the presence of a hypostome in this non-trilobite arthropod. In contrast to other aglaspidids usually considered to be carnivorous, a filter-feeding mode of life is proposed for Chlupacaris gen. nov., based on the strongly vaulted cephalon, subvertical orientation of the hypostome and less strongly vaulted trunk. Chlupacaris gen. nov. is probably most closely related to the atypical aglaspidid Tremaglaspis unite from the Tremadoc (Lower Ordovician) of the U.K., but it can also be tentatively linked to the problematic Lower Cambrian arthropods Kodymirus vagans and Kockurus grandis from the Czech Republic. The relevance and validity of previous definitions and of possibly significant characters used for identifying aglaspidids are evaluated, and as a result, a new combination of characters diagnosing Aglaspidida is proposed. Contrary to previous reports, it is suggested that aglaspidids are probably more closely related to trilobites than they are to chelicerates. This notion may be supported by the shared possession of a mineralised cuticle, a possibly similar number of cephalic appendages, and the presence of a hypostome in some forms, although this last character may alternatively be homoplastic.

Chlupacaris dubia: Ordovicianl: Tiouririne Formation: Oued Draa  Valley, Morocco N. Africa

http://www.paleodirect.com/pgset3/crus026.htm

Leptaglaspis sp.

____________________________________________________________________________________________________
In het NederlandsKaaklozen  
Tot de klasse Agnatha behoren ca. 45 soorten, waarvan de meeste uitgestorven. Een voorbeeld is de recente Lamprei. De uitgestorven pantservissen kwamen voor in Siluur en Devoon.
De kaakloze vissen vormen een parafyletische groep binnen de Chordata. Ze worden vaak onderscheiden van de andere, ‘echte’ vissen, die dan behoren tot de Gnathostomata. Wikipedia

…….De agnatha of kaakloze vissen vormen een superklasse binnen het phylum Chordata. Recente vertegenwoordigers zijn onder meer de Prikken  (vb. de Beekprik Lampetra planeri). De vroegste fossiele vertegenwoordigers zijn gekend van het Cambrium, waarmee dit één van de eerste groepen binnen de Chordata is in het fossielenbestand.

Binnen de Benelux kunnen kaakloze vissen onder meer aangetroffen worden in het Devoon van zuid-België, waar het erg zeldzame verschijningen zijn. Zo is onder meer Pteraspis rostrata  beschreven uit het Devoon van de omgeving van Bergen (Mons).File:Pteraspis rostrata.jpg

Agnatha: name given to what was previously considered a class of jawless fish, including both Paleozoic ostracoderms and extant lampreys and hagfish. With the cladistic revolution, the term has been replaced by more phylogenetically accurate terms such as “basal vertebrate” (MAK)
°

Afbeeldingen van fossil agnatha

The Agnatha are the jawless fish, and the extant varieties are the last survivors of the world’s first vertebrate animals. Jawless fishes diverged from other fish during the Cambrian some 500 million years ago, and lack scales, paired fins, and jaws. They instead have a circular toothed outgrowth used to latch on to the side of another fish in order to feed on its blood. Agnatha were prominent among primitive fishes of the early Paleozoic. Haikouichthys and Myllokunmingia are notable agnathans from the Chengjiang biota of China.

Another putative agnathid from Chengjiang is Haikouella. The Agnatha larvae are filter feeders, a characteristic that betrays their evolutionary kinship with invertebrate chordates. Many Ordovician, Silurian, and Devonian agnathans were heavily armored with bony, spiked plates. The Ostracoderms were the first armored agnathans, ancesctors of the bony fishes and thus to tetrapods, including humans, beings) that are are known from the middle Ordovician. Agnathans never recovered from a decline during the Devonian.

Haikouella fossil from Chengjiang biota The Agnatha are the jawless fish, and the extant varieties are the last survivors of the world’s first vertebrate

 

__________________________________________________________________________________________________
ALGAE
In het Nederlands

Algen of wieren zijn een verzamelnaam van een diverse groep relatief eenvoudige organismen die plantaardig zijn en dus aan fotosynthese doen. Zowel eencellige algen in het water als meercellige zeewieren behoren tot deze groep. Deze groep heeft geen wortels, bladeren en bloemen die de later ontstane hogere planten wel hebben. Fossiele algen zijn al bekend vanaf hetPrecambrium tijdperk.

Onder andere de stam Chlorophyta (Groenwieren) behoort tot de algen.

—> Photosynthetic, almost exclusively aquatic, nonvascular plants that range in size from simple unicellular forms to giant kelps several feet long. They have extremely varied life cycles and first appeared in the Precambrian.

What are Green Algae?   Green algae belong to the group Chlorophyta, named for the green pigment (chlorophyll) these protists use to photosynthesize. This is the same green pigment used by plants. Both unicellular and multicellular forms can be found in marine and freshwater environments.

The fossil record of green algae may extend back into the Precambrian, with fossils of freshwater chlorophytes from Australia. Dasycladacean green algae first appear in the Cambrian, while other types of green algae make their first appearances in the fossil record throughout the Phanerozoic.

First known fossil occurrence: Precambrian.

Last known fossil occurrence: Quaternary. This group has living relatives.

Cool Green Algae links:

Search for images of Green Algae on Google

Receptaculites
Receptaculites
From the Ordovician in Nevada

© 2003 P.J. Noble, University of Nevada, Reno (noblepj@unr.edu)

stromatolite
stromatolite
From the Precambrian in British Columbia

© 0 Ron Stanwood (kambaba@lottocheatah.com)

___________________________________________________________________________________________________

____________________________________________________________________________________________________

In het Nederlands*AMMONIETEN         Leefden in het Paleozoïcum en vooral in het Mesozoïcum. Ze zijn kenmerkend voor de periode van Devoon t/m Krijt. Ze hadden een wereldwijde verspreiding en ze zijn van groot belang voor datering binnen het Mesozoicum. Ze lijken op platte Gastropoden.

Typisch is de sifo = een buis, die langs de buikzijde van de winding door alle kamers, waaruit een ammoniet is opgebouwd, heenloopt.

Fig.56. Anarcestes (Anarcetes) lateseptatus plebeius (BARRANDE), Devoon, Böhmen. (naar Zittel, 1915)
Ammonieten kunnen worden ingedeeld naar hun voorkomen in geologische perioden of zelfs in tijdvakken

Voorbeelden:

Goniatites. Devoon – Perm. Bij ons in het Onder-Carboon, in zwerfstenen of los als zwerfsteen.
Reticuloceras. In schalie uit het Boven-Carboon o.a. bij Epen.
Gastrioceras. Boven-Carboon.
Ceratites. Trias.
Dactylioceras. Midden- en Onder-Jura. o.a. bekend uit Holzmaden in Duitsland.
Phylloceras. Onder-Jura – Boven-Krijt.
Asteroceras Jura.
Hamites. Krijt.
Rhyncolites, een bovenkaakdeel, misschien behorend tot Nautilus. Boven-Maastrichtiën.

ammonieten en aanverwanten.docx (3.3 MB)

Een ammoniet is een fossiele schelp uit het Paleozoïcum en Mesozoïcum. De diergroep is aan het eind van het Krijt uitgestorven. Slechts het spiraalgewijs gewonden uitwendige skelet is fossiel bewaard gebleven. Deze fossielgroep is van groot belang voor datering van Mesozoïsche laagpakketten.

Ammonitida

Een ammoniet is een gekamerde schelp van een uitgestorven inktvisachtige. De orde van Ammonitida behoort tot de klasse Inktvisachtigen (Cephalopoda) en het phylum Weekdieren (Mollusca). De naam is afkomstig van de Egyptische god Ammon. Sommige ammonieten lijken immers op de opgekrulde ramshorens waarmee Ammon werd voorgesteld.

De schelp was meestal van aragoniet, wat slecht fossiliseert en soms alleen de steenkern overlaat. Waar de schaal wel bewaard is, kunnen in sommige gevallen lagen parelmoer voor een spectaculair kleurenpalet zorgen. Wel worden kleinere ammonieten vaak gevonden in gepyritiseerde vorm. Ammonieten waren zwemmende dieren die hetzij traag zwemmen door bewegingen met hun tentakels, maar snel konden wegschieten door met kracht water uit een kanaal te persen, zoals huidige inktvissen dit doen. Verticale bewegingen door de waterkolom werden gedaan door stikstofgas in oude kamers te pompen. De kamers zijn onderling door een buis (sipho) verbonden zodat het gas vanuit de lichaamsvloeistof van het dier getransporteerd kon worden. Bij ammonieten loopt deze sipho of siphonaal kanaal langs de ventrale zijde (buitenzijde). De laatste, meest recente kamer omvat vaak meer dan de helft van een volledige winding, huisvest het lijf van het dier en wordt woonkamer genoemd.

Voorbeeld van een ammoniet (Pleuroceras)

De grootte van de ammonieten varieert van minder dan een centimeter tot meer dan 2,5 meter doorsnee. Er kwamen vele soortenen variëteiten ammonieten voor. De meeste soorten waren spiraalvormig opgerold, maar er kwamen ook ontrolde vormen voor (‘Heteromorf’). Ammonieten met bewaring van de weke delen zijn tot nu toe nog niet gevonden, waardoor reconstructies in zekere mate speculatief blijven.

Bij deze ammoniet uit het Toarciaan van de Rhône-alpes, Franktrijk, zijn de complexe sutuurlijnen goed zichtbaar

De tussenschotten van de kamers zijn voor ammonieten op een typische manier grillig geplooid, waardoor bij deze fossielen vaak repetitieve boomvormige lijntjes te zien zijn. Dit noemen we “sutuurlijnen”, en ze vormen een belangrijk determinatiekenmerk. De complexiteit van de sutuurlijnen is ook een handige manier om enkele grote groepen van cephalopden van elkaar te onderscheiden (zie afbeelding). Ammonieten leefden vanaf het boven Siluur tot ze, net als de niet-avische dinosauriërs, uitstierven aan het einde van het Krijt.

Impressie van een heteromorfe ammoniet (© F Lerouge)

Ammonieten zijn in de loop van de geschiedenis snel geëvolueerd. Samen met het feit dat ze goed fossiliseren, maakt het een zeer geschikt gidsfossiel. De stratigrafie van het Mesozoicum is grotendeels gebaseerd op het voorkomen van bepaalde soortenammonieten. Vooral in de Jura en het Krijt tijdperk waren ammonieten erg talrijk.

Sutuurlijnen bij nautiloidengoniatietenceratieten en ammonieten

Binnen de Benelux zijn ammonieten gekend uit onder meer het Krijt in de omgeving van Maastricht, en het Jura van het uiterste zuiden van België en Luxemburg.

     Globe.png

Foto’s of locaties voor Ammonitida bekijken

AMMONITES   // A coiled, chambered fossil shell of a cephalopod mollusc of the extinct subclass Ammonoidea. Traditionally divided into three types, according to suture: goniatites (Devonian to Permian) have simple lobes, ceratites (Triassic) have a saw-toothed pattern, and ammonites proper (Jurassic and Cretaceous) are the most complex, have fractal sutures with rounded lobes and saddles. Ammonoids appear in the Devonian and become very important as fossils from the Carboniferous through to the Cretaceous. There abundance, wide distribution, and short stratigraphic range make them excellent index fossils. (USGS Paleontology glossary)

Graphic: selected ammonites, from Phil Eyden, Ammonites: A General Overview

 .

Ammonite Fossils

a selection of ammonites fossils 

Much of what we know or presume about ammonites comes from the study of their only known living relative, thenautilus.

Ammonites are excellent index fossils

____________________________________________________________________________________

*AMFIBIA  

In het Nederlands      Amphibia 2   

amfibieen evolutie en geologie    <–DoCX

Amphibia

De Amphibia of Amfibieën vormen een klasse binnen de gewervelden (Vertebrata). Recente vertegenwoordigers zijn onder meer de kikkers, padden en salamaders. Amfibieën behoren tot de eerste gewervelden die op het land voorkwamen, dit vanaf hetDevoon tijdperk. Ze evolueerden vanuit een groep kwastvinnige vissen.

Amfibieën hebben doorgaans een aquatische of semi-aquatische levenswijze en zijn gebonden aan water voor de reproductie.

Micromelerpeton, een amfibie uit het Perm van Duitsland.

Binnen de Benelux zijn fossielen van amfibieën gekend uit onder meer het Boven-Devoon van zuid-België, waar ze tot de absolute zeldzaamheden behoren.
________________________________________________________________________________________________

AMOEBA   A microscopic, one-celled animal consisting of a naked mass of protoplasm.

1. The oldest fossil Protozoa

Vase-shaped microfossils (VSMs) preserved by the billions in carbonate nodules from the ~742-770 Ma Chuar Group, Grand Canyon, Arizona. —>  exhibit morphological and behavioral characters strikingly similar to those found in modern testate amoebae, including both arcellid amoebae (part of the Amoebozoa clade together with slime molds) and euglyphid amoebae (part of the Rhizaria clade, together with foraminiferans and radiolarians).

Together with a fossil red, green, and xanthophyte algae preserved in other Proterozoic rocks, VSMs tell us that crown-group eukaryotes had appeared and were diversifying by early Neoproterozoic time, before the onset of worldwide glaciation, and possibly coincident with a rise in atmospheric oxygen.

The VSM species, Bonniea dacruchares, and a modern analog.

Here are some(eventually) side-by-side comparisons of VSMs (on the left) and modern testate amoebae (on the right). Images of modern testate amoebae are courtesy of Ralf Meisterfeld.

VSMs attached at their openings, similar in appearance to modern testate amoebae undergoing asexual reproduction.

<Palaeoarcella athanata,

The VSM species, Palaeoarcella athanata, and the modern analog, Arcella.

Melanocyrillium hexodiadema,

VMF  amoeba
1–9, 11, 13,Melanocyrillium hexodiadema
Melanocyrillium(a, d: M. horodyskii; b: M. fimbriatum; c & f: M. cf. hexodiadema; e: M. sp. A; g: M. sp B
(a, d: 0.041 mm; b-c, e-f: 0.041 mm; g: 0.035 mm)

I. Early Eukaryote Evolution

Fossil evidence suggests that eukaryotes had appeared by ~2700 million years ago, but that they only began diversifying in the Neoproterozoic Era, ~1000 to 542 million years ago (Ma).

Dramatic environmental changes form the backdrop to this diversification, including rising oxygen levels, extreme glaciations, supercontinent breakup and formation, reorganization of the carbon cycle, and, possibly, true polar wander. I am broadly interested in how the evolution of eukaryotes influenced and was influenced by these events.

Note : 

Also important is that VSMs represent the earliest body fossil evidence for predators. Some tests even have what appear to be ‘bite marks’—some other organism preying on them? I actually have no idea what these perfectly semi-circular holes are, but have ruled out the possibility that they are test characters or taphonomic artifacts.

If anyone has suggestions or have seem similar features elsewhere, please email me!

This work was funded by NSF.

Publications arising from this work:
Porter and Knoll (2000) Neoproterozoic testate amoebae: evidence from vase-shaped microfossils in the Chuar Group, Grand Canyon. Paleobiology 26(3): 360-385.

Porter et al. (2003). Vase-shaped microfossils from the Neoproterozoic Chuar Group, Grand Canyon: a classification guided by modern testate amoebae. Journal of Paleontology 77(3): 409-429.
Porter (2004). The fossil record of early eukaryotic diversification. Paleontological Society Papers 10: 35-50.
Porter (2006)
. The Proterozoic fossil record of heterotrophic protists. In Xiao, S., and Kaufman, A.J. (eds.), Neoproterozoic Geobiology. Geobiology Series.

2. The paleontology of the middle Neoproterozoic Chuar Group, Grand Canyon: Biotic turnover prior to Sturtian low-latitude glacation

For her master’s thesis, my former graduate student, Robin Nagy, studied the organic-walled microfossils (acritarchs) preserved in shale from Chuar Group. She uncovered an interesting pattern: diverse acritarch assemblages are present in the lower part of the Chuar Group, but disappear in the upper part, replaced by structures we interpret as Sphaerocongregus variabilis, thought to be the remains of bacterial blooms. Also at this level the first vase-shaped microfossils appear. This pattern does not appear to be controlled by changes in water depth or preservational conditions, and we interpret it to reflect biotic turnover ca. 750 Ma.Interestingly, this same pattern of turnover has been noted in global compilations of organic-walled microfossil diversity, and was thought to be associated with the beginning of low-latitude ‘snowball Earth’ glaciations.The fact that we see this drop in the >742 +/- 6 Ma Chuar Group, many millions of years before the Sturtian glaciation(s) (which occured sometime betweem 726 and 660 Ma [Hoffmand and Li, 2009, doi:10.1016/j.palaeo.2009.03.013]) suggests that the turnover had some other cause. In collaboration with Carol Dehler, and Yanan Shen, we propose that widespread eutrophication may have been the trigger. This work was funded by NSF.
Publications arising from this work:
Nagy et al. (2009). Biotic turnover driven by eutrophication before the Sturtian low-latitude glaciation. Nature Geoscience. doi:10.1038/ngeo525 Robin and I also studied microfossils from the co-eval Uinta Mountain Group, and found assembalges similar to those of the upper Chuar Group (vase-shaped microfossils, Sphaerocongregus variabilis (=Bavlinella faveolata), but no or few acritarchs).Publications arising from this work: Nagy and Porter (2005).Paleontology of the Neoproterozoic Uinta Mountain Group. In Dehler, C.M., Pederson, J.L., Sprinkel, D.A., and Kowallis, B.J. (eds.), Uinta Mountain Geology. Utah Geological Association Publication 33, p. 49-62.
Dehler, et al. 2005. Neoproterozoic Uinta Mountain Group of northeastern Utah: pre-Sturtian geographic, tectonic, and biologic evolution. In Pederson, J., and Dehler, C.M. (eds.), Interior Western United States. Geological Society of America Field Guide 6, p.1-26.
Dehler et al. (2007).The Neoproterozoic Uinta Mountain Group revisited: a synthesis of recent work on the Red Pine Shale and undivided clastic strata, northeastern Utah. Pp. 151-166 in Link, P.K., & Lewis, R. (eds.): Proterozoic Geology of Western North America and Siberia. SEPM Special Publication 86.

3. Rotting protists

Most of the early fossil record of eukaryotes consists of taxonomically problematic fossils – we know they are eukaryotes but that’s about it. It’s usually assumed these fossils are the cysts of green algae because of the assumed degradation-resistance of this group. Julie Bartley and I have decided to test this idea: are green algal cysts more resistant than structures of other protists? We plan to set up experiments to rot several different protists—red algal vegetative cells, green algal cysts and vegetative cells, protozoan cysts, fungal spores, and oomycete filaments—to compare the relative resistance of these structures.

< Hemisphaeriella ornata

Afbeeldingen van Hemisphaeriella ornata

_http://dash.harvard.edu/handle/1/3007648

________________________________________________________________________________________________

In het NederlandsAmphicoele wervel

Wervel die aan biconcaaf ofwel beide zijden concaaf (hol) is. Vissen bijvoorbeeld, hebben wervels van deze vorm.

Schematische doorsnede van een amphicoele wervel in vergelijking met andere werveltypen.

______________________________________________________________________________________

In het NederlandsAmniota

Taxonomische groep binnen de Chordata die wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van een vlies rond de eieren, waardoor ze geen water nodig hebben voor de voortplanting. De eerste amniota verschenen in het Carboon tijdperk en kwamen voort uit de Amfibiën.

°

Anaerobes

Organisms that can live in environments lacking free oxygen (O2). See Anaerobic.

Anaerobic

Occurring in the absence of free oxygen (O2).

Analogous

Structures with a similar function that do not have a common evolutionary history (i.e structures resulting from convergent evolution). The opposite is known as ‘homologous’.

____________________________________________________________________________________

In het NederlandsANAPSIDA 

File:Skull anapsida 1.png

Anapsid skull of Caretta caretta (Loggerhead sea turtle), a Testudine

De Anapsida zijn een uitgestorven groep reptielen die als kenmerk hebben dat de schedel geen openingen heeft achter de ogen. Het is een problematische groep, waarover veel discussie bestaat en de indeling en zelf validiteit onzeker is. Lang werd gedacht dat schildpadden, die anapside schedels hebben, van deze groep afstammen gezien ze anapside schedels hebben. Volgens de laatste onderzoeken zouden de schildpadden echter kunnen thuishoren bij de Diapsida. In deze indeling worden de schildpadden voorlopig nog bij de Anapsida geplaatst, maar dat is dus met een groot vraagteken.

De meeste Anapsida zijn uitgestorven aan het einde van het Perm tijdperk. Enkele van de oudste reptielen behoren tot deze groep zoals de genera Procolophon, Hypsognathus, Eudibamus en Arganacera.

     Globe.png

Foto’s en locaties voor Anapsida bekijken

Ancestral    :   preexisting condition or character state.

____________________________________________________________________________________________________

°

 ANGIOSPERMAE 

De Angiospermae of bedektzadigen is een groep landplanten binnen de Tracheophyta. Alle bloeiende planten behoren tot deze groep. Deze planten kunnen zich voortplanten door middel van vruchten die zaden bevatten.

     Globe.png

Foto’s of locaties voor Angiospermae bekijken

______________________________________________________________________________________

°

In het NederlandsANNELIDA  

De Annelida of ringwormen vormen een phylum binnen het koningkrijk Animalia. Recente anneliden zijn onder meer regenwormen en borstelwormen of Polychaeta. In deze laatste groep worden onder meer de serpuliden of kokerwormen ondergebracht, welke dank zij een verhard kalkskelet frequent als fossiel gevonden worden.

Fossielen van ‘zachte’ anneliden zijn gekend uit uiteenlopende Lägerstatten, waaruit blijkt dat deze groep reeds vertegenwoordigers had in het Cambrium.

     Globe.png

Foto’s of locaties voor Polychaeta bekijken

     Globe.png

Foto’s of locaties voor overige Annelida bekijken

Annelids

Annelids are a group of segmented worms that includes earthworms and leeches. Although annelid fossils are rare, the fossil record of the group extends back to the Cambrian period.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Ringwormen

http://en.wikipedia.org/wiki/Annelid

Annelid Fossils

Because the annelids have soft bodies, fossilization is exceedingly rare. The best-preserved and oldest specimens come from Cambrian Lagerstätten such as the Burgess Shale of Canada, and the Middle Cambrian strata of the House Range in Utah. Putative Annelid ichnofossils are known from the Ediacara Hills of Australia and the White Sea Region of Russia. The Annelids are also well represented among the Pennsylvanian-age Mazon Creek fauna of Illinois.

Dickinsonia costata
Class Polychaeta (?)
Vendian (600 mya)
White Sea, Russia

Wiwaxia
Possible Annelid Ancestor
Marjum Formation, Utah

Rhaphidiophorus hystrix
Class Polycheate
Pennsylvanian
Mazon Creek, Illinois

Coprinoscolex ellongimus
Actually Phylum Echiura
“Oldest Known Leech”
Pennsylvanian
Mazon Creek, Illinois

Didontogaster cordylina
Class Polycheate
Pennsylvanian
Mazon Creek, Illinois
Astreptoscolex anasillosus
Class Polycheate
Pennsylvanian
Mazon Creek, Illinois

Pieckonia helenae
Class Polycheate
Pennsylvanian
Mazon Creek, Illinois

Esconites zelus
Class Polycheate
Pennsylvanian
Mazon Creek, Illinois
Fossundecima konecniorum
Polychaete Worm with Preserved Jaws
Phylum: Annelida; Class Polychaeta
CarboniferousMazon Creek, Illinois
Annelida; incertae sedis
Class Polychaeta (?)
Middle Cretaceous
Lebanese Lagerstatt

zie ook   ->

http://www.nhm.ac.uk/nature-online/species-of-the-day/evolution/platynereis-dumerilii/

 _________________________________________________________________________________________

 In het NederlandsANTHOZOA   = Bloemdieren worden onderverdeeld in de onderklassen:
1.  Rugosa.
2.  Octocorallia.
3.  Scleractinia.

<  Rugosa zijn te beschouwen als de voorlopers van de huidige rifbouwende koralen, de Scleractinia.
Rugose koralen kwamen voor in het Paleozoïcum.

Ze omvatten zowel solitaire als kolonievormende soorten.
Bekende vindplaatsen ervan liggen in de Eifel in het Midden-Devoon in de omgeving van Gerolstein.
Op het eiland Gotland in de Oostzee zijn langs de kust heel veel solitaire Rugosa te vinden. Kolonievormende soorten zijn daar in talrijke stromatoporenriffen te vinden.
Voorbeelden van Rugosa zijn:
Acervularia. Siluur.  Gotland.
Entelophyllum. Siluur. Gotland.
Cyathophyllum. Midden-Devoon. Eifel en Ardennen.
Hexagonaria. Midden-Devoon. Eifel en Ardennen.
Lithostrotion. Onder-Carboon. Kolenkalk. België.

De Anthozoa, met onder meer de koralen en zee-anemonen, vormen een klasse binnen het Phylum Cnidaria. Fossiele vertegenwoordigers zijn gekend van voor het Cambrium tijdperk. Vooral de koralen worden als fossiel zeer vaak aangetroffen in voormalig (sub)tropische mariene sedimenten. Koralen zijn kolonies van poliepachtige diertjes die voornamelijk in tropische zeeën voorkomen. Door ongeslachtelijke deling ontstaan uit één koraalkelkje gehele kolonies, welke hele riffen kunnen opbouwen. Ook in koudere wateren komen ze voor, maar ze bouwen daar geen riffen op.

Calceola sandalina, een herkenbaar solitair koraal uit het Devoon van België

De meeste fossiele koralen behoren tot de ordes van de Rugose, Tabulate en Scleractine koralen.Tabulate koralen zijn altijd kolonievormend, maar rugosekoralen komen vaak solitair voor. Het skelet bestaat uit calciet (kalk). Vanaf het Ordovicium tot het uitsterven aan het einde van het Perm tijdperk leefden de rugose en tabulate koralen.

De Scleractine koralen ontwikkelden zich vanaf het Midden-Trias en tot op heden zijn zij de voornaamste rifvormers. Hun skelet bestaat uit aragoniet (snel oplosbare kalk) dus vinden we meestal alleen steenkernen en afdrukken. In de fossielen zijn meestal de kamertjes waar de koraalpoliepjes hebben geleefd goed te zien.

 

Voorbeeld van een rugose koraal

Binnen de Benelux worden koralen in tal van fossielhoudende mariene afzettingen aangetroffen. Het meest prominent zijn de riffen in het Devoon en Carboon van België, welke vaak commercieel worden uitgebaat voor de productie van natuursteen.

     Globe.png

Foto’s of locaties voor Anthozoa bekijken

http://palaeo.gly.bris.ac.uk/palaeofiles/fossilgroups/anthozoa/record.html

___________________________________________________________________________________________________

 In het NederlandsANURA 

Binnen de groep van de Amfibieën (Amphibia) zijn de Anura, oftewel kikkers (en padden) de groep met de meeste soorten. Naast de kikkers omvat de groep van amfibieën ook nog de salamanders en wormsalamanders. Kikkers zijn te herkennen aan het platte lijf en de uitpuilende ogen.

De metamorfose van kikkers vanaf het larve stadium (kikkervisje) tot aan kikker is uniek in de groep van de gewervelde dieren. De oudste kikker stamt uit het onder Trias tijdperk en is zo’n 250 miljoen jaar oud.

De eerste Amfibie voorouders van de kikkers ontstond al in het boven Devoon tijdperk.

___________________________________________________________________________________

*APERTURE

A relatively large opening on the last-formed chamber of a foraminiferal shell

___________________________________________________________________________________________________

 In het NederlandsAPOMORFIE 

Een apomorfie is een eigenschap die in een bepaalde taxonomische eenheid (bijvoorbeeld OrdeFamilie of Genus) afwijkt van zijn voorouders. Het gaat dus om een nieuw geëvolueerde eigenschap die bij de directe voorouder nog niet voorkwam.

________________________________________________________________________________________

°

Apoxogenesis    …..A type of determinate plant growth that results in a continual decrease in the diameter of the primary xylem in distal parts of the plant, for example, in the Lepidodendrales. The opposite is known as ‘epidogenesis’.

Incomplete development   stages  in   regenerations  ( for example in  distal   leaves )

Plumeria rubra (Apocynaceae: Plumerioideae)

Decent-sized tree clearly showing the characteristic architecture of the species (Leuwenberg’s Model) and also the apoxogenetic leaf development.

___________________________________________________________________________________________________

Arachnids

are a group of invertebrate arthropods belonging to the subphylum Chelicerata. All arachnids are characterized by the possession of jointed appendages and eight legs. They include spiders, scorpions, ticks, mites and harvestmen, among other species.

In het NederlandsARACHNIDA   De Arachnida vormen een klasse van Arthropoda waar de volgende groepen onder vallen:

  • Spinnen
  • Mijten
  • Teken
  • Schorpioenen en Pseudoschorpioenen

Fossiele resten zijn bekend uit lägerstatten en lagen met een meer dan behoorlijke bewaring. Arachnida zijn een oude groep onder de geleedpotigen, met vertegenwoordigers die teruggaan tot het Siluur tijdperk.

Uit de Benelux zijn resten gekend uit onder meer Carboonstorten in Nederland.

     Globe.png

Foto’s of locaties voor Arachnida bekijken

____________________________________________________________________________________________________

Arborescent

A term describing “tree-like” structures/in plants & some animals .

Dendronotus arborescens* wax model of whole animal displayed on scallop shell.   Hunterian Museum & Art Gallery collections, catalogue number GLAHM 135832 

Sketch of 3 types of individuals in a colony of Bowerbankia, an arborescent type of bryozoan.  Individuals in arborescent colonies live attached to a common stolon and have chitinous body walls.  A.  Individual zooid with its lophophore extended for feeding.  B.  Retracted individual.  C.  A degrading individual that is brooding an embryo.  Redrawn from Barnes, 1980.

Arborescent shell ornamented by areoli: Homotrema rubra (Lamarck), arborescent habit, SEM graphs, Recent, Gulf of Aqaba.
A: overview of arborescent shell, B: detail of a single branch, Note the sponge spicules (ssp) glued into the tubular peristomal extension of the aperture to serve as fishing rods that support filiform pseudopodia extending into turbulent water for the capture of food.
a: aperture; ar: areoli.

__________________________________________________________________________________________________

°

In het NederlandsARCHAEABACTERIA   …De Archaebacteria of Archaea vormen een groep of koninkrijk van eencelligen. De aanwezigheid van Archaea in het fossielenbestand is voornamelijk gekend uit moleculaire analyse van gesteenten, en dateert vanuit het Precambrium tijdperk.

__________________________________________________________________________________

ARCHOSAURS 

archosaur:

_____________________________________________________________________________________________________

Arthropods

Arthropods are a group of animals united by a suite of features including a segmented body with specialised regions (tagmosis), an open circulatory system featuring with a dorsal heart, and an exoskeleton composed of articulated plates which is moulted as the animal grows (ecdysis). The five major groups which make up the phylum Arthropoda are the extinct trilobites, the hexapods (insects and a few smaller groups), the crustaceans (e.g. crabs, lobsters, shrimp, and many more, including woodlice), the myriapods (millipedes, centipedes, and relatives), and the chelicerates (arachnids and horseshoe crabs).

Afbeeldingen van fossil arthropods

Fossil Record of Arthropoda

Soft-bodied relatives of the arthropods, as well as trace fossils that were made by some arthropod-like organisms, appear in the Vendian. However, arthropods underwent rapid evolution in the Cambrian Period; Cambrian localities like the world-famous Burgess Shale in British Columbia are rich in unusual athropods, many of which are not obviously related to the traditional classes of living arthropods. Trilobites were a dominant marine group in the early Paleozoic. The earliest arachnids turn up in the Silurian, and move onto land shortly before the insects appeared in the middle Devonian Period, about 385 million years ago; over the next hundred or so million years both groups radiated into several diverse lineages.

The above image is the head and mouthparts of a fossilized larva of the water bug Schistomerus, found silicified in Miocene deposits (about 15 million years old) near Barstow, California. The actual size of the head is about one millimeter. This photograph was taken with UCMP’s own Environmental Scanning Electron Microscope.

In het NederlandsARTHROPODEN oftewel geleedpotigen is een phylum binnen de Animalia, die zich kenmerkt doordat de dieren een uitwendig chitinepantser hebben. Het lichaam is vaag onderverdeeld in segmenten en de poten hebben gewrichten. De meeste beschrevensoorten op aarde behoren tot de geleedpotigen.

De arthropoden omvatten onder meer de:

Alleen de trilobieten zijn als groep uitgestorven, de overige groepen zijn ook nu nog alom vertegenwoordigd. De oudste groepen arthropoden stammen al uit het Cambrium tijdperk.

Protocallianassa faujasi, een arthropode uit het boven-krijt van Limburg.

_______________________________________________________________________________________________

Artifact

A structure or material not normally present, not naturally occurring, for example, produced by a preparation techniques.

___________________________________________________________________________________________________

Assemblage Zone

In biostratigraphy, a biozone that is characterised by a particular group of organisms rather than a single organism.

__________________________________________________________________________________________________

In het NederlandsASTEROZOA  

De Asterozoa vormen een subphylum binnen de Echinodermata. De groep omvat onder meer de zeesterren en slangsterren. Fossiele vertegenwoordigers zijn bekend vanaf het vroege Ordovicium tijdperk.

     Globe.png

Foto’s of locaties voor Asterozoa bekijken

°

In het NederlandsATLAS  De atlas is de bovenste wervel van de wervelkolom. De bovenkant van de wervel zit met een gewricht vast aan de schedel.

Zie ook de lijst met soorten botten van gewervelden.

°

Autecology

Study of the relationship between an organism and its environment.

___________________________________________________________________________________________________

Authigenic Cementation

A type of preservation that involves soft sediment cementation by iron and carbonate compounds (e.g. FCO3 – siderite); resulting replicas of surface features including moulds and casts (e.g. Mazon Creek).

In exceptional circumstances three-dimensional preservation can occur (e.g. Crock Hey Pit, Coseley).

___________________________________________________________________________________________________

Autotroph

A form of metabolism in which the organism synthesizes its own food from inorganic compounds; photosynthetic and chemosynthetic organisms are examples of autotropy.

Afbeeldingen van Autotroph 

Photosynthesis and chemosynthesis are both processes by which organisms produce food; photosynthesis is powered by sunlight while chemosynthesis runs on chemical energy :  both are forms of autotrophy

Close up of a tubeworm “bush”, which mines for sulfide in the carbonate substrate with their roots. The sulfide is metabolized by bacteria living in the tubeworms, and the energy produced sustains both organisms. It is a classic symbiotic relationship. Lophelia II 2010 Expedition, NOAA-OER/BOEMRE.

Close up of a tubeworm “bush,” which mines for sulfide in the carbonate substrate with their roots. The sulfide is metabolized by bacteria living in the tubeworms and the chemosynthetic energy produced sustains both organisms. It is a classic symbiotic relationship. Lophelia II 2010 Expedition, NOAA-OER/BOEMRE.

See also white and black smokers  

___________________________________________________________________________________________________

  precambrium 

____________________________________________________________________________________________________

°

AVES  

In het Nederlands ……Binnen de Vertebrata omvat de klasse Aves alle vogels. Het zijn bipedale, warmbloedige, geverderde en vliegende dieren. Er zijn ook vogelsoorten, zowel recent als uitgestorven, die alleen kunnen lopen. Verder zijn vogels warmbloedig en leggen ze eieren. Vogels stammen af van een theropode groep Dinosauria, en verschijnen voor het eerst in het fossielenbestand in de loop van het Jura. Assymetrie in sommige veren wijst erop dat het vliegvermogen toen al behoorlijk was ontwikkeld, en recent onderzoek wijst uit dat ook verschillende groepen binnen de Dinosaurussen reeds geverderd waren, al lijkt het vliegvermogen zich wel exclusief bij de vogels ontwikkeld te hebben. In tegenstelling tot de niet-vogelachtige dinosauriërs hebben de vogels demassa-extinctie op de K-Pg grens overleefd.

Eén van de meest iconische vogelfossielen: Archaeopteryx lithographica uit het Jura van Beieren, Duitsland (Foto H. Raab)

Shenzhouraptor, letterlijk een vroege vogel uit het Krijt van China (reconstructie door Matt Martyniuk)

Fossiele vogelbotten zijn meestal te herkennen omdat ze hol zijn.

Binnen de Benelux kunnen we vogelfossielen aantreffen in onder meer het Neogeen van Noord-België en Zuid-Nederland.

     Globe.png

Foto’s of locaties voor Aves bekijken

LIJST FOSSIELE AMFIBIEEN E

 GLOS A 

 

E

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

http://tolweb.org/Dissorophoidea/17607

 Ecolsonia cutlerensis

Elginerpeton,

The very earliest discovered amphibian is Elginerpeton, which was found in Scotland and dates back 368 million years.

eogyrinius

eogyrinus3

 

  • Eryops was a temnospondyl from the Early Permian of North America. It had a massive skeleton and heavy limbs. Eryops was about 2 m long and was the top carnivore, eating fish and small tetrapods.

  

Artistic reconstruction of Eryops, from http://www.myherp.com

Eucritta (Dmitri Bogdanov)

eucritta

Eucritta (Dmitri Bogdanov)

Early Carboniferous (350 million years ago)Small size; long tail / Isectivore ?

The name Eucritta (“creature”) doesn’t seem particularly informative, unless you combine this Carboniferousgenus with its only known species: Eucritta melanolimnetes, or “creature from the Black Lagoon.” Unlike the star of that 1950′s horror flick, Eucritta was extremely tiny, less than a foot long and only weighing a few ounces. The reason it earns its “creature” status is that Eucritta presents a puzzling mix of tetrapodamphibian and reptilian characteristics, which makes it a bit of a monster–at least in evolutionary terms, if not in terms of its size or temperament.

F

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

Fedexia striegeli

 

G

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

H

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

I

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

  • Ichthyostega was a large carnivore, ranging in size from 0.5 – 1.2 m. The earliest known Ichthyostega comes from 363 million year old deposits in Greenland. It was largely aquatic but had massive broad ribs that could have been used for support of internal organs while on land.

Rekonstruktion von Ichtyostega

ICHTYOSTEGIA (orde )

The earliest well known amphibians come from the Late Devonian, some 360 million years ago, and areAcanthostega and Ichthyostega.

Figure 1. Reconstruction of Ichthyostega, showing skull, vertebral column, and limbs, and its hind limb based on a specimen collected in 1987. Note the seven digits on the hind limb (from Clack).
Reconstructions of (a) Acanthostega and (b)Ichthyostega, from Benton, 1997.

Artistic reconstruction of Ichthyostega, fromhttp://www.myherp.com

J

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

K

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

 

 

 

 

Koskinodon

Koskinodon

The temnospondyl amphibian Koskinonodon of the late Triassic at @AMNH

 

Ammonieten

GLOS A   

ammonieten en aanverwanten.docx (3.3 MB)

°Hedendaagse verwanten van de ammonieten

ammonite-related-octopus

octopus    octopus <— archief document 

Squid (pijlinktvissen )     /

Pijlinktvissen 2

Pijlinktvissen1

                                                       

Nautillus  

Nautilusweekdieren-8Nautillus

crown group  and ancestors

Palaeoecology.

 

 

 

 

°

Verwanten  & crown group

° KERNWOORDEN   

Prehistorische inktvissen beten van zich af

woensdag 15 juli 2009

Wat doe je als hongerige inktvis als je een ammoniet (fossiele inktvisachtige met kalkschaal) tegenkomt? Val je de opening waardoor de armen van de ammoniet komen aan? De op het oog gemakkelijkste weg is niet de meest succesvolle. Prehistorische inktvissen zonder kalkschaal vielen juist de achterkant van de ammoniet van achter aan, beten een gat in de schaal en vraten hun prooi op. Met groot succes. Tijdsperiode? Van 200-66 miljoen jaar geleden toen de ammonieten én de roofdieren veelvuldig aanwezig waren in de oceanen.

Ammonieten: één van de bekendste fossielen ter wereld. Deze prehistorische inktvisachtige moeten vele vijanden hebben gehad. Daar is echter weinig over bekend. Adiël Klompmaker, Natascha Waljaard (beiden Universiteit Utrecht) en René Fraaije (Oertijdmuseum De Groene Poort in Boxtel) hebben een nieuwe vijand gevonden: andere inktvissen. Deze rovers vielen de ammonieten van achter aan, beten door hun schaal heen en peuzelden de prooi op. Dat staat te lezen in het bekende wetenschappelijke vakblad Palaeogeography, Palaeoclimatology,

Ammonoid

Veel ammonieten leefden in de waterkolom. Sommige ammonieten vertoefden nabij de bodem van de oceaan op zoek naar onder andere algen.

Ammonieten

Deze fossiele inktvisachtigen leefden van ongeveer 400 tot 66 miljoen jaar geleden. Rondom de beroemde Krijt-Tertiair grens stierven ze uit. Waarschijnlijk als gevolg van de komeetinslag nabij Mexico en langdurig vulkanisme in India. Ammonieten zijn één van de meest gewilde collectoritems voor fossielenzoekers vanwege hun schoonheid. Ook zijn ze heel belangrijk in het bepalen van de ouderdom van gesteentelagen op aarde. Ammonieten fossiliseren namelijk goed, zijn wereldwijd te vinden en evolueerden snel. Het 8-10 armige beestje leefde in de oceanen en had een uitwendige kalkschaal.

Ammonoid_cross_section

Een doorsnede van een ammoniet. De (hier kleine) armen staken door de opening naar buiten. De kalkschaal diende niet alleen voor bescherming. De luchtkamertjes maakten de ammoniet een beetje lichter, waardoor de ammoniet niet als een baksteen naar de bodem zonk.

Bescherming mislukt

De kalkschaal dient deels ter bescherming. Maar die bescherming gaat niet altijd op. Veel predatoren grijpen zich vast aan de opening waar de armen uitkomen en bijten/knippen stukjes ervan af. Dergelijke aanvallen op levende Nautilus, een andere groep inktvisachtigen met een uitwendige schaal, zijn vaak niet succesvol. Aanvallen op de opening van de ammonietenschaal mislukten ook vaak, soms geholpen door een verdikking van de schaal op deze plaats. Het is zelfs zo dat sommige ammonieten zich zelfs konden terugtrekken in de ammonietenschaal, met al hun armen.

In de Jura (200-145 miljoen jaar geleden) en in het Krijt (145-66 miljoen) veranderde er iets in het oceaanecosysteem. Inktvissen zonder een uitwendige schaal namen enorm toe in aantal en soortenrijkdom in de vroege Jura. De vele nieuwe soorten waren alle op zoek naar voedsel. Ook is bekend dat inktvissen niet bepaald de domste jongens van de klas zijn. Deze inktvissen hadden het op de veel voorkomende ammonieten voorzien. Op een speciale manier. De inktvissen vielen namelijk niet op de conventionele manier aan, maar ze vielen de ammoniet van de achterkant aan. Een echte verrassingsaanval dus. Waarschijnlijk gebruikten ze hun armen voor houvast voordat ze hun dodelijk beet plaatsten. Met hun sterke en scherpe bek beten ze moeiteloos door de schaal heen. De weke massa was zo gemakkelijk toegankelijk.

Bewijs daarvoor zijn de vele beschadigingen in de laatste winding van de ammonietenschaal op een relatief vaste positie. De auteurs hebben dit type beet het ‘ventrale bijtspoor’ genoemd. Het deel van de schaal waar de beschadiging zit, heet namelijk de ventrale kant.

Bijtsporen

Bijtsporen

Androgynoceras links en Amaltheus margaritatus rechts missen een deel van hun schaal. Niet toevallig aan de achterzijde van de ammoniet. Deze ammonieten zijn afgebeeld in ongeveer hun vermoedelijke levenspositie in de waterkolom. (Herman Akkerman)

Hakken en verzamelen

Het balletje ging aan het rollen toen René Fraaije veel van deze beschadigingen vond in het Duitse Dotternhausen. Tijdens gezamenlijke veldwerken in 2006 en 2008 werden er nog meer gevonden door het onderzoeksteam. Verder onderzoek aan collecties in onder andere Naturalis (Leiden), Natuurhistorisch Museum Maastricht en aan de universiteit in het Duitse Münster leverde nog meer resultaten op. De herkomst van de collecties was onder andere Nederland, Duitsland, Frankrijk en Spanje.

In alle grote collecties uit de Jura en het Krijt doken vele bijtsporen op. Wel 10-20% van de collectie had zo’n beschadiging. Van 400-200 miljoen jaar geleden zijn er echter nauwelijks dergelijke bijtsporen in ammonieten bekend. En dat is helemaal niet vreemd aangezien de belangrijkste predator pas vanaf 200 miljoen jaar enorm in soortenrijkdom en aantallen toenam. Waarschijnlijk hebben ook roofvissen een klein deel van deze bijtsporen veroorzaakt.

Eten en gegeten worden blijft boeien. De paleontologie levert zo nu en dan een zo’n verhaal op. Een verhaal dat letterlijk op te rapen is in de groeves.

Squid

Een overblijfsel van een fossiele inktvis (links) en de ammoniet Harpoceras (rechts). Ze leefden zo’n 180 miljoen jaar geleden samen in de wateren rond het Duitse plaatsje Dotternhausen. In deze plaats zijn veel ammonieten met bijtsporen gevonden. Natascha Waljaard

Onderzoek en perspresentatie

Klompmaker en Waljaard deden hun onderzoek als afsluiting van hun master Biogeologie aan de Universiteit van Utrecht. Adiël Klompmaker onderzocht de beschadigingen aan de ammonieten door de geologische tijd heen en van verschillende vindplaatsen. Natascha Waljaard specialiseerde zich in de bijtsporen uit een belangrijke vindplaats in Duitsland (Dotternhausen). Voor het onderzoek kregen beide begeleiding van Prof. dr. Bert van der Zwaan (Universiteit Utrecht) en Dr. René Fraaije.

De presentatie van het onderzoek zal plaatsvinden op zaterdag 18 juli om 15:00 uur in Oertijdmuseum De Groene Poort te Boxtel (Bosscheweg 80, 5283, WB Boxtel, http://www.oertijdmuseum.nl). Vertegenwoordigers van de pers zijn van harte welkom.

Voor meer info kunt u zich wenden tot Adiël Klompmaker (adielklompmaker@gmail.com) of Oertijdmuseum De Groene Poort (info@oertijdmuseum.nl) of bellen naar 0411-616861.

Referentie:

Klompmaker, A.A., N.A. Waljaard & R.H.B. Fraaije. 2009. Ventral bite marks in Mesozoic ammonoids. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology. doi:10.1016/j.palaeo.2009.06.013

Fossil_squids

Voorbeelden van fossiele inktvissen zonder uitwendige schaal. Deze beestjes leefden zo’n 180 miljoen jaar geleden in de oceaan van zuidwest Duitsland. Toen op zoek naar ammonieten, nu in een museum. Natascha Waljaard

Zie ook:

Ammonieten behoren met hun opgerolde schelp tot de fraaiste fossielen. Het zijn de resten van een uitgestorven groep inktvissen.

De naam ammoniet is afgeleid van de Egyptische god Ammon, die werd voorgesteld als een ram. De vorm van de fossiele schelp lijkt dan ook op een ramshoorn. In de Middeleeuwen werden ammonieten slangenstenen genoemd. Volgens de legende had de heilige Hilda de slangen die haar plaagden in steen veranderd. Soms werd de overeenkomst met een opgerolde slang versterkt door het fossiel te verfraaien met een uitgehakte slangenkop. Het Engelse plaatsje Whitby in Yorkshire draagt drie van deze ammoniet/slangen in zijn wapen.

Tegenwoordig weten we dat ammonieten de schalen zijn van een uitgestorven groep inktvissen. Net als de recente Nautilus, een tropische inktvis die leeft in het westen van de Stille Oceaan, hadden deze inktvissen een uitwendige schelp. Ammonieten zijn echter meer verwant met de pijlinktvissen. Net als deze dieren hadden ze waarschijnlijk tien armen.

Gidsfossielen van het     Mesozoïcum

De oudste ammonieten vinden we in het   Devoon (410-360 miljoen jaar geleden). De oudste soorten hebben een min of meer rechte schelp. In de loop van de evolutie zou die schelp steeds verder oprollen. In de Duitse vindplaats Hunsrück is een aantal prachtig bewaard gebleven fossielen uit het Vroege Devoon gevonden. De inktvissen van deze vindplaats laten zien dat er in die tijd een grote variatie was. Sommige soorten hadden rechte schelpen, bij andere soorten is de schelp helemaal opgerold. Allerlei tussenvormen zijn ook aanwezig.

Bij typische ammonieten is de schelp spiraalvormig opgerold. Vooral in het Krijt ontstaan er veel ontrolde vormen. Er ontstaan dan allerlei merkwaardige schelpen, die weinig op typische ammonieten lijken.

Ammonieten hadden hun bloeitijd in het Mesozoïcum (250-65 miljoen jaar geleden). Ze waren zo talrijk en wijdverspreid, dat de indeling van het Mesozoïcum grotendeels op ammonieten is gebaseerd. Aan het eind van de periode stierf de groep uit.

Levenswijze

Waarschijnlijk konden ammonieten, net als de recente Nautilus, zwemmen. De Nautilus kan drijven doordat er lucht in de kamers van zijn schelp zit. Als er gevaar dreigt, kan hij door hard water weg te spuiten, zich uit de voeten maken. Sommige soorten ammonieten hielden zich dicht bij de bodem op. Daar waren ze op zoek naar allerlei diertjes en leefden mogelijk ook van aas.

In de 19de eeuw ontdekte een Duitse paleontoloog dat in vindplaatsen van ammonieten groepjes van twee soorten waren te onderscheiden. Als ze klein waren was er weinig verschil, maar de volwassen exemplaren verschilden in de vorm van de buitenste windingen. Tegenwoordig denkt men dat het hier helemaal niet om twee soorten gaat. De kleine (microconchen) en grote (macroconchen) schelpen behoren tot dezelfde soort, maar verschillen in geslacht. Waarschijnlijk zijn de microconchen de mannetjes en de macroconchen de vrouwtjes van de soort.

Het wetenschappelijk onderzoek aan grote fossiele ongewervelde dieren geniet de laatste jaren steeds minder belangstelling. Men richt zich meer en meer op het onderzoek aan microfossielen. Tijdens proefboringen voor bijvoorbeeld aardolie komen duizenden microfossielen naar boven. De kans dat men een ammoniet in een boring aantreft is echter zeer klein. Microfossielen lijken dus veel nuttiger. De indeling van het Mesozoïcum is echter oorspronkelijk vastgesteld met behulp ammonieten. Daarom is het juist belangrijk dat we voldoende kennis houden over deze groep. 

This is a fossiliferous concretion containing a large macroconch of Hoploscaphites brevis, Inoceramus nebrascensis and Baculites cuneatus . This fossil, collected as AMNH 63467, was found in the Baculites cuneatus Zone, Pierre Shale, Meade County, South Dakota. (Credit: S. Thurston/AMNH)

Invertebrate fossils collected from the methane seep. The scale bar applies to all except A, D, H, and K. (Credit: by AMNH\S. Thurston)
Landman, Neil H.; Kennedy, W. J. (William James); Cobban, William Aubrey; Larson, Neal L. Scaphites of the ‘nodosus group’ from the Upper Cretaceous (Campanian) of the Western Interior of North America. Bulletin of the American Museum of Natural History, 2010; 342 [link]
These marcasite-coated ammonites were discovered during the re-development of the railway station in Bielefeld, Germany. (Credit: Picture: Paul Marx / PIXELIO)
Kenneth De Baets, Christian Klug, Dieter Korn, Neil H. Landman. Early evolutionary trends in ammonoid embryonic development. Evolution, 2012; DOI: 10.1111/j.1558-5646.2011.01567.x

‘Het  genus   BACULITES  stierf  uit door haar

 strikte dieet’

 07 januari 2011   1
Baculites from peru 
Baculite species   peru 2011

Honderen miljoenen jaren regeerden de ammonieten de zeeën en oceanen en nog steeds duiken de fossiele resten overal op. Maar geen enkel fossiel kon wetenschappers vertellen wat enkele   soorten   van het genus   Baculites   aten .

http://en.wikipedia.org/wiki/Baculites

Tot nu:

onderzoekers hebben een scan van de kaken gemaakt en concluderen dat ( de onderzochte ) dieren  enkel plankton aten . En dat kan wel eens  hun  ondergang zijn geworden.

De onderzoekers reconstrueerden de kaken van drie Baculites  specimen  die ongeveer 76 miljoen jaar geleden leefden.

South-Dakota025

The three ammonites used for this study were collected in South Dakota on AMNH expeditions. 
Credit: Landman

De bovenste kaak van deze ammonieten was ongeveer net zo groot als de helft van de onderkaak en vrij plat.

These jaws were made for squashing  ….This is a 3-D reconstruction of the radula (tongue-like anatomical structure of mollusks for feeding) of a Baculites fossil. Teeth are depicted in yellow and the fragments of the fossil’s last meal, caught between the jaws, in blue (for a crustacean) and pink (for a snail), respectively. (Credit: I. Kruta/MNHN)

Strikt dieet
Uit de beelden van de wetenschappers lijkt  dat deze baculites  eigenlijk enkel in staat waren  om plankton te eten. Dat vermoeden wordt bevestigd door de voedselrestanten ( van   een   kleine zeeslak   en  drie minuscule  crustaceeen – , waarvan eentje in twee is “gebeten ”  ) die de onderzoekers in één van de  onderzoekobjekten vonden.

Ammonites Dined

Reconstructed radula of the straight shelled ammonite Baculites (70-80 Myr-old) with each color representing a different type of tooth; generated from Synchrotron Radiation microtomographic slices. 
Credit: Tafforeau/Kruta

Ammonite jaws lie just inside the body chamber. The research team’s new scans of  Baculites, a straight ammonite found worldwide, confirms older research that ammonites had multiple cusps on their radula, a kind of tongue covered by teeth that is typical of mollusks. The radula can now be seen in exquisite detail: the tallest cusp is 2 mm high, tooth shape varies from saber to comb-like, and teeth are very slender. The jaw is typical of the group of ammonites (the aptychophorans) to whichBaculites belongs. In addition, one specimen has a tiny snail and three tiny crustaceans in its mouth; one of the crustaceans is even cut in two pieces. Because these planktonic fossils are not found anywhere else on the specimen, the team thinks that the specimen died while eating its last meal rather than being scavenged by these organisms after death.

Uitgestorven
De studie suggereert niet alleen wat deze dieren op het menu hadden staan, maar verklaart mogelijk ook waarom deze soort zo plotseling verdween. Uit eerdere onderzoeken is gebleken dat plankton zo’n 65 miljoen jaar geleden in het nauw zat: hun aantal liep rap terug. (1b) Deze soort  zou daardoor zonder eten hebben gezeten en zijn verdwenen.

Enkele  ” wetenschapsjoernalisten “ ,( OPGELET   **  ) generaliseerden  dat graag  naar” alle” ammonieten  (A)  .

Echter lang niet alle onderzoekers zijn overtuigd door dergelijke “conclusion jumping ” ( zelfs niet wanneer ze worden gemaakt door de onderzoekers van de studie in kwestie )

Sommigen wijzen erop dat plankton nooit helemaal verdween ……….en dat deze ” ammoniet”  dus nog wel wat voedsel voorhanden had.

De onderzoekers hebben bovendien maar( drie specimen van  )  één soort van het genus  baculites  bestudeerd, dus het zou kunnen dat andere soorten ( en dat zijn er  zoveel meer   )  wel een gevarieerd menu hadden.  (1) 

Tekening van de  door de wetenschappers onderzochte ammoniet.
Afbeelding: A. Lethiers / UPMC
°
Bronmateriaal:
Ammonites’ strict diet doomed them to extinction” – Newscientist.com
Kruta, I.; Landman, N.; Rouget, I.; Cecca, F.; Tafforeau, P. (2011). “The Role of Ammonites in the Mesozoic Marine Food Web Revealed by Jaw Preservation”. Science 331 (6013): 70–72. Bibcode:2011Sci…331…70K. doi:10.1126/science.1198793.

Ammonites are prominent in macroevolutionary studies because of their abundance and diversity in the fossil record, but their paleobiology and position in the marine food web are not well understood due to the lack of preserved soft tissue. We present three-dimensional reconstructions of the buccal apparatus in the Mesozoic ammonite Baculites with the use of synchrotron x-ray microtomography. Buccal mass morphology, combined with the coexistence of food remains found in the buccal mass, SUGGESTS   that these ammonites fed on plankton.

This diet may have extended to all aptychophoran ammonites °   which share the same buccal mass morphology. Understanding the role of these ammonites in the Mesozoic food web provides insights into their radiation in the Early Jurassic, as well as their extinction at the end of the Cretaceous/early Paleogene. 

Klik om toegang te krijgen tot 21_Schweigert.pdf

°  Synchrotron analysis of an aptychophoran ammonite revealed remains of isopod and mollusc larvae in its buccal cavity, indicating at least this kind of ammonite fed on plankton.

Citaten 

“Our research suggests several things. First, the radiation of aptychophoran ammonites might be associated with the radiation of plankton during the Early Jurassic,” says Landman.

“In addition, plankton were severely hit at the Cretaceous-Tertiary boundary, and the loss of their food source probably contributed to the extinction of ammonites. This research also has implications for understanding carbon cycling during this time.”

(1)  Commentaren  

**OPGELET

…. Het oorspronkelijke( nederlands-talige )  artikel is een verschrikking (qua vertaling en interpretatie )  ….Niettemin blijft het wel een  artikeltje  dat    een  nuttige  signaalfunctiebezit  … Gelukkig is veel van het oorspronkelijke   studie- materiaal ( en achtergronden )  beschikbaar na wat zoekwerk   ….

(A)

 https://nl.wikipedia.org/wiki/Ammonoidea

Voorkant
<– Google books  Ammonoid Paleobiology
geredigeerd door Neil H. Landman,Kazushige Tanabe,Richard Arnold Davis
  • Remains of small crustaceans inside ammonites have been interpreted as stomach contents,
  • Some specimen contains the tiny jaws of another ammonite

Stomach contents ammonitesFossielenzoeker  :      ik geloof het generaliserende  ammonietenverhaal niet.     – Uit Solnhofen zijn mooie fossielen bekend van ammonieten met de resten  van vrijzwemmende zeelelies in hun maag.

-Maar ….. de “gevonden  “maaginhouden” zijn slechts interpretaties

  • (1b ) Ammonieten maakten, na het  uitkomen uit hun ei, zélf een planktonische fase door.Dat was hun achilleshiel en de oorzaak van hun uitsterven.” ….Men denkt dat de ammonieten door hun voortplantingsstrategie uitstierven. De jongen maakten deel uit van het plankton dat aan het zeeoppervlak dreef. Zure regen en verduistering van de zon door stofwolken zorgden waarschijnlijk voor slechte condities voor de eitjes en de jongen om zich te ontwikkelen….” (wikipedia)

Orthoceras[1].pdf (584.2 KB)

La historia en la piedra #1 (Perolo Orero - www.orerofotografia.com -) Tags: life light reflection history luz valencia stone fossil three nikon stones live sombra shades paleontology vida bodegn reflejo tres fotografia minimalismo sombras historia ammonites valence freelance piedras fotografo piedra onblack fosil vivir paleontologia orero d80 aplusphoto naturewatcher ammonoide palontologo nikon175528dxThe Golden Section (dougchinnery.com) Tags: sea shells white black macro poster spiral fossil mono fineart shell inside toned chambers ammonites fossils nautilus spiralling thegoldensectionLa historia en la piedra #2 (Perolo Orero - www.orerofotografia.com -) Tags: life light reflection history luz valencia stone three nikon stones live sombra shades vida bodegn reflejo tres fotografia minimalismo sombras historia ammonites valence freelance piedras fotografo piedra fosil vivir paleontologia orero d80 flickrestrellas ammonoide palontologo nikon175528dx
Ammonite IIa (dedalus11) Tags: pictures orange abstract macro art nature spiral photography fossil amber photo foto fotografie photographer photographie close natural image photos spirals space patterns kunst natur structures imagens images photographic structure fotos ammonite makroaufnahme organic fotografia macros makro spacy madagascar photoart bilder imagen ammonites fossils artnoveau macrophotography ammonit fantastique  makros naturalpatterns macrophotos macroshots makroaufnahmen makrofoto nahaufnahmen fossilien versteinerungen makrofotografie macroaufnahmen naturalezza makrobilder challengeyouwinner macroaufnahme dedalus11 macroart bioarchitecture makrobild makrofotos ammonoidea haphazartlikeapainting imatgen macrorealidad flossils imagten Ammonite Fossils (Evelyn Flint) Tags: uk canon somerset explore ammonites fossils kilve eos7d evelynflintMy history #1 (Perolo Orero - www.orerofotografia.com -) Tags: life 2 naturaleza history blanco nature water valencia animal stone wall pared gris agua nikon gray 8 paleontology laundry vida target tamron historia jurassic ammonites valence piedra fosil fosiles molusco puebo paleontologia jursico orero d80 cretacico cretacic paleontologo ammonoide jursicopaleontologo paleontologicsteampunk spiral (dedalus11) Tags: art nature spiral kunst ammonites fossils spirale steampunk ammonit ammoniten naturalezza cleoniceras besairieiAmmonite XI (dedalus11) Tags: pictures orange abstract macro art nature spiral photography fossil amber photo foto fotografie photographer photographie close natural image photos spirals space patterns kunst natur structures imagens images photographic structure fotos ammonite makroaufnahme organic fotografia macros makro spacy madagascar photoart bilder imagen ammonites fossils artnoveau macrophotography ammonit fantastique makros naturalpatterns macrophotos macroshots makroaufnahmen makrofoto nahaufnahmen fossilien ammoniten versteinerungen makrofotografie macroaufnahmen naturalezza makrobilder macroaufnahme dedalus11 macroart bioarchitecture makrobild makrofotos ammonoidea cleoniceras haphazartlikeapainting imatgen macrorealidad flossils imagten besairieiAmmonites.. (Sea Moon) Tags: fossil seashell ammonites nautilus mollusk cephalopod1031024 (El Bibliomata) Tags: old art illustration century vintage book arte antique illustrated libro illustrations drawings books engraving plates dibujos antiguo ammonites xix 19th engravings ilustraciones siglo grabados lminas ilustrado pixelegis bibliomata lellouniversalWhitby seabed (tina negus) Tags: cambridge fossil blackwhite yorkshire whitby ammonites seabed sedgwickmuseumofgeologyLone Ammonite (shadamai) Tags: shells black fossil gold amber simple prehistoric ammonites flickrchallengegroup flickrchallengewinner rocksminerals fiveprojectsfossils (somecat) Tags: fossils bw ammonites memoriesPromicroceras marstonensi (tina negus) Tags: cambridge fossil geology ammonites sedgwickmuseum marstonmarbleKs jura ammoniteszek a Dunntli-kzphegysgbl  // Late Jurassic ammonites from Hungary (Fzy Istvn) Tags: fossil ammonites fozy smaradvny fzy ammonitesz magyaroraszg

LIJST A fossiele amfibieen

GLOS A

 

Amfibieen 

http://www.prehistoriclife.nl/BeschrijvingAF.html  

De moderne land- en watersalamanders, kikkers en padden zijn de nakomelingen van de eerste Amphibia, oftewel amfibieën die zich 370 miljoen jaar geleden op het land waagden. Hun verovering van het land was echter geen volledig succes – voor de voortplanting moesten de amfibieën nog steeds terug naar het water. Het zijn hun afstammelingen – de reptielen – die pas echt het land veroverden. De naam Amphibia betekend ‘beide levens’ en refereert naar het vermogen van deze dieren om in twee werelden te leven – de wereld van het water, nog steeds bewoond door hun voorouders de vissen, en de wereld van het land, dat hun afstammelingen de reptielen zouden erven. De pas uit het ei gekropen larve van een amfibie is aangepast aan het leven in het water – ze heeft kieuwen en een zwemstaart. Later treedt er een vrij snelle gedaantewisseling op waarbij deze kenmerken verloren gaan. De larve krijgt dan longen en sterkere ledematen waarmee ze later aan het leven op het land was aangepast. Er zijn verschillende redenen om aan te nemen dat ook de fossiele amfibieën uit het Palaeozoïcum een dergelijk aquatisch larvaal stadium doorliepen. Er is een aantal vondsten gedaan van kleine individuen met sporen van kieuwen, die via een reeks van steeds grotere exemplaren verbonden zijn met volwassen dieren zonder sporen van kieuwen. In andere gevallen, zoals bij Seymouria werden in de kop van jonge dieren de restanten van kanalen van het zijlijnorgaan aangetroffen. Dit zijlijnorgaan kan alleen werkzaam zijn geweest onder water. Ten slotte is er een aantal nog levende amfibieën, zoals de mudpuppy uit Noord-Amerika, die weer zijn teruggekeerd naar een volledig aquatisch bestaan en in het volwassen stadium hun kieuwen hebben behouden. Dit gold ook voor een aantal Palaeozoïsche amfibieën zoals Gerrothorax, die drie paar veervormige kieuwen had. Een van de karakteristiekste kenmerken van de hedendaagse amfibieën is hun vochtige huid. Het is tegelijkertijd ook het kenmerk dat hen het duidelijkst onderscheidt van hun Palaeozoïsche voorouders. Moderne amfibieën ademen zowel door de longen als door de huid. Deze huidademhaling legt echter wel beperkingen op aan hun grootte en levenswijze. Veel amfibieën uit het Palaeozoïcum hadden zware schubben of een pantser over het lichaam en bereikten bovendien een respectabele omvang. Ze konden niet door de huid ademhalen en hadden om vochtverlies tegen te gaan een ondoorlaatbare leerachtige huid. Mede hierdoor waren het trage, nogal plompe dieren. Paleontologen zijn het er over eens dat de amfibieën zijn ontstaan uit een van de drie groepen spiervinnigen. Deze drie groepen zijn de longvissen (Dipnoi) met een aantal nog levende soorten, de Coelacanthida of Actinistia met nog één levende soort en de uitgestorven Rhipidistia, die zijn opgesplitst in de Osteolepiformes en de Porolepiformes. De structuur van de spieren en beenderen in de gepaarde, vlezige vinnen konden zich zonder veel moeite hebben ontwikkeld tot de ledematen van een primitief amfibie. Bovendien bezaten deze vissen net als amfibieën longen. Dit is in ieder geval zeker bij de nog levende longvissen; ook de enig levende Coelacanth heeft een, zij het enkelvoudige, op longen lijkende structuur. Het is op grond hiervan aannemelijk dat ook de uitgestorven Rhipidistia longen gehad zullen hebben. Verder hebben zowel de longvissen als de Rhipidistia openeningen in het verhemelte, die overeenstemmend zijn met de inwendige neusopeningen van de amfibieën. Paleontologen verschillen echter van mening over de groep waaruit de amfibieën zouden zijn ontstaan. De meesten geloven dat dit de Rhipidistia waren. De bouw van de schedel en de vinnen/poten van deze vissen vertoont een verbluffende overeenkomst met die van de primitieve amfibieën. Andere paleontologen houden het erop dat de longvissen de voorouders waren. Zij baseren dit op de ontwikkeling van longen, neusgaten en vinnen die overeenkomt met de ontwikkeling van deze lichaamsdelen bij levende amfibieën. Ongeacht tot welke groep de voorouders van de amfibieën hebben behoord, blijft de vraag waarom zij aan land zijn gegaan. Immers, de temperatuurwisselingen op het land zijn veel groter en het gevaar van uitdroging ligt constant op de loer. Aanvankelijk dacht men dat deze evolutionaire verandering tot stand was gekomen in een milieu waar periodieke droogten optraden. Vissen die hun uitdrogende poel konden verlaten en over land op zoek konden gaan naar andere nog waterhoudende poelen, zouden sterk in het voordeel zijn geweest. De meest recente theorie gaat er evenwel van uit dat de vissen het land op trokken om te ontkomen aan de vele roofzuchtige waterbewoners. Eenmaal aan land ontdekten zij de grote voedselrijkdom van de sappige begroeiing langs de oevers met slakken, wormen, insekten en andere ongewervelden. Dit was de gelegenheid voor cruciale evolutionaire veranderingen die uiteindelijk leidden tot de ontwikkeling van de eerste amfibieën. De oudst bekende amfibieën zijn gevonden in gesteenten van het Laat-Devoon op Groenland. In die tijd, zo’n 370 miljoen jaar geleden, maakte Groenland deel uit van het Euramerikaanse continent, dat toen ter hoogte van de evenaar lag. Opvallend is dat bijna lle vroege amfibieën en hun afstammelingen, de reptielen, tot in het Midden-Perm, zo’n 270 miljoen jaar geleden, slechts op dit continent zijn aangetroffen. Hieruit kan worden afgeleid dat deze dierenop dit continent moeten zijn ontstaan. Pas na het Midden-Perm, nadat Azië en de zuidelijke landmassa’s van Gondwanaland aan Euramerika waren vast komen te liggen en gezamenlijk het supercontinent Pangea vormden, verspreidden de amfibieën en reptielen zich over de gehele wereld. In het Perm bereikten de Palaeozoïsche amfibieën hun grootste vormenrijkdom. Uit deze periode zijn meer dan honder geslachten bekend, verdeeld over veertig families. In de Trias werden de laatste antieke amfibieën door de Therapsiden van het land verdreven. Er zijn uit deze periode weliswaar nog meer dan tachtig geslachten bekend, maar deze behoorden tot slechts vijftien families, alle temnospondyle labyrinthodonten. Aan het lange bestaan van de labyrinthodonten was nu bijna een eind gekomen. In het Jura kwamen nog slechts twee geslachten voor, één in Australië en één in China. De voorouders van de hedendaagse amfibieën met hun vochtige huiden waren ook al verschenen, zoals de eerste kikker Triadobatrachus. Beenderen van de eerste Urodela, waartoe de hedendaagse salamanders behoren, zijn gevonden in gesteenten uit de Jura

amfibieen evolutie en geologie    <–Docx

http://www.biolib.cz/en/taxon/id304/

Uitgestorven voorlopers van extante groepen 

  • Lissamphibia. Modern amphibians are known first from the Triassic, but they might have arisen earlier. Triassic fossils are rare, but the fossil record for frogs and urodelans after the Jurassic is quite extensive, but it is not for caecilians, probably because of their reduced skeleton.
  • Early frogs are from the Lower Jurassic of Argentina and Arizona, but there are some ‘proto-frogs’ from the Lower Triassic of Madagascar (Triadobatracus) and Poland (Czatkobatrachus).
  • The earliest salamanders are from Middle Jurassic Europe (Marmorerpeton) and Asia (Karaurus), while most later fossils are from all over the Northern Hemisphere.
  • The earliest fossil caecilian is Eocaecilia from the Lower Jurassic of Arizona, a form that still has reduced limbs, although in modern caecilians the limbs are absent.

Illustrations of what some prehistoric amphibians may have looked like:

prehistoric-amphibians-12622

 

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

°

A

___________________________________________________________________

Capitosauroid / ‘ Abi Adi Lizard ‘  / Ethiopia

Jurassic   Triassic

 

___________________________________________________________________

Acanthostega was redescribed in the 1990s by Jenny Clack and Mike Coates, and represents the most primitive tetrapod that has hands and feet for which we have a full skeleton. It had toes (eight per limb), no fin rays, a large load-bearing pelvis and is thought to have retained gills into adulthood.

Figure 2. Acanthostega in a swimming posture (from Clack)

Figure 3 The left forelimb of Acanthostega, showing the eight digits (from Clack)
___________________________________________________________________
°
___________________________________________________________________


Holotype (RSM 1967/13/1) of Acherontiscus caledoniae. From Carroll, 1969.              lepospondyli

http://www.palaeocritti.com/by-group/lepospondyli/acherontiscus

___________________________________________________________________


Acroplous vorax Hotton, 1959, DMNH 44396. Skull in A, dorsal view; B, ventral view (displaced pterygoids and parasphenoid removed during preparation); C, left lateral view; D, occipital view; E, right mandible, labial view (image reversed); F, lingual view (image reversed); G, dorsal view. Scale bar equals 1 cm.

http://dinosauria.ucoz.com/news/2008-07-02-4

___________________________________________________________________

actiobates

actinobates

______________________________________________________________

Actinodon

un-actinodon-(a-gauche)-decouvert-au-chemin-de-muse-et-un-onchiodon-(a-droite)-photo-dr

Un actinodon (à gauche) découvert au chemin de Muse et un onchiodon (à droite). Photo DR

http://www.bienpublic.com/cote-d-or/2011/08/25/des-fossiles-de-poissons-qui-nous-attendent

A rare fossil Amphibian :   Actinodon frossardi, from the Lower Permian of Autun,

http://fossilspictures.wordpress.com/2009/03/11/actinodon-frossardi-permian-france/Adamanterpeton

http://www.dinofan.com/dfanimals/LifeForm_Detail_Images.aspx?SBID=28106

Crâne d’Actinodon.
Crâne d'Actinodon.

Aedua Graudryi (Dauvage), Igornay, Saône-et-Loire.

 

_______________________________________________________________

Adelogyrinus simnorhynchus 89980f278576

  

Adelospondylus

adelospondylus watsoni skull 0ae4c0d045ba

 

Skull of Adelospondylus watsoni, after Carroll, 1967    http://www.palaeocritti.com/by-group/lepospondyli/adelospondylus

http://www.reptileevolution.com/adelospondylus.htm

________________________________________________________________

http://tolweb.org/Palaeobatrachidae/16985

 

_____________________________________________________________

dissorophoidean euskelian temnospondyl

 

______________________________________________________________

___________________________________________________________________

_____________________________________________________________

AMBER ….

Frogs, toads and other amphibians are very rarely found as amber inclusions for several reasons: they’re usually larger than most insects and as such have a greater amount of muscle power available to extract themselves from the primordial goo, their moist skin is less likely to stick to the sap, and their usual habitats aren’t in the trees.

 

Except for tree frogs, of course, of which the fingernail-sized specimen above is a prime example. If authenticated, this frog would have met his maker approximately 25 million years ago in the area of today’s Chiapas State, Mexico.

 

 

amphibamushttp://dinosaurs.about.com/od/dinosaurpictures/ig/Prehistoric-Amphibian-Pictures/Amphibamus.htm

Late Carboniferous (300 million years ago)/Small size; salamander-like body/insectivore ?

It’s often the case that the genus that lends its name to a family of creatures is the least understood member of that family. In the case of Amphibamus, the story is a bit more complicated; the word “amphibian” was already in wide currency when the famous paleontologist Edward Drinker Cope bestowed this name on a fossil dating from the late Carboniferous period.

Amphibamus seems to have been a much smaller version of the larger, crocodile-like “temnospondyl” amphibians (such as Eryops and Mastodonsaurus) that dominated terrestrial life at this time, but it might also have represented the point in evolutionary history when frogs and salamanders split off from the amphibian family tree. Whatever the case, Amphibamus was a small, inoffensive creature, only slightly more sophisticated than its recent tetrapod ancestors.

 

Saurerpeton (× 1/2, after Romer, 1930, fig. 6); Amphibamus, the palatal view × 2-1/4, from Watson, 1940, fig. 4 (as Miobatrachus), the dorsal view × 2-1/2, from Gregory’s revised figure of Amphibamus (1950, Fig. 1); Protobatrachus, × 1, from Watson, 1940, fig. 18, 19.

http://www.gutenberg.org/files/37350/37350-h/37350-h.htm

 

 

found in Ohio, USA //Medial Pensylvannian  //3 x 2.8 cm  Amphibamus lyelli

http://fossils.valdosta.edu/fossil_pages/fossils_pen/a5.html

AMPHIBIANS  (FOSSIL)

http://http://dc152.4shared.com/doc/gAtoYuue/preview.html

___________________________________________________________________

 

__________________________________________________________________

__________________________________________________________________

Anconastes was a realtively small temnospondyl amphibian,‭ ‬and although the name means‭ ‘‬mountain dweller‭’‬,‭ ‬Anconastes probably didn’t stray too far from the swamps and water systems of Carboniferous North America.

 

Gzhelian of the Carboniferous.

__________________________________________________________________

andrias_schleuchzeri.jpg   Untitled-1.jpg

 

 

__________________________________________________________________

Angusaurus: Getmanov 1989.  A. dentatus Getmanov 1989, A. succedaneus Getmanov 1989,A. tsylmensis Novikov 1990 (?= Trematosaurus [S02]), A. weidenbaumi (= Trematosaurus w. = Thoosuchus w.) Kuzmin 1935.

Range: Early Triassic of Russia.

Phylogeny: Trematosauridae:: Trematosaurus + *.

http://palaeos.com/vertebrates/temnospondyli/trematosauridae.html

 

___________________________________________________________________

 

___________________________________________________________

°  ANURA  

De moderne kikkers en padden worden gegroepeerd in de Anura. De volwassen dieren zijn zeer gespecialiseerde gewervelde dieren met de kortste wervelkolom van alle vertebraten en met geweldige springpoten. Een anure ondergaat tussen het larvale en het volwassen stadium een ware metamorphose. Hij verandert van een pootloze, zwemmende herbivoor (kikkervisje) met een lange staart in een springende, staartloze insectivoor met grote ogen. Paleontologen zijn er vrij zeker van dat de temnospondyle labyrinthodonten, bijvoorbeeld van eryopide vormen. De eerste amfibie met kikkerachtige trekken dateert uit de vroege Trias

 

 

________________________________________________________________

.Anthracosauria    

De anthracosauriërs, ook wel bekend onder de naam batrachosauriërs, waren labyrinthodonten die verschenen in het Carboon en in het Midden-Perm uitstierven. De groep was lang niet zo talrijk en vormenrijk als de temnospondylen, maar onder hen bevonden zich wel de voorouders van de reptielen. In tegenstelling tot de temnospondylen, zijn bij de anthracosauriërs de zijdelings gelegen elementen aan de wervels behouden gebleven en ontwikkeld tot de wervelkolom. Bij primitieve dieren zijn deze beide elementen nog in de vorm van 2 halve ringen. Bij latere soorten smelten deze samen en vormen zo de wervelkolom van de amnioten.

  • Order Anthracosauria, also known as coal lizards, are early stem-amniotes (not true amniotes though, as they still had a larval from) known from the Carboniferous to the Triassic. They were fish-eating carnivores that seem to have been terrestrial animals that became secondarily adapted for life in water. An example is Proterogyrinus from the Early Carboniferous of the USA and Scotland. This was 1 m long with an elongated skull, well developed limbs, a tail for swimming and may have had an eardrum.

 _____________________________________________________________________________

 

apachesaurus fossils

 

___________________________________________________________________

  • Apateon                       Apateon Lower Permian Fossil Amphibian    Apateon pedestris (a Permian tetrapod)

Apateon Permian Fossil AmphibianThis is a rarely seen amphibian; known as Apateon pedestris, thought to be a precursor of the salamanders. The family derives its name from the gill structures that are present from larvae to adult. Some salamanders demonstrate neoteny, or the capability of reproducing while in what is ostensibly the larval state. Neoteny is not all that uncommon among modern-day Apateonsalamanders (some 40 species in 9 different families demonstrate this strategy), with the Mexican Salamander, Axolotl, being an example; this means that it retains its gills and fins, and it doesn’t develop the protruding eyes, 
eyelids and characteristics of other adult salamanders. It grows much larger than a normal larval salamander, and it reaches sexual maturity in this larval stage. The detail is amazing for a specimen nearly 300 million years old. Note the soft tissue outlines preserved. Apateon pedestris grew to a maximum length of 9 cm.

click fossil pictures to enlarge

Phylum Chordata, Subphylum Vertebrata, Superclass Tetrapoda, Class Amphibia, Order Temnospondyli, Family BranchiosauridaeGeological Time: Lower Permian (Asselian Age – 290 million years ago)Size: 42 mm long (tip of skull to tip of tail along backbone). Matrix: 50 mm by 55 mm    Fossil Site: Red Beds, Odernheim, Germany

apateon wl-am1bapateon wl-am2bapareon wl-am3bapateon wl-am5bapateon wl-am6bapateon wl-am7bBranchiosaur Amphibian genus apateon, species pedestris Permian swamps in Pfalz, Germany    280 Million years old

 

_____________________________________________________________Aphaneramma

http://nl.wikipedia.org/wiki/Aphaneramma

Meer afbeeldingen

 

aphanerama skulls

aphanerammaAphaneramma is een uitgestorven geslacht van amfibieën, dat voorkwam in het Vroeg-Trias. Deze dieren konden tot 1 meter lang worden. Wikipedia

http://www.utm.utoronto.ca/~w3bio356/lab_info/lab_03/aphaneramma.htm

___________________________________________________________________

Apodops is an extinct genus of early caecilian from the Paleocene of Brazil.

_________________________________________________________________

_________________________________________________________________

_________________________________________________________________

temnospondyl amphibian in the family Rhytidosteidae from the early Triassic.

Arcadia myriadens.jpg

_________________________________________________________________

The only identified species in the genus is A. basalticus, which lived during the Oligocene

 

_________________________________________________________________

  Archegosaurus schedel/replica / Lebach/Saarland (germany) 

Archegosaurus 

Archegosaurus behoort tot de klasse der Labyrinthodonta, een groep uitgestorven amfibieën. Deze amfibieën waren de eerste vertebraten die in het Devoon het land veroverden. Zij hadden zich uit de Sarcopterygii ontwikkeld, een klasse waartoe de kwastvinnigen en longvissen behoren. In een groep uit deze klasse ontwikkelde zich in het Devoon de longen uit de zwemblaas, toen ze om onbekende redenen het water verlieten.
Archegosaurus kon 1 m lang worden. Samen met Sclerocephalus en Actinodon behoorde hij tot de grootste amfibieën in Europa in het Perm.

Archegosaurus decheni fossil. This amphibian, which lived in the Permian period (280-248 million years ago), was the first vertebrate to begin the conquest of solid ground. The fossil was found in deposits in Saarland, Germany. Taken from Mines and Miners L. Simonin, 1868.    http://www.sciencephoto.com/media/172180/view

http://www.henskensfossils.nl/NETH0001.htm

http://dinosaurs.about.com/od/tetrapodsandamphibians/p/archegosaurus.htm

Late Carboniferous-Early Permian (310-300 million years ago)/Stubby legs; crocodile-like build  / Fish eater

Considering how many complete and partial skulls of Archegosaurus have been found–almost 200, all of them from the same fossil site in Germany–this is still a relatively mysterious prehistoric amphibian. To judge from reconstructions, Archegosaurus was a large, crocodile-like carnivore that prowled the swamps of western Europe, feasting on small fish and (perhaps) smaller amphibians and tetrapods. By the way, there are a handful of even more obscure amphibians under the umbrella “archegosauridae,” one of which bears the amusing name Collidosuchus.

http://palaeos.com/vertebrates/temnospondyli/metoposauroidea.html

______________________________________________________________

_______________________________________________________________

_________________________________________________________________

  • Asaphestra,                                                                                                                                                         Asaphestra is an extinct genus of microsaur within the family Tuditanidae

___________________________________________________________________


Holotype of A. chiton. After Broili, 1904.

Holotype of A. glascocki. From Case, 1911.


Skull (UC 673) of A. novomexicanus. From Case & Williston, 1913.

http://www.palaeocritti.com/by-group/temnospondyli/aspidosaurus

___________________________________________________________________

___________________________________________________________________

australerpeton preview010

preview009

 

http://dc307.4shared.com/doc/gUOgboVx/preview.html

http://www.dinofan.com/dfanimals/LifeForm_Detail_Images.aspx?SBID=28144

___________________________________________________________________

Austrobrachyops Аустробрахиопс
Austrobrachyops jensei holotype, left pterygoid, dorsal view.
Trading card - Lost Worlds by William Stout - Large Thecodont and Austrobrachyops

___________________________________________________________________

†superfamily Brachyopoidea Lydekker 1885 (tetrapod) Alternative spelling: Brachiopoidea

OsteichthyesTemnospondyli

Synonym:   austropelor Longman 1941 [nomen dubium]

labyrinthodont amphibian

___________________________________________________________________

___________________________________________________________________

DD’S OVERZICHT en (oude )LINKS

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

ANTI-CREATO ;

°

Antwoorden op  ABIOGENESIS CREATIONISME : 

abiogenesis slechts een evolutie-geloof   doc 

GATENKAAS  doc 

misvattingen over abiogenesis.docx (152.6 KB)  doc

Teach the controversy  doc  

°

MISVATTING  over de evolutietheorie

” De evolutietheorie kan het ontstaan van het leven niet verklaren  …” 
Klopt :  de evolutietheorie kan inderdaad niet verklaren hoe het leven hier op aarde ontstaan is.Maar evolutiebiologen proberen ook niet om dit mysterie op te lossen. Evolutie is het proces dat plaatsvindt wanneer het leven eenmaal aanwezig is.

Dus het ontstaan van het leven heeft geen impact op de validiteit van de evolutietheorie.

Er zijn uiteraard diverse hypothesen geformuleerd over het ontstaan van het leven, maar een allesomvattende theorie is VOORLOPIG  nog niet aan de orde.

°

ABIOGENESIS 

http://forum.credible.nl/viewtopic.php?t=6269

Abiogenese  door DetectedDestiny » 05 okt 2005

Onderstaande tekst heb ik na toestemming van de auteur in het Nederlands vertaald. De originele post is te vinden op het forum van Internet Infidels, geplaatst door Dr. GH. Ik heb zelf nog (lang) niet alle artikelen die hierin genoemd worden gelezen, maar aangezien abiogenese de laatste tijd vaak ter sprake kwam in het evolutietopic leek het mij interessant om deze informatie met andere users die daarin actief zijn te delen.
Ik open een nieuw topic omdat abiogenese geen onderdeel van de evolutietheorie is en het de overzichtelijkheid van de discussie ten goede komt om deze zaken gescheiden te houden.De eerste editie van Darwin’s “On the origin of species”maakt niet speciaal melding van het ontstaan van leven. In de conclusie van de 6e editie maakt hij echter een paar algemene opmerkingen hierover. Hij schreef:

Quote:

 ”Ik geloof dat dieren afstammen van maximaal vier of vijf voorouders en planten van een nog lager aantal.

Analogie zou me nog een step verder brengen, namelijk dat alle dieren en planten afstammen van één prototype. Maar analogie kan een misleidende gids zijn. Niettemin hebben alle levende dieren veel gemeen in hun chemische samenstelling, celstructuur, hun groeiwetten en hun kwetsbaarheid voor schadelijke invloeden.”

”Het is ongetwijfeld mogelijk, zoals Mr. G.H. Lewed voorgesteld heeft, dat bij het eerste ontstaan van leven er veel verschillende vormen evolueerden. Maar indien dit het geval is mogen we concluderen dat slechts een heel klein gedeelte gemodificeerde afstammelingen heeft nagelaten.”

”Auteurs die hoog in aanzien staan schijnen volledig tevreden te zijn met het standpunt dat iedere soort onafhankelijk geschapen is. Naar mijn mening past het beter bij wat wij weten over de wetten die door de Schepper opgelegd zijn aan de materie dat de productie en extinctie van de soorten op deze wereld – in heden en verleden – veroorzaakt wordt door indirecte oorzaken, zoals de oorzaken die geboorte en dood van een individu bepalen. Als ik alle organismen niet zie als speciale creaties, maar als lineaire afstammelingen van een paar organismen die leefden lang voordat de eerste laag Cambrisch sediment afgezet werd, schijnt het mij alsof ze in waarde toenemen.”

De laatste zin in de eerste editie, “Er is schoonheid in deze visie op het leven, met zijn verschillende krachten, in eerste instantie ingeblazen in enkele levensvormen, of zelfs in één; en dat terwijl deze planeet zijn baan om de zon draaide volgens de vaste wetten van de zwaartekracht, vanuit zo’n simpel begin eindeloze vormen, prachtig en wonderlijk om te zien, zich hebben geëvolueerd.” werd enigszins aangepast in de 6e editie om duidelijk aan te geven dat de “Schepper” verantwoordelijk was voor het onstaan van het leven. Sommige scholastieke studies beweren dat Darwin spijt gehad heeft van deze concessie aan zijn uitgevers.

Algemene boeken over het ontstaan van het leven starten vaak met een uitgebreide discussie over de historische theorieën over het leven. Beginnende met de Grieken en ons een weg werkend naar het heden zijn er drie belangrijke voorvallen te noemen: De uitvinding van de microscoop, de synthese van ureum en het experiment van Pasteur in 1862.

Alle vroege denkbeelden over het ontstaan van het leven kunnen gereduceerd worden tot een “generatio spontanea” idee, of het denkbeeld dat het leven door een bovennatuurlijke entiteit geschapen was. De uitvinding van, en verbeteringen aan, de microscoop tussen 1590 en 1674 veranderden voor altijd de blik van de mensheid op (de complexiteit van) het leven. Voor velen leek dit het idee van “generatio spontanea” te ondersteunen, omdat men dacht dat deze microscopische levensvormen de simpele ‘zaden’ voor complexer leven waren. Antonie van Leeuwenhoek’s ontdekking van sperma was een extra ondersteuning voor dit idee.

In die tijd heerste er ook het idee dat organisch materiaal van levende wezens totaal anders was dan inorganische of minerale stoffen. Dit concept stond bekend onder de noemer ‘vitalisme’, maar de onjuistheid hiervan werd in 1832 door Wühler bewezen toen hij ureum – een ‘levende’ stof – maakte uit simpele inorganische chemicaliën.

Het meest populaire argument dat creationisten aanhalen als tegenwerping wanneer het over modern abiogenese onderzoek gaat is dat Pasteur demonstreerde dat de “generatio spontanea” theorie onjuist is. Het moge echter duidelijk zijn dat Pasteur’s experimenten lieten zien dat complexe levensvormen niet spontaan ontstaan. Zijn experimenten hadden geen betrekking op het ontstaan van het leven zoals men dat tegenwoordig bedoelt.

De groeiende interesse in de zoektocht naar buitenaards leven heeft meer productief onderzoek naar het ontstaan van leven opgeleverd in de laatste 15 jaar dan dat er daarvoor in de hele geschiedenis verricht is. “The emergence of life on earth: A historical and scientific overview” door Iris Fry (2000, Rutgers University Press) is één van de beste populair-wetenschappelijke boeken over dit onderwerp. Hoewel het slechts 5 jaar oud is valt de 2e editie toch aan te bevelen om ook de recente ontwikkelingen bij te houden.

Er zijn erg veel specifieke onderwerpen in het onderzoek naar het ontstaan van leven en slechts weinig onderzoeksgroepen houden zich met meer dan een paar ervan bezig. De belangrijkste onderzoeksterreinen zijn naar mijn mening:

1) Samenstelling van de Hadean/vroeg-Archean atmosfeer

De belangrijkste referenties hier zijn:

Genda, Hidenori & Abe, Yutaka (2003) ”Survival of a proto-atmosphere through the stage of giant impacts: the mechanical aspects” Icarus 164, 149-162.

http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0019103503001015

Holland, Heinrich D. (1984) ”The Chemical Evolution of the Atmoshphere and Oceans” Princeton Series in Geochemistry, Princeton University Press  (1)

Holland, Heinrich D. (1999) “When did the Earth’s atmosphere become oxic? A Reply.” The Geochemical News #100: 20-22 (see Ohmoto 1997)

Kasting, J. F., J. L. Siefert (2002) “Life and the Evolution of Earth’s Atmosphere” Science 296:1066

Pepin, R. O. (1997) ”Evolution of Earth’s Noble Gases: Consequences of Assuming Hydrodynamic Loss Driven by Giant Impact” Icarus 126, 148-156

(zie ook http://stonesnbones.blogspot.be/2008/12/origin-of-life-outline.html)

Er zijn nog enkele andere, maar door bovenstaande artikelen te lezen krijgt met een aardig beeld van het onderzoek. Het resultaat is dat er een reducerende atmosfeer was en een oceanisch systeem met hoog-reducerende oases.
Een recent artikel

Rosing, Minik T. and Robert Frei (2003) ”U-rich Archaean sea-floor sediments from Greenland – indications of >3700 Ma oxygenic photosynthesis” Earth and Planetary Science Letters, online 6 December 03

presenteert gegevens die erop wijzen dat er hele vroege oxiderende levensvormen in zee-bassins leefden die waarschijnlijk uitgeroeid zijn.

Dus, met een reducerende atmosfeer, een dunne, hete aardkorst en een rijke UV-straling kunnen we de volgende vraag stellen, namelijk

2) Wat was de bron voor “organische” moleculen?

2a) Aminozuren

Het klassieke artikel was natuurlijk dat van Stanley Miller uit 1953

Miller, Stanley L., (1953) “A Production of Amino Acids Under Possible Primitive Earth Conditions” Science vol. 117:528-529

Met nog enige extra informatie in:

Miller, Stanley, Harold C. Urey (1959) “Organic Compound Synthesis on the Primitive Earth” Science vol 139 Num 3370:254-251

Miller toonde aan dat een erg simpele opstelling die enkele van de belangrijkste aspecten van een jonge aarde simuleerde binnen korte tijd in staat was om o.a. aminozuren te produceren.

Dit resultaat is één van de meest herhaalde en geconfirmeerde experimenten ooit. Ondanks dit claimen creationisten regelmatig dat het ongeldig is. Jonathan Wells, een medewerker van het creationistische “Discovery Institute” beroemt zich erop het Miller Urey experiment ontkracht te hebben (evenals alle andere zaken die hij Darwinistische “iconen” noemt).

Maar de atmosfeer is niet de enige locatie voor synthese. Bijvoorbeeld in het water

Amend, J. P. , E. L. Shock (1998) “Energetics of Amino Acid Synthesis in Hydrothermal Ecosystems” Science Volume 281, number 5383, Issue of 11 Sep, pp. 1659-1662

Uit de ruimte

Blank, J.G. Gregory H. Miller, Michael J. Ahrens, Randall E. Winans (2001) “Experimental shock chemistry of aqueous amino acid solutions and the cometary delivery of prebiotic compounds” Origins of Life and Evolution of the Biosphere
31(1-2):15-51, Feb-Apr

Chyba, Christopher F., Paul J. Thomas, Leigh Brookshaw, Carl Sagan (1990) “Cometary Delivery of Organic Molecules to the Early Earth” Science Vol. 249:366-373

Engel, Michael H., Bartholomew Nagy (1982) “Distribution and Enantiomeric Composition of Amino Acids in the Murchison Meteorite” Nature 296, April 29, p. 838.

Matthews CN. (1992) ”Hydrogen cyanide polymerization: a preferred cosmochemical pathway.” J. Br. Interplanet Soc. 45(1):43-8

In oceaantroggen

Schoonen, Martin A. A., Yong Xu (2001) “Nitrogen Reduction Under Hydrothermal Vent Conditions: Implications for the Prebiotic Synthesis of C-H-O-N Compounds” Astrobiology 1:133-142

Mogelijkheden tot vorming van aminozuren zijn er dus genoeg op een abiotische aarde.

Maar er is meer nodig dan alleen aminozuren. Suikers, nucleïnezuren en lipiden zijn ook van belang. Hiermee komen we dus bij punt

2b) Suikers

Waarom hebben we suikers nodig? De belangrijkste reden hiervoor is dat zonder de vijf-koolstof suikermoleculen onze beginnende levensvorm geen ‘geheugen’ zoals RNA of DNA kan maken. De details hierover komen later, eerst behandelen we de vraag waar deze suikers zijn.

Weber AL. (1997) ”Prebiotic amino acid thioester synthesis: thiol-dependent amino acid synthesis from formose substrates (formaldehyde and glycolaldehyde) and ammonia.” Origins of Life and Evolution of the Biosphere 28: 259-270.

Cooper, George, Novelle Kimmich, Warren Belisle, Josh Sarinana, Katrina Brabham, Laurence Garrel (2001) ”Carbonaceous meteorites as a source of sugar-related organic compounds for the early Earth” Nature 414, 879 – 883 (20 Dec 2001) Letters to Nature

Cody, George D., Nabil Z. Boctor, Timothy R. Filley, Robert M. Hazen, James H. Scott, Anurag Sharma, Hatten S. Yoder Jr. (2000) “Primordial Carbonylated Iron-Sulfur Compounds and the Synthesis of Pyruvate” Science v.289 : 1337-1340

Sephton, Mark A. (2001) ”Meteoritics: Life’s sweet beginnings?” Nature 414, 857 – 858 (20 Dec ) News and Views

Ricardo, A., Carrigan, M. A., Olcott, A. N., Benner, S. A. (2004) “Borate Minerals Stabilize Ribose” Science January 9; 303: 196 (in Brevia)

Stanley Miller en collegae suggereren een eerdere vervanger voor suiker in

Lazcano, Antonio, Stanley L. Miller (1996) “The Origin and Early Evolution of Life: Prebiotic Chemistry, the Pre-RNA World, and Time” Cell vol 85:793-798

Nelson, K. E., M. Levy, S. L. Miller (2000) “Peptide nucleic acids rather than RNA may have been the first genetic molecule” PNAS-USA v.97, 3868-3871

Er zijn nog veel meer artikelen maar de belangrijkste boodschap hieruit is dat er suiker aanwezig was.

Vervolgens komen we bij

2c) Nucleïnezuren

Op aarde zijn er hiervan slechts vijf in gebruik. Er is een grote hoeveelheid creationistische boeken en websites die beweren dat er een groot stabiliteitsprobleem met de synthese van nucleïnezuren is. Dit is een mooie demonstratie van het kopiëergedrag van veel creationisten, want er zijn er slechts enkele met de kennis en opleiding om te begrijpen wat dit betekent. Niet één ervan heeft zelf onderzoek gedaan op de direct relevante terreinen. Hun beweringen zijn veelal terug te voeren op een legitieme wetenschapper, Robert Shapiro. Twee van zijn representatieve publicaties zijn

Shapiro, Robert (1986) “Origins: A Skeptics Guide to the Creation of Life on Earth” New York: Summit Books

Shapiro, Robert (1999) ”Prebiotic Cytosine Synthesis: A Critical Analysis and Implications for the Origin of Life.” Proceedings of the National Academy of Science 96 (8): 4396
*Side reactions make cytosine synthesis unlikely, but see Nelson et al (2001)

Het boek uit 1986 is erg verouderd en erg in trek bij creationisten.
Het artikel uit 1999 is ook beantwoord. Levy en Miller brengen ook een dergelijke kwestie onder het voetlicht in

Levy, M and Miller, S.L. (1998) ”The stability of the RNA bases: Implications for the origin of life” Proceedings of the National Academy of Science 95(14):7933–38

Maar, als echte wetenschappers beantwoorden ze de vragen  die ze zelf opwierpen
De volgende artikelen zijn een selectie uit het onderzoek naar de pre-biotische oorsprong van nucleïnezuren

 Fuller, W. D., Sanchez, R. A. & Orgel, L. E. (1972) ”Studies in prebiotic synthesis. VI. Synthesis of purine nucleosides.” Journal of Molecular Biology 67, 25-33

An efficient prebiotic synthesis of cytosine and uracil /MICHAEL P. ROBERTSON & STANLEY L. MILLER 1995 http://www.nature.com/nature/journal/v375/n6534/abs/375772a0.html. (1995) Nature 375, 772 – 774

Nelson K.E., Robertson M.P., Levy M, Miller S.L. (2001) ”Concentration by evaporation and the prebiotic synthesis of cytosine.” Orig Life Evol Biosph Jun;31(3):221-229

Verder zijn er ook nog aspecten van nucleïnezuur synthese te vinden in de eerder genoemde artikelen.
Ook nucleïnezuren zijn dus aanwezig. Dit brengt ons bij het volgende punt

2d) Lipiden

Lipiden zijn het materiaal van membranen, ze houden binnen wat binnen zit en de rest buiten. Vandaag de dag worden ze gemaakt door simpele cellen en naar boven toe door de voedselketen getransporteerd. Maar waar kwamen ze voor het eerst vandaan, 3,7 miljard jaar of daaromtrent geleden?

Een belangrijke bron ervan schijnen meteorieten geweest te zijn

Deamer, D. W. (1985) ”Boundary structures are formed by organic components of the Murchison carbonaceous chondrite.” Nature 317:792-794.

Deamer, D. W., and Pashley, R. M. (1989) ”Amphiphilic components of carbonaceous meteorites.” Orig. Life Evol. Biosphere 19:21-33.

Krishnamurthy, R., Pitsch, S. & Arrhenius, G. (1999) ”Mineral induced formation of pentose-2,4-bisphosphates.” Origins Life Evol. Biosph. 29, 139-152

Dworkin, Jason P., David W. Deamer, Scott A. Sandford, and Louis J. Allamandola (2001) “Self-assembling amphiphilic molecules: Synthesis in simulated interstellar/precometary ices” PNAS 98: 815-819

Pizzarello, Sandra, Yongsong Huang, Luann Becker, Robert J. Poreda, Ronald A. Nieman, George Cooper, Michael Williams (2001) “The Organic Content of the Tagish Lake Meteorite” Science, Vol. 293, Issue 5538, 2236-2239

Segré D., Ben-Eli D. Deamer D. and Lancet D. (2001) “The Lipid World” Origins Life Evol. Biosphere 31, 119-145

—->Nu dit alles aanwezig is, wat gebeurt er nu mee? Er worden complexe dingen gemaakt:

Martin M. Hanczyc, Shelly M. Fujikawa, and Jack W. Szostak (2003) ”Experimental Models of Primitive Cellular Compartments: Encapsulation, Growth, and Division” Science October 24; 302: 618-622 (in Reports)

D.W. Deamer (1997) “The First Living Systems – A Bioenergetic Perspective” Microbiology and Molecular Biology Reviews, 61(2): 239

Chakrabarti, A.C., R.R. Breaker, G.F. Joyce, & D.W. Deamer (1994) ”Production of RNA by a Polymerase Protein Encapsulated within Phospho-Lipid Vesicles” Journal of Molecular Evolution 39(6): 555-559

Khvorova A, Kwak YG, Tamkun M, Majerfeld I, Yarus M. (1999) ”RNAs that bind and change the permeability of phospholipid membranes.” Proceedings of the National Academy of Sciences 96:10649-10654

Yarus M. (1999) ”Boundaries for an RNA world.” Current Opinion in Chemical Biology 3:260-267.

Walter P, Keenan R, Scmitz U. (2000) ”SRP-Where the RNA and membrane worlds meet.” Science 287:1212-1213

Tot dusver hebben we dus aminozuren, ribose en/of andere vijf-koolstof suiker substituten (pentoses), membranen van lipiden die minerale deeltjes inkapselen en “organische” moleculen. Dit alles zonder benodigde ‘interventies’ en puur als resultaat van alledaagse chemie.

Maar er is meer nodig voordat er leven op aarde kan bestaan.

3) Formatie van complexe systemen

3a) Chiraliteit

Pasteur ontdekte dat de meeste aminozuren in twee vormen bestaan die geïdentificeerd kunnen worden aan de manier waarop ze licht breken. We noemen deze vormen L- (levo, links) en D- (dextro, rechts). Het interessante is dat leven op aarde enkel de L- vorm van aminozuren gebruikt en slechts heel sporadisch de D- vorm. Een oplossing van slechts één vorm wordt “chiraal” genoemd en een 50/50 mix van beide vormen heet een racemisch mengsel. De twee vormen (L- en D-) worden enantomeren genoemd.

De nucleïnezuren die eerder werden genoemd bestaan ook in twee vormen, maar in dit geval wordt enkel en alleen de D- vorm door aards leven gebruikt.

Creationisten presenteren dit graag als een diep mysterie dat zou moeten “bewijzen” dat ze gelijk hebben. Toch bestaan er enkele gevallen waarin beide vormen, links en rechts, in een levend organisme gebruikt worden. Het is zeldzaam maar het komt wel voor. Een voorbeeld is het eiwit Gramicidin A, dat 8 L-aminozuren, 6 D-aminozuren en één glycine (een aminozuur zonder chiraliteit) molecuul bevat.

Voordat we verder gaan moeten er nog enkele chemische basisbeginselen aan de uitleg toegevoegd worden. Ten eerste zullen L-aminozuren gedurende de tijd willekeurig veranderen in D-aminozuren en omgekeerd. Dit proces heet “racemisatie” omdat er uiteindelijk een 50/50 mengsel zal overblijven. De snelheid waarmee dit gebeurd hangt af van het aminozuur en de bijzonderheden van de omgeving. Het snelst gebeurt dit met losse aminozuren in heet water. In droge, koude omstandigheden waarbij de aminozuren aan elkaar vast zitten – of nog beter, aan een mineraal vastzitten – kan racemisatie erg langzaam gaan. Erg, erg langzaam.

Dit betekent dat als er ook maar een klein voordeel is voor de ene of voor de andere vorm de favoriete vorm uiteindelijk dominant zal worden. Dit voordeel komt uit een onverwachte hoek: de ruimte:

Cronin, J. R. & Pizzarello, S. (1999) ”Amino acid enantomer excesses in meteorites: Origin and significance.” Advances in Space Research 23(2): 293-299.

Service, RF (1999) ”Does life’s handedness come from within?” Science 286: 1282-1283.

Antonio Chrysostomou, T. M. Gledhill,1 François Ménard, J. H. Hough, Motohide Tamura and Jeremy Bailey (2000) “Polarimetry of young stellar objects -III. Circular polarimetry of OMC-1” Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Volume 312 Issue 1 Page 103

Michael H. Engel and Bartholomew Nagy (1982) “Distribution and Enantiomeric Composition of Amino Acids in the Murchison Meteorite” Nature 296, April 29, p. 838.

Jeremy Bailey, Antonio Chrysostomou, J. H. Hough, T. M. Gledhill, Alan McCall, Stuart Clark, François Ménard, and Motohide Tamura (1998) ”Circular Polarization in Star- Formation Regions: Implications for Biomolecular
Homochirality”
Science 1998 July 31; 281: 672-674 (in Reports)

Chyba, Christopher F. (1997) “Origins of life: A left-handed Solar System?” Nature 389, 234- 235

Engel, M. H., S. A. Macko (1997) ”Isotopic evidence for extraterrestrial non- racemic amino acids in the Murchison meteorite.” Nature 389, 265 – 268 (18 Sep) Letters to Nature

Dat moet wat dat betreft voldoende zijn. De volgende vraag is of het voordeel van L-aminozuren geconserveerd kan worden in de formatie van ingewikkeldere moleculen, namelijk peptiden? Ja:

 Schmidt, J. G., Nielsen, P. E. & Orgel, L. E. (1997) ”Enantiomeric cross-inhibition in the synthesis of oligonucleotides on a nonchiral template.” J. Am. Chem. Soc. 119, 1494-1495

Saghatelion A, Yokobayashi Y, Soltani K, Ghadiri MR (2001) “A chiroselective peptide replicator” Nature 409: 797-51

Singleton, D A,& Vo, L K (2002) “Enantioselective Synthsis without Discrete Optically Active Additives” J. Am. Chem. Soc. 124, 10010-10011

Yao Shao, Ghosh I, Zutshi R, Chmielewski J. (1998) ”Selective amplification by auto- and cross-catalysis in a replicating peptide system.” Nature. Dec 3;396(6710):447-50

En er schijnen nog andere voordelen voor L-selectie te bestaan. Bijvoorbeeld

Hazen, R.M., T.R. Filley, and G.A. Goodfriend (2001) ”Selective adsorption of L- and D-amino acids on calcite: Implications for biochemical homochirality.” Proceedings of the National Academy of Sciences 98(May8):5487

Chiraliteit is dus blijkbaar niet zo’n groot probleem. Dit is heel anders dan de manier waarop creationisten dit presenteren. Zij citeren een paar verouderde artikelen en beweren op grond daarvan vervolgens onterecht dat chiraal leven onmogelijk is zonder bovennatuurlijk ingrijpen.

3b) Maar hoe zit het met de nucleïnezuren? Een nieuw artikel heeft recent de volgende stap beschreven:

Pizzarello, Sandra, Arthur L. Weber (2004) ”Prebiotic Amino Acids as Asymmetric Catalysts” Science Vol 303, Issue 5661:1151

Het blijkt dat het selectieve voordeel voor L-aminozuren de selectie van D-nucleïnezuren opdringt en de volledige reactie kan onder normale, natuurlijke omstandigheden verlopen.

We hebben nu dus alle onderdelen. Onze planeet is gevormd uit gigantische botsingen van planetoïden die onafhankelijk van elkaar chemische evolutie en verwering ondergaan hadden en die in de botsing veel van hun eigen atmosfeer bijdroegen aan de atmosfeer van de groeiende aarde. We hebben aminozuren, suikers, nucleïnezuren, lipiden en mineralen onder een zuurstofloze en reducerende atmosfeer en oceaan, met een dunne, hete aardkorst en een UV-rijke, koude zon. En onthoudt dat de maan destijds dichterbij stond en sneller rond de aarde draaide, wat gigantische getijdenwerking tot gevolg had in vergelijking met onze tijd.

3c) Zullen al deze onderdelen met elkaar combineren om complexere dingen te maken? Jazeker:

Ferris JP, Hill AR Jr, Liu R, and Orgel LE. (1996) ”Synthesis of long prebiotic
oligomers on mineral surfaces”
[see comments] Nature, 381, 59-61.
Lee DH, Granja JR, Martinez JA, Severin K, Ghadri MR. (1996) “A self-replicating peptide.”Nature Aug 8;382(6591):525-8A.C. Chakrabarti, R.R. Breaker, G.F. Joyce, & D.W. Deamer (1994) ”Production of RNA by a Polymerase Protein Encapsulated within Phospho-Lipid Vesicles”Journal of Molecular Evolution 39(6): 555-559Smith, J.V. (1998) ”Biochemical evolution. I. Polymerization on internal, organophilic silica surfaces of dealuminated zeolites and feldspars”Proceedings of the National Academy of Sciences 95(7): 3370-3375Smith, J.V., Arnold, F.P., Parsons, I., Lee, M.R. (1999) ”Biochemical evolution III: Polymerization on organophilic silica-rich surfaces, crystal-hemical modeling, formation of first cells, and geological clues”Proceedings of the National Academy of Sciences 96(7): 3479-3485Blochl, Elisabeth, Martin Keller, Gunter Wächtershäuser, Karl Otto Stetter (1992) “Reactions depending on iron sulfide and linking geochemistry with biochemistry”PNAS-USA v.89: 8117-8120Dyall, Sabrina D., Patricia J. Johnson (2000) “Origins of hydrogenosomes and mitochondria: evolution and organelle biogensis.”Current Opinion in Microbiology 3:404-411Huber, Claudia, Gunter Wächtershäuser (1998) “Peptides by Activation of Amino Acids with CO on (Ni,Fe)S Surfaces: Implications for the Origin of Life”Science v.281: 670-672Imai, E., Honda, H., Hatori, K., Brack, A. and Matsuno, K. (1999) “Elongation of oligopeptides in a simulated submarine hydrothermal system“Science 283(5403):831–833.Lee DH, Severin K, Yokobayashi Y, and Ghadiri MR (1997) ”Emergence of symbiosis in peptide self- replication through a hypercyclic network.”Nature, 390: 591-4Orgel LE. (2004) “Prebiotic chemistry and the origin of the RNA world.” Crit Rev Biochem Mol Biol. Mar-Apr;39(2):99-123Dworkin JP, Lazcano A, Miller SL (2003) “The roads to and from the RNA world.” Journal of Theoretical Biology May 7;222(1):127-34En nog één over het werk van Miller:

G. Schlesinger and S.L. Miller (1983) “Prebiotic synthesis in atmospheres containing CH4, CO, and CO2. I. amino acids.” Journal of Molecular Evolution 19:376

een paar (lees)links en referenties van artikelen over dit onderwerp:

http://noorderlicht.vpro.nl/wetenschap/index.shtml?3626936+4257491+14927660
http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/4104483.stm
http://www.siu.edu/~protocell/
http://www.theharbinger.org/articles/rel_sci/fox.html
http://www.talkorigins.org/faqs/abioprob/abioprob.html

Interview met Andrew Knoll

Powner et al.
2009 “Synthesis of activated pyrimidine ribonucleotides in prebiotically plausible conditions”, Nature 459, 239-242
http://www.nature.com/nature/journal…ture08013.html

Er zijn verschillende redenen waarom ik zoveel referenties heb gebruikt.

*Ten eerste is dat hoe wetenschap werkt, men bouwt op het werk van anderen.

*Ten tweede, binnen de wetenschap is het gebruikelijk om je bronnen duidelijk te vermelden. Iedereen kan de geciteerde artikelen nalezen. Als men wil kan men beargumenteren dat de artikelen iets anders zeggen dan hier naar voren gebracht is, of dat het artikel zelf ontkracht of weerlegd is door recentere informatie
.
*Ten derde, een veel voorkomende bewering van creationisten is dat er geen valide onderzoek naar het ontstaan van het leven plaatsvindt, of dat de bestaande onderzoeken niet verder komen. De referenties die hier gegeven zijn laten zien dat deze bewering niet op waarheid berust.
*Ten vierde, uitgezonderd enkele historische referenties zijn deze bronnen meestal minder dan 10 jaar, en soms zelfs slechts enkele maanden oud.
Dit in contrast met het selectieve gebruik van bronnen bij creationistische schrijvers als Jon Sarfati of Jon Wells, die slechts enkele gedateerde artikelen misbruiken om hun onzin een schijn van wetenschappelijkheid te verschaffen.
°
voorlopige  Conclusie  ;
– Uit bovenstaand verhaal blijkt wel duidelijk dat abiogenese niet zoiets eenvoudigs is als het willekeurig in elkaar vallen van een complete DNA streng waar je even een simpele kansberekening op loslaat.-Alle argumenten tégen abiogenese die op een dergelijke kansberekening berusten zijn dan ook volkomen uit de lucht gegrepen en alleen geschikt om mensen die werkelijk niets van het onderwerp begrepen hebben te misleiden.
————————————————————————————————————————————————–
Reacties =
1a)-zelfs al heb je alle bouwstenen voor leven bij elkaar, en op de juiste manier in elkaar gezet. Dan heb je nog steeds geen leven. Het blijft een dood klompje ‘wat dan ook’. Want voor zover ik weet is het in geen enkel onderzoek(t/m 2005 )  tot nu toe gelukt om een cel tot ‘leven’ te laten komen.
antwoordvan DD  ;
Iemand die de juiste ingrediënten bij elkaar mixt, de juiste temperatuur, even roeren en klaar!
Dat is nog niet gelukt. Maar wat ik  helemaal in het  begin van dit artikel   hoopte aan te geven is dat dit zo waarschijnlijk ook niet  zo  zal gebeuren.
Nee, als er iets duidelijk moet worden  dan is het wel dat het onderzoek naar abiogenese een puzzel met erg veel verschillende stukjes is. En op allerlei plaatsen wordt er hard aan die puzzel gewerkt, om stapje voor stapje een mogelijke route van niet-levend naar levend te ontwarren.
Maar het was toch juist de belangrijkste vraag om  te ontrafelen   ”  Hoe heeft het leven kunnen ontstaan.” Als alles er is (de ingredienten dus  –>zie artikel) maar nog steeds geen leven : dan mis je naar mijn idee niet een detail, maar juist het meest belangrijke onderdeel, waar de rest detail van is
DD : Inderdaad. En wat ik zeg is dat dit niet opgelost zal worden door een Dexter die in zijn lab even alle ingrediënten bij elkaar hutselt en kookt, maar dat het een onderzoeksgebied is dat in kleine stapjes opgelost zal worden. Dus als jij nog steeds op dr. Dexter zit te wachten kun je het wel opgeven.
Het onderzoek is ook nog niet af hè en het zit ook niet vast ofzo.
Dus de conclusie trekken dat leven onmogelijk langs natuurlijke weg kan ontstaan is nog steeds voorbarig.
* ; Net als  de ‘conclusie’ (misschien beter: vooringenomenheid) dat het mogelijk is dat leven via de natuurlijke weg kan ontstaan.
DD  = Het is noodzakelijk om zo’n vertrouwen te hebben wil men überhaupt verder komen. Dat heeft niets met vooringenomenheid te maken, maar met de wil tot vooruitgang in onze kennis en techniek.
*Stel dat er inderdaad iets ‘buitennatuurlijks’ nodig is om leven te doen ontstaan.
De wetenschap blijft zoeken naar natuurlijke wegen. Zolang deze weg niet gevonden wordt, zal men zeggen:
‘We hebben het nog niet gevonden’ (de aard van wetenschap is immers natuurlijk en materieel).
Als leven dus via een onnatuurlijke weg ontstaan is, kan de wetenschap daar moeilijk achter komen, omdat het blijft proberen via de natuurlijke weg.
*Totdat het de wetenschap wel lukt om het ontstaan van leven via de natuurlijke weg aan te tonen, is zij een beperkt instrument in deze kwestie. (Waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat de wetenschap deze zoektoch moet staken. Integendeel, de wetenschap moet er alles (binnen haar mogelijkheid) aan doen om aan te tonen hoe leven is ontstaan.)
DD  :  Huh? Pas als het graf gedolven is is de spade nuttig geworden? Het werk zelf is niet nuttig wil je zeggen?
 Het is toch logisch dat er eerst een weg van onderzoeken, proberen, fouten maken vooraf gaat aan elke wetenschappelijke verklaring.
Waarom zou dit de wetenschappelijke methode beperken?Het probleem van bovennatuurlijke “verklaringen” is dat mijn verklaring net zo goed is als die van mijn buurman. Of het nu een onzichtbare eenhoorn, roze olifant, spaghettimonster, de chaos, jahweh, of de boze bosgod geweest is kan niet worden onderzocht en al die verklaringen zijn dus even aannemelijk.
Dan liever een onderbouwd en testbaar verhaal dat nog niet af is maar wel veel beloften inhoudt voor de toekomst.
(Tsjok) Uiteraard houdt natuurwetenschap op wetenschap te zijn als  een bovennatuurlijke verklaring als valide methode wordt aanvaard
1b) Maar zelfs al heb je alle bouwstenen voor leven bij elkaar, en op de juiste manier in elkaar gezet.
Dan heb je nog steeds geen leven.En dat denk ik zo  omdat het wel geprobeerd is. Een cel werd compleet in elkaar gezet, daar hebben ze van alles mee gedaan, maar er gebeurde niets.
DD: Heb je daar meer informatie over?
2); En ook de argumentatie over de lipiden vind ik redelijk zwak.
Ze zijn hier gekomen via meteorieten…
Hoe kwamen ze op die meteorieten?
eerder leven dat daar al was?
maar hoe is dat dan begonnen?
Hoe is de eerste lipide ontstaan?
(verontschuldigingen als het in een van die artikelen staat, maar het klinkt iig niet heel erg overtuigt)
antwoord DD
Dat is toch een losstaand vraagstuk?
Abiogenese draait om de vraag hoe leven uit niet-levende moleculen heeft kunnen ontstaan.
Hoe die moleculen gevormd zijn is daarbij toch niet van belang, hooguit dat is aangetoond dat ze op de jonge aarde aanwezig waren.
– Ik geef toe dat dit richting de details gaat. Maar ook die lipiden moeten ergens ontstaan zijn. Het moet kortom mogelijk zijn dat er ‘spontaan’ lipiden ontstaan. Anders is een van de belangrijkste pijlers onder het verhaal verdwenen.
En om de een of andere reden zouden die lipiden wel op een meteoriet kunnen ontstaan, maar op de aarde niet ofzo.
-(Meteorieten )…. het lijkt erop dat zelfs de wetenschappers soms een stukje buitenaards ingrijpen nodig. Vandaar.
 PrstBuitenaards is wat anders dan bovennatuurlijk: .
En op de universele schaal van dingen is er meer buiten de aarde te vinden dan erop.
(Crea) –  Vind ik een vaag verhaal.

Wetenschappers   hebben nog steeds geen verklaring voor het ontstaan van die lipiden. Dus daarom wordt een meteoriet in het leven geroepen, maar dat is alleen maar het verplaatsen van het probleem, want hoe kwam die lipide op die meteoriet?
Prst…..Nog een puzzelstukje. Goeie vragen die op dit moment ongetwijfeld ook door wetenschappers gesteld worden. Op het moment dat blijkt dat dat absoluut niet kan dat lipiden van een meteoriet af kunnen komen kun je die hypothese verwerpen……
DD: … Misschien is  al  de discussie  alleen maar    het gevolg  van   datgene wat de theisten graag willen : God weer een stapje terug laten doen naar een nieuw gaatje?
-We  kunnen  allemaal    alleszins  tot de conclusie komen dat de abiogenese eigenlijk nog maar net in haar kinderschoenen staat. Er zijn vragen gesteld, mogelijkheden bekeken. Een aantal belangrijke (maar lang niet de belangrijkste) vragen zijn beantwoord. en dat was het.
Dan draait het naar mijn idee nog steeds om geloof.
(O;a.  ook   )Geloof dat het bewijs gevonden gaat worden dat leven spontaan kan ontstaan, of is het  het geloof dat daar meer voor nodig is, niet gelijkwaardig dan  . Omdat naar hoe jij het stelt de abiogenese nog lang niet ver genoeg is om echt zinnige dingen te kunnen zeggen over het ontstaan van het leven.
Black magician  : 
Wetenschapo draagt geen  oogkleppen  … Oogkleppen  voor wat?
Je spert toch in de wetenschap je ogen juist open om nieuwe dingen te ontdekken?
Er wordt zeker niet vanuit gegaan dat alles wat we niet zeker weten klopt. Je kunt alleen aannemen dat alles wat ruimschoots kan worden aangetoond klopt.
In tegenstelling tot religies waarbij er een vaststaande waarheid is die klopt en waar niet aan getornd kan worden, treedt de wetenschap de wereld juist tegemoet met een open vizier.
In principe kan alles, als je maar onomstotelijk kunt aantonen dat het kan.
( Crea ) Dat zou inderdaad ook zo moeten zijn. En in de meeste gevallen is dat volgens mij ook zo.
Maar als je er mee aan gaat komen dat bepaalde dingen nog onzeker zijn (de herkomst van lipiden, het daadwerkelijk gaan leven van cellen) maar dat de wetenschap die op een gegeven moment wel zal gaan aantonen, dat dat allemaal wel natuurlijk kan…. Vind ik dat toch een vorm van oogkleppen op.
Omdat het er heel sterk op lijkt dat je uitgaat van een enkele visie en dat je daarbij je vertrouwen (geloof) in de wetenschap stelt om dat allemaal goed te laten komen.
Ik bedoel :  het lijkt erop dat veel mensen hier ervan overtuigd zijn dat het leven op een natuurlijke wijze op een bepaald moment in een cel is gekomen, om zo het eerste levende wezen te zijn.
Dat terwijl er geen enkel bewijs voor is.
Dat noem ik een vorm van oogkleppen op hebben,
en ook een vorm van geloof in de wetenschap,
die verder gaat dan wat de wetenschap eigenlijk is.
DD :Over lipiden:
Alleen al uit de titels van de artikelen die genoemd worden bij het gedeelte over lipiden kun je afleiden hoe deze ontstaan zijn. Neem bijvoorbeeld “Mineral induced formation of pentose-2,4-bisphosphates” of “Self-assembling amphiphilic molecules: Synthesis in simulated interstellar/precometary ices”. Als je dan ook nog de moeite neemt het artikel zelf op te zoeken dan kom je onder andere de volgende passages tegen.
This paper presents the laboratory simulation of an interstellar ice mixture proven to produce amphiphilic vesicle-forming compounds similar to those found in primitive meteorites, such as the Murchison carbonaceous chondrite. Starting from a very simple, yet astrophysically relevant, ice mixture (water, methanol, ammonia, and carbon monoxide), a very complex mixture of compounds, including amphiphiles and fluorescent molecules, is generated on low temperature photolysis
Over oogkleppen:
Aannemen, vertrouwen of hopen dat er een natuurlijke verklaring voor het ontstaan van leven is, is juist het tegenovergestelde van oogkleppen op hebben.
Deze aanname levert namelijk allerlei mogelijke hypothesen op die vervolgens getest kunnen worden, waardoor toekomstig onderzoek gegenereerd wordt.
Als wetenschappers zich neer moeten leggen bij het idee dat er een bovennatuurlijke oorzaak voor het ontstaan van het leven is dan kunnen de laboratoria direct sluiten.
Er valt dan immers niets meer te onderzoeken.
Dát noem ik oogkleppen opzetten.
Tsjok : erger … het zijn science stoppers 
 Prst   Dat was het dan geachte heer  creato  ?
Wetenschappers   zijn er voorlopig nog niet klaar met hun onderzoeken  , hoor.
En er zijn nog aanwijzingen genoeg dat het leven volgens ons bekende natuurwetten kan zijn ontstaan.
Die moeten allemaal nog worden onderzocht voordat je ze kunt afschrijven.
(crea) –  Dan is het nog een heel eind ‘fietsen’ voor je bij bewijs bent. Ik bedoelde te zeggen dat de abiogenese nog lang niet ver genoeg is om met zekerheid dingen te kunnen zeggen over het de vraag of leven spontaan heeft kunnen ontstaan of niet.
Prst ; Dat er nog weinig zekerheden zijn hieromtrent is waar. Maar dat diskwalificeert natuurlijk niet de bevindingen die al gedaan zijn of de onderzoeken die op dit moment plaatsvinden. Dat het een grote puzzel is is duidelijk maar dat is geen reden om maar niet te puzzelen.
3-,Dat het leven vanzelf is ontstaan is mijn insziens overigens volstrekt onmogelijk.
Tsjok  ;   ook het zogenaamd “geschapene” , zit binnen de natuurwetten  dat  is namelijk   een  conditio sine qua non
4.- Het beroemde Miller experiment toonde in 1953 aan dat organische moleculen kunnen ontstaan in een levenloze omgeving. In dat experiment werd de vermoedelijke toestand van de vroege Aarde nagemaakt in een laboratorium.
Dat was een halve eeuw geleden. En wat hebben ze sindsdien ontdekt?
Dat het niet zo simpel is als het lijkt.
Leven kan niet uit toeval ontstaan.En wat is de huidige stand van zaken?   http://proto5.thinkquest.nl/~lle0446/artikelen/abiogenese.html
De huidige kennis biedt hooguit hypothesen over hoe abiogenesis plaats heeft kunnen vinden. Men kan wel al aminozuren en andere organische moleculen laten ontstaan door louter natuurlijke processen zoals Miller en Crick al deden.
Maar hoe deze zichzelf zouden moeten organiseren in ingewikkelder zichzelf in stand houdende (en nog moeilijker voorstelbaar: reproducerende) eenheden is nog volstrekt onduidelijk. Er zijn dus nog veel zaken onduidelijk en/of onbegrepen.
BIOGENETISCHE GRONDWET
Het meest populaire argument dat creationisten aanhalen als tegenwerping wanneer het over modern abiogenese onderzoek gaat is dat Pasteur demonstreerde dat de “generatio spontanea” theorie onjuist is.
Het moge echter duidelijk zijn dat Pasteur’s experimenten lieten zien dat complexe levensvormen niet spontaan ontstaan.
Zijn experimenten hadden geen betrekking op het ontstaan van het leven zoals men dat tegenwoordig bedoelt.
_Waarom  hadden de  experimenten van Pasteur  geen betrekking op het leven zoals men dat tegenwoordig bedoelt?
Omdat in pasteurs tijd, mensen dachten dat levende dingen vanzelf gegenereerd werden, tot de dag van vandaag( en zelfs bij aanwezigheid van een mogelijke schepper ) .(generatio spontanae )
Dus je zet brood neer en er word vanzelf schimmel op gegenereerd.
(Hetzelfde werd gedacht over hogere organismen als muizen.)Pasteur liet zien dat het enige wat er gebeurd was dat de kiemen voor schimmels, bacterien etc etc al aanwezig zijn en verder groeien.Wat wij vandaag de dag met ontstaan van leven bedoelen is natuurlijk het daadwerkelijke begin van leven, zo een 4 miljard jaar geleden.
 
 —————————————————————————————————————————————————

(1) What do “evolutionists today” think of Stanley Miller’s experiment? Do they
think it still holds much value in showing the creation of life?

_There has been a lot of discussion of the Miller/Urey experiment. For the last 10-15 years after the publication of Heinrich D. Holland’s 1984 book “The Chemical Evolution of the Atmoshphere and Oceans,” (Princeton Series in Geochemistry Princeton University Press), and “Origins: A Skeptics Guide to the Creation of Life on Earth” by Robert Shapiro (1986, New York: Summit Books)the creationists and scientists agreed that the Miller/Urey result was not significant (obviously for different reasons). The scientific argument was that the gas mixture used by Miller was too unlike that of the early Earth, either in the early Archaen or late Hadean, to have much relevance to the origin of life. There have been many revisions of this, particularly in the last few years.

OOL and creationists-ID-ers

http://pandasthumb.org/archives/2008/07/what-critics-of.html

Planeet aarde

zie onder Geologie

AardePLANEET  AARDE

http://www.worldwidebase.com/science/aarde.shtml

 Is één van de planeten van het Zonnestelsel, naar grootte de vijfde, naar afstand tot de zon de derde onder de hoofdplaneten. De Aarde heeft één satelliet, de Maan; het stelsel Aarde–Maan wordt ook wel als een dubbelplaneet opgevat. Tot de planeet Aarde behoren ook de atmosfeer en de magnetosfeer (zie aardmagnetisme).Hoewel Aarde, Maan en Zon strikt genomen eigennamen zijn van hemellichamen (zoals Mars, Deimos en Sirius), is het ongebruikelijk deze drie eigennamen met een hoofdletter te schrijven indien zij niet nadrukkelijk als eigennaam worden gebruikt.

Earth.jpg

Geschiedenis van de aarde
Het ontstaan van de aarde is onverbrekelijk verbonden met de geschiedenis van het zonnestelsel. De aarde neemt daarin een bijzondere plaats in. Zij is groot genoeg om een atmosfeer vast te houden. Zij beweegt zich op een dusdanige afstand van de zon dat aan de buitenzijde een temperatuur bestaat waarbij water in vloeibare vorm aanwezig is. Deze combinatie van factoren, die bij geen van de andere binnenplaneten wordt aangetroffen, is van wezenlijk belang voor de aardgeschiedenis. Zij berust op de voortdurende wisselwerking tussen de vaste aarde, de hydrosfeer, de atmosfeer en het leven. Radioactieve warmte (in de loop van de aardgeschiedenis geleidelijk afgenomen) en zonnestraling (geleidelijk toegenomen) vormen de energiebronnen voor de aarde.

De Aarde ontstond zowat 4,5 miljard geleden.
Het is geen echte bol, omdat de polen lichtjes afgeplat zijn.

Polaire straal: 6.356.8 kilometer
Equatoriale straal: 6.378.2 kilometer
Oppervlakte: 510.100.000 vierkante kilometer
Volume: 1.083.000 miljoen kubieke kilometer


Het diepste gat dat men tot nu toe in de aardkorst heeft geboord, bedroeg 15 km.
Dat is slechts een speldeprikje in het oppervlak van de reusachtige wereldbol, met een diameter ban 12.756 km, waarop wij leven.

Onze rechtstreekse waarneming is beperkt tot de gesteenten in de aardkorst, het water in de oceanen en de gassen in de atmosfeer die de Aarde omringt.
Wat de geologen over het binnenste van onze planeet weten, komt uit de tweede hand, zoals de patronen van aarbevingsgolven die door de aarde gaan.

We kunnen ook de samenstelling van meteorieten analyseren.
In de veronderstelling dat die op dezelfde manier ontstaan zijn als de Aarde en de rest van het zonnestelsel, kunnen we daaruit enkele conclusies trekken over de materialen die diep onder ons in het binnenste van de Aarde voorkomen.

De aarde vanop de maan   De aarde gezien, vanop de maan Een ruimtevaarder maakte deze foto.
op de maan….  je ziet een halve bol aan de hemel.
Het is de helft van de aarde, de zon schijnt erop.
De andere helft zie je niet daar is het donker.
Oorsprong van de aarde
Most Amazing High Definition Image of Earth - Blue Marble 2012 Southeastern United States True-Color Image of Southeastern United States from NASA's Newest Earth Observing Satellite Suomi NPP First Global Image from VIIRS NASA's NPP Satellite Acquires First VIIRS Image NASA's NPP Satellite Acquires First VIIRS Image
 NPP Delta II Launch NPP Delta II Launch NPP Delta II Rollback NPP Readies for Launch This Delta II will carry NASA's National Polar-orbiting Operational Environmental Satellite System Preparatory Project (NPP) satellite into space NPP's Solid Rocket Motor
 NPP's Solid Rocket Motor Techs Lift a solid rocet motor to the Delta II NPP's Rocketdyne Engine NPP's Delta II Arrives at Vandenberg Air Force Base NPP Post Thermal-Vac Testing Ball Completes Integration of CrIS Sensor
 vertical after EMI 5 Satellite in EMI chamber

aarde-plasma

Een foto van de plasmasfeer van de aarde door de chinese maanlander  Chang’e 3  is op 16 december 2013 gemaakt en toont de aarde in extreem ultraviolet licht. Hierdoor is de plasmasfeer  van onze planeet goed zichtbaar.

Universe Today.

Voor het eerst in veertig jaar zien we onze planeet vanaf het maanoppervlak

Ontstaan van de aarde

Het zonnestelsel – de zon en haar planeten – ontstond uit een roterende massa van gas en stof

  1. Door de rotatie begon deze massa in te krimpen en verzamelde het materiaal zich in het centrum.
  2. Kernreacties in dit centrum resulteerden in de eerste zonnestralen..
  3. De planeten werden gevormd toen de rest van het stof zich verzamelde in draaikolken (4)
  4. Bij de vorming van elke planeet zonk het zwaarste materiaal naar het centrum en bleven de lichtere vaste stoffen, voeistoffen en gassen aan de buitenkant achter.
    Door de warmte die tijdens deze vormingsfase werd opgewekt, bleef het aardoppervlak lang een vulkanische brij.
    Na miljoenen jaren koelde het af en ontstond de atmosfeer.

Ontstaan van het zonnestelsel

Zonnestelsel.
De geologische tijdschaal

Geologische perioden
De geologische tijd wordt in drie grote eenheden (aeonen) verdeeld: Archaeïcum (tot 2500 miljoen jaar geleden), Proterozoïcum (van 2500 tot 590 miljoen jaar geleden) en Phanerozoïcum (vanaf 590 miljoen jaar geleden). Deze grenzen zijn arbitrair. De grens tussen Archaeïcum en Proterozoïcum berust op de ontwikkeling van de aardkorst, terwijl de grens tussen Proterozoïcum en Archaeïcum het ontstaan van het leven markeert. De oudste nu bekende gesteenten zijn 3960 miljoen jaar oud. Er blijft dus een interval van 600 miljoen jaar, waarover langs geologische weg nagenoeg niets bekend is.

Als we het over de ouderdom van de Aarde hebben en de opeenvolgende fasen in haar evolutie, dan rekenen we met enorm lange tijdsperioden die miljarden jaren omvatten.

In feite kunnen we de geschiedenis van de Aarde in twee grote fasen opsplitsen.
Het Fanerozoïcum beslaat de laatste 590 miljoen jaar en heeft een heleboel dingen nagelaten in de vorm van fossielen.
Het Precambrium omvat alles wat eraan voorafging, tot aan het ontstaan van de Aarde zowat 4.500 miljoen jaar geleden.
De recentste onderzoekingen suggereren dat er al leven op Aarde was sedert het ontstaan van de vaste gesteenten en de oceanen.

Planeten ter grootte van de aarde komen veel voor

28 oktober 2010 
 Ongeveer één op de vier zonachtige sterren heeft planeten ter grootte van de aarde. Dat schrijven onderzoekers van de universiteit van Californië in Berkeley vrijdag in Science.

De astronomen baseren deze conclusie op een vijf jaar durende waarnemingscampagne met de 10-meter Keck-telescoop van 166 zonachtige sterren op afstanden van minder dan tachtig lichtjaar.

Bij slechts 22 van deze sterren zijn één of meer planeten ontdekt (33 in totaal), maar de massaverdeling van deze exoplaneten laat wel iets bijzonders zien.

Superaardes

Uit statistische analyse van de steekproef blijkt dat maar één à twee procent van alle zonachtige sterren planeten ter grootte van Jupiter heeft, zes procent heeft één of meer planeten ter grootte van Neptunus en twaalf procent heeft ‘superaardes’ met massa’s van drie tot tien aardmassa’s.

Kleinere exoplaneten zijn momenteel nog niet waarneembaar, maar de trend is duidelijk: bij zonachtige sterren komen lichte planeten vaker voor dan zware.

Aardachtig

Extrapolatie van deze getallen leert dat iets minder dan een kwart van alle zonachtige sterren planeten ter grootte van de aarde zal hebben.

Daarbij gaat het overigens alleen om exoplaneten met omlooptijden van minder dan vijftig dagen. Het is niet ondenkbaar dat er op grotere afstand van deze sterren procentueel nog meer aardachtige planeten te vinden zijn.

.


Baanvlak 
Gedurende de gehele omloop om de zon blijft de aardas in dezelfde stand; derhalve blijft ook het baanvlak van de aarde steeds een hoek vormen met het equatorvlak. Denkt men zich dit laatste uitgebreid tot het hemelgewelf, dan vormt de snijlijn van het equatorvlak met het hemelgewelf de hemelequator. De snijlijn van het aardbaanvlak met het hemelgewelf is de ecliptica. Uit de helling van het equatorvlak met 23°26¢ ten opzichte van het aardbaanvlak volgt dat ook beider projectie op het hemelgewelf een zelfde hoek vertoont, de zgn. helling van de ecliptica. De helling van de ecliptica ondergaat ingevolge de precessie kleine veranderingen; zij kan in de loop van een langere periode variëren van 21°55¢ tot 24°36¢. Uit de helling van de ecliptica vloeien de afwisseling van de jaargetijden en de ongelijke lengte van dag en nacht voort. Bovendien bewerkt de constante scheve stand van de aardas gedurende de loop om de zon, dat afwisselend elk van de beide halfronden het ene halfjaar naar de zon is toegewend, het andere van de zon afgewend. Ecliptica en hemelequator snijden elkaar in twee diametraal tegenover elkaar liggende punten, de punten van dag- en nachtevening, ook aangeduid als resp. lentepunt en herfstpunt. Wanneer de zon (schijnbaar) in zo’n equinox staat, dan gaat zij precies in het oosten op en in het westen onder, de dagboog die zij dan beschrijft is gelijk aan de nachtboog, dag en nacht zijn dan derhalve even lang.

Ouderdom
De ouderdom van de aarde als zelfstandig lichaam kan alleen langs indirecte weg worden afgeleid uit de verhouding van de stabiele loodisotopen 206Pb en 207Pb, die ontstaan als eindproduct van radioactief verval van resp. 238U en 235U. Door het verschil in halveringstijden (resp. 4460 en 700 miljoen jaar) verandert de verhouding in de loop van de tijd. Uit de nu bestaande verhouding kan de verlopen tijd worden berekend, indien de uitgangsverhouding bekend is. Deze wordt gevonden uit de verhouding in bepaalde meteorieten (chondrieten), die geen radioactieve moederelementen bevatten en mogen worden beschouwd de oorspronkelijk verhouding weer te geven. Naast de isotopen 206Pb en 207Pb wordt ook de niet radiogene loodisotoop 204Pb gebruikt. Langs deze weg vindt men een ouderdom van 4540 miljoen jaar. Dit getal wordt ondersteund door ouderdomsbepalingen van radioactieve meteorieten en van gesteente van de Maan.

Zomer- en winterhalfjaar 
Aan de ellipsbaan zijn twee bijzondere punten te onderscheiden, het perihelium, dat is het dichtst bij de zon gelegen punt, en het aphelium, het verst van de zon gelegen punt. De aarde passeert het perihelium omstreeks 2 jan., het aphelium omstreeks 3 juli. Dit houdt in dat de aarde in januari ca. 5 miljoen km dichter bij de zon staat dan in juli, waardoor de verschillen tussen gemiddelde wintertemperatuur en gemiddelde zomertemperatuur op het noordelijk halfrond geringer zijn dan op het zuidelijk halfrond. Volgens de tweede wet van Johannes Kepler beweegt de aarde zich in het perihelium sneller dan in het aphelium. Ons zomerhalfjaar duurt dan ook 8 dagen langer dan het winterhalfjaar (op het zuidelijk halfrond is het juist andersom). Bovendien heeft deze variatie in baansnelheid tot gevolg dat de duur van de ware zonnedag in de loop van het jaar niet steeds dezelfde is.

Schijnbare zonsbeweging
In de oudheid meende men dat de zon deze cirkel inderdaad aflegde, maar Nicolaus Copernicus heeft in 1543 duidelijk gemaakt, dat ook die beweging een schijnbare is. De beweging der planeten, van maan en kometen kan men alleen maar op bevredigende wijze verklaren door aan te nemen dat de aarde een der planeten is en zich om de zon beweegt, terwijl die zon in dit geval als stilstaand referentiecentrum kan worden beschouwd. De schijnbare beweging van de zon ontstaat doordat men de zon telkens tegen de achtergrond van een ander gedeelte van de sterrenhemel waarneemt, op gelijke wijze als men vanuit een rijdende trein een boom in het landschap ziet ‘meebewegen’ ten opzichte van de horizon. James Bradley vond in 1728 een treffende bevestiging van de uitspraak van Copernicus, doordat hij de aberratie van het licht ontdekte. Pas in de vorige eeuw lukte het de sterrenkundigen voldoende precies waarnemingen te verrichten om het gevolg van de aardbeweging ook bij vaste sterren vast te stellen door de jaarlijkse parallax van een aantal vaste sterren te meten.

Ellipticiteit 
Volgens de eerste wet van Kepler (1609) vormt de baan van de aarde een ellips. De Zon staat in een van de brandpunten. De afmetingen van de aardbaan zijn echter niet volkomen vast, omdat haar ligging en vorm ten gevolge van de op de aarde werkende storingen van in de buurt gelegen andere hemellichamen veranderingen ondergaan. De lengte van de halve grote as (ook wel de gemiddelde afstand van de aarde tot de zon genoemd) geldt als astronomische eenheid en wordt gewoonlijk op 149, 6 miljoen km gesteld. De ellipticiteit van de baan wordt uitgedrukt door middel van de numerieke excentriciteit (de halve afstand tussen de brandpunten gedeeld door de halve grote as). Deze neemt momenteel af met 0, 000!043 per eeuw en bedraagt thans 0,016!745. Op basis van deze waarde kunnen de baangegevens worden berekend. Ook de ligging van de aardbaan in de ruimte is veranderlijk.

1. Vorm en grootte
De aarde heeft ongeveer de vorm van een bol, een feit dat reeds in de oudheid bekend was (Pythagoras, 6de eeuw v.C., Aristoteles, 4de eeuw v.C.), doch dat later in vergetelheid raakte, zodat in de middeleeuwen aan de aarde de vorm van een min of meer platte schijf werd toegedacht. Zonder bijzondere hulpmiddelen is de bolvorm te constateren o.a. uit de begrenzing van het blikveld door de horizon en het verdwijnen van schepen achter de kim, uit de cirkelvormige schaduw op de maan bij maansverduistering (zie eclips) en uit het feit dat de hoogte van de poolster toeneemt naarmate men naar het noorden gaat. De kromming van de aarde komt gemiddeld ongeveer overeen met die van een bol met een straal van 6370 km. Denkt men zich een plat vlak rakend aan de ‘aardbol’, dan zal op 1 km afstand van het raakpunt de bol 7,8 cm van het vlak verwijderd zijn; de verwijdering neemt in eerste instantie kwadratisch toe met de afstand. Voor afstanden tot enkele tientallen kilometers kan men bij benadering stellen dat het middelpunt van een rechte verbindingslijn tussen twee punten op zeeniveau op ca. 2a2 cm onder zeeniveau ligt, indien de afstand tussen de beide punten a km bedraagt.
1.1 Geoïde
Bij beschouwingen over de vorm van de aarde ziet men af van het zichtbare reliëf van de landmassa’s, en men beschouwt als aardfiguur het oppervlak van de in rust gedachte zeeën en oceanen, dat men zich onder de continenten voortgezet denkt. Dit oppervlak, geoïde genaamd, is het niveauvlak of equipotentiaalvlak van de zwaartekracht op gemiddeld zeeniveau; het staat in elk van zijn punten loodrecht op de richting van het schietlood ter plaatse. De geoïde is veel gladder dan het onregelmatige zichtbare aardoppervlak, maar de vorm, die bepaald wordt door de massaverdeling in de aarde en door de aardrotatie, is toch betrekkelijk grillig. De aardrotatie is de oorzaak van een aanmerkelijke afwijking van de bolvorm, namelijk afplatting aan de polen en uitstulping bij de equator: de pooldiameter is 42,8 km korter dan de equatoriale diameter. De vorm kan goed worden benaderd door een omwentelingsellipsoïde met de korte as tot omwentelingsas. Onder bepaalde onderstellingen omtrent de verdeling van de aardmassa kan men afleiden dat de ellipsoïdevorm theoretisch overeenkomt met de evenwichtsvorm die deze massa aanneemt onder invloed van de zwaartekracht.
1.2 Ellipsoïde
Voor veel doeleinden is het voldoende als grondfiguur van de aarde een omwentelingsellipsoïde te nemen en de afwijkingen tussen deze ellipsoïde en de geoïde te verwaarlozen. Bij een nauwkeurige beschrijving van de vorm van de aarde gaat het echter juist om deze afwijkingen; men kiest daarbij een zorgvuldig gedefinieerde omwentelingsellipsoïde als referentie-oppervlak. De keuze van een referentie-ellipsoïde betreft zowel de halve lange as a en de afplatting f als de plaats van het middelpunt ten opzichte van het zwaartepunt van de aarde; de omwentelingsas is evenwijdig aan de gemiddelde poolas. Met een ellipsoïde met drie verschillende assen kan een iets betere aanpassing worden verkregen aan hetgeen omtrent de vorm van de geoïde bekend is, maar de geoïde wijkt ook hiervan nog zoveel af dat de wat betere aanpassing niet opweegt tegen het gemak dat een omwentelingsellipsoïde geeft bij berekeningen. Voor geodetische en cartografische doeleinden zijn daarom uitsluitend omwentelingsellipsoïden in gebruik. Veel toegepast is de in 1924 vastgestelde Internationale ellipsoïde. In 1967 werd door de Union Géodésique et Géophysique Internationale (UGGI) aanbevolen voor wetenschappelijke doeleinden een ellipsoïde te gebruiken. De geoïde wijkt nergens meer dan ongeveer 100 m af van een in het zwaartepunt van de aarde gecentreerde ellipsoïde; overigens gebruikt men ook wel enigszins verschillende waarden. Er zijn vele geoïdeberekeningen uitgevoerd, vooral sinds er met behulp van satellieten veel informatie is gekomen over het zwaartekrachtveld van de aarde. De resultaten stemmen in hoofdzaken overeen, maar er zijn onderlinge verschillen die worden veroorzaakt door het gebruik van verschillende referentie-ellipsoïden, verschillende berekeningswijzen en verschillend, steeds omvangrijker waarnemingsmateriaal.

2. Massa
De massa (de hoeveelheid materie) van de aarde werd het eerst bepaald door Maskelyne in 1744, door de aantrekkingskracht van de aarde met die van een berg te vergelijken. In nauwkeurigheid staat deze methode ver achter bij moderne laboratoriummetingen. Het bepalen van de massa van de aarde is een toepassing van de algemene aantrekkingswet van Isaac Newton. Deze zegt dat twee lichamen elkaar aantrekken met een kracht die evenredig is met hun massa’s en omgekeerd evenredig met het kwadraat van de afstand van hun zwaartepunten (zie bij gravitatie). Sedert de 18de eeuw zijn verscheidene experimenten opgezet om op basis hiervan de massa van de aarde te berekenen. Reeds in 1798 bepaalde Lord Henry Cavendish een tamelijk nauwkeurige waarde voor de gravitatieconstante en berekende daaruit de massa van de aarde; in 1881 voerde Ph.J.G. van Jolly proeven met dit doel uit en vond een waarde die slechts 2% hoger ligt dan de 5, 98 × 1024 kg waarop de massa van de aarde tegenwoordig wordt gesteld. De massa van de aarde verhoudt zich tot de massa van de zon als 1:332!946.

3. Het inwendige 
De oudste uitspraak over de structuur van het inwendige van de aarde is, voor zover bekend, de mening van Plato. Volgens Plato bestaat de aarde uit een gloeiendvloeibare substantie, omgeven door een dunne gestolde korst; op verschillende zwakke plaatsen wordt de korst doorbroken en treedt de inwendige materie door de vulkanen als magma naar buiten. De seismologie heeft geleerd dat de aarde voor het grootste gedeelte vast is (ondanks het voorkomen van een zekere mate van beweeglijkheid). De trillingen die bij de aardbevingen worden uitgezonden, en die de gehele aardbol kunnen doorstralen, hebben het bewijs geleverd dat de aarde is opgebouwd uit een aantal concentrische schillen, en daarom kan worden vergeleken met een steenvrucht. Men kan spreken van de aardkorst als de dunne opperhuid die de aarde omgeeft, van de aardmantel die verreweg het grootste gedeelte uitmaakt, en van de aardkern als het centrale deel.

Het inwendige van onze planeet.


Als we de Aarde zouden doorsnijden, zouden we zien dat ze net als een ui bestaat uit cirkelvormige lagen.
Het gedrag van schokgolven tijdens aardbevingen bevestigt dat.

binnenkant aarde

Bij de kern aangekomen, is het nog steeds de vraag hoe de kern er uit ziet of werkt. ?

Qua levensverwachting kan het nog miljarden jaren duren voor de kern volledig is afgekoeld en tenslotte uitgedoofd .( zeker  wanneer je van wrijvingswarmte uitgaat )
Echter ;
“The vast majority of the heat in Earth’s interior—up to 90 percent—is fueled by the decaying of radioactive isotopes like Potassium 40, Uranium 238, 235, and Thorium 232 contained within the mantle.
These isotopes radiate heat as they shed excess energy and move toward stability. 
The amount of heat caused by this radiation is almost the same as the total heat measured emanating from the Earth.”

http://phys.org/news62952904.html

Hete Aardkern

26 april 2013  4

Twintig jaar geleden leek een meting aan te geven dat het binnen in de aarde wel 5000 graden Celsius warm was. Nu komen wetenschappers tot de ontdekking dat de temperatuur toch nog 1000 graden hoger ligt: 6000 graden dus.

De aarde bestaat uit een aantal lagen: de korst, de bovenste en onderste mantel, de buitenkern en de vaste ijzeren kern.

De temperaturen van de buitenkern rijzen al boven de 4000 graden. Hierdoor is het ijzer in deze kern zo vloeibaar als water. De echte aardkern, dus het centrum van de aarde waar de temperatuur nog hoger is, staat onder zo’n hoge druk dat deze kern bestaat uit vast ijzer. Een ontzettend vaste, harde en hete bal ijzer dus. Het temperatuurverschil tussen de kern en de mantel en het draaien van de aarde fungeren samen als een soort dynamo waardoor de aarde een magnetisch veld krijgt. Wetenschappers kwamen tot de dichtheid van de kern en de druk hierin door analyses van seismische golven. Maar de temperatuur – die ook van invloed is op de vloeibaarheid – moest toch echt op een andere manier worden achterhaald.

IJzer smelten
Echt meten binnenin de aarde gaat natuurlijk niet en daarom gingen wetenschappers aan de slag met de feiten die ze wel boven tafel hadden: de dichtheid en de druk. Ze onderwierpen ijzer aan een test om het smeltpunt vast te stellen bij verschillende niveaus van druk. Welbeschouwd bootsten ze de situatie in het hart van de aarde in het laboratorium na. Ze stelden het ijzer bloot aan enorme druk – zoals de ijzeren kern ook onder druk van de vloeibare kern staat – door het ijzer tussen twee diamanten samen te persen. Met behulp van een laser werd het ijzer vervolgens verhit.

Zo ontdekten de onderzoekers dat de temperatuur tussen de buitenkern en de vast ijzeren kern tussen de 5500 en 6500 graden Celsius ligt. Dat schrijven ze in het blad Science. Het temperatuurverschil tussen de kern en de mantel is hierdoor groter dan gedacht.

De nieuwe meting bevestigt wat geofysische modellen eerder verklaarden: voor het magnetische veld van de aarde is een temperatuurverschil van 1500 graden Celsius of meer nodig tussen de buitenkern en aardkern. Twintig jaar geleden kwam dit niet overeen met de temperatuurmeting van wetenschapper Reinhard Boehler.

Hij kwam toentertijd uit op een hitte van de aardkern van 5000 graden Celsius. Waarschijnlijk interpreteerde hij bij zijn experiment de herkristallisatie aan het oppervlak van het ijzermonster als smelten.

Bronmateriaal:
 The Earth’s Centre is 1000 Degrees Hotter than Previously Thought” – European Synchrotron Radiation Facility (ESFR).

Binnenkern
De vaste massa in het centrum van de aarde, met een straal van 1.600 km, is waarschijnlijk een zware klomp samengeperst ijzer met kleine hoeveelheden andere metalen, zoals nikkel.

Buitenkern
De buitenkern, 1.820 km dik, is de enige vloeibare laag in de Aarde.
Ze bestaat voornamelijk uit gesmolten ijzer.
De constante circulatie van dat ijzer is de oorzaak van het magnetische veld van de Aarde.
De mantel
De mantel beslaat het grootste deel van de Aarde, zowat 82 procent van haar volume.
Hoewel nabij de grens met de korst een zachtere laag voorkomt, bestaat hij uit vast materiaal, rijk aan siliciumdioxyde.

Aardkorst
Het lichtste materiaal vormt aan de buitenkant een korst van een paar tientallen kilometers dik.
Er zijn twee soorten korsten: een granietachtige korst die de continenten vormt en een zwaardere magnesiumrijke korst onder de oceanen
3.1 Aardkorst 
De aardkorst is een schil van betrekkelijk lichte gesteenten. De continentale korst is 30 tot 50 km dik en bestaat in het algemeen uit een laag van gesteenten die wat de seismische snelheid betreft veel lijken op graniet of granodioriet. Omdat in deze gesteenten veel silicium en aluminium voorkomen, wordt dit materiaal ook wel aangeduid met de naam sial. Onder de eerste laag bevindt zich soms een tweede, waarvan de seismische snelheid doet denken aan een zwaarder gesteente zoals basalt en gabbro. Vanwege de daarin aanwezige silicium- en magnesiummineralen wordt dit de sima-laag genoemd. Afwijkingen van deze standaardkorst vindt men onder gebergten, waar een gebergtewortel aanwezig kan zijn, zodat de totale aardkorst daar een dikte kan hebben van 60 km.
De oceanische korst is veel dunner; onder een sedimentlaag van ca. 1 km dikte bevindt zich ongeveer 5 km basalt. Een verdikte oceaanbodem wordt geconstateerd onder vulkanische eilanden, zoals Hawaii. De aardkorst is hier doorgebogen onder het gewicht van de uitgestroomde vulkanische massa die dit eiland en andere van dezelfde soort gevormd heeft, en de onderkant van de aardkorst ligt daar op abnormaal grote diepte.
De structuur van de aardkorst is zodanig dat deze als geheel in drijvend evenwicht verkeert ten opzichte van het daaronder liggende gesteente (isostasie).

Hoe ziet de aarde eruit?

2/3 van de aarde wordt bedekt door water, 1/3 deel is dus land.
Op de globe zie je drie  oceanen.
De grootste is de stille zee of grote oceaan.
De Atlantische en de Indische Oceaan komen op de tweede en derde plaats.

Er zijn zeven grote stukken land.
Het zijn: Europa, Afrika, Azië, Noord- en Zuid-Amerika, Australië en Antartica.
Antartica ligt op de zuidpool, het is met ijs bedekt.

moeras
Boven: Een moeras
De zandbodem is verzadigd met water, hij is dus niet meer stevig.
.

Midden op de oceaan is de diepte vier- tot zesduizend meter, er zijn een paar geulen die dieper zijn.De diepte is daar wel meer dan 10.000 meter.
Bergen kunnen hoog zijn, de hoogste op aarde is 8880 meter.
Meerdere bergen vormen een gebergte.
Een gebergte tussen de 500 en 1500 meter hoog is een middelgebergte, dat vinden we in België.
In Nederland zijn geen bergen.
Bergland van meer dan 1500 meter hoog is een hooggebergte.
De Alpen vormen een hooggebergte.
De hoogste berg van Europa ligt in Frankrijk, het is de Mont Blanc, deze is 4810 meter hoog

mont blanc.

‘Oppervlak van aarde verschuift noordwaarts’

 30 september 2010
– Het oppervlak van de aarde verschuift heel langzaam in noordelijke richting. Dat blijkt uit een nieuwe analyse van gegevens van satellieten
Het aardoppervlak beweegt ieder jaar ongeveer 0,88 millimeter in de richting van de Noordpool. Die verschuiving wordt veroorzaakt door de veranderingen in de watermassa op aarde.Dat melden wetenschappers van het NASA Jet Propulsion Laboratory en de TU Delft in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Geoscience.Vooral het smelten van gletsjers sinds het einde van de laatste IJstijd draagt bij aan de beweging van het aardoppervlak.

IJskappen

Doordat gletsjers aan massa verliezen, neemt het gewicht van de ijskappen af en komt het land onder het ijs iets omhoog. Als gevolg daarvan beweegt de buitenste schil van de aarde heel langzaam naar het noorden ten opzichte van het massacentrum van de aarde, zo blijkt uit verschillende rekenmodellen.

“De nieuwe schatting van de verschuiving is aanzienlijk groter dan de verschuivingen die eerdere modellen suggereerden”, verklaart hoofdonderzoeker Xiaoping Wu op Livescience.com

“De verplaatsing van het centrum van de aarde zal ons dagelijks leven niet beïnvloeden. Het is een beweging van minder dan een millimeter per jaar. Pas als het een centimeter zou zijn, zouden we een groot aantal veranderingen zien”, aldus Wu.

GPS

De wetenschappers verzamelden voor hun model verschillende gegevens over de zwaartekracht op aarde, het aardoppervlak en de massa van de oceanen. Daarbij maakten ze gebruik van satellieten en het GPS-systeem.

Een mogelijk gevolg van de verschuiving van het aardoppervlak is wel dat er veranderingen ontstaan in metingen waarmee we wetenschappers bewegingen van satellieten in kaart brengen.

“Satellieten die rond de aarde bewegen verzamelen informatie vanuit de ruimte, maar onze meetinstrumenten staan op aarde. De verschuiving van het aardoppervlak beïnvloed dus de metingen van de bewegingen van satellieten”, verklaart Wu.

.

3.1.1 Samenstelling 
In de samenstelling van de aardkorst blijken de chemische elementen zuurstof, silicium, aluminium en ijzer samen 87,4% van het gewicht en 94,0% van het volume in te nemen. De overige elementen zijn in het algemeen slechts in zeer geringe hoeveelheden aanwezig; slechts op plaatsen waar de omstandigheden gunstig waren voor de concentratie van bepaalde mineralen vormen zich opeenhopingen hiervan. Nauwkeurige berekeningen omtrent de geochemische samenstelling van de aardkorst bestaan slechts voor de bovenste lagen tot ca. 16 km diepte (naar de Amerikaanse geochemicus F.W. Clarke ook ‘clarkegetallen’ genoemd).

3.1.2 Structuur
De structuur van de aardkorst wordt tegenwoordig onderzocht door middel van zware explosies en door diepteboringen. Bij de explosies ontstaan trillingen die langs de verschillende discontinuïteitsvlakken in de aardkorst lopen en dan worden opgevangen in geofoons (seismografen geschikt voor het registreren van zulke trillingen). Voor het onderzoek van de oceaanbodem gebruikt men hydrofoons, die door middel van boeien op het water drijven. De meest gevorderde boringen naar aardolie e.d. bereiken een diepte van ca. 1, 5 km. In 1962 hadden de Amerikanen het plan om in de oceaanbodem een put te boren tot op de Moho. Om budgettaire redenen is dit plan nooit uitgevoerd. In 1970 werd op het Kola-schiereiland door de Russen begonnen met het boren van en put tot ca. 15 km diepte. Deze boring was in 1995 tot 12,6 km diepte gevorderd, waarbij een temperatuur van 230 °C werd gemeten. De temperatuur in de aardkorst neemt gemiddeld met 3 °C per 100 m diepte toe (geothermische gradiënt).
3.2 Aardmantel 
Het grensvlak tussen de aardkorst en de aardmantel wordt de discontinuïteit van Mohoroviciç of afgekort Moho genoemd. De seismische snelheden die onder de Moho worden gevonden, passen goed bij het dieptegesteente peridotiet, dat grotendeels uit olivijn (Mg-Fe-silicaat) bestaat, dit is een zwaar mineraal dat veel in basaltuitvloeiingen wordt aangetroffen. De ca. 100 km dikke buitenste schil van de aardmantel vormt samen met de daarop liggende aardkorst de harde lithosfeer of steenschaal. Hierin komt een grote verscheidenheid van gesteenten en mineralen voor, maar met toenemende diepte wordt de homogeniteit van de gesteenten steeds groter. Onder de lithosfeer bevindt zich de asthenosfeer, tussen ongeveer 100 en 200 km diepte onder de oceanen, en tussen ongeveer 100 en 500 km diepte onder de vastelanden. De asthenosfeer is een laag die door de hoge temperatuur minder hard is dan de lithosfeer, en waarin gemakkelijker plastische bewegingen kunnen plaatshebben. Men meent dat bij bewegingen van de aardkorst de lithosfeerschollen over de asthenosfeer kunnen glijden (zie voorts continentverschuiving, schollentektoniek).
3.3 Temperatuur en dichtheid 
De temperatuur in de mantel is zeer onzeker. Als de geothermische gradiënt tot grote diepte gelijk blijft zou de temperatuur in de aardmantel veel meer dan 1000 °C bedragen. Waarschijnlijk is de temperatuurgradiënt in de aardmantel veel kleiner dan in de aardkorst, zodat bij de grens tussen de mantel en de kern de temperatuur niet ver boven 2000 °C ligt. Dank zij de hoge druk smelt het gesteente van de aardmantel niet. Door de hoge temperatuur is de vastheid van de aardmantel een relatief begrip; zij geldt wel voor kort-periodieke krachten zoals deze optreden bij de voortplanting van aardbevingstrillingen, maar voor langdurige krachten is dit gedrag viskeus. Dit wil zeggen dat zeer langzaam stromende bewegingen van het mantelgesteente mogelijk en zelfs waarschijnlijk zijn. De relatieve dichtheid van het gesteente in de aardmantel loopt van 3, 3 bij de onderkant van de aardkorst tot 5,7 bij de grens tussen mantel en aardkern. De elasticiteitsmodulus van het mantelgesteente (zie elasticiteit [natuurkunde]) neemt naar binnen sterk toe onder invloed van de druk; bij de grens van mantel en kern is de waarde 8 × 105 N/mm2 (de waarde voor staal onder normale omstandigheden is 2 × 105 N/mm2; beneden een diepte van 1000 km is het gesteente van de aardmantel harder dan staal).

Aarde koelt nog steeds af van formatie

Laatste update:  18 juli 2011 11:51 info

– De hitte die vrijkwam bij de formatie van de aarde is nog steeds aanwezig in de aardkorst en het binnenste van onze planeet. Dat blijkt uit een onderzoek van Japanse wetenschappers.

Ongeveer de helft van de hitte die aanwezig is in de aardkern en aardkorst wordt veroorzaakt door natuurlijke radioactiviteit.

De rest van de warmte is nog een overblijfsel van het moment waarop de aarde ontstond uit een hete wolk van gas, stof en puin

Dat meldt nieuwssite Science Now naar aanleiding van een onderzoek aan de Universiteit van Tohoku.

Antineutronen

De Japanse wetenschappers maakten een schatting van de radioactieve hitte in de aarde door antineutronen te bestuderen in diepere aardlagen in de berg Mount Ikenoyama.

Antineutronen zijn elementaire deeltjes die onder meer vrijkomen bij het radoactief verval van de elementen uranium en thorium in het binnenste van de aarde. Dit verval is verantwoordelijk voor een belangrijk deel van de hitte die uit de aardkern komt. 

Schatting

In totaal detecteerden de Japanse wetenschappers alleen bij Mount Ikenoyama al 111 antineutronen die direct konden worden geassocieerd met de natuurlijke radioactiviteit in het binnenste van de aarde.

Op basis hiervan schatten ze dat het verval van thorium en uranium goed is voor ongeveer 20 biljoen watt van de hitte die de aarde uitstoot.

Dit is echter slechts de helft van de totale hitte die vrijkomt. Volgens de wetenschappers kan de andere helft worden toegeschreven aan de afkoeling van de aarde die nog steeds aan de gang is sinds de vorming uit hete gassen, stof en puin.

Vulkanen

De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Geoscience.

De hitte van de aarde is aan de oppervlakte merkbaar bij vulkanische uitbarstingen. Ook zorgt de interne hitte voor continentale drift, het geologisch fenomeen dat de continenten over zeer grote hoeveelheden tijd gemeten langzaam verschuiven

Mini-meteorieten maakten de aarde en Mars kouder

Laatste update:  2 april 2011 10:41
– De planeten Aarde en Mars zijn vier miljard jaar geleden sterk afgekoeld doordat ze met een regen van meteorieten ter grootte van suikerkorrels werden bestookt. Dat schrijven Britse wetenschappers in het vakblad Geochimica et Cosmochimica Acta
De wetenschappers onderzochten de gevolgen van het zogeheten late, zware bombardement – de periode kort na het ontstaan van het zonnestelsel waarin de pas gevormde planeten nog het doelwit waren van ruimtestenen van de meest uiteenlopende afmetingen.Doorgaans gaat de aandacht daarbij uit naar de grootste exemplaren, die bijvoorbeeld op onze maan grote kraters sloegen. Maar ook de allerkleinste overblijfselen van het materiaal waaruit de planeten ontstonden hadden grote gevolgen. Bij hun tocht door de atmosferen van de aarde en Mars gaven de micrometeorieten onder meer zwaveldioxide af, wat catastrofale gevolgen had voor het toenmalige klimaat.

Aerosolen

Zwaveldioxide in de lucht vormt namelijk zogeheten aerosolen – vaste en vloeibare deeltjes die in de lucht blijven zweven en het zonlicht weerkaatsen. De onderzoekers hebben berekend dat de regen van micrometeorieten op aarde tot de productie van 20 miljoen ton zwaveldioxide per jaar leidde.

De Aarde en Mars zouden hierdoor zo sterk zijn afgekoeld, dat het ontstaan van leven lange tijd werd bemoeilijkt. Op Aarde moet miljoenen jaren een poolklimaat hebben geheerst, en Mars is feitelijk nooit meer van de regen van micrometeorieten hersteld.

.

.

3.4 Aardkern 
Zeer abrupt is op een diepte van ca. 2900 km de overgang van de aardmantel naar de aardkern; deze heeft een complexe structuur die het noodzakelijk maakt een verdeling in een buitenkern en een binnenkern in te voeren. De buitenkern is een schil van ca. 2000 km dikte; de centrale binnenkern heeft een straal van ca. 1300 km. De inhoud van de binnenkern is 1010 km3, van de buitenkern 1,5 × 1011 km3. Terwijl de buitenkern uit een vloeistof bestaat, is de binnenkern vast. De aard van de stoffen in de aardkern is zeer onzeker. De dichtheid van de kernvloeistof is zo groot dat men algemeen denkt aan vloeibaar ijzer of nikkelijzer, eventueel vermengd met een klein gehalte aan silicaten. De temperatuur moet ca. 4000 °C bedragen. In de buitenste laag van de aardkern moet de dichtheid ongeveer 10 kg/dm3 zijn, terwijl in het centrum de dichtheid wordt geschat op 14 kg/dm3. De massa van de aardkern is 1,7 × 1021 ton, dat is 28,4% van de totale massa van de aarde.

4. Verdeling van de aardoppervlakte 
Als hoofdverdeling van de aardoppervlakte geldt die in land en water, derhalve de horizontale verdeling. Deze verdeling is zeer ongelijk: water neemt van de 510, 1 miljoen km2 van de totale oppervlakte het grootste deel in, nl. 361,2 miljoen km2 of 70,8%, land slechts 148,9 miljoen km2 of 29,2%. De grote landmassa’s zijn voornamelijk op het noordelijk halfrond geconcentreerd, waar zij rondom de Noordelijke IJszee gegroepeerd zijn, met slechts betrekkelijk smalle wateroppervlakten ertussen. Daarentegen lopen de landmassa’s op het zuidelijk halfrond naar het zuiden spits toe, waar zij worden gescheiden door de zeer brede watervlakten van de Grote Oceaan, Atlantische Oceaan en Indische Oceaan. Projecteert men een tweetal halfronden, waarvan het eerste de grootst mogelijke landoppervlakte, het andere de grootst mogelijke wateroppervlakte omvat, dan blijkt het ‘landhalfrond’, waarvan de ‘pool’ in de buurt van de monding van de Loire ligt, toch nog altijd voor 53,2% uit water te bestaan tegen 46,8% land; op het ‘waterhalfrond’, waarvan de ‘pool’ ten zuidoosten van Nieuw-Zeeland ligt, bedraagt het wateroppervlak 88,6% van het halfrond, tegen 11,4% land. Oceanen en continenten liggen ongeveer tegenover elkaar: Antarctica tegenover de Noordelijke IJszee, Europa tegenover de Grote Oceaan, Noord-Amerika tegenover de Indische Oceaan, Azië tegenover de Atlantische Oceaan. Deze symmetrie hangt wellicht samen met een regelmatig patroon van bewegingen in de aardmantel.

4.1 Hoogteverdeling 
De verticale verdeling van de aardoppervlakte onderscheidt de hooggelegen en diepe delen van de aarde; uitgangsniveau vormt hierbij de gemiddelde zeespiegel. De gemiddelde hoogte van het continent boven de zeespiegel bedraagt 875 m, de gemiddelde diepte van de zeeën 3729 m. Een aardbol zonder hoogten en diepten zou gelijkmatig zijn bedekt met een ca. 2450 m diepe zee. Brengt men de verdeling van hoog en laag in een curve tot uitdrukking (de hypsografische curve), dan blijkt ca. 75% van het vasteland onder 1000 m hoogte te liggen, terwijl in de oceanen diepten tussen 3000 en 6000 m het meest voorkomen. Het hoogste punt op het vasteland bereikt 8848 m (Mount Everest in de Himalaja); de grootste tot nu toe gemeten zeediepten, meer dan 11 km, liggen in de Marianentrog en de Filippijnentrog.

5. Bewegingen
De voornaamste bewegingen van de planeet Aarde zijn: a. een draaiende beweging om haar eigen as, de rotatie of aswenteling; b. een baanbeweging rondom de Zon, de revolutie.
5.1 Rotatie
De aarde draait om een denkbeeldige as, die het aardoppervlak snijdt in de geografische noord- en zuidpool. Deze as noemt men de momentane rotatie-as, of kortweg de aardas; het verlengde hiervan is de hemelas. De aswenteling van de aarde geschiedt in west-oostelijke richting, van het noorden uit gezien derhalve tegen de wijzers van de klok in. Deze aardrotatie vormt de oorzaak van de afwisseling van dag en nacht; de aarde volbrengt namelijk, gemeten aan de terugkeer van de culminatie van een vaste ster, één omwenteling in 23 uur 56 minuten en 4,090 seconden (sterrendag) en, gemeten aan de terugkeer van de zonneculminatie, één in 24 uur (middelbare zonnedag). De rotatie-as vormt met het vlak van de aardbaan om de zon een hoek van 66°34¢; daarmee samenhangend vormt het vlak van de aardbaan een hoek van 23°26¢ met het vlak van de equator. Deze scheve stand van de rotatie-as vormt de voorwaarde voor de wisseling van de jaargetijden. Voor het bestaan van de aardrotatie zijn verschillende bewijzen gegeven. Daarvan is historisch gezien de slingerproef van Foucault een der belangrijkste. De asrotatie heeft meer gevolgen dan alleen de dagelijkse beweging der hemellichamen. Ook de afplatting van de aarde, de richting van een passaat, de bewegingsrichting van een zeestroming en de windrichting rond een depressie hangen er direct mee samen (zie coriolisversnelling).
5.1.1 Bewegingen aardas 
De positie van de aardas ten opzichte van het aardlichaam (dus ten opzichte van de figuuras) ondergaat kleine, onregelmatige schommelingen. Ook de plaats van de polen is dus veranderlijk. Deze verplaatsingen van de polen zijn echter zeer gering, zij bedragen zelden meer dan 10 m. Het gevolg is echter dat de geografische breedte (zie coördinaten [aardrijkskunde]) van een bepaald punt op aarde een klein beetje varieert. Deze breedtevariatie wordt nauwkeurig bestudeerd. Behalve de kleine schommelingen van de rotatie-as in de aarde (periode van Chandler) ondergaat deze as ook nog twee bewegingen in de ruimte (wijzigingen in de stand van de aardas ten opzichte van het vlak van de ecliptica) als gevolg van de wisselende aantrekking van zon en maan op de equatoriale verdikking (het surplus aan massa in de gebieden om de evenaar). Deze bewegingen zijn de precessie en de nutatie.
5.1.2 Rotatievariaties 
Ook de rotatiesnelheid is aan veranderingen onderhevig, onder te verdelen in drie typen, nl. de seculaire, de onregelmatige en de periodieke variatie. De seculaire variatie wordt veroorzaakt door de wrijving van de getijden, die ontstaan door de gravitatiewerking van de zon en de maan op de watermassa’s van de aarde. Hierdoor neemt de rotatiesnelheid van de aarde regelmatig af; per eeuw neemt de dag dan ook met 0, 0015 s toe. Aangezien de gemiddelde duur van één omloop van de aarde om de zon niet is veranderd, telde het jaar vroeger meer (kortere) dagen dan nu. Een fraaie bevestiging vond men in fossiele schelpen en koralen uit het Devoon: de groeilijntjes tonen aan dat het jaar toen meer dan 400 dagen telde. Onregelmatige en periodieke variaties kunnen ontstaan door vormveranderingen van de aardkorst, door bewegingen van de vloeibare aardkern, door de invloed van de wind op de aardkorst en door andere effecten. Sinds 1955 kan men met behulp van de atoomklok variaties in de rotatiesnelheid van de aarde zeer nauwkeurig bepalen.
5.2 Aardbaan 
De aarde beweegt zich in een elliptische baan om de zon op een gemiddelde afstand van 149!600!000 km. Zij volbrengt een omloop om de zon, gerekend ten opzichte van het lentepunt, in 365 dagen 5 uren 48 minuten en 45, 97 seconden, een tijdsverloop dat het tropische jaar wordt genoemd. Zoals de rotatie van de aarde een schijnbare dagelijkse beweging van de hemellichamen veroorzaakt, geeft de baanbeweging aanleiding tot een jaarlijkse schijnbare beweging. Daardoor zien wij gedurende het gehele jaar steeds andere sterren met de zon op- en ondergaan, totdat na verloop van een omloop van de aarde deze teruggekeerd is tot het punt, dat zij twaalf maanden tevoren verlaten heeft. Terwijl de zon ten gevolge van de asrotatie van de aarde dagelijks juist als de sterren van oost naar west schijnt te bewegen, constateren wij dat zij zich tevens ten opzichte van de vaste sterren een beetje oostwaarts verplaatst (59¢ per dag). In een tijdsverloop van ongeveer 3653 dag doorloopt zij een volledige cirkel aan de hemel. Deze cirkel wordt de zonneweg of de ecliptica genoemd. Deze gaat door de twaalf sterrenbeelden die samen de dierenriem vormen, en door het sterrenbeeld Slangendrager (Ophiuchus)

http://www.ouramazingplanet.com/

Grote hoogtes……diepe dalen.

dinsdag 22 juni 2010        Tomasso

Ziehier een zgn. infographic over wat er zich zoal bevindt tussen de grootste hoogtes en de diepste krochten op aarde.

 

mount everest

Het lijkt enorm, en toch zien we hier een laag van maar 20 kilometer dik. Daarbij kan een mens in een groot deel van deze laag zonder technische hulpmiddelen niet overleven.

En dan zijn er toch van die types die beweren dat het hele heelal, miljarden lichtjaren groot (waarbij deze laag van 20 km toch echt bij in het niet valt) gemaakt is voor de mens. 

Menselijke  aanwezigheid (vanuit space station )
de hoogst vliegende vogel ter wereld 
: Rüppell’s Vulture (Gyps rueppellii). Casualties litter the banks down river after Blue Wilderbeast (Connochaetes taurinus) crossing. The vultures were not able to work on the victims as their beaks and claws were not strong enough to tear through the skin . They had to wait for the crocodiles to tear the carcass open before initiating feasting.
  
Mount Everest
Bestand:Denali Mt McKinley.jpg
Bestand:Kibo summit of Mt Kilimanjaro 001.JPG
Bestand:Mt. Elbrus in Russia.jpg
Sea level  ( Noordzee )
DIEPZEE   LEVEN  …..
Giant isopod
soviet nuclear mike class sub
( deep sea ) Goblin shark
Giant squid 
 

The squid live off the west coast and feed on blue grenadier. (AAP: Tasmanian Parks and Wildlife Service, Chris Arthur)

sperm whale /POTVIS
Fangtooth
Troggen =

Leven ontdekt in diepste laag aardkorst

 19 november 2010
 –Amerikaanse wetenschappers hebben met boringen aangetoond dat er bacteriën leven in de diepste lagen van de aardkorst onder de Atlantische oceaan.

De bacteriën zijn gevonden op een diepte van ruim een kilometer onder het aardoppervlak. Opvallend genoeg gaat het niet om oerbacteriën, maar om organismen die vermoedelijk in hoger gelegen delen van de aardkorst zijn ontstaan.

Dat melden wetenschappers van de staatsuniversiteit van Oregon in het wetenschappelijk tijdschrift PloS One.

Het is voor het eerst dat er leven is ontdekt in de diepste delen van de aardkorst.
Bij eerdere boringen vond het onderzoeksteam van hoofdonderzoekers Stephen Giovannoni al micro-organismen in de hoger gelegen basaltlaag van de aardkorst.

“We hadden verwacht dat we in diepere lagen dezelfde soort organismen zouden vinden, maar deze zijn heel anders”, verklaart hij in het Britse tijdschrift New Scientist.

Oliebron

De bacteriën in de diepste lagen van de aardkorst voeden zich volgens Giovannoni met methaan en benzeen. Dit soort organismen zijn ook vaak te vinden in oliebronnen en vervuilde aarde. De wetenschappers vermoeden daarom dat de bacteriën vanuit hoger gelegen delen van de aardkorst zijn gemigreerd naar diepere lagen.

De onderzoekers kwamen tot hun bevindingen door boringen uit te voeren in het Atlantis-massief, een bergketen in de Atlantische oceaan.

Aardmantel

Ze boorden door het sediment en een basaltlaag en bereikten uiteindelijk een diepte van 1391 meter. Daar troffen ze verschillende groepen bacteriën aan die leefden bij een temperatuur van 102 graden Celsius.

De onderzoekers vermoeden naar aanleiding van hun analyse van de organismen dat dat er ook bacteriën bestaan, die nog dieper onder het aardoppervlak leven in de aardmantel.

Aardwetenschappers: wie zijn ze? wat doen ze? 
Professor Manuel Sintubin:
“Als aardwetenschappers kijken wij naar het verleden van de planeet Aarde om zo iets over het heden en de toekomst te kunnen zeggen. Die 4,5 miljard jaar zijn onze speeltuin. 55 miljoen jaar geleden bijvoorbeeld warmde de planeet Aarde net als nu op een korte termijn erg op. Het duurde wel een paar honderdduizend jaar voordat de piek waar die klimaatopwarming voor had gezorgd, was weggewerkt. Misschien zal de klimaatopwarming die we nu meemaken wel hetzelfde effect hebben. Ik vergelijk het altijd met een aardbeving. Die richt ook in heel korte tijd zoveel schade aan dat je een eeuwigheid nodig hebt om alles terug op te bouwen. Maar het blijft koffiedik kijken.
Wij zijn geen wetenschappers in een ivoren toren. Elke academische vraag die wij ons stellen, heeft altijd wel maatschappelijke relevantie. Wij houden ons bezig met grondstoffenexploratie, bestrijding van milieuvervuiling, het zoeken naar drinkwater, … : allemaal erg concrete, actuele problemen. De laatste decennia zijn we ook tot de conclusie gekomen dat alle processen die zich in oceanen, in de atmosfeer en onder onze voeten afspelen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Neem de vulkanen, de oceanen, het ijs of de atmosfeer weg en alle leven valt stil. Gebeurt er iets in een sfeer, dan zullen alle andere sferen, het hele ‘systeem’ van de Aarde, daarop reageren. Het maakt onze planeet uniek én het maakt dat wij ons als aardwetenschappers niet meer in een vakje van ons onderzoeksgebied kunnen ophouden.”
Vulkanen, atmosfeer, ijs en oceanen: wat zijn ze? Wat doen ze?
Sintubin:
“Vulkanen zijn het meest zichtbare bewijs dat we op een heel actieve planeet leven. De hitte onder de aardkorst stuwde hen omhoog. Maar ze hebben ook een belangrijke rol gespeeld in het in stand houden van het leven op Aarde. Ze brachten namelijk CO2 en andere broeikasgassen in de atmosfeer en zorgden er zo voor dat het hier aangenaam leven is. Zonder het broeikaseffect zou het overal ter wereld dertig graden kouder zijn.
Lucht, ijs en water zijn dan weer de beeldhouwers van onze planeet. Zij breken omhooggestuwde massa terug af en geven haar vorm. De atmosfeer en de oceanen fungeren ook als de thermostaat van de Aarde. De atmosfeer is als een isolerend deken rond onze planeet en de oceanen verdelen de warmte over heel de wereld. Ijs kan er dan weer voor zorgen dat kleine veranderingen in temperatuur in erg grote uitmonden. Denk maar aan de ijstijden.”

Heeft onze Aarde nog geheimen? 

Sintubin:

“Massa’s. De grote lijnen van de verschillende processen die zich op onze planeet afspelen kennen we, maar over de ‘fine tuning’ weten we absoluut nog niet veel. We weten bijvoorbeeld niet hoe de cyclus van CO2 precies werkt. Alles wat letterlijk moeilijk bereikbaar is, is dat voor ons, aardwetenschappers, ook figuurlijk. Wat speelt er zich duizend kilometer diep in de Aarde precies af? We weten het niet. De oceanen! Die zijn terra incognita. We weten meer over het maanoppervlak dan over de diepten van de oceaan. Verder is de zogenaamde ‘sneeuwbalaarde’ een hot topic, want lang geen vaststaand wetenschappelijk feit. Er zijn veel aanwijzingen dat de Aarde zo’n zevenhonderd miljoen jaar geleden inderdaad helemaal met ijs was bedekt, maar zeker is dat niet.
En ook de vijf grote massa-extincties (  –>uitstervingendie de Aarde in de loop der jaren kende, de zogenaamde ‘Big Five’, zijn in mysteriën gehuld. Om het populairste voorbeeld aan te halen:
hoe komt het dat 65 miljoen jaar geleden de dinosaurussen uitstierven?
Was het een meteoor?
Of toch iets anders?
De komende eeuw zal de voorspellende taak van aardwetenschappers alleen maar belangrijker worden. En daardoor zullen we allemaal ook beter leren leven met de gevaren die onze planeet voor ons in petto heeft.”
Professor geologie  Manuel Sintubin (KU Leuven):  www.geo.kuleuven.be/planeetaarde2008

Vulkanen, atmosfeer, ijs en oceanen,  kneedden  onze planeet
 worden meestal beschouwd als destructieve krachten, maar in de loop van de geologische geschiedenis zijn ze essentieel geweest voor het voortbestaan van het leven op Aarde.

Via de uitlaatkleppen van vulkanen heeft de hitte onder de aardkorst onze planeet
geboetseerd: door bergketens op te stuwen, continenten uit elkaar te duwen, land te creëren en weer te vernietigen. Hitte en vulkanen zijn de energiebron van het leven op Aarde.

Dat leven zou nooit tot ontwikkeling zijn gekomen zonder die warmte: het zonlicht was daarvoor aanvankelijk lang niet krachtig genoeg. De wereld zou verzwolgen zijn geweest door het water en – zo’n 700 miljoen jaar geleden – ingekapseld in ijs, als de hitte en de vulkanen het land niet telkens weer naar de oppervlakte hadden geduwd.

ATMOSFEER
Het lichtste deel van de Aarde is de atmosfeer, een gasvormig omhulsel rond de buitenkant van onze planeet, een ander woord voor atmosfeer = dampkring.
Hoe licht gassen ook mogen zijn, toch hebben ze een gewicht.
De atmosfeer is dus het meest samengepakt en het dichtst nabij het aardoppervlak en dunner met de hoogte.
Shema atmosfeer

schema atmosfeer

Je kan hem niet zien, niet proeven, voelen of ruiken, maar hij is onmisbaar voor het leven op Aarde: de lucht. Zonder de lucht en de atmosfeer zou alle leven op onze planeet binnen de kortste keren verdwijnen.

Het is misschien niet de meest spectaculaire, maar zeker 챕챕n van de meest belangrijke natuurkrachten op Aarde. De atmosfeer is een beschermende deken rond onze planeet: ze weert gevaarlijke kosmische straling af en zorgt voor isolatie, vochtigheid en de zuurstof waar wij allemaal samen met alle leven op aarde zo afhankelijk van zijn.

De atmosfeer is eigenlijk een ‘fluïdum’, net als de oceanen. Je kan er trouwens op surfenDe lucht heeft de Aarde mee vorm gegeven, door de wind en de erosie.
De atmosfeer is ook de bron en het controlemechanisme van het weer op Aarde. Zonder de atmosfeer zou de Aarde droog zijn, de polen veel kouder en de tropen brandend heet. Maar de atmosfeer houdt het leven Aarde niet alleen in stand, maar heeft het mee doen ontstaan.

De    veranderingen   van  de  samenstellingen  van  de atmosfeer in de geologische geschiedenis van onze planeet   is ook  zeer belangrijk  voor  vragen omtrent  :

Hoe is  het leven op Aarde tot stand gekomen, wat is  de rol van de atmosfeer daarbij  en wat  heeft   ijzer daar in godsnaam mee te maken heeft.?

IJs

en sneeuw worden in onze huidige westerse maatschappij vooral geassocieerd met schoonheid en plezier. IJs mag dan al een vluchtige substantie lijken, het is ook een machtige natuurkracht die de geografie èn het klimaat op Aarde in de loop der tijden ingrijpend heeft beïnvloed.

ijs in al zijn vormen en varianten,is te vindenvan de Andes tot Groenland en van Noorwegen tot Antarctica.

In de Andes kan en makkelijk zien  hoe de jaarlijkse sneeuwval in ijs wordt omgezet. In Groenland ziet men  hoe  snel de ijslaag kan aangroeien: een legervliegtuig dat er in 1945 een noodlanding moest maken, zat in het begin van de jaren ’90 onder 80 meter ijs.

Het continent Antarctica is door het gewicht van het ijs een kilometer naar beneden gedrukt. En onder dat ijs ligt het grootste zoetwatermeer ter wereld. “Lake Vostok  “

Plaatsen als Manhattan en Yosemite hebben hun geografisch uitzicht te danken aan het ijs. In het noordwesten van de Verenigde Staten heeft ijs de grootste overstroming aller tijden veroorzaakt.

IJs kan ook grote gevolgen hebben voor het klimaat op Aarde. Relatief kleine temperatuurschommelingen worden door het ijs in grote mate versterkt. Dat heeft in de loop der tijden nu eens voor massale hoeveelheden ijs en een bar klimaat gezorgd, en dan weer voor een zo goed als ijsvrije planeet met tropische temperaturen. Momenteel zitten we in een fase waarin het ijs zich aan het terugtrekken is. Hoe snel dat gaat, dat blijkt uit onderzoek op Groenland en uit satellietbeelden. De gevolgen zijn verrassend en verontrustend.

 

Planeet  Aarde 

http://geo.kuleuven.be/planeetaarde2008/samenvattingen/index.htm

 

“4,5 miljard jaar ‘global change’”
Manuel Sintubin (Afdeling Geologie, K.U.Leuven)

In de huidige discussie rond de klimaatsopwarming laat de mens zich betrappen op een kort geheugen, dat nauwelijks enkele generaties teruggaat in de tijd. Hieruit vloeit een relatief statisch wereldbeeld voort, een wereld met een stabiel – pre-industriëel – klimaat, een stabiele zeespiegel, enz. Juist hierdoor gaat de mens voorbij aan twee cruciale aspecten die eigen zijn aan de Aardse dynamiek.

De Aarde – of beter Systeem Aarde – is vooreerst in een toestand van permanente verandering. Het is een ‘levende planeet’, een complex zelfregulerend, maar totaal onvoorspelbaar, systeem.

Het tweede aspect is ‘tijd’. Systeem Aarde heeft al een turbulente geschiedenis van 4,5 miljard jaar achter de rug. En ‘tijd’ ontpopt zich onder drie verschillende modi operandi van ‘global change’: tijd als stroom, als golf, of als puls.

Beschouwen we nu de huidige klimaatproblematiek, of zelfs de ganse menselijke geschiedenis, vanuit dit Aardse standpunt, dan verdwijnt het vertrouwde referentiekader van de mens in het niets. En hierin schuilt juist de boodschap van de geoloog. Door terug te kijken in het ‘diepe’ verleden, vindt de geoloog mogelijk de sleutel voor de toekomst.
Planet Earth in our hands

“Grondwater, een reservoir voor een dorstige planet?”
Okke Batelaan (Afdeling Geologie, K.U.Leuven)

Water staat aan de bron van al het leven. De mens bestaat uit en leeft van zoet water.

ZOETWATER   komt vooral voor als grondwater dat maar een heel klein deel omvat van al het (zoute) water op en in de Aarde. Hoewel grondwater in tegenstelling tot andere natuurlijke rijkdommen vrijwel overal op Aarde voorkomt, is de verspreiding van grondwater in tijd en ruimte ongelijk en sterk afhankelijk van de hydrometereologische en geologische processen. De waterkringloop geeft ons een beeld van de hoeveelheden en verblijftijden van water in de atmosfeer, bodem en ondergrond.

Grondwater biedt voor de watervoorziening unieke waardevolle karakteristieken. Het wordt echter ook bedreigd door overconsumptie en verontreinigingen. Deze kunnen leiden tot uitputting van watervoorraden, verdroging van het landschap en betekenen een gevaar voor mens en milieu.

Klimaatsveranderingen zijn een uitdaging voor het waterbeheer. Grondwater zal hierbij een essentiële rol spelen. Maatschappelijk is (grond-)water vaak geen ‘hot item’ tot de beperkingen van grondwaterreservoirs hun tol beginnen te eisen of het publieke karakter van water ter discussie komt. Grondwater zonder grenzen kan dan zelfs voor belangrijke politieke problemen tussen staten leiden.

De wetenschap van het grondwater probeert dit alles te bestuderen. Zij is echter jong en sterk beperkt door de grote complexiteit en interacties van water in Systeem Aarde.
Groundwater – towards sustainable use

“Leven op Aarde: een risicovolle onderneming?”
Noël Vandenberghe (Afdeling Geologie, K.U.Leuven)

De Aarde is een dynamische en actieve planeet. Veranderingen en catastrofale gebeurtenissen zijn daarom geen bijverschijnsel maar een wezenlijk deel van het leven op deze planeet. De mens moet zich hieraan aanpassen door de natuur te monitoren en door zich te organiseren. De natuurverschijnselen die mensenlevens bedreigen en schade aan de infrastructuur toebrengen zijn van diverse aard. Ze kunnen eerder een lokale impact hebben of ganse beschavingen bedreigen.

De activiteit van de mens zelf op Aarde zal ook ingrijpen in het natuurlijke systeem. Maar al te vaak wordt dit onoordeelkundig gedaan met onverwachte gevolgen en zelfs rampen als gevolg.
Aardwetenschappers leveren inzicht in de werking van de planeet en helpen op die manier beleidsverantwoordelijken om de risico’s te beperken zonder de illusie te wekken dat ze kunnen uitgesloten worden.
Hazards – minimising risk, maximising awareness

“Geologie en gezondheid: natuurlijke en antropogene invloeden op de mens”
Rudy Swennen (Afdeling Geologie, K.U.Leuven)

De relatie tussen geologie en gezondheid is bij “de mens in de straat” niet algemeen gekend, maar toch … Iedereen beseft wel dat het drinken van vervuild grondwater gezondheidsrisico’s met zich meebrengt.

Vervuiling kan veroorzaakt zijn door de mens, maar ook de geologische ondergrond kan hier een rol spelen. De arseen vervuiling van het grondwater in Zuid-Oost Azië is hier een voorbeeld van. Deze wordt veroorzaakt door overconsumptie van het grondwater waardoor de chemische evenwichten in de ondergrond zodanig verschuiven dat arseen gemobiliseerd wordt en in het water terecht komt. Maar als je de geochemische reactiesystemen kan “lezen” uit de geologische processen, dan ben je ook als geowetenschapper in staat voorstellen te formuleren om het “vervuilde” grondwater op goedkope en efficiënte wijze te zuiveren. Maar niet alleen situaties waar er een teveel aan een bepaald (spoor)element in bodem of grondwater aanwezig is kan gezondheidsrisico’s met zich meebrengen. Ook gebieden met een tekort kan een rol spelen.

Een gekend voorbeeld vormt bijvoorbeeld het tekort aan jodium of seleen. Zo worden bepaalde hartziekte symptomen (Keshan ziekte) in Zuid-China toegeschreven aan een tekort aan deze elementen in de voeding, wat op zijn beurt in relatie staat met de schrale bodemontwikkeling in deze gebieden. Het toevoegen van deze elementen aan de voeding heeft ervoor gezorgd dat deze ziekte efficiënter bestreden kan worden.

Fluor vormt een soortgelijk probleem. Een tekort enerzijds maar ook een te hoge concentratie anderzijds van fluor in drinkwater geeft aanleiding tot tandbederf. Ook in de bodem speelt de geologische ondergrond mee. Ontwikkelt een bepaalde bodem boven organisch rijke schiefers dan kan je vanuit geologisch standpunt al vermoeden dat de runderen in dat gebied bloedarmoede zullen vertonen, … wat finaal tot een aanpassing van de EU-landbouwsubsidie regeling kan leiden in dergelijke gebieden. Maar de geologie kan ook “in de lucht zitten”. Zo zijn er tal van gebieden gekend waar door natuurlijke stofopwaai de mensen leiden aan silicosis, met longaandoeningen als gevolg. Hier moet men zich tevens als geowetenschapper de vraag stellen wat het effect van “climate change” met zich zal meebrengen in verband met deze “stof” gerelateerde aandoeningen. Het gebruik van asbest in bouwmaterialen is een ander voorbeeld, zeker als men gebouwen afbreekt waar het asbesthoudende stof in de atmosfeer terecht komt. Dit zijn maar een beperkt aantal voorbeelden van de relatie tussen “geologie en gezondheid”, met als belangrijke conclusie dat geologische kennis nodig is om bepaalde humaan- en ecotoxicologische fenomenen te kunnen verklaren en te helpen remediëren.
Earth & Health – building a safer environment

“De Aarde, een geschiedenisboek van klimaatveranderingen” 
Robert Speijer (Afdeling Geologie, K.U.Leuven)

Dankzij het broeikaseffect van de atmosfeer is overvloedig leven op Aarde mogelijk en is als zodanig dus eerder heilzaam dan een bedreiging. De discussies over een versterkt broeikaseffect en opwarming van de Aarde betreffen vooral de directe gevolgen voor de hoogtechnologisch georganiseerde en dus zeer kwetsbare menselijke samenleving.

In deze discussies is de klimaatsituatie van voor de industriële revolutie vaak het uitgangspunt. Die situatie was echter slechts een momentopname en mag niet verhullen dat klimaat op kortere en langere tijdschalen altijd verandert.

Hoe kunnen geologen gesteenten en sedimenten als een geschiedenisboek kunnen lezen om inzicht te krijgen in het klimaat van het verre verleden. Er zal aangetoond worden dat het ‘ijskastklimaat’ van de laatste 2,5 miljoen jaar met zijn vele ijstijden en tussenijstijden een zeer uitzonderlijke situatie in de Aardse geschiedenis is. Nog langer geleden was er vrijwel altijd sprake van een wereldwijd warm ‘broeikasklimaat’. Dit ging onder andere gepaard met brede tropische en subtropische klimaatgordels, beperkte polaire ijskappen, en hoge zeespiegelstanden. Ook tierde het leven welig en is een warm klimaat dus zeker niet automatisch desastreus voor het leven op Aarde. Het Aardse geschiedenisboek toont echter ook dat snelle veranderingen in de biogeosfeer (het geheel van wisselwerkingen tussen aarde, oceaan en atmosfeer) wel degelijk tot biologische crises konden leiden. Kortom, de mensheid kan veel lering trekken uit alles wat in het archief van de Aarde is opgeslagen.
Climate – the ‘stone tape’ 

“Veranderingen in de menselijke omgeving: urbanisatie en steden”
Chris Kesteloot (Afdeling Sociale & Economische Geografie, K.U.Leuven)Megacities – going deeper, building safer
“Geologie en duurzame ontwikkeling: mijnbouw in Centraal-Afrika”
Philippe Muchez (Afdeling Geologie, K.U.Leuven)

De Centraal-Afrikaanse ‘Copperbelt’ is één van de grootste metallogenetische provincies van de wereld. De natuurlijke rijkdom wordt geschat op 150 miljoen ton koper en 8 miljoen ton kobalt. Recente exploratie toont echter aan dat nog grotere hoeveelheden van deze waardevolle metalen in de ondergrond aanwezig zijn. Een grondige geologische kennis van de vorming van deze ertsen is noodzakelijk voor de exploratie van verborgen ertsen in de diepere ondergrond. De voorbije jaren nam de interesse voor de ‘Copperbelt’ exponentieel toe en leidde wetenschappelijk onderzoek tot nieuwe inzichten in de complexiteit van de vorming van deze ertsafzettingen.

De laatste decennia was er een drastische achteruitgang in de mijnbouwactiviteit in de ‘Copperbelt’. In Zambia is de heropleving van de mijnbouw al een feit. Ook in de Democratische Republiek Congo is de interesse van buitenlandse mijnbouwmaatschappijen zeer groot. Een goed beheer en transparantie van de mijnsector zijn echter een noodzakelijke voorwaarde voor een duurzame ontwikkeling ervan.
Resource issues – towards sustainable use

“De trage magmamolen van de diepe Aarde”
Jan Hertogen (Afdeling Geologie, K.U.Leuven)

De vorming van nieuwe oceaanbekkens, vulkanisme, gebergtevorming, aardbevingen, … zijn geologische processen die zich afspelen aan de oppervlakte of in de korst van de aarde maar aangedreven worden door een motor en warmtebron die diep in de Aarde is gelegen.

Deze motor is een trage magmamolen van opstijgende, gedeeltelijk gesmolten, lichtere silicaatmassa’s en neerdalende, koude en zwaardere gesteenten die later in de diepte opnieuw zullen opsmelten en opgenomen worden in een nieuwe cyclus.

Het ophelderen van het werkingsprincipe van deze diepgelegen, onzichtbare motor is het gezamenlijke werk van geofysici, experimentele petrologen en geochemici. De geofysici leveren gegevens over de dichtheidsvariaties in de diepe mantel en kunnen met behulp van de moderne, driedimensionale ‘seismo-tomografie’ materiaalstromen in de aardmantel opsporen.

De experimentele petrologen modelleren de veranderingen in de mineralogische structuur met de diepte en onderzoeken in een laboratoriumomgeving de processen van opsmelting en kristallisatie bij hoge druk en temperatuur. De geochemici reconstrueren aspecten van de magmamolen die weerspiegeld zijn in de chemische verscheidenheid van vulkanische gesteenten en trachten uit de isotopische samenstelling te achterhalen welke componenten uit de aardkorst en aardmantel een bijdrage leveren tot de ganse cyclus.
Deep Earth – from crust to core

“Leven van het land in Afrika: mythe en realiteit”
Roel Merckx (Afdeling Bodem & Waterbeheer, K.U.Leuven)

Sub-Sahara Afrika (SSA) is grotendeels ruraal: ruim drie kwart van de bevolking leeft op kleinschalige, weinig productieve bedrijfjes en 70% is werkloos. De bevolking groeit naar schatting aan met 3%, maar de voedselproductie slechts met 0,7%. Het verschil met andere ontwikkelende continenten is schrijnend: de graanproductie in SSA is gedaald van 150 kg naar 130 kg per inwoner terwijl die in Latijns-Amerika of Azië gestegen is van 200 kg naar 250 kg. De vraag stelt zich waarom de “groene revolutie”, die in Azië en Latijns-Amerika tot spectaculaire resultaten heeft geleid, in Afrika nauwelijks enige impact heeft gehad.

In Afrika waren de beginvoorwaarden om een groene revolutie te doen slagen, alvast in de jaren ’60 niet aanwezig . Aan de oorzaak van dit falen liggen alvast verklaringen zoals een veel lager startkapitaal – onder andere omwille van het oude en dus geologisch sterk verweerde continent -, een nauwelijks ontwikkelde infrastructuur, een gebrekkige onderzoek- en extensiecultuur, vaak erg wispelturige weerpatronen, politieke instabiliteit en zwakke regeringen. Meer specifiek kan men vaststellen dat het continent bedekt is met oude, uitgeputte bodems, arm aan verweerbare mineralen, met een laag organisch stofgehalte, zuur en aluminiumtoxisch en gekenmerkt door een slechte waterhuishouding. Bijgevolg hebben arbeid en land een lage productiviteit, zijn nutriëntenbalansen voor de meeste regio’s, landen of bedrijven negatief voor de belangrijkste plantenvoedingsstoffen, wordt kunstmest nauwelijks gebruikt en is de schade door onkruiden, insecten en plantenziekten erg hoog. Het is logisch dat dit leidt tot nog verdere bodemverschraling en daling van de biodiversiteit door een toenemende aanslag op de overblijvende natuurlijke ecosystemen.

Meer specifiek zal de hypothese moeten worden onderzicht die stelt dat het schaarse gebruik van meststoffen (gemiddeld < 10 kg NPK/ha in SSA, te vergelijken met +/- 200 kg NPK/ha in Europa) verklaard wordt door hun lage rendement. Een laag rendement van duur aangekochte kunstmeststof is eigen aan uitgeputte, tropische bodems. De teleurstellende resultaten van het gebruik van kunstmest worden dan echter vaak ten onrechte aangewend om dit soort meststoffen als nutteloos en zelfs schadelijk af te schrijven. Hoe dan ook, door het lage rendement blijft de vraag naar kunstmeststoffen laag en hun prijs hoog.
De lezing zal een aantal klassieke vragen rond het gebruik van kunstmest kritisch onderzoeken. Een verbetering van het rendement van kunstmest is mogelijk; recent onderzoek van onze afdeling en haar partners, laat zien dat bodems kunnen “genezen” mits een doorgedreven investering in organische stof en in het op grote schaal toepassen van natuurlijke fosfaten. Het lijkt er sterk op dat dit basisvoorwaarden zijn om met redelijk rendement kunstmest te kunnen toepassen. Wat als principe eenvoudig lijkt, is in de praktijk echter allesbehalve vanzelfsprekend. De grote hoeveelheden organische stoffen die nodig zijn voor deze oefening zijn meestal niet aanwezig. De uiteenzetting zal uitvoerig ingaan op deze beperkingen.

Ten slotte zullen concrete voorbeelden moeten worden gegeven waarin het productievermogen van tropische bodems wordt geregenereerd. We hopen zo duidelijk te maken dat een totale aanpak wordt vereist, met aandacht voor alle ecologische en sociaal-economische wetmatigheden, en ontdaan van mythes en emotionele argumenten.
Soil – Earth’s living skin

Paleontologie ;
“Aarde en leven, bron van diversiteit”

KORT OVERZICHT  VAN DE GESCHIEDENIS VAN DE AARDE  EN HET LEVEN 

Geologen hebben de geschiedenis  v/d aarde verdeeld in tijdperken en perioden.

Precambrium

Ontstaan aarde, 4,6 miljard jaar geleden.

Ontstaan leven, 3,8 miljard jaar geleden (de eerste eenvoudige vormen van leven, in ‘t water, waarschijnlijk heterotroof).
Uit anorganische stoffen zijn organische stoffen ontstaan, d.m.v. een mengsel van ammoniak, methaan, waterstof en water dat werd blootgesteld aan elektrische ontladingen.

° Oeratmosfeer ° bliksemontlading ° aminozuren en nucleïnezuren.
° Biogenese: het ontstaan van leven uit levenloze materie.

.2,3 miljard jaar geleden: ontstaan overeenkomstige organismen van bacteriën (produceerde zuurstof?), eencellige planten en dieren algen

1,5 miljard jaar geleden: eerste cellen met organellen

endosymbiosetheorie (bacteriën zouden in andere cellen zijn gaan leven).

Eind Precambrium:   veelcellige organismen als zeewieren, sponzen

Paleozoïcum
600 miljoen jaar, Cambrium Planten (in water)
430 miljoen jaar, Siluur Vissen, eerste landplanten
395 miljoen jaar, Devoon Eerste landdieren
350 miljoen jaar geleden: amfibieën, eerste planten met vaatbundels
345 miljoen jaar, Carboon Steenkool gevormd dus: veel
planten.   eerste reptielen, wouden, insecten.
280 miljoen jaar, Perm
250 miljoen jaar geleden: naaktzadige zaadplantenMesozoïcum   //  reptielen
225 miljoen jaar, Trias
200 miljoen jaar geleden: bedektzadige zaadplanten.
190 miljoen jaar, Jura  –> Bloeitijd reptielen / de eerste zoogdieren
en vogels.
135 miljoen jaar, KrijtNeozoïcum

65 miljoen jaar geleden: uitsterving sauriërs (oorzaak: inslag groot rotsblok

explosie  zwarte wolken, stof, roet  temperatuur-daling die de sauriërs niet overleefden.

Tertiair Opkomst zoogdieren
2 miljoen jaar,
Kwartair Mens
1 miljoen jaar geleden: eerste primitieve mensen
Pleistoceen
holoceen 30.000 jaar geleden: huidige mensenrassen. 

Earth & Life – the origins of diversity
Filip Volckaert (Afdeling Dierenecologie & systematiek, K.U.Leuven)
Iain Stewart (University of Plymouth, BBC)

Outreach – bringing earth sciences to everyone

De geschiedenis van het leven op aarde

De aarde bestaat ongeveer 4600 miljoen jaar. In het begin was er geen leven. Ongeveer 3800 miljoen jaar geleden ontstonden waarschijnlijk de eerste eenvoudige vormen van leven. In dit tijdvak was er nog geen zuurstof. De eerste bacteri챘n verschenen ongeveer 2300 miljoen jaar geleden. Hieruit ontwikkelden zich eencellige planten en dieren. Uit deze groep evolueerden de veelcellige organismen.
°
Ongeveer 400 miljoen jaar geleden verschenen de eerste landplanten. In korte tijd verspreidden planten zich over het land. In dezelfde periode ontstonden ook de eerste gewervelde dieren en vissen. Na de landplanten volgden de landdieren. Er was voldoende zuurstof in de atmosfeer. De landdieren zijn ontstaan in de volgende volgorde: geleedpotigen – amfibieën – reptielen – zoogdieren.
65 Miljoen jaar geleden stierven de reuzenreptielen (de sauriërs) uit en verschenen de kleinere reptielen.
Ongeveer 1 à 1,5 miljoen jaar geleden verschenen de eerste primitieve mensen.
°
Veranderingen van de aarde – veranderingen van dieren
De dinosauri챘rs vormden lange tijd de top van de voedselpiramides. Er waren ook grote plantenetende reptielen. Door een plotselinge verandering op aarde verdwenen de grote dinosauri챘rs. Er waren verschillende groepen dieren, die de sauri챘rs opvolgden: de buideldieren en de loopvogels in Zuid-Amerika en Australi챘.
Er deden zich op aarde verschillende veranderingen voor: De continenten dreven naar elkaar toe en er vormden zich landbruggen waarover landdieren zich konden verspreiden over nieuwe gebieden. Belangrijke opvolgers waren de zoogdieren. Hun gebit was heel belangrijk bij de ontwikkeling van deze groep.
Veranderingen in erfelijke eigenschappen
Door geslachtelijke voortplanting hebben nakomelingen andere erfelijke eigenschappen dan hun ouders. De erfelijke eigenschappen kun je niet zien. Hoe een organisme eruit ziet aan de buitenkant hangt af van de leefomstandigheden (het milieu) van een organisme.
°
Natuurlijke selectie
Natuurlijke selectie hangt samen met de overlevingskans van een organisme. Of een organisme goed of slecht is aangepast hangt voor een groot deel af van erfelijke eigenschappen. Organismen die zich goed hebben aangepast, hebben een grotere overlevingskans. Nakomelingen van organismen die goed zijn aangepast, hebben een grotere kans op succesvolle voortplanting. Soorten kunnen door selectie steeds veranderen. Voorbeelden van aanpassingen zijn: voedselspecialisatie, zoals de bamboe etende panda; een schutkleur, zoals een hermelijn (zomer – winter); en slim gedrag, zoals de vos.
°

Het ontstaan van nieuwe soorten
Wanneer soorten van elkaar geïsoleerd raken kunnen nieuwe soorten ontstaan. De isolatie zorgt voor een ontstaan van verschillen tussen de soorten. Op den duur kunnen de soorten zich niet meer onderling voortplanten en daarbij vruchtbare nakomelingen krijgen. Hetzelfde kan gebeuren wanneer een deel van de groep ge챦soleerd raakt van de rest.
Argumenten voor de evolutietheorie
  • Overeenkomsten in de manier waarop organismen zich voor de geboorte ontwikkelen.=  Overeenkomst in embryonale ontwikkeling.   //De embryonale ontwikkeling v. verschillende soorten dieren vertoont overeenkomst. Hierdoor wordt het aannemelijk dat deze dieren een gemeenschappelijke voorouder hebben.
  • Overeenkomsten in hoe organismen eruit zien.=  Overeenkomst in bouw(en bouiwplan –> geneste hierarchieen ) .= Organen met verschillende functies kunnen veel overeenkomst in bouw vertonen(analoog  homoploog ) . Bijv.: de vleugel v.e. vleermuis, de voorvin v.e. walvis, de voorpoot v.e. mol en de arm v.e. mens.- Waarschijnlijk zijn de organen uit dezelfde grondvorm ontstaan. De organismen hebben waarschijnlijk een gemeenschappelijke voorouder gehad. Door aanpassing aan het milieu zijn de verschillen ontstaan.
  • Overeenkomsten in de manieren waarop verschillende organismen zich voeden, zich voortplanten en leven.
  • Dieren hebben organen die geen functie meer  hebben   en niet of nauwelijks tot ontwikkeling komen.; rudimentaire organen.
    – Voorbeelden v. rudimenten: het bekken v.e. walvis, de pootresten bij reuzenslangen, de staartwervels en de blindedarm bij de mens. Bij verwante soorten komen deze organen wel tot volledige ontwikkeling.
    – Door rudimentaire organen wordt het aannemelijk dat verschillende soorten organismen een gemeenschappelijke voorouder hebben.

Voedselpyramides <—

   <—-klik

ANTI-CREATO

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

 Welkom

Wie meent dat inmiddels het creationisme definitief het pleit heeft verloren en dat de discussie gesloten kan worden , ziet over het hoofd dat het “creationisme” is geevolueerd ( en zal evolueren ) in nieuwere mimicretische vormen( memecomplexen ) zoals bijvoorbeeld het ID(C) en het accomodationisme 

Daarom …… ANTI-CREATO :
een weerleggingen – verzameling
gericht tegen diverse verzamelingen creationistische beweringen en claims ..
anti-creato is een onderdeel van EVODISKU
zie voor opzet en regelingen  –> 

“…Creationisme komt overal vandaan ,daar is geen opleiding niveau op van toepassing….” ( antoon , morosoof )

INHOUD ANTI CREATO

°

ABIOGENESIS CREATIONISME 

abiogenesis slechts een evolutie-geloof

GATENKAAS

misvattingen over abiogenesis.docx (152.6 KB

Teach the controversy <–doc archief 

°

 ANTI-ARCHEOLOGIE & GESCHIEDENIS 

De oorsprong van de menselijke beschaving.docx (20.8 KB)   

°

ANTI -ASTRONOMIE
Nep cosmology uit de weet.docx (1021.7 KB)   

°

ANTI  GEOLOGIE

cambrium volgens creato’s

Datering en ouderdom aarde

( en creationisme )

anti creato plaattektoniek   (Doc) ARCHIEF 

°

NEP PALEONTOLOGIE

WP FILE  //  

°dino’s & mensen.docx (1.5 MB)    ° kachina bridge dinos.pdf (1.8 MB)   °misvattingen over dino’s.docx (257.8 KB) 

er zijn weinig dino’s <–

dinosauriërsoorten blijken één soort’  <–

PALUXY RIVER   <–Document 

 

°

ANTI -EVO DEVO

°

FILOSOFIE  en MOROSOFEN  

accomodationisme.docx (99.3 KB)
antiwetenschap.docx (75.2 KB) 

Godsdienst Wetenschap en Cultuur.docx (70.9 KB)

oorlog met de religie.docx (779.2 KB)

95 stellingen.docx (450.7 KB)   

scepticisme en kritiek.docx (66.3 KB)  

___________________________________ 

THEISTISCHE EVOLUTIE

*

vatikaan en pauselijke evolutietheorie  <–doc

links :

http://whyevolutionistrue.wordpress.com/2014/05/12/surprise-pope-francis-believes-in-satan-and-demons/

http://whyevolutionistrue.wordpress.com/2014/07/28/catholicism-and-theistic-evolution/

 

 

°

_

waarom bijbelvaste christenen niet in evolutie geloven.docx (162.5 KB)

wetenschapsleer.docx (205.2 KB)   

 

_______________________________________________

°

GENERAL

slecht en half oog <—

Teologie argument en causaal verband

ID

design.docx (22.2 KB)

 

TOEVAL ID en THEISTISCHE EVOLUTIONISTEN.docx (101.9 KB) 

  het bestaan  van  sexuele voortplanting is  onverklaarbaar door  NS  en daarom een  falsificatie van evolutie ?  

MISVATTINGEN EN LEUGENS

 

SCHANDPAAL 

        Knock out  <—doc  WP

Diversen 

TRUKENDOOS

 <—doc archief

journalisten en wetenschap  –> doc arhief

tree of life <— doc

ARCHEO- ANTROPOLOGIE INHOUD

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<archeologie antropologie evodisku

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

ALGEMEEN ….

 


archeologie en de bijbel.docx (117.3 KB)

australie.docx (126 KB)

Cultures prehistorique.docx (2.6 MB)     

HOMO SAPIENS.docx (4.4 MB)

VERMENGING BINNEN HET GENUS HOMO EN BIJ ANDERE HOMINES.docx (846.7 KB)

AFRIKA

afrika -10.000 tot nu.docx (186.1 KB)



EGYPTE


ancient egyptian mummies.docx (1.7 MB) 
egypt.docx (3 MB)


Out of Africa theorie.docx (1 MB)

AUSTRALIA

°australie.docx (126 KB)  zie ook   “update”    —>  australie en stille zuidzee  

AZIE 
°Verre oosten.docx (159.8 KB)

NOORD AMERIKA 

MIDDEN AMERIKA
°foto’s midden amerika.docx (7.3 MB) 
°midden amerika teksten.docx (4.2 MB)

°Precolombiaanse offerpraktijken.docx (801.9 KB)

ZUID AMERIKA
°INCA.docx (3.4 MB)

EUROPA
°Cultures prehistorique.docx (2.6 MB) 

°

GRIEKENLAND

Macedonische periode  //

°


°Homo Sapiens in Europa.docx (1.9 MB)

°ÖTZI.docx (854.1 KB)

°

STONEHENGE.docx (1.4 MB) Britse megalithische cultuur  —>STONEHENGE WP doc

°
Women of Brassempouy Final red.pdf (1.5 MB)

 

°

ANTROPOLOGIE
°HOMO SAPIENS.docx (4.4 MB)
°VERMENGING BINNEN HET GENUS HOMO EN BIJ ANDERE HOMINES.docx (846.7 KB)

Overgang naar het genus HOMO . AUSTRALOPITHECUS SEDIBA

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

Australopethicus sediba     Oermens      Mensapen      Australopithecus

zie ook =
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<Australopithecus SEDIBA
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<STERKFONTEIN 2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<Denisova : ZUID SIBERIË
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<DENISOVA – mens

http://www.aaas.org/news/releases/2010/0408sp_fossil.shtml
http://www.eurekalert.org/pub_releases/2010-04/dlnl-itd040810.php 

Daar is ie dan

Hill slopes surrounding the newly discovered Malapa site in South Africa. 

landscape Hill slopes surrounding the newly discovered Malapa site in South Africa.
Credit and Larger Version

Cradle of Humankind (P.Dirks) A view across the Cradle of Humankind

Photo of excavations at Malapa, South Africa.

Excavations at Malapa, within the Cradle of Humankind World Heritage Site in South Africa.
Credit and Larger Version

Photo of scientists working at the Malapa site near Johannesburg, South Africa.
Scientists working at the Malapa site near Johannesburg, South Africa.
Credit and Larger Version

Photo showing excavated blocks rich in fossil remains from Malapa.
Excavated blocks rich in fossil remains from Malapa.
Credit and Larger Version

ancient-human1-h


Korte Samenvatting :

Belangrijk : De gevonden mensachtigen leefden tussen de 1,78 en 1,95 miljoen jaar geleden en kunnen wel eens vele vragen omtrent de evolutie van aap naar mens beantwoorden.

Berger :
“Australopithecus sediba is ongetwijfeld een overgangssoort met een mozaïek aan kenmerken die later ook door de mensachtigen in de lijn van het mensengeslacht werden gedeeld,”
vertelt Berger.

Uiterlijk

 

The skeletons of Australopithecussediba.
The more complete skeleton of the adolescent male (MH1) is on the left, and the less complete adult (MH2) is on the right. From Berger et al, 2010.
Associated skeletal elements of MH1 (left) and MH2 (right), in approximate anatomical position, superimposed over an illustration of an idealized Auafricanus skeleton (with some adjustment for differences in body proportions). The proximal right tibia of MH1 has been reconstructed from a natural cast of the proximal metaphysis.

De twee gedeeltelijke skeletten, van een volwassen vrouw ( MH2 )en een adolescente jongen,(MH 1) beide circa 1,30 meter lang, zijn de compleetste Australopitheci die ooit zijn gevonden. Opgegraven zijn onder meer een vrij complete schedel met aangezicht, een onderkaak, sleutelbeen , schouder ,armen , vingerkootjes , een bekken, gedeelten van een dijbeen , een fragment van de knie , een enkel.
De gevonden mensachtigen hebben net als apen lange armen en sterke handen.

Uit beide skeletten is een ( voorlopig ? ) holotype samengesteld


http://www.sciencemag.org/content/vol328/issue5975/images/small/328_195_F4.gif

Fig. 4. Representative ossa coxae, in lateral view, from left to right, of Auafarensis (AL 288-1), Au. africanus (Sts 14), Au. sediba (MH1), and H. erectus (KNM-WT 15000). The specimens are oriented so that the iliac blades all lie in the plane of the photograph (which thus leads to differences between specimens in the orientation of the acetabula and ischial tuberosities). MH1 possesses derived, Homo-like morphology compared to other australopithecines, including a relative reduction in the weight transfer distance from the sacroiliac (yellow) to hip (circle) joints; expansion of the retroauricular surface of the ilium (blue arrows) (determined by striking a line from the center of the sphere representing the femoral head to the most distant point on the posterior ilium; the superior arrow marks the terminus of this line, and the inferior arrow marks the intersection of this line with the most anterior point on the auricular face); narrowing of the tuberoacetabular sulcus (delimited by yellow arrows); and pronouncement of the acetabulocristal (green arrows) and acetabulosacral buttresses.

Hun vooruitgeschoven bekken is ver ontwikkeld en ze hebben lange benen waardoor ze in staat waren om te stappen en net als een mens te rennen.
Naar schatting waren de mensachtigen zo’n 1,27 meter groot, maar van het kind wordt verondersteld dat het nog niet volgroeid zou .

Het brein van de jonge mannelijke mensachtige was ongeveer tussen de 420 en 450 kubieke centimeters groot.
Dat is veel kleiner dan dat van de moderne mens met een grootte van 1200 tot 1600 kubieke centimeters.
De tanden zijn klein en ogen zeer modern , maar de knobbels op de kiezen zijn eerder aapachtig


Fig. 1. Craniodental elements of Au. sediba. UW88-50 (MH1) juvenile cranium in (A) superior, (B) frontal, and (C) left lateral views. (D) UW88-8 (MH1) juvenile mandible in right lateral view, (E) UW88-54 (MH2) adult mandible in right lateral view, (F) UW88-8 mandible in occlusal view, (G) UW 88-54 mandible in occlusal view, and (H) UW 88-50 right maxilla in occlusal view (scale bars are in centimeters)

“Dit fossiel geeft ons een uitzonderlijk gedetailleerd kijkje in een nieuw hoofdstuk van de menselijke evolutie toen mensachtigen niet langer afhankelijk waren van een leven in de bomen, maar op de grond gingen leven.” 

Er werden naast de mensachtigen nog fossielen van 25 andere soorten gevonden, waaronder een wilde kat( sabeltandkat ) , een bruine hyena, een wilde hond, een antilope en een paard.

(Gastbijdrage Bart Klink ) 

vingers? tenen?

” ….Ook in het postcranium (alles onder de schedel) is een interessante melange te vinden.
Au. sediba had een klein postuur (slechts 1,3 meter) en relatief lange armen.
Het pelvis (bekken) daarentegen doet weer meer aan Homo denken, net als de relatief lange benen.

Deze aanpassingen ‘anticiperen’ op de veranderingen in het pelvis die bij Homo ergaster/erectus (een latere Homosoort) aangetroffen worden, wat waarschijnlijk verband houdt met een energetisch efficiëntere manier van bipedalisme (rechtop lopen).
Het voetskelet is echter weer primitief (meer Australopithecusachtig).

Opmerkelijk genoeg wordt er niets over de vingers en tenen geschreven. Deze zijn bij Homo min of mee recht, maar bij de Australopithecussoorten gekromd, een aanpassing aan het leven in bomen.

Au. sediba bevestigt dat kenmerkende eigenschappen van de moderne mens (vooral bipedalisme en grote hersenenniet tegelijk ontstaan zijn. Deze soort liep al behoorlijk goed rechtop, maar met een schedelinhoud die net iets groter is dan die van een chimpansee.
Zo’n mix van kenmerken in evolutionaire overgangen komt vaak voor en wordt mozaïeke evolutie genoemd. ”

Er zijn dus -tot nu toe- géén mensapen/mens-achtigen gevonden, die op NIET op 2 benen liepen,
maar WEL significant > 400 cc hersenen hadden. Dus: grote hersenen wordt door bipedalisme voorafgegaan en niet andersom. :

Mensapen die normaal zich als viervoeter gedragen op de grond, kunnen makkelijk tijdelijk zich bipedaal voortbewegen wanneer ze bv door laag waterlopen zoals die beroemde filmopnames van David Attenborough laten zien (gorilla’s).
Eventjes tijdelijk je hersenen vergroten. is er niet bij ….

Maar het equivalent van tijdelijke bipedaliteit kan niet de tijdelijke vergroting van hersens zijn
maar wel wat je een ‘brainwave’ zou kunnen noemen: een tijdelijk, beter gebruik van je hersens.( ook van “geniale ” individuen uit de groep die een ontdekking doen die iedereen daarna naboots) Helemaal in overeenstemming ook met ‘gradualisme’. De evolutie van de mens bestaat uit een reeks (kleine) heldere momenten!( en beginnende doorgave van “cultuur”= net zoals die japanse makaken die zoete aardappels wassen ) zoiets?

Voor bipedaliteit tel ik in de literatuur plm 15 verklaringen, voor grote hersens minstens 25.
Het is in ieder geval achteraf duidelijk dat die de meeste voordelen blijken te hebben!

Overigens, volgens biomechanisch onderzoek levert een sterke achillespees past het echte voordeel op, tenminste als je hard wil lopen.
Rechtoplopen levert ook de meeste verkoeling en lijkt daarmee een voorwaarde om het grote hoofd koel te houden( de behouden haardos is daar ook een goed middel voor .)
Er zijn inmiddels hele bibliotheken volgeschreven over bipedaliteit.

( anecdote )”…..de beroemde frauduleuze schedel van ‘Pildown man’ werd aangevoerd als bewijs dat de mens al heel snel een grote herseninhoud had gekregenIn werkelijkheid blijkt dit dus pas relatief laat gebeurd te zijn.”

08 apr 2010

Het genus Homo heeft nieuwe “voorouder ” ?

De Australopithecus sediba liep al goed rechtop, maar kon dankzij zijn lange, aapachtige armen ook in bomen slingeren. Deze nieuwe mensachtige leefde twee miljoen jaar geleden in Zuidelijk Afrika.
Wellicht gaat het om een kandidaat- voorouder van het mensengeslacht Homo.

‘Sediba’ betekent ‘fontein’ in het Zuid-Sotho, een taal die in het gebied rond de vindplaatst veel wordt gesproken. De vondst zou als een fontein nieuwe gegevens over de evolutie van de eerste mensen moeten uitspuien.
Een koosnaampje – genre ‘Lucy’ of ‘Ardi’ – heeft Au. sediba nog niet
(omdat het australopithecus jongetje , gevonden is door een knaap en in zuid afrika , wensen de wetenschappers de keus van het koosnaampje over te laten aan de “kinderen van Zuid Afrika” )

Het vakblad Science pakte groot uit met het nieuws over de vondst en de eerste analyses van twee skeletten van de Australopithecus sediba.

UPDATE / (tsjok45)
op Australopithecus SEDIBA 


RESEARCH ARTICLES

Australopithecus sediba: A New Species of Homo-Like Australopith from South Africa

Lee R. Berger, Darryl J. de Ruiter, Steven E. Churchill, Peter Schmid, Kristian J. Carlson, Paul H. G. M. Dirks, and Job M. Kibii (9 April 2010)
Science 328 (5975), 195. [DOI: 10.1126/science.1184944]
Abstract » | Full Text » | PDF » | Supporting Online Material » | Podcast Interview »
RESEARCH ARTICLES
Geological Setting and Age of Australopithecus sediba from Southern Africa
Paul H. G. M. Dirks, Job M. Kibii, Brian F. Kuhn, Christine Steininger, Steven E. Churchill, Jan D. Kramers, Robyn Pickering, Daniel L. Farber, Anne-Sophie Mériaux, Andy I. R. Herries, Geoffrey C. P. King, and Lee R. Berger (9 April 2010)
Science 328 (5975), 205. [DOI: 10.1126/science.1184950]
Abstract » | Full Text » | PDF » | Supporting Online Material » De fossielen – twee, weliswaar gedeeltelijke maar goed bewaarde skeletten mét schedel – werden in augustus 2008 gevonden in een een kalksteengrot in Malapa, in het gebied ten noorden van de Zuid-Afrikaanse hoofdstad Johannesburg dat archeologen ook wel ‘de wieg van de mensheid’ noemen. Het gaat om de skeletten van een volwassen vrouw en een jongen (van ongeveer 12 jaar) die vermoedelijk samen omkwamen, mogelijk door door een door een vrij dodelijke val en/of (erop volgende ? ) verdrinking. Een sterk stromend riviertje sleurde hun lichamen vrijwel onmiddellijk na hun dood een 15 meter dieper gelegen grot in, getuige de nagenoeg intacte staat van hun skeletten.Gastbijdrage Bart KlinkDe auteurs van het tweede stuk (Dirks et al.) schrijven maar heel weinig over de taphonomie ( in dit geval hoe beide sebida specima , een fossiel geworden zijn); ze opperen slechts een hypothese.
Het grotcomplex is afgesloten en(tegenwoordig ? ) alleen toegankelijk door de gaten van bovenaf. Aan de grote hoeveelheid fossielen van andere dieren te zien, vielen er regelmatige dieren in die er blijkbaar niet meer uit konden komen. Het lijkt erop dat de twee homininen hetzelfde lot beschoren is geweest. Er is geen melding van botbreuken.De skeletten waren deels gearticuleerd, want wil zeggen dat de botten nog op hun ‘natuurlijk’ plek zaten.
Dan kun je gemakkelijk bepalen wat bij welke individu hoort.
Het lijk er inderdaad op dat beide skeletten ( een volwassen vrouw en een knaap / moeder en zoon ? ) ongeveer even groot waren toen ze stierven. Ik denk dat dit komt door het grote seksuele dimorfisme in Australopithecus

A diagram of how the skeletons of Australopithecus sediba came to be preserved in the Malapa cave deposit. From Dirks et al, 2010.

Op grond van de sedimentlaag waarin de fossielen werden gevonden, concludeert een internationaal onderzoeksteam dat déze A. sediba tussen 1,95 en 1,78 miljoen jaar geleden moet geleefd hebben. Dat is ruim een miljoen jaar na Lucy, de bekendste Australopithecus afarensis, en niet zolang voordat de Homo erectus fossielen een ( tot op heden bekende ) maximale ouderdomsgrens van diens eerste verschijnen vaststelden

(Gastbijdrage Bart Klink)
http://evolutie.blog.com/2010/04/10/een-nieuwe-mensensoort-wanneer-kun-je-spreken-van-een-mens/

” …..De fossielen zijn met drie verschillende methoden gedateerd (Dirks et al., 2010).
De radioactieve datering met de uranium-lood-methode kwam uit op een maximumleeftijd van 2 miljoen jaar.
De aanwezigheid van de sabeltandkat Megantereon wijst op een minimumleeftijd van 1,5 miljoen jaar.
Datering aan de hand van paleomagnetisme preciseerde de ouderdom tot 1,95-1,78 miljoen jaar geleden. Een ouderdom van net onder de 2 miljoen jaar is daarmee het meest waarschijnlijk, wat vrij jong is voor een Australopithecusfossiel. Dit plaatst Au. sediba midden in de overgang van Australopithecus naar Homo …”

Omdat het de eerste vondst is van Au. sediba, kunnen de onderzoekers nog niet zeggen of het om late, dan wel vroege individuen van de nieuwe soort gaat.
Maar dat het om een nieuwe soort mensachtige gaat, daarover bestaat geen twijfel.

Zoon deed vondst
Lee Berger, de Amerikaanse antropoloog van de universiteit van Witwatersrand die de ontdekker is van Au. sediba, beschrijft in een telefonische persbabbel hoe zijn 9-jaar oude zoon op 15 augustus 2008 de fossielen vond.

‘Die dag nam ik Matthew mee naar de site waar we toen aan het werk waren, in de buurt van Malupu. Plots hoorde ik hem roepen dat hij een been had gevonden, in een klein dalletje vlakbij de ingang van een kleine grot. Toen ik het zag, dacht ik eerst aan een bot van een antilope, want daar hebben we er hier al honderdduizenden van gevonden. Maar toen ik beter keek, zag ik duidelijk een mensachtig kaakbeen uit het zand steken.’


 
Professor Lee Berger, University of the Witwatersrand, en zoon , Matthew, naast het skelet van de juveniele Sediba ( Maropeng,/ Johannesburg,) , April 8, 2010.

Berger omschrijft Au. sediba als ‘een mozaïek van kenmerken’( zie appendix ) , een mengeling van het “primitievere” Australopithecus geslacht en het moderne mensengenus Homo.
De antropoloog wil nog niet gezegd hebben dat het zeker om een rechtstreekse voorouder van Homo erectus of Homo ergaster gaat, maar hij houdt er duidelijk wel rekening mee.
Maar het kan ook een voorouder zijn van andere, ons onbekende Homo-soorten. Of Au. sediba behoort tot een aparte groep die net als Homo is ontstaan uit Australopithecus, maar die in de loop van de evolutie is uitgestorven.’

Als Au. sediba geen voorouder was, maar een soort verre neef van de eerste Homo-soorten, verklaart dit mogelijk de erg vroege datering van de Homo erectus-skeletten van de Georgische site Dmanisi, die ook bijna twee miljoen jaar oud zijn.

Er zijn trouwens ook in afrika leden van het genus homo gevonden die ouder zijn dan de nu gevonden australopithecus (een lid van het apart genus australopithecinen( van het africanus / gracilis type ? zie daarover john Hawks ) dus , en die niet behoort tot het homo-genus ) o.a. is er Homo habillis ( en Rudolfensis waarvan we ook niet weten” of ze vroege of late vertegenwoordiger zijn van hun respectievelijke soorten ” )

Fragmenten van een homo habilis schedel Skull 1470
Deze’ schedel is een beetje ouder dan de gevonden Australopithecus Sediba fossielen

 

” Het is nogal gewaagd en moeilijk te be-argumenteren dat Sediba een voorouder is van het genus homo is , wanneer de soort later ( minstens een half miljoen jaar na ) ten tonele verschijnt dan de eerste leden van het homo geslacht ,” zei anthropologist Brian Richmond of George Washington University in Washington, D.C

Lees over alle verder nog komende en beginnende controverses het goede blog van Laelaps
http://scienceblogs.com/laelaps/2010/04/close_to_homo_-_the_announceme.php

Kleine
 tanden, lange armen

A. sediba heeft een rechtopstaande neus en kleine tanden, wat hij gemeen heeft met Homo erectus en H.habilis. Maar de schedelinhoud is verrassend klein (tussen 420 en 450 kubieke centimeter) en dat is dan weer typisch voor Australopithecus, net als het relatief grote voorhoofd.

De uitzonderlijk lange armen van A. sediba wijzen erop dat deze mensachtige nog in bomen slingerde – of dat tenminste kon als er gevaar dreigde op de grond. Maar het bekken doet dan weer denken aan Homo erectus, en de onderzoekers zijn ervan overtuigd dat A. sediba uitstekend

rechtop kon lopen.
Waarom ze de nieuwe soort dan plaatsen binnen Australopithecus, en niet binnen Homo?
Er is de kleine schedelinhoud
en
‘De erg lange, aapachtige armen tonen aan dat A. sediba nog prima in bomen kon leven, iets waartoe zelfs de vroegste Homo erectus niet in staat was. Dat heeft ons uiteindelijk over de streep getrokken’,
zegt Lee Berger.De twee skeletten zijn dermate goed bewaard, dat er zelfs nog sporen van organisch materiaal aanwezig zijn. Berger: ‘We sluiten niet uit dat we stukjes DNA kunnen isoleren, of misschien enkele proteïnen. De komende maanden zal er sowieso veel onderzoek over A. sediba verschijnen. Een zestigtal onderzoekers hebben gewacht op deze bekendmaking om hun onderzoek te publiceren.’
UPDATE / (tsjok45)
op Australopithecus SEDIBA (sst)De vooropgestelde werkhypothese

Volgens Berger is Au Sediba en ‘goede kandidaat’ voor de overgang( zie de opmerkingen over missing link in de appendix ) tussen de Australopithecinen en vroege vertegenwoordigers van het geslacht Homo, zoals Homo habilis. (De soort zou aan de basis liggen van het genus homo ) 

  OUDERDOM DIVERSE FOSSIELEN



Volgens een groep paleo-antropologen is het geslacht Homo ruim twee miljoen jaar geleden uit de Australopitheci ontstaan.
De moderne mens, Homo sapiens, is 200 duizend jaar oud.

( Gerdien De Jong )
” ….Omstreeks twee miljoen jaar geleden bestonden er een aantal soorten homininen, mensachtigen, in Afrika.
Er is weer een nieuwe soort aan het assortiment toegevoegd.
Dit is de plaats van Australopithecus sediba in de indeling van de fossiele soorten:


SK 847 specimen
SK 847 specimenPhotograph by David Brill.SK847 (Swartskrans 1969 ) is een andere voorgestelde link met de latere homo sapiens

http://humanorigins.si.edu/evidence/human-fossils/fossils/sk-847
Voorkanthttp://books.google.be/books?id=F3zBzr4JjYwC&dq=SK847&source=gbs_navlinks_s

Gastbijdrage Bart Klink)

afstamming?

” ….Berger meent dat de overgang naar Homo is gemaakt via de Au. africanus.
Deze soort leefde ook in Zuid-Afrika tussen ongeveer 3 en 2,4 miljoen jaar gelden en is daarmee de meest waarschijnlijke voorouder.
Au. sediba laat dus een mengeling zien van primitieve (Australopithecus-) en afgeleide (Homo-) kenmerken.
De vraag is alleen welke Homosoort waarschijnlijk de afstammeling is van Au. sediba.
De auteurs houden twee mogelijkheden open:
H. habilis en H. erectus.
Qua leeftijd zijn beide opties mogelijk, al is er van H. habilis materiaal bekend dat ouder is dan Au. sediba. Dit zegt echter weinig, want deze fossielen hoeven niet de eerste representanten te zijn van deze soort. 

Misschien zullen in de toekomst fossielen van Au. sediba gevonden worden die ouder zijn dan de oudste van H. habilisHet bepalen van afstammingsrelaties blijft lastig.
Misschien is Au. sadiba wel een doodlopende tak geweest.

conclusie

Deze vondsten wijzen op twee belangrijke punten.
Ten eerste dat er meerdere soorten homininen hebben bestaan rond de 2 miljoen jaar
geleden. Niet alleen robuuste Australopithecussoorten, maar ook de slanke Au. africanus.
Daarnaast hebben H. habilis en H. ergaster/erectus in die tijd naast elkaar bestaan en is er nog een andere soort die vaak tot Homo wordt gerekend (H. rudolfensis). 

Au. sediba is daar nu bij gekomen. Hoe meer fossielen gevonden worden, hoe duidelijker wordt dat de evolutie van de mens niet in één lijn heeft geleid naar de moderne mens. Uit dit verouderde beeld stamt ook de term ‘missing link’ (ontbrekende schakel), wat in de huidige opvattingen een onzinnig begrip is gewordenDe evolutie van de mens is een boom met vele uitgestorven takken en meerdere soorten die naast elkaar hebben bestaan. …”

prof. Dr. Gerdien De Jong 
http://evolutiebiologie.blogspot.com/2010/04/australopithecus-sediba.html http://en.wikipedia.org/wiki/Australopithecus_sediba

http://tsjok45.multiply.com/photos/album/728/australopithecus_

Tim White :
“De karakteristieken die A. sediba deelt met Homo ,zijn nogal aan de magere kant : ze kunnen zelfs toegeschreven worden aan de juveniele status van het belangrijkste skelet en vallen waarschijnlijk binnen de normale variaties binnen australopithecine
soorten “( =Bijvoorbeeld de hersenen van de knaap zouden wel eens grotendeels volgroeid kunnen geweest zijn , dat is aannemelijk ) 

Dat Sediba aan de basis ligt van het geslacht homo , is daarom nogal betwijfelbaar

Binnenkort uitsluitsel ?
Er zijn echter nog twee andere ( fragmentaire )skeletten gevonden … maar daar is nog niets over gepubliceert
(en er zouden mogelijk nog skeletten in de breccie vastzitten …..)
UPDATE / (tsjok45)
op Australopithecus SEDIBA 

APPENDIX en noten 

1.- Over mozaiken en evolutie
zie het prachtige blog en blogartikel van 
Terrence
http://www.vkblog.nl/bericht/309928/Evolutie_doet_aan_moza%EFeken.#commentaar
waaruit het volgende 

Evolutie doet aan mozaïeken.
vrijdag 9 april 2010 door Terrence

Inleiding.

Evolutie werkt bijna nooit op alle eigenschappen tegelijk. Sommige eigenschappen ondergaan evolutie terwijl andere eigenschappen nauwelijks veranderen. Een voorbeeld hiervan is makkelijk te bedenken. Een populatie organismen migreert naar een kouder gebied. De kenmerken die ervoor zorgen dat het organisme warm blijven ondergaan positieve selectie (deze worden over generaties steeds meer aanwezig in een populatie). Langer haar, dikker haar, dikkere vetlaag e.d. zijn een paar van deze kenmerken. Kenmerken die in deze omgeving ook goed werken (het gebit of lengte van bepaalde ledematen om even wat voorbeelden te noemen) evolueren nauwelijks of niet. Zo krijg je een mozaïek van kenmerken die heel erg veranderd zijn en kenmerken die nauwelijks veranderd zijn sinds de populatie migreerde naar deze koude omgeving.

Onze voorouders vertoonden mozaïeke evolutie.

Een werkelijk voorbeeld is de evolutie van de mens. Australopithecus is een geslacht van organismen die een vrij kleine hersencapaciteit hadden in vergelijking met de moderne mens (350-450cc in Australopithecus en 1100-1500cc inHomo sapiens). Echter liepen ze al wel rechtop te zien aan vele kenmerken die te vinden zijn in het bekken, benen en ruggengraat (Latimer & Lovejoy, 2005; Thorpe et al., 2007; Whitcome et al., 2007). Rechtop lopen evolueerde eerder dan de hersencapaciteit die pas evolueerde toen de eerste echte mensen (Homo) op het toneel verschenen. De manier waarop vrouwen baren bij onze soort is nog veel later ontstaan, na de splitsing tussen de Neanderthaler en onze soort zo’n 660.000 (+-140.000) jaar geleden (Green et al., 2008, Weaver & Hublin, 2009).

Een skelet van Lucy, hij/zij behoort tot de soort Australopithecus afarensis. Dit was een van de eerste skelletten die lieten zien dat rechtoplopen al vroeg was geëvolueerd. De hersencapaciteit was echter nog maar ongeveer 400cc. ”

(voor nog andere vooorbeelden van mozaik evolutie zie bovenstaand blog-artikel )

2.- AUSTRALOPITHECUS

_

Enkele reconstructie’ s van een paranthropus (a bosei) twee vroege homo’s = rudolfiensis , en erectus , australopithecus afarensis
“Lucy”(onderaan rechts ) is een reconstructie olv Donald Johnson

Ook oreopithecus b staat erbij ; omdat deze fossiele aap de eerste fossiele primaat is , die reeds rechtop liep ;

OREOPITHECUS BAMBOLII

Uit het Boven-Mioceen of Onder-Plioceen van Toscane was reeds sinds 1871 Oreopithecus bambolii bekend, doch men rekende deze tot de Smalneusapen.

Sedert 1949 echter heeft hörzeler vele nieuwe vondsten gedaan en van hem is de theorie afkomstig dat Oreopithecus een vroege Hominide is. Indien dit juist is, zou de stam van de Hominiden reeds ruim 10 miljoen jaar oud zijn. Hörzeler’s opvattingen worden door sommige onderzoekers gedeeld (o.a. Heberer, Köhlin), door anderen echter bestreden (o.a. Von Koenigswald, Valois). Het is ook mogelijk datOreopithecus geen voorvader van de Hominidae is, maar een vroege zijtak.

De Oreopithecus bambolii had een vlak breed gezicht, kleine hoektanden en nogal brede bekkenbeenderen. Vooral dat laatste vond Hörzeler een bewijs dat het dier op twee benen liep. Het komt namelijk alleen voor bij Hominiden (de mens en mensachtigen). Later is het skelet verder onderzocht en toen bleek dat het dier lange armen had en gewrichten die lijken op die van een orang-oetan. Het leefde dus in bomen in plaats van op de grond. Dat kan kloppen, want de omgeving waar het skelet is gevonden, was moerassig en bosrijk. Omdat het dier dus niet op twee benen liep, werd het niet langer beschouwd als voorouder van de mens. 
In 1997 hebben twee Spaanse onderzoekers (M. Köhler en S. Moyà-Solà) de botten die van het dier gevonden zijn, nog eens grondig onderzocht. Zij kwamen tot de conclusie dat de Oreopithecus bambolii geen voorouder van de mens is, al liep hij wel degelijk gewoonlijk op twee benen.
M.a.w . : Het dier zou ( samen met andere primaten ) wel bipedaal kunnen zijn , maar dat zou ook een geval van convergente evolutie vertegenwoordigen ….echter de afstammelingen van O bambooli stierven ondertussen allen uit
Toch was dit een belangrijke ontdekking omdat we nu voor het eerst onszelf met een ander tweebenig dier kunnen vergelijken. Dat is temeer van belang omdat onze voorouders, toen de Oreopithecus al op twee benen liep, nog viervoetige boomklimmers waren (en pas vier miljoen jaar later op twee benen begonnen te lopen ? .)

Gastbijdrage Bart Klink)
” ….De australopithecines zijn onder te verdelen in een robuuste groep (Au ‘Robustus ‘ : zeer stevige schedel, fors kaakapparaat en grote kiezen, ook wel als apart geslacht Paranthropusgegroepeerd) en een slanke groep,( Au ‘gracilis’ ) die deze robuuste kenmerken niet heeft.

Au. sediba is duidelijk te onderscheiden van de robuuste groep, maar lijkt erg op Au. africanus uit de slanke groep.
Toch zijn er ook verschillen met deze soort: de schedel is relatief breder,
het gezicht minder prognaat (de snuitpartij steekt minder naar voren),
de jukbeenderen steken minder zijwaarts uit en de boog boven de oogkassen (De wenkbrauwboog : torus supraorbitalis) is verschillend.
Ook zijn de tanden vrij klein vergeleken met Au. africanus.
Al deze kenmerken doen Au. sediba lijken op Homo.

Toch zijn er volgens de auteurs genoeg Australopithecuskenmerken om de beschreven soort binnen dit geslacht te plaatsen.
De voornaamste reden is de kleine schedelinhoud van 420 cc [net iets groter dan een chimpansee, red.]. De fossielen die doorgaans aan H. habilis ( persoonlijke noot : waarvan sommigen menen dat ie ook binnen het australopithecus-genus past ) worden toegeschreven, hebben een schedelinhoud die ongeveer tussen de 500 en 600 cc ligt, wat dus iets groter is. ….)

3.- reacties uit de wetenschappelijke wereld

What, if anything, is Australopithecus sediba?
http://johnhawks.net/weblog/fossils/sediba/malapa-berger-description-2010.html

Photo Album australopithecus

……The cranium of MH1 has more resemblances at Sterkfontein. To be sure, it is an 11-13-year-old juvenile and more gracile in some respects than any of the Sterkfontein crania. But take a look at it next to Sts 71:

MH1 next to Sts 71, frontal viewMH1 (left) next to Sts 71 (right)

They’re not identical, naturally. Sts 71 has higher temporal lines, a slightly smaller vault, and more prominent cheeks. It also has more postorbital constriction compared to MH1, though that isn’t obvious from this angle. MH1 has a true superorbital torus, Sts 71 has at best a shade of one. But you can see the similarities — the angle of the zygomatic process of the maxilla, the narrow and concave interorbital region, the tall and narrow orbits. MH1 has no prominent anterior pillars (bony swellings on either side of the nasal aperture), but Sts 71 is not very different in this region. Sts 71 has bigger teeth.

Consider also Sts 52:

MH1 next to Sts 71, frontal viewMH1 (left) next to Sts 52 (right)

Again, Sts 52 has anterior pillars and bigger teeth, but the shape of the face is very comparable between these two. The nasal bones in particular are similar in this pair, almost “pinched” at the midline, with a lateral expansion both superiorly and inferiorly.

We can do a similar exercise for most of the features of the MH1 cranium. What is exceptional, in the context of the Sterkfontein sample, is the overall gracility of the masticatory apparatus …….

One important thing that is not in the least bit exceptional:
Its brain. An endocranial volume estimate of 420 ml (from CT reconstruction) puts MH1 at the bottom of the range of variation at Sterkfontein — the best-known skull from Sterkfontein, Sts 5, has a volume of 485 ml, while STW 505 has a volume larger than 550 ml.

By contrast, the smallest endocranial volume known for early Homo is KNM-ER 1813, at 510 ml.
That specimen is extreme: the next smallest is 585.

The vault fits in A. africanus, most of the facial features have comparable specimens in the Sterkfontein sample, with some exceptions, and the postcranial skeleton is unexceptional. The teeth are mostly within the range at Sterkfontein with some exceptions. But the mandible — like those few facial characters — stands out.

Australopithecus sediba — a new species within Australopithecus — then seems like a fair diagnosis.
The craniodental derived features are of the sort that would usually justify a new species.
Heck, in the case of Kenyanthropus, even more minor differences in the face and size of teeth from contemporary A. afarensis caused Leakey and colleagues (2001) to name a new genus….

( G Korthof )
Wat is een mens?

” ….Ook maakt deze vondst opnieuw duidelijk dat hoe meer fossielen er gevonden worden, hoe vager de grenzen worden.
Er zijn zowel argumenten om Au. sediba in Australopithecus als in Homo te plaatsen.
Paleoantropoloog Donald Johanson, de ontdekker van het beroemde fossiel Lucy (dat tot Au. afarensis behoort), opteert voor het laatste. 

In combinatie met de andere fossielen rond deze overgang is de grens min of meer arbitrair geworden.
Dit is ook wat je mag verwachten op grond van evolutie.
Evolutie zorgt voor een continuüm tussen voorouders en afstammelingen, wat ook te zien is in de fossielen, als er daar genoeg van gevonden zijn tenminste.
Dit grensprobleem is inherent aan evolutie.
Ik blijf me er dan ook over verbazen dat er om dit punt zo fel gestreden wordt onder paleoantropologen (Lewin & Foley, 2004).

De grens tussen Australopithecus en Homo is misschien wel extra controversieel omdat het over de grens tussen mens en niet-mens gaat: wanneer kun je spreken van een mens?
Blijkbaar ligt dit niet alleen gevoelig bij creationisten, maar ook bij paleontologen die zich bezighouden met de evolutie van de mens….”

-een reactie van Donald Johnson is hier te vinden
sciam april 2010 Donalsd (Tsjok45)
Discoverer of ‘Lucy’ raises questions about Australopithecus sediba, the new human species from South Africa

zie ook
Lewin & Foley (2004), Principles of human evolution, Blackwell Publishing 

FAQ & glossary (Tsjok45)

evolutionary tree by Peter Schmid

Evolutionaire stamboom volgens ( de Zuid afrikaan) Dr Peter Schmid

Au sediba , Homo Habillis en Homo rudolfensis ,zijn (in deze stamboom )de mogedlijke kandidaten waaruit de
homo ergaster
 zou zijn geevolueerd

Overigens is (zijn de eerste identificeerbare sporen ) van “Homo sapiens ” ong -280.000 Y ( al dan niet ontwikkeld aan de afrikaanse (zuid-)oostelijke regio uit een afrikaanse tak van de Heidelbergensis( deze hypothetische stazmboom ) ,en de H antecessor ….. of zelfs ( volgens andere paleo antropologen uit de over de gehele ” oude wereld verspreide ) H Erectus )gevonden

Op te merken valt verder dat ook H . Neanderthalensis al langer dan vandaag , werd/ wordt ingeschat (door sommige antropologen ) , als een subspecies
http://en.wikipedia.org/wiki/Neanderthal_man

Fedor Steeman 22-04-2010

……De Neanderthaler is mogelijk een ondersoort. So what!?
Dat is niet bepaald een probleem voor evolutie.
De grens tussen de soorten moet ergens getrokken worden.
Dit was overigens ook de consensus onder wetenschappers zo’n jaar of dertig geleden. Toen sprak men al van Homo sapiens neanderthalensis Ook op http://en.wikipedia.org/wiki/Neanderthal_man , valt te lezen dat: “Neanderthals are either classified as a subspecies of humans[…]or as a separate species […]” zie ook —> over het inschatten/ herkennen van echte wetenschappelijke controversies :
http://anticreato.multiply.com/notes/item/19
NOTES c  : CONTROVERSEN
http://sandwalk.blogspot.com/2010/04/argue-both-sides.html
LARRY MORAN_Argue Both SidesOne of the distinguishing features of a true scientific controversy is that there are good arguments on both sides. In my class on controversies and misconceptions, I teach my students that they have to recognize a real scientific controversy and, when they do, they should be prepared to argue both sides. That’s the only way to demonstrate that they understand the issues.Unfortunately, this simple concept is not widely practiced—even among scientists. Quite often we see a case being made for one side without even acknowledging that there’s plenty of evidence for the opposing view.Take for example ;”Junk DNA” . The current literature is full of claims about the demise of junk DNA. The claim is based on some recent findings but nobody ever mentions the older evidence that has to be refuted. When you’re advocating a new model you have to do two things:(1) present evidence in favor of the old model, and(2) demonstrate that evidence against your “new” model should be rejected.You can’t do one without the other.This rule ONLY applies to controversies within science.                 In many cases, the ( debunking of the apologists’ ) trick is to recognize a “real” scientific controversy from one that only appears to be a scientific controversy.
( Note ) ……many Creationists and ID-ots want to ” teach ” false controversies ; in reality the promotion of non-scientific cvontroversies ( as genuine scientific controversies ) are good “strawman building ” devices
09-09-2011    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<  UPDATE Australopithecus Sediba

Wetenschappers ontdekten in 2008 een nieuwe kandidaat ( dichtverwante ) voorloper van het genus homo ( waarbinnen dus ook de mens) :
De vondsten bestonden toen uit een fossiele jongen en een vrouw van de soort australopithecus Sediba
(lees er hier meer over). Ondertussen zijn fragmenten van meerdere individuen opgegraven = ruim 220 botten van deze vroege mensachtigen zijn gevonden, waaronder skeletonderdelen van nog drie individuen, maar die zijn nog niet grondig onderzocht. De verslagen van reeds uitgevoerde vervolgsonderzoeken gaan daarom voornamelijk over die eerste vrouw en jongen, mogelijk haar zoon 

De Australopithecus sediba is qua lichaamsbouw een mogelijke overgang tussen een australopithecus (1)
en het genus homo en beschikt over een mozaik van primitieve en moderne lichaamsfuncties. De ontdekkingen en het (nog lopende ) vervolgonderzoek werpt een heel nieuw licht op de evolutie van het genus homo
In Science verschenen deze week de eerste( kennisgeving) artikelen ….en daarbij opstartende discussies bij de huidige stand van het onderzoek

© afp
De Zuid-Afrikaanse professor Lee Berger vond de resten in 2008 in een grot in Zuid-Afrika.
Hij leidt sindsdien het onderzoek naar de soort, die Australopithecus sediba is genoemd. Er doen meer dan tachtig wetenschappers, studenten en technici aan mee

De mensachtige Australopithecus sediba leefde precies 1,977 miljoen jaar geleden ( veel vroeger dan tot nu toe werd aangenomen als datum voor een vroegste voorloper van homo ) . Zijn voeten en armen waren nog heel aapachtig, z’n handen en hersenen veel menselijker.
Na diepgaand (vervolg) onderzoek door wetenschappers vanover de hele wereld, zijn de paleoantropologen het erover eens geraakt dat het een van de meest belangwekkende vondsten in de menselijke stam-geschiedenis is.

HAND

 

Abstract

http://www.sciencemag.org/content/333/6048/1411

 Hand bones from a single individual with a clear taxonomic affiliation are scarce in the hominin fossil record, which has hampered understanding the evolution of manipulative abilities in hominins. Here we describe and analyze a nearly complete wrist and hand of an adult female [Malapa Hominin 2 (MH2)] Australopithecus sediba from Malapa, South Africa (1.977 million years ago). The hand presents a suite of Australopithecus-like features, such as a strong flexor apparatus associated with arboreal locomotion, and Homo-like features, such as a long thumb and short fingers associated with precision gripping and possibly stone tool production. Comparisons to other fossil hominins suggest that there were at least two distinct hand morphotypes around the Plio-Pleistocene transition. The MH2 fossils suggest that Au. sediba may represent a basal condition associated with early stone tool use and production.

        

“We hebben de meest complete hand van één individu van eender welke oude voorvader van de moderne mens die ooit ontdekt werd”, zegt Berger.

“En ze lijkt erg veel op een menselijke hand, met kleinere vingers en een lange duim. We krijgen nu een beter inzicht in het moment waarop onze grip, wat ons als mens zo uniek maakt, dat ons in staat stelt om piano te spelen, te schilderen, te typen, gereedschap uit steen te maken of handen te schudden, evolueert. “

De armen van Au. sediba waren lang en primitief, en wat dat betreft leek deze soort meer op een chimpansee dan op een mens. Maar aan die armen zaten opmerkelijk menselijke handen, met een relatief lange duim. Geschikt voor de fijne motoriek die je nodig hebt om bijvoorbeeld stenen werktuigen te fabriceren, meent Berger.

Nog volgens Berger had de soort een klein maar verrassend ontwikkeld brein en een modern bekken,
( de breedte van het geboortekanaal en de grote van de schedel zijn bij rechtoplopende mensachtigen , op elkaar afgestemd )

HEUP 

Abstract

http://www.sciencemag.org/content/333/6048/1407 The fossil record of the hominin pelvis reflects important evolutionary changes in locomotion and parturition. The partial pelves of two individuals of Australopithecus sediba were reconstructed from previously reported finds and new material. These remains share some features with australopiths, such as large biacetabular diameter, small sacral and coxal joints, and long pubic rami. The specimens also share derived features with Homo, including more vertically oriented and sigmoid-shaped iliac blades, greater robusticity of the iliac body, sinusoidal anterior iliac borders, shortened ischia, and more superiorly oriented pubic rami. These derived features appear in a species with a small adult brain size, suggesting that the birthing of larger-brained babies was not driving the evolution of the pelvis at this time.

© Peter Schmid / Lee Berger, Universiteit van WitwatersrandDe gereconstrueerde heupen van de jongen (links) en de vrouw (rechts).

Opvallend is dat het bekken al meer op dat van het Homo-geslacht lijkt (vertikaler, S-vorm) terwijl de schedel van sediba nog zo klein als een pompelmoes was.
Deze vondst zet dus een breed aanvaarde theorie op de helling dat het bekken van Homo zich anders ging ontwikkelen om kinderen met grotere herseninhoud te kunnen baren.
Misschien was het efficiënter rechtop lopen bepalend voor de ontwikkeling van een vertikaler bekken, menen de onderzoekers. (rvb)

Sediba kon perfect rechtop lopen, maar was ook nog een boomklimmer.
Dat laatste kon zelfs de vroegste Homo erectus niet meer.

Tegelijkertijd is de stand van de heupbotten duidelijk menselijker dan die van Lucy, de beroemde Australopitecus die een miljoen jaar eerder in het huidige Kenia leefde.
Vergelijk met de gereconstrueerde heupen van

reconstructed pelvis of

BSN49/P27 pelvis, top, compared to AL 288-1, bottom

BSN49/P27, ( vroege ) “homo erectus” uit Gona (boven)
en AL 288-1, “Lucy” ( onder )

 Lucy’s fossil pelvis -fragments


BREIN 

http://www.sciencemag.org/content/333/6048/1402

Abstract

http://www.sciencemag.org/content/333/6048/1417 The virtual endocast of MH1 (Australopithecus sediba), obtained from high-quality synchrotron scanning, reveals generally australopith-like convolutional patterns on the frontal lobes but also some foreshadowing of features of the human frontal lobes, such as posterior repositioning of the olfactory bulbs. Principal component analysis of orbitofrontal dimensions on australopith endocasts (MH1, Sts 5, and Sts 60) indicates that among these, MH1 orbitofrontal shape and organization align most closely with human endocasts. These results are consistent with gradual neural reorganization of the orbitofrontal region in the transition from Australopithecus to Homo, but given the small volume of the MH1 endocast, they are not consistent with gradual brain enlargement before the transition.

(voornamelijk de schedel van de jongen is diepgaand onderzocht ) 

De schedel van de jongen, die een jaar of negen geweest zal zijn, is supernauwkeurig in beeld gebracht met röntgenstraling van het Europese synchrotron in Grenoble (Frankrijk).
Vooral de binnenkant is belangrijk, want die verraadt heel veel over de vorm van de hersenen.

Qua grootte verschilden de hersenen nauwelijk van een chimpansee: 420 cc ongeveer
Maar de vorm is wel opmerkelijk anders.
De voorste delen, waar het betere denkwerk bij ons plaatsvindt, zijn duidelijk vergroot.
En dat geldt ook voor een gebied achter de linkerslaap, bij ons belangrijk voor sociaal gedrag en taal.
De onderzoekers zien dit als aanwijzingen dat de ‘vermenselijking’ van de hersenen al een eind op weg was.

Voet en Enkel

Abstract

A well-preserved and articulated partial foot and ankle of Australopithecus sediba, including an associated complete adult distal tibia, talus, and calcaneus, have been discovered at the Malapa site, South Africa, and reported in direct association with the female paratype Malapa Hominin 2. These fossils reveal a mosaic of primitive and derived features that are distinct from those seen in other hominins. The ankle (talocrural) joint is mostly humanlike in form and inferred function, and there is some evidence for a humanlike arch and Achilles tendon. However, Au. sediba is apelike in possessing a more gracile calcaneal body and a more robust medial malleolus than expected. These observations suggest, if present models of foot function are correct, that Au. sediba may have practiced a unique form of bipedalism and some degree of arboreality. Given the combination of features in the Au. sediba foot, as well as comparisons between Au. sediba and older hominins, homoplasy is implied in the acquisition of bipedal adaptations in the hominin foot.

DE HIEL
van de gevonden sediba exemplaren is echter nogal aapachtig en waarop het lastig lopen moet zijn geweest. Bij mensen is de hiel plat, zodat het gewicht op een groot oppervlak kan steunen, maar zij hadden een heel smalle, gekromde hiel. Toch waren hun enkels juist wel heel geschikt om mee rechtop te lopen.
Een prachtvoorbeeld van mozaik-kenmerken dus …

Al deze kenmerken, en zijn geologische leeftijd maken hem tot beste kandidaat om als onze oudste voorvader beschouwd te worden”, aldus Berger.

“Nog meer dan vorige ontdekkingen als de homo habilis.”

De leeftijd van de aardlaag die direct boven hun botten is afgezet. Die dateert van 1,977 miljoen jaar geleden, kon een geochemicus achterhalen – en hooguit tweeduizend jaar vroeger of later. Metingen aan uranium, dat vervalt tot lood, maakten de bepaling zo verbijsterend nauwkeurig.

Omdat de skeletten zo goed bewaard zijn gebleven, met ledematen die nog aan elkaar moeten hebben gezeten toen ze bedolven raakten, is dat ook de leeftijd van de vrouw en jongen zelf. 

Ze zijn daarmee iets ouder dan Berger in eerste instantie dacht, en dat komt hem goed uit. Het maakt deze soort namelijk tot een mogelijke voorouder van ons genus homo .

Abstract

http://www.sciencemag.org/content/333/6048/1421 Newly exposed cave sediments at the Malapa site include a flowstone layer capping the sedimentary unit containing the Australopithecus sediba fossils. Uranium-lead dating of the flowstone, combined with paleomagnetic and stratigraphic analysis of the flowstone and underlying sediments, provides a tightly constrained date of 1.977 ± 0.002 million years ago (Ma) for these fossils. This refined dating suggests that Au. sediba from Malapa predates the earliest uncontested evidence for Homo in Africa.

comparing-sebida-afarensis-erectus-990

Australopithecus , Homo of iets anders ?
SAMENVATTING door Gerdien De JONG
http://www.sterrenstof.info/?p=1573#comments

Er zijn behoorlijke verschillen tussen A. sediba en H. sapiens – anders was A. sediba direct wel in Homo geplaatst.

Uit de oorspronkelijke beschrijving, Science 9 april 2010:
These exact differences also align Au. sediba with the genus Homo (see SOM text S2 for hypodigms used in this study). However, we consider Au. sediba to be more appropriately positioned within Australopithecus, based on the following craniodental features: small cranial capacity, pronounced glabelar region, patent premaxillary suture, moderate canine jugum with canine fossa, small anterior nasal spine, steeply inclined zygomaticoalveolar crest, high masseter origin, moderate development of the mesial marginal ridge of the maxillary central incisor, and relatively closely spaced premolar and molar cusps. (griezel!; betekent een nogal aapachtig gezicht, onder andere:http://ngm.nationalgeographic.com/2011/08/malapa-fossils/fischman-text)

Uit de News Focus van Science van 9 september 2011:

Au. sediba’s hand still flexes in a way similar to the hands of apes that climb trees. And it came with a long, primitive arm that suggests it often hoisted itself up into trees, Berger says. But he also points out that Au. sediba’s fingers are relatively short, like his, and suggests that they worked with its long thumb to precisely grip objects such as stone tools.

The angle of the pelvic blades is more vertical in the reconstruction, and they are S-shaped like a human’s pelvis rather than that of Lucy, Berger says. But other traits, such as the diameter of the hip socket and the small size of the birth canal and sacral joint of the pubis, are like those in Australopithecus.

As Aiello noted, the heel is very primitive: When Au. sediba walked upright, it had to put its weight on a small, angled surface rather than on a broad, flat heel bone, which must have affected the way it walked. The new heel “is particularly strange and quite unlike any other hominid,” says paleoanthropologist Bruce Latimer of Case Western. Yet it had more mobility in its ankle, so its knee would have been directly over the foot when it walked upright. Jungers agrees that the foot is a “marvelous mosaic” of primitive and modern traits.

Algemene info:
http://blogs.discovermagazine.com/loom/2011/09/08/the-verge-of-human/

en een serie posts op:
http://johnhawks.net/weblog

Eerdere blogposts over de Malapa skeletten, na hun aankondiging in 2010:
http://evolutiebiologie.blogspot.com/2010/04/australopithecus-sediba.html
http://scienceblogs.com/laelaps/2010/04/close_to_homo_-_the_announceme.php#more
http://evolutie.blog.com/2010/04/10/een-nieuwe-mensensoort-wanneer-kun-je-spreken-van-een-mens/

Vandaag is er ( nog) geen uitsluitsel over wie nu de ” dichtste ” voorloper is van het genus homo

Homo erectus wordt algemeen beschouwd als meest waarschijnlijke eerste volwaardige vertegenwoordiger van het geslacht , maar of die nu zelf afstamt van de homo habilis (= een fossiel met eveneens een mozaiek aan kenmerken waardoor sommigen H Habilis rangschikken onder de australopithecinen en weer anderen denken aan een vroege vertegenwoordiger van het geslacht homo ….)
of van de Homo Rudolfenis is nog steeds niet al te duidelijk

Rudolfensis werd trouwens ook al in verband gebracht met de enigmatische Ngandong -mens (2) ( een zuid-oost aziatische H. Erectus ) en de vermeende verwante afstammelingen uit diens voorouderlijke lijn ( Homo georgicus ?Dmanisi ? of hebben die alleen maar europese afstammelingen ? ) waaronder de chinese Dali- mens en zelfs de mens van Denisova (bekend van vingerkootje en genetische bijdragen aan zuid-oost aziaten en melanesiers )

Denisova
 zou ook wel een Midden aziatische afstammeling kunnen zijn van oude afrikaanse ( archaische H erectus ?) emigranten .
Ook homo floresiensis past misschien in dat “afstammelingen van pre-erectus afrikaanse emigranten ” , hoekje ….

Volgens de zuid-afrikaanse wetenschappers rond Berger is de australopithecus sediba nu een meer waarschijnlijke overgangs-kandidaat tussen australopithecus en het genus Homo .
Maar het laatste woord is nog niet gezegd …
( Berger en Clark ( zie hieronder ) stellen al een tijdje de eigen kandidaat voor , na de ontdekking van “little Foot “)

De fossielen passen echter niet naadloos in de grote puzzel die er al lag.
Er is bijvoorbeeld nog een kaak van 2,3 miljoen jaar oud (3) gevonden die aan Homo wordt toegeschreven, en die kan natuurlijk niet aan een afstammeling van de vondsten van Berger hebben toebehoord.

Berger denkt dat het etiket ‘Homo er ten onrechte op is geplakt en vindt dat het best een lid van de Australopithecus-familie kan zijn geweest.

Het blijft ook een beetje een woordenspel, natuurlijk. De stamboom waaruit de mens is voortgekomen, blijkt steeds weer ingewikkelder dan gedacht. Paleontologen willen graag een helder overzicht met uitgestorven en doorevoluerende soorten, maar die zal er nooit komen.

Wat in de hele discussie lijkt te worden vergeten, is de mogelijkheid dat de menssoorten voortdurend met elkaar kruisten. Van de moderne mens is dankzij DNA-onderzoek sinds kort bekend dat hij na vertrek uit Afrika vruchtbare seks heeft gehad met twee andere menstypen (Neanderthalers en de Denisova-mens). Ook binnen Afrika wijzen genetische analyses erop dat er zo’n 35 duizend jaar geleden waarschijnlijk vermenging met oudere menssoorten is opgetreden.

Vlak na de splitsing van mens en chimpansee moet zoiets ook gebeurd zijn, concludeerden genetici in 2006. Het zou vreemd zijn als er in Afrika ook daarna niet af en toe seks buiten de (vage) soortgrenzen is geweest.

© afp
NIEUWE VONDSTEN  V/H KAROBO SKELET  2012
The rock containing the skeleton.of A sediba
The rock containing the skeleton.

Professor Lee Berger,announcement at the Shanghai Science and Technology Museum in Shanghai, China on 13 July 2012.

“We have discovered parts of a jaw and critical aspects of the body including what appear to be a complete femur (thigh bone), ribs, vertebrae and other important limb elements, some never before seen in such completeness in the human fossil record,” says Berger. “This discovery will almost certainly make Karabo the most complete early human ancestor skeleton ever discovered. We are obviously quite excited as it appears that we now have some of the most critical and complete remains of the skeleton, albeit encased in solid rock. It’s a big day for us as a team and for our field as a whole.”

De botten van de in 2008 ontdekte mensachtige Australopithecus sediba vertonen zowel menselijke als aapachtige trekjes.

Die vondst vormt daarmee een uitgesproken voorbeeld van menselijke evolutie en een  goede transitionnal  tussen aap en mens.

Die conclusie presenteert het tijdschrift  Science  12  april 2013  in een begeleidend artikel bij zes wetenschappelijke publicaties over deze mensachtige.

http://www.sciencemag.org/content/340/6129/163.full

Cover image expansion

COVER Reconstruction of a ~2-million-year-old Australopithecus sediba skeleton (height: ~1.3 meters) based on fossils from the Malapa Hominin 1 (MH1), MH2, and MH4 specimens from Malapa, Gauteng, South Africa. Brown indicates discovered fossils. Au. Sediba exhibits a mosaic morphology distinct from that of other australopiths and early Homo. See pages 132 and 163, as well as www.sciencemag.org/extra/sediba. Reconstruction: Peter Schmid and casting technicians at the University of the Witwatersrand’s Evolutionary Studies Institute; Photo: Brett Eloff, courtesy of Lee R. Berger and the University of the Witwatersrand

De onderzoeksteams studeerden vier jaar op de botten van drie verschillende Australopitheci sediba: een jonge man, een volwassen vrouw en een niet definieerbare volwassene. De tanden vertonen menselijke en aapachtige trekken. Het bekken is mensachtig, evenals de handen, maar de voeten hebben meer weg van die van een chimpansee. Ook had hij een meer flexibele onderrug dan wij. 

Vooral het gebit van Australopethicus sediba verschilt duidelijk van de primitievere Australopethicus africanus, die tussen drie en twee miljoen jaar geleden ook in Zuid-Afrika leefde en meer aapachtige trekjes had.

Doordat de eigenschappen van Australopithecus sediba een mozaïek vormen van aapachtige en menselijke trekken, hebben de wetenschappers moeite met het indelen van deze mensachtige, schrijven ze.

Vermoedelijk was sediba een tussensoort voorafgegaan door Australopithecus africanus en later opgevolgd door de succesnummers Homo habilis of Homo erectus, voorgangers van de Homo sapiens waar wij toe behoren.

Door: NU.nl/Jop de Vrieze  | Bekijk op de kaart

http://phys.org/news/2013-04-australopithecus-sediba-hominid-reveals-human.html

Composite reconstruction of Au. sediba based on recovered material from MH1, MH2 and MH4 and based upon the research presented in the accompanying manuscripts. As all individuals recovered to date are approximately the same size, size correction was not necessary. Femoral length was established by digitally measuring a complete femur of MH1 still encased in rock. For comparison, small-bodied female modern H. sapiens on left, Male Pan troglodytes on right. Credit: Lee Berger, University of the WitwatersrandRead more at: http://phys.org/news/2013-04-australopithecus-sediba-hominid-reveals-human.html#jCp
BBC  artikel met video
°
_______________________________________________________________________
LITTLE FOOT
ER zit echter nog een ander belangrijk mensachtig zuid-afrikaans australopithecus fossiel / (mogelijke kandidaat overgangsvorm ) in het zoutvat …. StW 573 met de koosnaam little foot
Na 15 jaar intensieve opgravingen werd een rotsblok gevonden waarin duidelijk goed bewaarde schedel , arm , hand , onderste ledematen , pelvis , ribben en verschillende ruggewervels werden onderscheiden …een fossiel dat aansloot bij de 15 jaar eerder ontdekte (voet) botten van een nieuwe australopithecus in de reserves van een museum …. De ontdekkers van ddeze naald in de hooiberg dachten dat al na twee maanden de gerecupereerde en losgebikte grotbewoner uit Sterkfontein-caves , zou kunnen worden voorgesteld … Maar het uitprepareren is blijkbaar ook vandaag nog , steeds niet volledig afgelopen ? …Wetenschappers verwachten nog altijd dat ” little foot ” veel heeft te vertellen over de evolutie van de mensachtigen … maar wat precies , blijft een groot mysterie ….
Maar laat dat de pret niet bederven … immers ook ardipithecus gaf slechts na zeer lange voorbereidingen en studies uiteindelijk zijn” mysterie” prijs … Paleoantropologie is net als de rest van de wetenschap niet hetzelfde als eventjes iets opzoeken in een boekje of bibliotheekje en al helemaal niet in een mythisch boekje Tot nu toe zijn slechts een paar initieerende artikeltjes verschenen (4)… de onderzoekers zijn trouwens al een tijdje wat vast gelopen in een aanslepend debat over de ouderdom van Little foot waarbij het gaat om een ouderdomsbeapling tussen de uiitersten – 3.3 MY en – 2.2 MY met als voorlopige uitslag iets rond die 2 miljoen … ( 5)
http://www.cosmosmagazine.com/news/912/hominid-fossil-grows-younger (© Maropeng)
de schedel in situ…
“Little Foot” bezit nog steeds 32 tanden op hun oorspronkelijke plaats image(© Maropeng)

Een van de ontdekkers van deze( volgens hem ) nieuwe supplementaire australopithecinnen – tak
+ kandidaat overgangsvorm naar homo , Professor Ron Clarke tijdens de eerste uitprepareer-arbeid
http://www.maropeng.co.za/index.php/exhibition_guide/littlefoot/

http://en.wikipedia.org/wiki/Little_Foot

Press Release: December 9, 1998 http://virtual.yosemite.cc.ca.us/anthro/news/major_fossil_find_at_sterkfontei.htm
http://www.washingtonpost.com/wp-srv/national/daily/dec98/safrica10.htm

StW 573

According to Clarke, Little Foot does not belong to the species Australopithecus afarensis or Australopithecus africanus, but to a unique Australopithecus species previously found at Makapansgat and Sterkfontein Member Four

According to Clarke, Little Foot does not belong to the species Australopithecus afarensis or Australopithecus africanus, but to a unique Australopithecus species previously found at Makapansgat and Sterkfontein Member Four

(MLD 46) from Member 4, Makapansgat,

 

The above picture is from: Clarke (2008) Latest information on Sterkfontein’s Australopithecus skeleton and a new look at Australopithecus. South African Journal of Science 104, November/December 2008

UPDATE 

 15/03/2014
Alexander Verstraete
De Australopithecus Little Foot die in 1997 in Zuid-Afrika is ontdekt, zou wel degelijk ruim 3 miljoen jaar oud zijn en daarmee op min of meer hetzelfde moment als de beroemde Australopithecus Lucy hebben geleefd. Dat blijkt uit nieuw onderzoek uitgevoerd door Zuid-Afrikaanse en Franse wetenschappers. Eerder werd aangenomen dat Little Foot veel jonger was.

De Australopithecus wordt algemeen aanvaard als een verre voorouder van de moderne mens. De primitieve soort leefde tussen 4 en 1,5 miljoen jaar geleden in Afrika. Het beroemdste fossiel van de Australopithecus werd in 1974 in Ethiopië gevonden en kreeg de naam Lucy. Zij leefde zo’n 3,2 miljoen jaar geleden.

Het fossiele skelet van Little Foot werd in 1997 ontdekt in de grotten van Sterkfontein in Zuid-Afrika door professor Ron Clarke en zijn team van de Universiteit van de Witwatersrand. De euforie was groot, want nooit eerder waren overblijfselen van een Australopithecus ontdekt die zo volledig waren als het skelet van Little Foot.

Toch zou het enige tijd duren vooraleer de eerste onderzoeksresultaten werden vrijgegeven. Little Foot zat immers volledig in hard gesteente ingekapseld. Het vergde jaren om de botten met een uiterste precisie uit hun “gevangenis” te kappen. In 2011 brak Clarke het fossiele skelet ten lange leste met rots en al uit de grot om de analyse in het laboratorium te kunnen verderzetten.

Bladerdeeg

Alsof dit de zaken nog niet genoeg vertraagde, bestond lange tijd veel discussie over de precieze leeftijd van Little Foot. Clarke zelf meende van meet af aan dat de Australopithecus zo’n 3 miljoen jaar oud was, maar dat werd in 2006 door een ander team tegengesproken op basis van analyses van het gesteente rondom Little Foot.

Hoewel de site waar Little Foot werd gevonden doorheen de jaren flink werd verstoord, onder meer door mijnwerkers in de 19e eeuw, ging het concurrerende team ervan uit dat de ondergrond oorspronkelijk een nette “bladerdeeg” van meerdere lagen gesteente was. Door de lagen vlak boven en vlak onder Little Foot de dateren, meenden ze de leeftijd van de Australopithecus te kunnen vaststellen. Op basis hiervan beweerden ze dat Little Foot 2,2 miljoen jaar oud was.

Gruyèrekaas

Clarke was niet overtuigd door deze bevindingen en schakelde op zijn beurt de specialist Laurent Bruxelles in. Hij ging dieper in op de geschiedenis van de grotten van Sterkfontein en stelde vast dat de site naast een “bladerdeeg”-structuur ook veel weg had van een Gruyèrekaas. Doorheen de tijd is meer dan eens een grot ingestort waarna die met puin werd gevuld. Andere gaten werden dan weer tergend traag gedempt door insijpelend water dat nieuwe kalksteen afzette.

Deze bevindingen wierpen een nieuw licht op de werkelijke leeftijd van Little Foot. De Australopithecus is op een gegeven moment immers zelf het “slachtoffer” van een verzakking geworden waardoor het fossiel ter hoogte van de dijbenen in twee is gebroken. De ruimte die hierdoor vrijkwam, is veel later door nieuwe kalksteen opgevuld.

Het team dat in 2006 de datering uitvoerde, zou zich verkeerdelijk op die recentere kalksteen hebben gebaseerd om de leeftijd van Little Foot vast te stellen. Bruxelles concludeert mede hierdoor dat de Australopithecus wel degelijk veel ouder is dan 2,2 miljoen jaar. Op basis van zijn stratigrafisch onderzoek is de leeftijd van Little Foot nu vastgelegd op ruim 3 miljoen jaar. Dit betekent dat hij min of meer op hetzelfde moment als Lucy leefde én dat de voorouders van de mens mogelijk niet uitsluitend in het oosten van Afrika voorkwamen, maar ook in het zuiden van het continent.

http://news.sciencemag.org/africa/2014/03/little-foot-fossil-could-be-human-ancestor

Australopithecus, “Little Foot” foot bones, (StW 573), Sterkfontein, 1994. Credit: Mike Peel, CC-BY-SA-4.0.

http://phys.org/news/2014-03-stratigraphic-foot-oldest-australopithecus.html

little foot 1

little foot

(1) a. sediba is een vertegenwoordiger van een mogelijke vierde tak binnen de australopithecenen
– er zijn de duidelijk verschillende australopithecinen : ( de voorouderlijke a anamensis ) —> Parantropus ( a.robustus ) , en de groep ;
 a. afarensis a. africanus (a gracilis ) en nu ook a.sediba

Ook H Habilis wordt soms tot een aparte vijfde australopithecinen tak gerekend
(mogelijk te verbinden met de Sediba ? )

De opbouwende discussies en de hypothetische scenario-building worden zo langzaam maar zeker , steeds ingewikkelder

(2) Volgens sommigen is de ngandong mens een kruising tussen plaatselijke erectus-mensen en ( archaissiche ) sapiens rassen

Definition: The Ngandong hominin skulls are eleven skull caps, remains of human ancestors found in 1931 near the Solo River in Java, Indonesia. They are a part of the human ancestry puzzle because the morphology of the skulls appears to fit both Homo erectus or an archaic form of Homo sapiens.


(3)
over die kaak werd heel wat misleidende heibel gemaakt door de creationist Harun Yahya ; hij probeerde deze kaak ( met de officieele naam A.L.666-1 beeld ehij ook af in zijn “atlas ” ) maar dan als een archaische ” echte ” mens (homo sapiens , sapiesn ) te verkopen en als een onmogelijk anachronisme dat de dierlijke afstamming van diezelfde mens op losse schroeven zet …
Volgens hem was deze kaak een kaak van een spiens en niet van een “(mens) aap ” zoals al die anderen ( bijvoorbeeld ook habilis ) wél zijn .
Een bewijs dat de mens “apart” is ” geschapen ” en niet verwant is aan de apen …

en dus geheel in lijn met de oude aarde creationisten 

Uiteraard is die kaak A.L.666-1 de eerste bekende bovenkaak met duidelijke kenmerken van het GENUS Homo … waartoe ook de Homo Habillis (en de latere sapiens ) behoort …. De Kaak zelf zou kunnen afkomstig zijn een mannelijk exemplaar van een “voorouderelijke soort ” Habillis
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9209580

(Een oudere onderkant uit zambia zou eveneens een vroege homo-achtige zijn , maar dat is zeer omstreden )

De bovenkaak van Hadar werd gevonden in de nabijheid van olduvai-werktuigen
Hier een verslag van de ontdekking
http://www.archaeology.org/9701/newsbriefs/homo.html

(4) 
bijvoorbeeld eentje over een komplete “australopithecus hand ” in 1999 ( wat toch goed vergelijkingsmateriaal moet opleveren met de nu uitgeprepareerde sediba hand )

SAJS  

Het fossiel is lange tijd in situ gebleven omdat men meende de ouderdomsbepalingen te kunnen verfijnen door de stalagmiet en stalamietvorming te plaatse eerst grondig te gaan bestuderen ….

(5) De 2.2 MY limiet plaats het little foot fossiel in dezelfde tijd als de andere mogelijke overgangvormen tussen (Zuid afrikaanse ) australopithecinen en het genus homo ….van een van de vroegste (oudste ) australiopithecinen is hij misschien wel tegenwoordig een van de meest reccente geworden …. 

De diskussie zelf heeft nog geologische betekenis , maar is tegenwoordig niet meer relevant voor paleoantropologen …

Immers
de eerste fossiele vondsten van de Homo Habilis zijn echter juist “Habilis ” genoemd omdat de fossielen werden beschouwd als de” eerste veronderstelde mensachtige ” die de toenmalig als “oudste” bevonden “bewerkte ” stenen werktuigen had gemaakt …

Ondertussen weten we dat zelfs chimps stenen (maar nog onbewerkte ? ) werktuigen gebruiken ….het gebruik van “stenen ” werktuigen is dus geen eigenschap die uitsluitend onstond bij mensachtige dieren die daardoor plots mensen (althans van het geslacht homo ) kunnen worden genoemd ….
Bovendien zijn er ondertussen ook al veel oudere olduvai “stenen werktuigen ” ontdekt dan de bewerkte werkuigen … en wel in Oost afrikaans (afarensis en parantropus ?) gebied het centralere oost afrikaanse Olduvai Gorge (Tanzania ) )

http://www.amnh.org/exhibitions/permanent/humanorigins/history/early.php

Around 2.5 million years ago, something new appears in the record: stone tools. These early tools are not much to look at—just sharp-edged flakes of rock. Yet their appearance marks a major advance in human evolution. They signal the beginnings of basic technological thought, as our ancient relatives needed insight into which stones made better tools and how best to knock off cutting flakes. Having tools to cut meat from animal bones also opened up new possibilities for these hominids in their struggle for survival.

DAILY LIFE, 1.8 MILLION YEARS AGO
Making their home on the open grassland of southern Africa, early members of the species Paranthropus robustus may have used the interiors, or cores, of antelope horns as tools.

 2-04b_tools_4_6_b.jpg
© AMNH Exhibitions

TOOLS FROM OLDUVAI GORGE
Scientists named the most primitive kind of stone tool after Olduvai Gorge, Tanzania, where many such implements had been found. Most of these tools seem to have been simple sharp-edged flakes knocked off larger stone “cores.” Many cores were also used as tools.

EARLY STONE TOOLMAKERS

The invention of stone tools represents a significant advance in human evolution, signaling that our ancestors had developed mental capacities beyond those of modern apes. For many years, researchers linked the first stone tools with the relatively large-brained species Homo habilis, or “handy man.” But a number of other hominids lived in Africa around 2.5 million years ago and should also be considered possible toolmakers. Indeed, it now seems quite likely that the first toolmakers had small brains and archaically proportioned bodies.

“HANDY MAN”
Paleoanthropologists Louis and Mary Leakey discovered a lower jaw at Olduvai Gorge, Tanzania. Additional cranial fragments suggested that this individual had a slightly larger brain than other early African hominids known at the time. Reasoning that this larger-brained species was capable of making the stone tools previously found at the site, the Leakeys named it Homo habilis, or “handy man.”

OUDSTE DUBBELZIJDIGE ” BEWERKTE ” VUISTBIJL

http://www.wetenschap24.nl/nieuws/artikelen/2011/augustus/Handbijl-van-1-76-miljoen-jaar-oud.html

Het maken van gereedschappen zit de mens in het bloed, we doen het al minstens zo’n 2,5 miljoen jaar. Aanvankelijk ging het om eenvoudige werktuigen; ronde stenen die met een paar klappen van een andere steen een scherpe kant kregen. Deze periode van de oudste stenen werktuigen ter wereld staat bekend als het Oldowan.

Later ontstonden hoogwaardiger gereedschappen, die behalve met steen ook werden vervaardigd met been, geweien en hout. Die periode staat bekend als het Acheuléen. Maar wanneer begon die periode precies? Franse archeologen hebben nu een aantal handbijlen uit het Acheuléen gevonden die 1,76 miljoen jaar oud zijn, schrijven ze in Nature. Ze vonden de gereedschappen in het huidige Kenia, vlakbij het Turkana meer.

De handbijlen zijn 350.000 jaar ouder dan vergelijkbare gereedschappen die eerder in Ethiopië werden gevonden, aldus de archeologen in het artikel. Het Acheuléen begint daarom veel eerder dan tot dusver werd aangenomen. Dat klinkt spectaculair, maar is het dat ook?

De Nederlandse archeoloog Wil Roebroeks is niet overtuigd. ‘Ik ben een beetje verbaasd dat het onderzoek op deze manier in Nature terecht is gekomen. Ik ken eerdere artikelen van deze archeologen waarin ze vergelijkbare vondsten dateren op 1,65 miljoen jaar oud. Het is dus een beetje vreemd dat ze hun vondst alleen met de Ethiopische vondsten vergelijken.’

Maar volgens Christopper Lepre, hoofdauteur van het artikel in Nature, gaat Roebroeks te kort door de bocht: ‘Er waren inderdaad wel vermoedens dat het Acheuléen ouder zou zijn, maar de beslissende gegevens die laten zien dat deze periode eerder dan 1,7 miljoen jaar is begonnen, waren tot dusver niet gepubliceerd in wetenschappelijke bladen.’

Na elkaar of naast elkaar?
Wat verder opvalt aan de Franse vondst, is dat er gereedschappen uit zowel het Oldowan als het Acheuléen werden aangetroffen. De eenvoudige technologie is dus blijkbaar niet onmiddellijk verdrongen door de geavanceerdere. Beide technieken hebben naast elkaar bestaan.

Niet zo vreemd, vindt Roebroeks. ‘De Franse onderzoekers zijn geneigd om verschillende technologieën te koppelen aan verschillende menstypen. De ene groep zou over de eerste technologie beschikken, de andere over de tweede. Maar er is ook een stroming die denkt dat verschillende technologieën afhankelijk van de situatie werden ingezet: eenvoudige werktuigen voor simpele klusjes, meer ontwikkelde apparatuur als de omstandigheden daarom vroegen. Ook op andere plekken zijn de verschillende technologieën naast elkaar gevonden, op soms maar een paar honderd meter afstand van elkaar.’

Maar die laatste interpretatie is wel weer moeilijker te rijmen met vondsten buiten Afrika. De eerste mensen verlieten het Afrikaanse continent zo´n anderhalf miljoen jaar geleden al voor het eerst. De overblijfselen uit die tijd laten echter alleen de vroege technologie zien, niet de latere. Dat past goed bij de hypothese dat de groepen mensen die Afrika verlieten alleen over de vroege techniek beschikten.

Christopher Lepre sluit zelfs niet uit dat de groepen die slechts over de oudere technologie beschikten, van het Afrikaanse continent zijn verdreven: ‘Het is mogelijk dat groepen die het zonder de Acheuléense technologie moesten stellen, gedwongen werden om elders een leven op te bouwen’, aldus Lepre.

Maar in de archeologie is weinig echt zeker. Morgen kan een nieuwe vondst worden gedaan die weer een nieuw perspectief biedt op de vroege evolutie van de mens. Een handbijl bijvoorbeeld die laat zien dat de vroege migranten toch over de technieken uit het Acheuléen beschikten. Zeker is nu wel dat die technieken ouder zijn dan tot dusver werd aangenomen.

Christopher Lepre e.a., ‘An earlier origin for the Acheulian’, in Nature, 1 september 2011.

Update, 2 september: Noorderlicht heeft inmiddels inzage gehad in een aantal bronnen waaruit blijkt dat het vroegere begin van het Acheuléen niet zo opzienbarend is als Nature ons doet geloven. In Comptes Rendus Palevol schreef Hélène Roche al in 2003 al over dezelfde site als waar Lepre nu over heeft gepubliceerd in Nature. Ze komt daarbij uit op een ouderdom van tussen de 1,65 miljoen en 1,79 miljoen jaar, waardoor het ‘zonder twijfel een van de oudste Acheuléense assemblages in Afrika is’.

Nog opvallender is dat een van de mede-onderzoekers van Lepre, Sonia Harmand, vier jaar geleden precies dezelfde handbijlen beschrijft die nu weer in het Nature-artikel aan bod komen. In Mitteilungen der Gesellschaft für Urgeschichte schrijft ze de handbijlen in 2007 een ouderdom toe van 1,65 miljoen jaar.

Vreemd dus dat de vondsten in het Nature-artikel alleen met een Ethiopische vondst worden vergeleken. En vreemd ook dat Nature het zo groot op de cover plaatste. ‘De Nature reviewers hebben hier een steek laten vallen’, concludeert Wil Roebroeks, waarbij hij wel aantekent dat Lepre en consorten qua dateringsmethoden uitstekend werk hebben afgeleverd.


De redenen waarom “Little foot ” en co ook geen mogelijke olduvai -cultuur , zouden hebben gehad zijn lang niet duidelijk …. ZEker wanneer men ook Habilis gaat beschouwen als : slechts een “andere” jongere australopithecus 

LITTLE FOOT 

http://www.talkorigins.org/faqs/homs/littlefoot.html

Bijlagen:
http://www.massey.ac.nz/~alock/175316new/lecture_notes/lecture_12/humanevollect.html 

A Sediba  at onder meer boomschors

 28 juni 2012  

Onze voorouder Australopithecus sediba at planten, maar ook houtachtige structuren zoals boomschors. Dat concluderen onderzoekers. Het is voor het eerst dat er direct bewijs wordt gevonden van het dieet van onze voorouders.

Wetenschappers van met Max Planck Instituut bestudeerden de resten van Australopithecus sediba. Het gaat om de bekende twee zuidafrikaanse  fossielen “Moeder & zoon ” : zo’n twee miljoen jaar geleden belandden ze in een zinkgat. Hun resten raakten in het sediment begraven en zijn ondanks hun hoge leeftijd uitzonderlijk goed bewaard gebleven.

Tandplak
Zo uitzonderlijk goed dat zelfs de tandplak nog te analyseren viel. En dat hebben de onderzoekers nu gedaan, zo meldt het blad Nature. Tandplak is gemineraliseerd materiaal dat zich aan de tanden hecht. Het kan een goed beeld geven van wat mensen aten

. “Het is het eerste echte directe bewijs van wat onze oude voorouders in hun mond stopten en kauwden, oftewel wat ze aten,” vertelt onderzoeker Lee Berger.

Tandplak op de tanden van A. sediba. Foto: Amanda Berger.
Het dieet
Aan de tanden van de twee voorouders was al wel een beetje af te leiden wat deze aten. Maar de tandplak gaf echt duidelijkheid. In de tandplak vonden de onderzoekers sporen van planten terug. De voorouders van de mens bleken onder meer bladeren, gras, fruit en boomschors te eten.

Verrassend
En dat is heel verrassend. Het dieet van A. sediba is namelijk heel anders dan dat van andere menselijke voorouders die ongeveer in dezelfde tijd leefden

. “De resultaten wijzen op een heel ander dieet dan dat van andere vroege mensachtigen en doen denken aan het dieet van de moderne chimpansee,” vertelt onderzoeker Matt Sponheimer. Daarmee is het dieet van A. sediba heel anders dan dat van bijvoorbeeld Australopithecus.

En dat is heel verrassend, omdat er verder toch wel wat overeenkomsten zijn tussen A. sediba en Australopithecus.

Hetzelfde geldt voor de mensachtigen uit het geslacht Homo. 

A. sediba doet op basis van zijn dieet niet zozeer denken aan een mensachtige, maar eerder aan een dier dat handig gebruik maakte van de grondstoffen die het bos te bieden had.

“Persoonlijk vond ik het bewijs voor de consumptie van boomschors het meest verrassend” merkt Berger  “.Maar primatologen weten al jaren  dat primaten – waaronder apen van de chimpansee-tak  – in tijden van voedselschaarste boomschors eten, …ik had  echt niet verwacht dat het op het menu van een vroege voorouder van de mens zou staan.”

…….Australopithecus sediba dined on wood: Food particles stuck on the teeth of a fossil of A. sediba revealed the nearly two-million-year-old hominid ate wood—something not yet found in any other hominid species. A. sediba was found in South Africa in 2010 and is a candidate for ancestor of the genus Homo…..

Read more: http://blogs.smithsonianmag.com/hominids/category/homo/neanderthals/#ixzz2IiSRJyyn

MENSACHTIGEN EN MENS

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

 

De evolutie van de mens

Als evolutie geldt voor planten en dieren, waarom dan niet voor de mens? Volgens Darwin hebben wij een gemeenschappelijke voorouder met de (mens)apen. Vanuit deze voorouder ontwikkelden zich (onder andere) de eerste mensachtigen. Een paar miljoen jaar later bevolkten deze mensachtigen vanuit Afrika de hele wereld.

http://www.kennislink.nl/publicaties/de-evolutie-van-de-mens

Volgens Darwin is ook de mens een product van de evolutie en delen wij een gemeenschappelijke voorouder met apen. Dat is duidelijk te zien aan ons DNA, dat voor 98 procent gelijk is aan dat van chimpansee en bonobo. De laatste gemeenschappelijke voorouder van mens en deze twee apensoorten leefde waarschijnlijk vijf tot zeven miljoen jaar geleden. Vier miljoen jaar geleden ontstonden uit deze voorouder de oudste mensachtigen (Australopithecus). Er liepen robuuste exemplaren rond die met hun sterke kaken voornamelijk hard voedsel aten, maar ook slanke individuen die zich met zacht voedsel in leven hielden. Uit deze laatste groep ontstond 2,5 miljoen jaar geleden het geslacht‘Homo’, waar ook de moderne mens toe behoort.

Evolutie van het geslacht 'Homo'
Evolutie van het geslacht ‘Homo’ tot 2 miljoen jaar geleden. Afbeelding: ©Wikimedia

Mensachtigen zijn naar alle waarschijnlijkheid ontstaan in Afrika en de soortHomo erectus was 1,8 miljoen jaar geleden de eerste die Azië en later ook Europa koloniseerde. Deze Homo erectus vormde in Europa de voorouder van de Neanderthalers die 200.000 tot 40.000 jaar geleden leefden. Parallel aan de ontwikkelingen in Europa ging ook de evolutie van de mens in Afrika onverminderd door. De moderne mens (Homo sapiens) ontstond daar ongeveer 100.000 jaar geleden en verspreidde zich snel over de wereld door een massale migratie. Homo sapiens verdreef daarbij regionale populaties, zoals bijvoorbeeld de Neanderthalers in Europa, waardoor alle mensen die nu leven uiteindelijk afstammen van dezelfde Afrikaanse voorouder.

Verspreiding van de mens uit Afrika

Kaart van vroege menselijke migraties volgens de mitochondriale populatiegenetica (getallen geven het aantal duizenden jaren geleden aan). De letters op de pijlen geven groepen mensen aan die tot dezelfde mitochondriale haplogroep behoren. Haplogroepen zijn een soort genetische indeling waarbij mensen worden ingedeeld op basis van de overeenkomstige variatie in het erfelijk materiaal (mitochondriale DNA) dat ze van hun moeder mee hebben kregen. Afbeelding: © Wikimedia

http://nl.wikipedia.org/wiki/Evolutie_van_de_mens

___________________________________________________________________________________________________

 *AFSTAMMING VAN DE MENS en de mensachtigen

DOSSIERS   NOORDERLICHT 

http://www.vpro.nl/programma/dnw/dossiers/9061166/

 

http://whyevolutionistrue.wordpress.com/2012/09/24/another-creationist-drops-by-to-show-that-theres-no-evidence-for-evolution/dn9989-1_300/

Five skulls belonging to some ancestors and relatives of modern humans. From left to right, the skulls are: Australopithecus africanus (3-1.8 mya); Homo habilis (or H. rudolfensis, 2.1-1.6 mya); Homo erectus (or H. ergaster, 1.8-0.3 mya, although the ergaster classification is generally recognised to mean the earlier part of this period); a modern human (Homo sapiens sapiens) from the Qafzeh site in Israel, which is around 92,000 years old; and a French Cro-Magnon human from around 22,000 years ago (Image: Pascal Goetcheluck / SPL)

55 million years ago (MYA)  First primitive primates evolve

8 – 6 MYA  First gorillas evolve. Later, chimp and human lineages diverge

–>bipedalisme.docx (1.5 MB)

 5.8 MYA    Orrorin tugenensis, oldest human ancestor thought to have walked on two legs
 5.5 MYA     Ardipithecus, early “proto-human” shares traits with chimps and gorillas, and is forest-dwelling
4 MYA        Australopithecines appear. They have brains no larger than a chimpanzee’s – with a volume around 400 – 500 cm3 -, but walk upright on two legs. First human ancestors to live on the savannah
3.2 MYA  Lucy, famous specimen of Australopithecus afarensis, lives near what is now Hadar, Ethiopia
2.7 MYA   Paranthropus, lives in woods and grasslands, has massive jaws for chewing on roots and vegetation. Becomes extinct 1.2 MYA
2.5 MYA  Homo habilis appears. Its face protrudes less than earlier hominids, but still retains many ape features. Has a brain volume of around 600 cm3Hominids start to use stone tools regularly, created by splitting pebbles – this starts Oldowan tradition of toolmaking, which last a million yearsSome hominids develop meat-rich diets as scavengers, the extra energy may have favoured the evolution of larger brains
2 MYA Evidence of Homo ergaster, with a brain volume of up to 850 cm3, in Africa
1.8 – 1.5 MYA  Homo erectus is found in Asia. First true hunter-gatherer ancestor, and also first to have migrated out of Africa in large numbers. It attains a brain size of around 1000 cm3
 
1.6 MYA Possible first sporadic use of fire suggested by discoloured sediments in Koobi Fora, Kenya. More convincing evidence of charred wood and stone tools is found in Israel and dated to 780,000 years ago More complex Acheulean stone tools start to be produced and are the dominant technology until 100,000 years ago
600,000 YA  Homo Heidelbergensis lives in Africa and Europe. Similar brain capacity to modern humans
500,000 YA  Earliest evidence of purpose-built shelters – wooden huts – are known from sites near Chichibu, Japan
400,000 YA Early humans begin to hunt with spears
325,000 YA  Oldest surviving early human footprints are left by three people who scrambled down the slopes of a volcano in Italy
280,000 YA  First complex stone blades and grinding stones
230,000 YA Neanderthals appear and are found across Europe, from Britain in the west to Iran in the east, until they become extinct with the advent of modern humans 28,000 years ago
195,000 YA  Our own species Homo sapiens appears on the scene – and shortly after begins to migrate across Asia and Europe. Oldest modern human remains are two skulls found in Ethiopia that date to this period. Average human brain volume is 1350 cm3
 
170,000 YA  Mitochondrial Eve, the direct ancestor to all living people today, may have been living in Africa
150,000 YA   Humans possibly capable of speech. 100,000-year-old shell jewellery suggests that that people develop complex speech and symbolism
140,000 YA   First evidence of long-distance trade
110,000 YA   Earliest beads – made from ostrich eggshells – and jewellery
50,000 YA   “Great leap forward”: human culture starts to change much more rapidly than before; people begin burying their dead ritually; create clothes from animal hides; and develop complex hunting techniques, such as pit-traps.Colonisation of Australia by modern humans
33,000 YA Oldest cave art. Later, Stone Age artisans create the spectacular murals at Lascaux and Chauvet in France  Homo erectus dies out in Asia – replaced by modern man
18,000 YA  Homo Floresiensis, “Hobbit” people, found on the Indonesian island of Flores. They stand just over 1 metre tall, and have brains similar in size to chimpanzees, yet have advanced stone tools
12,000 YA  Modern people reach the Americas
10,000 YA  Agriculture develops and spread. First villages. Possible domestication of dogs
 5,500 YA  Stone Age ends and Bronze Age begins. Humans begin to smelt and work copper and tin, and use them in place of stone implements
5,000 YA  Earliest known writing
4,000 to 3,500 BC    The Sumerians of Mesopotamia develop the world’s first civilisation
__________________________________________________________________________________________________

http://archaeology.about.com/library/glossary/bldef_homo.htm

An artist’s reconstruction of Homo georgicus. Image courtesy of Wikicommons

The Broken Hill Skull (replica shown) was originally designated Homo rhodesiensis. Today, it’s typically considered a member of the species Homo heidelbergensis. Image: Gerbil/Wikicommons

http://blogs.smithsonianmag.com/hominids/2012/04/four-species-of-homo-youve-never-heard-of/

http://blogs.smithsonianmag.com/hominids/2012/12/four-species-of-homo-youve-never-heard-of-part-ii-2/

Homo leeftijd (mln) herseninhoud (1000cc)°HOMO SAPIENS.docx (4.4 MB)°ngandong , mungo , archaic africa.docx (.2 KB)
sapiens 0,15 – heden 1100 – 1400Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. TANDEN UIT DE QESEM GROT Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Xuchang mensAFRICAN HOMO SAPIENShttp://phys.org/news/2013-06-beachcombing-early-humans-africa.html#nRlvhttp://phys.org/news/2013-05-human-culture-linked-rapid-climate.html#nRlv

http://phys.org/news/2012-12-africa-homo-sapiens-techies.html#nRlv

floresiensis 0,09 – 0,01 ca 380     Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hobbit is aparte soort ? » Reageer (2)
neanderthalensis 0,2 – 0,03 1300 – 1650Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Neanderthaler genoom
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mitochondriale Genenkaart van Neanderthaler Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.POLONAISE met neanderthaler
heidelbergensis 0,8 – 0,2 ca 1200     Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De tand des tijds / Heidelberg-mens
antecessor 0,8 onbekend
erectus 1,8 – 0,1 800 – 1000   (ergaster ? )   Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DMANISI AAP OF MENSKlik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CASABLANCA MAN /erectus ?°ngandong , mungo , archaic africa.docx (1000.2 KB)
ergaster 1,8 – 0,1 800 – 1000Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een oeroud spoor
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Denisova : ZUID SIBERIË
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DENISOVA – mens
rudolfensis 2,5 – 1,9 ca 750
habilis 2,5 – 1,6 600 – 750        
 2.6   OLDOWAN  TOOLShttp://lithiccastinglab.com/gallery-pages/oldowanstonetools.htmhttp://humanorigins.si.edu/evidence/behavior/tools/early-tools

Core and flakes from Lokalalei, Kenya
Stone Tool - Chopper

It’s not clear which of our ancestors (or relatives) usd the Oldowan tools; suggestions have involved species of both Australopithecus or Homo (e.g., H. ergaster, H. habilis). They were first described in Tanzania but have been found in many other parts of Africa as well.

 

Paranthropus  
robustus 2,0 – 1,2 550 – 600
Neanderthals
Australopithecus robustus
In the 1930’s and 40’s, the first specimens of robust australopithicines were discovered in east and southern Africa. These discoveries and the ones that have followed have considerably complicated our view of the hominid family tree. These creatures, which are now classified into several distinct species, represent a line – or several lines – of hominids which evolved alongside early human species and undoubtedly interacted with them.
boisei 2,6 – 1,0 400 – 500
aethiopicus 2,6 – 1,0 ca 400
Australopithecus australopithecus.docx (6.5 MB)
garhi 2,5 450
africanus 3,0 – 2,3 Sediba   https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/23/overgang-naar-het-genus-homo-australopithecus-sediba/ca 400Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Australopithecus SEDIBA
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.STERKFONTEIN 2010
afarensis 3,9 – 3,0 400 – 500  http://en.wikipedia.org/wiki/Lucy_(Australopithecus)Lucy1
bahrelghazali 3,5 – 3,0 onbekend
anamensis 4,2 – 3,9 < 400
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.NOG EEN BENDE BIJTERS
Kenyanthropus  
platyops ~ 3,5 – 3,2
Ardipithecus
ramidus ramidus 4,4 onbekend     Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ardipithecus Ramidus
ramidus kadabba 5,8 – 5,2 onbekend           
Orrorin
tugenensis ~ 6 onbekend
 Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE OUDSTE ? » Reageer (1) Nakalipithecus nakayamai (<)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Alweer eentje ? …..
Sahelanthropus
Tchadensis ~ 7 – 6 380 – 320

http://www.nature.com/nature/ancestor/

Classic papers

Dart, R. A. Australopithecus africanus: The Man-Ape of South Africa
Nature 115, 195–199 (1925)
When Dart, an anatomist from South Africa, reported the first ‘ape-man’, he was derided by the same people who fell for the fraudulent Piltdown Man. But Piltdown was a fake and Dart was vindicated. The modern study of human origins starts here.
| Full Text (PDF) |

Leakey, L. S. B. A new fossil skull from Olduvai
Nature 184, 491–493 (1959)
Fossil-hunter Louis Leakey had been scouring East Africa for clues about human origins in vain for 30 years before he (or rather, his wife) hit the jackpot at Olduvai Gorge in Tanzania. The new player on the fossil scene was lantern-jawed ‘Nutcracker man’.
| Full Text (PDF) |

Leakey, L. S. B., Tobias, P. V. and Napier, J. R. A new species of the genus Homo from Olduvai Gorge.
Nature 202, 7–9 (1964)
Leakey scores again with fossils associated with primitive tools. He announces Homo habilis — ‘handy man’ — the first fossil member of our own genus; and with him, the first stirrings of technology.
| Full Text (PDF) |

Leakey, R. E. F. Evidence for an advanced Plio-Pleistocene hominid from East Rudolf, Kenya
Nature 242, 447–450 (1973)
Richard Leakey — son of Louis — describes a skull as iconic as they come, but always known enigmatically as ‘1470’. Thought to belong to an early form of Homo (now Homo rudolfensis), this specimen is a key fossil in the understanding of human origins.
| Full Text (PDF) |

Johanson, D. C. and Taieb, M. Plio-Pleistocene hominid discoveries in Hadar, Ethiopia
Nature 260, 293–297 (1976)
Donald Johanson pushes the human story back beyond the 3-million-year-mark with a skeleton, later assigned to Australopithecus afarensis. The skeleton is now known as ‘Lucy’, after Lucy in the Sky with Diamonds, the Beatles’ tune popular in the field camp.
| Full Text (PDF) |

Leakey, M. D. and Hay, R. L. Pliocene footprints in the Laetolil Beds at Laetoli, northern Tanzania
Nature 278, 317–323 (1979)
When a volcanic eruption sent a rain of ash over what is now Tanzania, an adult and child, probably both Australopithecus afarensis, set out to watch the show — leaving, as a poignant souvenir, perfect and very modern-looking footprints, preserved in the ashfall.
| Full Text (PDF) |

Brown, F., Harris, J., Leakey, R. and Walker, A. Early Homo erectus skeleton from west Lake Turkana, Kenya
Nature 316, 788–792 (1985)
This report of a young but surprisingly tall young Homo erectus male raises many questions about our own African genesis, and the origins of that very human feature called ‘childhood’.
| Full Text (PDF) |

Cann, R. L., Stoneking, M. & Wilson, A. Mitochondrial DNA and human evolution
Nature 325, 31–36 (1987)
A molecular bombshell that traces the human story by comparing mitochondrial DNA frrom modern humans. The message is clear — all modern humans have their roots in Africa, and surprisingly recently, between 100,000 and 200,000 years ago.
| Full Text (PDF) |

Arsuaga, J.-L., Martínez, I., Gracia, A., Carretero, J.-M. & Carbonell, A. Three new human skulls from the Sima de los Huesos Middle Pleistocene site in Sierra de Atapuerca, Spain
Nature 362, 534–537 (1993)
The ‘Pit of Bones’ near Burgos in Spain is a treasure-trove of information on the first Europeans. At around 300,000 years old, these skulls may have been close to the ancestry of the classic cave-man, Neanderthal Man.
| Full Text (PDF) |

White, T. D., Suwa, G. and Asfaw, B. Australopithecus ramidus, a new species of early hominid from Aramis, Ethiopia
Nature 371, 306–312 (1994)
Now known as Ardipithecus ramidus, this extremely primitive creature was the first member of the human family known from beyond 4 million years ago. Still controversial, its affinities with the new finds from Chad have yet to be investigated.
| Full Text (PDF) |

archief van de afstamming van de mens.docx (4.7 MB)

_______________________________________________________________________________________________________

Verwanten en PRIMATEN 

overzicht en commentaren <— SCHEDELS EN SKELETTEN  (beeldmateriaal)

Fossiele primaten en co <—-(beeldmateriaal)

Mensapen

aegyptopithecus en dergelijke.docx (4.3 MB)

(evodisku2)

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fossiele apen in 2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Darwinius masillae
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GANLEA megacanina
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Orang oetan

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Nog een aap uit de mouw
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Saadanius hijazensi

LIBYA

_____________________________________________________________________________________

Menselijke  en mensachtigen  /vergelijkende  anatomie
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE HEUPEN VAN EVA

VERGELIJKINGEN   MENS DIER

Vergelijking mens dier (I ) 

HOMININES  COMPARATIVA      

 <–

 fossil-hominids  <— TalkOfOrigin  archief  pdf ( jim foley ) 1996-1999