DINOSAURICON G

september 30, 2012 1 reactie

G

Gallimimus June 15, 2011

Filed under: Theropoda —

With a short, light body and long back legs, Gallimimus was a fast-running dinosaur. It took very long strides and could outrun most predators. It looked like a large ostrich with its long neck and toothless beak. Its stiff tail helped it to balance when running.

The ornithomimid featured in the film Jurassic Park was Gallimimus. It was a fairly good representation, except that it is now thought that these animals were covered in feathers, which would make sense if they were to be as active as they were portrayed in the film. There are skeletons of juveniles that have allowed scientists to study the growth pattern of ornithomimids in general.

Factbox//Name: Gallimimus, meaning ‘chicken mimic’ Size: 6m long and 3m high Food: plants, eggs, insects and lizards  Lived: about 70 million years ago in the Cretaceous Period in Mongolia

Gallimimusis the largest known type of ornithomimid, but it has shorter arms in proportion to the other species. The hands, too, are quite small and the fingers are not very flexible. The head is quite long and graceful and, as in nearly all ornithomimids, the jaws have no teeth. The beak of the lower jaw is shovel-shaped, and the big eyes are situated on the sides of the head, so it did not have binocular vision.Like the other ostrich mimics and modern birds, Gallimimus had hollow bones. This device allowed for a reduction of weight in the body, without reducing the strength, and enabled the animal to move quickly. The main difference between the two known Gallimimus species is the shape of the fingers. G. mongoliensishad shorter hands and would not have grasped as well.Gallimimus had short arms with three claws on its hands. The claws were sharp, but Gallimimuscould not grasp things very well and did not eat meat because it could not tear it up.Gallimimus’claws came in very useful, however, because it used them to scrape away at the soil to dig up eggs for food. It ate mostly plants, but it also fed on small insects, which it grabbed in its beak, and even chased lizards.

http://ezinearticles.com/?Gallimimus-Facts&id=1799742
http://nl.wikipedia.org/wiki/Gallimimus

http://scienceblogs.com/tetrapodzoology/2007/05/24/galve-european-spinosaurines-c/

Ornithischia Thyreophora Ankylosauria Ankylosauridae?
Subfamily: Polacanthinae?
Genus: Gargoyleosaurus
Species: G. parkpinorum

Fossil range: Late Jurassic

Posted Image

Gargoyleosaurus (meaning “gargoyle lizard”) is one of the earliest ankylosaurs known from reasonably complete fossil remains. Its skull measures 29 centimetres (11 in) in length, and its total body length is an estimated 3 to 4 metres (9.8 to 13 ft). It may have weighed as much as 1 tonne (2,200 lb). The holotype was discovered at the Bone Cabin Quarry West locality, in Albany County, Wyoming in exposures of the Upper Jurassic (Kimmeridgian to Tithonian stages) Morrison Formation.

The type species, G. parkpinorum (originally G. parkpini) was described by Ken Carpenter et al. in 1998. A mounted skeletal reconstruction of Gargoyleosaurus parkpinorum can be seen at the Denver Museum of Nature and Science. Gargoyleosaurus was present in stratigraphic zone 2 of the Morrison Formation.

Posted Image

Holotype
The holotype specimen of Gargoyleosaurus parkpinorum was collected by Western Paleontology Labs in 1996 and is currently held in the collections of the Denver Museum of Nature and Science, Denver, Colorado. Besides the holotype, two other partial skeletons are known (although not yet described) The holotype consists of most of the skull and a partial postcranial skeleton. The specimen was originally described as Gargoyleosaurus parkpini by Carpenter, Miles and Cloward in 1998, then renamed G. parkpinorum by Carpenter et al. in 2001, in accordance with ICZN art. 31.1.2A.

Posted Image

Classification
Much of the skull and skeleton has been recovered, and the taxon displays cranial sculpturing, including pronounced deltoid quadratojugal and squamosal bosses. The taxon is further characterized by a narrow rostrum (in dorsal view), the presence of seven conical teeth in each premaxilla, an incomplete osseous nasal septum, a linerarly arranged nasal cavity, the absence of an osseus secondary palate, and, as regards osteoderms, two sets of co-ossified cervical plates and a number of elongate conical spines.

Vickaryous et al. (2004) place Gargoyleosaurus parkpinorum within the Family Ankylosauridae of the Ankylosauria and are in agreement with most previous phylogenetic hypotheses, which place the genus as the sister group to all other ankylosaurids (i.e., members of the Ankylosauridae). These studies however, only utilized the skull, whereas many of the distinctive features of the family Polacanthidae are in the postcranial skeleton.

http://carnivoraforum.com/topic/9329337/1/


This great photo of the holotype of Gargoyleosaurus parkpini, DMNH 27726, was taken by Jim Puckett in the Dinosaur Hall of “Prehistoric Journey” at the Denver Museum of Nature and Science.

dmnhanka.jpg (13974 bytes)  Reconstructed skeleton of the Jurassic ankylosaur (Gargoyleosaurus parkpini) in the Denver Museum of Science and Nature. Note scutes dermal covering the head and upper body.)

  • GarudimimusGarudimimus is een geslacht van theropode dinosauriërs, behorend tot de groep van de Maniraptoriformes, dat tijdens het late Krijt leefde in het gebied van het huidige Mongolië. De enige benoemde soort is Garudimimus brevipes

http://www.dino-nakasato.org/image/special97/Garu-pht-l.jpg

Garudimimus brevipes Barsbold, 1981
Garudimimidé du Cenomanien/Santonien (99.6-83.5 MA) de Mongolie (Ömnögov’); identifié par un squelette partiel (crâne, os des bras, vertèbres, pubis …).

Garudimimus, meaning “Garuda mimic”, is a genus of ornithomimosaur dinosaur from the Upper Cretaceous Period. It was found in sedimentary deposits in Bayshin Tsav, Mongolia.

Garudimimus was about 13 feet in length and was possibly an omnivore. It is believed that this dinosaur was not built for speed, unlike most ornithomimosaurs. It had short legs and heavy feet. The muscles of the legs were not as developed as in more derived ornithomimosaurs. Each foot had four toes, also unlike the typical three-toed relatives. The skull was rounded and the eyes would have been large. It was previously thought that this dinosaur had a horn at the top of the skull, however, recent studies show that the horn was a misplaced skull bone.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Gasosaurus
http://www.dinosaurus.net/genera/GGG/gasosaurus.htm
http://www.nhm.ac.uk/nature-online/life/dinosaurs-other-extinct-creatures/dino-directory/detail.dsml?Genus=Gasosaurus
http://www.dinodata.info/index.php?topic=1487.0
  • Gasparinisaura   Gasparinisaura is een geslacht van plantenetende dinosauriërs, behorend tot de groep van de Euornithopoda, dat tijdens het late Krijt leefde in het gebied van het huidige Zuid-Amerika. De enige benoemde soort is Gasparinisaura cincosaltensis.
  Gasparinisaura 2.jpg
____________________________________________________________________________________________________
°
  • Gastonia Gastonia  Gastonia is een uitgestorven geslacht van plantenetende ornithischische dinosauriërs dat tijdens het Vroeg-Krijt leefde in het gebied van het huidige Noord-Amerika.
gastonia_burgei
This drawing shows the possible appearance of Gastonia, a dinosaur from the early Cretaceous Period (around 125 million years ago). Gastonia featured a sacral shield and large spikes on its shoulders. It was named by James Kirkland in 1998 after remains were found in Utah, USA.
gastonia
http://blog.press.princeton.edu/2010/10/02/pgs-daily-dinosaur-gastonia-burgei/
A few skulls and skeletons from nearly complete to partial.
ANATOMICAL CHARACTERISTICS Head very small, heavily armored, no teeth on front of upper jaw. Arm and leg very short. Belly extremely broad. Large sidewaysprojecting shoulder spines, no lateral spines at hip, modest spines on side of tail.
AGE Early Cretaceous, Barremian.
DISTRIBUTION AND FORMATION Utah; Lower Cedar Mountain.
HABITAT Short wet season, otherwise semiarid with floodplain prairies, open woodlands, and riverine forests

 

____________________________________________________________________________________________________

http://nl.wikipedia.org/wiki/Giganotosaurus
http://www.dinosaurus.net/genera/GGG/giganotosaurus.htm
http://www.dinosaur-facts.com/on-the-ground/giganotosaurus/

Gigano2

  • Gigantosaurus carolinii, bigger than the Mapusaurus , it was even larger than the Tyranosaurus Rex, with a skull 1.8m long.
    ________________________________________________________________________________________________
  • Gigantoraptor

Gigantoraptor Erlianensis

Gigantoraptor Erlianensis

Journalists examine the replica of a fossilized skull, a small scale model and actual fossilized leg bones from the Gigantoraptor erlianensis, whose fossilized bones were uncovered recently in northern China at an unveiling held in Beijing, China, Wednesday, June 13, 2007. The remains of a giant, birdlike dinosaur at least 35 times the weight of similar species have been found in China, a surprising discovery that indicates a more complicated evolutionary process for birds than originally thought, scientists said Wednesday.(AP Photo/Ng Han Guan)
____________________________________________________________________________________________________
  • Gigantspinosaurus  Gigantspinosaurus is een geslacht van plantenetende ornithischische dinosauriërs, behorend tot de groep van de Stegosauria, dat tijdens het Opper-Jura leefde in het gebied van het huidige China

skull-photo2

gigintspin-mount

Gigantspinosaurus – the ‘lost’ Chinese stegosaur

the Tendaguru giant.
Berlin: MFN Dinosaur Hall,
Giraffatitan brancai was a sauropod, one of a group of four-legged, plant-eating dinosaurs with long necks and tails, and tiny brains.Originally considered to be a species of Brachiosaurus, Giraffatitan appears to deserve its own genus, as no derived characters have been found to link it to Brachiosaurus proper. The skull has an unusually tall rounded crest containing the nostrils, which is why it was selected for this poster. This species is unusual in possessing “withers” over the shoulders.
It and the other Brachiosaurids are members of the Brachiosauridae family of dinosaurs.They differ from other sauropods, as all had a long giraffe-like build, with long forelimbs and a raised neck, which it probably used to graze in the tops of trees. It has been suggested that all were basal titanosauriforms thrown together without respect for true characteristics, such as long necks and long arms.
For many decades, Brachiosaurus was the largest known dinosaur. It has since been exceeded in sheer mass by a number of giant titanosaurids like the Argentinosaurus and it was finally surpassed in height by another brachiosaurid, the Sauroposeidon. It was, however, still the largest dinosaur known from a relatively complete skeleton and the largest on display anywhere in the world.
The first Brachiosaurus was discovered in 1900 by Elmer S. Riggs, in the Grand River Canyon of western Colorado, in the United States. He named the new species and genera in 1903 after its long front limbs. Brachiosaurus means “arm lizard”, from the Greek brachion (“arm”) and sauros (“lizard”). This first discovered species has named Brachiosaurus altithorax and it was made famous by the movie “Jurassic Park”. It is very tall (40 feet!) and very heavy – more than 12 elephants! Unlike most of the other long-necked dinosaurs,
Starting in 1909, German paleontologist Werner Janensch found many new specimens in Tanzania, Africa, including some nearly complete skeletons. These were the Brachiosaurus brancai, which is shown on the poster. Its fossilized remains are on display at the Humboldt Museum in Berlin, Germany. The remains are primarily from one gigantic animal, except for a few tail bones (caudal vertebrae) which belong to another animal of the same size and species While the Diplodocus carnegiei mounted at the Carnegie Museum of Natural History in Pittsburgh, United States actually exceeds it in length, the Berlin animal is taller, and far more massive. Almost a century after its discovery, it still remains the largest mounted dinosaur in the world. It has also been one of the luckiest, because it escape destruction when most of Berlin was reduced to rubble by allied bombardment during World War II.There are three known species of Brachiosaurus;
B. alataiensis (de Lapparent & Zbyszewski, 1957): Is known from back bones (vertebrae), and parts of the hip and limbs, which were recovered in Estremadura, Portugal. It lived about 150 million years ago, during the Kimmeridgian age of the late Jurassic period.
B. altithorax (Riggs, 1903). The type species is known from two partial skeletons recovered in Colorado and Utah in the United States. It lived from 145 to 150 million years ago, during the Kimmeridgian to Tithonian ages.
?B. nougaredi (de Lapparent, 1960): While it may not be a distinct species (nomen dubium?) it is known from set of fused bones over the hip (sacrum), and parts of a forelimb, which were recovered in Wargla, Algeria in Africa. It lived 100 to 110 million years ago, during the Albian to Cenomanian ages of the middle Cretaceous period.There at least two other valid members of the family. :
Giraffatitan brancai (Janensch, 1914 (formerly B. brancai): The new type species, it is known from five partial skeletons, including at least three skulls, and some limb bones, which were recovered in Mtwara, Tanzania, in Africa. It lived from 145 to 150 million years ago, during the Kimmeridgian to Tithonian ages of the late Jurassic period.
Cedarosaurus weiskopfae (Tidwell, Carpenter, and Brooks, 1999). A new brachiosaurid from the Yellow Cat member of the Cedar Mountain Formation in Utah. This sauropod is known from a partial skeleton including vertebrae, partial girdles, and most of the limbs. Remains referred to Pleurocoelus may belong here. It was a smallish sauropod.http://www.dinosaur-world.com/weird_dinosaurs/giraffatitan%20_brancai.htm
Members of an antarctic 1990–91 expedition collected partial remains of a Jurassic creature called Glacialisaurus, meaning “frozen lizard.”The entire dinosaur must have been 20–25 feet (6–8 m) long and weighed an estimated 4–6 tons.
This is (tentatively) identified as a plant-eating, longnecked dinosaur, or sauropodomorph.
Again, this was a big eater.
Illustration by Mike Belknap

Skeleton of Giraffatitan.

Gondwanatitan

Gondwanatitan is a Primitive Titanosaur from late Cretaceous Brazil.  It was similar to Aeolosaurus.

esqueleto de gondwanatitan

http://dinossaurosondeviveramcaracteristicas.blogspot.be/2013_06_01_archive.html

http://dinosaurs.about.com/od/herbivorousdinosaurs/p/gondwanatitan.htm

  • Gongbusaurus Gongbusaurus is een geslacht van plantenetende ornithischische dinosauriërs dat tijdens het late Jura leefde in het gebied van het huidige China

   

“Gongbusaurus” wucaiwanensis

Gongbusaurus (meaning “Yu Gong’s (of the Zigong Dinosaur Museum) lizard”) is a genus of ornithischian (an ornithopod?) dinosaur that lived between about 160 and 155 million years ago, in the Late Jurassic period. A small herbivore, it is very poorly known. Two species have been assigned to it, but as the original name is based on teeth, there is no concrete evidence to connect the two species. Its fossils have been found in China.

 Afbeeldingen van Gongxianosaurus


Skeletal reconstruction of Gongxianosaurus shibeiensis. From He et al., 1998.

http://www.palaeocritti.com/by-group/dinosauria/sauropoda/gongxianosaurus

Gorgosaurus libratus
Gorgosaurus, meaning “fierce lizard” (from the Greek: gorgos/ meaning ‘terrible’ or ‘fierce’ and saurus/ meaning ‘lizard’) is a genus of carnivorous dinosaur that reached 7 to 8 metres (27 to 30 feet) in length, with an estimated weight of 2.5 tonnes (2.75 short tons). It was first described by paleontologist Lawrence Morris Lambe, in 1914 and has been found in western Canada and the United States. It lived about 70 million years ago in the late Cretaceous Period.
Over 20 Gorgosaurus skeletons have been recovered, making it the most well-represented tyrannosaurid in the fossil record. Generally similar to Tyrannosaurus and most other large tyrannosaurids (such as Daspletosaurus and Albertosaurus), Gorgosaurus can be described as having a massive head, large curved teeth, tiny two-fingered front limbs, and powerful legs. Compared to the other tyrannosaurids, Gorgosaurus is most similar to its very close relative Albertosaurus. Although it has been suggested that Gorgosaurus was a scavenger, its co-existence with the similarly sized but more robust tyrannosaurid, Daspletosaurus, casts doubt on this theory. Another hypothesis proposes that Gorgosaurus, which was rather lean for a tyrannosaurid, actively hunted fleet-footed animals such as duckbills and ornithomimids (‘ostrich-mimic’ dinosaurs). According to this proposition, the more troublesome ceratopsians and ankylosaurians (horned and heavily armoured dinosaurs) would have been left to Daspletosaurus.For years, the species Gorgosaurus libratus (the only species of Gorgosaurus currently recognized) was assigned to the Albertosaurus genus. However, recent work done by paleontologists suggest that enough differences exist between G. libratus and the other Albertosaurus species, to justify the original genus name of Gorgosaurus.Order: Saurischia
Suborder: Theropoda
Family: Tyrannosauridae
Subfamily: Albertosaurinae
Genus: Gorgosaurus
Species: G. libratus

Image © The Natural History Museum, London 2007

http://ombdinotopia.proboards.com/index.cgi?board=dinotopia&action=display&thread=360&page=9

Goyocephale was a genus of dinosaur which lived during the Late Cretaceous period. It lived in what is now Mongolia. Goyocephale was a pachycephalosaur, which were ornithischians with thick, bony skulls.Goyocephale probably weighed 10-40 kg. The type species, Goyocephale lattimorei, was formally described by Perle, Maryanska, and Osmolska in 1982. It is based on a fairly complete skeleton.

Order: Ornithischia
Suborder: Marginocephalia
Infraorder: Pachycephalosauria
Family: Pachycephalosauridae
Genus: Goyocephale
Perle, Maryanska, and Osmolska (1982)
Species:
Goyocephale lattimorei

Gryponyx

Gryponyx africanus

Gryponyx taylori

Gryponyx transvaalensis

A new species of the hadrosaurine hadrosaurid Gryposaurus was discovered in the late Campanian Kaiparowits Formation of southern Utah.

Gryposaurus monumentensis

Lees meer … Palaeoblog
Lees het oorspronkelijke wetenschappelijke artikel

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1096-3642.2007.00349.x/full

Gryposaurus monumentensis

Gryposaurus notabilis
Gryposaurus was a common duck-billed dinosaur known from a over 10 skulls, some bones, and one of the very few skin casts ever found. The skin cast reveals the skin on its neck, sides and belly were covered with smooth scales less than a quarter of an inch in size. It had a long, narrow skull, highly-arched nostrils, and a big bump on its snout. It was a large plant-eater that would have traveled in herds while trying to avoid being eaten by some of the earliest tyrannosaur family members. Discovered in Alberta, Canada by L. Lambe in 1914, the type species is G. notabilis.
Gryposaurus is much better known under the name Kritosaurus notabilis. For a long time Kritosaurus and Gryposaurus were considered to be the same genus, but in the last twenty years it has become clear that the type material of Kritosaurus is not particularly diagnostic, based on a fragmentary skull.

Gryposaurus, meanwhile, is based on much better remains. Interestingly, it now appears that Kritosaurus may actually be a “saurolophinid”, instead of a “gryposaurinid”, illustrating the problems of establishing hadrosaurid taxa on material that is either missing or has an inadequately preserved skull.

hadrosaurid, hadrosaur, duck-billed dinosaur=  was a plant-eater that was about 30 feet (9 m) long.

  • Guaibasaurus    Guaibasaurus is een geslacht van saurischische dinosauriërs dat tijdens het late Trias leefde in het gebied van het huidige Brazilië. De typesoort is Guaibasaurus candelariensis.

http://maniraptora.com/dinosaurs_world/macn/guaiba/code.html

Skeleton of Guaibasaurus candalariensis

Meer afbeeldingen <—

Guaibasaurus (“Rio Guaiba lizard”) was an  early dinosaur from the Late Triassic, about 220 million years ago. It was found in 1998 by José Bonaparte and Jorge Ferigolo near Candalaria, Río Grande do Sul Province, Brazil. The remains consist of two incomplete skeletons. Guaibasaurus is an even more primitive saurischian than either the Argentinean Herrerasaurus or the Brazilian Staurikosaurus, and may belong to the group that was ancestral to both sauropods and theropods.

.

.

.

.

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_dinosaurs

Support Wikipedia

Ingedeeld onder dinosauricon, evodisku G, Paleontologie Tagged with , , , ,

DINOSAURICON F

september 30, 2012 1 reactie

Paleontologists from the Utah Geological Survey and the Utah Museum of Natural History announced the discovery of a bizarre new species, Falcarius utahensis, in the May 5, 2005,. issue of Nature Magazine. James Kirkland, Utah state paleontologist at the Utah Geological Survey and principal scientist for the new study. He said, “This little beast is a missing link between small-bodied predatory dinosaurs and the highly specialized and bizarre plant-eating therizinosaurs.” The new species was excavated from ancient gravely mudstones at the base of the Cedar Mountain rock formation, at a site named the Crystal Geyser Quarry after a nearby manmade geyser that spews cold water and carbon dioxide gas. It was discovered in a mass graveyard containing hundreds, if not thousands, of individuals, including everything from hatchlings to adults. It was discovered by a commercial fossil collector who later was convicted of fossil theft. “We never would have found it, at least for 100 years or so, if he hadn’t taken us to the site,” Kirkland says. “Once he figured out he had a new dinosaur, he realized scientists should be working the site.

, November 18, 2011

Falcarius: bizarre sickle-cutter

by Scott Hartman
(enlarge : click on drawings and photo’s )

The truly strange looking animal above is Falcarius utahensis.

It’s an early, omnivorous member of the theropod clade known as therizinosaurs.
Not only does it look weird, it’s also a bit different from other skeletals you may have seen on the web.There are still several points worthy of discussion.First off, the animal was discovered in a bone bed of disarticulated individuals.
The good news is that most of the individual elements are known, but the down side is the bones aren’t all from the same sized animals.
That means that cross-scaling is needed to restore the skeleton, but even that presents a challenge; the usual method of cross-scaling involves double-checking the results against the proportions of close relatives.
Alas, in this case the fossil record for the base of the therizinosaur family tree isn’t well known, and what is known makes it clear that Falcarius has very different proportions than it’s closest known relative: Beipiaosaurus.
Copyright Greg Paul
When the original description of Falcarius was published in 2005, it came with the skeletal drawing above
 
Obviously I don’t agree with those proportions now, but at the time it had been done when fewer bones had been excavated, prepared, and described in detail, so Greg Paul had to try and scale them based on a smaller amount of material to compare with.In fact, given the difficulty of restoring the proportions I intentionally avoided doing a Falcarius skeletal reconstruction for several years
I might have avoided it all together, but towards the end of my tenure at the WDC we mounted a cast of Falcarius that Gaston Design produced.
Working on that skeleton I was able to not only measure and photograph all of the elements, but spend time looking at how the individual elements were matched up.
Some parts of the cast’s vertebral column are from different sized individuals(an unavoidable consequence of trying to piece together a skeleton from several different individuals). In other cases, vertebrae I had assumed to be from different sized animals were in fact crushed.

In addition to the hands-on data, Lindsay Zanno had been hard at work publishing more detailed information on Falcarius (this is actually notable, as not all researchers are as timely with getting more detailed descriptions of a new animal into print). As the information piled up I felt that a skeletal was possible to be done. I ended up being asked to produce a skeletal of Falcarius for a display in the new Utah Museum of Natural History building (side note: the new UMNH building just opened, and houses one of the most impressive natural history displays in North America, ). Since I was working with the UMNH, I got valuable input from several of the researchers who worked on the specimens. They were able to provide additional information – I won’t go into the nitty-gritty of it (although you may if you would like), but I wanted to point out that the end result was quite a surprise to me.

And little is more satisfying than when you are really surprised at the end of a skeletal reconstruction.

Resulting skeletal in hand, you can compare it to the most recent studies of the therizinosaur family tree, as well as the excellent research being done by Lindsay Zanno and Peter Makovicky on the origin of plant-eating in theropod dinosaurs, and Falcarius starts to tell an interesting tail about the order in which therizinosaur traits appeared. Falcarius appears to already be specialized for browsing for high forage. Given the lack of an enlarged gut for fermentation it probably preferred to seek out higher-quality plant matter, like fruiting bodies or seeds. The partially upright stance appears concurrently with a widening of the passage through the pelvis (not visible in side view) allowing move guts into that area, causing the center of gravity to sit further back despite the elongation of the neck. The large hand claws (from which the authors derived the name “sickle-cutter”) may have allowed Falcarius to pick up small prey, but they also may have served as defense for a fairly slow animal with small teeth. The first toe is low and long enough to start interacting with the ground, perhaps to provide balance and stability when browsing high. All of these features would be carried to extremes in advanced therizinosaurs, but they seem to already be playing the same (albeit incipient) functional roles in Falcarius. So with Falcariuswe have an animal that at first glance appears inexplicably strange, but when viewed through the lens of where it was coming from (long-bodied small-headed meat eaters) and where it ends up (the upright, pot-bellied therizinosaurs) the combination of traits start to make a lot of sense.

Isn’t science grand?

References:Kirkland, J. I., Zanno, L. E., Sampson, S. D., Clark, J. M. & DeBlieux, D. D., 2005. A primitive therizinosauroid dinosaur from the Early Cretaceous of Utah. Nature, v435, pp 84-87.

Zanno, L. E. 2006. The pectoral girdle and forelimb of the primitive therizinosauroid Falcarius utahensis(Theropoda, Maniraptora): Analyzing evolutionary trends withing Therizinosauroidea. Journal of Vertebrate Paleontology, v26 n3, pp 636-650.Zanno, L. E. 2010. Osteology of Falcarius utahensis (Dinosauria: Theropoda): characterizing the anatomy of basal therizinosaurs. Zoological Journal of the Linnean Society. v158, pp 196-230.Zanno, L. E. & Makovicky, P. J., 2011. Herbivorous ecomorphology and specialization patterns in theropod dinosaur evolution. Proceedings of the National Academy of Sciences. v108 m1, pp 232-237.

Scientists have suggested a number of possible explanations for such mass deaths. Scott Sampson, chief curator at the Utah Museum of Natural History and an associate professor of geology and geophysics at the University of Utah. Sampson says that they include drought, volcanism, fire and botulism poisoning from water tainted by carcasses. Kirkland leans toward a theory developed by Celina and Marina Suarez, twins who are geology graduate students at Temple University in Philadelphia. Their research on carbonate-rich sediments in which the dinosaurs were buried suggests the area was near or in a spring, and that there were at least two mass die-offs . That raises the possibility the dinosaurs were drawn repeatedly to the site by water or an attractive food source – perhaps plants growing around the spring – and then the spring occasionally would poison the animals with toxic gas or water, Kirkland says.With almost 1,700 bones excavated during the past three years, scientists have about 90 percent of Falcarius’ bones, making it the most complete therizinosaurus specimen found to date. Falcarius “is the most primitive known therizinosaur, demonstrating unequivocally that this large-bodied group of bizarre herbivorous group of dinosaurs came from Velociraptor-like ancestors,” says study co-author Lindsay Zanno, a graduate student in geology and geophysics at the University of Utah and the Utah Museum of Natural History. Sampson maintains that Falcarius did not descend directly from Velociraptor, but both had a common, yet-undiscovered ancestor, says study co-author and paleontologist Kirkland says Falcarius likely was covered with shaggy, hair-like “proto-feathers,” which may or may not have had a shaft like those found in bird feathers. No feathers were found with the Falcarius fossils. Feathers rarely are preserved, but “a number of its close relatives found in China had feathers [preserved by unusual lake sediments], so the presumption is this animal too was feathered,” Sampson says. The previously unknown species provides clues about how vicious meat-eaters related to Velociraptor ultimately evolved into plant-munching vegetarians. The adult dinosaur walked on two legs and was about 13 feet long (4 meters) and stood 4.5 feet tall (1.4 meters). It had sharp, curved, 4-inch-long (10 centimeter) claws. Scientists do not yet know if the creature ate meat, plants or both. Kirkland said, “Falcarius shows the beginning of features we associate with plant-eating dinosaurs, including a reduction in size of meat-cutting teeth to leaf-shredding teeth, the expansion of the gut to a size needed to ferment plants, and the early stages of changing the legs so they could carry a bulky body instead of running fast after prey.” Falcarius, which dates to the Early Cretaceous Period about 125 million years ago, belongs to a group of dinosaurs known as therizinosaurs. Falcarius and Beipiaosaurus are about the same age and appear to represent an intermediate stage between deadly carnivores and later, plant-eating therizinosaurs. Falcarius is anatomically more primitive than the Chinese therizinosaurs.Falcarius had leaf-shaped teeth designed for shredding plants rather than the triangular, blade-like serrated teeth of its meat-eating relatives.Its pelvis was broader, indicating a larger gut to digest plant material, which is more difficult to process than meat. Its lower legs were stubby, presumably because it no longer needed to run after prey. Compared with carnivorous relatives, Falcarius’ neck was more elongated and its forelimbs were more flexible, perhaps for reaching plants to eat. Sampson says: “Falcarius represents evolution caught in the act, a primitive form that shares much in common with its carnivorous kin, while processing a variety of features demonstrating that it had embarked on the path toward more advanced plant-eating forms.” Falcarius means sickle-maker, so named because later plant-eating therizinosaurs had 3-foot-long, sickle-like claws. The species name, utahensis, comes from the fact the new species was discovered in east-central Utah, south of the town of Green River. Falcarius is the fourth new dinosaur species Kirkland has discovered in the Cedar Mountain Formation’s Yellow Cat member (a unit of the formation) in 11 years. Others are meat-eaters Utahraptor and Nedcolbertia, and an armored dinosaur named Gastonia. “Therizinosaurs have been found for 50 years in China and Mongolia, but were not recognized as a distinct group until about 25 years ago,” Sampson says. The only therizinosaur known previously from North America was Nothronychus, which Kirkland discovered in the late 1990s in New Mexico. It was 90 million years old, so scientists initially believed the older therizinosaurs in China had migrated over a land bridge from Asia through Alaska to the American Southwest. But due to the constantly shifting plates of Earth’s surface, Alaska didn’t exist 125 million years ago – the age of both Falcarius and the oldest known Chinese therizinosaur, Beipiaosaurus. So scientists now wonder if therizinosaurs originated in Asia and migrated through Europe to North America before the Atlantic Ocean basin opened up, or if they originated in North America and migrated through Europe to Asia. “Falcarius may have been home-grown,” Kirkland says.” This discovery puts the most primitive therizinosaurs in North America,” Zanno says. “This tells us that North America potentially could be the place of origin for this group of dinosaurs.” http://www.dinosaur-world.com/feathered_dinosaurs/falcarius_utahensis.htm http://palaeoblog.blogspot.com/2010/01/osteology-of-falcarius-utahensis.html http://skeletaldrawing.blogspot.com/2011/11/falcarius-bizarre-sickle-cutter.html http://www.nature.com/news/2005/050502/full/news050502-3.html http://www.nature.com/nature/journal/v435/n7038/full/nature03468.html

Vicious vegetarian.
Felcarius utahensis provides clues to how some dinosaurs gave up meat.

“Frickopod” 

.

.

http://dinosaurpalaeo.wordpress.com/2012/05/23/theropod-thursday-19-the-mysterious-frickopod/

.

.

. .

.

.

.

.

fruitadens haagorum.jpg

Fruitadens haagarorum, distal hindlimb. LACM 120478, articulated left tibia, fibula and astragalocalcaneum in anterior (A), medial (B), posterior (C), lateral (D), proximal (E) and distal (F) views. LACM 115747 (holotype), proximal left tibia in lateral (G) and medial (H) views. LACM 115727, distal left tibia with attached astragalocalcaneum in anterior (I), medial (J), posterior (K), lateral (L) and distal (M) views. LACM 115747 (holotype), distal right tibia in distal (N) and anterior (O) views. LACM 120602, left astragalocalcaneum in anterior (P) and proximal (Q) views. Abbreviations: amsh, anteromedial sheet of tibia; asp, ascending process; cal, calcaneum; cnc, cnemial crest; fibc, fibular condyle; for, foramen; innc, inner condyle; int, notch between inner condyle and fibular condyle.
http://rspb.royalsocietypublishing.org/content/277/1680/375/F2.expansion.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Fruitadenshttp://sciencythoughts.blogspot.com/2012/04/heterodontosaurid-dinosaur-from-late.html
http://www.nhm.org/site/research-collections/dinosaur-institute/whats-new

Fukuiraptor

Life restoration of Fukuiraptor.

http://paleo-king.deviantart.com/art/Futalognkosaurus-recon-Mk-VI-263821026?q=gallery%3APaleo-King%20randomize%3A1&qo=0
.
.

Futalognkosaurus dukei (Calvo et. al. 2007) Taxonomy: Saurischia; Sauropodomorpha; Sauropoda; Macronaria; Titanosauria; Lognkosauria “Great Chief Lizard of Duke Energy Company” Time: Late Cretaceous (Turonian-Coniacian epochs, ~ 90-87 million years ago) Length: ~30m Probable Mass: ~ 65-70 tons Hailing from Late Cretaceous Argentina, Futalognkosaurus dukei was one of the most massive dinosaurs ever known, with the deepest neck on record and a colossal pelvis exceeding 2m at its widest point. It’s also the most complete giant titanosaur known, though due to the current lack of reliable measurements it’s hard to tell just how “giant” the entire animal was. My skeletal reconstruction is done based on extensive cross-scaling using the best known unpublished photos and verifying the most reliable of the published measurements with the sizes of the people said photos. Futalognkosaurus was a member of the family Lognkosauria, a transitional group of titanosaurs with a plethora of strange and extreme skeletal features, including extremely wide dorsal vertebrae and rib cages. They ranged from the small (Malawisaurus) to the colossal (Puertasaurus). Futalognkosaurus, a Late Cretaceous lognkosaur, was one of the larger members of the family, and so far the one with the tallest neck bones – indeed it may have proportionally the deepest neck of any sauropod with the exception of Isisaurus. Currently this recon shows Futalognkosaurus at (30m), rivaling Argentinosaurus in length, and likely exceeding both Paralititan and Argyrosaurus. Nevertheless the width of the vertebrae, though impressive, indicates it is still significantly smaller than both Puertasaurusand the new adult Alamosaurus remains, and it may also be outclassed by Ruyangosaurus giganteus and Huanghetitan ruyangensis. http://svpow.com/2009/10/20/futalognkosaurus-was-one-big-ass-sauropod/ The remains of the Futalognkosaurus Dukei 

GROUP = FEATHERED DINO’S

http://www.dinosaur-world.com/feathered_dinosaurs/0-feathered_dinosaurs.htm

 

 

Families & Species

Compsognathidae

 MYA
Compsognathus

150

Sinosauropteryx

130
Therizinosauroidea
Beipiaosaurus

130

Falcarius

125
Alxasaurus

112
Erlikosaurus

95
Therizinosaurus

75
Oviraptoridae
Caudipteryx

140
Insicivosaurus

120
Avimimus

95
Chirostenotes

70
Rinchenia

70
Nomingia

68
Oviraptor

67
Dromaeosauridae
Microraptor

126
Deinonychus

120
Buitreraptor

90
Unenlagia

90
Bambiraptor

80
Atrociraptor

70
Dromaeosaurus

70
Velociraptor

67
Tyrannosauridae
Dilong

130
Troodontidae
Mei long 130
Sinornithoides

105
Troodon

67
Alvarezsauridae
Patagonykus 95
Shuvuuia 80
Alvarezsaurus 80
Parvicursor 80
Mononykus 70
Aves (birds)
Protarchaeopteryx

135
Archaeopteryx

147

Recent discoveries

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_dinosaurs Support Wikipedia

Ingedeeld onder dinosauricon, evodisku F, Paleontologie Tagged with , ,

DINOSAURICON E

september 30, 2012 Plaats een reactie

E

  • Echinodon Echinodon was een geslacht van plantenetende dinosauriërs behorend tot de Ornithischia, die tijdens het Late Jura leefde in het gebied van het huidige Engeland. De typesoort is Echinodon becklesii.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              syn : Saurechinodon Herbivore, Quadrupedal Ornithischia  Suborder: Thyreophora? Family: Scelidosauridae?                       H 0.3 meters    L 0.6 meters    Late Jurassic                                                                                                                               Discovered in England and described by Sir Richard Owen in 1861, Echinodon was once considered to be a fabrosaurid, a family name that has now been abandoned. It may have been related to Scutellosaurus, a plant-eater with small bony armor plates on its back. Evidence suggests that armor found in England in 1879 and thought to belong to a lizard, may belong to Echinodon, thus moving it into the mostly quadrupedal Thyreophora suborder of ornithischians.

http://scienceblogs.com/tetrapodzoology/2007/05/24/galve-european-spinosaurines-c/               http://qilong.wordpress.com/2012/10/08/pegomastax-and-the-echinodonts/

i-5590c96777032c9c6d3f98b3979a3202-Yinlong.jpg  Echinodon becklesii mandible

NHMUK 48215b, a paralectotype dentary referred to Echinodon becklesii (Owen, 1861). AfterSereno, 2012.

It was a theropod closely related to Torvosaurus, and may, in fact, be a junior synonym of that genus. Its fossils, including a partial skeleton, were found at Como Bluff, Wyoming.

http://dinosaurss.blog.cz/1105/edmarka

edmarka rex

http://tolweb.org/NodosauridaeEdmontonia (meaning “From the Edmonton Formation”) was an armoured dinosaur, a part of the nodosaur family from the Late Cretaceous Period. It is named after the Edmonton Formation (now the Horseshoe Canyon Formation), the unit of rock it was found in. was bulky and tank-like at roughly 6.6 m (22 ft) long and 2m (6 ft) high.[citation needed] It had small, ridged bony plates on its back and head and many sharp spikes along its back and tail. The four largest spikes jutted out from the shoulders on each side, two of which were split into subspines in some specimens. Its skull had a pear-like shape when viewed from above.(information from Wikipedia.org

 
De lange schedels van een Edmontosaurus en een paard; beide hebben een lange schedel en grote maalkiezen

E.  REGALIS
Late Cretaceous, Ornithischia : Ornithopoda : Hadrosauridae : Hadrosaurinae : Edmontosaurus: Edmontosaurus regalis
°

Hanenkam ontdekt

 13 december 2013  1
edmondosaurus regalis

Wetenschappers hebben in Canada een bijzondere ontdekking gedaan. Ze troffen er de gemummificeerde resten van een eendensnaveldinosaurus met een hanenkam aan. Het bewijst voor het eerst dat deze dino’s een kleurige kam op de kop hadden die in veel opzichten overeenkomsten vertoont met de moderne hanenkam.

Het is niet ongewoon dat dinosaurussen worden teruggevonden met een bijzondere structuur op de kop. Denk maar eens aan de Triceratops met hoorns op de kop en dat enorme schild dat zijn kwetsbare nek beschermde. Maar dat zijn stuk voor stuk botstructuren. Een dinosaurus met een vlezige structuur op de kop is nog nooit ontdekt.

Gemummificeerd
Tot nu dan. In Canada troffen de onderzoekers de resten van een gemummificeerde eendensnaveldinosaurus aan. Het gaat om een Edmontosaurus regalis: een soort waar al diverse fossiele resten van zijn teruggevonden.                                                    En toch is deze vondst bijzonder. “We hebben reeds heel veel schedels van de Edmontosaurus gevonden, maar geen enkele vertoont aanwijzingen dat ze een grote, vlezige kam op de kop hadden,” vertelt onderzoeker Phil Bell. En dat is ook goed te verklaren. Omdat er geen bot in de kam zit, fossiliseert deze niet. Dat onderzoekers de hanenkam nu gedetecteerd hebben, is dan ook puur te danken aan het feit dat de Edmontosaurus die de onderzoekers ontdekten, gemummificeerd was.

De vondst trekt het uiterlijk van diverse dino’s waarmee we juist zo vertrouwd zijn geraakt, in twijfel en is   volgens Bell,  erg belangrijk. Normaal gesproken fossiliseert een vleesachtige structuur zoals een hanenkam namelijk niet.

“Het is alsof we voor het eerst hebben ontdekt dat olifanten slurven hebben. We hebben veel schedels van Edmontosaurussen gevonden, maar nooit eerder waren er aanwijzingen dat ze een vlezige kam op hun hoofd hadden.”

Bell vermoedt dat ook andere dinosauriërs hanenkammen hadden. “Er is geen reden om aan te nemen dat andere vreemde vlezige structuren niet aanwezig waren op heel veel andere dinosaurussen, waaronder(bijvoorbeld )  de T. rex of de Triceratops,” stelt Bell.

Het is nog onduidelijk waar de hanenkam van de dinosaurussen voor diende. Vergelijkbare structuren komen ook voor bij moderne dieren zoals kameleons en hanen en hagedissen en dienen meestal om indruk te maken op mogelijke seksuele partners en ze zodoende te versieren  . Mogelijk gold dat ook voor de dinosaurus. 

Bronmateriaal:
Tijdschrift Current Biology.
Nieuwssite Phys.org.
“Surprise: Duck-Billed Dinosaurs Had Fleshy ‘Cocks Comb’” – Cell Press (via Sciencedaily.com).
De afbeelding bovenaan dit artikel is gemaakt door Julius Csotonyi © Bell, Fanti, Currie, Arbour, Current Biology.
°
Edmontosaurus is a genus of crestless (?)  duck-billed dinosaur.
°
The fossils of this animal have been found in rocks of western North America that date from the late Campanian stage to the end of the Maastrichtian stage of the Cretaceous Period, between 73 and 65.5 million years ago. It was one of the last non-avian dinosaurs, and live alongsideTriceratops and Tyrannosaurusshortly before the Cretaceous–Tertiary extinction event.Edmontosaurus was one of the largest hadrosaurids, measuring up to 13 meters (43 ft) long and weighing around 4.0 metric tons (4.4 short tons). It is known from several well-preserved specimens that include not only bones, but in some cases extensive skin impressions and possible gut contents. It is classified as a hadrosaurine hadrosaurid (those hadrosaurids which lacked a fossilised  hollow crest), and was closely related to Anatotitan,(if not a synonym.)
°
Edmontosaurus has a lengthy and complicated taxonomic history dating to the late 19th century. Various species classified with genera such as Claosaurus, Thespesius, Trachodon, and the well-known but now defunct genus Anatosaurus are now regarded as belonging to Edmontosaurus. The first fossils named Edmontosaurus were discovered in southern Alberta, Canada, in what used to be called the lower Edmonton Formation. The type species, E. regalis, was named by Lawrence Lambe in 1917, although several other species that are now classified in Edmontosaurus were named earlier. The best known of these is E. annectens, originally named by Othniel Charles Marsh in 1892 as Claosaurus annectens and known for many years as Anatosaurus annectens. A third smaller species, E. saskatchewanensis, is also known. The name Edmontosaurus means “Edmonton lizard”; the genus was named after the Edmonton Formation, now known as the Horseshoe Canyon Formation.Edmontosaurus was widely distributed across western North America. The distribution of Edmontosaurus fossils suggests that it preferred coasts and coastal plains. It was a herbivore that could move on both two legs and four. Because it is known from several bone beds, Edmontosaurus is thought to have lived in groups, and may have been migratory as well. The wealth of fossils has allowed researchers to study its paleobiology in detail, including its brain, how it may have fed, and its injuries and pathologies, such as evidence for a tyrannosaur attack on one edmontosaur specimen.Posted Image
with or without crest ? 
°
Description
Edmontosaurus has been described in detail from several specimens. Like other hadrosaurids, it was a bulky animal with a long, laterally flattened tail and a head with an expanded, duck-like beak. The skull had no hollow or solid crest, unlike many other hadrosaurids. The fore legs were not as heavily built as the hind legs, but were long enough to be used in standing or movement. Edmontosaurus was among the largest hadrosaurids: depending on the species, a fully grown adult could have been 9 meters (30 ft) long, and some of the larger specimens reached the range of 12 meters (39 ft) to 13 meters (43 ft) long. Its weight was on the order of 4.0 metric tons (4.4 short tons). At the present, E. regalis is the largest species, although its status may be challenged if the large hadrosaurid Anatotitan copei is shown to be the same as Edmontosaurus annectens, as put forward by Jack Horner and colleagues in 2004 (this remains to be tested by other authors). The type specimen of E. regalis, NMC 2288, is estimated as 9 to 12 meters (30 to 39 ft) long. E. annectens was somewhat shorter. Two well-known mounted skeletons, USNM 2414 and YPM 2182, measure 8.00 meters (26.25 ft) long and 8.92 meters (29.3 ft) long, respectively. However, there is at least one report of a much larger potential E. annectens specimen, almost 12 meters (39 ft) long. E. saskatchewanensis was smaller yet, with its full length estimated as 7 to 7.3 meters (23 to 24.0 ft).
°
Skull
The skull of a fully grown Edmontosaurus was around a meter (or yard) long, with E. regalis falling on the longer end of the spectrum and E. annectens falling on the shorter end. The skull was roughly triangular in profile, with no bony cranial crest. Viewed from above, the front and rear of the skull were expanded, with the broad front forming a duck-bill or spoon-bill shape. The beak was toothless, and both the upper and lower beaks were extended by keratinous material. Substantial remains of the keratinous upper beak are known from the “mummy” kept at the Senckenberg Museum. In this specimen, the preserved nonbony part of the beak extended for at least 8 centimeters (3.1 in) beyond the bone, projecting down vertically. The nasal openings of Edmontosaurus were elongate and housed in deep depressions surrounded by distinct bony rims above, behind, and below. In at least one case (the Senckenberg specimen), rarely preserved sclerotic rings were preserved in the eye sockets. Another rarely seen bone, the stapes (the reptilian ear bone), has also been seen in a specimen of Edmontosaurus.
°
The Senckenberg mummy
_
 
Skull of the Senckenberg Edmontosaurus mummyin left lateral view.
    
Teeth were present only in the maxillae (upper cheeks) and dentaries (main bone of the lower jaw). The teeth were continually replaced, taking about half a year to form. They grew in columns, with an observed maximum of six in each, and the number of columns varied based on the animal’s size. Known column counts for the various species are: 51 to 53 columns per maxilla and 48 to 49 per dentary (teeth of the upper jaw being slightly narrower than those in the lower jaw) for E. regalis; 43 columns per maxilla and 36 per dentary for E. annectens; and 52 and 44 for E. saskatchewanensis.
°
Postcranial skeleton
The number of vertebrae differs between specimens. E. regalis had thirteen neck vertebrae, eighteen back vertebrae, nine hip vertebrae, and an unknown number of tail vertebrae. A specimen once identified as belonging to Anatosaurus edmontoni (now considered to be the same as E. annectens) is reported as having an additional back vertebra and 85 tail vertebrae, with an undisclosed amount of restoration. Other hadrosaurids are only reported as having 50 to 70 tail vertebrae, so this appears to have been an overestimate. The anterior back was curved toward the ground, with the neck flexed upward and the rest of the back and tail held horizontally. Most of the back and tail were lined by ossified tendons arranged in a latticework along the neural spines of the vertebrae. This condition has been described as making the back and at least part of the tail “ramrod” straight.
°
The ossified tendons are interpreted as having strengthened the vertebral column against gravitational stress, incurred through being a large animal with a horizontal vertebral column otherwise supported mostly by the hind legs and hips.The shoulder blades were long flat blade-like bones, held roughly parallel to the vertebral column. The hips were composed of three elements each: an elongate ilium above the articulation with the leg, an ischium below and behind with a long thin rod, and a pubis in front that flared into a plate-like structure.
The structure of the hip hindered the animal from standing with its back erect, because in such a position the thigh bone would have pushed against the joint of the ilium and pubis, instead of pushing only against the solid ilium. The nine fused hip vertebrae provided support for the hip.
°
The fore legs were shorter and less heavily built than the hind legs. The upper arm had a large deltopectoral crest for muscle attachment, while the ulna and radius were slim. The upper arm and forearm were similar in length. The wrist was simple, with only two small bones. Each hand had four fingers, with no thumb (first finger). The index second, third, and fourth fingers were approximately the same length and were united in life within a fleshy covering. Although the second and third finger had hoof-like unguals, these bones were also within the skin and not apparent from the outside. The little finger diverged from the other three and was much shorter. The thigh bone was robust and straight, with a prominent flange about halfway down the posterior side. This ridge was for the attachment of powerful muscles attached to the hips and tail that pulled the thighs (and thus the hind legs) backward and helped maintain the use of the tail as a balancing organ. Each foot had three toes, with no big toe or little toe. The toes had hoof-like tips.
°
Skin
 
File:Edmontosaurusmummy.jpg
AMNH 5060: a well preserved specimen of Edmontosaurus annectens
Multiple specimens of Edmontosaurus have been found with preserved skin impressions. Several have been well-publicized, such as the “Trachodon mummy” of the early 20th century, and the specimen nicknamed “Dakota”, the latter apparently including remnant organic compounds from the skin. Because of these finds, the scalation of Edmontosaurus is known for most areas of the body.
File:Edmontosaurusskin.jpgSkin impression from the abdomen of Edmontosaurus annectens
Skin impression of the specimen nicknamed “Dakota”, which was found in 1999
°
A large patch of fossilized dinosaur skin. The stripe of larger scales probably ran along the back of the embryo.
Luis Chiappe | Lorraine Meeker   AMNH 
°
“Trachodon” : the other mummy
AMNH 5060 Edmontosaurus annectens.
 

 
AMNH 5060, the “Trachodon mummy” (so-called because it appears to be a fossil of a natural mummy), is now recognized as a specimen of E. annectens.
°
It was found to have skin impressions over the snout, much of the neck and torso, and parts of the arms and legs. The tail and part of the legs eroded before collection, so these areas are unknown for the specimen.
Additionally, some areas with skin impressions, such as sections associated with the neck ridge (see below) and hands, were accidentally removed during preparation of the specimen.
The specimen is thought to have desiccated in a dry stream bed, probably on or near a point bar. The circumstances of the location and preservation of the body suggest that the animal died during a prolonged drought, perhaps from starvation. The desiccated carcass was eventually buried in a sudden flood, surrounded by sediment that had enough fine particles to make a cast of the epidermal structures.The epidermis was thin, and the scalation composed of small nonoverlapping scales, as seen in the Gila monster.
°
Two general types of scales were present over most of the body: small pointed or convex tubercles, 1 to 3 millimeters (0.039 to 0.12 in) in diameter with no definite arrangement (ground tubercles); and larger, flat polygonal tubercles (pavement tubercles) typically less than 5 millimeters (0.20 in) in diameter, but up to 10 millimeters (0.39 in) over the forearm. The pavement tubercles were grouped into clusters separated by ground tubercles, with transitional scales between the two types. Over most of the body, the pavement tubercles were arranged in circular or oval clusters, while near the shoulder on the upper arm, they formed strips roughly parallel to each other and the shoulder blade. Generally, clusters were larger on the upper surfaces of the body and smaller on the underside. Clusters up to 50 centimeters (20 in) in length were present above the hips.The only impressions from the head came from the large opening for the nostrils. Instead of tubercle impressions, there were impressions of folded soft tissue, with a deeper area at the anterior end of the opening that may have been the approximate location of the nostril itself. The neck and back had a soft ridge or frill running down the midline, with a row of oval tubercle clusters arranged above the spines of the vertebrae. The total height of the ridge on AMNH 5060 is not known, nor the disposition of its upper border, as the upper extremity was prepared away. The ridge was at least 8 centimeters (3.1 in) tall, and was folded and creased to permit movement. Osborn proposed that it was tall enough for another row of clusters.The forearms had the largest tubercles, arranged in single large clusters that covered the leading surfaces. The hands were covered in small pavement tubercles in a soft-tissue structure than enclosed the three central fingers; not even the tips were exposed. Osborn interpreted this as a paddle for swimming. Robert T. Bakker later reinterpreted it as a soft-tissue pad for walking, analogous to that of a camel. Like the forearm, the shin had large tubercles. The scalation of the rest of the leg is not presently known, although impressions on a specimen of the crested hadrosaurid Lambeosaurus suggest that the thighs were under the skin of the body, like modern birds.The tail of AMNH 5060 was not present, but other specimens have filled in some details for that area.
°
Skin impressions from a partial tail belonging to either Edmontosaurus or its close relative Anatotitan, recovered from the Hell Creek Formation of Montana, show a segmented ridge above the vertebrae.
The ridge was about 8.0 centimeters (3.1 in) tall, with the segments being about 5.0 centimeters (2.0 in) long and 4.5 centimeters (1.8 in) high, spaced 1.0 centimeter (0.39 in) apart, with one segment to a vertebra. Another tail, this time pertaining to a juvenile E. annectens, had fossilized impressions including tubercles as well as previously unseen skin textures.
These impressions included elliptical overlapping scales, grooved scales, and a “9 cm by 10 cm trapezoidal horn-like structure”.
°
Failed attack 
edmondosaurus (healed) skin
°
Classification
Edmontosaurus was a hadrosaurid (a duck-billed dinosaur), a member of a family of dinosaurs which to date are known only from the Late Cretaceous. It is classified within the Hadrosaurinae, a clade of hadrosaurids which lacked hollow crests. Other members of the group include Brachylophosaurus, Gryposaurus, Lophorhothon, Maiasaura, Naashoibitosaurus, Prosaurolophus, and Saurolophus. It was either closely related to or the same as Anatotitan, another large hadrosaurid from various latest Cretaceous formations of western North America. The giant Chinese hadrosaurine Shantungosaurus is also anatomically similar to Edmontosaurus; M. K. Brett-Surman found the two to differ only in details related to the greater size of Shantungosaurus, based on what had been described of the latter genus.While the status of Edmontosaurus as a hadrosaurine has not been challenged, its exact placement within the clade is uncertain. Early phylogenies, such as that presented in R. S. Lull and Nelda Wright’s influential 1942 monograph, had Edmontosaurus and various species of Anatosaurus (most of which would be later reevaluated as additional species or specimens of Edmontosaurus) as one lineage among several lineages of “flat-headed” hadrosaurs. One of the first analyses using cladistic methods found it to be linked with Anatotitan and Shantungosaurus in an informal “edmontosaur” clade, which was paired with the spike-crested “saurolophs” and more distantly related to the “brachylophosaurs” and arch-snouted “gryposaurs”. A 2007 study by Terry Gates and Scott Sampson found broadly similar results, in that Edmontosaurus remained close to Saurolophus and Prosaurolophus and distant from Gryposaurus, Brachylophosaurus, and Maiasaura.
°
However, the most recent review of Hadrosauridae, by Jack Horner and colleagues (2004), came to a noticeably different result: Edmontosaurus was nested between Gryposaurus and the “brachylophosaurs”, and distant from Saurolophus. The discrepancies are complicated by the relative lack of work on hadrosaurine evolutionary relationships.
°
Discovery and history
Edmontosaurus has had a long and complicated history in paleontology, having spent decades with various species classified in other genera. Its taxonomic history intertwines at various points with the genera Agathaumas, Anatosaurus, Anatotitan, Claosaurus, Hadrosaurus, Thespesius, and Trachodon, and references predating the 1980s typically use Anatosaurus, Claosaurus, Thespesius, or Trachodon for edmontosaur fossils (excluding those assigned to E. regalis), depending on author and date. Although Edmontosaurus was only named in 1917, its oldest well-supported species (E. annectens) was named in 1892 as a species of Claosaurus, and scrappier fossils that may belong to it were described as long ago as 1871.The first described remains that may belong to Edmontosaurus were named Trachodon atavus in 1871 by Edward Drinker Cope. This species was assessed without comment as a synonym of Edmontosaurus regalis in two reviews, although atavus predates regalis by several decades. In 1874 Cope named but did not describe Agathaumas milo for a sacral vertebra and shin fragments from the late Maastrichtian-age Upper Cretaceous Laramie Formation of Colorado. Later that same year, he described these bones under the name Hadrosaurus occidentalis. The bones are now lost. As with Trachodon atavus, Agathaumas milo has been assigned without comment to Edmontosaurus regalis in two reviews, although predating regalis by several decades. Neither species has attracted much attention; both are absent from Lull and Wright’s 1942 monograph, for example. A third obscure early species, Trachodon selwyni, described by Lawrence Lambe in 1902 for a lower jaw from what is now known as the Dinosaur Park Formation of Alberta, was erroneously described by Glut (1997) as having been assigned to Edmontosaurus regalis by Lull and Wright. It was not, instead being designated “of very doubtful validity.”
°
More recent reviews of hadrosaurids have concurred.The first well-supported species of Edmontosaurus was named in 1892 as Claosaurus annectens by Othniel Charles Marsh. This species is based on USNM 2414, a skull and skeleton, with a second skull and skeleton, YPM 2182, designated the paratype. Both were collected in 1891 by John Bell Hatcher from the late Maastrichtian-age Upper Cretaceous Lance Formation of Niobrara County (then part of Converse County), Wyoming. This species has some historical footnotes attached: it is among the first dinosaurs to receive a skeletal restoration, and is the first hadrosaurid so restored; and YPM 2182 and UNSM 2414 are, respectively, the first and second essentially complete mounted dinosaur skeletons in the United States. YPM 2182 was put on display in 1901, and USNM 2414 in 1904.Because of the incomplete understanding of hadrosaurids at the time, following Marsh’s death in 1897 Claosaurus annectens was variously classified as a species of  Claosaurus, Thespesius o r Trachodon. Opinions varied greatly; textbooks and encyclopedias drew a distinction between the “Iguanodon-like” Claosaurus annectens and the “duck-billed” Hadrosaurus (based on remains now known under Anatotitan copei), while Hatcher explicitly identified C. annectens as synonymous with the hadrosaurid represented by those same duck-billed skulls.
°
Hatcher’s revision, published in 1902, was sweeping: he considered almost all hadrosaurid genera then known as synonyms of Trachodon. This included Cionodon, Diclonius, Hadrosaurus, Ornithotarsus, Pteropelyx, and Thespesius, as well as Claorhynchus and Polyonax, fragmentary genera now thought to be horned dinosaurs. Hatcher’s work led to a brief consensus, until after 1910 new material from Canada and Montana showed a greater diversity of hadrosaurids than previously suspected.
°
Charles W. Gilmore in 1915 reassessed hadrosaurids and recommended that Thespesius be reintroduced for hadrosaurids from the Lance Formation and rock units of equivalent age, and that Trachodon, based on inadequate material, should be restricted to a hadrosaurid from the older Judith River Formation and its equivalents. In regards to Claosaurus annectens, he recommended that it be considered the same as Thespesius occidentalis. His reinstatement of Thespesius for Lance-age hadrosaurids would have other consequences for the taxonomy of Edmontosaurus in the following decades.
°
During this time frame (1902–1915), two additional important specimens of C. annectens were recovered. The first, the “Trachodon mummy” (AMNH 5060), was discovered in 1908 by Charles Hazelius Sternberg and his sons in Lance Formation rocks near Lusk, Wyoming. Sternberg was working for the British Museum of Natural History, but Henry Fairfield Osborn of the American Museum of Natural History was able to purchase the specimen for $2,000. The Sternbergs recovered a second similar specimen from the same area in 1910, not as well preserved but also found with skin impressions. They sold this specimen (SM 4036) to the Senckenberg Museum in Germany.
°
Posted Image
°
Canadian discoveries
°
Edmontosaurus itself was coined in 1917 by Lawrence Lambe for two partial skeletons found in the Edmonton Formation along the Red Deer River of southern Alberta, Canada. The Edmonton Formation lends the genus its name. These specimens came from the lower Edmonton Formation, now known as the Horseshoe Canyon Formation, which is slightly older than the rocks in which Claosaurus annectens was found. The type species, E. regalis (“regal,” or, more loosely, “king-sized”), is based on NMC 2288, consisting of a skull, articulated vertebrae up to the sixth tail vertebra, ribs, partial hips, an upper arm bone, and most of a hind limb. It was discovered in 1912 by Levi Sternberg.
°
The second specimen, paratype NMC 2289, consists of a skull and skeleton lacking the beak, most of the tail, and part of the feet. It was discovered in 1916 by George F. Sternberg. Lambe found that his new dinosaur compared best to Diclonius mirabilis (specimens now assigned to Anatotitan copei), and drew attention to the size and robustness of Edmontosaurus.
Initially, Lambe only described the skulls of the two skeletons, but returned to the genus in 1920 to describe the skeleton of NMC 2289. The postcrania of the type specimen remains undescribed, still in its plaster jackets.Two more species that would come to be included with Edmontosaurus were named from Canadian remains in the 1920s, but both would initially be assigned to Thespesius. Gilmore named the first, Thespesius edmontoni, in 1924.
T. edmontoni also came from the Edmonton Formation. It was based on NMC 8399, another nearly complete skeleton lacking most of the tail. NMC 8399 was discovered on the Red Deer River in 1912 by a Sternberg party. Its forelimbs, ossified tendons, and skin impressions were briefly described in 1913 and 1914 by Lambe, who at first thought it was an example of a species he’d named Trachodon marginatus, but then changed his mind. The specimen became the first dinosaur skeleton to be mounted for exhibition in a Canadian museum. Gilmore found that his new species compared closely to what he called Thespesius annectens, but left the two apart because of details of the arms and hands.
He also noted that his species had more vertebrae than Marsh’s in the back and neck, but proposed that Marsh was mistaken in assuming that the annectens specimens were complete in those regions.
In 1926, Charles Mortram Sternberg named Thespesius saskatchewanensis for NMC 8509, a skull and partial skeleton from the Wood Mountain plateau of southern Saskatchewan. He had collected this specimen in 1921, from rocks that were assigned to the Lance Formation, now the Frenchman Formation. NMC 8509 included an almost complete skull, numerous vertebrae, partial shoulder and hip girdles, and partial hind limbs, representing the first substantial dinosaur specimen recovered from Saskatchewan. Sternberg opted to assign it to Thespesius because that was the only hadrosaurid genus known from the Lance Formation at the time.
At the time, T. saskatchewanensis was unusual because of its small size, estimated at 7 to 7.3 meters (23 to 24.0 ft) in length.Anatosaurus to the presentIn 1942, Lull and Wright attempted to resolve the complicated taxonomy of crestless hadrosaurids by naming a new genus, Anatosaurus, to take in several species that did not fit well under their previous genera. Anatosaurus, meaning “duck lizard”, because of its wide, duck-like beak (Latin anas = duck + Greek sauros = lizard), had as its type species Marsh’s old Claosaurus annectens. Also assigned to this genus were Thespesius edmontoni, T. saskatchewanensis, a large lower jaw that Marsh had named Trachodon longiceps in 1890, and a new species, Anatosaurus copei, for two skeletons on display at the American Museum of Natural History that had long been known as Diclonius mirabilis (or variations thereof). Thus, the various species became Anatosaurus annectens, A. copei, A. edmontoni, A. longiceps, and A. saskatchewanensis. Anatosaurus would come to be called the “classic duck-billed dinosaur.”This state of affairs persisted for several decades, until Michael K. Brett-Surman reexamined the pertinent material for his graduate studies in the 1970s and 1980s. He concluded that the type species of Anatosaurus, A. annectens, was actually a species of Edmontosaurus and that A. copei was different enough to warrant its own genus. Although theses and dissertations are not regarded as official publications by the International Commission on Zoological Nomenclature, which regulates the naming of organisms, his conclusions were known to other paleontologists, and were adopted by several popular works of the time. Brett-Surman and Ralph Chapman designated a new genus for A. copei (Anatotitan) in 1990. Of the remaining species, A. saskatchewanensis and A. edmontoni were assigned to Edmontosaurus as well, and A. longiceps went to Anatotitan, as either a second species or as a synonym of A. copei. Because the type species of Anatosaurus (A. annectens) was sunk into Edmontosaurus, the name Anatosaurus is abandoned as a junior synonym of Edmontosaurus.
°
The conception of Edmontosaurus that emerged included three valid species: the type E. regalis, E. annectens (including Anatosaurus edmontoni, emended to edmontonensis), and E. saskatchewanensis.
°
The debate about the proper taxonomy of the A. copei specimens continues to the present: returning to Hatcher’s argument of 1902, Jack Horner, David B. Weishampel, and Catherine Forster regarded Anatotitan copei as representing specimens of Edmontosaurus annectens with crushed skulls.
°
In 2007 another “mummy” was announced; nicknamed “Dakota”, it was discovered in 1999 by Tyler Lyson, and came from the Hell Creek Formation of North Dakota.
°
Species and distribution
°
Edmontosaurus is currently regarded as having three valid species: type species E. regalis, E. annectens, and E. saskatchewanensis.
°
UPDATE (211 )  Two valid species  ( in North America )  
articulated Edmontosaurus skulls.
Nearly all known   complete  Articulated Edmontosaurus skulls of North Amerika . E. regalis, E. annectens,//
Type skulls and current biostratigraphic distributions of North American edmontosaurs
° 
Edmontosaurus phylogeny
°
E. regalis is known from the Horseshoe Canyon Foron, St. Mary River Formation, and Scollard Formation of Alberta, the Hell Creek Formation of Montana, North Dakota, and South Dakota, the Lance Formation of South Dakota and Wyoming, and the Laramie Formation of Colorado, dating from the Maastrichtian Stage of the Late Cretaceous. At least a dozen individuals are known, including seven skulls with associated postcrania, and five to seven other skulls. Trachodon atavus and Agathaumas milo are potential synonyms.
°
E. annectens was listed in the latest review as being present in the Scollard Formation of Alberta, the Hell Creek Formation of Montana and South Dakota, the Lance Formation of South Dakota and Wyoming, and the Laramie Formation of Colorado. It is limited to late Maastrichtian rocks, and is known from at least five skulls with postcrania. One author, Kraig Derstler, has described E. annectens as “perhaps the most perfectly-known dinosaur to date [1994].” Thespesius edmontoni or edmontonensis, Anatosaurus copei, and Trachodon longiceps were all regarded as synonyms of E. annectens in a 2004 review. T. edmontoni has usually been assigned to E. annectens since 1990, although the A. copei and T. longiceps synonymizations have not yet been tested by other authors. If they prove to belong to E. annectens, its total would increase by the five individuals assigned to A. copei and the lower jaw that is the holotype of T. longiceps (the number given for E. annectens in Horner et al. [2004] is incorrect, as it is unchanged from an earlier publication that did not consider A. copei and T. longiceps synonyms of E. annectens). The list of formations may be in error, depending on the formation that T. edmontoni comes from (it is not stated which part of the old Edmonton Formation it came from). T. edmontoni may be misassigned; James Hopson in 1975 proposed that it was a young E. regalis, and Nicolas Campione also found that its skull was indistinguishable from the contemporary E. regalis in a preliminary 2009 study. E. annectens differed from E. regalis by having a longer, lower, less robust skull. Although Brett-Surman regarded E. regalis and E. annectens as potentially representing males and females of the same species, all E. regalis specimens come from older formations than E. annectens specimens
°
.E. saskatchewanensis is known from four or five individuals, mostly represented by skulls. It has only been found in the late Maastrichtian-age Frenchman Formation of Saskatchewan. It differs from the other two species in its smaller size. There has been little published on this species since its description, in comparison to the other two species. Preliminary work by Nicolas Campione have shown that it is probably a synonym of E. annectens, though more study is required.Additionally, there are many Edmontosaurus fossils that have not been identified to species. Remains that have not been assigned to a particular species (identified as E. sp.) may extend the range of the genus as far as the Prince Creek Formation of Alaska and the Javelina Formation of Texas.PaleoecologyEdmontosaurus was a wide-ranging genus in both time and space. The rock units from which it is known can be divided into two groups by age: the older Horseshoe Canyon and St. Mary River formations, and the younger Frenchman, Hell Creek, Lance, Laramie, and Scollard formations. The time span covered by the Horseshoe Canyon Formation and equivalents is also known as Edmontonian, and the time span covered by the younger units is also known as Lancian.
°
The Edmontonian and Lancian time intervals had distinct dinosaur faunas.
°
Edmontonian paleoecology
°
The Edmontonian land vertebrate age is defined by the first appearance of Edmontosaurus regalis in the fossil record. Although sometimes reported as of exclusively early Maastrichtian age, the Horseshoe Canyon Formation was of somewhat longer duration. Deposition began approximately 73 million years ago, in the late Campanian, and ended between 68.0 and 67.6 million years ago. Edmontosaurus regalis is known from the lowest of five units within the Horseshoe Canyon Formation, but is absent from at least the second to the top. As many as three quarters of the dinosaur specimens from badlands near Drumheller, Alberta may pertain to Edmontosaurus. The Horseshoe Canyon Formation is interpreted as having a significant marine influence, due to an encroaching Western Interior Seaway, the shallow sea that covered the midsection of North America through much of the Cretaceous. E. regalis shared the setting with fellow hadrosaurids Hypacrosaurus and Saurolophus, hypsilophodont Parksosaurus, horned dinosaurs Montanoceratops, Anchiceratops, Arrhinoceratops, and Pachyrhinosaurus, pachycephalosaurid Stegoceras, ankylosaurid Euoplocephalus, nodosaurid Edmontonia, ostrich-mimics Ornithomimus and Struthiomimus, a variety of poorly known small theropods including troodontids and dromaeosaurids, and the tyrannosaurids Albertosaurus and Daspletosaurus. Edmontosaurus is found in coastal, near-marine settings, while Hypacrosaurus and Saurolophus are found in more continental lowlands. Edmontosaurus and Saurolophus are not usually found together. The typical edmontosaur habitat of this formation has been described as the back regions of bald cypress swamps and peat bogs on delta coasts. Pachyrhinosaurus also preferred this habitat to the floodplains dominated by Hypacrosaurus, Saurolophus, Anchiceratops and Arrhinoceratops. The Edmontonian-age coastal Pachyrhinosaurus-Edmontosaurus association is recognized as far north as Alaska.Lancian paleoecologyThe Lancian time interval was the last interval before the Cretaceous–Tertiary extinction event that eliminated non-avian dinosaurs. Edmontosaurus was one of the more common dinosaurs of the interval. Robert Bakker reports that it made up one-seventh of the large dinosaur sample, with most of the rest (five-sixths) made up of the horned dinosaur Triceratops. The coastal plain Triceratops–Edmontosaurus association, dominated by Triceratops, extended from Colorado to Saskatchewan. Typical dinosaur faunas of the Lancian formations where Edmontosaurus has been found also included the hypsilophodont Thescelosaurus, the rare hadrosaurid Anatotitan, the rare ceratopsids Nedoceratops (=”Diceratops”) and Torosaurus, pachycephalosaurids Pachycephalosaurus and Stygimoloch, the ankylosaurid Ankylosaurus, and the theropods Ornithomimus, Troodon, and Tyrannosaurus.The Hell Creek Formation, as typified by exposures in the Fort Peck area of Montana, has been interpreted as a flat forested floodplain, with a relatively dry subtropical climate that supported a variety of plants ranging from angiosperm trees, to conifers such as bald cypress, to ferns and ginkgos. The coastline was hundreds of kilometers or miles to the east. Stream-dwelling turtles and tree-dwelling multituberculate mammals were diverse, and monitor lizards as large as the modern Komodo dragon hunted on the ground. Triceratops was the most abundant large dinosaur, and Thescelosaurus the most abundant small herbivorous dinosaur. Edmontosaur remains have been collected here from stream channel sands, and include fossils from individuals as young as a meter- or yard-long infant. The edmontosaur fossils probably represent accumulations from groups on the move.The Lance Formation, as typified by exposures approximately 100 kilometers (62 mi) north of Fort Laramie in eastern Wyoming, has been interpreted as a bayou setting similar to the Louisiana coastal plain. It was closer to a large delta than the Hell Creek Formation depositional setting to the north and received much more sediment. Tropical araucarian conifers and palm trees dotted the hardwood forests, differentiating the flora from the northern coastal plain. The climate was humid and subtropical, with conifers, palmettos, and ferns in the swamps, and conifers, ash, live oak, and shrubs in the forests. Freshwater fish, salamanders, turtles, diverse lizards, snakes, shorebirds, and small mammals lived alongside the dinosaurs. Small dinosaurs are not known in as great of abundance here as in the Hell Creek rocks, but Thescelosaurus once again seems to have been relatively common. Triceratops is known from many skulls, which tend to be somewhat smaller than those of more northern individuals. The Lance Formation is the setting of two edmontosaur “mummies”.Brain and nervous system
A 1905 chart showing the relatively small brains of a Triceratops (top) and EdmontosaurusThe brain of Edmontosaurus has been described in several papers and abstracts through the use of endocasts of the cavity where the brain had been. E. annectens and E. regalis, as well as specimens not identified to species, have been studied in this way. The brain was not particularly large for an animal the size of Edmontosaurus. The space holding it was only about a quarter of the length of the skull, and various endocasts have been measured as displacing 374 milliliters (13 US fl oz)[76] to 450 milliliters (15 US fl oz), which does not take into account that the brain may have occupied as little as 50% of the space of the endocast, the rest of the space being taken up by the dura mater surrounding the brain. For example, the brain of the specimen with the 374 millilitre endocast is estimated to have had a volume of 268 milliliters (9 US fl oz). The brain was an elongate structure, and as with other non-mammals, there would have been no neocortex. Like Stegosaurus, the neural canal was expanded in the hips, but not to the same degree: the endosacral space of Stegosaurus had 20 times the volume of its endocranial cast, whereas the endosacral space of Edmontosaurus was only 2.59 times larger in volume.
°
Feeding adaptations
°
As a hadrosaurid, Edmontosaurus was a large terrestrial herbivore. Its teeth were continually replaced and packed into dental batteries that contained hundreds of teeth, only a relative handful of which were in use at any time. It used its broad beak to cut loose food, perhaps by cropping, or by closing the jaws in a clamshell-like manner over twigs and branches and then stripping off the more nutritious leaves and shoots. Because the tooth rows are deeply indented from the outside of the jaws, and because of other anatomical details, it is inferred that Edmontosaurus and most other ornithischians had cheek-like structures, muscular or non-muscular. The function of the cheeks was to retain food in the mouth. The animal’s feeding range would have been from ground level to around 4 meters (13 ft) above.Before the 1960s and 1970s, the prevailing interpretation of hadrosaurids like Edmontosaurus was that they were aquatic and fed on aquatic plants. An example of this is William Morris’s 1970 interpretation of an edmontosaur skull with nonbony beak remnants. He proposed that the animal had a diet much like that of some modern ducks, filtering plants and aquatic invertebrates like mollusks and crustaceans from the water and discharging water via V-shaped furrows along the inner face of the upper beak. This interpretation of the beak has been rejected, as the furrows and ridges are more like those of herbivorous turtle beaks than the flexible structures seen in filter-feeding birds.The prevailing model of how hadrosaurids fed was put forward in 1984 by David B. Weishampel. He proposed that the structure of the skull permitted motion between bones that led to backward and forward motion of the lower jaw, and outward bowing of the tooth-bearing bones of the upper jaw when the mouth was closed. The teeth of the upper jaw would grind against the teeth of the lower jaw like rasps, processing plant material trapped between them. Such a motion would parallel the effects of mastication in mammals, although accomplishing the effects in a completely different way. An important piece of evidence for Weishampel’s model is the orientation of scratches on the teeth, showing the direction of jaw action. Other movements could produce similar scratches, though, such as movement of the bones of the two halves of the lower jaw. Not all models have been scrutinized under present techniques.Weishampel developed his model with the aid of a computer simulation. Natalia Rybczynski and colleagues have updated this work with a much more sophisticated three-dimensional animation model, scanning a skull of E. regalis with lasers. They were able to replicate the proposed motion with their model, although they found that additional secondary movements between other bones were required, with maximum separations of 1.3 to 1.4 centimeters (0.51 to 0.55 in) between some bones during the chewing cycle. Rybczynski and colleagues were not convinced that the Weishampel model is viable, but noted that they have several improvements to implement to their animation. Planned improvements include incorporating soft tissue and tooth wear marks and scratches, which should better constrain movements. They note that there are several other hypotheses to test as well. Further work by Casey Holliday and Lawrence Witmer found that ornithopods like Edmontosaurus lacked the types of skull joints seen in those modern animals that are known to have kinetic skulls (skulls that permit motion between their constituent bones), such as squamates and birds. They proposed that joints that had been interpreted as permitting movement in dinosaur skulls were actually cartilaginous growth zones
°
.The immobile skull model was challenged in 2009 by Vincent Williams and colleagues. Returning to tooth microwear, they found four classes of scratches on Edmontosaurus teeth. The most common class was interpreted as resulting from an oblique motion, not a simple up-down or front-back motion, which is more consistent with the Weishampel model. This motion is thought to have been the primary motion for grinding food. Two scratch classes were interpreted as resulting from forward or backward movement of the jaws. The other class was variable and probably resulted from opening the jaws. The combination of movements is more complex than had been previously predicted. Because scratches dominate the microwear texture, Williams et al. suggested Edmontosaurus was a grazer instead of a browser, which would be predicted to have fewer scratches due to eating less abrasive materials.
°
Candidates for ingested abrasives include silica-rich plants like horsetails and soil that was accidentally ingested due to feeding at ground level.Reports of gastroliths, or stomach stones, in the hadrosaurid Claosaurus are actually based on a probable double misidentification. First, the specimen is actually of Edmontosaurus annectens. Barnum Brown, who discovered the specimen in 1900, referred to it as Claosaurus because E. annectens was thought to be a species of Claosaurus at the time. Additionally, it is more likely that the supposed gastroliths represent gravel washed in during burial.
°
Gut contents
°
Both of the “mummy” specimens collected by the Sternbergs were reported to have had possible gut contents. Charles H. Sternberg reported the presence of carbonized gut contents in the American Museum of Natural History specimen, but this material has not been described. The plant remains in the Senckenberg Museum specimen have been described, but have proven difficult to interpret. The plants found in the carcass included needles of the conifer Cunninghamites elegans, twigs from conifer and broadleaf trees, and numerous small seeds or fruits. Upon their description in 1922, they were the subject of a debate in the German-language journal Paläontologische Zeitschrift. Kräusel, who described the material, interpreted it as the gut contents of the animal, while Abel could not rule out that the plants had been washed into the carcass after death.At the time, hadrosaurids were thought to have been aquatic animals, and Kräusel made a point of stating that the specimen did not rule out hadrosaurids eating water plants. The discovery of possible gut contents made little impact in English-speaking circles, except for another brief mention of the aquatic-terrestrial dichotomy, until it was brought up by John Ostrom in the course of an article reassessing the old interpretation of hadrosaurids as water-bound. Instead of trying to adapt the discovery to the aquatic model, he used it as a line of evidence that hadrosaurids were terrestrial herbivores. While his interpretation of hadrosaurids as terrestrial animals has been generally accepted, the Senckenberg plant fossils remain equivocal. Kenneth Carpenter has suggested that they may actually represent the gut contents of a starving animal, instead of a typical diet. Other authors have noted that because the plant fossils were removed from their original context in the specimen and were heavily prepared, it is no longer possible to follow up on the original work, leaving open the possibility that the plants were washed-in debris.
°
Posted ImageInteractions with theropods
°
Edmondosaurus predator T rex attack on EDMONTOSAURUS dino2 °
The time span and geographic range of Edmontosaurus overlapped with Tyrannosaurus, and an adult specimen of E. annectens on display in the Denver Museum of Nature and Science shows evidence of a theropod bite in the tail. Counting back from the hip, the thirteenth to seventeenth vertebrae have damaged spines consistent with an attack from the right rear of the animal. One spine has a portion sheared away, and the others are kinked; three have apparent tooth puncture marks. The top of the tail was at least 2.9 meters (9.5 ft) high, and the only theropod species known from the same rock formation that was tall enough to make such an attack is T. rex. The bones are partially healed, but the edmontosaur died before the traces of damage were completely obliterated. The damage also shows signs of bone infection. Kenneth Carpenter, who studied the specimen, noted that there also seems to be a healed fracture in the left hip which predated the attack because it was more fully healed. He suggested that the edmontosaur was a target because it may have been limping from this earlier injury. Because it survived the attack, Carpenter suggested that it may have outmaneuvered or outran its attacker, or that the damage to its tail was incurred by the hadrosaurid using it as a weapon against the tyrannosaur.
°
Posted Image

°

C) 1997 M.ShiraishiEdmontosaurus ) meaning ‘Edmonton lizard’ (after where it was found, in Edmonton, Alberta, Canada and Greek sauros meaning lizard) was a hadrosaurid dinosaur genus from the Maastrichtian, the last stage of the Cretaceous Period, 71-65 million years ago. A fully-grown adult could have been up to 9 metres (30 feet) long and some of the larger species reached 13 metres (43 feet). Its weight was in the region of 3.5 tonnes, making it one of the largest hadrosaurids.Edmontosaurus was erected by Lawrence Morris Lambe in 1917 from a find in the Edmonton Rock Formation, Alberta, using E. regalis as type species. Marsh named Claosaurus annectens in 1892, but this has now been reclassified as E. annectens. Likewise, Charles Mortram Sternberg named Thespesius in 1926, but this is also a species of Edmontosaurus, namely E. saskatchewanensis.The well-known hadrosaurid genus Anatosaurus has been synonymized with Edmontosaurus. Anatosaurus, meaning “duck lizard”, because of its wide, duck-like bill (Latin anato = duck + Greek sauros = lizard). The type species of Anatosaurus, A. annectens, was re-named Edmontosaurus annectens, forcing the name Anatosaurus to be abandoned as a junior synonym. Similarly, Anatosaurus saskatchewanensis was sunk into Edmontosaurus as E. saskatchewanensis. Two other species of Anatosaurus, A. longiceps (originally Trachodon) and A. copei (the famous mount at the American Museum of Natural History), were found to differ from Edmontosaurus were placed in a separate genus, Anatotitan.Edmontosaurus could pass the toughest food back and forth across the teeth with its muscular cheek pouches. To fit so many teeth into its mouth, they were packed into tight “banks” of up to sixty rows, and new teeth constantly grew to replace lost teeth — analogous to a modern shark. The bones of the upper jaw would flex outwards as lower jaw came up, so the mandible could grind against it. Typical food would have included conifer needles, seeds and twigs, and these have been found in the body cavities of fossilized edmontosaurs. It was evidently a tree-browser.The 1908 discovery in Wyoming was especially remarkable in that paleontologists actually recovered fossilized imprints of Edmontosaurus’ skin. The impression must have been left by the skin drying very quickly and fixing its shape into the mud. It is from these impressions that we know the skin was scaly and leathery, and the thigh muscle was under the skin of the body. This would have given the impression that the leg left its body at the knee, and the whole thigh was under the skin. This only contributes to its resemblance to a duck. It also had a number of tubercles (bumps) along its neck and down its back and tail.Edmontosaurus was bipedal but could certainly have walked on four legs. The forelimbs are shorter than the hinds but not sufficiently that four-legged motivation was unfeasible. The front feet also had hooves on two fingers, and weight-bearing pads like those of Camarasaurus. The rear feet had three funtional toes and all were hoofed. The bone structure in the lower limbs suggests that both the legs and feet were attached to very powerful muscles. The spine curved downwards at the shoulders, so Edmontosaurus would have had a low posture and would have browsed close to the ground. Despite the power of the limbs, Edmontosaurus would only have been slow-moving and had few defensive features. To survive, it must have had keen eyesight, hearing and smell to get early warning of predators. © 2007 Answers Corporation

Edmontosaurus

Edmontosaurus was a Herbivore from the Late Cretaceous Period.

Edmontosaurus

Edmontosaurus

Edmontosaurus meaning ‘Edmonton lizard’ (after where it was found, in Edmonton, Alberta, Canada and Greek sauros meaning lizard) was a hadrosaurid dinosaur genus from the Maastrichtian, the last stage of the Cretaceous Period, 71-65 million years ago. A fully-grown adult could have been up to 9 metres (30 feet) long and some of the larger species reached 13 metres (43 feet). Its weight was in the region of 3.5 tonnes, making it one of the largest hadrosaurids.

Edmontosaurus was een hadrosauriër of eendesnaveldinosauriër behorend tot de groep van de Edmontosaurini. Het was een herbivoor zonder klauwen. Wel kon hij wellicht door een op te zwellen neuszak zijn soortgenoten waarschuwen voor gevaar. Hij was familie vanAnatotitan en leefde tijdens het late Krijt in het huidige Noord-Amerika.

De eerste soort, E. regalis werd in 1917 beschreven door Lawrence Morris Lambe. De geslachtsnaam verwijst naar de stad Edmonton in Canada; de soortaanduiding betekent: “koninklijk” en verwijst naar de enorme omvang van het dier dat een lengte kon bereiken van zo’n dertien meter. Er wordt een tweede soort onderscheiden: E. annectens, in 1892 door Othniel Charles Marsh beschreven als Claosaurus annectus. De derde soort is E. saskatchewanensis. Beide laatste zijn een tijdje ondergebracht bij Anatosaurus.

Een skelet van Edmontosaurus is te zien in Naturalis

Sommige dinosaurussen zijn zo groot dat ze niet op één verdieping van een gebouw zouden passen, zoals deze Camarasaurus in het museum Naturalis in Leiden

Rechts staat het skelet van edmontosaurus opgesteld

°

  • Efraasia                                                                                                                                                                                                                                  Efraasia is een uitgestorven monotypisch geslacht van plantenetende basale sauropodomorfe dinosauriërs. De enige soort, Efraasia minor, leefde ongeveer 210 miljoen jaar geleden, tijdens het Opper-Trias, in het gebied van het huidige Duitsland.

Efraasia

Efraasia

http://www.dinosoria.com/prosauropodes.htm

Efraasia   
Skull reconstruction of Efraasia minor (based on SMNS 12216, 12684, 12667). From Yates, 2003. Scale bar is 5 cm.

http://www.palaeocritti.com/by-group/dinosauria/sauropoda/efraasia

°

  • Einiosaurus—> Einiosaurus is een uitgestorven geslacht van plantenetende ornithischische dinosauriërs, behorend tot de groep van de Ceratopia, dat tijdens het Laat-Krijt leefde in het gebied van het huidige Noord-Amerika

 Einiosaurus had a large downward-curving nasal horn.

http://www.nhm.ac.uk/nature-online/life/dinosaurs-other-extinct-creatures/dino-directory/einiosaurus.html

Einiosaurus

MfN Berlin Elaphrosaurus mount

http://dinosaurpalaeo.wordpress.com/2012/10/04/theropod-thursday-29-elaphrosaurus/

http://dinosaurpalaeo.wordpress.com/2012/10/05/addendum-to-theropod-thursday-29-elaphorsaurus/?like=1&_wpnonce=1fdff1cd1c

ancestor-small-eoraptor20lunensis

eoraptor-final

Eoraptor

eorap1

KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA

theropods <—documentatiemap & beeldmateriaal  

°

KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA
E.Tyrannus   lengi   Eotyrannus (“dawn tyrant”) was a tyrannosauroid theropod dinosaur hailing from the Early Cretaceous Wessex Formation beds, included in Wealden Group, located in the southwest coast of the Isle of Wight, United Kingdom. The remains, consisting of assorted skull, axial skeleton and apendicular skeleton elements, from a juvenile or subadult, found in a plant debris clay bed, was described by Hutt et al. in early 2001. The etymology of the generic name refers to the animal’s character as an “early tyrant”, while the specific epithet is a mention to the discoverer of the fossil. Eotyrannus is a 6 meter-long theropod whose tyrannosauroid character is given by serrated premaxillary teeth with a D cross section, proportionally elongate tibiae and metatarsals. Primitive characters for Tyrannosauroidea are the elongate neck vertebrae and the long well developed arms forelimbs along with the undecorated dorsal surface of the skull, unlike the more advanced tyrannosaurids. However this animal, proportionally, has one of the longest hands in Theropoda known to date.This theropod would be a probable predator of such herbivorous dinosaur species as Hypsilophodon and Iguanodon. E. lengi’s find corroborates the notion that early tyrannosaurs were gracile with long forelimbs and three-fingered grasping hands though the big size of the animal either means that early evolution for this clade was carried out at a big size or Eotyrannus developed big size independently. The find of this animal in Europe puts interesting questions to the purported Asian origin for these animals along with North American Stokesosaurus and European Aviatyrannis arguing for a more complex biogeography for tyrannosaurs.Order: Saurischia
Suborder: Theropoda
Superfamily: Tyrannosauroidea
Genus: Eotyrannus

(Greek for “lizard in the tree”); Woodlands of Asia
Late Jurassic (150 million years ago)
About 6 inches long and one pound Probably omnivorous
Tiny size; long arms with clawed handsArchaeopteryx gets all the press, but there’s a convincing case to be made that Epidendrosaurus was the first reptile to be closer to a bird than to a dinosaur. This pint-sized theropod was less than half the size of its more famous cousin, and it’s a sure bet that it was covered with feathers. Most notably, Epidendrosaurus appears to have been adapted to an arboreal (tree-dwelling) lifestyle–its small size would have made it a simple matter to hop from branch to branch, and its long, curved claws were likely used to pry insects from tree bark.
So was Epidendrosaurus really a bird rather than a dinosaur?
As with all of the feathered “dino-birds,” as these reptiles are called, it’s impossible to say.
It’s better to think of the categories of “bird” and “dinosaur” as lying along a continuum, with some genera closer to either extreme and some smack in the middle.
 
  • Erectopus      —>Erectopus is een geslacht van vleesetende theropode dinosauriërs, behorend tot de Tetanurae, dat tijdens het vroege Krijt leefde in het gebied van het huidige Frankrijk. De enige benoemde soort is Erectopus superbus.

erectopus superbus

Fossil skull of the Cretaceous therizinosaur Erlikosaurus andrewsi (Credit: Image by Emily Rayfield, University of Bristol)
  • (Ichnofossil )Eubrontes (?) Glenrosensies ,

track with partly mud-collapsed digits
Track name: Eubrontes glenrosensis sp. 
Somervell County, Texas
Glen Rose Limestone
Lower Cretaceous (110 million years)

Sci_prew_01

Eubrontes (?) glenrosensis SHULER, published by Adams et al. in Palaeontologia Electronica in 2010.

(The “toes” in the figure above)  =

_The figure above is both an indirect vindication of Weems’ work, and a warning: many dinosauriformian and dinosaurian lineages are so convergent that they make highly similar tracks across vast distances in space and time!

http://dinosaurpalaeo.wordpress.com/2013/02/22/science-sneak-preview/http://dinosaurpalaeo.wordpress.com/2013/02/24/science-preview-elucidation/

Weems in 2003, in a very detailed study of the pedal morphology and posture of Plateosaurus, noted the excellent correlation between Plateosaurus and the Connecticut Eubrontes tracks

  1. (   March 6, 2009

    ” a trackmaker assignment is a hypothesis.

    Eubrontes isn’t a dinosaur body-fossil genus. It’s an ichnotaxon–in this case a footprint genus. There are no Eubrontes skeletons out there. The name is restricted to the footprint morphotype alone. Ignoring the issues with slapping Latin bionomials on sedimentary structures, this is a common practice and Eubrontes fossils represent a fairly characteristic type of footprint shape found across North America in Lower Jurassic rocks.

    The question of what animal made Eubrontes is a different issue, but identifying a footprint as a Eubrontes track is a matter of studying the footprint itself and comparing it to other footprints. There need not be dinosaur skeletal feet preserved nearby that fit the tracks. Again, the issue of who made the fooprint is a different issue from figuring out whether or not the track morphology is consistent with the morphotype that is known as Eubrontes. ”

    http://scienceblogs.com/pharyngula/2009/03/06/how-did-dinosaurs-sit-down/

Weems, R.E. 2003. Plateosaurus foot structure suggests a single trackmaker for Eubrontes and Gigandipus footprints, p. 293–313.

Eubrontes

E. Hitchcock 1845, p. 23.

Type species: Eubrontes giganteus E. Hitchcock 1845, p. 23.

Lithographs and photographs of Eubrontes giganteus and referred specimens (from Olsen et al., 1998):(Scale, 5 cm, in the lithographs added by authors)

A, lithograph of AC 15/3, Hitchcock (1836, Fig. 21)B, lithograph of AC 15/3, Buckland (1836, Pl. 26b, Fig. 1)

C, lithograph of AC 15/3, Hitchcock (1848, Pl. 1, Fig. 1)

D, lithograph of AC 15/3, Hitchcock (1858, Pl. 57, fig 1)

E, type of Eubrontes giganteus AC 15/3

F, specimen referable to Eubrontes giganteus, in situ, at the locality for AC 15/3, the Dinosaur Footprint Reservation, Holyoke, Massachusetts

G, AC 45/8, the specimen substituted for the type of Eubrontes giganteus by Hitchcock (1865) and followed by most later workers.

H, AC 45/1, specimen figured by Lull (1904, 1915, 1953) as a referred specimen of Eubrontes giganteus. Scale is 5 cm.

http://paleo.cc/casts/ktrackcasts.htm

 

File:Euoplocephalus-tutus-1.jpg

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Euoplocephalus-tutus-1.jpg      //Euoplocephalus-Skeleton in im Senckenberg Museum, Frankfurt//

Life restoration of Euoplocephalus.

  • Euoplocephalus       Euoplocephalus  Thyreophora/Ankylosauridae

Built like an armored tank, Euoplocephalus ambled through the late Cretaceous landscape, well equipped to withstand attack from any other dinosaur. Low slung and broad, the back of Euoplocephalus bore rows of bony shields with some taller spikes over the shoulders and at the base of the tail. There were also spikes on the dinosaur’s cheeks and behind each eye, protecting the head.

The most lethal weapon in Euoplocephalus’s armory was the double-headed club at the end of the long, stiffened tail. The base of the tail was quite flexible, but the last third was welded into a stiff rod by long struts growing out of each vertebra. The tail club could be swung most effectively from side to side, swiping at the feet of an attacking predator. If it connected with full force, it could shatter the ankle bones of the attacker, a wound that could later prove fatal.

Euoplocephalus had a compact, rounded head. Like other ankylosaurids, but unlike nodosaurids, it had a complex and convoluted nasal passage in the skull, but the function that this served is not clear. Perhaps the extra length given by the twists and loops allowed air to be warmed while the animal was breathing in, or perhaps this passage collected moisture from air being exhaled. The passage may also have been lined with sensors that gave Euoplocephalus an enhanced sense of smell for detecting food, predators, or potential mates.

The mouth had a broad beak at the front and a wide palate lined with small teeth. This arrangement suggests that Euoplocephalus was not particularly selective about what it ate and would consume almost any plant material that it could reach.

Around 40 specimens of Euoplocephalus have been found. All were isolated finds, which suggests thst these animals were loners rather than pack or herd animals. Packs and herds provided plant-eaters with a defense against predators but, perhaps because it was so heavily armored, Euoplocephalus had no need to rely on group behavior for protection.

Skeleton of Euoplocephalus
Euoplocephalus is medium- to large-sized ankylosaurid dinosar and is common from the Upper Cretaceous sediments of North America. It has slit-like nostrils, divided by a vertical septum. As in other ankylosaurids, this dinosaur has small teeth, and tooth shape indicates a herbivorous diet.
Euoplocephalus  stratigraphy     Jan 30, ’13  by Tim    /Consulting THE DINOSAURIA, I note that   Euoplocephalus  is known from the Upper Two Medicine formation as well as the Dinosaur Park. No doubt, that is why Euoplocephalus is thought to have outlasted Scolosaurus and Dyoplosaurus. The three genera may seem coeval in Dinosaur Park strata, but the Upper Two Medicine is younger than the Dinosaur Park. Available stratigraphic data suggests Scolosaurus and Dyoplosaurus disappeared about 75 MYA, but Euoplocephalus lasted until 72-71 MYA, or roughly the end of the Campanian. Euoplocephalus may have been eliminated by the Bearpaw transgression, inasmuch as ankylosaurids preferred interior as opposed to near-marine habitat. Of course, North American ankylosaurids weren’t eliminated entirely c 71 MYA, since the early Maastrichtian taxon and Ankylosaurus lived in the same region later. They or their ancestors may have inhabited areas less affected by the transgression.

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_dinosaurs

Support Wikipedia

Ingedeeld onder dinosauricon, evodisku E, evolutie, Paleontologie Tagged with , , ,

DINOSAURICON C

september 30, 2012 Plaats een reactie

C

Camarasaurus skull.

http://www.acad.carleton.edu/curricular/BIOL/classes/bio302/Pages/camarasaurus.jpg

Camarasaurus Camarasaurus

paper Dinosaur / Lindahall

40. The Carnegie Juvenile Camarasaurus, 1925

Photo

The reason the Osborn/Mook memoir on Camarasaurus was described as “almost definitive” (see item 39) is that one year after its publication, a fully articulated and nearly complete skeleton of a juvenile Camarasaurus was recovered from the Carnegie quarry, which shortly after this find became the Dinosaur National Monument. This massive slab (actually four slabs, joined together after shipment from the quarry) was and is the most perfect sauropod skeleton ever discovered. In 1925 Gilmore described the specimen in this fully illustrated memoir. The photograph reproduced at upper left shows the specimen as it was when found.

The Museum decided to display the skeleton as a panel mount, and another photograph shows the fossil as displayed (see illustration at lower right). Comparing the two reveals that the skeleton was allowed to retain its original position, except that the tail was straightened out, a few displaced bones were re-articulated, and the missing left ilium was provided from another specimen. The flat bone found next to the tail is a sternal plate, which was placed beneath the neck in the final display.

Photo

The articulation of the bones allowed Gilmore to conclude that Camarasaurus did not have its highest elevation at the shoulders, as Osborn, Mook, and Christman had reconstructed it, but rather stood highest at the hips, like Apatosaurus and Diplodocus.

The monograph contains a large folding plate with a corrected restoration of the skeleton. The photographs were taken by Arthur S. Coggeshall, and the line drawings and the full skeletal restoration were the work of Sydney Prentice.

Source Gilmore, Charles W.      “A nearly complete articulated skeleton of Camarasaurus, a saurischian dinosaur from the Dinosaur National Monument, Utah,” in: Memoirs of the Carnegie Museum, vol. 10 (1925), pp. 347-384. This work was on display in the original exhibition as item 40.

Camarasaurus is een sauropode dinosauriër behorend tot de groep van de Camarasauromorpha. Dit dier werd 18 tot 20 meter lang. Hij leefde in het Late Jura net als vele andere sauropoden.

Bij het geslacht werden door Edward Drinker Cope en Othniel Charles Marsh verschillende soorten onderscheiden waarvan tegenwoordig in ieder geval nog de oorspronkelijke twee erkend worden: respectievelijk C.supremus en C.grandis, beiden uit 1877.

Het dier had geen kiezen om planten of vlees mee te vermalen. Hij leefde voornamelijk van planten en heel misschien af en toe een insect. Zijn nek stond redelijk rechtop. Zo kon hij bij blaadjes die hoger groeiden

De tanden van sauropoden waren aangepast om plantendelen van de takken te trekken en niet om mee te kauwen. Dit was ook zo bij Camarasaurus.


Camptosaurus May 13, 2011  Filed under: Ornithopoda —   The original species of Camptosaurus is based on ten partial skeletons, ranging from juveniles to adults. The species is well-known from the mounted skeletons of a juvenile and an adult collected by Fred Brown and William H. Reed in the 1880s in Wyoming, USA, and put on display in the Smithsonian Institution in Washington DC. The English species is a nomen dubium and may not even be an ornithopod.

  
Camptosaurus
_
camptosaurus1
°
Camptosaurus083
°
ROM camptosaurus
//some people think they were obligate bipeds, thus the warning label on the photo  page on wikimedia . And as mentioned: more research needed.
-Camptosaurus,_ROM
°
WARNING   ;   the bipedal gait of the animal is  almost certainly  wrong  
°
Factbox °
//Name: Camptosaurus, meaning ‘flexible lizard’  Size: 7m long and up to 6m tall  Food: plants Lived: 155-140 million years ago, in the Late Jurassic and Early Cretaceous Periods in western Europe and North America
Camptosaurus is very similar to its cousin Iguanodon, a genus which was a characteristic feature of the landscape of the later early Cretaceous period in Europe. However, its head is longer and lower, and it has four toes on the back foot rather than three. Its heavy body can be carried on four legs (or on two, ? )  both its front five-fingered feet and its hind feet carrying weight-bearing hooves. Its long mouth contains hundreds of grinding teeth and it has a beak at the front. Its food would be kept in cheek pouches while chewed.
The curved thigh bone of this dinosaur enabled it to run quite fast on its powerful hind legs. As it ran, Camptosaurus balanced its bulky body with its heavy tail. This peaceful dinosaur had no weapons, such as horns or sharp claws, and the only way it could escape larger carnivorous dinosaurs was to run away. The strong, agile rear legs were made for running. It needed to be able to escape from an Allosaurus that could easily overpower even the largest Camptosaurus. Its front legs were small but strong and were used for slow movement during feeding and grubbing around in the brush. It fed with its short front legs on the ground, and the tall hips and rounded curve of the tail gave Camptosaurus a curved or bent profile. This is how it got its name.
It is possible that the original species of Camptosaurus is the only true one. The others may be species of Iguanodon.
camptosaurus NHM
camptosaurus 001
  • camptosaurus elbow and hands hands and elbow   MHN

http://youtu.be/sp2v1Wjr3NI

Photo Album carcharodontosauridae

Carnotaurus sastrei , is one of the strangest dinosaurs to have come from South America. It was discovered in Patagonia, the southern tip of Argentina.
The most unusual feature of this meat-eating dinosaur was that it had two short, knobby eyebrow-horns and a small, deep shaped skull, making it look somewhat like a bull. These characteristics are reflected in its name. The horns were probably used more to impress females than for fighting.
Carnotaurus was fierce looking fellow. Its eyes faced forward, which is unusual in a dinosaur, and may indicate binocular vision and depth perception. It could look you in the eye, then flash a mouthful of flesh-tearing teeth, which enough to scare the pajamas off anything.
. Although the upper part of the skull seems powerful, the lower part appears slender and weak. The snout is incredibly blunt and deep, giving Carnotaurus the appearance of a dinosaur bulldog. Perhaps the strangest feature of this theropod is its tiny, underdeveloped arms, probably the tiniest of any of the larger meat-eaters. Its arms were so short that the hands appeared to sprout almost directly from the elbows. The forearms were not much longer than the fingers and they did not bend. It had primitive four-fingered hands and one of the fingers was a backward-facing spike. The palms faced outwards.
Carnotaurus sastrei was discovered in province of the Chubut by doctor A’ngel Tailor, who noticed a concretion of bone fragments. It was excavated in 1984 by José F. Bonaparte, who led a paleontological expedition of the Argentine Museum of Natural Sciences. it seemed that it was impossible to extract that material because it was on a tremendously hard rock, but eventually a single nearly complete skeleton has been described including impressions of skin along almost the entire right side.
Carnotaurus provided the best theropod skin impressions ever found. The skin was leather-like and lined with rows of bumps, that become larger toward the spine. These small cone-shaped nodules, each about two inches (5 cm) across, were regularly spaced over its body. Bonaparte says that when dying, this animal had been thrown on the mud, that when becoming hardened perfectly copied the texture of the leather. Although closely related to the feathered dinosaurs, the highly-detailed skin impressions showed no sign of feathers.

SKELET RECONSTRUCTION
by Scot Hartman

http://skeletaldrawing.blogspot.com/2012/03/carnotaurus-delving-into-self-parody.html#more

 
(click on the  drawing   )
This is Carnotaurus sastrei, a theropod that seems to be little more than a mouth with a set of legs to carry it around. Carnotaurus belongs to an aberrant group of theropods called abelisaurs, which dominated much of the southern hemisphere during the Cretaceous. While all abelisaurs appear odd to our tetanuran-biased eyes, it seems like Carnotaurus is striving for weirdness as a means to its own end; as if it were making some sort of meta-commentary on abelisaur diversity.
 
 
 
 
The hyoid bones –
 the bones that support several muscles, including in dinosaurs the tongue musculature. Being long, slender bones that don’t directly articulate to other bones, hyoids are often not found (and other times are probably not collected or m-identified). Even when they are found, their lack of a direct connection to other bones makes restoring them problematic. In Carnotaurus this wasn’t a problem, as they were found in direct association with the underside of the mandible, apparently in their life position. The fact that extensive skin impressions were found with Carnotaurus reinforces the likelihood that the soft tissue holding the hyoid in place had not been disturbed.
In the skeletal above you can see part of the hyoid sticking out from under the bottom-rear part of the jaw. Part of the hyoid is obscured, but there’s not much I can do about that. Having the hyoid is actually pretty useful – the trachea and esophagus have to pass through it (or above it), so having a properly positioned hyoid constrains the throat tissue.
Carnotaurus is also striking due to its advanced arm reduction – in side view the arms almost disappear, as they don’t even extend past the stomach. What on Earth could such arms be used for? Hold on to that thought, as I’m not ready to go public with my thoughts on that just yet. But it sure reinforces the “legs carrying a head” image.
The back and neck also have osteological structures that raise up to, or above the level of the neural spine. So most of the animal should be restored as having a remarkably flat top. Given how narrow the head is, this must have produced a really strange life appearance.
A final note on the skeletal itself: while Carnotaurus is a wonderfully complete specimen, the lower legs and much of the tail is missing, so those elements were restored after its close cousinAucasaurus.
Carnotaurus January 25, 2012  Filed under: Theropoda —

This large predatory dinosaur had a thick, powerful neck, a bull-shaped head and very short forearms for its size.

Carnotaurus was previously considered to be a member of the group of dinosaurs known as the carnosaurs. However, the group has since been defined to encompass only the allosaurs and their closest kin. It is now classified as an abelisaurid. Carnotaurus had a shorter and deeper skull than Tyrannosaurus and had hornlets over its eyes.

An almost complete skeleton of Carnotaurus was extracted with difficulty from the hard mineral nodule in which it was preserved in Argentina. The deep skull suggests that it may have had an acute sense of smell, but the strength of the jaws and neck implied by the muscle attachments seem at odds with the weakness of the lower jaw and teeth.

Factbox  //Name: Carnotaurus, meaning ‘meat-eating bull’  Size: 7.5m long and 3.5m high Food: meat, mainly other dinosaurs Lived: 100-90 million years ago in the Middle to Late Cretaceous in South America

The head is very short and squashed-looking, with a shallow, hooked lower jaw. Two horns stick out sideways from above the eyes, probably being used for sparring with rivals. The arms are extremely short with no apparent forearms, even shorter than the tiny arms ofTyrannosaurus. They form mere stumps with four miniscule fingers. The skin texture, the best-known of any theropod, has a groundmass of small, pebbly scales but with large, conical scutes forming rows along the sides.

The skull of Carnotaurus has an enormous hole in front of the eye sockets – this is known as the antorbital fossa. All theropods possess this, but only in the abelisaurids is it so large

Its long, muscular hind legs may have made Carnotaurus much more agile than some other theropods. It would have been able to rush up on its prey and take it by surprise, probably using its sharp claws to slash and grip, while its powerful jaws took out chunks of flesh.

Although Carnotaurus had a very strong skull, it also needed to be light enough to move easily. There were spaces in the sides of the skull to help make it lighter. By jerking its head back, Carnotaurus could tear its prey apart. The teeth in the upper jaw could slice through the flesh, which was held by the lower jaw. Carnotaurus had teeth about 4cm long which curved backwards to help it keep hold of its victim.

Carnotaurus was found in a vast area of grassland and semi-desert called Patagonia in Argentina in 1985. It was an exciting find because the remains gave scientists a very good idea of what this dinosaur’s skin looked like. Along the surface of the body, from head to tail, there were rows of cone-shaped bumps. Rows of big, raised sclaes stood out from the smaller bumps on Carnotaurus’ head, making a pattern around the eyes and on the upper part of its snout.

Carnotaurus was as heavy as a car, almost as tall as an elephant and ran on two legs. Its long backbone was like a big girder supporting the weight beneath. Long rib bones from shoulder to hip gave Carnotaurus extra protection and support.

When Carnotaurus was moving at top speed it would have been unstable without its tail. Carnotaurus used its long, muscular tail to help it keep its balance. This enabled it to push its head forward to seize hold of its struggling prey.

At the top of its short deep head, Carnotaurus had a pair of small, flat horns. These jutted forward over its eyes rather like little wings. Unlike the ceratopsians, such as Triceratops, Carnotaurus’ horns were too small to have been used for defence. Experts think that they may have been coated in extra layers of horn, which would have made them longer. Like stag deer, it is also possible that the male Carnotaurus had larger horns than the females.

Centrosaurus nasicornis

Gehoornde hagedis
Afbeelding Centrosaurus nasicornis

: Krijt: Ornitischia: Herbivoor: 6m

Deze planteneter hoort bij de Ceratopsia (‘gehoornde dinosauriërs’), net als zijn verwanten Chasmosaurus en Triceratops. En dat kan je goed zien: deze dino heeft een kort nekschild, twee kleine hoorns boven de ogen en één grote hoorn op de snuit. Hij heeft ook een scherpe papegaaienbek, waarmee hij planten kon afknippen. Hij liep dus rond met een schaar op zijn snoet.

Deze dino leefde 75 miljoen jaar geleden. Paleontologen vonden hem in Noord-Amerika.

KBIN

 

this rather lovely centrosaurus skeleton. nearly complete from head to toe…  it had toe bones. this skeleton apart from some vertebrae was complete

Another lovely centrosaurus… (or if you’re into brown’s interpretation =  the type specimen of monoclonius nasicornis.).. skeleton. Again nearly complete head to tail.

Ceratopsia

 

            torosaurus
triceratops_sexual_dimorphism_by_tomozaurus-d4cdmch
ceratopsia
  Figure 10.Ceratopsia.
(a) Skulls of Psittacosaurus and (b) Protoceratops.

A protoceratops flock.

Protoceratops skull growth series.
From left: Small Juvenile, Large Juvenile, Small Adult, Large Adult.


A Psittacosaurus flock

List of ceratopsian genera by classification and location follows a review by Thomas R. Holtz, Jr. in 2010.

 

Ceratosaurus     Ceratosaurus         

http://www.dinosoria.com/ceratosaurus.htm

Plusieurs squelettes de Ceratosaurus adultes ont été retrouvés à ce jour. C’est le plus grand et d’une certaine manière le plus primitif des cératosaures. Il a de nombreux points communs avec Allosaurus. Cependant, il montre plusieurs différences subtiles. En particulier, sa main possède quatre doigts développés, à la différence d’Allosaurus qui n’en a que trois. En comparaison, Cératosaurus semble avoir été plus agile.

Ceratosaurus “Lézard cornu ” possédait trois orteils munis de griffes.

Selon les espèces, la taille est estimée entre 5,7 et 6 m.

Ceratosaurus vivait en Amérique du Nord, en Europe et en Afrique. Les fossiles ont été retrouvés dans le Colorado et le Wyoming. D’autres fossiles ont été découverts au Portugal et en Tanzanie.

Les fossiles sont tous datés du Jurassique supérieur.

Il portait une petite corne sur le museau, juste derrière les narines. Cette corne était trop fine pour servir d’arme. On ne connaît pas exactement la fonction de cette corne. Peut-être servait-elle à la parade amoureuse ?

Ses mâchoires imposantes avaient des dents incurvées et acérées

La rangée de plaques osseuses, qui forme une crête dentelée le long de son dos, aurait pu servir à réguler sa température.

Il portait également une petite crête devant chaque oeil.

Les empreintes, trouvées dans les roches de la Formation Morrison, dans l’ouest des Etats-Unis, montrent que ces dinosaures se déplaçaient en groupe. Ils pouvaient peut-être s’associer pour chasser ou pourquoi pas avoir une organisation “sociale”.

Classification: Saurischia Theropoda Ceratosauria        Plusieurs espèces ont été décrites:

Ceratosaurus nasicornis
Ceratosaurus ingens
Ceratosaurus magnicornis
Ceratosaurus roechlingi
Ceratosaurus willisobrienorum

The Largest Ceratosaurus


Eastern Utah’s Cleveland-Lloyd dinosaur quarry is a treasure trove of predatory dinosaurs. In addition to elements from more than 46 individual Allosaurus, this fossil-rich pocket has yielded remains of rarer predators that lived in the region 150 million years ago, including the little-known Marshosaurus and the tyrannosaur Stokesosaurus.
The charismatic, well-ornamented predator Ceratosaurus has been uncovered from these deposits, too, but the particular individual found in the Jurassic quarry might belong to a species that was only recently recognized.
Since the late 19th century, the Ceratosaurus genus has been best represented by one species: Ceratosaurus nasicornis.
Paleontologist O.C. Marsh included a beautiful reconstruction of this dinosaur in a kangaroo-like pose in his essential 1896 tome The Dinosaurs of North America. In 2000, however, paleontologists James Madsen and Samuel Welles named two additional species in their detailed monograph on the osteology of Ceratosaurus.
One, represented by an articulated skeleton found in Colorado’s Fruita Paleontological Area, was named Ceratosaurus magnicornis,
and the unusual Cleveland-Lloyd specimen was dubbed Ceratosaurus dentisulcatus.

The Cleveland-Lloyd species was not found all together in a single, articulated skeleton. Work over many years turned up the scattered remains of what Madsen and Welles considered to be a singleCeratosaurus individual.
When the isolated parts were viewed together, the paleontologists were struck by the size of the dinosaur. This Ceratosaurus was significantly larger than any found before. (I have seen these fossils myself in the Natural History Museum of Utah collections, and compared to the skeleton on display at the Smithsonian National Museum of Natural History, the Cleveland-Lloyd Ceratosaurus is huge.) What Masen and Welles called Ceratosaurus dentisulcatus also differed in various anatomical aspects such as larger, more recurved teeth and a nasal opening set lower down at the front of the skull. Sadly, the portions of the skull which preserved the dinosaur’s ornaments were not found, so we don’t know how this species might have differed from others in this respect.
It’s difficult to say how large this individual actually was. The Cleveland-Lloyd Ceratosaurus was much larger than the roughly 17.5-foot specimen that formed the basis of previous anatomical descriptions, and informal estimates have placed the larger species at about 28 feet. Yet, given the new interest in dinosaur growth, I have to wonder if Ceratosaurus dentisulcatus really represents a bigger, badder species than Ceratosaurus nasicornis. Ceratosaurus is a relatively rare dinosaur, so much so that we still don’t have a good idea of how individuals varied from one to another, nor do we have a solid understanding of Ceratosaurus growth. Maybe the Cleveland-Lloyd Ceratosaurus is just an older, and therefore larger, individual of Ceratosaurus nasicornis in the same way that the dinosaur often called Saurophaganax might be an older or particularly large variant of Allosaurus. Even though the dinosaurs of the Morrison Formation have been known for a long time and seem familiar, there is much we still don’t know about their biology.
References:   Madsen JH, Welles SP. Ceratosaurus (Dinosauria, Therapoda), a Revised Osteology. Miscellaneous Publication. Utah Geological Survey.                                                          Brian Switek

< Especes dinosaures

V.B (05.2003) M.à.J 30.01.2006

Picc © Joe Tucciarone and Jeff Poling

Ceratosaurus / meaning ‘horned lizard’, in reference to the horn on its nose (Greek keras/keratos meaning ‘horn’ and sauros meaning ‘lizard’), was a large predatory dinosaur from the Late Jurassic Period, found in the Morrison Formation of North America, in Tanzania and possibly in Portugal. It was characterized by large jaws with enormous, bladelike teeth, a large, blade-like horn on the snout and a pair hornlets over the eyes. The forelimbs were powerfully built but very short. The bones of the sacrum were fused (synsacrum) and the pelvic bones were fused together and to this structure (Sereno 1997) (i.e. similar to modern birds). Evidence suggests that there may also have been a row of small spurs or even a low sail, along the spine.

Discovery and species

Ceratosaurus is known from the Cleveland Lloyd Dinosaur Quarry in central Utah and the Dry Mesa Quarry in Colorado. The type species, described by O. C. Marsh in 1884 and redescribed by Gilmore in 1920, is Ceratosaurus nasicornis. Two further species have recently been described in 2000, C. magnicornis, and dentisulcatus. However, additional species, including C. ingens, C. stechowi and a species that has been referred to as C. meriani, from Portugal, have been described from less complete material. While C. nasicornis remains the type species and is cited at around 6 meters (20 feet) in length, additional finds indicate that this species may be misleadingly small, and that Ceratosaurus was likely larger. Very scant remains of a Ceratosaurus-like theropod have been found in Tanzania and would have belonged to an animal at least 15 meters (50 feet) in length, much larger than Allosaurus.

Paleobiology

Ceratosaurus lived alongside dinosaurs such as Allosaurus, Torvosaurus, Apatosaurus, Diplodocus, and Stegosaurus. It may have competed with Allosaurus for prey, though it was smaller at around 6 to 8 meters (20-27 feet) in length, weighing 500 kg up to 1 tonne. Ceratosaurus had a longer, more flexible body, with a tail shaped like a crocodilian. This suggests that it was a better swimmer than the stiffer Allosaurus. A recent study by Bakker confirmed that Ceratosaurs generally hunted aquatic prey, such as fish and crocodiles, although it had potential for feeding on large dinosaurs. The study also suggests that sometimes adults and juveniles ate together. This evidence is, of course, very debatable and Ceratosaurus tooth marks are very common on large, terrestrial dinosaur prey fossils.

Classification

Relatives of Ceratosaurus include Elaphrosaurus and the abelisaur Carnotaurus. The classification of Ceratosaurus and its immediate relatives has been under intense debate recently. In the past, Ceratosaurus, the Cretaceous Albelisaurs and the primitive Coelophysoidae were all grouped together and called Ceratosauria, defined as theropods closer to Ceratosaurus than to the lineage of aves. Recent evidence, however, has shown large distinctions between the later, larger and more advanced Ceratosaurs and earlier forms like Coelophysis, leading to the naming of the later theropods as Neoceratosauria and closer to, or perhaps even ancesteral to, Tetanuran carnosaurus like Allosaurus. Many Theropods no longer considered close to Ceratosaurus were once classified as relatives, including Eustreptospondylus and Yangchuanosaurus. While it is likely that they are not Neoceratosaurs these ‘more advanced’ theropods do display a sort of middle ground of primitive characteristics compared to Allosaurs (Eustreptospondylus lacks the Allosaur expanded boot-shaped pubic bone, instead having a rod shaped pubis like Ceratosaurus. Many Sinraptors and Allosaurs have a tendency to grow elaborate and multiple horn rows, very visible in Yangchuanosaurus and prominent in Ceratosaurus). Some of the most modern publishings have even begun listing Ceratosaurus as a basal Tetanurae and closer to Allosaurus than Coelophysis. While considered distant from the lineage of aves among the theropods, Ceratosaurus and its kin were still very bird-like and even had a more ‘advanced-looking tarsus than Allosaurus. As with all dinosaurs, the more fossils found of these animals, the better their evolution and relationships can be understood.

Info Copyright © 2006 Answers Corporation

Ceratosaurus nasicornis was een een theropode dinosauriër uit het Jura.

Ceratosaurus werd in 1884 beschreven door Othniel Charles Marsh. Hij is gevonden in lagen van zo’n 150 miljoen jaar geleden in de Verenigde Staten en Afrika, gebieden die zich toen nog op één continent bevonden.

Ceratosaurus was ongeveer zes m lang en 2.50 m hoog, en had enkele kenmerkende eigenschappen. De meeste theropoden zoals Allosaurus hebben hoorns. De twee boven de ogen waren klein en leken meer op kammetjes, zo ook bij Ceratosaurus: bij hem echter was de hoorn op de neus (althans de middenlijn van de schedel, achter de neusgaten) sterk vergroot, en kon, hoewel vrij plat, met recht een ‘hoorn’ genoemd worden. Er was ook een kleiner hoorntje meer achter op de schedel. Sommige schedels hebben grotere hoorns dan andere. Dit kan twee dingen betekenen: er waren verschillende soorten, of er waren verschillen tussen de seksen. De functie van de hoorns is onduidelijk, misschien werden ze door de mannetjes gebruikt bij gevechten. De hoorn op de neus zou ook een geducht wapen kunnen vormen, waarmee het dier prooien aanviel en zich verdedigde tegen de grotere roofdieren, zoals Allosaurus – maar dat kan alleen maar zo geweest zijn als het onbekende hoornweefsel een scherpe kartelrand vormde, want de bewaard gebleven botkern is vrij stomp.

Op de rug van Ceratosaurus liepen de erg lange doornuitsteeksels als een kam over de ruggengraat. Deze kam, en de hoorn(s), gaven het dier een draakachtig uiterlijk.

Ceratosaurus had vier vingers, terwijl de meeste andere theropoden uit de late Jura er drie hadden. In het vroege Jura en het late Trias kwamen wel meer viervingerige theropoden voor (ook vijfvingerige). Deze primitieve eigenschap toont in samenhang met vele andere kenmerken aan dat Ceratosaurus een theropode was uit één van de twee hoofdvertakkingen van de Theropoda, die zelfs naar deze soort genoemd is: de Ceratosauria; de andere vertakking heet de Tetanurae. De vierde vinger was wel kleiner, en had geen klauw.

In 2000 zijn twee andere soorten beschreven: C. magnicornis en C. dentisulcatus. Het is nog zeer omstreden of het hier inderdaad om aparte soorten gaat. De laatste vorm is ongeveer 60% langer. Daar dinosauriërs typisch nooit ophielden met groeien kan het ook om een groot individu van C. nasicornis gaan. De andere vorm had, zoals de naam reeds aangeeft, een grotere hoorn – maar dat is vermoedelijk een zeer variabel kenmerk. Voor een komische noot zorgde in 1995 Pickering door niet-diagnostische resten C. willisobrienorum te noemen, enkel om een tekenstudio te eren. Volgens de regels staat het een ieder vrij om via een publicatie nieuwe soorten te benoemen. De heer Pickering misbruikt deze vrijheid regelmatig.

Een ander vreemd kenmerk van Ceratosaurus , dat hij met vele theropoden deelde, was dat de onvergroeide onderkaken (iedere gewervelde heeft er twee) van de toch al relatief grote (1 m) schedel in het midden (dus aan beide zijkanten van de schedel) gewrichten hadden en ook ten opzichte van elkaar vrij mobiel waren. Dit kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden: allereerst als een vermogen om, net als veel slangen, zijn bek aan de voorkant ‘uit te rekken’. Zo kon het dier vrij grote prooien (bijvoorbeeld de snelle Dryosaurus) in hun geheel doorslikken, als de beide onderkaken van voren uit elkaar klapten. Misschien was dit vanwege de concurrentie van andere roofdieren. Als Ceratosaurus net zoals veel andere dieren gewoon happen uit zijn prooi zou nemen, zou hij niet de tijd hebben om zijn prooi op te eten voordat er aaseters kwamen. Als hij de prooi in zijn geheel kon doorslikken, had hij het volledige maal al op voordat de aaseters de geur konden ruiken. De meer traditionele interpretatie is dat de onderkaaksmiddengewrichten niet naar binnen klapten zodat de punten van voren uit elkaar gingen, maar naar buiten zodat de hele bek korter en breder werd. Dit verhoogt de zaagwerking van de tanden. Voor deze gebruikelijke opvatting pleit het feit dat bij fossielen de onderkaken toch vaak als één geheel bewaard zijn gebleven – wat duidt op vrij strakke kapselverbindingen – en het simpele gegeven dat de normale kaakgewrichten al toestonden de bek enorm open te sperren, terwijl de ingang door de verbreding ook vergroot werd. Ertegen pleit dat mogelijkheid tot de noodzakelijke horizontale beweging van de normale kaakgewrichten nooit aangetoond is.

1. Chilantaisaurus? sibiricus
There are a lot of fragmentary taxa known from a tooth or a vertebra that are poorly described (usually in a useless archaic way) and illustrated in a photo from a single view. What makes sibiricus stand out is that Riabinin (1914) didn’t even identify which element the holotype was, let alone try to describe its features. He just said it was hollow and belonged to the limb of a fairly large theropod, probably a megalosaurid (named as Allosaurus? sibiricus). Even worse, he didn’t illustrate it, only providing six measurements (proximal width 48 mm, proximal depth 39 mm, distal width 68 mm, distal depth 62 mm, cavity width 22 mm, cavity depth 17 mm). Huene (1932) identified it as a distal metatarsal IV without rationale, but said only that it did not permit exact characterization and probably belonged to an allosaurid (renamed Antrodemus? sibiricus). Molnar et al. (1990) then said it was “almost identical with that of C. tashuikouensis in form and proportions of the distal condyle”, so questionably referred it to that genus. You now possess the entirity of published information on sibiricus.

Artist’s restoration of Ceratosaurus.

citipati


Coelurus June 19, 2011

Filed under: Theropoda —
Coelurus would eat anything it came across – even the rotting carcasses of animals killed by other dinosaurs.
It was a nippy little dinosaur, with a small head about the same size as a man’s hand. Its teeth were razor-sharp and curved. Once they had sunk into another animal, it was almost impossible for the prey to wrench itself free. Coelurus also used its powerful teeth and jaws to rip flesh from the rotting carcasses of prey killed by other carnivores.
For a long time Coelurus was thought to have been another specimen of Ornitholestes. However, studies by John Ostrom in 1976 and Jacques Gauthier in 1986 show that the hands are like those of the maniraptorans. In contrast, the neck is nothing like that of a maniraptoran and it is unclear whether this animal fits into the dinosaur family tree.

Factbox
Name: Coelurus, meaning ‘hollow tail’
Size: 2m long
Food: meat, usually dead dinosaurs it found
Lived: about 140 million years ago during the Late Jurassic Period in North America
This animal is another of the small, hunting dinosaurs. It has a strangely down-curved jaw with sharp, curved teeth. The hands are long but not particularly strong, with a wrist joint similar to that of a bird, and very flexible fingers. The ‘hollow tail’ part of the name refers to the deep excavations in the vertebrae of the back and tail, something like those found as a weight-saving measure in sauropods.
Coelurus had very light bones and a stiff tail with hollow bones in it. Its front limbs were short and slim. Its hands were small and weak, with three curved claws. Coelurus had similar, slightly blunter claws on the toes of both back limbs. It used its hands to snatch at its prey and to keep it in its grasp, while ripping it to death with the claws on its feet.
Specimens of Coelurus found in four locations in the same quarry may have come from the one individual. That individual may not even have been fully grown, and so the size estimate here may be on the small side.
Coelurus

Coelurus

Signification : A queue creuse

Taille : 2 mètres de long

Poids : 15 à 30 kilogrammes

Groupe : Théropodes

Famille : Coeluridés

Epoque : Jurassique supérieur (156-137 ma)

Régime alimentaire : Carnivore

Répartition : Etats-Unis (Wyoming)

Coelurus possédait une petite tête (20 cm). Ses os creux rappellent ceux des oiseaux. Il devait sûrement se nourrir de petits lézards et de petits mammifères ou encore d’insectes. Ses proies étaient limitées, étant donné sa petite taille, même si les insectes et les petits lézards proliféraient avec le climat radieux des forêts et des marécages de l’Amérique du Nord du Jurassique supérieur. Même si tenté par les charognes de dinosaures comme Camptosaurus qui gisaient près des rivières, faute d’eau; ils ne pouvaient que rester regarder. Car leurs dents étaient trop petites pour transpercer la peau des gros dinosaures. Ainsi, Coelurus était un petit prédateur insectivore et qui se nourrissait aussi de petits mammifères et de petits lézards. Ses mains, pourvues de trois doigts griffus, étaient longues et puissantes, permettant d’arracher la chair de ses petites proies. 

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<– De Bultenaar uit spanje

De Concavenator corcovatus.( “gebochelde vleeseter van Cuenca”)… Het vier meter lange   roofdiier  leefde -132 MY geleden

Francisco Ortega  van de universiteit van  Madrid      http://dfmf.uned.es/biologia/personal/fortega/
, vond   de dino-beenderen in de Los Hoyas vlaktes van centraal Spanje.
Destijds was dat een moerasgebied dat nu vergelijkbaar is met de Everglades.  De  koosnaam van het  fossiel werd  “Quasimodo  van  Las Hoyas ”

De vondst is het  tot nu toe meest volledige fossiel  van  met    haaientanden   uitgeruste drietenige theropoden, genoemd : de  carcharodontosauria theropoden,…..” waren een erg bijzondere groep dinosauriërs, omdat vogels tot dezelfde groep behoren”,
verklaart onderzoeker Jose Franz op BBC News.

“De wereld zou niet hetzelfde zijn zonder vogels. Vogels zijn eigenlijk een soort gevleugelde theropoden.”

Het opgegraven dier heeft twee verlengde ruggenwervels, waardoor een soort bochel is ontstaan.
De onderzoekers denken dat  deze theropode  een bescheiden driehoekige kam op zijn rug had, , maar zo’n kam is bij verwante dinosaurussen nooit gevonden. Spinosaurus gebruikten rugkammen misschien om te pronken of om af te koelen, maar hun kammen bedekten een veel groter deel van de ruggegraat.

“Eén van de meest in het oog springende karakteristieken van de Concavenator is de bijzondere verlenging van de laatste twee ruggenwervels”,
verklaart hoofdonderzoeker Ortega.
“Dit is nog niet eerder vertoond bij dinosauriës die tot nu toe zijn opgegraven. De functie van de bochel is onbekend.”

Opvallend aan het beest is niet alleen de merkwaardige bultkam op zijn rug, maar ook het feit dat hij aan zijn voorpoten aanhangsels moet hebben gehad diemogelijk voorlopers waren van veren te vergelijken  met die waarmee kan worden gevlogen.
Maar , hoe ze er precies uitzagen en wat hun functie was, is eveneens ( nog )    onbekend.

Op de reconstructie     (fig2)  heeft de theropode  aan de voorpoten een minimale franje gekregen, maar het zouden ook vertakte veerachtige structuren geweest kunnen zijn, aldus de onderzoekers.

De  bulten /littekens  op de voorarmen van de dino zouden  wel  eens  een aanwijzing kunn en zijn  dat het landdier mogelijk  gevederd    was ..al willen/kunnen  de onderzoekers daar nog geen  verdere speculaties  aan verbinden .

De bobbels zijn mogelijk het oudste bewijs voor de groei van primitieve veren bij dieren, zo melden de onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.

“Deze eigenschap is eerder waargenomen bij kleine dinosauriërs die nauwer verwant zijn aan vogels, zoals de Velociraptor”, verklaart hoofdonderzoeker Francesco Ortega op Discovery News.
“Deze dinosaurus is vier keer groter dan de Velociraptor en( =de haaientanden /carcharodontosauria)
werden  tot nu toe beschouwd als te primitief ( in dit opzicht )om veren te hebben.”

“Toch beschikt dit dier ook over deze kleine bobbels waaruit waarschijnlijk primitieve veren groeiden”, aldus Ortega.

.The dinosaur’s unusual skeleton included a hump over the ilium – where the hind legs join the spine – and around five bumps on the forearm…..these bumps( knobs )  have been seen in dinosaurs before – including Velociraptor, it is interesting and new to find this characteristic in a dinosaur that is so far removed from either birds or previous known feathered dinosaurs.The bumps are very similar to those in present-day birds,(= quill knobs ) with just two differences.
There are fewer bumps in the Concavenator and they are not in such a regular arrangement. The team interpret these differences in evolutionary terms.
They suggest that over evolutionary time the bumps could have evolved into the feather attachments that are found in modern birds..


*The hump found on the dinosaur’s spine is more of a mystery, however. Humps are common in dinosaurs, and can be used for heat regulation – when they might look like a kind of sail – for display, or for food storage.

Scientists and fossil (Ortega/Sanz) The scientists from Madrid uncovered the bones in Cuenca, central Spain

The team cannot work out what this hump might be for, though.

It is probably not for heat regulation, since normally a hump of this type would need an extensive blood supply, and there would be evidence within the surrounding bone – the team did not find this.

Also, most previous dinosaur humps have been found around the shoulders or the centre of the back – this hump is further towards the tail…


The hump could  also represent  another
“…..anchors to the ligaments that hold the flight feathers.
Maybe Concavenator wasn’t  ( flight- )feathered,  but its hump could represent an evolutionary step in that direction….”

Concavenator corcovatus : 
A bizarre, humped Carcharodontosauria (Theropoda) from the Lower Cretaceous of Spain

Fernando Escaso  & José L. Sanz    Nature Volume: 467 ,Pages:203–206   Date published:(09 September 2010)


Francisco Ortega,fortega@ccia.uned.es

Figure 1: Holotype of Concavenatorcorcovatus.

Holotype of Concavenator corcovatus.

Specimen MCCM-LH 6666 from the Lower Cretaceous series (Barremian stage) of Las Hoyas (Cuenca, Spain). a, Photograph under visible light. b, Schematic interpretation of the exposed right side of the skeleton. a, astragalus; aofe, antorbital fenestra; co, coracoid; d11–12sp, neural spines of the eleventh and twelfth dorsal vertebrae; fe, femur; fi, fibula; hu, humerus; il, ilium; is, ischium; j, jugal; l, lacrimal; mt III, third metatarsal; mx, maxilla; na, nasal; po, postorbital; pu, pubis; ra, radius; sc, scapula; ti, tibia; u, ungual phalanx; ul, ulna.

Figure 2: Time-calibrated reduced consensus of the phylogeny of Neotetanurae theropods.

Time-calibrated reduced consensus of the phylogeny of Neotetanurae theropods.

a, Hypothetical flesh reconstruction of Concavenator corcovatus. b, The phylogeny resulting from a parsimony analysis of the data matrix6 in which Concavenator is incorporated (seeSupplementary Information). If poorly represented carcharodontosaurian taxa are considered, Concavenator is located either as the sister group to the remaining Carcharodontosauria or as a basal carcharodontosaurian, but on removing the less informative taxa, Concavenator stands unequivocally as the most basal Carcharodontosauridae. Concavenator possesses two unambiguous synapomorphies of Carcharodontosauria: a deeply concave iliac articular surface on the ischia and a proximomedially inclined femoral head. Our analysis agrees with recent hypotheses6 in considering that Carcharodontosauria is basally split into Carcharodontosauridae and Neovenatoridae6. Two cranial synapomorphies would place Concavenator within Carcharodontosauridae: the lacrimal-postorbital contact and a large curving flange in the jugal process on the postorbital. Maa, Maastrichtian; Cam, Campanian; San, Santonian; Con, Coniacian; Tur, Turonian; Cen, Cenomanian; Alb, Albian; Apt, Aptian; Bar, Barremian; Hau, Hauterivian; Val, Valanginian; Ber, Berriasian; Tit, Tithonian; Kim, Kimmeridgian; Oxf, Oxfordian; Cal, Callovian; Bat, Bathonian; Baj, Bajocian; Aal, Aalenian

Figure 3: Details of the holotype of Concavenatorcorcovatus.

Details of the holotype of Concavenator corcovatus.

Specimen MCCM-LH 6666 from the Lower Cretaceous series (Barremian stage) of Las Hoyas (Cuenca, Spain). a, Lateral view of the skull. b, Middle part of the axial skeleton showing the distribution of the height of the neural spines of vertebrae around the pelvic region. c, Detail of distal phalanx of the right foot showing impressions of plantar pads and corneous sheaths of the ungual bones. d, Impressions of hexagonal scales associated with the fifth metatarsal. e, Distal portion of the tail vertebrae showing a body outline. f, Distal portion of the tail vertebrae showing a body outline and the disposition of some rectangular scales. il, ilium; ip, intraorbital process; ob, orbital brow; mt V, fifth metatarsal; sp10–12, neural spines of the tenth–twelfth dorsal vertebrae.

Figure 4: Forearm of Concavenatorcorcovatus.

Forearm of Concavenator corcovatus.

Specimen MCCM-LH 6666 from the Lower Cretaceous series (Barremian stage) of Las Hoyas in Cuenca, Spain. a, Forearm (radius and ulna) of Concavenator corcovatus. b, Detail of the posterolateral crest showing a series of feather quill knobs (arrows mark the available five elements of the series). c, Dorsal view of the ulna of an extant turkey vulture (Cathartes sp.). Scale bars, 1 cm.

http://www.nature.com/nature/journal/v467/n7312/fig_tab/nature09181_ft.html
Five bumps were found on the fossil arm bones (top) whereas modern birds such as the turkey vulture (bottom) have eight to 10.
http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-11221459

http://blogs.discovermagazine.com/notrocketscience/2010/09/08/the-shark-toothed-dinosaur-with-a-%e2%80%98fin%e2%80%99-on-its-back/#more-2562
http://www.nu.nl/wetenschap/2329585/gebochelde-dinosaurus-opgegraven-.html


http://www.youtube.com/watch?v=6HYXGTLEvc4&feature=BF&playnext=1&list=QL

 New dinosaur extinction theory, a new dinosaur and more

(10 m)
3.5 tons (3,200 kilos)
Late Cretaceous – 75 MYA
Alberta, Canada; Montana, USA

Corythosaurus is a member of the planting-eating, duck-billed dinosaur family that is sometimes referred to as hadrosaurs. It had a toothless, wide beak and hundreds of teeth in the back part of its mouth that it used for grinding tough plants to mush. Like other duckbills, it was a herd animal that traveled in large groups. Fossils of this dinosaur are sometimes found together with other plant-eating dinosaurs, which leads scientists to believe that different types of plant-eaters grouped together to feed, drink and maybe even migrate (moving from one area to another).
Corythosaurus is most famous for its helmet or half dinner plate-like crest. It is known from remains belonging to at least twenty individuals. The crest is similar to the helmets worn by ancient Corinthian warriors; this resulted in its name. The crest grew until adulthood and was likely used as a mating ritual ornament. There appears to be gender differentiation regarding the size of the crest, with males having a larger crest. At least 10 skulls have been identified from this species, giving scientists a good look at individual and gender differentiation. Fossilized skin remains have also been found, further contributing to the knowledge of Corythosaurus.

Groepen :

Ceratopsidae Ceratopsians

Support Wikipedia

Ingedeeld onder dinosauricon, evodisku C, evodisku G, evolutie, evolution, Paleontologie Tagged with , , , ,

NOTES B

september 29, 2012 1 reactie

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

Bacillus thuringiensis(Bt)        deze bacterie komt voor in de natuur en scheidt eiwitkristallen uit die toxisch zijn voor een aantal insecten (vooral rupsen). Bt wordt gebruikt als biologisch pesticide. De genetische eigenschap om het toxine te maken, werd via genetische modificatie ook ingebracht in planten.

Bacillus thuringiensis with the parasporal body next to the forming endospore.
The parasporal body (or parasporal crystal) acts as a biopesticide against the caterpillar stage of over 100 species of moths.
http://pathmicro.med.sc.edu/fox/cell_envelope.htm

BACTERIEËN   proto-cellige micro-organismen; slechts een erg  klein deel van deze organismen is ziekteverwekkend.
Diagram van een model-bacterie cel

 

Basic Concepts in Science: A list

July 14, 2007 John S. Wilkins

This is a list of the Basic Concepts posts being put up by Science Bloggers and others. It will be updated and put to the top when new entries are published. If you are not a Scienceblogger, email me (see below) and let me know of your post, or someone else’s. If you want suggestions for a topic to write on, just ask.

 

Recent additions:

Anyone can add to this series, even if you don’t blog on Science Blogs. Email me!

 

Physics and Astronomy

Energy by Chad Orzel at Uncertain Principles
Fields by Chad Orzel at Uncertain Principles
Force by Chad Orzel at Uncertain Principles
Measurement by Chad Orzel at Uncertain Principles
Entropy by Rob Knop at Galactic Interactions
Redshift by Rob Knop at Galactic Interactions
Understanding Electricity by Scott Aaronson at Shtetl-Optimized
Ohm’s Law by Chad Orzel at Uncertain Principles
Estimation and DImensions by Chad Orzel at Uncertain Principles
De Broglie Equation (quantum physics) by Wandering Primate
Phase changes, by Janet Stemwedel at Adventures in Science and Ethics

A shopping list of sought Basics for physics is given here by physics is fundamental at Cocktail Party Physics.

Geology

The Composition of the Earth by Chris Rowan at Highly Allochthonous
Chronology and Stratigraphy by Chris Rowan at Highly Allochthonous
Paleomagnetism by Chris Rowan at Highly Allochthonous

Skepchick has a series of articles on the origins of the earth:

Chemistry

pH by Cat at Lab Cat
Strong and Weak Acids by Cat at Lab Cat
Acids and Bases by Cat at Lab Cat
What is Food Science? by Cat at Lab Cat
Food Chemistry by Cat at Lab Cat
Elements by Janet Stemwedel at Adventures in Ethics and Science
Polar and Non-polar Molecules by Janet Stemwedel at Adventures in Ethics and Science
Intermolecular Forces by Janet Stemwedel at Adventures in Ethics and Science

Biology

Genes and Genomes
Gene by PZ Myers at Pharyngula
What is a Gene? by Larry Moran at Sandwalk
Gene by Greg Laden
New definitions of a Gene by Allen McNeill at The Evolution List
The Richard Dawkins Definition of a Gene Is Seriously Flawed by Larry Moran at Sandwalk
The Central Dogma of Molecular Biology by Larry Moran at Sandwalk
How Proteins Fold by Larry Moran at Sandwalk
Heat Shock and Molecular Chaperones by Larry Moran at Sandwalk
The Genetic Code by Larry Moran at Sandwalk
ABO Blood types by Larry Moran at Sandwalk
Genetics of ABO Blood types by Larry Moran at Sandwalk
Genetics of Eye Color by Larry Moran at Sandwalk
Collagen by Larry Moran at Sandwalk
How do you sequence a Genome? Parts I, II, III, IV, V, and VI by Ask Dr Science at Discovering Biology in a Digital World
What are Hypothetical and Putative Proteins? by Ask Dr Science at Discovering Biology in a Digital World
Linkage Disequilibrium by Razib at Gene Expression
Mutations by evolgen at Coalescence
Allele by Mike Dunford at The Questionable Authority

Evolution and Phylogenetics
Evolution by Larry Moran at Sandwalk
The Many Faces of ‘Evolution’ by John Wilkins at Evolving Thoughts

Understanding Natural Selection: Essential Concepts
and Common Misconceptions/T. Ryan Gregory

http://www.springerlink.com/content/2331741806807×22/fulltext.pdf
http://sandwalk.blogspot.com/2009/06/what-is-natural-selection.html
The Three Necessary and Sufficient Conditions of Natural Selection by Greg Laden
Modes of Natural Selection by Greg Laden
What makes Natural Selection an adaptive process? by Carl Bajema at Evolving Thoughts
Artificial and Natural Selection by Mike the Mad Biologist
Sexual Selection by Razib at Gene Expression
Human Evolution 1001 by Greg Laden
Fitness by John Wilkins at Evolving Thoughts
Measuring Fitness by Mike Dunford at The Questionable Authority
Clade by John Wilkins at Evolving Thoughts
Species by John Wilkins at Evolving Thoughts
Primitive by John Wilkins at Evolving Thoughts
Macroevolution by John Wilkins at Evolving Thoughts
Ancestors by John Wilkins at Evolving Thoughts
Why Spiders aren’t Insects, parts I, II, III, IV, and V by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Allopatry and sympatry by John Wilkins at Evolving Thoughts

Ecology and Environment
What is Ecology? by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Biomes I by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Biomes: Tropical Rain Forest by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Biomes III: Tropical Dry Forest by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Biomes IV: Tropical Savannah by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Biomes V: Deserts by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Biomes VI: Temperate Grassland by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Biomes VII: Temperate Forest by Jeremy Bruno at The Voltage Gate
Conservation versus Preservation by Joshua Rosenau at Thoughts from Kansas

Developmental biology

The Pharyngula Stage by PZ Myers at Pharyngula
Gastrulation in Vertebrates by PZ Myers at Pharyngula
Gastrulation in Invertebrates by PZ Myers at Pharyngula
Neurulation by PZ Myers at Pharyngula
Allometry by PZ Myers at Pharyngula

Other or multiple topics
Artifacts and Vectors by Ask Dr Science at Discovering Biology in a Digital World
8th Grade Math (Hardy Weinberg, Genetic Variance, Molecules and Phylogenies, Kin) by Razib at Gene Expression
Biological Clock by Bora Zivkovic at A Blog Around the Clock
Anisogamy by Matt, at Behavioral Ecology Blog
Cell migration by Dan, at Migrations
Hearing by Shelley at Retrospectacle
How do we smell? by Sunil at balancing life.
Prions by Shelley at Retrospectacle
Cell Theory by Dan at Migrations
Blood Clotting by Larry Moran at Sandwalk

Teaching resources for biology
Bora Zivkovic at A Blog Around the Clock has a series of lectures as posts that teachers may find useful, his BIO101 speed-course lecture (and lab) notes. Almost none of them cover a very narrow term or concept (some come close):

Historical and social sciences

Pottery in Archeology by CFeagans at Hot Cup of Joe
Cause, Manner and Mechanism of Death [Forensic science] by William the Coroner at Dr Zeus’s Forensic Files

 

Mathematics, Philosophy, Logic and Computer Science

Statistics
Normal Distribution by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Mean, Median and Mode by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Standard Deviation by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Margin of Error by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Correlation (and Causation, and Random Variables) by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Binary Search by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Innumeracy by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Percentage and percentage points by Kristjan Wager at Pro-Science

Statistics Primer, Part 1, 2, 3, 4, and 5 by Echidne of the Snakes
[Unfortunately, each post does not open in a separate window, but the whole thing is accessible from here]

General Mathematics

Multidimensional Numbers by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Vectors by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Algebra, by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Calculus by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Limits by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Recursion by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Turing Machine by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
The Halting Problem by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Real Numbers by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Algorithm by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Discrete versus Continuous [Mathematics] by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Infinity and Infinite Sums by Jason Rosenhouse at EvolutionBlog
Numbers by Jason Rosenhouse at EvolutionBlog
Metric System by Jim at Chimpanzee Refuge
Modular Arithmetic by Alon Levy at Abstract Nonsense
Theories, Theorems, Lemmas and Corollaries by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Fractals by Karmen at Chaotic Utopia

Logic and Computability
Logic by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Modal Logic by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Syntax and Semantics by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Sets by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Arguments by Janet Stemwedel at Adventures in Ethics and Science
Optimization by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Axioms by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Going Meta by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math
Parallel, Distributed, and Concurrent by Mark Chu-Carroll at Good Math, Bad Math

Philosophy, Philosophy of Science
The Feminist Theory of Science by Zuska, at Thus Spake Zuska
Falsifiable Claims by Janet Stemwedel at Adventures in Ethics and Science
Epistemology by Benjamin Cohen at The Worlds Fair
Theory by John Wilkins at Evolving Thoughts
Introductory texts for philosophy of biology by John Wilkins at Evolving Thoughts
Scientific Method by Rob Knop at Galactic Interactions
Laws and theories by Rob Knop at Galactic Interactions
Likelihood Theory by Mike the Mad Biologist

Medicine and Psychiatry

Introduction to Microbiology and Infectious Disease by Tara C. Smith at Aetiology
Normal flora, Normal Flora 2 by Tara C. Smith at Aetiology
Determining the Cause of Disease (Koch’s Postulates) by Sandra Porter at Discovering Biology in a Digital World
Seasonal Affective Disorder by Bora Zivkovic at A Blog Around the Clock
Selection of Antidepressants, Part I, Part 2 Part 3 by Corpus Callosum
Balloons, Stents and Arteries by Burt Humburg at The Panda’s Thumb
The history of hormone therapy and menopause, parts 1, 2 and 3 by Evil Monkey at Neurotopia

Learning Science

Learning Styles and Science Labs by Sandra Porter at Discovering Biology in a Digital World

In each case, read the comments too.

I’ve decided to list these by field and topic and author, respectively (this allows multiple authors to cover one topic, as in Gene).

BETACANON

http://www.kennislink.nl/kernwoorden


http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2864/Betacanon/actualiteit/index.dhtml




De Normale verdeling

Wie nu in de caravan zit, omdat het buiten regent, en bovendien kinderen in de mens-erger-je-niet-leeftijd heeft, weet het: met een dobbelsteen …



BIODIVERSITEIT          verscheidenheid aan organismen, die voorkomen in de natuur. Biodiversiteit in de context van biotechnologie betekent ook de aanwezigheid van een grote variatie aan genetische kenmerken (bv. variëteiten) van een soort.

BIOTECHNOLOGIE     de toepassing van biologische mechanismen in productieprocessen. Meer specifiek is de biotechnologie een multidisciplinaire wetenschap en technologie, die vooral steunt op de in-vitrocultuur en op gerichte genetische modificatie van microbiële plantaardige of dierlijke systemen, met het oog op het verkrijgen van nuttige producten of effecten. http://nl.wikipedia.org/wiki/Biotechnologie

BIOSTRATIGRAFIE         Bron

http://www.freethinker.nl/forum/viewtopic.php?t=6685&start=120&sid=37e9f907e19a9c46f5c986ab00d02564
CollegaVanEric (CVE)Biostratigrafie : is de wetenschap die aan de hand van microfosielen probeert een eenduidige wereldwijde tijdtabel te maken.Het probleem voor creationisten die geloven in een wereldwijde vloed is dat microfossielen zeediertjes zijn met dezelfde natuurkundige eigenschappen (zoals drijfvermogen) en dat je dus niet op basis van gewicht, intelligentie of zwemkracht een sortering kunt maken. De enige verklaring die rest is dat de soorten na elkaar geleefd hebben en niet gelijktijdig.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Biostratigrafie

Voorbeeld: pleistocene schelpen in boring diemerbrug

Vergroting –>http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:25G132_Diemerbrug_Range_Chart.jpg

BLOTS (BLOTTING )       letterlijk: vlekken.

Dit is een techniek die gebruikt wordt om bepaalde fragmenten terug te vinden na gel-elektroforese van DNA (Southern blot)-, RNA (Northern blot)- of eiwit (Western blot)-fragmenten.
DNA, RNA of eiwit wordt getransfereerd naar een membraan; waar vervolgens via DNA-hybridisatie (probes) of antilichamen (bij eiwitten) de fragmenten worden opgespoord

Ingedeeld onder evodisku B, Notes Tagged with , ,

ANTI-CREATO

september 29, 2012 7 reacties

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

 Welkom

Wie meent dat inmiddels het creationisme definitief het pleit heeft verloren en dat de discussie gesloten kan worden , ziet over het hoofd dat het “creationisme” is geevolueerd ( en zal evolueren ) in nieuwere mimicretische vormen( memecomplexen ) zoals bijvoorbeeld het ID(C) en het accomodationisme 

Daarom …… ANTI-CREATO :
een weerleggingen – verzameling
gericht tegen diverse verzamelingen creationistische beweringen en claims ..
anti-creato is een onderdeel van EVODISKU
zie voor opzet en regelingen  –> 

“…Creationisme komt overal vandaan ,daar is geen opleiding niveau op van toepassing….” ( antoon , morosoof )

INHOUD ANTI CREATO

°

ABIOGENESIS CREATIONISME 

abiogenesis slechts een evolutie-geloof

GATENKAAS

misvattingen over abiogenesis.docx (152.6 KB

Teach the controversy <–doc archief 

°

 ANTI-ARCHEOLOGIE & GESCHIEDENIS 

De oorsprong van de menselijke beschaving.docx (20.8 KB)   

°

ANTI -ASTRONOMIE
Nep cosmology uit de weet.docx (1021.7 KB)   

°

ANTI  GEOLOGIE

cambrium volgens creato’s

Datering en ouderdom aarde

( en creationisme )

anti creato plaattektoniek   (Doc) ARCHIEF 

°

NEP PALEONTOLOGIE

WP FILE  //  

°dino’s & mensen.docx (1.5 MB)    ° kachina bridge dinos.pdf (1.8 MB)   °misvattingen over dino’s.docx (257.8 KB) 

er zijn weinig dino’s <–

dinosauriërsoorten blijken één soort’  <–

PALUXY RIVER   <–Document 

 

°

ANTI -EVO DEVO

°

FILOSOFIE  en MOROSOFEN  

accomodationisme.docx (99.3 KB)
antiwetenschap.docx (75.2 KB) 

Godsdienst Wetenschap en Cultuur.docx (70.9 KB)

oorlog met de religie.docx (779.2 KB)

95 stellingen.docx (450.7 KB)   

scepticisme en kritiek.docx (66.3 KB)  

___________________________________ 

THEISTISCHE EVOLUTIE

*

vatikaan en pauselijke evolutietheorie  <–doc

links :

http://whyevolutionistrue.wordpress.com/2014/05/12/surprise-pope-francis-believes-in-satan-and-demons/

http://whyevolutionistrue.wordpress.com/2014/07/28/catholicism-and-theistic-evolution/

 

 

°

_

waarom bijbelvaste christenen niet in evolutie geloven.docx (162.5 KB)

–

wetenschapsleer.docx (205.2 KB)   

 

_______________________________________________

°

GENERAL

slecht en half oog <—

Teologie argument en causaal verband

ID

design.docx (22.2 KB)

 

TOEVAL ID en THEISTISCHE EVOLUTIONISTEN.docx (101.9 KB) 

  het bestaan  van  sexuele voortplanting is  onverklaarbaar door  NS  en daarom een  falsificatie van evolutie ?  

MISVATTINGEN EN LEUGENS

 

SCHANDPAAL 

        Knock out  <—doc  WP

Diversen 

TRUKENDOOS

 <—doc archief

journalisten en wetenschap  –> doc arhief

tree of life <— doc

Ingedeeld onder anticreato, evodisku A, filosofie, het nooit eindigend debat, morosofie Tagged with ,

ARCHEO- ANTROPOLOGIE INHOUD

september 29, 2012 15 reacties

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<archeologie antropologie evodisku

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

ALGEMEEN ….

 


archeologie en de bijbel.docx (117.3 KB)
→

australie.docx (126 KB)

Cultures prehistorique.docx (2.6 MB)     

HOMO SAPIENS.docx (4.4 MB)

VERMENGING BINNEN HET GENUS HOMO EN BIJ ANDERE HOMINES.docx (846.7 KB)

AFRIKA

afrika -10.000 tot nu.docx (186.1 KB)



EGYPTE


ancient egyptian mummies.docx (1.7 MB) 
egypt.docx (3 MB)


Out of Africa theorie.docx (1 MB)

AUSTRALIA

°australie.docx (126 KB)  zie ook   “update”    —>  australie en stille zuidzee  

AZIE 
°Verre oosten.docx (159.8 KB)

NOORD AMERIKA 

MIDDEN AMERIKA
°foto’s midden amerika.docx (7.3 MB) 
°midden amerika teksten.docx (4.2 MB)

°Precolombiaanse offerpraktijken.docx (801.9 KB)

ZUID AMERIKA
°INCA.docx (3.4 MB)

EUROPA
°Cultures prehistorique.docx (2.6 MB) 

°

GRIEKENLAND

Macedonische periode  //

°


°Homo Sapiens in Europa.docx (1.9 MB)
°ÖTZI.docx (854.1 KB)

°

STONEHENGE.docx (1.4 MB) Britse megalithische cultuur  —>STONEHENGE WP doc

°
Women of Brassempouy Final red.pdf (1.5 MB)

 

°

ANTROPOLOGIE
°HOMO SAPIENS.docx (4.4 MB)
°VERMENGING BINNEN HET GENUS HOMO EN BIJ ANDERE HOMINES.docx (846.7 KB)

Ingedeeld onder antropologie, archeologie, evodisku A Tagged with , , , , , , , ,

C : COSMOS

september 29, 2012 10 reacties

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

(KLIK op de links –>  verbinden  met  gearchiveerde documenten( docX)   en  dagblad-knipsel-pdf’s 

2007.docx (2.1 MB)   (jaaroverzicht )

COSMOLOGIE

° 1254950 krause 2012 (boek aankondiging )  pdf

°afstanden en ouderdom.docx (191.4 KB)

°AGEUniverse.doc (1 MB) 

°astrofysica uitdijing big bang big crunch.docx (1.3 MB)


°Buitenaards LEVEN.docx (4.3 MB)CHNOPS.docx (488.6 KB)  http://sandwalk.blogspot.be/2013/02/reviewing-arseniclife-paper.html  B4.RANDVOORWAARDEN-BIOCHEMIE-VAN-LEVENDE-MATERIE-IN-HET-HEELAL[1]


°COSMOLOGIE.docx (990.6 KB)
    °exoplaneten.docx (2.5 MB)
°FAQ & LINKS.docx (206.1 KB)

Kennislink  & wetenschap 24    //Ons Heelal
dinsdag 22 september 2009 door 

Ons Heelal

de acht grootste onopgeloste kwesties in het heelal

Dit jaar is het vierhonderd jaar geleden dat de Italiaan Galileo Galilei voor het eerst een telescoop op de nachthemel richtte. Dat moment zien we nu als het begin van de wetenschap sterrenkunde. Natuurlijk is het niet mogelijk om het échte begin daarvan aan te geven, want al zolang we bestaan proberen we uit te vinden hoe die mysterieuze sterrenhemel werkt.

Maar sinds Galilei is sterrenkunde in een stroomversnelling gekomen, waarbij we door belangrijke ontdekkingen en betere apparatuur steeds meer kunnen zien en uitleggen. En in die vierhonderd jaar is het ook pijnlijk duidelijk geworden hoe weinig we eigenlijk weten. Voor ieder opgelost raadsel komen er twee nieuwe bij, en zelfs nu weten we van 85% van het heelal niet wat het is. Vandaar dat we in dit dossier onze blik op de toekomst richten…

 

Meer over het heelal op Kennislink

door Marieke Baan
-17 Okt 2012
Europese astronomen hebben een planeet van ongeveer één aardmassa opgespoord die rond een ster van het nabije Alfa …
door Barry van der Meer
12 Okt 2012
Gestoord volgens de één, een heldendaad volgens de ander. Hoe dan ook, de sprong die skydiver Felix Baumgartner zondag maakte, …
door Roel van der Heijden
-05 Okt 2012
Dat sommige sterren met hoge snelheid rondom zwarte gaten draaien was al bekend, maar nu hebben astronomen in onze eigen …
door Roel van der Heijden
03 Okt 2012
Een zonnevlam, een supermaan of een interstellaire nevel. Er is veel prachtigs in het heelal te ontdekken. Zie hier een …
door Roel van der Heijden
21 Sep 2012
Ruimtesonde Dawn draaide bijna een jaar rond planetoïde Vesta. En hoewel hij begin deze maand al weer vertrok levert de data …
door Rosa Zwartjes
19 Sep 2012
“Ik wil het graag met jullie hebben over niets.” Met deze woorden begon de Amerikaanse theoretisch natuurkundige en …
door Roel van der Heijden
12 Sep 2012
Michael Brown speurde jarenlang de hemel af naar nieuwe werelden voorbij de baan van Neptunus. Toen hij daarin slaagde en een …
door Roel van der Heijden
05 Sep 2012
Bij prijzen en Scandinavië denk je al snel aan de Nobelprijzen. Maar deze week worden in Oslo de Kavli-prijzen uitgereikt. …
door Marlies ter Voorde
04 Sep 2012
Een raadselachtig verschijnsel in de woestijn van Chili. Wie of wat heeft die enorme keien toch zo mooi gepolijst? De stenen …
door Roel van der Heijden
29 Aug 2012
Wetenschappers zijn er voor het eerst in geslaagd te bepalen welke twee sterren verantwoordelijk waren voor een …
°

°meteorieten en leven.docx (1.5 MB)Doc


°ruimte chemie Acetyleen en blauwzuur.docx (47.3 KB)


° 

        zwarte gaten.docx (1.7 MB)

°

Sterrenstelsels en sterren

°DE MELKWEG.docx (1.7 MB)
°sterren.docx (2 MB)
°sterrenstelsels & nevels.docx (3.7 MB)  
°SUPERNOVA & GAMMABUSTER.docx (3.8 MB)

 

ZONNESTELSEL


°JUPITER.docx (81 KB)
°KOLONISEREN.docx (114.1 KB)

MARS
°Mars lander.docx (622 KB)
°mars.docx (2.8 MB)



°SATURNUS.docx (723 KB)
°Venus.docx (530.8 KB)


  °Zonnestelsel.docx (7.1 MB)

FYSICA

°materie en energie.docx (282.4 KB)
°QM.docx (1.2 MB)
°Standaard model.docx (2.2 MB)

°ENTROPIE.docx (105.1 KB)

CREA BAGGER

°Nep cosmology uit de weet.docx (1021.7 KB)

BELANGRIJKE LINKS 

http://www.dailygalaxy.com/my_weblog/2013/02/the-visible-universe-seven-trillion-dwarfs-and-billions-of-undetected-galaxies-weekend-feature.html#more

Ingedeeld onder Cosmologie, evodisku C, evolutie Tagged with , , , , , , , ,

Denisova , Dali , Homo rhodesiensis , red deer cave : fotoarchief en links

september 28, 2012 5 reacties


INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/

°
Link 
  °
1.-2010

De onderzoekers vergeleken het genoom van de Denisovans en verschillende Neanderthaler individuen met het genoom van moderne mensen van over de hele wereld.

Daaruit blijkt dat de Neanderthalers een tot vier procent van hun genetisch materiaal hebben doorgegeven aan moderne mensen uit Europa en Azië. Voor de Denisovans is de genetische invloed op de moderne mens veel minder sterk – op een specifieke groep na.

Opmerkelijk is dat het genoom van de Denisovans de meeste genetische verwantschap heeft met de huidige bewoners van de eilandengroep Melanesië, waaronder Papoea-Nieuw-Guinea. Denisovans hebben maar liefst vier tot zes procent van hun genetische materiaal aan hen weten door te geven. Terwijl ze dus nauwelijks genetische invloed hebben gehad op huidige volken in de omgeving van de fossiele vindplaats in Siberië, zoals de Han-Chinezen en de Mongolen.

De onderzoekers vermoeden dat de Denisovans in delen van Oost-Azië geleefd hebben in de tijd dat de Neanderthalers in Europa en het westen van Azië voorkwamen. En toen hebben ze hun genetische stempel weten te drukken op de Melanesiërs; tegenwoordig een zeer diverse bevolking.

melanesians 24214768

Het paren tussen Denisovans en de voorouders van de Melanesiërs heeft mogelijk zelfs tot zo’n vijftigduizend jaar geleden plaatsgevonden.(Paul Schilperoord)

David Reich e.a., ‘Genetic history of an archaic hominin group from Denisova Cave in Sibera’, Nature, 23 december 2010.

2.- UPDATE   2013
HERBESTUDERING VAN GETR DENISOVA MATERIAAL
 

Denisovans kruisten met Neanderthalers, moderne mensen en een mysterieuze vierde mensachtige;

Dertigduizend jaar geleden leefden er in Azië waarschijnlijk vier verschillende soorten mensachtigen zij aan zij. Tot die conclusie komen wetenschappers op basis van een  NIEUWE  DNA-analyse van de recent ontdekte Denisovan-mens, Neanderthalers en moderne mensen.

De analyse laat zien dat al deze mensachtigen ooit met elkaar moeten zijn gekruist. Oftewel: dat zij samen seks hadden en kinderen kregen.

Maar de grootste verrassing van de  nieuwe analyse, was dat de “Denisovans” het naast met de Neanderthalers en moderne mensen ook met een mysterieuze vierde moeten hebben gedaan.

Wie of wat deze vierde mensensoort was, is nog niet duidelijk. Maar je hoeft dus niet verbaasd op te kijken als er over een tijdje fossiele resten van alweer een onbekende mensachtige in Azië worden gevonden.

°
De DNA monsters  voor de analyse’s kwamen  van een fossiele  vingerkootje en  twee tanden (de enigen die zijn gevonden ) van de  zogeheten “Denisovans “,gevonden in dezelfde  siberische  grot maar (zoals nu blijkt )dan   van twee onhafhankelijk staande  individuen  ….. Vergelijking van afzonderlijke genoom studies voor   beide fossielen wijzen er  nml  op dat ze van elkaar verschillen …. (1)
Hernieuwde  analyses  door Reich et al … suggeren  de aanwezigheid van  sporen  van  een  genetische bijdrage door een “nog onbekende “mensensoort (of van een reeds bekende fossiele mensensoort waarvan het genoom nog niet bekend is (2)
“….David Reich of Harvard Medical School in Boston, Massachusetts, has now taken a close look at the Denisovan genome and found that some stretches of it don’t fit. He presented his findings at a Royal Society discussion meeting on ancient DNA in London, UK, on Monday….”
De  vroeger  reeds bereikte consensus over de verwantschap tussen  Denisovans en neanderthalers ( en moderne mensen ) veronder stelde dat  “nauw verwante  Denisova en Neanderthaler” afstammen van een  gemeenschappelijke  voorvader ( die ongeveer  400.000    jaar  aftakte van de stam die naar de moderne mens voerde  in afrika  )  … waarbij dus  beiden  mensensoorten  genetisch   minstens evenver van de  moderne mens  moesten  staan
zie ook
Echter ;

“Denisovans appear more distinct from modern humans than Neanderthals,” he told the meeting. Specifically, scattered fragments amounting to 1 per cent of the Denisovan genome look much older than the rest of it.

The best explanation is that the Denisovans interbred with an unidentified (more ancient  ) species, and picked up some of their DNA. Or as Reich puts it: “Denisovans harbour ancestry from an unknown archaic population, unrelated to Neanderthals.”

Johannes Krause ( Universität Tübingen ) ” ….If the Denisovans were breeding with an archaic species, that might explain their large gnashers….” 

(1)
misschien waren het zelfs individuen  van  twee  populaties  andersoortige   mensachtigen  die zijn gevonden in dezelfde grot ?
(2)
Chris Stinger speculeert  verder en stelt voor dat  de  genetische bijdrage wel eens afkomstig zou kunnen    van een uit afrika ingeweken aziatische  homo heidelbergensis populatie

“….The most likely candidate is Homo heidelbergensis, says Chris Stringer of the Natural History Museum in London, UK. This species lived between 600,000 and 250,000 years ago, and spread from Africa into Europe and western Asia. That means early Denisovans, whose ancestors followed a similar path out of Africa, could well have met them…”

Weer anderen wijzen naar  homo pekinensis en chou kou tien  ( naar homo erectus dus )

“….( Stinger ) Homo erectus is another possibility. It was even more widespread than H. heidelbergensis, living as far east as Java. But its western populations – the ones that could have shared territory with the Denisovans – might not have survived long enough. ”

“We don’t know,” (3)      says Stringer.  ……..Zekerheid over de identiteit van de mysterieuze soort valt dus  volgens Stringer  voorlopig niet te verwachten. “We hebben eigenlijk geen flauw idee.”

° The question could be settled by obtaining DNA from fossils of species like H. heidelbergensis, but that is easier said than done. The Denisovan and Neanderthal genomes have been preserved because they lived in cold, dry places. Other hominins lived in hot, wet regions where DNA breaks down quickly.

__________________________________________________________________________________________
UPDATE  !!! 

Wetenschappers in Duitsland het oudste genetische materiaal dat kan gelinkt woorden aan de menselijke evolutie ontdekt. Het genetisch materiaal werd uit het skelet van een Homo heidelbergensis gehaald in een grot in het noorden van Spanje en dateert van 400.000 jaar geleden.

mtDNA heidelbergensis

Het team van het Max Planck Instituut (MPI) voor evolutionaire antropologie in Leipzig liet weten dat het DNA niet uitsluitend  gerelateerd is aan de neanderthaler zoals oorspronkelijk gedacht werd, maar ook  aan de Homo Denisova, een andere uitgestorven mensachtige soort.

Vandaag de dag bestaat er slechts een mensensoort, de Homo sapiens. In het verleden steunde onderzoek naar de oorsprong van de mens hoofdzakelijk op de studie van de vorm van fossiele beenderen.

Het team onder leiding van Matthias Meyer haalden een bijna volledige mitochondriale streng uit het bot, dat werd gevonden in het Spaanse grottencomplex Sima de los Huesos. Mitochondriën zijn de energieleveranciers van cellen en hebben hun eigen DNA( dat afkomstig is uit de moederlijke  lijn ).(1)

Meyer zei dat de vorige mijlpaal het mtDNA van een neanderthaler van 100.000 jaar oud was, die werd gevonden in de grot Scladina op de rechteroever van de Maas in het Belgische Sclayn bij Andenne.

 

De  homo Heidelbergensis soort (de in Spanje  gevonden exemplaren ervan ) en de Homo denisova, die gekend is  door de ontdekkingen  van botdeeltjes in Siberië,  splitsten zich 700.000 jaar geleden, (  tsjok  : ‘vanuit  een  gemeenschappelijke  voorouderlijke  groep’ )  zei Meyer.

°

Overigens staat het record oer-DNA aflezen nog steeds op naam van de onderzoeksgroep die het 700.000 jaar oude DNA van een paard in kaart bracht

(1)

°
(1)
De wetenschappers slaagden er in om het mtDNAte ontcijferen met nieuwe technieken waarbij rekening wordt gehouden met de manier waarop genetisch materiaal wordt aangetast door de tand des tijds.

Het mitochondrionale genoom is 16.000 baseparen groot.

Dat is heel klein vergeleken met het genoom dat in de celkern zit: dat telt 3,2 miljard baseparen. Groot voordeel van het gebruik van mitochondrionaal DNA is dat iedere cel er honderden kopieën van heeft. Met al dat materiaal en de kennis over de manier waarop tijd het DNA aantast, maakt het minder uit dat veel van het DNA al lang kapot was. Er kon dus toch een reconstructie gemaakt worden.

http://www.kennislink.nl/publicaties/mysterieus-oermens-dna

Oudste oermens-DNA

Europeaan van 400.000 jaar geleden nauwst verwant aan Denisovamens

  • Door: Elmar Veerman
Menselijk DNA met de sensationele ouderdom van 400.000 jaar laat zien dat de toenmalige Europeanen sterker verwant zijn aan de veel later in Azië levende Denisovamens dan aan moderne mensen of Neanderthalers. Een grot in Spanje heeft het DNA al die tijd koel bewaard.
Schedel Sima de los Huesos
Zoom
Schedel Sima de los Huesos
© José-Manuel Benito Álvarez
Een schedel uit de Sima de los Huesos. De eigenaar wordt tot de mensensoort Homo heidelbergensis gerekend, al is daar wel discussie over.

Onderzoek naar oeroud DNA weet keer op keer te verbazen.

Wie had ooit gedacht dat wetenschappers een genenkaart zouden kunnen maken van een mens die vierhonderdduizend jaar geleden leefde? Eigenlijk niemand. Toch is dat nu gelukt. In een koele Spaanse grot zijn botten al die tijd zo goed bewaard gebleven, dat het DNA met speciale technieken nog afgelezen kan worden.

De Sima de los Huesos, heet die vindplaats. Op de bodem van een dertien meter diep gat, ongeveer dertig meter onder de grond, en wel een halve kilometer van de dichtstbijzijnde uitgang van de grot, zijn sinds 1990 vrijwel alle botten van minstens 28 mensen gevonden. Ze zijn allemaal ouder dan driehonderdduizend jaar.

In het gat lagen ook botten van holenberen uit dezelfde tijd. Eerder dit jaar lukte het om DNA van zo’n holenbeer af te lezen. En nu is het dus de beurt aan een mens. Of misschien moet ik ‘mensachtige’ zeggen, want Homo sapiens bestond toen nog niet. Maar deze mensen bewerkten wel leer, en maakten stenen gereedschap.

In Nature beschrijft een internationaal team wetenschappers onder leiding van Svante Pääbo hoe ze gaatjes in een dijbeen hebben geboord en met uiterste zorg het DNA hebben gezuiverd en afgelezen uit in totaal twee gram botweefsel. Het ging, net als bij de holenbeer, om mitochondriaal DNA, waarvan elke cel duizenden kopieën heeft. Het meeste DNA was al lang kapot, maar met zo veel kopieën en kennis over de manier waarop de tijd het DNA aantast, lukte het toch om een reconstructie te maken. Het is verreweg het oudste menselijke DNA dat in kaart is gebracht.

Verwantschap

Mitochondriaal DNA erft over van moeder op kind, en zegt nauwelijks iets over de eigenschappen van een mens. Maar het geeft wel aanwijzingen over de verwantschap met andere mensen. Verschillen ontstaan alleen door toevallige veranderingen, en dat zijn er meer naarmate er meer tijd verstreken is. Op grond van die verschillen kun je een stamboom maken van mitochondriaal DNA, en dat hebben de onderzoekers gedaan.

De mens uit de Sima de los Huesos, wat trouwens “bottenkuil” betekent, vertoont het meeste overeenkomst met de mysterieuze Denisovamens. Daarvan is het volledige DNA bekend, terwijl in een Siberische grot alleen een vingerkootje en een kies gevonden zijn.

De laatste gezamenlijke voorouder van deze twee menstypen moet ongeveer zevenhonderdduizend jaar geleden geleefd hebben – maar het kan ook driehonderdduizend jaar meer of minder zijn.

Volgens de mitochondriale stamboom was de splitsing met de mensen waaruit later Neanderthalers en moderne mensen voort zouden komen, toen al een jaar of driehonderdduizend achter de rug.

Dit resultaat verbaasde de onderzoekers, omdat de skeletten en schedels van de bottenkuilmensen juist heel veel lijken op die van Neanderthalers. Ze hadden dus eerder verwacht dat het om directe voorouders ging.

Hoe het precies zit, is voorlopig nog niet duidelijk.

Maar aangezien de grot blijkbaar koel en stabiel genoeg is om DNA leesbaar te houden, hebben Pääbo en zijn collega’s hoop dat het ook gaat lukken om DNA uit de celkern af te lezen.

Daarvoor zullen ze veel meer dan twee gram botten moeten vermalen, en het zal hun technische vermogens tot het uiterste beproeven. Ze noemen het in Nature een gigantische uitdaging. Maar ze doen keer op keer dingen die onmogelijk leken, dus het lukt vast.

mtDNA heidelbergensius nature

°

Teen van Neanderthaler maakt onze geschiedenis een stuk ingewikkelder

 19 december 2013   13

teen

DNA afkomstig uit een 50.000 jaar oud teenbotje van een Neanderthaler laat zien dat de geschiedenis van de mens veel gecompliceerder is dan gedacht. Zeker vier verschillende typen mensachtigen deelden 50.000 jaar geleden met elkaar de lakens. En incest was de Neanderthalers ook niet vreemd.

Onderzoekers van de universiteit van Berkeley, Californië zijn erin geslaagd om DNA uit een 50.000 jaar oud teenbotje van een vrouwelijke Neanderthaler te halen. Vervolgens hebben ze het genoom van de Neanderthaler in kaart gebracht. Het resulteert in de meest complete DNA-sequentie van het Neanderthaler-genoom.

Neanderthalers en Homo denisova
De onderzoekers vergeleken dat genoom vervolgens met het genoom van moderne mensen en Homo denisova. Uit het onderzoek blijkt dat de Neanderthalers en Homo denisova nauw aan elkaar verwant zijn en dat hun gedeelde voorouder zich 400.000 jaar geleden van de voorouders van de moderne mensen afscheidde. De Neanderthalers en Homo denisova scheidden zich 300.000 jaar gelden van elkaar af.

Incest

Een analyse van het DNA van de vrouwelijke Neanderthaler suggereert bovendien dat incest de Neanderthalers niet vreemd was. Het genoom van de vrouw wijst erop dat ze de dochter was van een vader en moeder die nauw aan elkaar verwant waren. Mogelijk waren het halfzus en halfbroer (en deelden ze dezelfde moeder) of neef en nicht of tante en neef of grootouder en kleinkind. Verdere analyse verklaart waarom incest mogelijk heel gebruikelijk was onder de Neanderthalers: ze leefden in kleine groepen. Datzelfde gold overigens ook voor de Homo denisova.

Stukjes DNA
Hoewel de Homo denisova en Neanderthaler niet meer in leven zijn, zijn stukjes van hun DNA toch bewaard gebleven. En wel doordat deze mensachtigen zo af ten toe seks hadden met moderne mensen. De onderzoekers schatten dat ongeveer 1,5 tot 2,1 procent van het genoom van moderne niet-Afrikanen terug te leiden is tot de Neanderthalers. Erfelijk materiaal van de Homo denisova is terug te vinden in onder meer mensen op Nieuw-Guinea. Australische aboriginals, bewoners van Nieuw-Guinea en eilanden in de Stille Oceaan zouden zo’n zes procent van hun genoom aan de Homo denisova te danken hebben. Het nieuwe onderzoek suggereert bovendien dat het genoom van Han-Chinezen en de oorspronkelijke Amerikanen ook voor 0,2 procent uit H. denisova-genen bestaat.

De mysterieuze vierde partij
De onderzoekers ontdekten ook dat Homo denisova niet alleen met Neanderthalers en moderne mensen seks had. De mensachtige deelde de lakens ook met een mysterieuze vierde mensachtige. Deze mensachtige leefde ook in Eurazië en moet zich meer dan een miljoen jaar geleden van de andere mensachtigen hebben afgescheiden. Mogelijk gaat het om Homo erectus.

“Dit onderzoek laat echt zien dat de geschiedenis van mensen en mensachtigen in die periode heel ingewikkeld was,” vindt onderzoeker Montgomery Slatkin.

“Er was sprake van verscheidene kruisingen waarvan wij op de hoogte zijn en mogelijk nog meer kruisingen die we nog moeten ontdekken.”

Een stamboom van vier typen mensachtigen die zo'n 50.000 jaar geleden in Eurazië leefden. Ook de uitwisseling van genen (rode lijntjes) is aangegeven. Afbeelding: UC Berkeley.

Een stamboom van vier typen mensachtigen die zo’n 50.000 jaar geleden in Eurazië leefden. Ook de uitwisseling van genen (rode lijntjes) is aangegeven. Afbeelding: UC Berkeley.

*

In het zeer uitgebreide onderzoek slaagden wetenschappers er ook in om 87 specifieke genen in moderne mensen aan te wijzen die significant verschillen met gerelateerde genen in Neanderthalers en Homo denisova. De vondst kan ons mogelijk een beeld geven van de concrete verschillen tussen moderne mensen en de uitgestorven mensachtigen en een prangende vraag die onderzoekers al heel lang bezighoudt beantwoorden: Waarom hebben de moderne mensen het gered en zijn de andere mensachtigen uitgestorven?

Onderzoeker Svante Pääbo noemt de lijst met 87 genen

“een catalogus met genetische kenmerken die alle moderne mensen onderscheidt van alle andere levende of uitgestorven organismen. Ik geloof dat in deze lijst dingen verstopt zitten die de enorme expansie van de menselijke populatie en menselijke cultuur en technologie in de laatste 100.000 jaar mogelijk maakten.”

Bronmateriaal:
“Neanderthal genome shows evidence of early human interbreeding, inbreeding” – Berkeley.edu
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Bence Viola.

http://dienekes.blogspot.be/2013/12/a-neandertal-from-altai-mountains.html

 

March 25, 2013

Nearly complete sequence of a Neanderthal from Altai

A 99.9% complete Neanderthal genome from a toe bone found at Denisova Cave (Altai, Southern Siberia).

A high-quality Neandertal genome sequence

The genome sequence was generated from a toe bone discovered in Denisova Cave in southern Siberia in 2010. The bone is described in Mednikova (Ethnology & Anthropology of Eurasia 2011. 39: 129-138).

DNA sequences were generated on the Illumina HiSeq platform and constitute an average 50-fold coverage of the genome. 99.9% of the 1.7GB of uniquely mappable DNA sequences in the human genome are covered at least ten times.
Contamination with modern human DNA, estimated from mitochondrial and nuclear DNA sequences, is around 1%.

The figure shows a tree relating this genome to the genomes of Neandertals from Croatia, from Germany and from the Caucasus as well as the Denisovan genome recovered from a finger bone excavated at Deniosva Cave. It shows that this individual is closely related to these other Neandertals. Thus, both Neandertals and Denisovans have inhabited this cave in southern Siberia, presumably at different times. 

One may wonder: how can they know it is a Neanderthal and not a “Denisovan”? Because of the close genetic affinity with other Neanderthals from Europe:
It is still possible, considering its position in the tree that the Altai Neanderthal had minor “Denisovan” admixture. But it would be very minor in any case. 

 

http://forwhattheywereweare.blogspot.be/2013/03/nearly-complete-sequence-of-neanderthal.html

 

 

_________________________________________________________________________________________
(3) Geneticists are even now struggling to obtain DNA from a host of unidentified Asian fossils.
DALI  MENS   ;
13dali
dali2
dali1
dalifaceheidelbergensis ? Denisova ? Hybride ?
 Dali face
dalilat1dalilat2Dali-side
http://www personal.une.edu.au/~pbrown3/dali.html
dalijinn
Comparison of Dali and Jinniushan archaic Homo sapiens.
http://www-personal.une.edu.au/~pbrown3/dali.html
°
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Xuchang mens
°
DENISOVA 
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Denisova :  ZUID SIBERIË
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DENISOVA – mens 
Heidelbergensis ? Rhodesiensis ?

Denisova cave                               Denisova tooth

Molar tooth found in the Denisova cave. Photograph: David Reich et al/Nature

http://www.theguardian.com/science/2010/dec/22/fossilised-finger-human-relatives-denisovans

DNA from a tooth (pictured) and a finger bone show the Denisovans were a distinct group. Analysis of the tooth revealed a shape that falls outside normal tooth variation typically seen in Neanderthals and modern humans, providing further evidence the Denisova hominins are an evolutionarily distinct group.

http://archaeologynewsnetwork.blogspot.be/2010/12/genome-of-extinct-siberian-cave-dweller.html#.UmBO_qBCTcc

Replica of the Denisovan finger bone and a US penny. [Image courtesy of Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology]

Denisova puzzle

Denisova-puzzel

Human family tree

new research suggests rather than being an irregular occurrence, intermixing between diverged human populations may have been common. “In combination with the Neanderthal genome sequence, the Denisovan genome suggests a complex picture of genetic interactions between our ancestors and different ancient hominin groups,” said Pääbo, a founder of the field of ancient DNA.

 

DENISOVAN  UPDATES 

Volledig genoom van oude Denisova-mens geeft geheimen prijs

31 augustus 2012  15

Wetenschappers hebben het volledige genoom van de Denisova-mens in kaart gebracht en geanalyseerd. En het genoom kan ons veel vertellen over de overeenkomsten en verschillen tussen onszelf en de oude mensachtige die nauw aan ons en de Neanderthaler verwant is.

In 2010 vonden onderzoekers in Siberië een vingerkootje terug. Het vingerkootje (hierboven ziet u een replica) bleek nog wat DNA te bevatten en op basis van dat DNA konden de onderzoekers vaststellen dat het ooit aan een jong meisje had toebehoord. Dat meisje behoorde weer tot een groep oude mensachtigen die voor die tijd onbekend was: de Homo denisova.

Vergelijken
Wetenschappers hebben hun onderzoek naar het vingerkootje en het DNA dat erin werd aangetroffen nu naar een hoger plan getild. Ze brachten het gehele genoom van het meisje in kaart en vergeleken het vervolgens met het genoom van Neanderthalers en elf moderne mensen, zo meldt het blad Science.

Kleine groep
Het genoom kan ons heel veel over Homo denisova vertellen. Zo blijkt de genetische variatie inH. denisova niet zo groot te zijn. Dat wijst erop dat de populatie van deze mensachtigen altijd vrij klein was.

Overeenkomsten

De onderzoekers vergeleken het genoom van het meisje met het genoom van elf moderne mensen wereldwijd. Hun resultaten onderschrijven eerder onderzoek: namelijk dat moderne mensen op de eilanden in het zuidoosten van Azië genen delen met de H. denisova. De mensen in het oosten van Azië en zuiden van Amerika hebben weer ietsje meer genen gemeen met de Neanderthaler dan bijvoorbeeld mensen in Europa.

Honderdduizend veranderingen
Ook kan het genoom ons veel vertellen over de evolutie van onszelf: de moderne mens. Zo blijken er sinds de moderne mens zich van de Homo denisova afscheidde zo’n 100.000 veranderingen in het genoom van de moderne mens te zijn doorgevoerd. Sommige veranderingen hebben een flinke invloed. Ze betreffen bijvoorbeeld de ontwikkeling van het brein of ons zenuwstelsel. Andere veranderingen zijn wat minder invloedrijk en beperken zich tot de vorm van de tanden.

Hoewel het genoom heel veel vragen beantwoord, blijven er ook nog genoeg vragen over. Waarom stierf H. denisova uiteindelijk uit? En waarom redde de moderne mens het wel?

HOMO DENISOVA
De eerste resten van Homo denisova  werden in 2008 in Siberië teruggevonden. Er is nog relatief weinig over de mensachtige bekend, mede doordat slechts enkele kleine fossiele resten van H. denisova zijn ontdekt.Genetisch materiaal van H. denisova werd in 2011 ook in Aziaten aangetroffen.

http://www.scientias.nl/onze-genen-werken-anders-dan-die-van-de-neanderthaler/100084

 

47533675-hominin-info-466b-1

http://phys.org/news/2013-10-mysterious-ancient-human-wallace-line.html#nRlv

rhodesiensis

rhodesian

°
Fossil skull of Rhodesia man
Homo rhodesiensis broken hill kabwe skullRhodesian-Mancategory5-species-1842-large-2category5-species-1842-large-3category5-species-1842-large-4
broken hill  Kabwe skull
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Dit  is  waarschijnlijk  de fossiele kies ( molair ) van een vroege
Homo erectus=Homo antecessor,=homo heidelbergensis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Homo_antecessor  ;
http://nl.wikipedia.org/wiki/Homo_heidelbergensis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Homo_erectus
ATAPUERCE
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De tand des tijds  / Heidelberg-mens
0000HomoAntecesorAtapuerca2
1436772643

Important Homo heidelbergensis Sites

Map of the Important Homo erectus Sites
Date of Fossil
(years ago)		 Cranial Capacity
( in cm.3)
Africa:
  Bodo d’Ar
 600,000  1300  
  Broken Hill (Kabwe)

http://en.wikipedia.org/wiki/Homo_rhodesiensis  		 700,000-400,000?  1280  
  Lake Ndutu 400,000-250,000?  1100  
China:
  Dali

http://en.wikipedia.org/wiki/Dali_(fossil)		 200,000-100,000    1120    
  Jinniushan 280,000   1260  
  Maba
http://humanorigins.si.edu/evidence/human-fossils/fossils/maba		 169,000-129,000  
Europe:
  Arago Cave
 450,000   1150  

Atapuerca
http://www.boneclones.com/BH-022.htm		 800,000-400,000  1125-1390  
  Boxgrove
 524,000-478,000

Ehringsdorf
http://www.britannica.com/EBchecked/topic/180882/Ehringsdorf-remains		 245-190,000  1450
  Mauerhttp://www.talkorigins.org/faqs/homs/mauer.html 500,000
  Petralona Cave 400,000-250,000  1230  

Steinheim
 400,000-300,000  1100  
 Swanscombe
 400,000  1325?
  Vértesszöllös 475,000-250,000 1400?

Klik op de foto’s voor een link

zie ook  —>   Homo (geslacht)
Note: Some paleoanthropologists classify the more recent Homo heidelbergensis fossils as archaic Homo Sapiens orarchaic humans.  Likewise, some of the earliest Homo heidelbergensis are classified by some as late transitional Homo
ERECTUS ?
petralona

Petralona 1,

Petralona 1, Homo sapiens (archaic)
Discovered by villagers at Petralona in Greece in 1960. Estimated age is 250,000-500,000 years. It could alternatively be considered to be a late Homo erectus, and also has some Neandertal characteristics. The brain size is 1220 cc, high for erectus but low for sapiens, and the face is large with particularly wide jaws. (Day 1986)

petralona

erectus ? recent  heidelbergensis   ?

°

“Gen met hoger risico op diabetes afkomstig van

“Denisova” -mens ? “


26/12/13 – 09u07  Bron: BBC  © afp.Een variant op een gen, dat voor een verhoogd risico op diabetes zorgt bij Latijns-Amerikanen, zou volgens een studie geërfd zijn van denisovans  . Dat schrijft de Britse openbare omroep BBC. Het zou gaan om een van de sterkst genetische risicoverbanden ooit ontdekt.

Ongeveer 60.000 tot 70.000 jaar geleden zouden mensen kort na hun vertrek uit Afrika met(europese en midden oosten )   Neanderthalers gekruist zijn. Later kruiste de modernere mens ook nog met de Denisovans ( misschien zijn dan oostelijke vertegenwoordigers van de ” Neanderthalers ” …… Het is toen dat genen van Neanderthalers  en Denisovans ( een  neef of een ras  van  neanderthaler ? )   over alle mensen die niet in Afrika wonen, verspreid zijn.Verdere details over de studie verschijnen in het wetenschapsblad Nature.De variant van het gen werd bij meer dan 8.000 Mexicanen en andere Latijns-Amerikanen opgespoord bij een wereldwijde studie van genomen. Mensen met de variant op het gen maken 25 procent meer kans op diabetes dan mensen die de variant niet hebben. Mensen die de variant van beide ouders erven(= homozygoot)  hebben zelfs een verhoogd risico van 50 procent.

SLC16A11
De variant, die de naam SLC16A11 draagt, is bij ongeveer de helft van alle mensen met in Amerika geboren voorouders gevonden, Latijns-Amerikanen inclusief. Bij Oost-Aziaten komt het gen bij 20 procent voor, bij Europeanen en Afrikanen amper.

De verhoogde frequentie van deze variant zou bij Latijns-Amerikanen verantwoordelijk zijn voor maar liefst 20 procent van de gevallen van diabetes type 2.

De oorsprong van de ziekte is echter erg complex en nog niet volledig ontrafeld.Nieuwe behandelingen
Jose Florez, de professor Geneeskunde aan Harvard Medical School in Massachusetts die meeschreef aan de studie:
“Door ons onderzoek uit te breiden naar Mexico en Latijns-Amerika hebben we een van de sterkst genetische risicoverbanden ooit ontdekt. Dat kan in toekomst bijdragen tot nieuwe inzichten en behandelingen van de ziekte.”Het team dat de variant ontdekte, publiceerde bijkomende analyses in samenwerking met het Max Planck-intstituut voor Evolutionaire Antropologie.
Zij ontdekten de SLC16A11-variant van diabetes type 2 bij nieuwe analyses van een genoom dat in de Siberische Denisova-grot gevonden werd.
Die analyses zouden aangeven dat de variant in menselijke genen terechtkwam door het kruisen van vroegmoderne mensen en denisovans  Erfelijk materiaal
Het is niet ongewoon dat er erfelijk materiaal van Neanderthalers en Denisovans  gevonden wordt bij de mens.
Zo’n 2 procent van alle genomen van de hedendaagse niet-Afrikaan zijn afkomstig van die andere mensensoorten  , die in Europa en Azië woonden  van ongeveer 400.000 à 300.000 jaar tot 30.000 jaar terug.Maar wetenschappers beginnen nu pas de omvang van die specifieke genomen te begrijpen.
“Een van de meest interessante aspecten van dit werk is dat we een nieuwe hint hebben naar de oorsprong van diabetes”,
zegt coauteur David Altshuler van het Broad-instituut in Massachusetts. 
SLC16A11 is part of a family of genes that code for proteins that transport metabolites – molecules involved in the body’s various chemical reactions.Altering the levels of the SLC16A11 protein can change the amount of a type of fat that has been implicated in the risk of diabetes. These findings suggest that SLC16A11 could be involved in the transport of an unknown metabolite that affects fat levels in cells and thereby increases risk of type 2 diabetes.
ALTAI -NEANDERTHALER    ?http://dna-explained.com/2013/12/26/native-americans-neanderthal-and-denisova-admixture/—&gt; Het herbestudeerde genoom is afkomstig van een vrouwelijke neanderthal teenbotje uit , jawel , de Denisova grot ….of ( het ras van )de Altai Neanderthaler
http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature12886.htmlMaar vooral de laatste alinea’s van het blog artikel zijn interessant ;
” …..Dr. Ricki Lewis, in her DNA Science Blog, mentioned something else quite interesting culled from a Christmas Day issue of Nature titled “Sequence variants in SLC16A11 are a common risk factor for type 2 diabetes in Mexico.”

In a nutshell, from article introduction, we find this commentary:

“The risk haplotype carries four amino acid substitutions, all in SLC16A11; it is present at ~50% frequency in Native American samples and ~10% in east Asian, but is rare in European and African samples. Analysis of an archaic genome sequence indicated that the risk haplotype introgressed into modern humans via admixture with Neanderthals.”

Ricki extrapolated on this further:

“Researchers determine the degree to which a mutant gene differs from the most common sequence (wild type), then impose a time scale in the form of known mutation rates. The SLC16A11 five-site haplotype is so divergent that it goes back to nearly 800,000 years ago — before our ancestors expanded out of Africa.

The most plausible explanation, unexpected I suspect, seemed to be that the haplotype came from an archaic human – a Neanderthal or Denisovan or their as-yet unnamed contemporaries. And the haplotype indeed shows up in the skeleton of a Neanderthal found in the Denisovan cave in Siberia.”

—>
And so, it seems that the Native American people today indeed inherited their propensity for type 2 diabetes from their ancient Neanderthal ancestors who lived in the Altai Mountains. It also appears that this genetic predisposition did not carry forward to Europe, if indeed this group of Neanderthals was ancestral to Europeans at all.

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DENISOVA nummer 2 ?

Mysterieus mens is wellicht nieuwe soort   ?

Caroline Hoek 15 maart 2012

New human: New human species discovered of red cave people

Red Deer Cave mens reconstructie © Peter Schouten /Artiestenimpressie van een ‘Red Deer Cave’ man.

Wetenschappers hebben in China mogelijk een nieuwe mensensoort ontdekt. Mysterieus zijn de mensen in ieder geval.

De skeletten werden eerder gevonden in twee grotten in het Zuiden van China. Na onderzoek blijkt nu dat het om een mensensoort gaat die qua anatomische kenmerken sterk afwijkt van eerder bekende mensenrassen en mensachtige soorten.

Daaruit concluderen de onderzoekers dat de overblijfselen ofwel van een prehistorische, geïsoleerde stam van zeer archaische Homo Sapiens afkomstig moeten zijn ofwel van een heel nieuw soort zijtak van de mens.

De schedels … verschillen van alle huidige moderne mensen en alle bekende archaische homo sap rassen in het afrika van 150,000 jaar geleden …. dat maakt hen uniek en pleit voor een aftakking van de menselijke stamboom

De fossiele resten zijn 14.500 tot 11.500 jaar oud.

In die tijd leefden er al moderne mensen in China. Maar alles wijst erop dat deze fossiele resten niet aan moderne mensen toebehoorden. De resten lijken eerder op een mozaik Ze hebben zowel moderne als archaïsche anatomische kenmerken (zie afbeelding hierboven). Nog nooit vonden onderzoekers in dit gebied zulke jonge fossiele resten met zulke grote verschillen ten opzichte van onze voorouders.

Grootschalige bastaardering met andere mensen lijkt uitgesloten , want dan zou de groep reeds lang zijn opgegaan in de rest van andere takken van de stamboom van de mensheid … Net als de flores -mens gaat het om een enigma waarvan de classificatie niet voor de hand ligt …. In hoeverre deze groep te maken heeft met “Denisova -mensen ” is eveneens een onopgelost vraagstuk

Antropoloog Chris Stringer van het National History Museum in Londen suggereert dat echter wel ( en niet en onrechte ) ; volgens hem kunnen de hertengrotmensen verwant zijn aan de mysterieuze Denisova-mensen, ook een pas onlangs ontdekte uitgestorven mensensoort uit Azië. Ze zouden zelfs het resultaat kunnen zijn van een vroege plaatselijke vermenging van Denisova-mensen met archaische Homo sapiens.( een populatie die dan later weliswaar in isolatie is gebleven en zich ontwikkeld tot de gevonden exemplaren van een apart ras … ) ……. het maakt alleen de kennis over de menselijke afstammingsgeschiedenis nog maar eens ingewikkelder

 

°

GROTTEN  in Maludong  

°
Onderzoekers troffen de eerste fossiele resten meer dan twintig jaar geleden aan in een grot. de zogenaamde Maludong site , waar eveneens stenen werktuigen werden gevonden .

Pas in 2008 werden die resten voor de eerste maal grondig bestudeerd.

Bovendien was enkele kilometers van de eerste Maludong vindplaats, een tweede grot ontdekt (De grot van het dorp Longlin in zw China in 1979) die een partieel skelet bevatte dat leek te behoren tot dezelfde groep mensachtige wezens ….. Maar nu pas is de schedel uit Longlin uit de rotssteen geprepareerd , de vindplaatsen opnieuw onderzocht en kregen de onderzoekers lucht van het mysterieuze verhaal dat de opgeslagen ( en gedeeltelijk vergeten ) fossiele resten te vertellen hebben ….en waar men nu bereid was naar te luisteren

Een uitgeprepareerde schedel van de mysterieuze mensachtige uit Longlin Foto: UNSW.edu.au

  

The most complete Red Deer Cave human skull (male )was found locked in rock in Longlin, China. Photograph courtesy Darren Curnoe.

PLoS ONE

Drie mensen( een mogelijke vierde, is ontdekt enkele kilometers verder op )
De eerste Maludong fossielen behoren aan drie mensen toe. De onderzoekers noemen de mensen voor het gemak de ‘Red-deer Cave people‘.

Daarmee zijn ze (voorlopig) vernoemd naar de (inmiddels uitgestorven) herten waar ze veelvuldig op joegen.

“Deze nieuwe fossielen kunnen een nieuwe soort zijn, eentje die tot het eind van de IJstijd, zo’n 11.000 jaar geleden, overleefde,”

speculeert onderzoeker Darren Curnoe. “Of ze vertegenwoordigen een hele vroege en voorheen onbekende migratie van moderne mensen uit Afrika: een populatie die genetisch mogelijk niet heeft bijgedragen aan de mensen die nu leven.”

Was Azië niet leeg? (1)
De vondst stelt onderzoekers voor een raadsel. En dat raadsel beperkt zich niet alleen tot de identiteit van de fossiele resten. Tot op heden zijn in Oost-Azië niet veel fossiele resten van Homo sapiens teruggevonden die jonger zijn dan 100.000 jaar oud. Dus gingen onderzoekers er altijd van uit dat deze regio leeg was toen de eerste moderne mensen er terecht kwamen. Deze vondst wijst erop dat dat niet klopt. De situatie blijkt opeens veel complexer.

Het onderzoek wijst erop dat het menselijk leven in Azië veel diverser was dan gedacht. Lang richtten onderzoekers zich op de plaats waar het “menselijke ” leven ontstond (Afrika) en Europa.

Azië bleef buiten schot, omdat er weinig fossielen werden teruggevonden en vooral omdat het lastig bleek om de gevonden fossielen een plekje op de tijdlijn te geven.

Maar de laatste jaren komt daar verandering in. Zo hebben we natuurlijk de Homo floresiensis die uit Azië voortkwam. En de Homo denisova uit Siberië die zich met moderne mensen in Azië mengde.

En nu dus deze mysterieuze mensen die mogelijk een nieuwe soort vormen of in ieder geval anders zijn dan onze voorouders. Het onderzoek toont maar weer eens aan dat we onze afkomst nog één grote puzzel is.

Het goede nieuws is dat we steeds meer puzzelstukjes vinden.

Zo’n 14 duizend jaar geleden, toen in het Midden-Oosten de landbouw werd uitgevonden en moderne mensen Amerika begon te bevolken, leefden in een Chinees berggebied waarschijnlijk nog mensen van een andere soort.

” ….De Red Deer Cave people overleefden (in continentaal eurazie )het finale (en een van de) ergste koudeperiodes bekend als het laatste glaciaal Maximum (= Neanderthaler overleefden dat niet )dat ongeveer 20,000 jaar geleden eindigde ,”

zei Curnoe. “15,000 tot 11,000 jaar geleden bleven ze aanwezig in ZW China tijdens de Pleistoceen-Holoceen overgang , een periode die zware klimaatveranderingen en ecologische verschuivingen kende en uitmonde in de “huidige” historische toestanden (van ong 2000 jaar geleden ) … ”

“die overgangs-periode zag ook een zeer belangrijke verandering binnen het historische gedrag en de geschiedenis van de moderne mens in Zuid China : pottenbakkerij en bijhorende voedselopslag ging van start , wilde rijst werd verzameld en betekende de aanzet tot de oudste vormen van volwassen landbouwerij die de wereld kende ….

De geisoleerde Red Deer Cave People leefden in een omgeving die zat ingebed in de wijdere regio waarbinnen die vroege landbouwers gemeenschappen de plak zwaaiden , maar we hebben (nog) geen enkel idee over de samenwerkende interacties / relaties ( of de competitieve strijd voor de bestaansmiddelen –> sommigen menen dat in europa de neanderthaler dit niet overleefde of definitief opging in de bevolking ) die ze mogelijks wederzijds op elkaar hebben uitgeoefend … ”

Alhoewel modern azie meer dan de helft van de totale wereldbevolking huisvest , weten onderzoekers zeer weinig over de plaatselijke aziatische bevolkingen nadat onze sapiens voorouders ongeveer 70.000 jaar geleden eurasie binnenkwamen …

Er zijn geen fossielen /hominem jonger dan 100.000 jaar geleden , gevonden op het
aziatische centrale land -continent die lijken op iets anders dan anatomisch moderne mensen . Tot vandaag dus
legt Curnoe uit .

De vondsten zijn de fossiele bewijsstukken voor de overtuiging dat deze regio misschien niet vrij was van enkele van onze evolutionaire neven ….( 1 )
“de ontdekking van de Red Deer Cave People , opent het volgende aziatische hoofstuk over de laatste fasen van de geschiedenis van de menselijke evolutiestruik ” zei Curnoe
“Het voorlezen van het begin van het finale verhaal is nog maar pas van start gegaan ….”

Dat is de conclusie die de Australiër Darren Curnoe met een internationaal samengestelde groep collega’s trekt in PLoS ONE.

Ze baseren dat op de vondst van verschillende botten, waaronder delen van schedels, in twee grotten in het uiterste zuiden van China.

Curnoe, per e-mail:

‘Het gebied waarin die liggen is erg moeilijk toegankelijk en geldt ook nu nog als een “hotspot” van biodiversiteit en heeft de grootste verscheidenheid van talen en culturen van heel China.’

En, voegt hij er nog aan toe: deze regio was de laatste in China die met landbouw begon.

Een van de belangrijkste stukken, een redelijk volledige schedel, was al in 1979 opgegraven maar is in 2009 pas uit zijn stenen omhulsel bevrijd en grondig geanalyseerd.

Hij is van dikker-zwaarder been dan die van een moderne mens, heeft prominentere wenkbrauwbogen , uitstekende jukbeenderen , dikke molairen (kiezen zijn dikker dan die van zijn bekende mensen-tijdsgenoten ) en het gezicht is wat platter. Een kin heeft hij niet, wél een brede platte neus ;


CT & röntgen scans van de achtergelaten brein afdrukken aan de binnenkant van de schedel , wijzen (mogelijk) op redelijk moderne frontale hersenkwabben , maar vrij archaische parietale en/of achterliggende
hersenstucturen ….dat laatste is niets bijzonder , want ook bij hedendaagse mensen liggen de “primitiefste”(erg essentieële ) structuren of niet-menselijke evolutionaire hersenlagen aan de achterkant …Er schijnt echter een gradueel verschil te zijn in de prefrontale cortex

Curnoe Red Deer Cave

Curnoe Red Deer Cave

© Paul Tacon Darren Curnoe (links) en Ji Xueping (rechts) met de Longlin schedel, in 2010.

Datering van de sedimenten waarin de resten ingebed waren, leverde een ouderdom van 11.500-14.300 jaar op, wat overeenkomt met het einde van het Pleistoceen. Correcte datering is op zich al een hele klus, het ineenpuzzelen en reconstrueren van de fossiele resten is nog van een heel andere orde.

Dankzij medische beeldvorming en geavanceerde computertechnologie zijn er heel wat nieuwe mogelijkheden om een snellere en meer accurate reconstructie te maken van fossiele resten.

Voor het bestuderen van de Chinese fossielen, maakten de onderzoekers gebruik van 3D-visualisatie software van Belgische makelij (Materialise), dat onder meer wordt gebruikt voor additive manufacturing (3D-printing) en orthopedische chirurgie, maar ook een bijzonder waardevolle tool is voor onderzoek.

Er werd een CT-scan genomen van de schedelresten, en met behulp van de software kon hieruit een virtuele endocast gemaakt worden. Een endocast is een afgietsel van de hersenen en van omliggende bloedvaten waaruit belangrijke informatie gehaald kan worden zoals hersenvolume, afmetingen van specifieke hersenregio’s, etc. Vroeger werd een endocast manueel vervaardigd, waarbij de schedel werd gebruikt als mal, tegenwoordig kan het sneller en accurater via CT-scanning en computertechnologie. Ook bij het recent beschreven sediba-fossiel werd gebruik gemaakt van deze methode.

De virtuele endocast laat toe specifieke afmetingen te nemen, maar evengoed kan men met een druk op de knop het fossiele brein afdrukken in 3D (zo weet u meteen ook wat op het nachtkastje van de onderzoekers prijkt).

Figuur 1 – Endocast van een van de Chinese fossielen en een vergelijking van de omvang van de frontale lob (rechtsboven) en parietale lob (rechtsonder) van het fossiel (grijze ster) met andere menselijke fossielen en populaties.

Analyse van de endocast van het Chinese fossiel wijst op een eerder klein hersenvolume (1.327 cm3), vergelijkbaar met dat van Neanderthalers (> 32.000 jaar geleden) en vroege Homo sapiens (67.000-10.000 j.g.), en een relatief grote frontale en kleine pariëtale lob in vergelijking met recente Homo sapiens en huidige populaties (zie Figuur 1).

Uit een analyse van de binnenkant van een andere schedel, die ook al in 1989 is gevonden maar pas een kleine twintig jaar later voor het eerst werd bestudeerd, blijkt dat deze mensensoort hersenen moet hebben bevat die anders gevormd waren dan de onze.

In totaal zijn resten van minimaal vier individuen gevonden, die sterk op elkaar lijken. Eigenlijk zijn alle kenmerken van de schedels een mix van hoe moderne mensen en eerdere soorten eruitzien, plus nog wat unieke kenmerken.

Wat de vondsten vooral zo spectaculair maakt, is hun leeftijd. De groep is teruggegaan naar de eerdere vindplaatsen en heeft zowel de aardlagen van de oude als nieuwe vondsten nauwkeurig gedateerd. Daar kwamen leeftijden uit van tussen de 14,3 en 11,5 duizend jaar. Deze mensen leefden dus nog op het hoogtepunt van de laatste ijstijd.

Uit vondsten in een van de twee grotten leiden de onderzoekers af dat de ‘Red Deer Cave’-mensen op nu uitgestorven reuzenherten jaagden en het vlees in de grot bereidden, op vuurtjes.

De vraag is nu natuurlijk wie deze mensen waren en waar ze vandaan kwamen. De onderzoekers opperen twee mogelijke scenario’s.

Het zou kunnen gaan om een groep mensen die rond het ontstaan van de anatomisch moderne mens, ongeveer tweehonderdduizend jaar geleden, vanuit Afrika naar deze vallei is gemigreerd en daar sindsdien in afzondering heeft geleefd.

Genetisch mengsel
Een alternatief is dat deze groep een genetisch mengsel vertegenwoordigt van diverse groepen mens-achtigen en/of echte mensen , die in meerdere golven vanuit Afrika naar Azië is geemigreerd .

De vondsten maken de stamboom van de mens opnieuw ingewikkelder. Misschien kan een DNA-analyse enige opheldering bieden. Daarvoor moeten de onderzoekers geluk hebben. Er zijn tanden en kiezen gevonden, maar of die intact DNA op zullen leveren, is nog de vraag.(ook het DNA van Homo floresiensis is er nog niet … intact ( gedeeltelijk) DNA uit fossielen is zeer uitzonderlijk )

Curnoe:

‘We hebben tot nu toe één mislukte poging door Chinese genetici achter de rug. Onze grote onderzoeksprioriteit voor de komende twee jaar is te proberen met de nieuwste technieken DNA te verkrijgen. We hebben onze pogingen nu uitgebreid door er twee van de meest vooraanstaande labs van de wereld bij te halen op het gebied van oud DNA, in samenwerking met onze Chinese collega’s.’

Waren deze grottenmensen nauw verwant aan de recent ontdekte Denisova-mens? En liggen nog meer onbekende verwanten van ons op ontdekking te wachten? De toekomst zal het leren. Misschien.

Lees zelf het artikel op PLoS ONE als je geïnteresseerd bent in de details, of lees toegankelijker artikelen bij New Scientist, de BBC of The Guardian.

http://news.nationalgeographic.com/news/2012/03/120314-new-human-species-chinese-plos-science-red-deer-cave/

Volgens professor Curnoe gaat het waarschijnlijk om een nieuwe mensensoort.

“Hoewel beide theorieën evenwaardig zijn, weegt het bewijs voor de ‘nieuwe soort’-theorie iets zwaarder door”, liet de professor weten. Daarmee zou de Edelhert-grottenmens de jongste gevonden soort zijn wiens anatomie niet past binnen die van de moderne mens.

Ook zou dat beteken dat de Homo Sapiens op een bepaald moment in de geschiedenis samenleefde met maar liefst vier andere mensensoorten. Naast de bekende Neanderthaler werden recent ook de soorten Homo Floresiensis, die vanwege zijn kleine gestalte de bijnaam ‘de Hobbit’ draagt, en de Denisovans, een soort die in grotten in Siberië leefde , ontdekt. Daar komt nu waarschijnlijk deze nieuwe loot bij

Uiteraard zijn er ook sceptische stemmen ;

*Physical anthropologist Erik Trinkaus beschreef de voorlopige conclusies als volgt ;

“een ongelukkige interpretatie van robuuste vroege moderne mensen , hoogst waarschijnlijk verwant aan de moderne melanesiers ( tegenwoordig van New Guinea tot en met Fiji (map).)
“Er is niets buitengewoon gevonden met deze chinese ‘red deer cave people ‘ , resten ” voegde Trinkaus, ( Washington University in St. Louis, via email.)daar aan toe
*Physical anthropologistPhilipp Gunz, (Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology in Germany,) is al evenmin overtuigd geworden door de interpretaties en redeneringen van het studie- team

“Het zou me niet verwonderen dat het slechts gaat over de ontdekking van een nieuwe homo sap groep die nog niet bekend was …. ”

” De unieke kenmerken van de RedDeer Cave man , vertelt ons beslist dat de moderne mensheid erg veel varianten kent ,” suggereerde Gunz .
“De moderne mensheid is uitzonderlijk variabel , zeker wanneer je ons vergelijkt met de dichtse fossiele verwant homo Neanderthalensis , die over slechts over een eerder beperkt aantal lokale rassen en variabiliteitspectrum beschikte (voor zover we weten ) Alhoewel de kenmerken van de gevonden specimen buitengewoon zijn , zijn ze inpasbaar aan de grenzen van het moderne menselijke variatie-gamma …. Het is m.a.w. helemaal niet onverwacht voor een homo sapiens van die ouderdom …

Mijn intuitie zegt me,” vervolgt Gunz , ” dat het hier NIET om een nieuwe species gaat … maar dat is natuurlijk slechts een voorlopige en persoonlijke mening .”
Gunz denkt echter wel dat de Chinesche fossielen mogelijk bewijsmateriaal zijn voor multipele migratiestromen “out of Africa” die te maken hadden met verschillende verschillende populaties en groepen van moderne mensen (Related: “China’s Earliest Modern Human Found.”)

Early humans in the BBC series Planet of the Apeman: The ‘Red Deer’ people could have come from an early – and undocumented – migration of humans from Africa

Best mogelijk dat we een herhaling krijgen van het jarenlange gezeur en het gemier rondom de Homo floresiensis …. ditmaal hopelijk zonder de vuile streken en beschadigingen die toendertijd werden toegebracht door een plaatselijke indonesische en eigenzinnige ouderwetse naijverige antropoloog
Drie opties

Volgens de onderzoekers , betrokken bij de studie, gaat het om een nieuwe homo species die zich ontwikkelde uit een in azie geëmigreerde tak aan de mensen-struik , die geisoleerd leefden(tot in het vrij recente verleden ) van de (later geemigreerde )
homo sapiens lijnen ter plaatse : Een nieuwe “species” dus(soorten theorie )

Een ander scenario , door wetenschappers die NIET aan de studie deelnamen , suggereert dat de
Red Deer Cave people populatie(s?) het produkt van hybridiseringen zouden kunnen zijn van verschillende oude mensentakken-rassen ter plaatse weliswaar (Denisova + oude homo sapiens ? )die daarna geisoleerd raakten en dus niet in elkaar opgingen,
in zuidoost azie .: een samensmelting van verschillende hominem species -rassen dus ( bastaarderings theorie )

“It’s possible these were modern humans who inter-mixed or bred with archaic humans that were around at the time,”
explained Dr. Isabelle De Groote, a palaeoanthropologist from London’s Natural History Museum.
It is also possible that “they evolved these more primitive features independently because of genetic drift or isolation, or in a response to an environmental pressure such as climate.”
Source: redOrbit (http://s.tt/17rM4)

Curnoe geeft toe dat elk van deze scenario’s ” mogelijk is “ …..maar hij blijft(momenteel) bij zijn
overtuiging / mening dat de eerste optie lichtjes in het
voordeel is wat betreft de overeenkomsten met het gevonden (bewijsstukken) materiaal

Een derde opduikende speculatie/mening beschouwd deze mensen als een groep (Denisova ?) oude rassen van de “homo sapiens” die aan de voorouderlijke basis liggen van de Melanesiers , Tasmaniers en vooral de australische aboriginals
(mensenrassen theorie )

Men hoopt dat een gelukte extractie van oud- DNA uit dit puzzelachtig kluwen een uitweg zal kunnen aanreiken
* Volgens enkele verouderde maar nog gangbare ( culturele ) criteria gaat het bij de RCP-populaties om “mensen ” (o.m. omdat ze stenen werktuigen gebruikten )maar
dat betekent nog niet dat het daarom een ras is van de homo sapiens …

Immers ook Homo habilis is bekend als de hypothetische maker van de “eerste ” stenen werktuigen

Uiteraard zijn er creationisten die ook “Habilis” tot het sapiens baramin (baranoom) rekenen zie daarover –>

(1)

Neen , Oost azie en bezuiden waren niet “leeg” …. En dat wist men al een tijdje ….Veronderstellen dat die streken wel leeg waren was een conclusie van luie en slechte paleantropologen en archeologen ….. Wel is het zo dat er zo goed als niets bekend is over wie of wat in Oostelijk Azië rondliep tussen 100,000 en 40,000 jaar geleden.

Er zijn gewoon niet genoeg (onomstreden) fossielen uit die periode. Niet weten wie er precies rond liep is echter niet het zelfde als “geloven dat oost Azië leeg was”.

Aboriginal , Melanesier voorouders ? ….. en andere Verwanten van de ¨RED CAVE PEOPLE ?

the ‘Wadjak’ skull, a Homo sapiens discovered in 1889, Java, Indonesia. Originally, this skull was thought to be about 50,000 years old and attempts were made to link this skull with the arrival of the first Australians. However, dating methods have been unable to determine exactly how old it is. It is now thought to be probably less than 20,000 years old. Photographer:Carl BentoRights:© Australian Museum

http://australianmuseum.net.au/image/Wadjak-Skull-Homo-sapiens-angled-view/

De reeds bekende fossiele vroeg- chinese schedels ( bijvoorbeeld die van Liujiang ) gelijken anatomisch /morfologisch erg goed op oude australische (aboriginal ) schedels en schijnen met die laatsten te kunnen worden verbonden door middel van de mozaiek kenmerken van de javaanse “wadjak man “ schedel , gevonden door Eugene DuBois .

Franz Weidenrich( van de ” multiple origin” theory ) heeft over deze invalshoek een boek geschreven .

http://www.donsmaps.com/images9/liujuang.jpg

http://australianmuseum.net.au/image/Skull-of-Homo-sapiens-Minatogawa-1-front-view
Cast of Minatogowa 1 skull from Japan. This skull of a male was found in 1970. It shares more traits with the skull from Liujiang than is does with Neolithic and modern Asians. it is dated to 17,000 years old.

Photographer: Fran Dorey Rights: © Australian Museum

Vooral deze Japanse schedel bezit de brede jukbeenderen en de zware wenkbrauwbogen die ook voorkomen bij de Red Deer Cave skull … maar de japanse schedel heeft blijkbaar een “hoger voorhoofd ” voorkomen

….Er zijn ook nog de Keilor Schedel ( Australia ) en “the Upper Cave ‘Peking Man’ schedel van zoukoutien (China) .

Red Deer Cave schedels zijn in dit frame inpasbaar : Het zijn dus geen obligate vertegenwoordigers van een “nieuwe ” species , maar een puzzelstukje uit een amalgaam van kenmerken die al werden (h)erkend in de fossiele australische , melanesische , zuid en oost aziatische schedel series door o.a. Franz Wiedentrich, vader van het Multiregionalisme, in 1945.

.Uiteraard is het multiregionalisme geen geldige theorie meer inzoverre die vooral en ten alle prijze het onstaan van de soort homo sapiens buiten afrika wilde plaatsen : Maar ze heeft wel heelwat (her) bruikbaar feiten- materiaal verzameld ……. de geconstateerde archaische kenmerken zijn het erfgoed van oudere “out of africa ” emigratiegolven … Maar de Reddeer Cave schedels zitten nog wel binnen de variatie mogelijkheden die vaststelbaar zijn bij de moderne Australische Aboriginal schedels , een oud ras dat eveneens tot de homo sapiens wordt gerekend

variatie in homo sapiens schedels

A) Asian Derived Skull – Brachycranic Phenotype. B) European Derived Skull.- Mesocranic Phenotype. C) African Derived Skull – Dolichocranic Phenotype. D) Australian Aboriginal Derived – Extreme Dolicocranic Phenotype.

aboriginal & caucasier( zie ook  reactie  van 


Human Asian Male Skull
Human African Male Skull
..
.

MAAR

In feite komt het erop neer dat men nog geen eenduidige en algemeen geldige definitie van homo sapiens heeft kunnen geven en zo wordt het moeilijk om er chocola van te maken ….
.
.
(wordt zonder twijfel vervolgd )

 

Ingedeeld onder evodisku D, fylogenie en systematiek, wetenschap

HOMININES COMPARATIVA

september 25, 2012 Plaats een reactie

INHOUD —-> https://tsjok45.wordpress.com/2012/09/03/evodisku/    

VERWANTEN  

ORANG OETANG   & RAMAPiTHECUS 

orang skull dental arch and teeth

 

male orang skuill
Orangutan Male Skull Specimen

 

skull borneo female orang ...Pongo pygmaeus pygmaeus
Orangutan Female Skull Specimen

juvenile orang skull
Orangutan Juvenile Skull Specimen

http://www.cmnh.org/site/ResearchandCollections/CastingLabs/PhysAnthroCastingLab/Orangutan.aspx
orang skeleton

DOORGEEVOLUEERDE   extante  DICHT VERWANTE  MENSAPEN 

kaakspier en bovenkant schedel   / Gorilla  Mens 

http://www.talkorigins.org/faqs/homs/gorilla.html

Front view of a male gorilla skull. (Image courtesy of Skullduggery)

Gorillas are the largest living primates. Males grow considerably larger than females.

The brain size of gorillas averages 500 cc, but males, being bigger, tend to have larger brains than females. Various sources list the maximum brain size of gorillas as 650 cc, 700 cc, or in the case of one exceptional specimen, 752 cc (Tobias, 1964).

Skulls of male gorillas therefore overlap the skulls of Homo habilis in brain size, but this is largely because they are far bigger than any fossil hominid. When a correction is made for their huge body size, gorilla brains are the same size as, or a bit smaller than, those of chimpanzees. In addition, male gorilla skulls have a very different appearance from those of Homo fossils. They have prominent crests and ridges of bone, while Homo habilis skulls have little or no crests, and are much more rounded.

References

Tobias P.V. (1964): The Olduvai bed I hominine with special reference to its cranial capacity. Nature, 202:3-4.

CHIMP           

Chimp skull


Chimpanzee Male Skull Specimen


Chimpanzee Female Skull Specimen


Chimpanzee Juvenile Skull Specimen

http://www.cmnh.org/site/ResearchandCollections/CastingLabs/PhysAnthroCastingLab/Chimp.aspx

CHIMP  SKULLS

three chimps  ?

mens en aap
OP ZOEK NAAR  HET ” UNIEKE  ” VAN DE MENS
Gelaatsuitdrukkingen  ?    NEEN
bush_chimps2
HET  UNIEKE   VAN DE MENS  is o.a.
een   belangrijk verschil tussen  de  “mens ” en  de  “chimp”  : HET SNOTGEULTJE
De design van het snotgeultje onder onze neus ? 
onze neef , en waarschijnlijk  ook “Adam” (?)  had  GEEN snotgeultje —>

{Het philtrum is de naam voor het verticale streepje boven de bovenlip en onder de neus.}

zo zie je maar weer eens ;

De mens onderscheid zich van het dier door zijn ….snotgeultje
______en eigenlijk is het onjuist om het ( traditioneel ) ook nog verder over “snotapen “te hebben …. ( “snotvinken” is ook al niet van je dat )
Snotgootje ? 

Tussen je neusgaten heb je zo’n stukje huid waardoor je 2 neusgaten hebt ipv 1 als je vanaf daar met je vinger naar beneden gaat, kom je bij een soort ‘geultje’ tussen je neus en je bovenlip maar waar is dat voor?
Kan dat niet gewoon een product zijn van de evolutie?
Stel nu dat die ‘fittest’ nu ook zo’n gleufje had, dus gewoon een ‘afwijking’. Deze plant zich voort, en zijn”fitte’ kinderen hebben dat gleufje ook weer, enzovoorts enzovoorts. ?
De twee lijntjes onder ieders neus.
Het is echter niet 1 gootje maar er zijn  2 kanaaltjes ,( ongeveer maar niet precies   ) onder ieder neusgat 1 /
kijk maar eens in de spiegel ….
De beide kloofjes  begrenzen de gutte:  het “snotgootje” dat door een evolutionair misverstand precies tussen beide neusgaten terecht is gekomen,in plaats van onder een van de twee.
Dat ” gutte “-naadje   heet trouwens (in de volkstaal ) “snotgootje / snotgeultje “
Volgens mij heeft het iets te maken met hoe een foetus groeit.
Eerst zitten de linker en de rechterhelft van dat stuk van je gezicht, je verhemelte, dat doorloopt in je lip, nog niet aan elkaar, dat groeit later tegen elkaar aan.
Het punt waar de twee stukken bij elkaar komen is dat gekke geultje, daarom loopt het niet glad door, maar zie je dus een soort “lasnaadje”.
Je hebt ook mensen waarbij dat aan elkaar groeien niet zo goed gelukt its; die hebben bijvoorbeeld een hazelip, of een open verhemelte (waardoor je dus niet normaal kunt praten).
Deze aangeboren afwijking heet ook wel schisis. Dat is inderdaad de gespleten lip/hazelip etc. Hier staat het allemaal nog eens uitgelegd:
http://www.schisis.nl/mlbinfo0.html#04
En ook heel leuk om te kijken is een aflevering van Klokhuis over schisis.
http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/tv/nps/hetklokhuis/bb.20041109.asf
Er wordt niet helemaal expliciet vermeld dat hierdoor ook het geultje onder je neus ontstaat
VOETEN    ? 
Schedels  ? 
achterhoofdgat
Series 2
   series 4
<—verhemelte       &     tanden
 primates inner ears
HEUPEN  
metatarsus
heupen   
M   plantaris
Hominid series.
http://toarchive.org/faqs/homs/specimen.html

TM 266-01-060-1, “Toumai”, Sahelanthropus tchadensis
Discovered by Ahounta Djimdoumalbaye in 2001 in Chad, in the southern Sahara desert. Estimated age is between 6 and 7 million years. This is a mostly complete cranium with a small brain (between 320 and 380 cc). (Brunet et al. 2002, Wood 2002) It has many primitive apelike features, such as the small brainsize, along with others, such as the brow ridges and small canine teeth, which are characteristic of later hominids.

http://www.nature.com/nature/ancestor/

A new hominid from the Upper Miocene of Chad, Central Africa
MICHEL BRUNET, FRANCK GUY, DAVID PILBEAM, HASSANE TAISSO MACKAYE, ANDOSSA LIKIUS, DJIMDOUMALBAYE AHOUNTA, ALAIN BEAUVILAIN, CÉCILE BLONDEL, HERVÉ BOCHERENS, JEAN-RENAUD BOISSERIE, LOUIS DE BONIS, YVES COPPENS, JEAN DEJAX, CHRISTIANE DENYS, PHILIPPE DURINGER, VÉRA EISENMANN, GONGDIBÉ FANONE, PIERRE FRONTY, DENIS GERAADS, THOMAS LEHMANN, FABRICE LIHOREAU, ANTOINE LOUCHART, ADOUM MAHAMAT, GILDAS MERCERON, GUY MOUCHELIN, OLGA OTERO, PABLO PELAEZ CAMPOMANES, MARCIA PONCE DE LEON, JEAN-CLAUDE RAGE, MICHEL SAPANET, MATHIEU SCHUSTER, JEAN SUDRE, PASCAL TASSY, XAVIER VALENTIN, PATRICK VIGNAUD, LAURENT VIRIOT, ANTOINE ZAZZO & CHRISTOPH ZOLLIKOFER
Nature 418, 145–151 (2002); doi:10.1038/nature00879
| Summary | Full Text (HTML / PDF) |

Geology and palaeontology of the Upper Miocene Toros-Menalla hominid locality, Chad
PATRICK VIGNAUD, PHILIPPE DURINGER, HASSANE TAÏSSO MACKAYE, ANDOSSA LIKIUS, CÉCILE BLONDEL, JEAN-RENAUD BOISSERIE, LOUIS DE BONIS, VÉRA EISENMANN, MARIE-ESTHER ETIENNE, DENIS GERAADS, FRANCK GUY, THOMAS LEHMANN, FABRICE LIHOREAU, NIEVES LOPEZ-MARTINEZ, CÉCILE MOURER-CHAUVIRÉ, OLGA OTERO, JEAN-CLAUDE RAGE, MATHIEU SCHUSTER, LAURENT VIRIOT, ANTOINE ZAZZO & MICHEL BRUNET
Nature 418, 152–155 (2002); doi:10.1038/nature00880
| Summary | Full Text (HTML / PDF) |

Palaeoanthropology: Hominid revelations from Chad
BERNARD WOOD
The story of human origins in Africa takes a twist with the description of a 6–7-million-year-old cranium from Chad. The discovery hints at the likely diversity of early hominids.
Nature 418, 133–135 (2002); doi:10.1038/418133a
| Full Text (HTML / PDF) |

Oldest human forebear found
New-found skull could sink our current ideas about human
evolution.
| Full Text (HTML / PDF) |

Toumaï, face of the deep
Earliest known record of human family turns up in Chad.
| Full Text (HTML / PDF) |

http://www.sesha.net/eden/toumai.asp

Toumaï’s schedel is verassend goed bewaard gebleven voor een fossiel van die leeftijd.
Complete schedels zijn vrij zeldzaam in de paleoantropologie, de tot nu toe oudste schedel is “slechts” 2,5 miljoen jaar oud. Dat is dus ontzettend jong in vergelijking met Toumaï.

Een eerste bestudering van de Sahelanthropus fossielen liet een aantal typisch hominide kenmerken zien;
Het gezicht is vrij plat, Toumaï heeft niet echt een snuit zoals chimpansees; boven zijn ogen heeft hij een dikke, doorlopende wenkbrauwboog die doet denken aan latere hominiden; zijn ruggengraat komt in dezelfde hoek zijn schedel binnen als bij andere hominiden, wat wellicht er op duidt dat Toumaï op twee benen liep; hij had kleine hoektanden en op al zijn tanden vrij dik email, een menselijk kenmerk.
Toumaï had een herseninhoud van rond de 300 cc, wat overeenkomt met hedendaagse chimpansees

http://pietonnecairote.files.wordpress.com/2008/05/toumailemonde.jpg

“ARA-VP, Sites 1, 6 & 7”, Ardipithecus ramidus
Discovered by a team led by Tim White, Berhane Asfaw and Gen Suwa (1994) in 1992 and 1993 at Aramis in Ethiopia. Estimated age is 4.4 million years. The find consisted of fossils from 17 individuals. Most remains are teeth, but there is also a partial lower jaw of a child, a partial cranium base, and partial arm bone from 2 individuals.
ARA-VP-6/1 consists of 10 teeth from a single individual.
ARA-VP-7/2 consists of parts of all three bones from the left arm of a single individual, with a mixture of hominid and ape features.

ARA-VP-6/500, “Ardi”, Ardipithecus ramidus
Discovered by a team led by Tim White in 1994 at Aramis in Ethiopia (White et al. 2009; Gibbons 2009). Its age is about 4.4 million years. Ardi is a spectacularly complete fossil. About 45% of her skeleton was found, including most of the skull, pelvis, hands and feet, and many limb bones. She was about 120 cm (3’11”) tall and weighed about 50 kg (110 lbs).

KP 271, “Kanapoi Hominid”, Australopithecus anamensis
Discovered by Bryan Patterson in 1965 at Kanapoi in Kenya (Patterson and Howells 1967). This is a lower left humerus which is about 4.0 million years old. (Creationist arguments)

KP 29281, Australopithecus anamensis
Discovered by Peter Nzube in 1994 at Kanapoi in Kenya (Leakey et al. 1995). This is a lower jaw with all its teeth which is about 4.0 million years old.

KP 29285, Australopithecus anamensis
Discovered by Kamoya Kimeu in 1994 at Kanapoi in Kenya. This is a tibia, missing the middle portion of the bone, which is about 4.1 million years old. It is the oldest known evidence for hominid bipedalism.

australopithecus / mens

AL 129-1, Australopithecus afarensis
Discovered by Donald Johanson in 1973 at Hadar in Ethiopia (Johanson and Edey 1981; Johanson and Taieb 1976). Estimated age is about 3.4 million years. This find consisted of portions of both legs, including a complete right knee joint which is almost a miniature of a human knee, but apparently belongs to an adult.

AL 288-1, “Lucy”, Australopithecus afarensis
Discovered by Donald Johanson and Tom Gray in 1974 at Hadar in Ethiopia (Johanson and Edey 1981; Johanson and Taieb 1976). Its age is about 3.2 million years. Lucy was an adult female of about 25 years. About 40% of her skeleton was found, and her pelvis, femur (the upper leg bone) and tibia show her to have been bipedal. She was about 107 cm (3’6″) tall (small for her species) and weighed about 28 kg (62 lbs). (Creationist arguments)

lucy ; mens  & chimp

vergelijking afarensis , chimp, gorilla , orang

AL 333 Site, “The First Family”, Australopithecus afarensis?
Discovered in 1975 by Donald Johanson’s team at Hadar in Ethiopia (Johanson and Edey 1981). Its age is about 3.2 million years. This find consisted of remains of at least 13 individuals of all ages. The size of these specimens varies considerably. Scientists debate whether the specimens belong to one species, two or even three. Johanson believes they belong to a single species in which males were considerably larger than females. Others believe that the larger specimens belong to a primitive species of Homo.

“Laetoli footprints”, Australopithecus afarensis?

Discovered in 1978 by Paul Abell at Laetoli in Tanzania. Estimated age is 3.7 million years. The trail consists of the fossilized footprints of two or three bipedal hominids. Their size and stride length indicate that they were about 140 cm (4’8″) and 120 cm (4’0″) tall. Many scientists claim that the footprints are effectively identical to those of modern humans (Tattersall 1993; Feder and Park 1989), while others claim the big toes diverged slightly (like apes) and that the toe lengths are longer than humans but shorter than in apes (Burenhult 1993). The prints are tentatively assigned to A. afarensis, because no other hominid species is known from that time, although some scientists disagree with that classification. (Creationist arguments)

AL 444-2, Australopithecus afarensis
Discovered by Bill Kimbel and Yoel Rak in 1991 at Hadar in Ethiopia (Kimbel et al. 1994). Estimated age is 3 million years. This is a 70% complete skull of a large adult male, easily the most completeafarensis skull known, with a brain size of 550 cc. According to its finders, it strengthens the case that all the First Family fossils were members of the same species, because the differences between AL 444-2 and the smaller skulls in the collection are consistent with other sexually dimorphic hominoids.

_http://www.darwinjaar.nl/nnm.dossiers/natuurdatabase.nl/i004125.html
De Australopithecus-fase (ongeveer 1,5 tot 4,5 miljoen jaar geleden.)Australopithecus betekent ‘zuidelijke aap’ omdat de eerste vondsten zijn gedaan in het zuiden van Afrika. Zes miljoen jaar geleden ontstonden in Afrika savannes. De mensapen, die met hun lange armen en korte benen prima in bomen konden klimmen, konden zich aanpassen aan de nieuw ontstane grasvlaktes. Er kwamen nieuwe mogelijkheden voor opportunistische mensapen, die aan de rand van het oerwoud leefden. Ze waagden zich steeds meer op de open vlakte. Geleidelijk werden hun armen korter en hun benen langer, zodat ze beter de grote afstanden over de savannes konden afleggen. In nieuwe leefgebieden kwamen ze in aanraking met ander voedsel. Overal waar de apen kwamen, raakten zij aangepast aan de omgeving en zo ontstonden er verschillende, nieuwe Australopithecus-achtigen. Hoewel Australopithecus-soorten veelal op twee benen liepen, en de inhoud van hun hersenen groter was dan die van hun voorgangers (zie Pre-Australopithecus-fase), hadden ze nog steeds het lichaam en de handen van een aap en konden ze nog goed in bomen klimmen, bijvoorbeeld om te vluchten voor een roofdier. Of de Australopithecus habilis bij deze groep hoort, is nog steeds niet duidelijk. Veel paleoantropologen plaatsen hem in de Homo erectus-fase, omdat hij goed gebruik kon maken van gereedschap.

KNM-WT 40000, Kenyanthropus platyops
Discovered by Justus Erus in 1999 at Lomekwi in Kenya (Leakey et al. 2001, Lieberman 2001). Estimated age is about 3.5 million years. This is a mostly complete, but heavily distorted, cranium with a large, flat face and small teeth. The brain size is similar to that of australopithecines. This fossil has considerable similarities with, and is possibly related to, the habiline fossil ER 1470.

Taung 1, “Taung Child”, Australopithecus africanus


Discovered by Raymond Dart in 1924 at Taung in South Africa (Dart 1925). The find consisted of a full face, teeth and jaws, and an endocranial cast of the brain. It is between 2 and 3 million years old, but it and most other South African fossils are found in cave deposits that are difficult to date. The teeth of this skull showed it to be from an infant about 5 or 6 years old (it is now believed that australopithecines matured faster than humans, and that the Taung child was about 3). The brain size was 410 cc, and would have been around 440 cc as an adult. The large rounded brain, canine teeth which were small and not apelike, and the position of the foramen magnum(*) convinced Dart that this was a bipedal human ancestor, which he namedAustralopithecus africanus (African southern ape). Although the discovery became famous, Dart’s interpretation was rejected by the scientific community until the mid-1940’s, following the discovery of other similar fossils.

(*) Anatomical digression: the foramen magnum is the hole in the skull through which the spinal cord passes. In apes, it is towards the back of the skull, because of their quadrupedal posture. In humans it is at the bottom of the skull because our head is balanced on top of a vertical column. In australopithecines it is also placed forward from the ape position, although not always as far forward as in humans.

TM 1512, Australopithecus africanus (was Plesianthropus transvaalensis)
Discovered by Robert Broom in 1936 at Sterkfontein in South Africa (Broom 1936). The second australopithecine fossil found, it consisted of parts of the face, upper jaw and braincase.

Sts 5, “Mrs Ples”, Australopithecus africanus
Discovered by Robert Broom in 1947 at Sterkfontein in South Africa. It is a very well preserved cranium of an adult. It has usually been thought to be female, but there has been a recent claim that it is male. It is the best specimen of africanus. It is about 2.5 million years old, with a brain size of about 485 cc. (It has recently been claimed that the fossils Sts 5 and Sts 14 (see next entry) were from the same individual)

Sts 14, Australopithecus africanus
Discovered by Robert Broom and J.T. Robinson in 1947 at Sterkfontein (Broom and Robinson 1947). Estimated age is about 2.5 million years. This find consisted of a nearly complete vertebral column, pelvis, some rib fragments, and part of a femur of a very small adult. The pelvis is more human than apelike, and is strong evidence that africanus was bipedal (Brace et al. 1979), although it may not have had the strong striding gait of modern humans (Burenhult 1993).

BOU-VP-12/130, Australopithecus garhi
Discovered by Yohannes Haile-Selassie in 1997 at Bouri in Ethiopia (Asfaw et al. 1999). This is a partial skull including an upper jaw with teeth which is about 2.5 million years old.

MH1, Australopithecus sediba
Discovered by Lee Berger and his son in 2008 at Malapa in South Africa (Berger et al. 2010). It is an almost complete skull and partial skeleton of an 11 to 12 year old boy. It has a brain size of 420 cc and a height of 130 cm (4’3″), and is about 1.85 million years old. It was bipedal with long arms suitable for climbing, but had a number of humanlike traits in the skull, teeth and pelvis

Stw 573, “Little Foot”, Australopithecus
Discovered by Ron Clarke between 1994 and 1997 at Sterkfontein in South Africa. Estimated age is 3.3 million years. This fossil consists, so far, of many bones from the foot, leg, hand and arm, and a complete skull. More bones are thought to be still embedded in rock. (Clarke and Tobias 1995, Clarke 1998, Clarke 1999)

(An increasing number of scientists are placing the following three species, aethiopicus, robustus and boisei, in the genus Paranthropus)KNM-WT 17000, “The Black Skull”, Australopithecus aethiopicus
Discovered by Alan Walker in 1985 near West Turkana in Kenya. Estimated age is 2.5 million years. This find is an intact, almost complete cranium. The brain size is very small for a hominid, about 410 cc, and the skull has a puzzling mixture of primitive and advanced features. (Leakey and Lewin 1992)

TM 1517, Australopithecus robustus (was Paranthropus robustus)
Discovered by a schoolboy, Gert Terblanche, in 1938 at Kromdraai in South Africa (Broom 1938). It consisted of skull fragments, including five teeth, and a few skeletal fragments. This was the first specimen ofrobustus.

SK 48, Australopithecus robustus (was Paranthropus crassidens)
Discovered by Mr. Fourie in 1950 at Swartkrans in South Africa (Johanson and Edgar 1996). It is a cranium, probably belonging to an adult female, and 1.5-2.0 million years old. It is the most complete skull ofrobustus.

DNH 7, “Eurydice”, Australopithecus robustus
Discovered by André Keyser in 1994 at the Drimolen cave in South Africa. Estimated age is between 1.5 and 2.0 million years. This is an almost complete skull and lower jaw of a female, one of the most complete hominid skulls ever found, and the first significant fossil of a female robustus. A fossil of a male robustus lower jaw, nicknamed Orpheus (DNH 8), was found a few inches away from it. (Keyser 2000)

OH 5, “Zinjanthropus”, “Nutcracker Man”, Australopithecus boisei
Discovered by Mary Leakey in 1959 at Olduvai Gorge in Tanzania (Leakey 1959). Estimated age is 1.8 million years. It is an almost complete cranium, with a brain size is about 530 cc. This was the first specimen of this species. Louis Leakey briefly considered this a human ancestor, but the claim was dropped when Homo habilis was found soon afterwards.

KNM-ER 406, Australopithecus boisei
Discovered by Richard Leakey in 1969 near Lake Turkana in Kenya. This find was a complete, intact cranium lacking only the teeth (Lewin 1987). Estimated age is about 1.7 million years. The brain size is about 510 cc. (see also ER 3733)

KNM-ER 732, Australopithecus boisei
Discovered by Richard Leakey in 1970 near Lake Turkana in Kenya. The cranium is similar to that of OH 5, but is smaller and has other differences such as the lack of a sagittal crest. The estimated age is about 1.7 million years. The brain size is about 500 cc. Most experts believe this is a case of sexual dimorphism, with the female being smaller than the male.

KGA10-525, Australopithecus boisei
Discovered by A. Amzaye in 1993 at Konso in Ethiopia (Suwa et al. 1997). This fossil consists of much of a skull, including a lower jaw. The estimated age is 1.4 million years. The brain size is estimated to be about 545 cc. Although it has many features specific to boisei, it also lies outside the previously known range of variation of that species in many ways, suggesting that boisei (and maybe other hominid species) may have been more variable than is often thought (Delson 1997).

Homo habilis
Discovered by the Leakeys in the early 1960’s at Olduvai Gorge in Tanzania. A number of fragmentary specimens were found (Leakey et al. 1964).

  • OH 7, “Jonny’s Child”, found by Jonathon Leakey in 1960 (Leakey 1961), consisted of a lower jaw and two cranial fragments of a child, and a few hand bones. Estimated age is 1.8 million years, and the brain size was about 680 cc.
  • OH 8: found in 1960, consisted of a set of foot bones, complete except for the back of the heel and the toes. Estimated age is about 1.8 million years. They have a mixture of human and ape traits, but are consistent with bipedal locomotion. (Aiello and Dean 1990)
  • OH 13, “Cindy”: found in 1963, consisted of a lower jaw and teeth, bits of the upper jaw and a cranial fragment. Estimated age is 1.6 million years, and the brain size was about 650 cc.
  • OH 16, “George”: found in 1963, consisted of teeth and some very fragmentary parts of the skull. (George was unfortunately trampled by Masai cattle before he was found, and much of the skull was lost.) Estimated age is 1.7 million years, and the brain size was about 640 cc.

OH 24, “Twiggy”, Homo habilis
Discovered by Peter Nzube in 1968 at Olduvai Gorge in Tanzania. It consisted of an fairly complete but very badly crushed cranium and seven teeth. It is about 1.85 million years old and has a brain size of about 590 cc.

KNM-ER 1470, Homo habilis (or Homo rudolfensis?)
Discovered by Bernard Ngeneo in 1972 at Koobi Fora in Kenya (Leakey 1973). Estimated age is 1.9 million years. This is the most complete habilis skull known. Its brain size is 750 cc, large for habilis. It was originally dated at nearly 3 million years old, a figure that caused much confusion as at the time it was older than any known australopithecines, from whom habilis had supposedly descended. A lively debate over the dating of 1470 ensued (Lewin 1987; Johanson and Edey 1981; Lubenow 1992). The skull is surprisingly modern in some respects. The braincase is much larger and less robust than any australopithecine skull, and is also without the large brow ridges typical of Homo erectus. It is however very large and robust in the face. A number of leg bones were found within a couple of kilometers, and are thought to probably belong to the same species. The most complete, KNM-ER 1481, consisted of a complete left femur, both ends of a left tibia and the lower end of a left fibula (the smaller of the two lower leg bones). These are quite similar to the bones of modern humans. (Creationist arguments)

KNM-ER 1805, “The Mystery Skull”, Homo habilis??
Discovered by Paul Abell in 1973 at Koobi Fora in Kenya (Leakey 1974). Estimated age is 1.85 million years. This find consisted of much of a heavily built cranium containing many teeth. Its brain size is about 600 cc. Some features, such as the sagittal crest, are typical of A. boisei, but the teeth are too small for that species. (Willis 1989; Day 1986) Various workers have assigned it to almost every conceivable species, but many studies have attributed it to Homo habilis (e.g. Wood 1991). A recent cladistic study has placed it outside of Homo and most similar to robust australopithecines, though different from any named species. (Prat 2002)

KNM-ER 1813, Homo habilis
Discovered by Kamoya Kimeu in 1973 at Koobi Fora in Kenya (Leakey 1974). Estimated age is 1.8-1.9 million years. The brain size is 510 cc, which is very small for habilis, but the fossil is an adult specimen, probably of a female. Apart from its extremely small size, ER 1813 is surprisingly modern, with a rounded skull, no sagittal crest, modest eyebrow ridges, and a small amount of nasal prominence.

Stw 53, Homo habilis?
Discovered by Alun Hughes in 1976 at Sterkfontein in South Africa (Hughes and Tobias 1977). Estimated age is 1.5 to 2 million years. It consisted of a number of cranium fragments including teeth. Many stone tools were found in the same layer.

OH 62, “Dik-dik hominid”, Homo habilis
Discovered by Tim White in 1986 at Olduvai Gorge in Tanzania (Johanson and Shreeve 1989; Johanson et al. 1987). Estimated age is 1.8 million years. The find consisted of portions of skull, arm, leg bones and teeth. Almost all the features of the skull closely resemble habilis fossils such as OH 24, ER 1813 and ER 1470, rather than the australopithecines. But the estimated height is very small, maybe about 105 cm (3’5″), and the arms are very long in proportion to the legs. These are australopithecine traits, and in fact the skeletal bones are very similar to those of Lucy. This find is significant because it is the only fossil in which limb bones have been securely assigned to habilis. Because of the small size, this was almost certainly a female. As with the australopithecines, males would have been considerably larger.

OH 65, Homo habilis
Discovered in 1995 at Olduvai Gorge in Tanzania. This fossil consisted of a complete upper jaw and part of the lower face, dated at 1.8 million years. Because of its similarities to the fossil ER 1470, its finders have suggested that OH 65 may lead to a reclassification of the habiline fossils. (Blumenschine et al. 2003, Tobias 2003)

Trinil 2, “Java Man”, “Pithecanthropus I”, Homo erectus (was Pithecanthropus erectus)
Discovered by Eugene Dubois in 1891 near Trinil on the Indonesian island of Java. Its age is uncertain, but thought to be about 700,000 years. This find consisted of a flat, very thick skullcap, and a few teeth (which may belong to orang-utans). The following year a femur was found about 12 meters away (Theunissen 1989). The brain size is about 940 cc. The femur is fully modern, and many scientists now believe that it belongs to a modern human. (Creationist arguments)

“Peking Man”, Homo erectus (was Sinanthropus pekinensis)
Between 1929 and 1937, 14 partial craniums, 11 lower jaws, many teeth, some skeletal bones and large numbers of stone tools were discovered in the Lower Cave at Locality 1 of the Peking Man site at Zhoukoudian (formerly Choukoutien), near Beijing (formerly Peking), in China. Their age is estimated to be between 500,000 and 300,000 years old. (A number of fossils of modern humans were also discovered in the Upper Cave at the same site in 1933.) The most complete fossils, all of which were braincases or skullcaps, are:

  • Skull III, discovered at Locus E in 1929 is an adolescent or juvenile with a brain size of 915 cc.
  • Skull II, discovered at Locus D in 1929 but only recognized in 1930, is an adult or adolescent with a brain size of 1030 cc.
  • Skulls X, XI and XII (sometimes called LI, LII and LIII) were discovered at Locus L in 1936. They are thought to belong to an adult man, an adult woman and a young adult, with brain sizes of 1225 cc, 1015 cc and 1030 cc respectively. (Weidenreich 1937)
  • Skull V: two cranial fragments were discovered in 1966 which fit with (casts of) two other fragments found in 1934 and 1936 to form much of a skullcap with a brain size of 1140 cc. These pieces were found at a higher level, and appear to be more modern than the other skullcaps. (Jia and Huang 1990) (Creationist arguments)

Most of the study on these fossils was done by Davidson Black until his death in 1934. Franz Weidenreich replaced him and studied the fossils until leaving China in 1941. The original fossils disappeared in 1941 while being shipped to the United States for safety during World War II, but excellent casts and descriptions remain. Since the war, other erectus fossils have been found at this site and others in China.

Sangiran 2, “Pithecanthropus II”, Homo erectus
Discovered by G.H.R. von Koenigswald in 1937 at Sangiran on the Indonesian island of Java. This fossil is a braincase that is very similar to the first Java Man skull cap, but more complete and smaller, with a brain size of only about 815 cc.

OH 9, “Chellean Man”, Homo erectus
Discovered by Louis Leakey in 1960 at Olduvai Gorge in Tanzania (Leakey 1961). Estimated age is 1.5 million years. It consisted of a partial braincase with massive browridges and a brain size of 1065 cc.

OH 12, “Pinhead”, Homo erectus
Discovered by Margaret Cropper in 1962 at Olduvai Gorge in Tanzania. It is similar to but less complete than OH 9, and smaller, with an estimated brain size of only 750 cc. It is estimated to be between 800,000 and 1200,000 years old. Anton (2004) has found a few more pieces of this skull, but it remains very fragmentary.

Sangiran 17, “Pithecanthropus VIII”, Homo erectus
Discovered by Sastrohamidjojo Sartono in 1969 at Sangiran on Java. This consists of a fairly complete cranium, with a brain size of about 1000 cc. It is the most complete erectus fossil from Java. This skull is very robust, with a slightly projecting face and huge flaring cheekbones. It has been thought to be about 800,000 years old, but a recent dating has given a much older figure of nearly 1.7 million years. If the older date is correct, it means Homo erectus migrated out of Africa much earlier than previously thought.

KNM-ER 3733, Homo erectus (or Homo ergaster)
Discovered by Bernard Ngeneo in 1975 at Koobi Fora in Kenya. Estimated age is 1.7 million years. This superb find consisted of an almost complete cranium. The brain size is about 850 cc, and the whole skull is similar to the Peking Man fossils. The discovery of this fossil in the same stratum as ER 406 (A. boisei) delivered the coup de grace to the single species hypothesis: the idea that there has never been more than one hominid species at any point in history. (Leakey and Walker 1976)

KNM-WT 15000, “Turkana Boy”, Homo erectus (or Homo ergaster)
Discovered by Kamoya Kimeu in 1984 at Nariokotome near Lake Turkana in Kenya (Brown et al. 1985; Leakey and Lewin 1992; Walker and Leakey 1993; Walker and Shipman 1996). This is an almost complete skeleton of an 11 or 12 year old boy, the only major omissions being the hands and feet. (Some scientists believe erectus matured faster than modern humans, and that he was really about 9 years old (Leakey and Lewin 1992).) It is the most complete known specimen of erectus, and also one of the oldest, at 1.6 million years. The brain size was 880 cc, and it is estimated that it would have been 910 cc at adulthood. The boy was 160 cm (5’3″) tall, and would have been about 185 cm (6’1″) as an adult. This is surprisingly tall, indicating that many erectus may have been as large as modern humans. Except for the skull, the skeleton is very similar to that of modern boys, although there are a number of small differences. The most striking is that the holes in his vertebrae, through which the spinal cord goes, have only about half the cross-sectional area found in modern humans. One suggested explanation for this is that the boy lacked the fine motor control we have in the thorax to control speech, implying that he wasn’t nearly as fluent a speaker as modern humans are (Walker and Shipman 1996).

turkana boy

Turkana boy skelet
Homo ergaster skeleton was discovered in 1984 in Nariokotome, Kenya by Richard Leakey (and described as H. erectus). This is the first skeleton dated before 100,000 years that is complete enough to get accurate measurements to determine brain size. These skeletal parts recovered gave anthropologists a great deal of information regarding size, stature, age of death (probably 12 or 13 years) and whether or not language was possible. Some bones reveal a greater ability to run than modern humans, and some reveal a closer affinity to australopithecines.Turkana boy.JPG

D2700, Homo georgicus
Discovered in 2001 at Dmanisi in Georgia. Estimated age is 1.8 million years. It consisted of a mostly complete skull, including a lower jaw (D2735) belonging to the same individual. (Vekua et al. 2002, Balter and Gibbons 2002) At around 600 cc, this is the smallest and most primitive hominid skull ever discovered outside of Africa. This skull and two others discovered nearby form a near-perfect transition between H. habilis and ergaster.

ATD6-69, Homo antecessor?
Discovered at Atapuerca in Spain. This is a partial face of a child who was probably about 10 to 11.5 years old. This fossil is over 780,000 years old. (Bermudez de Castro et al. 1997)

“Heidelberg Man”, “Mauer Jaw”, Homo sapiens (archaic) (also Homo heidelbergensis)
Discovered by gravel pit workers in 1907 near Heidelberg in Germany. Estimated age is between 400,000 and 700,000 years. This find consisted of a lower jaw with a receding chin and all its teeth. The jaw is extremely large and robust, like that of Homo erectus, but the teeth are at the small end of the erectus range. It is often classified as Homo heidelbergensis, but has also sometimes been considered to be a European Homo erectus.

“Rhodesian Man”, “Kabwe”, Homo sapiens (archaic) (was Homo rhodesiensis)
Discovered by a laborer in 1921 at Broken Hill in Northern Rhodesia (now Kabwe in Zambia) (Woodward 1921). This was a complete cranium that was very robust, with large brow ridges and a receding forehead. Estimated age is between 200,000 and 125,000 years. The brain size was about 1280 cc. (Creationist arguments)

Arago XXI, “ Tautavel Man“, Homo sapiens (archaic) (also Homo heidelbergensis)
Discovered at Arago in southern France in 1971 by Henry de Lumley. Estimated age is 400,000 years. The fossil consists of a fairly complete face, with 5 molar teeth and part of the braincase. The brain size was about 1150 cc. The skull contains a mixture of features from archaic Homo sapiens and Homo erectus, to which it is sometimes assigned.

Petralona 1, Homo sapiens (archaic)
Discovered by villagers at Petralona in Greece in 1960. Estimated age is 250,000-500,000 years. It could alternatively be considered to be a late Homo erectus, and also has some Neandertal characteristics. The brain size is 1220 cc, high for erectus but low for sapiens, and the face is large with particularly wide jaws. (Day 1986)

Atapuerca 5, Homo sapiens (archaic)
Discovered in the Sima de los Huesos (“Pit of Bones”) at the Atapuerca cave site in northern Spain in 1992 and 1993 by Juan-Luis Arsuaga. It is about 300,000 years old, with a brain size of 1125 cc. The face is broad with a huge nasal opening, and resembles Neandertals in some traits but not in others. This is the most complete pre-modern skull in the entire hominid fossil record. (Arsuaga et al. 1993; Johanson and Edgar 1996)

Feldhofer, Neanderthal 1, Homo sapiens neanderthalensis
Discovered by Johann Fuhlrott in 1856 in a small cave at Feldhofer in the Neander Valley in Germany. The find consisted of a skullcap, thigh bones, part of a pelvis, some ribs, and some arm and shoulder bones. The lower left arm had been broken in life, and as a result the bones of the left arm were smaller than those of the right. Fuhlrott recognized it as a primitive human, but the German establishment headed by Rudolf Virchow rejected this view, incorrectly claiming that it was a pathological modern human. (Trinkaus and Shipman 1992) In 1999, the original site was rediscovered, and more bones from the same specimen were recovered. (Creationist arguments)

(There were actually two earlier Neandertal finds. A partial cranium of a 2.5 year old child found in 1829 in Belgium was not recognized until 1936. An adult cranium found on Gibraltar in 1848 gathered dust in a museum until it was recognized as a Neandertal in 1864.)

“Spy 1 and 2”, Homo sapiens neanderthalensis
Discovered by Marcel de Puydt and Max Lohest in 1886 at the Grotto of Spy (pronounced Spee) d’Orneau in Belgium. Estimated age is about 60,000 years. This find consisted of two almost complete skeletons. The excellent descriptions of the skeletons established that they were very old, and largely discredited the idea that the Neandertal physique was a pathological condition, but also erroneously concluded that Neandertal Man walked with bent knees.

“Krapina Site”, Homo sapiens neanderthalensis
Discovered by Dragutin Gorjanovic-Kramberger in 1899 near Krapina in Croatia. This site yielded significant remains from two to three dozen individuals, and teeth and jaw fragments from dozens more. When Gorjanovic published on his finds in 1906, it confirmed for once and for all that Neandertals were not pathological modern humans.

“Old Man”, Homo sapiens neanderthalensis
Discovered by Amedee and Jean Bouyssonie in 1908 near La-Chapelle-aux-Saints in France. It is about 50,000 years old, with a brain size of 1620 cc. This nearly complete skeleton was reconstructed by Marcellin Boule, who wrote a definitive and highly influential paper on it which managed to be totally wrong in many of its conclusions. It exaggerated the apelike characteristics of the fossil, popularizing the stereotype, which would last for decades, of a stooping ape-man shuffling along on bent knees. This specimen was between about 30 and 40 when he died, but had a healed broken rib, severe arthritis of the hip, lower neck, back and shoulders, and had lost most of his molar teeth. The fact that he survived as long as he did indicates that Neandertals must have had a complex social structure.

“Shanidar Site”, Homo sapiens neanderthalensis
Ralph Solecki discovered 9 Neandertal skeletons between 1953 and 1960 at the Shanidar cave in Iraq. They are thought to be between 70,000 and 40,000 years old. One of them, Shanidar 4, had apparently been buried with offerings of flowers (although this interpretation has been disputed). In 1971 Solecki wrote a book, “Shanidar, the First Flower People“, reversing the earlier stereotypes of semi-human brutes. Another skeleton, Shanidar 1, was partially blind, one-armed and crippled. His survival also is evidence of a complex social structure.

“Saint-Cesaire Neandertal”, Homo sapiens neanderthalensis
Discovered by Francois Leveque in 1979 near the village of Saint-Cesaire in France. It consisted of a badly crushed skeleton. The skull was mostly complete, with only the back of the cranium missing. It is dated at about 35,000 years old, and is one of the latest Neandertals known. This find was of special interest because it was found with tools that had previously been assumed to belong to the Cro-Magnon culture, instead of the usual Neandertal tool kit.

LB1, “Hobbit”, Homo floresiensis
Discovered by an Australian/Indonesian team in 2003 at the Liang Bua cave on the Indonesian island of Flores. This find consisted of an almost complete skull and a partial skeleton consisting of leg bones, parts of the pelvis, hands and feet, and some other fragments. LB1 was an adult, probably female, about 1 meter (3’3″) tall with an extremely small brain size of 417cc. The skull has human-like teeth with a receding forehead and no chin. The fossil is 18,000 years old and was found with stone tools. This species is thought to be a dwarf form of Homo erectus. (Brown et al. 2004, Morwood et al. 2004, Lahr and Foley 2004)

“Cro-Magnon Man”, Homo sapiens sapiens (modern)
Discovered by workmen in 1868 at Cro-Magnon in France. Estimated age is 30,000 years. The site yielded skeletons of 5 buried individuals, along with stone tools, carved reindeer antlers, ivory pendants, and shells. The Cro-Magnons lived in Europe between 35,000 and 10,000 years ago. They are virtually identical to modern man, being tall and muscular and slightly more robust than most modern humans. They were skilled hunters, toolmakers and artists famous for the cave art at places such as Lascaux, Chauvet, and Altami

CREATIONISTEN  

http://www.talkorigins.org/faqs/homs/compare.html

  • Chimpanzee, Gorilla
  • Sts 5, Stw 53, OH 24, ER 1813
  • D2700, Java Man, Peking Man, ER 1470
  • ER 3733, WT 15000, Petralona, Rhodesian Man, modern human

The skulls on the top row are of modern apes.

The skulls on the 2nd row are fossils that (almost) all creationists consider apes,

while the ones on the bottom row are (almost) all considered to be humans.

The skulls in the 3rd row are ones on which creationists disagree as to whether they are apes or humans. (For ease of comparison, some skulls are reflected so that they all face in the same direction.)

  • Chimpanzee, Gorilla
verwanten
kaakspieren en schedel bovenaan, van  gorilla mens

Auteur: Jim Foley

Belangrijke menselijke fossielen
Deze lijst bevat fossielen die belangrijk zijn omwille van hun wetenschappelijke en historische waarde, of omdat ze vaak aangehaald worden door creationisten. Men leest wel eens dat alle hominide fossielen tezamen passen in een doodkist of op een tafel. Dit is een onjuist beeld, daar er momenteel al duizenden hominide fossielen gevonden zijn. Meestal zijn deze echter gefragmenteerd; vaak vindt men maar enkele botten of tanden. Volledige schedels en skeletten zijn zeldzaam.

Over deze tekst Deze tekst werd met toestemming van de auteur vertaald uit http://www.talkorigins.org/faqs/homs/specimen.html

De lijst is gerangschikt naar ouderdom van de soort, gaande van oudere naar meer recente soorten. Binnen één soort zijn de vondsten geordend naar het tijdstip van ontdekking. Elke soort heeft een type specimen. Dit specimen wordt gebruikt om de soort in kwestie te definiëren.
Elke vondst bestaat uit een specimennummer indien gekend (of de vindplaats, als meerdere soorten gevonden werden op één plaats), bijnamen tussen aanhalingstekens en een soortnaam. De soortnaam wordt gevolgd door ‘?’ als de soort onzeker is. Als het fossiel vroeger onder een andere soortnaam werd geplaatst, wordt deze naam ook gegeven.
Volgende terminologie wordt gebruikt: Een schedel omvat alle beenderen van het hoofd. Een cranium is een schedel zonder de onderkaak. Een hersendoos is het cranium zonder het aangezicht en de bovenkaak. Een schedeldak is het bovenste deel van de hersendoos.

afkortingen
ER: East (Lake) Rudolf, Kenia
WT: West (Lake) Turkana, Kenia
KP: Kanapoi, Kenya
SK: Swartkrans, Zuid-Afrika
Sts,Stw: Sterkfontein, Zuid-Afrika
TM: Transvaal Museum,Zuid- Afrika
OH: Olduvai Hominid, Tanzanië
AL: Afar Locality, Ethiopië
ARA-VP: Aramis Vertebrate Paleontology, Ethiopië
BOU-VP: Bouri Vertebrate Paleontology, Ethiopië
TM:Toros-Menalla, Tsjaad

Toumai
Fig. 1: Toumai
TM 266-01-060-1, “Toumai”, Sahelanthropus tchadensis Ontdekt door Ahounta Djimdoumalbaye in 2001 in Tsjaad, in de Zuidelijke Saharawoestijn. De geschatte ouderdom is tussen 6 en 7 miljoen jaar. Het is een bijna compleet cranium met kleine hersenen (volume tussen 320 en 280 cc) (Brunet et al. 2002; Wood 2002). Het heeft vele primitieve aap-achtige kenmerken, zoals het kleine breinvolume. Andere kenmerken zijn karakteristiek voor latere hominiden, zoals de wenkbrouwbogen en de kleine hoektanden.

“ARA-VP, Sites 1, 6 & 7”, Ardipithecus ramidus Ontdekt door een team onder leiding van Tim White, Berhane Asfaw en Gen Suwa (1994) in 1992 en 1993 in Aramis (Ethiopië). De geschatte ouderdom is 4,4 miljoen jaar. De vondst bestaat uit fossielen afkomstig van 17 individuen. De meeste van deze fossielen zijn tanden, maar er is ook een gedeeltelijke onderkaak van een kind, een gedeeltelijke craniumbasis en gedeeltelijke armbeenderen afkomstig van 2 individuen. ARA-VP-6/1 bestaat uit 10 tanden afkomstig van 1 individu. ARA-VP-7/2 bestaat uit delen van de drie botten van de linkerarm van een enkel individu, met een mengeling van hominide- en aapkenmerken.

KP 271, “Kanapoi Hominide”, Australopithecus anamensis Ontdekt door Bryan Patterson in 1965 nabij Kanapoi in Kenia (Patterson & Howells 1967). Dit is een linker opperarmbeen van ongeveer 4,0 miljoen jaar oud

KP 29281, Australopithecus anamensis Ontdekt in 1994 door Peter Nzube te Kanapoi in Kenia (Leakey et al. 1995). Dit is een onderkaak met alle tanden aanwezig met een ouderdom van ongeveer 4,0 miljoen jaar.

KP 29285, Australopithecus anamensis Ontdekt door Kamoya Kimeu in 1994 te Kanapoi in Kenia. Dit is een scheenbeen waarvan het middelste deel ontbreekt, met een ouderdom van ongeveer 4,1 miljoen jaar. Dit is het oudste bekende bewijs voor bipedalisme bij hominiden.

AL 129-1, Australopithecus afarensis

Lucy
Fig. 2: Lucy
AL 288-1, “Lucy”, Australopithecus afarensis Ontdekt door Donald Johanson en Tom gray in 1974 te Hadar in Ethiopië (Johanson & Edey 1981; Johanson & Taieb 1976). De ouderdom van het fossiel is ongeveer 3,2 miljoen jaar. Lucy was een volwassen vrouw van ongeveer 25 jaar. Ongeveer 40% van haar skelet werd gevonden. Het bekken, het dijbeen en het scheenbeen tonen aan dat Lucy bipedaal liep. Ze was ongeveer 107 cm groot (een klein exemplaar voor haar soort) en woog ongeveer 28 kilo.

AL 333 Site, “The First Family”, Australopithecus afarensis? Ontdekt in 1975 door Donald Johanson’s team te Hadar in Ethiopië (Johanson & Edey 1981). De ouderdom van deze vondst is ongeveer 3,2 miljoen jaar. Ze bestaat uit overblijfselen van minstens 13 individuen van verschillende leeftijden. Er zijn grote verschillen in de grootte van deze individuen. Wetenschappers discussiëren er nog over of deze specimens tot één soort, of tot twee of zelfs drie soorten behoren. Johanson denkt dat ze behoren tot één en dezelfde soort waarin mannen aanzienlijk groter waren dan vrouwen. Anderen geloven dat de grotere specimens tot een primitieve soort van het geslacht Homo behoren

Fig. 3: Laetoli voetafdrukken
“Laetoli footprints”, Australopithecus afarensis? Ontdekt in 1978 door Paul Abell te Laetoli in Tanzanië. Geschatte ouderdom is 3,7 miljoen jaar. Het betreft een loopspoor, bestaande uit de gefossiliseerde voetafdrukken van twee of drie bipedale hominiden. Hun grootte en paslengte duiden op lichaamslengtes van ongeveer 140 cm en 120 cm. Vele wetenschappers beweren dat de voetafdrukken in feite identiek zijn aan die van moderne mensen (Tattersall 1993; Feder & Park 1989), terwijl andere onderzoekers denken dat de grote tenen van de voeten lichtjes verschillend zijn (zoals bij apen) en dat de lengte van de tenen langer is dan bij mensen maar korter dan bij apen (Burenhult 1993). De voetafdrukken zijn met onzekerheid toegewezen aan A. afarensis, want geen enkele andere hominide soort is gekend uit die tijd. (Sommige wetenschappers gaan echter niet akkoord met deze classificatie.)

AL 444-2, Australopithecus afarensis Ontdekt door Bill Kimbel en Yoel Rak in 1991 te Hadar in Ethiopië (Kimbel et al. 1994). Geschatte ouderdom is 3 miljoen jaar. Het betreft een voor 70 % complete schedel van een grote volwassen man – de meest complete afarensis schedel waarvan men weet – met een breinvolume van 550 cc. Volgens de vinders versterkt dit de mogelijkheid dat al de “First Family fossils” tot één enkele soort behoorden, omdat de verschillen tussen AL 444-2 en de kleinere schedels in de collectie consistent zijn met andere sexueel dimorfe hominoïden.
Kenyanthropus Platyops
Fig. 4: Kenyanthropus platyops
KNM-WT 40000, Kenyanthropus platyops Ontdekt door Justus Erus in 1999 te Lomekwi in Kenia (Leakey et al. 2001; Lieberman 2001). Geschatte ouderdom is ongeveer 3,5 miljoen jaar. Dit is een bijna compleet, maar sterk geschaad cranium met een groot, plat aangezicht en kleine tanden. Het breinvolume is vergelijkbaar met dat van australopitheci. Dit fossiel heeft veel gelijkenissen met de “habiline fossil” ER 1470, en is er mogelijks nauw verwant mee.
Taung kind
Fig. 5: Taung kind
“Taung Child”, Australopithecus africanus Ontdekt door Raymond Dart in 1924 te Taung in Zuid-Afrika (Dart 1925). De vondst bestaat uit een volledig aangezicht, tanden en kaken, en een endocraniale afdruk van het brein. Het fossiel is tussen de 2 en 3 miljoen jaar oud, maar deze en de meeste andere Zuid-Afrikaanse fossielen zijn gevonden in grotsedimenten en zijn moeilijk te dateren. De tanden van deze schedel duiden erop dat het gaat om een kind van 5 tot 6 jaar oud (men denkt nu dat Australopitheci sneller volwassen werden dan mensen, en dat het Taung kind ongeveer 3 jaar was). Het breinvolume was 410 cc, en zou rond de 440 cc geweest zijn bij een adult. Het grote afgeronde brein, de kleine snijtanden die niet aapachtig zijn en de positie van het foramen magnum [1] overtuigden Dart dat het hier ging om een bipedale menselijke voorouder, die hij Australopithecus africanus noemde (Afrikaanse zuidelijke aap). Ondanks het feit dat de ontdekking beroemd werd, werd Dart’s interpretatie verworpen door de wetenschappelijke wereld tot midden de jaren ’40 van de 20ste eeuw. Na de ontdekking van andere vergelijkbare fossielen veranderde dit.

TM 1512, Australopithecus africanus(was Plesianthropus transvaalensis) Ontdekt door Robert Broom in 1936 te Sterkfontein in Zuid-Africa (Broom 1936). Dit was het tweede autralopithecine fossiel dat gevonden werd. Het bestond uit delen van het aangezicht, de bovenkaak en hersendoos.
Mrs Ples
Fig. 6: Mrs Ples
sts 5, “Mrs Ples”, Australopithecus africanus Ontdekt door Robert Broom in 1947 te Sterkfontein in Zuid-Afrika. Het fossiel is een zeer goed geconserveerd cranium van een adult. Men heeft meestal gedacht dat het om een vrouw ging, maar recent werd beweerd dat het hier om een man gaat. Het is allezins het beste specimen van de soort A. africanus. Het is ongeveer 2,5 mijloen jaar oud, met een breinvolume van 485 cc. (recent werd beweerd dat de fossielen Sts 5 and Sts 14 (zie volgende vondst) van het zelfde individu afkomstig zijn).
australopithecus africanus
Fig. 7: Australopithecus africanus
Sts 14, Australopithecus africanus Ontdekt door Robert Broom en J.T. Robinson in 1947 te Sterkfontein (Broom and Robinson 1947). Geschatte ouderdom is ongeveer 2,5 miljoen jaar. Deze vondst bestaat uit een bijna complete ruggengraat, een bekken, enkele ribfragmenten en een deel van een femur van een zeer klein volwassen individu. Het bekken is meer menselijk dan aapachtig, en er is sterk bewijs dat africanus bipedaal liep (Brace et al. 1979), ook al zou de looppas nog niet zo ontwikkeld zijn als bij de moderne mens (Burenhult 1993).

BOU-VP-12/130, Australopithecus garhi Ontdekt door Yohannes Haile-Selassie in 1997 te Bouri in Ethiopië (Asfaw et al. 1999). Dit is een gedeeltelijke schedel waaronder een bovenkaak inclusief tanden. De ouderdom is ongeveer 2,5 miljoen jaar.

Stw 573, “Little Foot”, Australopithecus Ontdekt door Ron Clarke tussen 1994 en 1997 te Sterkfontein in Zuid-Afrika. Geschatte ouderdom is 3,3 miljoen jaar. Dit fossiel bestaat – voorlopig – uit vele botten van de voet, been, hand en arm, en een complete schedel. Men denkt dat nog vele botten ingebed zitten in het gesteente. (Clarke & Tobias 1995; Clarke 1998; Clarke 1999)

KNM-WT 17000, “The Black Skull”, Australopithecus aethiopicus[2] Ontdekt door Alan Walker in 1985 nabij West Turkana in Kenia. Geschatte ouderdom is 2,5 miljoen jaar. Deze vondst is een intact, bijna volledig cranium. Het breinvolume is zeer klein voor een hominide, ongeveer 410 cc, en de schedel heeft een raadselachtige mix van primitieve en meer afgeleide kenmerken (Leakey & Lewin 1992).

TM 1517, Australopithecus robustus, Paranthropus robustus Ontdekt door een schooljongen, Gert Terblanche, in 1938 te Kromdraai in Zuid-Afrika (Broom 1938). Het bestaat uit schedelfragmenten, incluis 5 tanden, en enkele fragmenten van het skelet. Dit was de eerste vondst van robustus.

SK 48, Australopithecus robustus (Paranthropus crassidens) Ontdekt door Mr. Fourie in 1950 te Swartkrans in Zuid-Afrika (Johanson & Edgar 1996). Het betreft een cranium, waarschijnlijk ooit onderdeel van een volwassen vrouw, en is tussen 1,5 en 2,0 miljoen jaar oud. Dit is de meest volledige schedel van robustus.
Eurydice
Fig. 8: Eurydice
DNH 7, “Eurydice”, Australopithecus robustus Ontdekt door André Keyser in 1994 in de Drimolen grot in Zuid-Afrika. Geschatte ouderdom is tussen 1,5 en 2,0 miljoen jaar. Het is een bijna volledige schedel en onderkaak van een vrouw, één van de meest complete hominide schedels ooit gevonden, en het eerste belangrijke fossiel van een vrouwelijke robustus. Een fossiel van een mannelijke robustus (een onderkaak), met de bijnaam Orpheus (DNH8), werd enkele cms van DNH 7 gevonden. (Keyser 2000)
Zinjanthropus
Fig. 9: OH 5
OH 5, “Zinjanthropus”, “Nutcracker Man”, Australopithecus boisei Ontdekt door Mary Leakey in 1959 te Olduvai Gorge in Tanzanië (Leakey 1959). Geschatte ouderdom is 1,8 miljoen jaar. Het is een bijna volledig cranium, met een breinvolume van ongeveer 530 cc. Dit was de eerste vondst van deze soort. Louis Leakey overwoog kort dat het hier ging over een directe voorouder van Homo, maar hij liet deze bewering vallen toen Homo habilis kort daarna werd gevonden.
Boisei type specimen
Fig. 10: Australopithecus boisei
KNM-ER 406, Australopithecus boisei Ontdekt door Richard Leakey in 1969 nabij Lake Turkana in Kenia. Deze vondst bestaat uit een volledig, intact cranium met de tanden als enig ontbrekend element (Lewin 1987). Geschatte ouderdom is ongeveer 1,7 miljoen jaar. Het breinvolume is ongeveer 510 cc.(zie ook ER 3733)

KNM-ER 732, Australopithecus boisei Ontdekt door Richard Leakey in 1970 nabij Lake Turkana in Kenia. Het cranium is vergelijkbaar met dat van OH 5, maar het is kleiner en heeft nog verschillen zoals de afwezigheid van een schedelkam. De geschatte ouderdom is ongeveer 1,7 miljoen jaar. Het breinvolume is ongeveer 500 cc. De meeste experten denken dat er hier sprake is van sexueel dimorfisme, waarbij de vrouw kleiner is dan de man.

KGA10-525, Australopithecus boisei Ontdekt door A. Amzaye in 1993 te Konso in Ethiopië (Suwa et al. 1997). Dit fossiel bestaat uit een schedel, incluis de onderkaak. Geschatte ouderdom is 1,4 miljoen jaar. Het breinvolume is geschat op 545 cc. Het fossiel heeft vele kenmerken die specifiek zijn voor boisei, maar het ligt toch in vele opzichten buiten de gekende variatie van deze soort, hetgeen suggereert dat boisei (en mogelijks ook andere hominide soorten) meer variabel waren dan vaak gedacht (Delson 1997).

Homo habilis Ontdekt door de Leakeys in de vroege 1960’s te Olduvai Gorge in Tanzania. Enkele fragmentaire individuen werden gevonden (Leakey et al. 1964).

  • OH 7, “Jonny’s Child”, gevonden door Jonathon Leakey in 1960 (Leakey 1961), bestaat uit een onderkaak en 2 craniale fragmenten afkomstig van een kind, en enkele handbotten. Geschatte ouderdom is 1,8 miljoen jaar, en het breinvolume is ongeveer 680 cc. 
  • OH 8: gevonden in 1960, bestaat uit een bijna volledige set van voetbotten, enkel de achterkant van de hiel en de tenen ontbreken. Geschatte ouderdom is 1,8 miljoen jaar. Deze voeten hebben een mengeling van menselijke en aapachtige kenmerken, maar zijn wel overeenstemmend met een bipedale voortbeweging. (Aiello and Dean 1990) 
  • OH 13, “Cindy”: gevonden in 1963, bestaat uit een onderkaak en tanden, delen van de bovenkaak en een craniaal fragment. Geschatte ouderdom is 1,6 miljoen jaar. Het breinvolume is ongeveer 650 cc. 
  • OH 16, “George”: gevonden in 1963, bestaat uit tanden en enkele zeer gefragmenteerde delen van de schedel. (George werd getrappeld door Masai vee voor hij werd gevonden, en veel van de schedel ging verloren.) Geschatte ouderdom is 1,7 miljoen jaar. Het breinvolume is ongeveer 640 cc.

OH 24, “Twiggy”, Homo habilis Ontdekt door Peter Nzube in 1968 te Olduvai Gorge in Tanzanië. Het fossiel bestaat uit een quasi volledig maar sterk verpletterd cranium en zeven tanden. Het is ongeveer 1,85 miljoen jaar oud en heeft een breinvolume vanongeveer 590 cc.
Habilis of rudolfensis
Fig. 11: KNM-ER 1470 Homo habilis of Homo rudolfensis
KNM-ER 1470, Homo habilis (of Homo rudolfensis?) Ontdekt door Bernard Ngeneo in 1972 te Koobi Fora in Kenia (Leakey 1973). Geschatte ouderdom is 1,9 miljoen jaar. Dit is de meest volledige gekende habilis schedel. De grootte van het brein is ongeveer 750 cc, hetgeen groot is voor habilis. Oorspronkelijk werd dit fossiel gedateerd op 3 miljoen jaar oud, een bevinding die tot veel verwarring leidde daar in die tijd het fossiel ouder was dan enig andere gekende australopitheceen, waarvan men dacht dat habilis afstamde. Een levendig debat over de datering van het fossiel 1470 kwam op gang (Lewin 1987; Johanson & Edey 1981; Lubenow 1992). De schedel is verassend modern in sommige opzichten. De hersendoos is veel groter en minder robuust dan eender welke autralopithecene schedel, en mist ook de grote wenkbrouwbogen die typisch zijn voor Homo erectus. Het aangezicht is echter zeer groot en robuust. Enkele botten van het been werden gevonden binnen enkele kilometers van de vindplaats van 1470, en hiervan word verondersteld dat ze tot dezelfde soort behoren. Het meest volledige, KNM-ER 1481, bestaat uit een volledig linker dijbeen, beide delen van een linker scheenbeen en het onderste eind van een linker kuitbeen. Deze botten zijn vrij goed vergelijkbaar met die van de moderne mens.

KNM-ER 1805, “The Mystery Skull”, Homo habilis? Ontdekt door Paul Abell in 1973 te Koobi Fora in Kenia (Leakey 1974). Geschatte ouderdom is 1,85 miljoen jaar. Deze vondst bestaat uit een groot deel van een zwaar gebouwd cranium met vele tanden. Het breinvolume is ongeveer 600 cc. Enkele kenmerken, zoals de sagittal crest, zijn typisch voor A. boisei, maar de tanden zijn te klein voor deze soort (Willis 1989; Day 1986). Verschillende onderzoekers hebben het fossiel toegeschreven aan bijna alle mogelijke soorten, maar vele studies komen tot de conclusie dat het fossiel afkomstig is van Homo habilis (e.g. Wood 1991). Een recente cladistische studie plaatste het fossiel buiten Homo en beschouwde het als meer gelijkend op australopitheci, maar niet behorende tot één van de reeds beschreven soorten (Prat 2002).
Habilis
Fig. 12: KNM-ER 1813
KNM-ER 1813, Homo habilis? Ontdekt door Kamoya Kimeu in 1973 te Koobi Fora in Kenia (Leakey 1974). Dit specimen is gelijkaardig met 1470, maar het is veel kleiner, met een breinvolume van 510 cc. Geschatte ouderdom is tussen 1,8 en 1,9 miljoen jaar. Sommige wetenschappers denken dat dit een geval is van sexueel dimorfisme, anderen denken dat de breinarchitectuur te verschillend is en dat dit fossiel een andere soort in Homo is. Nog anderen denken dat het om een australopitheceen gaat. Zoals de vorige schedel, 1805, hoort deze bij de “Suspense Account” (Willis 1989).

Stw 53, Homo habilis? Ontdekt door Alun Hughes in 1976 te Sterkfontein in Zuid-Afrika (Hughes & Tobias 1977). Geschatte ouderdom is 1,5 tot 2 miljoen jaar. Deze vondst bestaat uit enkele cranium fragmenten incluis tanden. Vele stenen werktuigen werden in dezelfde laag gevonden.

OH 62, “Dik-dik hominid”, Homo habilis Ontdekt door Tim White in 1986 te Olduvai Gorge in Tanzanië (Johanson & Shreeve 1989; Johanson et al. 1987). Geschatte ouderdom is 1,8 miljoen jaar. De vondst bestaat uit schedeldelen, armdelen, beenbotten en tanden. Bijna alle kenmerken van de schedel gelijken sterk op habilis fossielen zoals OH 24, ER 1813 en ER 1470, eerder dan op de autralopithecene fossielen. Maar de geschatte hoogte is zeer klein, vermoedelijk rond de 105 cm, en de armen zijn zeer lang in verhouding met de benen. Dit zijn autralopithecene kenmerken, en in feite zijn de skeletbotten zeer vergelijkbaar met deze van Lucy. Deze vondst is veelzeggend daar het de enige fossiele vondst is waarbij de botten van de ledematen met zekerheid toegewezen zijn aan habilis. Door de kleine grootte van het specimen, betreft het hier bijna zeker een vrouw. Zoals ook het geval is bij de australopitheci, zijn de mannelijke individuen aanzienlijk groter.
homo habilis
Fig. 13: OH 65, Homo habilis
OH 65, Homo habilis Ontdekt in 1995 te Olduvai Gorge in Tanzanië. Dit fossiel bestaat uit een volledige bovenkaak en een gedeelte van de onderste deel van het aangezicht, gedateerd op 1,8 miljoen jaar. Gelijkenissen met het fossiel ER 1470 deden de ontdekkers suggereren dat OH 65 zou leiden tot een reclassificatie van de habilis fossielen. (Blumenschine et al. 2003; Tobias 2003)
Java man
Fig. 14: Homo erectus van Java
Trinil 2, “Java Man”, “Pithecanthropus I”, Homo erectus (vroeger Pithecanthropus erectus) Ontdekt door Eugene Dubois in 1891 nabij Trinil op het Indonesische eiland Java. De ouderdom is onzeker, maar wordt geschat op 700 000 jaar. Deze vondst bestaat uit een plat, zeer dik schedeldak en enkele tanden (die mogelijks behoren tot Orang-oetangs). Het jaar erop werd een dijbeen gevonden, ongeveer 12 meter verder (Theunissen 1989). Het breinvolume is ongeveer 940 cc. Het dijbeen is volledig modern, en vele wetenschappers denken dat dit bot behoort tot een moderne mens.
Peking man
Fig. 15: Homo erectus van China
“Peking Man Site”, Homo erectus (vroeger Sinanthropus pekinensis) Tussen 1929 en 1937 werden 14 gedeeltelijke craniums, 11 onderkaken, vele tanden, enkele skeletbotten en een groot aantal stenen werktuigen gevonden in de Lower Cave bij Locality 1 van de Peking Man site te Zhoukoudian (voorheen Choukoutien), nabij Beijing (voorheen Peking), in China. De geschatte ouderdom van deze vondst is tussen 500 000 en 300 000 jaar. (Enkele fossielen van moderne mensen werden ook ontdekt in de Upper Cave op dezelfde site in 1933.) De meest complete fossielen, allemaal hersendozen of schedeldaken, zijn:

  • Schedel III, ontdekt te Locus E in 1929, is afkomstig van een adolescent of jongere met een breinvolume van 915 cc. 
  • Schedel II, ontdekt te Locus D in 1929 maar pas erkend in 1930, is een adult of adolescent met een breinvolume van 1030 cc. 
  • Schedels X, XI en XII (ook wel genoemd LI, LII and LIII) werden ontdekt te Locus L in 1936. Men denkt dat ze afkomstig zijn van een adulte man, een adulte vrouw en een jonge adult, met breinvolumes van respectievelijk 1225 cc, 1015 cc en 1030 cc. (Weidenreich 1937) 
  • Schedel V: twee craniale fragementen die werden ontdekt in 1966, passen met (modellen van) twee andere fragmenten die gevonden werden in 1934 en 1936. Ze vormen samen een schedeldak met een breinvolume van 1140 cc. Deze delen werden gevonden op een hoger gelegen terreingedeelte en blijken meer modern te zijn dan de andere schedeldaken (Jia & Huang 1990).

Het grootste deel van het onderzoek naar deze fossielen werd gedaan door Davidson Black tot zijn dood in 1934. Franz Weidenreich zette zijn werk voort en bestudeerde de fossielen tot zijn vertrek uit China in 1941. De originele fossielen verdwenen in 1941 tijdens het transport naar de Verenigde Staten (voor het veiligstellen tijdens WOII), maar zeer goede modellen en beschrijvingen zijn bewaard gebleven. Sinds de oorlog zijn andere erectus fossielen gevonden op deze en andere sites in China.

peking man

Sangiran 2, “Pithecanthropus II”, Homo erectus Ontdekt door G.H.R. von Koenigswald in 1937 te Sangiran op het Indonesische eiland Java. Dit fossiel is een breindoos dat veel gelijkenis vertoont met het eerste Java Man schedeldak, maar vollediger en kleiner is, met een breinvolume van slechts ongeveer 815 cc.

OH 9, “Chellean Man”, Homo erectus Ontdekt door Louis Leakey in 1960 te Olduvai Gorge in Tanzanië (Leakey 1961). Geschatte ouderdom is ongeveer 1,5 miljoen jaar. De vondst bestaat uit een gedeeltelijke breindoos met massieve wenkbrouwbogen en een breinvolume van 1065 cc.

OH 12, “Pinhead”, Homo erectus Ontdekt door Margaret Cropper in 1962 te Olduvai Gorge in Tanzanië. Het is vergelijkbaar met OH 9, maar minder volledig en kleiner, met een geschat breinvolume van slechts 750 cc. De geschatte ouderdom ligt tussen 800 000 en 1 200 000 jaar. Anton (2004) heeft nog enkele deeltjes van deze schedel gevonden, maar het blijft vrij fragmentair.
Sangiran 17
Fig. 16: Sangiran 17
Sangiran 17, “Pithecanthropus VIII”, Homo erectus Ontdekt door Sastrohamidjojo Sartono in 1969 te Sangiran op Java. Deze vondst bestaat uit een volkomen compleet cranium, met een breinvolume van ongeveer 1000 cc. Dit is het meest complete erectus fossiel uit Java. De schedel is zeer robuust, met een lichtelijk uitstekend gezicht en grote uitstekende kaakbeenderen. Het wordt verondersteld ongeveer 800 000 jaar oud te zijn, maar een recente datering schat de ouderdom veel hoger als ongeveer 1,7 miljoen jaar. Als deze laatste datering klopt, betekent dit dat Homo erectus veel vroeger uit Afrika migreerde dat voorheen gedacht.
KNM_3733
Fig. 17: KNM-ER 3733
KNM-ER 3733, Homo erectus (or Homo ergaster) Ontdekt door Bernard Ngeneo in 1975 te Koobi Fora in Kenia. Geschatte ouderdom is ongeveer 1,7 miljoen jaar. Deze imposante vondst bestaat uit een bijna compleet cranium. Het breinvolume is ongeveer 850 cc, en de gehele schedel is vergelijkbaar met de Peking Man fossielen. De ontdekking van dit fossiel in dezelfde aardlaag als het fossiel ER 406 gaf de genadeslag aan de één-soort hypthese. Deze hypothese stelt dat er in de geschiedenis nooit meer dan één hominide soort tegelijk op aarde voorkwam. (Leakey & Walker 1976)
Turkana jongen
Fig. 18: Turkana jongen
KNM-WT 15000, “Turkana jongen”, Homo erectus (of Homo ergaster) Ontdekt door Kamoya Kimeu in 1984 te Nariokotome nabij Lake Turkana in Kenia (Brown et al. 1985; Leakey & Lewin 1992; Walker & Leakey 1993; Walker & Shipman 1996). Dit is een bijna complete skelet van een 11 of 12 jarige jongen, met de handen en voeten als enige grote ontbrekende delen. (Sommige wetenschappers denken dat erectus op jongere leeftijd volwassen werd, en dat de jongen ongeveer 9 jaar oud was (Leakey & Lewis 1992).) Het is het meest complete gekende specimen van erectus; en ook het oudste, namelijk 1,6 miljoen jaar oud. Het breinvolume is 880 cc, en geschat wordt dat het breinvolume 910 cc zou zijn bij maturiteit. De jongen was 160 cm groot, en zou ongeveer 185 cm zijn geworden als volwassene. Dit is verassend groot, en wijst op de mogelijkheid dat vele erectus vertegenwoordigers even groot waren als moderne mensen. Met uitzondering van de schedel, is dit skelet heel gelijkend op dat van moderne jongens, ook al zijn er enkele kleine verchillen. Het meest opvallende verschil is dat de holtes in de wervels, langs waar het ruggenmerg loopt, slechts de helft van de oppervlaktedoorsnede hebben van die bij moderne mensen. Eén verklaring hiervoor zou zijn dat de jongen de fijne motorische controle niet bezat die wij hebben in de thorax om de spraak te controleren, implicerend dat hij allesbehalve een even vloeiende spreker was als moderne mensen (Walker and Shipman 1996).
Homo georgicus
Fig. 19: Homo georgicus
D2700, Homo georgicus Ontdekt in 2001 te Dmanisi in Georgië. Geschatte ouderdom is 1,8 miljoen jaar. De vondst bestaat uit een bijna volledige schedel, incluis een onderkaak (D2735) die bij hetzelfde individu hoort (Vekua et al. 2002, Balter & Gibbons 2002). Met een volume van ongeveer 600 cc is dit de kleinste en meest primitieve hominide schedel ooit ontdekt buiten Afrika. Deze schedel en twee andere schedels die in de buurt gevonden werden, vormen een bijna perfecte overgangsreeks tussen H. habilis en H. ergaster.
Homo antecessor
Fig. 20: ATD6-69
ATD6-69, Homo antecessor? Ontdekt te Atapuerca in Spanje. Dit fossiel is een gedeeltelijk aangezicht van een kind dat vermoedelijk tussen de 10 en 11,5 jaar oud was. Het fossiel is meer dan 780 000 jaar oud. (Bermudez de Castro et al. 1997)
Mauer kaak
Fig. 21: Mauer kaak
“Heidelberg Man”, “Mauer kaak”, Homo sapiens (archaisch) (ook gekend als Homo heidelbergensis). Ontdekt door werklieden in een grindgroeve in 1907 nabij Heidelberg in Duitsland. Geschatte ouderdom is tussen 400 000 en 700 000 jaar. Deze vondst bestaat uit een onderkaak met een terugspringende kin en met alle tanden aanwezig. De kaak is extreem groot en robuust, zoals die van Homo erectus, maar de tanden zijn aan de kleine kant voor een erectus. Vaak wordt dit fossiel geclassificeerd als Homo heidelbergensis, maar het wordt ook soms beschouwd als een Europsese H. erectus.
Rhodesian man
Fig. 22:  Kabwe
“Rhodesian Man”, “Kabwe”, Homo sapiens (archaisch) (Homo rhodesiensis) Ontdekt door een arbeider in 1921 te Broken Hill in Northern Rhodesia (nu Kabwe in Zambia) (Woodward 1921). Het gaat om een compleet cranium dat zeer robuust is, met grote wenkbrouwbogen en een terugwijkend voorhoofd. Geschatte ouderdom is tussen 200 000 en 125 000 jaar. Het breinvolume is ongeveer 1280 cc.
Arago XXI
Fig. 23: Arago XXI
Arago XXI,”Tautavel Man”, Homo sapiens (archaïsch) (ook gekend als Homo heidelbergensis) Ontdekt te Arago in Zuid Frankrijk in 1971 door Henry de Lumley. Geschatte ouderdom is 400 000 jaar. Het fossiel bestaat uit een vrijwel volledig gezicht, met 5 kiezen en een deel van de breindoos. Het breinvolume was ongeveer 1150 cc. De schedel heeft zowel kenmerken van archaïsche Homo sapiens als van Homo erectus, waartoe dit fossiel soms wordt gerekend.
Petralona
Fig. 24: Petralona 1
Petralona 1, Homo sapiens (archaïsch) Ontdekt door dorpelingen te Petralona in Griekenland in 1960. Geschatte ouderdom is 250 000- 500 000 jaar. Het fossiel kan ook beschouwd worden als een late Homo erectus, en heeft tevens enkele Neanderthaler kenmerken. Het breinvolume is 1220 cc, hetgeen groot is voor erectus maar klein voor sapiens. Het gezicht is groot met opvallend wijde kaken. (Day 1986)
Atapuerca 5
Fig. 25: Atapuerca 5
Atapuerca 5, Homo sapiens (archaisch) Ontdekt door Juan-Luis Arsuaga in de Sima de los Huesos (“put met botten”) op de site van de Atapuerca grot in Noord-Spanje in 1992 en 1993. Het fossiel is ongeveer 300 000 jaar oud, met een breinvolume van ongeveer 1125 cc. Het aangezicht is breed met een enorme nasale opening, en lijkt op de Neanderthalers in sommige opzichten, maar in andere niet. Dit is de meest complete voor-moderne schedel in het gehele hominide fossielen bestand (Arsuaga et al. 1993; Johanson & Edgar 1996).
Feldhofer specimen
Fig. 26: Feldhofer, neanderthaler
Feldhofer, Neanderthaler 1, Homo  neanderthalensisOntdekt door Johann Fuhlrott in 1856 in een kleine grot bij Feldhofer in de Neander Vallei in Duitsland. De vondst bestaat uit een schedeldak, dijbeenderen, een deel van de pelvis, enkele ribben en enkele arm- en schouderbotten. Het onderste deel van de linkerarm was gebroken tijdens het leven van de eigenaar, waardoor de botten van de linkerarm kleiner zijn dan deze van de rechterarm. Fuhlrott zag de vondst als een primitieve mens, maar de Duitse gevestigde orde geleid door Rudolf Virchow verwierp dit beeld, en beweerde foutief dat het hier gaat om een zieke moderne mens (Trinkaus & Shipman 1992). In 1999 werd de originele site herontdekt, en extra botten van hetzelfde specimen werden gevonden. [3]

“Spy 1 en 2”, Homo neanderthalensisOntdekt door Marcel de Puydt en Max Lohest in 1886 in de Grotto van Spy (uitgesproken: spie) d’Orneau in België. Geschatte ouderdom is 60 000 jaar. Deze vondst bestaat uit twee bijna volledige skeletten. De excellente beschrijvingen van de skeletten bevestigden dat deze zeer oud waren, en ontkrachtte grotendeels het idee dat de Neanderthaler vorm een pathologische aandoening was, maar concludeerde ook onjuist dat Neanderthalers met gebogen knieen liepen.

“Krapina Site”, Homo neanderthalensisOntdekt door Dragutin Gorjanovic-Kramberger in 1899 nabij Krapina in Kroatië. Deze site bevatte belangrijke overblijfselen van 2 tot 3 dozijn individuen, en tanden en kaakfragmenten van enkele dozijnen meer. Wanneer Gorjanovic zijn resultaten publiceerde in 1906, bevestigde hij voor eens en voor altijd dat Neanderthalers geen pathologische moderne mensen waren.
Old man
Fig. 27: oude man, Homo neanderthalensis
“Old Man”, Homo neanderthalensisOntdekt door Amedee en Jean Bouyssonie in 1908 nabij La-Chapelle-aux-Saints in Frankrijk.Het is ongeveer 50 000 jaar oud, met een breinvolume van 1620 cc. Dit bijna volledige skelet is gerecontrueerd door Marcellin Boule, die een invloedrijke paper schreef over de vondst, waarin uiteindelijk zeer veel conclusies volledig verkeerd waren. Hij overdreef de aapachtige kenmerken van het fossiel, waarmee hij het stereotiepe beeld versterkte – dat zou blijven bestaan voor tientallen jaren –  van een voorover buigende aapachtige man,  voruit schoffelend met gebogen knieen. Het specimen was ongeveer tussen 30 en 40 jaar oud wanneer het stierf. Het had een herstelde gebroken rib, ernstige arthritis aan de heup, ondernek, rug en schouders, en had de meeste kiezen verloren. Het feit dat hij zolang overleefde wijst erop dat Neanderthalers een complexe sociale structuur hadden.

“Shanidar Site”, Homo neanderthalensisRalph Solecki ontdekte tussen 1953 en 1960 9 Neanderthaler skeletten bij de Shanidar grot in Irak. Men denkt dat ze tussen 70 000 en 40 000 jaar oud zijn. Één van hen, Shanidar 4, was blijkbaar begraven met offers en bloemen (althans zo werd het geïnterpreteerd). In 1971 schreef Solecki een boek, “Shanidar, de Eerse Bloemen Mensen”, en keerde hiermee de vroegere stereotiepen van halfmenselijke bruten om. Een ander skelet, Shanidar 1, was gedeeltelijk blind, kreupel en had maar één arm. Het feit dat hij kon overleven is ook een bewijs van een complexe sociale structuur.

“Saint-Cesaire Neandertal”, Homo  neanderthalensisOntdekt door Francois Leveque in 1979 nabij het dorp Saint-Cesaire in Frankrijk. Het bestaat uit een sterk verpletterd skelet. De schedel was voor het grootste deel compleet, met enkel de achterkant van het cranium afwezig. Het fossiel is gedateerd op een ouderdom van ongeveer 35 000 jaar, en is één van de laatst gekende Neanderthalers. De vondst was interessant omdat op de vindplaats ook werktuigen gevonden werden die voorheen verondersteld werden bij de Cro-Mangnon cultuur te behoren, in plaats van bij de normale “toolkit” van de Neanderthalers.
LB1
Fig. 28: Homo floresiensis
LB1, “Hobbit”, Homo floresiensisIn 2003 ontdekt door een Australisch-Indonesisch team aan de Liang Bua grot op het Indonesische eiland Flores. De vondst bestaat uit een bijna volledige schedel en een gedeeltelijk skelet bestaande uit botten van het been, delen van het bekken, handen en voeten, en enkele andere fragmenten. LB1 was een adult, waarschijnlijk vrouwelijk, ongeveer 1 meter groot, met een extreem klein breinvolume van 417 cc. De schedel heeft mens-achtige tanden met een terugwijkend voorhoofd en geen kin. Het fossiel is 18 000 jaar oud en werd gevonden samen met stenen werktuigen. Men denkt dat deze soort een dwergvorm is van Homo erectus (Brown et al. 2004; Morwood et al. 2004; Lahr & Foley 2004).


Fig. 29: Cro-Magnon, Homo sapiens
“Cro-Magnon Site”, Homo sapiens (modern)Ontdekt door arbeiders in 1868 te Cro-Magnon in Frankrijk. Geschatte ouderdom is 30 000 jaar. Op de site werden 5 begraven individuen gevonden, waarbij ook stenen werktuigen, ingekerfde rendiergeweien, ivoren hangertjes en schelpen werden gevonden. De Cro-Magnons leefden in Europa tussen 35 000 en 10 000 jaar geleden. Ze zijn quasi identiek aan moderne mensen, zijnde groot en gespierd, maar iets robuuster dan de meeste moderne mensen. Ze waren getalenteerde jagers, werktuigmakers en kunstenaars, bekend voor de grotschilderingen op plaatsen zoals Lascaux, Chauvet en Altamira.

SamenvattingEr zijn enkele duidelijke trends (die noch continu noch uniform waren) van vroege australopitheci tot recente mensen: toenemend breinvolume, toenemende lichaamsgrootte, toenemend gebruik van werktuigen en de sophisticatie hiervan, afnemende grootte van de tanden, afnemende robuustheid van het skelet. Er zijn geen duidelijke afbakeningen tussen sommige latere australopitheci en sommige vroegere Homo vertegenwoordigers, tussen erectus en archaïsche sapiens, of archaïsche sapiens en moderne sapiens.Creationist Wayne Jackson citeert de paragraaf hier links in een online artikel . Lees mijn reactie hier. Ondanks dit alles is er weinig consensus over hoe onze afstammingsboom er juist uitziet. Iedeeen aanvaardt dat de robuuste australopitheci (aethiopicus, robustus en boisei) geen rechtstreekse voorouders zijn van ons, en dus een tak vormen van de hominiden die geen afstammelingen heeft nagelaten. Of H. habilis afstamt van A. afarensis, africanus, van beide of van geen van de twee, is nog altijd onderwerp van discussie. Het is mogelijk dat geen enkele van de nu gekende australopitheci onze voorouder is.Het voorbije decennium zijn enkele nieuwe genera en soorten ontdekt (Ar. Ramidus, Au. Bahrelghazali, Au. Garhi, Orrorin, Kenyanthropus, Sahelanthropus) en is nog geen consensus bereikt over hun relatie met elkaar en met mensen. Het wordt algemeen aanvaard dat Homo erectus afstamde van Homo habilis (of op zijn minst enkele van de fossielen die toegeschreven worden aan habilis), maar de verwantschappen tussen erectus, sapiens en de Neanderthalers zijn nog niet opgehelderd.
Voetnoten

  1. Anatomische uitleg: het foramen magnum is de opening in de schedel waardoor het ruggenmerg gaat. Bij apen ligt deze opening aan de achterkant van de schedel, omwille van hun viervoetige houding. Bij mensen ligt ze aan aan de basis van de schedel omdat onze kop rust op de top van een verticale ondersteuning (ons lichaam). Bij autralopitheci is het foramen magnum ook meer naar de basis toe dan bij apen, maar niet altijd zo ver als bij mensen. 
  2. Steeds meer onderzoekers plaatsen de soorten aethiopicus, robustus en boisei in het genus Paranthropus. 
  3. Er waren eigenlijk twee eerdere Neanderthaler vondsten. Een gedeeltelijk cranium van een 2,5 jaar oud kind, gevonden in 1829 in België, werd niet erkend tot 1936. Een adult cranium, gevonden op Gibraltar in 1848, lag onder het stof in een museum tot het erkend werd als een Neanderthaler in 1864.

Vertaler: Roeland Cortois
Zie ook: Welke hominide soorten bestonden er?

(Smithsonian)

https://www.msu.edu/~heslipst/contents/ANP440/index.htm

Follow the links below to pages with short abstracts on the featured articles. Links will then lead you to a more detailed treatment of the issue. 

 

Intra- and Interspecific Variation in Primate Gene Expression Patterns– This article presents interesting evidence explaining why humans and chimpanzees, although 98.7% identical in DNA sequences, are so different morphologically, behaviorally, and cognitively.

Remains of Homo erectus from Bouri, Middle Awash, Ethiopia – A one million year old calvaria found in Ethiopia’s Middle Awash may shed new light on the diversity of Homo erectus . Because of the fossil’s Asian H. erectus characteristics, it calls into question the separation of Homo erectus into two species.

New hominin genus from eastern Africa shows diverse middle Pliocene lineages. – This article announces a new genus and species of early human, Kenyanthropus platyops, which is based on fossilized bone remains found at the Lomekwi localities in the Turkana District of northern Kenya. Prior to the announcement of Kenyanthropus platyops, the known fossils suggested that only one species of early human had existed in East Africa between 3.5 and 3 million years ago. The new finds instead support the idea that multiple species of early hominin had evolved during this time span.

Earliest Presence of Humans in Northeast Asia – New paleomagnetic data shows that Homo was in Northern China by 1.36 million years ago. This indicates that early on Homo had the ability to travel long distances and inhabit northern environments with a relatively simple tool kit.

Late Miocene hominids from the Middle Awash, Ethiopia – Eleven hominid fossils have been found from the Late Miocene and exhibit a mosaic of primitive and derived characteristics. These fossils have been placed in a subspecies to Ardipithecus . Paleoenvironmental data indicates that these early humans may have first evolved in a wooded environment. Vertebrate fossils and chemical analysis of isotopes confirm this.

An engraved bone fragment from c. 70,000-year-old Middle Stone Age levels at Blombos Cave, South Africa: Implications for the origin of symbolism and language. – Carvings found in South Africa’s Blombos Cave point to Africa as the Birthplace of ‘modern’ human behavior. Geometric patterns are carved on a jaw fragment and on ochre, both dating to 77,000 years ago.

Earliest Pleistocene hominid cranial remains from Dmanisi, Republic of Georgia: Taxonomy, Geological Setting, and Age – Fossil remains of early humans and a rich collection of stone tool artifacts from the site of Dmanisi in the former Soviet nation of Georgia date back to roughly 1.7 million years ago. These finds represent the earliest evidence of human beings outside of Africa. While similar in cranial capacity to earlier species in the genus Homo, the morphology of the two skulls found at Dmanisi most closely resemble the African species Homo ergaster.

Early human occupation of the Red Sea coast of Eritrea during the Last Interglacial – A recent study reveals that early humans, likely in the form of Homo sapiens, were inhabiting the coastal areas of what is today Eritrea by around 130,000 years ago. This finding has bearing on the expansion of human populations into new ecological niches, and on the development of the behaviors associated with exploiting the resources of a coastal region.

Mid-Pleistocene Acheulean-like Stone Technology of the Bose Basin, South China – Researchers from the Human Origins Program and the Institute of Vertebrate Paleontology and Paleoanthropology in Beijing have found evidence of large cutting tools in the Bose Basin in southern China every bit as sophisticated as their African or European counterparts. The presence of these tools, at roughly 800,000 years ago puts to rest the idea that East Asia was a “cultural backwater” at this crucial period in human evolutionary history.

Anatomical Evidence for Knuckle-walking Found in Early Human Fossils – Studying the bones of the wrist, researchers find evidence of a bony ridge in the earliest fossil species of the human lineage. This anatomical feature is similar to that found in the knuckle-walking apes; gorillas and chimpanzees, and could imply a common knuckle-walking ancestor for all gorillas, chimpanzees and humans.

Australopithecus garhi: A New Species of Early Hominid from Ethiopia – In sediments two and one half million years old, remains of early humans that have been assigned to a new species, Australopithecus garhi, shows an intriguing combination of primitive and derived traits.

One-Million-Year-Old Cranium of Genus Homo Found in Eritrea – In sediment dated to roughly one million years ago, scientist uncover a cranium of genus Homo that exhibits a curious mix of morphological traits that are both primitive and modern.

Endocranial Capacity in Early Human Cranium from Sterkfontein, South Africa – The large Australopithecus africanus cranium, Stw 505 (“Mr. Ples”) was anecdotally reported to have a cranial capacity exceeding 600cc. This report sent tremors through the community as this figure is over 100cc larger than the largest previously recorded A. africanus cranial capacity. Researchers use CT scans and 3D computer modeling to create a virtual endocast of the brain to verify these findings.

http://www.nature.com/nature/ancestor/

Classic papers

Dart, R. A. Australopithecus africanus: The Man-Ape of South Africa
Nature 115, 195–199 (1925)
When Dart, an anatomist from South Africa, reported the first ‘ape-man’, he was derided by the same people who fell for the fraudulent Piltdown Man. But Piltdown was a fake and Dart was vindicated. The modern study of human origins starts here.
| Full Text (PDF) |

Leakey, L. S. B. A new fossil skull from Olduvai
Nature 184, 491–493 (1959)
Fossil-hunter Louis Leakey had been scouring East Africa for clues about human origins in vain for 30 years before he (or rather, his wife) hit the jackpot at Olduvai Gorge in Tanzania. The new player on the fossil scene was lantern-jawed ‘Nutcracker man’.
| Full Text (PDF) |

Leakey, L. S. B., Tobias, P. V. and Napier, J. R. A new species of the genus Homo from Olduvai Gorge.
Nature 202, 7–9 (1964)
Leakey scores again with fossils associated with primitive tools. He announces Homo habilis — ‘handy man’ — the first fossil member of our own genus; and with him, the first stirrings of technology.
| Full Text (PDF) |

Leakey, R. E. F. Evidence for an advanced Plio-Pleistocene hominid from East Rudolf, Kenya
Nature 242, 447–450 (1973)
Richard Leakey — son of Louis — describes a skull as iconic as they come, but always known enigmatically as ‘1470’. Thought to belong to an early form of Homo (now Homo rudolfensis), this specimen is a key fossil in the understanding of human origins.
| Full Text (PDF) |

Johanson, D. C. and Taieb, M. Plio-Pleistocene hominid discoveries in Hadar, Ethiopia
Nature 260, 293–297 (1976)
Donald Johanson pushes the human story back beyond the 3-million-year-mark with a skeleton, later assigned to Australopithecus afarensis. The skeleton is now known as ‘Lucy’, after Lucy in the Sky with Diamonds, the Beatles’ tune popular in the field camp.
| Full Text (PDF) |

Leakey, M. D. and Hay, R. L. Pliocene footprints in the Laetolil Beds at Laetoli, northern Tanzania
Nature 278, 317–323 (1979)
When a volcanic eruption sent a rain of ash over what is now Tanzania, an adult and child, probably both Australopithecus afarensis, set out to watch the show — leaving, as a poignant souvenir, perfect and very modern-looking footprints, preserved in the ashfall.
| Full Text (PDF) |

Brown, F., Harris, J., Leakey, R. and Walker, A. Early Homo erectus skeleton from west Lake Turkana, Kenya
Nature 316, 788–792 (1985)
This report of a young but surprisingly tall young Homo erectus male raises many questions about our own African genesis, and the origins of that very human feature called ‘childhood’.
| Full Text (PDF) |

Cann, R. L., Stoneking, M. & Wilson, A. Mitochondrial DNA and human evolution
Nature 325, 31–36 (1987)
A molecular bombshell that traces the human story by comparing mitochondrial DNA frrom modern humans. The message is clear — all modern humans have their roots in Africa, and surprisingly recently, between 100,000 and 200,000 years ago.
| Full Text (PDF) |

Arsuaga, J.-L., Martínez, I., Gracia, A., Carretero, J.-M. & Carbonell, A. Three new human skulls from the Sima de los Huesos Middle Pleistocene site in Sierra de Atapuerca, Spain
Nature 362, 534–537 (1993)
The ‘Pit of Bones’ near Burgos in Spain is a treasure-trove of information on the first Europeans. At around 300,000 years old, these skulls may have been close to the ancestry of the classic cave-man, Neanderthal Man.
| Full Text (PDF) |

White, T. D., Suwa, G. and Asfaw, B. Australopithecus ramidus, a new species of early hominid from Aramis, Ethiopia
Nature 371, 306–312 (1994)
Now known as Ardipithecus ramidus, this extremely primitive creature was the first member of the human family known from beyond 4 million years ago. Still controversial, its affinities with the new finds from Chad have yet to be investigated.
| Full Text (PDF)

|

OOGWIT

Fedor Steeman / 20-04-2010

http://www.vkblog.nl/bericht/309728/Urpferd-Messel_Exhibitie_Basel#commentaar

Laat wel duidelijk zijn: Tijdens het maken van de reconstructies van vroege mensachtigen hebben de ” artists ” natuurlijk ook gewoon gepoogd te reflecteren en te incorporeren wat men op basis van wetenschappelijke analyses van ondemeer botkenmerken al heeft geconcludeerd.

Namelijk dat het hier gaat om wezens die kenmerken combineren van zowel mensapen als moderne mensen. Dat dat zich uit in de keuze van het oogwit vloeit natuurlijk daar uit voort, en is dus geen bewuste poging tot misleiding. Het menselijk oogwit is een uniek kenmerk dat mensapen zeker niet in die mate als wijzelf bezitten. Dit is wel degelijk onderzocht. Dit pop-wetenschappelijk artikel geeft een goede inleiding:

Did evolution make our eyes stand out?

Researchers test ‘cooperative eye’ hypothesis in humans and apes

Image: Chimp and human eyes

PR Newswire, MSNBC.com
Scientists speculate that human eyes stand out more than chimpanzee eyes because there’s an advantage for humans in being able to see the subtle cues communicated by eye movement
By Ker Than

For humans, the eyes are more than just windows to the outside world. They are also portals inward, providing others with glimpses into our inner thoughts and feelings.

Of all primates, human eyes are the most conspicuous; our eyes see, but they are also meant to be seen. Our colored irises float against backdrops of white and encircle black pupils. This color contrast is not found in the eyes of most apes.

According to one idea, called the cooperative eye hypothesis, the distinctive features that help highlight our eyes evolved partly to help us follow each others’ gazes when communicating or when cooperating with one another on tasks requiring close contact.

In a new study that is one of the first direct tests of this theory, researchers from the Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology in Germany looked at what effect head and eye movements had on redirecting the gaze of great apes versus human infants.

In the study, a human experimenter did one of the following:

  • Closed his eyes, but tilted his head up toward the ceiling
  • Kept head stationary while looking at the ceiling
  • Looked at the ceiling with both head and eyes
  • Kept head stationary while looking straight ahead

Results showed that the great apes — which included 11 chimpanzees, four gorillas and four bonobos — were more likely to follow the experimenter’s gaze when he moved only his head. In contrast, the 40 human infants looked up more often when the experimenter moved only his eyes.

The findings suggest that great apes are influenced more by head than eyes when trying to follow another’s gaze, while humans are more reliant on eyes under the same circumstances.

The study, led by Michael Tomasello, will be detailed in an upcoming issue of the Journal of Human Evolution.

The small things
Kevin Haley, an anthropologist at the University of California at Los Angeles, who was not involved in the study, told LiveScience he thinks the cooperative eye hypothesis is quite plausible, especially “in light of research demonstrating that human infants and children both infer cooperative intentions in others and display cooperative intensions themselves.”

Comparisons of human eyes to those of other primates reveal several subtle differences that help make ours stand out. For example, the human eye lacks certain pigments found in primate eyes, so the outer fibrous covering, or “sclera,” of our eyeball is white. In contrast, most primates have uniformly brown or dark-hued sclera, making it more difficult to determine the direction they’re looking from their eyes alone.

Another subtle aid that helps us determine where another person is looking is the contrast in color between our facial skin, sclera and irises. Most apes have low contrast between their eyes and facial skin.

Humans are also the only primates for whom the outline of the eye and the position of the iris are clearly visible. In addition, our eyes are more horizontally elongated and disproportionately large for our body size compared to most apes. Gorillas, for example, have massive bodies but relatively small eyes.

The cooperative eye hypothesis explains these differences as traits that evolved to help facilitate communication and cooperation between members of a social group. As one important example, human mothers and infants are heavily reliant on eye contact during their interactions. One study found that human infants look at the face and eyes of their caregiver twice as long on average compared with other apes.

Clue to our humanity
Other ideas have also been proposed to explain why humans have such visible eyes. For example, white sclera might signal good health and therefore help signal to others our potential as a mate.

Or, as one other recent study suggested, visible eyes might be important for promoting cooperative and altruistic behavior in individuals that benefit the group. The study, conducted by Haley and Daniel Fessler, also at UCLA, found that people were more generous and donated more money if they felt they were being watched — even if the watchful eyes were just drawings resembling eyes on a computer screen.

Tomasello and his team note in their paper that “these hypotheses are not mutually exclusive, and highly visible eyes may serve all of these functions.”

If correct, the cooperative eye hypothesis could provide a valuable clue about when we became the social beings that we are. “It would be especially useful to know when in evolution human’s highly visible eyes originated, as this would suggest a possible date for the origins of uniquely human forms of cooperation and communication,” Tomasello and colleagues write

© 2009 LiveScience.com.

We hebben geen idee wanneer de ogen zo werden zoals nu. 

Dit betekent dus ook dat het niet ongerechtvaardigd is om ogen van “mensachtigen ” , met goed zichtbaar oogwit neer te zetten in een reconstructie (= artist impression )ten gerieve van een tentoonstelling.

Als je een keuze hebt tussen twee opties die allebei even waarschijnlijk zijn,( veel oogwit , bijna geen oogwit ) dan zie ik geen probleem dat je kiest voor de optie waarbij de huidige theorie beter naar voren komt. Een museum heeft immers gedeeltelijk een rol van onderwijs en mag dus volgen wat de wetenschap nu als leidende theorie ziet.

Niet alleen zijn de menselijke oogrokken uitermate uitgebleekt, vergeleken met die van mensapen, de ogen zijn ook nog eens in die mate verbreed dat er relatief veel van is blootgelegd.Eén hypothese is, dat bij mensen veel communicatie via de ogen gaat en de richting van de ogen een belangrijke rol speelt.

Duitse onderzoekers hebben dit getoetst en ontdekt dat mensapen eerder reageren op de richting van het gehele hoofd dan dat van de ogen, vergeleken met menselijke peuters.

De bleke, zichtbare oogrokken van de mens houden dus verband met hun communicatieve en sociale vaardigheden. Dan kunnen we ons dus afvragen of, of wanneer, vroege mensachtigen zich dit kenmerk toeëigenden.

Als we een voor-de-hand-liggend verband aannemen tussen hersengrootte en sociale/communicatieve vaardigheden kunnen we dus daaruit afleiden dat vroege mensachtigen zoals australopithecinen waarschijnlijk hetzelfde type oogrokken hadden als moderne mensapen.

Het is meer waarschijnlijk dat het “menselijke oogwit” pas bij Homo erectus ontstond, of misschien iets daarvoor.

Helemaal zeker zullen we het nooit weten.DIt kan in elk geval een goede leidraad zijn voor makers van reconstructies voor tentoonstellingen of tijdschriften. Dan kunnen we in elk geval verhinderen dat sommigen lieden verontwaardigd worden. … Misschien dan…

HERSENEN  

Groei zoogdier brein
20 mei 2011
Het relatief grote brein van zoogdieren en mensen is waarschijnlijk ontstaan door een verbeterde reukzin. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers vastgesteld.
De eerste hersengebieden die in de loop van de evolutie een groter formaat aannamen bij zoogdieren, waren betrokken bij de reukzin.
Volgens wetenschappers kan hieruit worden afgeleid dat de groei van het brein van de eerste zoogdieren begon door het ontstaan van een meer geavanceerd reukvermogen. Dat meldt men naar aanleiding van een studie van wetenschappers aan de Universiteit van Texas.
De onderzoekers kwamen tot hun bevindingen door de twee van de oudste fossielen van zoogdieren te bestuderen
the tiny fossilised skulls of 190-million-year-old Morganucodon oehleri and Hadrocodium wui, both of which were discovered in China.
Scan of Hadrocodium brain shown in pink
Ze maakten onder meer scans van de binnenkant van een schedel.
Uit het onderzoek bleek dat de hersengebieden voor reuk groter waren dan bij meer primitieve soortgenoten.
De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Science.
Een verbeterd reukvermogen stelde de eerste zoogdieren mogelijk in staat om ook ’s nachts te jagen.
“Hierdoor konden ze profiteren van nachtelijke voedingsbronnen, zoals insecten en geleedpotigen die alleen ’s nachts actief waren”, verklaart hoofdonderzoeker Timothy Rowe.
Reukzin werd tot nu toe niet beschouwd als een belangrijke factor in de evolutie van zoogdieren. Dat heeft volgens Rowe vooral te maken met de fossielen die tot nu toe zijn bestudeerd.
“De meeste fossielen die zijn gevonden, bestaan uit kaken en tanden, dus de meeste speculaties over evolutie hadden betrekking op voeding”, aldus Rowe. “Reukzin stond tot nu toe niet op de radar van paleontologen.”

Van klein naar groot

54 miljoen jaar oude apenschedel laat evolutie van de hersenen zien

Primitieve apen hadden kleine hersenen en gingen sterker op geur af dan op zicht. Dat concluderen Amerikaanse anthropologen op basis van een virtueel model van een 54 miljoen jaar oude apenschedel. Zij brachten de leefgewoonten van deze oeraap zo goed mogelijk in kaart om te bepalen welke factoren een rol spelen in de evolutie van kleine naar grote hersenen.

Moderne apen en ook mensen hebben relatief grote en complexe hersenen. Dit onderscheidt de aapachtigen van andere zoogdieren. Toch is het brein van apen niet altijd groot geweest, hier zijn miljoenen jaren van evolutie aan vooraf gegaan. Wetenschappers proberen te doorgronden waarom moderne apen zulke grote hersenen hebben ontwikkeld. De meeste verklaringen hiervoor komen op dit moment van waarnemingen aan soorten die evolutionair dicht bij de moderne apen staan.

Dit kleine schedeltje (ongeveer vier centimeter lang) is 54 miljoen jaar oud. Het behoort toe aan een primitieve apensoort die gezien kan worden als een neefje van de vroegste voorouder van moderne apen. Afbeelding: © Eric Zamora (University of Florida)

3D-model

De Amerikanen vonden enkele jaren geleden een primitief apenschedeltje van 54 miljoen jaar oud. Het bleek te gaan om een aap die leefde in de miljoenen jaren tussen het uitsterven van de dino’s en het ontstaan van de eerste moderne apen. Deze oeraap kan volgens de onderzoekers gezien worden als het neefje van de vroegste voorouder van moderne apen.

Het 3D-model van de hersenen op het scherm is gemaakt met behulp van een CT-scan. De onderzoekers maakten ruim 1200 opnamen van het schedeltje om de hersenen te kunnen reconstrueren. Afbeelding: © Eric Zamora (University of Florida)

De schedel was ongeveer vier centimeter lang en nog bijna helemaal intact. Dit maakte het mogelijk om de hersenen van de aap virtueel te reconstrueren. Met behulp van een CT-scan schoten de onderzoekers ruim 1200 plaatjes die zij vervolgens weer samensmolten tot één 3D-model. De hersenen van de oeraap waren de helft of twee derde van de omvang van de hersenen van de kleinste moderne apen. Bovendien was het centrum voor geurwaarneming sterk ontwikkeld en het visuele vermogen juist niet.

Van boom tot boom

De oeraap gaat sterk af op geur, de moderne aap op zicht. Het lijkt erop dat de ontwikkeling van het visuele vermogen samen gaat met de ontwikkeling van grote hersenen. Maar voor welke functie hebben moderne apen dat scherpe zicht dan nodig? Met andere woorden: waarom zijn grote hersenen geëvolueerd? Om daar achter te komen reconstrueerden de Amerikanen zoveel mogelijk leefgewoonten van de oeraap en vergeleken deze met die van moderne apen.

Hersenen oeraap 1Jonathan Bloch, één van de onderzoekers, laat hier het schedeltje en afgietsel van de herseninhoud van de primitieve aap zien. Op het scherm op de achtergrond is het virtuele 3D-model zichtbaar. Afbeelding: © Eric Zamora (University of Florida)Zowel de oeraap als sommige moderne apen leven in bomen en eten voornamelijk fruit. Dit betekent dat deze leefgewoonten niet van invloed zijn geweest op het ontwikkelen van grote hersenen. Er is ook een groot verschil tussen de oeraap en moderne apen: de eerste sprong niet van boom tot boom. De onderzoekers denken dat grote hersenen nodig zijn om in een dicht bebost gebied snel door de bomen te kunnen verplaatsen. Om dit te bewijzen hebben zij meer fossielen nodig van primitieve apenschedels.

Bronnen

Virtual endocast of Ignacius graybullianus
(Paromomyidae, Primates) and brain evolution in early primates (Mary Silcox, Claire Dalmyn en Jonathan Bloch), PNAS, juni 2009

Zie ook

early mammals
rat Kat en mens
Mensapen en mensachtigen en de mens

          
De menselijke hersenen bestaan heel grosso-modo uit twee delen, of beter gezegd : twee rond elkaar liggende lagen. In het diepste van de hersenen; – centraal dus -; liggen de primitieve hersenen: deze die we gemeenschappelijk hebben met alle zoogdieren en ook met de reptielen. Het zijn de eerste lagen die werden neergezet door de evolutie.

In 1878 beschreef Paul BROCA, de beroemde franse neuroloog in zijn werk “Anatomie comparée des circonvolutions cérébrales. Le grand lobe limbique et la scissure limbique dans la série des mammifères.” als eerste deze splitsing in 2 lagen. Sindsdien dragen deze oerhersenen de naam van limbische hersenen (limbisch systeem). Rond deze primitieve hersenen heeft zich tijdens miljoenen jaren-evolutie een nieuwe, recente laag neergezet en ontwikkeld : de nieuwe hersenen of beter gezegd : de nieuwe schors (of de nieuwe enveloppe). Vandaar de naam neocortex. Hoe meer de diersoorten zich ontwikkeld hebben, hoe groter het volume en hoe groter het belang van deze neocortex.

De meest recente ontwikkelingen van deze hersenlaag speelt zich af in de prefrontale cortex (juist achter het voorhoofd). Dit is de reden waarom de moderne mens, de Homo sapiens, een duidelijk gewelfd voorhoofd bezit in vergelijking met de oermens en de primaten.

In de loop van de evolutie zijn de hersenen van achteren naar voor gegroeid (dit is een visie van een dierenarts; een humane-arts zou spreken van onderen naar boven ! nvdr), waarbij de nieuwere delen zich ontwikkelden als expansies van het oudere deel.
Het elementairste en primitiefste deel van de hersenen, -dat deel dus dat we gemeenschappelijk hebben met alle diersoorten (die rijker zijn dan een minimaal zenuwstelsel)- is de hersenstam. Deze is verantwoordelijk voor de basale levensfunkties zoals ademhaling en het metabolisme van de andere organen en controleert stereotypische reacties en bewegingen. Denken, redeneren of leren doet dit primitieve brein niet. Het zijn eerder voorgeprogrammeerde regulatiemechanismen die het lichaam “runnen” en reageren naar het princiepe van “overleven”.

Het gevoelsleven is van oudsher ingebakken in de cellen van het reukcentrum. Alle vormen van contact met de buitenwereld verliep vroeger over de geurenwereld. Of het nu om prooien ging, of gevaren, of sexuele partners of domeinafbakening: alles heeft een specifieke moleculaire signatuur. In het reukcentrum werd een schifting gedaan van deze geuren; en nadien gesorteerd in herkenbare, relevante categorieën. Een tweede laag cellen in het reukcentrum stuurde reflexboodschappen door het gehele zenuwstelsel naar het lichaam om te vertellen wat het moest doen: aanvallen, achtervolgen, vluchten, etc.

Nadien ontstonden nieuwe, verfijnde lagen rondom de hersenstam waarvan een overzicht in volgende tabel. Wat men noemt “de reptielenhersenen” bestaat uit het verlengde (rugge)merg, de hersenstam, de pons en de kleine hersenen. De taak van reptielenhersenen is zelfbehoud. Later, met het opkomen van de eerste zoogdieren, voegde het limbisch systeem emoties toe aan de primaire vlucht-vecht reactie. Ook leervermogen en geheugen werd aan het programma toegevoegd. Dit stelde de hogere dieren in staat om bepaalde keuzes te maken, gestoeld op voorafgaandelijke ervaringen.

De neocortex, in fine, bracht nuances mee in het gevoelsleven. De link tussen limbisch systeem en neocortex is de voedingsbodem voor wat we noemen de moederliefde. Onze (huidige ) reptielen, met geen of rudimentaire neocortex, zijn niet tot moederliefde in staat.(= Van dino’s wordt tegenwoordigh verondersteld dat ze wel degelijk ook broedzorg kenden/Ook krokodillen verdedigen hun eieren … )

Conclusie:

we zijn dus als mens verplicht om te aanvaarden dat in het centrum van onze hersenen diezelfde hersenstructuren ons leven beheersen als deze van de diersoorten die ons voorgingen.

In feite: hersenen binnen onze hersenen.

Vergelijking hersenen mens en chimpansee :
10 december 2004 ” De Morgen “

Nieuw hersenonderzoek toont aan dat de hersenen van de mens en die van de chimpansee in opvallende mate en op verschillende vlakken op elkaar lijken.

Twee onderzoeken die in het vakblad Behavioral Neuroscience gepubliceerd staan, tonen aan dat zowel qua structuur als qua functieverdeling de mensenhersenen en de apenhersenen erg op elkaar lijken.

Voor het eerste onderzoek ( 1) werden hersenscans genomen van zestig chimpansees. Daaruit bleek dat de hippocampus, een centraal hersengebied dat onder meer een rol speelt bij leerprocessen, gemoedswisselingen, eetlust, ruimtelijk geheugen en slaap, bij de apen asymetrisch is.

—>De rechterhelft is duidelijk groter dan de linker. Dat is bij mensen net zo. —> Bovendien bleek dat ook de amygdala wél symmetrisch is bij de apen, net zoals bij de mens.

Daarmee wordt bevestigd dat de hersenen van mensen en apen niet alleen beide asymetrisch zijn maar dat ze op dezelfde manier asymetrisch zijn.

Die bevindingen sluiten aan bij eerder onderzoek (2)waaruit bleek dat het niet-limbische gedeelte van de apenhersenen ook al erg goed lijken op mensenhersenen.

Belangrijk bij dat alles is dat die asymetische structuren in de hersenen allerlei gedragingen sturen.

Nu wordt onder meer duidelijker waarom het bij alle primaten zo is dat de linkerhelft van het gezicht, dat gecontroleerd wordt door de rechterhersenhelft, emotioneel expressiever is dan de rechterkant.

Een hippocampus die rechts groter is, verklaart wellicht ook het goed ontwikkelde ruimtelijke geheugen van primaten en loopt parallel met hoe de rechterkant van de hippocampus ook bij mensen instaat voor ruimtelijk geheugen.

Een tweede studie toont voor het eerst een verband aan tussen een voorkeur om met een bepaalde hand te werken en asymetrieën in de cortex van apenhersenen.

Dat onderzoek ondermijnt de overtuiging van velen dat er alleen bij mensen een neurologische basis is die links-of rechtshandigheid bepaalt.

Net zoals bij mensen bepaalt de anatomie van de hersenen of een chimpansee links- of rechtshandig is.

Net zoals bij mensen blijken er ook bij chimpansees meer rechtshandigen te zijn.

Die tweede studie bevestigt ook dat het principe van een voorkeur voor een bepaalde hand iets is wat zeker vijf miljoen jaar geleden ook al voorkwam en zich onafhankelijk van taal en spraak ontwikkeld heeft.

Links

Behavorial Neuroscience

http://www.apa.org/journals/bne.html

(1) Asymmetries in the Hippocampus and Amygdala of Chimpanzees(Pan troglodytes)

http://www.apa.org/journals/bne/press_releases/december_2004/bne11861460.pdf

(2)Handedness in Chimpanzees (Pan troglodytes

) Is Associated wth Asymmetries of the Primary Motor Cortex but Not wth Homologous Language Areas

http://www.apa.org/journals/bne/press_releases/december_2004/bne11861176.pdf

Wat hebben creationisten te zeggen over hersengrootte?

Auteur: Jim Foley

Hersengroottes [zie “noot”] verschillen aanzienlijk tussen individuele organismen van eenzelfde soort en deze regel geldt voor iedere soort. De verschillen in hersengrootte zijn echter niet zomaar gerelateerd aan de intelligentie. In plaats daarvan is er wel een zwakke correlatie met de lichaamsgrootte: grote mensen hebben meestal grotere hersenen. Hierdoor zullen vrouwen gemiddeld kleinere hersenen hebben dan mannen en zullen Pygmeeën kleinere hersenen hebben dan Zulu’s. De gemiddelde intelligentie van al deze groepen is echter –voor zover is geweten- dezelfde. Cijfers omtrent de gemiddelde hersengrootte bij de moderne mens lijken te verschillen tussen bronnen, maar een karakteristieke waarde bedraagt 1350 of 1400 cc (kubieke centimeter). De onderstaande cijfers geven een indruk over de normale variatie binnen moderne, menselijke schedelgrootte (schedels van Homo sapiens). Burenhult (1993) zegt dat 90 percent van alle menselijke schedels past binnen een grootte-interval van 1040 tot 1595 cc, met als extreme waarden 900 en 2000 cc. S. J. Gould herbekeek in zijn boek “De Mens Gemeten” (“The Mismeasure of Man”) een negentiende-eeuwse studie, die werd uitgevoerd door Morton. In deze studie werden de groottes van 600 schedels gemeten. Deze schedels varieerden in grootte binnen een interval van 950 tot 1870 cc. Vijfentwintig percent van het staal bestond echter uit schedels van Peruvianen met een kleine gestalte, zodat het cijfer (950 cc) lager ligt dan indien het bepaald zou zijn geweest voor 600 willekeurig geselecteerde mensen. Morton verdeelde zijn schedels ook in groepen per ras. Het laagste gemiddelde voor een groep bedraagt 1230 cc.

Verscheidene bronnen –sommige zijn creationistisch van aard- geven lagere limieten voor de hersengrootte. De vooraanstaande Britse anatoom Sir Arthur Keith gaf in 1948 855 cc aan als het laagst gekende, menselijke hersenvolume. Vergelijk dit met de 650 cc, wat in die periode het grootst gekende hersenvolume voor gorilla’s was. Er bestaan zelfs mensen met hersenen die kleiner zijn dan 650 cc. Deze situatie is echter zeer zeldzaam. De microcefalen, die een intelligentie bezitten die lager is dan de norm, kunnen zelfs een hersengrootte van slechts 600 cc hebben. Dit betreft echter een medische afwijking en dergelijke schedels kunnen niet als normaal worden aanzien.

Hrdlicka (1939) bestudeerde de extreme waarden (maximum en minimum) voor hersengrootte door 12000 Amerikaanse schedels van moderne mensen te onderzoeken. De schedels maakten deel uit van de verzamelingen in het Nationaal Museum van de VS (US National Museum). Van de 12000 schedels varieerden de groottes van de 29 kleinste schedels (of minder dan 1 op 400) van 910 tot 1050 cc. Hrdlicka beweert dat de kleinste schedel in deze collectie (910cc) het kleinste volume, dat ooit gemeten is voor een menselijke schedel, bezit. De schedels met een klein volume waren niet primitief of afwijkend -op welke manier dan ook. Hun kleine volume was enkel het resultaat van de beperkte omvang van hun volledige schedel. Dus, hoewel de onderlimiet voor de hersengrootte bij de moderne mens overlapt met die bij Homo erectus, zijn hun schedels zeer verschillend. Bij H. erectus is –in vergelijking met H. sapiens– de hersendoos kleiner ten opzichte van de rest van de schedel. Bij kleine moderne mensen, met normale verhoudingen van de schedel, is hersengrootte klein, enkel en alleen omdat de schedel klein is. Vergelijk de bovenstaande cijfers met vijf meetbare schedels van Java-mensen (H. erectus). Hun grootte bedraagt gemiddeld 930 cc en de kleinste schedel is 815 cc groot. Dit is minder dan het minimum bij de 600 moderne schedels, die werden bestudeerd door Morton en hierboven worden aangehaald. Meer nog, in tegenstelling tot de moderne mensen met kleine hersengrootte, bezitten deze schedels afgeplatte hersendozen en grote wenkbrauwribbels.

Deze cijfers tonen ook hoe buitengewoon de Turkana-jongen (H. erectus/H. ergaster) is. Als volwassen persoon zou hij ongeveer 183 cm lang zijn geweest. Dit is zelfs groot in vergelijking met de huidige standaard. Men verwacht dan ook dat mensen met deze lengte een hersengrootte, die groter is dan de gemiddelde hersengrootte, hebben. De geschatte hersengrootte, die de Turkana-jongen als volwassen persoon vermoedelijk zou gehad hebben (910cc), is echter kleiner dan de hersengrootte bij nagenoeg alle moderne mensen, gemeten over verschillende lengtes en geslachten. Slechts minder dan één percent van de moderne mensen bezit een hersengrootte die kleiner is dan 910 cc. Ter vergelijking: 900cc is de typische hersengrootte voor een modern kind van drie of vier jaar, met een gewicht van 15 kg.

De creationist Marvin Lubenow (1992) beweert dat de laagste limiet voor de moderne, menselijke schedelcapaciteit 700 cc is. Dit getal ligt veel lager dan de cijfers die worden teruggevonden in wetenschappelijke publicaties. Zijn bron is “Rassen, Types en Etnische groepen” (“Race, Types and Ethnic Groups”) van Stephen Molnar. Molnar zegt “dat er vele personen zijn met 700-800 cm³ als schedelcapaciteit”, maar hij noch zijn bronnen citeren een bron met deze informatie. In feite spreekt één van de bronnen Molnar (en Lubenow) tegen. Tobias (1970) zegt dat, in overeenstemming met Dart, “schijnbaar normale wezens hebben bestaan met hersengroottes van 700 en 800 cc” (misschien is Molnars bewering een verkeerde weergave hiervan) en dat de kleinste schedelcapaciteit, die ooit werd gedocumenteerd, 790 cc is. Dit spreekt Molnars bewering, dat “vele” moderne mensen een schedelcapaciteit beneden 800 cc bezitten, sterk tegen. Integendeel, er blijkt uit een veelheid aan bronnen dat waarden beneden 900 cc extreem zeldzaam zijn en dat waarden beneden 800 cc bijna onbestaand zijn.

Zelfs indien mensen worden gevonden met een schedelcapaciteit van 700 cc, zal het nog altijd onwaarschijnlijk zijn als Lubenow beweert dat ER1470 (nummer van een schedel; zeer waarschijnlijk van Homo habilis) met 750-775 cc “binnen de normale menselijke spreiding (qua hersengrootte)” ligt. Men zou even goed kunnen beweren dat een volwassen persoon met een lengte van 122 cm eveneens binnen de normale spreiding (qua lichaamslengte) valt, op basis van het feit dat sommige mensen slechts 107 cm groot zijn. Dergelijke gevallen –als ze zelfs al optreden- zijn duidelijk zeer zeldzaam en de waarschijnlijkheid om een fossiel van een menselijke schedel met een hersengrootte, die zo klein is als 750-775 cc, te vinden, is zo goed als nul. Het is veel waarschijnlijker dat ER1470 een eerder typisch lid van zijn populatie was. Dit is wat we zien: andere schedelfossielen van Homo habilis, die sterk lijken op ER 1470, zijn zelfs een stuk kleiner dan 700 cc, de laagste limiet die voorgesteld werd door Lubenow.

Chimpansees hebben een hersengrootte tussen 300 en 500 cc, met een gemiddelde van 400 cc. Gorilla’s hebben een gemiddelde hersengrootte van 500 cc, waarbij grote individuen een hersengrootte van 700 cc kunnen bereiken. Zelfs 752 cc werd in één geval gerapporteerd, maar de correctheid van dit gegeven werd niet nagetrokken. Hominiden (mensachtigen) worden het best vergeleken met chimpansees, die ongeveer even groot zijn als de hominiden, dan met de veel grotere gorilla’s.

Lubenow stelt dat “het cruciale element niet de hersengrootte, maar de hersenorganisatie is. Een stel grote gorillahersenen staat niet dichter bij de menselijke toestand dan kleine gorillahersenen.” Lubenows punt is juist. In de veronderstelling dat evolutie waar is, moeten er overgangsvormen tussen apen en moderne mensen, met een hersengrootte tussen 650 en 800 cc, hebben bestaan. De ontdekking van een schedel met zulke hersengrootte bewijst echter nog niet dat zijn bezitter een overgangsvorm was. Om overtuigend als overgangsvorm beschouwd te worden, moet een schedel niet enkel een intermediaire hersengrootte hebben, maar ook een tussenliggende morfologie. Dit is precies wat gevonden werd bij sommige fossielen van H. habilis. Hoewel er geen fossielen van H. habilis voorhanden zijn waarvoor zowel hersen- als lichaamsgrootte kunnen gemeten worden, is het duidelijk dat hun gestalte kleiner was dan moderne mensen en mannelijke gorilla’s, de enige apen met vergelijkbare hersenen. De schedels van H. habilis bezitten geen kammen en beenribbels, die wel aanwezig zijn op schedels van grote apen. Daarbij komt nog dat de binnenkant van de schedels van H. habilis vele moderne kenmerken vertoont (Tobias 1987). De schedels van H. habilis zijn tegelijk groter en meer modern –zowel de binnenkant als de buitenkant- dan de schedel van om het even welke aap van vergelijkbare grootte.

Tussen soorten is de gemiddelde hersengrootte een redelijk goede indicator van relatieve intelligentie, indien een formule, die corrigeert voor lichaamsgrootte, wordt gebruikt. De resultaten, die men bekomt voor gemiddelde hersengrootte, zijn benaderingen, omdat ze afhankelijk zijn van de gebruikte formule alsook van de hersengrootte. Beide parameters (hersen- en lichaamsgrootte) zijn zeer moeilijk te schatten voor de meeste fossielen van hominiden. Er blijkt echter dat Australopithecus even slim -of misschien een beetje slimmer- was dan de chimpansees. H. habilis en H. erectus staan, qua intelligentie, tussen de chimpansees en de moderne mens. Walker & Leakey (1993) en Tobias (1987) geven goede overzichten van de pogingen die men in het verleden heeft ondernomen om de relatieve intelligentie bij hominiden te schatten. De onderstaande grafiek van McHenry (1994), waarbij de hersengroottes ten opzichte van de tijd zijn uitgezet, toont -als algemene trend- een toename van hersengrootte met de tijd, bij de hominiden.

Referenties
Burenhult G. (1993): The first humans: human origins and history to 10,000 BC. New York: HarperCollins.
Hrdlicka A. (1939): Normal micro- and macrocephaly in America. American Journal of Physical Anthropology, 25:1-91.
Lubenow M.L. (1992): Bones of contention: a creationist assessment of human fossils. Grand Rapids,MI: Baker Books.
McHenry H.M. (1994): Tempo and mode in human evolution. Proceedings of the National Academy of Sciences, USA, 91:6780-6.
Tobias P.V. (1970): Brain size, grey matter and race – fact or fiction? American Journal of Physical Anthropology, 32:3-31.
Tobias P.V. (1987): The brain of Homo habilis: a new level of organization in cerebral evolution. Journal of Human Evolution, 16:741-61.
Walker A.C. and Leakey R.E. (1993): The Nariokotome Homo erectus skeleton. Cambridge,MA: Harvard University Press.

Noot: De term “hersengrootte” zal hier gehanteerd worden in plaats van “schedelcapaciteit”, omdat de hersenen de ruimte binnen de schedel niet helemaal zullen opvullen. De hersengrootte is bijgevolg kleiner dan de schedelcapaciteit. Enkel de schedelcapaciteit kan afgeleid worden uit schedels.
Vertaler: Dieter De Koker

brein evolutie

herseninhouden

brein chimp /mens

 mens en aap

http://phys.org/news/2013-03-organisation-trumps-size-primate-brain.html

Geboren uit klimaatverandering  ?

Ontwikkeling van  de  hersenen  in het  genus homo  werd   aangedreven door klimaatveranderingen en de daaruit volgende droogte 

Tommy Van Damme
17/10/13 – Bron: The Guardian, Plos-One, Phys.Org  

Droogte dwong de vroege mensheid Oost-Afrika te verlaten. © Tomas Castelazo – Creative Commons.

Volgens een nieuwe studie aan University College Londen ontwikkelde de mensheid zijn grote hersenen onder invloed van de klimaatveranderingen in Oost-Afrika, de geboorteplaats van de eerste mensensoorten twee miljoen jaar geleden. Dat schrijft de krant The Guardian.

“De moderne mens is eigenlijk geboren uit de klimaatverandering”, vertelt professor Mark Maslin van University College London. “Door de snelle opvolging van periodes van hongersnood en overvloed hadden soorten met grote hersenen een voordeel. Het dwong de vroege mensheid ook Oost-Afrika te verlaten.”De studie keek naar de klimaatverandering in de Oost-Afrikaanse Slenkvallei, de geboorteplaats van de mensheid. In de voorbije 5 miljoen jaar kende de vallei grote afwisselingen tussen natte periodes en droge periodes. De uitgestrekte meren maakten dan plaats voor zandduinen.Academici discussiëren al langer over wat de oorzaak is van het ongewoon grote mensenbrein. Het geeft ons als soort een enorm vermogen tot abstract denken en is cruciaal in het ontwikkelen van een taal.Susanne Schultz, co-auteur van de studie, zegt dat klimaatverandering rechtstreeks kan gelinkt worden aan de evolutie van Homo Erectus, één van de eerste mensensoorten.

Het  huidige ( al sinds de laatste natte periode )  uitdrogende  Logipi meer in de rift valley 

http://phys.org/news/2013-10-local-east-african-climate-variability.html

Mens -erectus

 

Menselijk brein

Deze scan laat het brein van Homo- erectus (blauw) zien met op de achtergrond dat van Homo- sapiens (rood).
De uitlijning is zodanig dat de hersenstam onder het cerebellum(C) en de temporalis-kwab (T) op elkaar liggen.
De schedel-inhoud van erectus is gereconstrueerd uit vondsten.

Het erectus-brein laat de typische “rugby-bal-vorm” zien dat vanaf H-ergaster gevormd werd.
Deze vorm ontstaat doordat zowel de frontaal-kwab (F) als de occipitalis-kwab (O) aan de achterkant uitdijen.
De groei van de frontale kwab vindt al plaats vanaf A-africanus en blijft met zijn opvolgers in fases toenemen.

BrainSize.

http://www.teachthemscience.org/evidence

Australopithecus afarensis 3.9 – 3 Mya 390-550 cc
Australopithecus africanus 3.5 – 2.5 Mya 400-500 cc
Homo habilis 2.2 – 1.6 Mya 590-690 cc
Homo ergaster 1.9 – 1.6 Mya 700-850 cc
Homo erectus 1.8 – 0.05 Mya 800-1250 cc
Homo heidelbergensis 0.6 – 0.4 Mya 1100-1400 cc
Homo sapiens < 0.5 Mya 1000-1600 cc

Volgens moderne inzichten wijst dit op een drastische functionele verandering in “denk-trant”, nl.van reuk-analyse naar complexer abstract denken.

Sommige onderzoekers leggen de sleutel tot mogelijk taalgebruik (hetgeen ultiem abstract is) in deze ontwikkeling en stellen zelfs dat dit al plaats vond nog voor de mens werktuigen ging gebruiken (2.4 Mjr); uiteraard een onbewijsbare hypothese.

Het H-sapiens brein toont de grootste expansie in de parietale-kwab (P). Dit zorgt voor een rondere vorm b.v. in vergelijking tot neanderthalers.

In deze kwab blijken uit modern MRI-onderzoek de belangrijke centra te liggen voor technologisch abstract en mathematisch denken.

E.e.a. strookt met wat de vondsten opleveren na ca 60 Kjr, nl. het verschijnen van zeer diverse mooi bewerkte voorwerpen die zowel praktische als culturele functies hadden.
Het schijnt zo te zijn dat de ontwikkeling van de frontale en parietale kwabben niet gelijktijdig kan voorkomen, waardoor verklaard wordt dat de evolutie van Australopithecus tot Homo in diverse fases heeft plaatsgevonden over de laatste 4 Mjr;

bij het ene geslacht treffen we frontale expansie aan, bij het andere parietale; uiteindelijk worden beide verenigd in H-sapiens.

Moderne wetenschappers beseffen steeds meer dat niet zozeer de inhoud van de schedel maar de inwendige “bedrading” tussen diverse hersencentra de ïntelligentie bepalen. Aan dit inzicht hebben naast menselijk MRI-onderzoek tevens studies naar zeer kleine intelligente vogelbreinen veel bijgedragen (duif, kraai, papegaai). 

Ingedeeld onder Biologie, mensenevolutie, Paleontologie, wetenschap Tagged with , , , , ,

← Oudere berichten