Herkennings- en identiteits-problemen
juli 13, 2013 1 reactie
BREIN EN EVO INHOUD BREIN EN EVO →
°
GEHEUGEN → MEESTERBREIN GARY LYNCH.docx (740.6 KB)GEHEUGEN →
hersendossier 10 identiteit.docx (24.9 KB)
hersendossier 10 identiteit.docx (24.9 KB)
Prosopagnosie
U staat op, kijkt in de spiegel en herkent uzelf niet.
Iemand met prosopagnosie kan geen gezichten herkennen.
Niet die van anderen – ook al ziet hij die meerdere keren per dag – en in extreme gevallen herkent hij zelfs zijn eigen gezicht niet. Hoe ontstaat zoiets? Welke gevolgen heeft het en is er iets aan te doen?
Als iemand met prosopagnosie gezichten ziet, zijn deze betekenisloos. Ze worden gezien, maar daar blijft het dan ook bij.
Familieleden en anderen kunt u met prosopagnosie niet uit elkaar houden. U loopt ze gewoon straal voorbij als u ze tegenkomt. Als ze gedag zeggen, kijkt u hen aan, maar denkt u alleen: ‘wie ís dat in vredesnaam?!’
Leuk, warm welkom voor uw partner als u die terugziet na een individueel reisje. Misschien voelt het wel alsof iedereen om u heen, inclusief uzelf, hetzelfde gezicht heeft als een grote groep eeneiige tweelingen.
Iemand met prosopagnosie, ook wel gezichtsblindheid genoemd, kan geen gezichten herkennen en heeft hiernaast vaak ook moeite met andere zaken herkennen zoals plaatsen, objecten, expressies of emoties.
Wat is het probleem bij prosopagnosie? —> Het zicht is namelijk gewoon intact.
Herkenning
Iedereen heeft wel eens moeite met gezichten herkennen of namen hierbij te onthouden. Prosopagnosie is net wat meer dan alleen af en toe eens iemand ‘vergeten’. Met prosopagnosie heeft u namelijk nog moeite met herkennen van mensen die u al zo vaak gezien heeft: collega’s, uw partner, uw kinderen. Dat u die mensen elke dag meerdere malen ziet, maakt totaal niets uit. Een paar minuten later bent u alweer vergeten hoe ze eruit zien.
‘Wie is die vrouw toch die bij mij in de keuken aan het koken is? Ze doet alsof ze thuis is, het lef..’ Deze gedachte is misschien een beetje overdreven neergezet, want mensen met prosopagnosie zijn niet gek: ze weten dat ze getrouwd zijn en kinderen hebben.
Alleen de gezichten herkennen zij niet bij de persoon die ze in gedachten hebben. Wanneer ze aan iemand denken, kunnen ze zich het gezicht van diegene dan ook niet inbeelden.
Iets waar u misschien niet direct bij stilstaat als u leest over deze aandoening, is dat een avondje ontspannen op de bank met een filmpje of een serie er niet in zit voor gezichtsblinde mensen. Het plot volgen is een hardnekkig probleem.
Constant aan degene naast hen vragen ‘wie is dat ook alweer?’ of ‘Hoezo doet hij dat nu?’, is ook niet zo handig. Dit probleem waar veel gezichtsblinden over klagen is niets bij het grote probleem waar de ziekte voor kan zorgen.
“Ik geloof dat prosopagnosie grote psychosociale problemen kan geven, en dan heb ik het voornamelijk over angst,” vertelt Brad Duchaine, van de University College London
Hij doet al jaren onderzoek naar de vreemde ziekte. “De aandoening kan leiden tot depressie en angst. Mensen zijn bang om anderen te beledigen waardoor ze zich soms terugtrekken uit de sociale wereld.”
Arrogante aso
“Mensen nemen het persoonlijk op wanneer ze niet herkend worden en zien het als belediging,” vertelt Duchaine. “Hierdoor verstoort de ziekte het sociale leven: iemand krijgt bijvoorbeeld sociale problemen in het alledaagse leven.”
Wellicht komt hij arrogant over op mensen die hem nog niet zo goed kennen en hierdoor niet weten dat hij hen niet kán herkennen en daarom niets zegt. Als hij iemand tegenkomt, zegt hij misschien wel ‘hoi’ terug als de ander hem begroet – hij gaat ervan uit dat hij de ander wel móet kennen.
Maar aan diegene vragen hoe het ermee gaat of andere persoonlijke interesse tonen, is lastig voor gezichtsblinden. Als die ander dan niet weet of begrijpt waar dat ‘asociale’ gedrag vandaan komt, kan dit de relatie negatief beïnvloeden.
Eigen gezicht
Zoals eerder genoemd kan iemand in extreme gevallen zichzelf niet eens herkennen.U vraagt zich misschien af wat er gebeurt als diegene als ‘therapie’ iedere dag veelvuldig in de spiegel kijkt. Onthoudt hij dan op z’n minst zijn eigen gezicht? Het antwoord is ‘nee’, ook niet als hij wel honderd keer per dag in de spiegel kijkt.
“Als zo iemand rationeel nadenkt, weet hij dat het zijn gezicht moet zijn dat hij in de spiegel ziet, maar hij heeft er totaal geen gevoel van bekendheid mee.” Op foto’s herkennen gezichtsblinden zichzelf dus al helemaal niet.
Hersenschade
Hoe iemand aan prosopagnosie komt, kan verschillende oorzaken hebben. Meestal krijgt iemand prosopagnosie door hersenschade van een flinke hersenschudding, een beroerte of een neurodegeneratieve ziekte.
Voor de hersenschade waren de slachtoffers dus ‘normaal’ en konden zij gewoon gezichten herkennen. Het kan zijn dat dit meer voor lijkt te komen, omdat deze gevallen meer gerapporteerd zijn.
De slachtoffers hebben sneller door wat ze missen en worden na een ongeluk of ziekte ook uitgebreid getest. Bij deze vorm, die verworven prosopagnosie genoemd wordt, is normaal gesproken de rechter temporale (groene deel in onderstaande animatie) of occipitale kwab (lichtgele deel in animatie) beschadigd.
“De hersendelen die betrokken zijn bij gezichtsverwerking zijn normaal gesproken groter in de rechter hemisfeer dan die in de linker hemisfeer, waarom dat is weten we eigenlijk niet,” zegt Duchaine.
Ontwikkelingsstoornis
Prosopagnosie bestaat echter ook als ontwikkelingsstoornis. Bij de ontwikkeling van het brein en het ‘maken’ van de normale vermogens voor herkennen van gezichten, gaat er iets mis. Deze ontwikkeling gaat normaal gesproken door tot de tienerjaren; pas dan kan iemand op volwassen niveau gezichten herkennen.
Iemand met ontwikkelingsprosopagnosie heeft de benodigde mechanismen voor gezichtsverwerking onvoldoende ontwikkeld.
“Deze vorm komt vaak in families voor, wat betekent dat er een genetische factor is,” vertelt Duchaine. Net zoals andere ontwikkelingsstoornissen kan deze vorm van prosopagnosie dus erfelijk zijn.
Hiernaast kan ontwikkelingsprosopagnosie ook door hersenschade in de baarmoeder ontstaan.
Soms weet iemand niet dat hij aan de aandoening lijdt. Hij groeit ermee op en kinderen hebben op jongere leeftijd allemaal meer moeite met herkennen van gezichten; het vermogen is nog niet volledig ontwikkeld.
Mensen gaan er bovendien gewoon van uit dat iemand gezichten herkent. Het wordt niet besproken dus komen de gezichtsblinden er pas op latere leeftijd achter.
Tot die tijd worden ze misschien voor een arrogante asociaal aangezien terwijl ze er niets aan kunnen doen. Iemand die op latere leeftijd door hersenschade ineens prosopagnosie krijgt, heeft dit natuurlijk wel bijna gelijk door. “Mensen met ontwikkelingsprosopagnosie daarentegen hebben geen ‘ervoor’ en ‘erna’,” benadrukt Duchaine.
Trucjes
Mensen kunnen herkennen is belangrijker dan wij in eerste instantie denken. Het is een capaciteit die we elke dag gebruiken en nodig hebben. Iemand met prosopagnosie moet dus een oplossing bedenken voor zijn probleem.
Hij moet leren mensen te herkennen ondanks zijn aandoening. Dat kan door naar kapsels en de kleding te kijken. “Iedereen gebruikt andere informatie dan die van het gezicht, zoals het haar, figuur, karakteristieke bewegingen en context, om mensen te herkennen. Mensen met prosopagnosie hebben alléén die informatie. Daar zijn ze afhankelijk van. Sommige zeggen dan ook dat zij ‘gespecialiseerd’ zijn in bepaalde informatie en hierdoor mensen beter kunnen herkennen.”
Om iemand te herkennen, kijken mensen met prosopagnosie bijvoorbeeld naar hoe diegene loopt, praat, zich kleedt of zijn haar in model heeft zitten. Hierdoor duurt het wat langer voordat iemand herkend wordt, maar is het wel mogelijk om mensen te herkennen. Waarom ze het kapsel en iemands loopje wel kunnen herkennen, legt de onderzoeker als volgt uit: “De processen die we gebruiken om gezichten mee te herkennen, blijken anders te zijn dan de processen die we gebruiken om andere visuele stimuli te herkennen.”
Er was eens een man die zijn vrouw voor een hoed aanzag. Foto: Denis-Carl Robidoux.
Gezichtsverwerking
Wat werkt er nu niet bij mensen met prosopagnosie? Waarom herkennen zij van alles wat ze zien, behalve gezichten?
Iets in het proces om een gezicht te herkennen gaat verkeerd. Maar omdat er zoveel betrokken is bij het proces, is het nog steeds onduidelijk waar precíes het probleem in zit.
Gezichtsverwerking is iets wat wij mensen kunnen door de samenwerking van een heel netwerk van hersendelen. Ze bevinden zich in beide kanten van het brein, maar met name de rechter hersenhelft is belangrijk bij gezichtsverwerking,” vertelt Duchaine. “Omdat gezichtsverwerking zo’n complex proces is, zijn er ook meerdere wegen die ‘stuk’ kunnen gaan. Sommige mensen hebben veel problemen bij de verwerking van gezichten. Ze hebben moeite met de bijhorende identiteit eraan te koppelen, expressies die af te lezen zijn, te beoordelen of een gezicht mooi is of niet. Van die mensen denken we dat de problemen ergens in de basis van de gezichtsverwerkingroute zitten. Anderen hebben minder problemen, dus die hebben hersendelen die normaal werken aan het begin van de route, maar de hersendelen verderop in die route functioneren wel slecht.”
Autisme
Mensen met prosopagnosie kunnen net zoals sommige mensen met een vorm van autisme moeite hebben met het herkennen van gezichtsexpressies. Of bij deze twee groepen hetzelfde aan de hand is in een proces, kan Duchaine niet zeggen. “Het kan dat hier dezelfde processen bij tekortschieten, maar inzicht in de relatie tussen de twee condities hebben we niet.” Onderzoek naar de rare aandoening is in ieder geval nog volop aan de gang.
Prosopagnosie is een vreemde, vrij onbekende aandoening. Voor de mensen die het hebben kan het erg lastig zijn, ze kunnen niet eens een filmpje kijken zonder de personages helemaal in zich op te nemen. Maar ook voor mensen uit de omgeving van diegene kan het even slikken zijn en is het vooral in het begin onbegrijpelijk.
“Een aantal laboratoria werkt aan interventies waaronder computertraining. Effectieve behandelingen zijn nog niet gevonden, maar ik ben voorzichtig optimistisch dat die uiteindelijk wel gevonden worden. Maar voor het zover is, moeten we nog veel meer onderzoek doen,” zegt Duchaine.
“Misschien dat we over tien jaar iets hebben gevonden. Maar misschien hebben we tegen die tijd ook wel draagbare computers die prosopagnosie kunnen compenseren.”
Dertigers herkennen gezichten het best
Wetenschappers hebben ontdekt dat mensen pas op hun 30e het best in staat zijn om gezichten te herinneren. En zo rond ons 34e beginnen we daar weer minder goed in te worden.
Dat blijkt uit onderzoek van de Harvard University. De resultaten zijn verrassend: vele andere mentale functies, waaronder namen onthouden, pieken namelijk wanneer we 23 of 24 jaar oud zijn.
Vele onderzoekers concludeerden eerder al dat vaardigheden met woorden, het geheugen en andere mentale functies zo rond onze twintiger jaren op hun best zijn. Dan is ons brein namelijk ‘volwassen’.
Dat betekent dat we op ons 23e en 24e het best in staat zijn om namen en gezichten die op hun kop staan (dat vraagt om herkenning van algemene visuele patronen) te herinneren. Opvallend genoeg blijkt nu dat we nog een decennium langer nodig hebben om ook beter dan ooit in staat te zijn ‘gewone’ gezichten te herinneren.
Experiment
De onderzoekers zetten een online experiment op waar 44.680 proefpersonen (tussen de tien en 70 jaar oud) aan deelnamen. De proefpersonen kregen kort vanuit diverse hoeken een gezicht te zien en moesten dat vervolgens tijdens een line-up aanwijzen. Na dat enkele keren gedaan te hebben, moesten de proefpersonen de gezichten in nog eens 54 line-ups opsporen. Maar in dit deel van het experiment waren de gezichten elke keer anders belicht.
NIEUWSGIERIG……hoe het met uw geheugen voor gezichten zit? De test die de proefpersonen ondergingen, staat nog online. Doe ‘m hier (Klik op Face Recognition, Emotion Perception and Personality)
Piekt
Uit de studie blijkt dat ons vermogen om gezichten te herkennen tussen ons tiende en twintigste jaar sterk verbetert. Na ons twintigste ontwikkelen we die vaardigheid ook nog wel, maar veel minder snel.
Ons vermogen om gezichten te herkennen, piekt tussen ons 30e en 34e. Gemiddeld gezien waren zestienjarigen net zo goed in staat om gezichten te herkennen als de 65-jarigen.
Op z’n kop
In een tweede experiment kregen de proefpersonen namen en gezichten die op zijn kop stonden, te zien. In deze test scoorden de mensen van 23 en 24 jaar het best.
Waarom?
Waarom het zo lang duurt voor we de vaardigheid om gezichten te herkennen helemaal onder de knie hebben, is onduidelijk. Mogelijk heeft het te maken met het feit dat we rond ons dertigste met heel veel mensen in aanraking komen en daardoor beter gezichten kunnen opslaan.
De resultaten van het onderzoek zijn in lijn met theoretische studies.
Hieruit bleek namelijk dat de hersenstructuur die verantwoordelijk is voor het herkennen van gezichten nog relatief lang veranderingen ondergaat.
Bronmateriaal:
“Face memory peaks late” – News.discovery.com
Mens beter herkenbaarder na nare roddel
Mensen herkennen het gezicht van iemand sneller als ze iets naars over die persoon hebben gehoord, zo blijkt uit onderzoek.
De onderzoekers lieten 66 studenten gezichten zien en teksten lezen die bij de gezichten hoorden. De teksten betroffen positieve, negatieve of neutrale roddels. Vervolgens moesten proefpersonen in een apparaat kijken. Daarbij kregen ze in het ene oog een huis geprojecteerd en in het andere oog een gezicht van iemand waar ze eerder over gelezen hadden.
Bewust
Slechts één van de beelden kan op een bepaald moment bewust worden waargenomen. Het brein wisselde voortdurend van ‘bewust’ oog: het huis en het gezicht werden om beurten gezien en de duur waarmee mensen ze bewust waarnamen verschilde. Wanneer de proefpersonen gezichten zagen, moesten ze op een knop drukken en dat blijven doen tot ze het huis weer zagen.
Effect
Uit het onderzoek blijkt dat de proefpersonen een gezicht veel langer zagen dan een huis wanneer ze negatieve verhalen over de gezichten hadden gehoord. Positieve of neutrale roddels hadden die uitwerking niet.
Gebeurtenis
In een tweede experiment werd precies hetzelfde gedaan, alleen kregen de proefpersonen nu verschillende soorten roddels (positief, negatief of neutraal) of iets wat de gezichten hadden meegemaakt te horen. Ook nu zorgde enkel de negatieve roddel ervoor dat de proefpersonen de gezichten langer zagen.
Roddel
Negatieve roddels helpen ons dus om mensen sneller te herkennen.
“Een negatief vooroordeel zorgt ervoor dat de gezichten die daarbij horen worden opgemerkt in omstandigheden waarin mensen zich anders onbewust zouden zijn van deze gezichten,” legt onderzoeker Moshe Bar uit.
Het is dus best bijzonder dat mensen die gezichten toch zien.
Tegelijkertijd is het ergens voorspelbaar dat (negatieve )roddels dit effect kunnen hebben.
Het is namelijk een gemakkelijke en tamelijk naive – intuitieve en impulsieve manier om mensen attent te maken op een mogelijk ( of zelfs een “schijn” ) dreiging en met als gevolg een anticiperende houding :(= een “verwittigd mens is er twee waard ” zegt de volkswijsheid )
Als we denken te weten dat iemand iets “slechts” heeft gedaan en we deze persoon vervolgens ook direct herkennen, stelt dat ons in staat om deze extra goed in de gaten te houden.
Bronmateriaal:
“Eyes take gossip to the heart” – News.discovery.com
(1)
Een roddel is grotendeels gebaseerd op ( ingebakken of aangeleerde) vooroordelen ( en dat zijn geinstalleerde ” snel en tijdig ” activeerbare ” short cut ” triggers van op verdedigend gedrag gerichte , automatismen )
-Maar er bestaan ook “positieve ” roddels ….dat is dan lovende of prijzende , aanbevelende mondreklame op basis van persoonlijke voorkeuren en vooral van het wensdenken ….
Dat schept sneller vertrouwen ( met een verlaging van het alertheid-niveau )en soms ook ideaal-beelden/modellen die daardoor meer krediet krijgen ….. maar meestal worden hier dan verwachtingen geschapen die niet (kunnen ) worden ingelost met mogelijke teleurstelling(en) als nare gevolgen
Verdrietige mensen herkennen gezichten beter
Mensen die verdrietig zijn, zijn beter in staat om gezichten te herkennen. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek.
De resultaten zijn verrassend. Uit eerdere studies was namelijk gebleken dat mensen die verdrietig of ongelukkig zijn, minder goed zijn in abstract denken en ook moeite hebben met het onthouden van een lijstje met woorden.
Studenten
In een poging te achterhalen hoe de stemming het geheugen aantast, zetten wetenschappers een experiment op. De onderzoekers verzamelden studenten en lieten ze luisteren naar vrolijke, verdrietige en neutrale muziek. Ook kregen de studenten opdracht om te denken aan iets wat ze verdrietig of vrolijk maakte. Of ze moesten denken aan iets neutraals: de route die ze aflegden om op de universiteit te arriveren.
Experiment
De studenten kregen tientallen neutrale gezichten te zien, zo is in het blad Consciousness and Cognition te lezen. Daarna moesten ze een enquête invullen die enkel als doel had om de proefpersonen even af te leiden. Vervolgens kregen de studenten twee keer zoveel gezichten als eerst te zien en moesten ze aangeven welke gezichten ze eerder al eens hadden waargenomen. De studenten die zich het minst gelukkig voelden, scoorden het best. De gelukkige studenten deden het het slechtst.
Nog een experiment
Een tweede experiment verliep precies op dezelfde manier. Alleen kregen de proefpersonen nu vrolijke, verdrietige en neutrale gezichten te zien. Weer scoorden de ongelukkige proefpersonen het hoogst, ongeacht of ze nu een vrolijk, verdrietig of neutraal gezicht moesten herkennen. Opvallend genoeg herkenden de gelukkige studenten nu de vrolijke en neutrale gezichten beter dan de verdrietige gezichten.
En nog eentje
In een derde experiment kregen de proefpersonen gezichten te zien die ze goed in zich moesten opnemen en moesten onthouden. Nu scoorden de gelukkige en ongelukkige studenten even goed.
Details
Volgens de onderzoekers verklaren de experimenten een hoop.
Ongelukkige studenten zouden uitgebreid over van alles en nog wat nadenken en gefocust zijn op details.
Gelukkige studenten doen dat alleen als dat van hen gevraagd wordt.
Dat verklaart waarom verdrietige mensen minder goed scoren op het onthouden van woorden en feitjes, maar het wel heel goed doen als ze gezichten moeten herkennen.
Uiteindelijk moet het onderzoek leiden tot een betere behandeling van depressies. Door te achterhalen hoe depressies de manier waarop mensen de wereld zien, veranderen, kunnen onderzoekers een beter beeld krijgen van de manier waarop depressies zich ontwikkelen.
—> …muziek helpt bij depressie?
Bronmateriaal:
“Sad People Have Surprising Memory Advantage” – Livescience.com
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Emily (cc via Flickr.com).
Mannen herkennen auto’s het best, vrouwen
herkennen vogels het best
Dat is de opmerkelijke conclusie van een nieuw psychologisch onderzoek. Mannen kunnen veel beter dan vrouwen rijdende voertuigen herkennen, terwijl vrouwen weer veel beter dan mannen in staat zijn om organismen, zoals vogels, te herkennen.
De onderzoekers verzamelden 227 proefpersonen en lieten ze een test uitvoeren. Tijdens deze test kregen ze afbeeldingen te zien die ze goed in zich moesten opnemen. Op die afbeeldingen stonden bladeren, uilen, vlinders, vogels, paddenstoelen, auto’s, vliegtuigen en motors. Daarna kregen de proefpersonen de foto’s opnieuw te zien, alleen nu in combinatie met twee andere foto’s in dezelfde categorie. Dus mensen die eerder een vogel hadden gezien, kregen nu dezelfde foto en twee foto’s met daarop twee andere vogels te zien. Ze moesten vervolgens aangeven welke foto ze al een keer gezien hadden.
Organismen
De vrouwen bleken veel beter in staat te zijn om organismen te herkennen, terwijl mannen weer veel beter in staat waren om voertuigen te herkennen, zo meldt het blad Vision Research. Onderzoeker Isabel Gauthier benadrukt dat het niet voor het eerst is dat er verschillen worden aangetroffen tussen wat mannen en vrouwen goed kunnen herkennen. Uit eerder onderzoek bleek bijvoorbeeld al dat mannen beter in staat zijn om auto’s te herkennen. Dat werd echter toegeschreven aan het feit dat mannen beter zijn in taken waarbij ze figuren mentaal moeten roteren. “Onze ontdekking dat vrouwen in andere categorieën juist weer beter zijn in het herkennen van objecten, suggereert dat deze verklaring niet klopt.”
Verklaring
Maar hoe is het dan wel te verklaren? “Iedereen wordt geboren met de algemene vaardigheid om objecten te herkennen en iedereen kan daar heel goed in worden. Bijna iedereen wordt een expert in het herkennen van gezichten, omdat dat belangrijk is voor sociale interacties.
De meeste mensen ontwikkelen ook een expertise als het gaat om het herkennen van andere objecten.” Welke objecten dat zijn, hangt af van onze interesses, ons vakgebied.
“Onze cultuur beïnvloedt in welke categorieën we geïnteresseerd raken en dat verklaart de verschillen tussen mannen en vrouwen.”
De onderzoekers bestudeerden ook hoe goed de proefpersonen in staat waren om gezichten te herkennen.
“De vaardigheden om gezichten te herkennen, zijn heel leuk om te bestuderen, omdat gebleken is dat deze een duidelijke genetische basis hebben.”
En veel studies concluderen dat de vaardigheid om gezichten te herkennen niet voorspeld kan worden door te kijken naar hoe goed iemand objecten kan herkennen.
Maar die conclusie is vaak gebaseerd op een vergelijking tussen hoe goed mensen gezichten kunnen herkennen en hoe goed ze objecten uit één categorie (bijvoorbeeld auto’s) kunnen herkennen.
De onderzoekers vergeleken hoe goed mensen gezichten kunnen herkennen met hoe goed ze objecten uit verschillende categorieën konden herkennen.
En dat levert tegengestelde resultaten op.
Er bleek echter wel degelijk een verband te zijn tussen hoe goed mensen objecten ( of “organismen” en volgens de eigenaardigheden en categorieen eigen aan hun sexe en hun cultuur ) konden herkennen en hoe goed ze gezichten konden herkennen.
°Mannen die bijvoorbeeld beter waren in het herkennen van auto’s, waren ook beter in het herkennen van gezichten.
°En vrouwen die beter in staat waren om organismen te herkennen, waren ook beter in staat om gezichten te herkennen.
Bronmateriaal:
“Sex matters: Guys recognize cars and women recognize birds best” – Vanderbilt.edu
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Denis-Carl Robidoux (cc via Flickr.com).ben enorm geïnteresseerd in de natuur (o.a. vogels en andere organismen dus), en auto’s en vliegtuigen boeien me niets… Met als gevolg dat ik vogels dus beter herken als auto’s, het tegenovergestelde van wat de resultaten aantonen.
-
Veel mannen zijn enorm geïnteresseerd in de natuur (o.a. vogels en andere organismen dus), en auto’s en vliegtuigen boeien hen zelfs niets… Met als gevolg dat ze vogels dus beter herkennen als auto’s…..dus : het tegenovergestelde van wat de ” resultaten ” en ” conclusies” van dat “onderzoek” aantonen ….
-
laat ze dat “onderzoek ” eens buiten toetsen aan de praktijk, want dan zullen ze wel weten dat vrouwen wel andere dingen in het oog hebben dan wat vogeltjes en mannen alleen maar voertuigen.
-
-
Heel veel (psychologische ) onderzoeken gelden niet voor iedereen ( en ook —> niet alle mannen houden van de natuur en veel vrouwen houden ook van auto’s )…. daar is helemaal niets geks aan . Of zou je het fijner vinden als voor elk zinnetje “in het algemeen” o.i.d. zou staan?
° …..“Veldonderzoek ” in verband met mensen is wat anders dan uitspraken van individuele “ervaringsdeskundigen ” voor lief nemen ….want ook zogenaamd ” algemeen geweten en (schijnbaar ) logische “STATEMENTS zijn slechts GENERALISATIES , die bovendien niet eens zijn getest en al zeker niet op hun algemene geldigheid onderzocht noch behorend tot de “vooronderstelde” consensus
Het visuele brein van Mannen zien dingen echt anders dan dat van vrouwen
Wetenschappers hebben ontdekt dat het visuele centrum in het brein van mannen en vrouwen echt anders werkt en dat mannen en vrouwen dingen dus ook echt anders zien.
Zo hebben de mannen meer oog voor detail en snel bewegende prikkels, terwijl vrouwen weer heel goed zijn in het onderscheiden van kleuren. Dat schrijven onderzoekers in het blad Biology of Sex Differences.
Experimenten
Ze baseren hun conclusies op experimenten. De onderzoekers verzamelden daarvoor proefpersonen ouder dan zestien jaar met gezonde ogen. De proefpersonen kregen verschillende experimenten voorgeschoteld. Zo moesten ze bijvoorbeeld kleuren beschrijven. Uit dat experiment bleek dat mannen een iets langere golflengte nodig hadden om dezelfde tinten te zien als vrouwen. De mannen hadden ook in een groter deel van het kleurenspectrum moeite met het onderscheiden van kleuren.
Verandering
In een tweede experiment kregen de proefpersonen een afbeelding te zien met donkere en lichte strepen. De strepen waren horizontaal of verticaal en de proefpersonen moesten de richting van de strepen vaststellen. Ondertussen flikkerden de afbeeldingen ook doordat de lichtere en donkere strepen met elkaar werden afgewisseld.
Wanneer de strepen met een matige snelheid van plaats wisselden, zagen de proefpersonen de verschillen niet meer zo tussen strepen die zich dicht bij elkaar bevonden. Mannen konden echter beter met de snel veranderende afbeeldingen omgaan dan vrouwen.
Verschillen
Dat er verschillen zijn tussen het zicht van mannen en vrouwen is zo heel verrassend nog niet. Met name in de visuele cortex bevinden zich hoge concentraties receptoren voor mannelijke hormonen (androgenen). Ook zijn deze hormonen verantwoordelijk voor het controleren van de ontwikkeling van zenuwcellen in de visuele cortex tijdens de embryogenese (de eerste ontwikkelingsstadia van een bevruchte embryo). Mannen hebben zo’n 25 procent meer van deze zenuwcellen dan vrouwen.
“Net als met andere zintuigen, zoals horen en het reukvermogen, zijn er verschillen in het zicht van mannen en vrouwen,” vertelt onderzoeker Israel Abramov. En waarschijnlijk heeft dat alles te maken met testosteron.
Wat de evolutionaire redenen van die verschillen is, is onduidelijk.
-
(Huis- tuin- en keukenEvolutionaire Psychologie ) De evolutionaire redenen lijken voor sommigen nu al duidelijk:
-als jager (man) had de oermens niet veel aan kleuren, maar meer aan contrasten. Denk aan wat er ruist door het struikgewas, de jager zal gaan kijken of daar eten loopt of dat hij het maaltje zal zijn.
-De verzamelaar (vrouw) had meer aan kleuronderscheid, opdat ze de juiste planten, bessen en het beste fruit konden plukken. Volgens mij is dit kleurenonderscheid nog steeds terug te vinden op de groente- en fruitafdeling van supermarkten.
°
Uiteraard zijn er (alweer ) veel opmerkingen over ” uitzonderingen op deze conclusies uit het “onderzoek ” ” ; Worden bijvoorbeeld aangehaald ; mannen die goed kleuren kunnen onderscheiden (schilderende kunstenaars bijvoorbeeld ) en vrouwen die helemaal niet kunnen schilderen en beter zijn bij hun voordeel halen uit ” snelle veranderingen ” …. Vrouwen kunnen zelfs ( wordt door, sommigen beweerd ) gemakkelijker verschillende taken terzelfdertijd aan ….Maar in hoeverre dit (kwantitatief en procentueel ) is te rekenen tot de gevolgen van genetische variatie en culturele invloeden ( nature /nurture ) is nog steeds een groot vraagteken ….
° Uiteraard is het etnografische Margaret MEAD standpunt ( dat alle sekse rolverdelingen uitstluitend te maken hebben met culturele invloed ( opvoeding —> nurture ),___ trouwens een links standpunt ( de opvoedbare en heropvoedbare “tabula rasa” mens ) ___ allang verlaten …..
Bronmateriaal:
“The eyes have it: men do see things differently to women” – Biomedcentral.com
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Lee Shaver (cc via Flickr.com).
Mannen en vrouwen zien hetzelfde, maar bekijken het anders
Nieuw bewijs dat mannen en vrouwen weliswaar dezelfde wereld zien, maar er wel een heel andere kijk op hebben. Onderzoekers hebben ontdekt dat vrouwen heel anders naar dingen en andere mensen kijken dan mannen dat doen.
Dat mannen en vrouwen soms een andere kijk op zaken hebben, weten we al een tijdje.
Dat we dat ook heel letterlijk mogen nemen, bleek in september wel. Toen publiceerden wetenschappers een studie waaruit bleek dat mannen en vrouwen dingen echt heel anders zien. Mannen bleken meer oog te hebben voor detail en snel bewegende prikkels, terwijl vrouwen weer heel goed waren in het onderscheiden van kleuren.
Foto’s
Wetenschappers van de universiteit van Bristol doen er met een nieuw onderzoek nog een schepje bovenop. Ze lieten mannen en vrouwen foto’s van kunstwerken of stills uit films zien. Vervolgens keken ze naar de oogbewegingen: waar keken de mannen en vrouwen naar? En voor hoelang?
Oogbeweging
Uit het onderzoek blijkt dat de ogen van vrouwen veel minder bewogen dan die van mannen. En wanneer vrouwen hun ogen bewogen, dan bewogen ze deze naar gevarieerdere locaties op de foto.
Mannen en vrouwen
De verschillen bleken het grootst wanneer de mannen en vrouwen naar beelden van mensen keken.
Wanneer ze foto’s van heteroseksuele koppels zagen, keken zowel mannen als vrouwen liever naar de vrouw dan naar de man. Die voorkeur voor kijken naar de vrouw bleek het sterkst voor vrouwen. Mannen bleken bovendien vooral geïnteresseerd te zijn in de gezichten van de twee mensen, terwijl de vrouwen ook naar de rest van het lichaam keken en wederom vooral geïnteresseerd waren in het lichaam van de vrouw.
Gevaar
Een andere opvallende conclusie is dat mannen vaak direct oogcontact maakten met de afgebeelde mannen en vrouwen. Vrouwen richtten zich meer op de neus en de mond. Dat zou alles te maken hebben met het feit dat vrouwen gevoeliger zijn voor bedreigingen of gevaar.
Wanneer mensen naar een foto kijken dan richten ze zich het liefst op dat deel van de foto dat de meeste informatie biedt, terwijl ze elementen die gevaarlijk kunnen zijn (bijvoorbeeld de zon) links laten liggen.
Gezichten zijn zowel informatief als gevaarlijk, zo kan kijken naar gezichten gevaarlijk zijn als er direct oogcontact wordt gemaakt. Vrouwen zijn daar gevoeliger voor en zouden dat daarom vermijden.
“De studie voorziet ons van het meest overtuigende bewijs tot op heden dat de kijk van mannen en vrouwen – ondanks dat ze in dezelfde wereld leven – op sommige momenten heel anders kan zijn,”
concludeert onderzoeker Felix Mercer Moss.
De onderzoekers suggereren dat mannen en vrouwen anders naar dingen kijken, omdat ze de wereld anders interpreteren.(1)
“Men and women explore the visual world differently” – Bris.ac.uk
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Claus Rebler (cc via Flickr.com).
Tsjok's blog 
Recente reacties