: rubriek ; het uitdrukken van emoties bij mens en dier
Emoties zijn geen nutteloze gevoelens. We kunnen er echt wat mee.
“Charles Darwin, de eerste wetenschapper die de emoties van dieren systematisch bestudeerde, erkende zes universele emoties: boosheid, geluk, verdriet, walging, angst en verbazing,” zo schrijft Marc Bekoff in zijn boek The emotional lives of animals.
Hij stelde dat deze emoties ons helpen om om te gaan met gevarieerde gebeurtenissen en deze complexe sociale wereld.”
Chimps are good at showing their moods and do so using the expressions on their faces. The shape of the mouth and whether or not the teeth are bared are important signals. The chimps pictured above are showing (1) a desire to play, (2) how they beg for food, (3) fear, and (4) anxiety.
De meeste onderzoekers zijn het erover eens dat wij mensen zes basale emoties hebben die te herkennen zijn aan de hand van specifieke gezichtsuitdrukkingen. Maar die zes basale emoties gaan nu op de schop: nieuw onderzoek suggereert dat we er maar vier hebben.
Onderzoeker Paul Ekman stelde dat er zes basale emoties zijn die we middels een bepaalde gezichtsuitdrukking communiceren en die mensen wereldwijd – ongeacht hun taal of cultuur – begrijpen. Die zes emoties zijn: vreugde, verdriet, angst, woede, verbazing en walging. Als u een gezicht trekt dat getuigt van walging, dan maakt het dus niet uit waar u dat gezicht trekt: of u nu in China of in Noorwegen of in Arabië bent, iedereen herkent de gezichtsuitdrukking en weet dat u walgt.
Onderzoek
Tenminste: dat dacht Ekman. Nieuw onderzoek suggereert namelijk dat er eigenlijk maar vier basale emoties zijn die we heel gemakkelijk aan een bepaalde gezichtsuitdrukking kunnen verbinden. Onderzoekers van de universiteit van Glasgow bestudeerden de spieren in het gezicht en het moment waarop bepaalde spieren bij het vertonen van een bepaalde emotie actief werden.
Angst en verbazing
Uit het onderzoek blijkt dat de gezichtsuitdrukkingen die horen bij blijheid en verdriet vanaf het begin al duidelijk onderscheidend zijn van de rest van de basale emoties.
Chimpansees, gorilla’s, bonobo’s en orang-oetans produceren bij speelse activiteiten als stoeien, elkaar nazitten of kietelen geluiden die verwant lijken aan de lach van mensen. Het lachen van jonge chimpansees en bonobo’s gaat vaak gepaard het een typisch spelgezicht(play-face) en is vooral opvallend bij het kietelen. Bij het spelgezicht staat de bek iets open, en is alleen de bovenrand van de ondertanden zichtbaar. De vocale lach van chimpansees verschilt echter qua geluidspatroon van die van mensen, en is meer een soort hijgerig in- en uitademen. Hij verandert ook niet bij het ouder worden. Ook blijken deze dieren gevoelig in dezelfde ‘kietelgebieden’ op het lichaam, zoals buik en oksels.
een “lachende “orang oetang
°
Curious , baffled and ….. exited
Maar voor angst en verbazing ligt dat anders. Zij delen in de eerste fase waarin mensen deze emoties uiten de wijdopengesperde ogen en zijn dan moeilijk van elkaar te onderscheiden.
Chimpansees die gebruikt worden voor medische proeven vertonen dezelfde psychiatrische symptomen als mensen die gefolterd worden.
In een studie met 116 chimpansees bleek dat 95 procent minstens één van de patronen vertoont die we ook bij mensen terugvinden die lijden aan de posttraumatische stressstoornis. De dieren in kwestie werden ooit gebruikt voor medische proeven en leven intussen in een reservaat in de VS. Maar hun gedrag wekt jaren later nog steeds bezorgdheid, zo melde de Britse krant The Independent.
Voor de studie werd het gedrag van de apen vergeleken met het gedrag bij menselijke patiënten. De chimpansees hebben last van meerdere symptomen: ze blijven weg uit bepaalde ruimten in hun leefomgeving, ze vertonen angstuitbarstingen, ze hebben moeite met sociaal contact en ze kunnen amper slapen.
°
Datzelfde geldt voor woede en walging: zij delen in het begin de gerimpelde neus en zijn in eerste instantie meer aanwijzingen dat gevaar dreigt.
Pas in een later stadium zijn angst en verbazing en woede en walging van elkaar te onderscheiden en dus zijn er vier verschillende gelaatsuitdrukkingen horend bij vier verschillende emoties.
Evolutie
De onderzoekers stellen dan ook dat er eigenlijk maar vier basale emoties zijn die gemakkelijk van het gezicht af te lezen zijn. Dat is volgens de onderzoekers met het oog op de evolutietheorie goed te verklaren.
Gelaatsuitdrukkingen kunnen we om twee redenen maken: om ons vege lijf te redden of om anderen te waarschuwen.
Evolutionair gezien is het eerste het belangrijkste.
In het geval van gevaar zijn onze ogen dan ook wijd opengesperd, zodat we zoveel mogelijk informatie tot ons kunnen nemen en we trekken onze neus op om te voorkomen dat we eventuele schadelijke stofjes binnen zullen krijgen.
In dat prille stadium kan een ander die gelaatsuitdrukking nog niet aan een bepaalde emotie koppelen.
Later worden andere spieren in het gezicht actief waardoor de ander dat wel kan en dus weet of iemand angstig of gewoon verbaasd is en op basis daarvan kan handelen (in het geval van angst bijvoorbeeld op de vlucht slaan).
“Wat ons onderzoek laat zien is dat niet alle spieren in het gezicht tegelijkertijd actief worden wanneer we een bepaalde gezichtsuitdrukking vormen,”
stelt onderzoeker Rachael Jack. In plaats daarvan worden eerst spieren actief die ons kunnen redden en pas later worden de spieren waarmee we iets naar anderen kunnen communiceren, actief.
“Ze veranderen van in de biologie gewortelde signalen in de complexere specifieke signalen met een sociale functie.”
Vraag tien mensen om een boos gezicht te trekken en ze zullen alle tien dezelfde spieren aanspannen. Waarom? Wetenschappers zijn eruit: het boze gezicht is evolutionair gezien voordelig, omdat het ons sterker laat lijken dan we zijn.
Waar ter wereld je ook komt: een boos gezicht is overal hetzelfde. “Zelfs kinderen die blind geboren zijn, trekken dit gezicht als ze boos zijn ook al hebben ze het zelf nog nooit gezien,” vertelt onderzoeker Aaron Sell. Wereldwijd gooien mensen zeven spiergroepen in de strijd om een boos gezicht te maken. En dat is fascinerend. Want waarom deze zeven spiergroepen? Amerikaanse en Australische wetenschappers wilden dat ook wel eens weten.
Onderhandelingen
Tijdens een eerder onderzoek deden deze wetenschappers al de ontdekking dat de emotie ‘woede’ waarschijnlijk ontstond en zich wist te handhaven omdat het een nuttige emotie is tijdens onderhandelingen. Een eerste stap tijdens onderhandelingen is de ander laten weten dat je het niet eens bent met zijn voorstel en dat het conflict pas voorbij is als er een voor beide partijen aanvaardbare oplossing is gevonden. Dat verklaart volgens de onderzoekers waarom de emotie ‘woede’ gepaard gaat met een specifieke gezichtsuitdrukking: met die gezichtsuitrukking laat je aan anderen weten dat je het niet eens bent met het voorstel. “Maar het boze gezicht geeft niet alleen de start van een conflict weer,” benadrukt Sell. “Elke specifieke gezichtsuitdrukking zou dat immers kunnen doen. Wij bedachten dat het boze gezicht deze specifieke vorm heeft, omdat het nog een boodschap afgeeft: elk element ervan is ontworpen om de ander te intimideren.” Volgens de onderzoekers draagt elk element van het boze gezicht eraan bij dat een individu gevaarlijker oogt. En hoe gevaarlijker een individu oogt, hoe groter de kans is dat hij zijn zin krijgt.
Experiment
Een mooie hypothese. Maar is dat werkelijk zo? De onderzoekers namen de proef op de som. Met behulp van de computer genereerden ze verschillende gezichten. Die gezichten gaven ze de verschillende elementen van een boos gezicht mee. Het resultaat was een gezicht dat niet boos keek, maar wel één element van woede bezat. Eén zo’n element dat je in een boos gezicht aantreft, is bijvoorbeeld de lage wenkbrauwen. De onderzoekers genereerden een gezicht met lage en met hoge wenkbrauwen en lieten proefpersonen de gezichten bekijken. Vervolgens moesten die proefpersonen aangeven hoe sterk ze de afgebeelde persoon achten. De proefpersonen die een gezicht met lage wenkbrauwen (slechts één element van een boos gezicht) zagen, dachten dat de afgebeelde persoon veel sterker was dan de persoon met hoge wenkbrauwen. En dat gold niet alleen voor de wenkbrauwen, maar voor elk individueel element van een boos gezicht: de samengeknepen lippen, de hoge kin, enzovoort.
“Ons eerdere onderzoek toonde aan dat mensen uitzonderlijk goed in staat zijn om de vechtvaardigheden van een individu vast te stellen door naar zijn gezicht te kijken,” vertelt Sell. “Aangezien mensen die sterker lijken vaker hun zin krijgen – zelfs als anderen even sterk zijn – concluderen we dat de evolutie van het boze mensengezicht verrassend eenvoudig verklaard kan worden: het is het etaleren van dreiging.”
Net zoals sommige dieren zich wanneer ze bedreigd worden groter maken dan ze in werkelijkheid zijn, wekken bedreigde mensen het idee dat ze groter en sterke zijn dan ze in werkelijkheid zijn door boos te kijken.
“Het verklaart waarom de evolutie deze specifieke gezichtsuitdrukking selecteerde om samen te gaan met woede,”
voegt onderzoeker John Tooby toe.
“Woede ontstaat doordat je weigert om de situatie te accepteren en het gezicht organiseert zich vervolgens zo dat je de andere partij duidelijk laat weten welke gevolgen het heeft als deze de situatie niet acceptabeler maakt. Wat vooral zo prettig is aan deze onderzoeksresultaten is dat geen enkel element van het boze gezicht toeval is: ze geven allemaal dezelfde boodschap af.”
Lage wenkbrauwen, opengesperde neusgaten en gespannen lippen: het zijn de kenmerken van een boos gezicht en dat is niet toevallig, ontdekten onderzoekers van de universiteit van Santa Barbara in Californië. Ons gezicht is zo geëvolueerd omdat het ons sterker doet lijken. Elk element van een boos gezicht helpt ons een ander te intimideren en dat is evolutionair voordelig.
We gebruiken 7 spiergroepen om tot de specifieke constellatie van een boos gezicht te komen en dat alles is te herleiden tot de evolutietheorie. Een boos gezicht biedt ons functionele voordelen, zo stellen de onderzoekers.
“In een eerder onderzoek toonden we al aan dat de emotie woede ons helpt om te onderhandelen bij een conflict”, zegt onderzoeker Aaron Sell.
Met woede gaat ook een specifieke gezichtsuitdrukking gepaard en die is overal ter wereld hetzelfde. Meer nog: de uitdrukking is aangeboren want ook blinde kinderen trekken eenzelfde boos gezicht, zo stellen de wetenschappers.
“Een boos gezicht doet ons sterker lijken dan we zijn”
De onderzoekers van de universiteit van Santa Barbara genereerden met computers enkele gezichten met telkens een boos element en lieten dat vervolgens zien aan proefpersonen. Wat bleek? De proefpersonen dachten dat de mensen met ook maar één boos element in het gezicht veel sterker waren dan wanneer dat element niet te zien was.
“Elk element van een boos gezicht helpt dus om een ander te intimideren omdat de boze persoon sterker gaat lijken”, aldus onderzoek Sell.
Op die manier kunnen mensen zich dus sterker voordoen dan ze eigenlijk zijn, waardoor ze in een conflict een sterkere onderhandelingspositie krijgen. En dat is volgens de onderzoekers het resultaat van onze biologische evolutie.
“Woede ontstaat wanneer een persoon een gegeven situatie niet kan aanvaarden en het gezicht organiseert zichzelf onmiddellijk om aan de andere persoon te tonen wat het hem kan kosten als die de situatie niet acceptabeler maakt.
Ons onderzoek toont nu aan dat alle elementen in een boos gezicht niet toevallig zijn, maar allemaal dezelfde functie hebben: het etaleren van een dreiging”,
‘Evolutie maakte menselijke gezichten sterk verschillend’
Menselijke gezichten zijn waarschijnlijk geëvolueerd om zo veel mogelijk uniek te zijn. Dat beweren Amerikaanse wetenschappers in een nieuwe studie.
individual faces ( homo sapiens )
De verschillen tussen gezichten van individuen zijn bij mensen veel groter dan bij dieren.
Dat is waarschijnlijk in de loop van de evolutie zo gegroeid, omdat de herkenbaarheid van individuen van groot belang is bij sociale interacties tussen mensen.
Dat melden onderzoekers van de Universiteit van Californië in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Communications.
Genen
De wetenschappers analyseerden de DNA-volgorde van een groot aantal mensen over de hele wereld. Genen waarvan bekend is dat ze de vorm en bouw van het gezicht bepalen, bleken veel sterker te variëren dan genen die het uiterlijk van andere lichaamsdelen beïnvloeden.
Volgens hoofdonderzoeker Michael Sheenan suggereren de bevindingen dat het gezicht van mensen is geëvolueerd om zo veel mogelijk uniek te zijn.
Waar de meeste dieren vooral op geuren afgaan om elkaar te herkennen, zijn sociale interacties bij mensen vooral visueel gericht.
Hersenen
“Mensen zijn fenomenaal goed in het herkennen van gezichten, er is zelfs een hersendeel gespecialiseerd in deze taak”, verklaart Sheenan op nieuwssite ScienceDaily.
“Onze studie toont aan dat mensen in de loop van de evolutie zijn geslecteerd om uniek en herkenbaar te zijn.”
Sheenan neemt zichzelf als voorbeeld om het bijzondere staaltje evolutie uit te leggen. “Het is duidelijk in mijn voordeel dat ik anderen gemakkelijk kan herkennen, maar het is ook handig dat ik herkenbaar ben voor anderen. Als het geen evolutionair voordeel zou zijn om een uniek gezicht te hebben, dan zouden we er allemaal ongeveer hetzelfde uitzien.”
Human faces are so variable because we evolved to look unique
Date:September 16, 2014
Source:University of California – Berkeley
Summary:
Why are human faces so variable compared to other animals, from lizards and penguins to dogs and monkeys? Scientists analyzed human faces and the genes that code for facial features and found a high variability that could only be explained by selection for variable faces, probably because of the importance of social interactions in human relationships and the need for humans to be recognizable.
The amazing variety of human faces — far greater than that of most other animals — is the result of evolutionary pressure to make each of us unique and easily recognizable.
Humans have much more individually distinctive faces than many animals. (a) Human populations show extensive variability in facial morphology that is used for individual recognition. Patterns of elevated variability are even maintained in more genetically homogeneous populations such as the Finnish, as demonstrated by the portraits of six male soldiers. (b) In contrast to the variability present in human faces, many animals such as king penguins have much more uniform appearances. While king penguins are not known to visually recognize individuals, they do have highly distinctive vocalizations that are used for individual recognition. (Photo credits: SA-kuva, Finnish Armed Forces photograph; Wikimedia commons.)
Nieuw onderzoek toont aan dat kapucijnapen het belangrijk vinden dat de ander niet egoïstisch, maar aardig is. Zelfs als ze zelf niet direct last hebben van het egoïsme van de ander, gaan ze egoïstische individuen(ook van een andere soort ) toch liever uit de weg.
Dat blijkt uit experimenten van de universiteit van Stirling en de universiteit van Kyoto. De onderzoekers zetten een aantal kapucijnapen tegenover twee menselijke acteurs.
De apen zagen hoe de ene acteur de ander hielp. Soms ging het ook anders: de ene acteur was dan egoïstisch en hielp de andere niet.Daarna bood de behulpzame of egoïstische acteur de kapucijnaap die het hele gebeuren had gadegeslagen voedsel aan.
De apen bleken het aangeboden voedsel veel minder vaak aan te nemen wanneer ze dat van een egoïstische acteur kregen.
“De situaties die voor de ogen van de apen werden nagespeeld waren niet direct relevant voor de dieren,”
stelt onderzoeker Jim Anderson. De apen hadden immers geen last van het egoïstische gedrag van de acteurs. En toch lieten ze de egoïstische acteur vaker links liggen.
Het onderzoek bewijst dat de apen anderen beoordelen op hoe ze met derden omgaan. Blijkbaar is dat niet iets wat alleen wij mensen doen.
Het onderzoek onderschrijft een eerdere studie waarin kapucijnapen oneerlijke mensen uit de weg gingen.
“De apen zijn geneigd om mensen die zich in het contact met anderen egoïstisch opstellen, te vermijden.”
Nieuw onderzoek toont aan dat egoïsme evolutionair gezien toch niet loont.(2)
Beweerden wetenschappers vorig jaar nog dat evolutie een zwak heeft voor mensen die voornamelijk met zichzelf bezig zijn, nu blijkt uit onderzoek dat dat niet klopt. Egoïsme loont op korte termijn misschien wel, maar op lange termijn rekent de evolutie toch echt af met mensen die egoïstisch en gemeen zijn.
In 2012 bestudeerden wetenschappers het beruchte gevangenendilemma.
Bij dit dilemma wordt ervan uit gegaan dat de politie twee mensen die samen een misdaad hebben gepleegd, te pakken heeft gekregen. Er is echter geen bewijs gevonden dat deze mensen de misdaad hebben gepleegd. De gevangenen worden elk in een aparte kamer gezet en krijgen het volgende van een agent te horen: “Als jullie allebei zwijgen, kan ik jullie weinig maken en kom je er allebei met een lichte straf af. Als er één bekent, is de zaak rond. Degene die bekent, wordt vrijgesproken, omdat hij zo goed heeft meegewerkt. De ander krijgt tien jaar gevangenisstraf. Als jullie allebei bekennen, krijgen jullie elk vijf jaar gevangenisstraf.” De grote vraag is dan: wat is in dit geval de beste strategie voor de gevangene?
Oplossing
Wanneer de twee gevangenen eenmalig met elkaar te maken krijgen, lijkt het het beste voor gevangene A om te bekennen en gevangene B achter de tralies te zetten. Maar wanneer het dilemma meerdere malen achter elkaar wordt voorgelegd, wordt het interessanter. Nu kan de in ronde 1 beduvelde gevangene B wraak nemen. Wetenschappers dachten altijd dat de beste strategie in zo’n geval anders is: het is dan het beste om te doen wat de tegenstander in de ronde ervoor deed. Zo wordt immers gegarandeerd dat beide gevangenen even lang de gevangenis ingaan.
ZD-strategie
Maar in 2012 stelden onderzoekers dat er nog een andere strategie is. Ze noemden dit de zero determinant strategy. ( ZD ) Met deze strategie konden egoïstische gevangenen, gevangenen die samen wilden werken, gegarandeerd een hak zetten.
De egoïst wordt beloond
De nieuwe strategie leverde een hoop reacties op.
“Het paper zorgde voor nogal wat ophef,” bekent onderzoeker en co-auteur van het onderzoek uit 2012, Christoph Adami. Het gevangenendilemma is namelijk representatief voor keuzes waar wij mensen ook in het echte leven mee te maken krijgen en wordt gebruikt om inzicht te krijgen in de evolutionaire beginselen van samenwerking.
Het paper uit 2012 suggereert dat het evolutionair gezien loont om egoïstisch en gemeen te zijn.
ZD-strateeg roeit zichzelf uit
Maar is dat wel zo? Nee, zo schrijft Adami in een nieuw paper. Samen met collega’s simuleerde hij honderdduizenden dilemma’s om te achterhalen of de zero determinant strategy het product van evolutie kan zijn.
Hij moet concluderen van niet. De strategie werkt namelijk alleen als degene die deze gebruikt, zijn tegenstander kende en deze tegenstander geen zero determinant strategy gebruikte.
Dus zelfs als ZD-strategen bleven winnen en er alleen maar ZD-strategen over zouden blijven, dan nog zou de strategie geen stand houden, omdat de strategie niet werkt tegen andere ZD-strategen.
“Op lange termijn zouden ze de ZD-strategie los moeten laten en meer moeten gaan samenwerken. En dan zijn het geen ZD-strategen meer,” legt onderzoeker Arend Hintze uit.
“De evolutie straft je dus als als je egoïstisch en gemeen bent (en blijft ,) (1)” voegt Adami toe. “Op korte termijn en tegen een specifieke tegenstander redden sommige egoïsten het misschien. Maar egoïsme is evolutionair gezien geen duurzame aanpak.”
°
-( 2)
De steeds” bravere” minder-egoistische mens is daarom de te verwachten uitkomst van onze evolutie ? —> Volgens Steve PINKER wordt de mens in de loop van zijn evolutie steeds “beter “, —> minder geweldadig en altruistischer
Steven Pinker is hoogleraar psychologie aan de universiteit van Harvard. Hij schreef al zes populaire wetenschappelijke boeken, voornamelijk over taal, cognitie en het menselijk brein, zoals “Het onbeschreven blad” en “De stof van het denken”.
In “Ons betere ik” zijn daarvan nog echo’s te horen als het gaat over de neurologische, psychische of taalkundige ondergrond van geweld en empathie.
Maar voor hij daaraan begint, maakt hij eerst hard dat het geweld in de wereld afneemt, langzaam maar zeker, gespreid over vele millennia.
Vijfduizend jaar geleden begonnen mensen in steden te leven. Handel en stedelijk bestuur lieten het tijdperk van agressieve, wraakzuchtige en clangerichte bendes van jager-verzamelaars achter zich. Daardoor nam het aantal mensen dat door geweld om het leven kwam naar schatting met een factor vijf af. Toen in West-Europa vanaf de late Middeleeuwen centrale regeringen de macht gingen uitoefenen volgde een tien- tot vijftigvoudige afname van moord.
De afname van massaal geweld past in het proces waarin de mens op de lange duur zijn driften leert beheersen. Eer wijkt voor persoonlijke waardigheid, de staat monopoliseert het geweld, en handel zorgt dat vrede loont. In de achttiende eeuw werd gerechtelijke marteling afgeschaft, begon het ene land na het andere de lijst met vergrijpen waarop de doodstraf stond in te korten. Er kwam een einde aan duelleren, heksenjachten, religieuze vervolgingen en slavernij. In de naoorlogse wereld volgde ook nog een hele reeks ‘rechtenrevoluties’: mensenrechten, burgerrechten, vrouwen- en kinderrechten, homorechten, dierenrechten weerspiegelen de groeiende weerzin tegen agressie.
Vroeger was het niet beter
Het idee dat het vroeger beter en veiliger was dan nu wordt gelogenstraft door de indrukwekkende resem statistieken die Pinker geduldig en nauwgezet serveert. Terwijl in de Middeleeuwen 30 mensen op 100 000 per jaar door moord om het leven kwamen, is dat in het moderne Westen nog slechts 1 op 100 000. Pinker gaat niet over één nacht ijs, telkens weer vindt hij feiten en cijfers om zijn doordacht betoog te onderbouwen.
Verschillende factoren zorgen samen voor deze afname. Degelijk bestuur, open en globaliserende handel en de vermenging van de volkeren vormen de basis van meer respect en een steeds verder uitdijende cirkel van empathie. Sinds de uitvinding van de drukkunst, gevolgd door immer krachtiger vormen van communicatie, werd de wereld kleiner. De globalisering slecht de barrières tussen ‘wij’ en ‘zij’. Slechts een slinkende minderheid van ‘bloed en bodem’-romantici houdt het idee tegen dat de mensheid één grote familie is.
Daarom zijn mensen beter gaan nadenken over hun gedrag en geweld steeds meer als probleem gaan zien. Mensen zijn weliswaar van nature geneigd tot geweld, om hun zin te krijgen of iets in bezit te krijgen, of een ideologisch geïnspireerde utopie tot stand te brengen (het marxisme is een notoire killer), om zich te wreken en zelfs omdat mensen het prettig kunnen vinden om anderen te zien lijden. Maar daar staat tegenover dat we in toenemende mate empathie en zelfcontrolehebben ontwikkeld en dat we almaar intelligenter worden. Rede en emotie versterken elkaar. Wie slim is kan eenvoudigweg logisch beredeneren dat als jij bent zoals ik, jij het net zo min leuk vindt als ik om pijn gedaan te worden.
De betere vredesboodschap
Dalai Lama: geweldloos verzet
°
Pinker belooft geen rozengeur en maneschijn. Geweld zal er altijd wel blijven, want agressie zit ingebakken in ons biologisch wezen. Maar beterschap is mogelijk, dat laat de evolutie van de laatste tienduizend jaar zien. Onderzoek heeft trouwens uitgewezen dat geweldloze verzetsbewegingen 75% kans op slagen hebben, terwijl dat bij gewelddadige bewegingen slechts 25% is. Terroristische groepen hebben nog nooit hun doelen bereikt. Geweld kan soms, even helpen, maar vredelievendheid is effectiever.
Pinkers betoog is meeslepend en overtuigend. Het is een monumentaal en magistraal boek dat bovendien ook nog eens goed, haast luchtig geschreven is. Het is ook een verheugend boek, met de betere vredesboodschap: we zijn met zijn allen bezig deze wereld menselijker, vredelievender, beter te maken.
Ondanks alle rampspoed in ons leven, ondanks alle ellende die nog op aarde voorkomt, is de afname van geweld een prestatie om van te genieten. We moeten de krachten koesteren die dit hebben mogelijk gemaakt, de krachten van de beschaving en de Verlichting zoals kennis, redelijkheid, openheid, individuele vrijheid en sociale solidariteit.
Geerdt Magiels
[Ons betere ik. Waarom de mens steeds minder geweld gebruikt van Steven Pinker is uitgegeven bij Contact]
Steven Pinker charts the decline of violence from Biblical times to the present, and argues that, though it may seem illogical and even obscene, given Iraq and Darfur, we are living in the most peaceful time in our species’ existence.
Steven Pinker’s book The Blank Slate argues that all humans are born with some innate traits. Here, Pinker talks about his thesis, and why some people found it incredibly upsetting.
1- De “evolutie “straft helemaal niemand —> het is een automatisch proces zonder plan en zonder brein
2.- Het gaat hier om onderzoeken naar nuttige strategieen binnen de zogenaamde “speltheorie ”
—>eigenlijk is dit allemaal niets nieuws … en zelfs behoorlijk triviaal …. ** want in feite komt het er op neer dat men stelt dat :
°
op de korte termijn “egoisme” nuttig kan zijn( bijvoorbeeld bij het veroveren van een partner/—> binnenvallen en bezetten van een land ) …
°maar uiteindelijk een verliezende positie als iemand egoistisch blijft op de lange termijn( bijvoorbeeld uitmondend in een vechtscheiding / —> af te rekenen krijgen met lethale interne opstanden en revoluties )
°
….Het betekent dus slechts dat strategieen voortdurend moeten worden herzien en aangepast * aan de onstane ( ook die door het eigen handelen en eigen opstelling onstane ) situaties
* …….. sommigen zullen natuurlijk zeggen dat dergelijke strategie-veranderingen verwerpelijke “manipulaties ” zijn … maar in elke sociale kontekst is manipulatie voortdurend aanwezig (tot voordeel van de belangen en hoopvolle planmakerij van de eigen subgroep of klasse waartoe haar leden volgens status en rangorde(pikorde ) behoren ….
dangerous business for scientists to use metaphors or analogies. The ignorant will abuse it as they see fit. Think of “god doesn’t play dices” or Schrödinger’s cat.”
…..what makes the book ” The Selfish Hen ” interesting and important is that it explains in a compelling way how natural selection works, not because its premise is absurd or in any way contradictory. In an afterward, and repeatedly since its publication, Dawkins has explained not only that selfish genes can cause cooperative behavior, but that he could equally well have called his book The Cooperative Gene…..
R. Dawkins ; in defence of the “selfish Gene ” concept :
In een poging warm te blijven, schuiven pinguïns dicht tegen elkaar aan. Daarbij gedragen ze zich heel egoïstisch, maar een nieuw wiskundig model laat zien dat dat egoïstische gedrag verrassend genoeg positief uitpakt voor de groep. Door het egoïstische gedrag wordt de warmte eerlijk over alle pinguïns verdeeld.
Wiskundige Francois Blanchette lijkt niet de aangewezen persoon om pinguïns te bestuderen. Toch lieten de organismen hem niet meer los nadat hij ze in ‘The March of the Penguins‘ had gezien. Hij zag hoe de pinguïns, getergd door flinke kou, hun lijfjes tegen andere pinguïns aandrukten.
Model
Blanchette was nieuwsgierig naar de wiskunde in zo’n groep. Hoe werd de hitte in de groep verdeeld? En welke invloed had de vorm van de groep op die verdeling van de hitte?
Samen met zijn collega’s maakte Blanchette een model waarin pinguïns zo dicht op elkaar stonden dat alleen de pinguïns aan de randen van de groep konden bewegen. Elke pinguïn genereerde warmte, die vervolgens door de wind werd weggenomen.
De onderzoekers berekenden welke pinguïns aan de buitenste randen van de groep het koudst waren. Ze keken daarvoor naar verschillende factoren, zoals het aantal pinguïns in de groep en de kracht van de wind. Vervolgens lieten ze die pinguïns naar het midden van de groep bewegen (waar het warmer was). Dat resulteerde uiteindelijk in langgerekte groepen pinguïns. In werkelijkheid zijn groepen pinguïns ronder, en dus pasten de onderzoekers hun model aan.
Egoïsme
Zo bleven ze aan hun model sleutelen, totdat het overeenkwam met de werkelijkheid, zo meldt het blad PLoS ONE. Tot hun grote verbazing wees het model erop dat pinguïns hun hitte heel eerlijk delen.
Ondanks het feit dat een pinguïn zich maar met één doel tegen andere pinguïns aandrukt: zijn eigen warmteverlies zo klein mogelijk maken.Dat is heel egoïstisch. Maar dat egoïstische gedrag doet de groep goed.
“Ook al zijn pinguïns egoïstisch en proberen ze enkel de beste plek ( zo veel mogelijk het midden van de groep dus ) voor zichzelf te vinden en denken ze niet aan de groep, dan nog brengt elke pinguïn even veel tijd in de koude wind door,” vertelt Blanchette.
“Een groep pinguïns is een zelfvoorzienend systeem waarin de dieren op elkaar vertrouwen voor beschutting en ik denk dat dat het tot een eerlijk systeem maakt.”
Blanchette verwacht echter dat er maar weinig voor nodig is om dit eerlijke systeem aan te tasten.
“Als je een soort obstakel hebt, zoals een muur, dan denk ik dat het al snel niet meer zo eerlijk zou zijn.”
De onderzoekers hopen dat biologen iets met het wiskundige model kunnen. Maar ze hopen ook dat hun studie een andere prettige bijwerking heeft.
“Bijna iedereen lijkt van pinguïns te houden en te weinig mensen houden van wiskunde. Als we wiskunde gebruiken om pinguïns te bestuderen, kunnen we mogelijk meer mensen leren om van wiskunde te houden.”
° Ik begrijp niet zo goed waarom er de term ‘egoïstisch’ wordt gebruikt voor het tegen elkaar staan. Dit is toch juist sociaal gedrag?
—> “tegen elkaar gaan staan “. Dat is sociaal gedrag…. jawel … Maar op de beste plaats willen gaan staan( met de beste overlevingskansen ) is een rat race en daar zal vlug egoisme mee gepaard gaan ( lees nog maar eens over die ” muur ” in het bovenstaand artikeltje ) ….Bovendien : zowel altruisme als egoisme zijn beiden motoren van ” sociaal” gedrag … Het hangt af van de omstandigheden welke strategie-oplossing efficienter(of welk “sociaal “gedrag “goed ” ) is … op korte( ergste vrieskoude periodes ) of lange termijn .. uiteraard is de “beste plaats ” de te veroveren positie te bereiken door de meest “fitte” figuren in de voortdurende rat race met de concurenten ….
‘Spraak en vogelgezang aangestuurd door zelfde genen’
12 december 2014
Menselijke spraak en het gezang van vogels worden aangestuurd door dezelfde genen, zo blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Mensen en vogels beschikken over zeker 55 vergelijkbare genen die betrokken zijn bij spraak of gezang.
De genen komen min of meer op dezelfde manier tot uiting in de hersenen.
Dat melden Amerikaanse onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschriftScience.
Apen
De onderzoekers kwamen tot hun bevindingen door genen te onderzoeken in de hersenen van verschillende soorten zangvogels en enkele overleden mensen die hun hersenen ter beschikking hadden gesteld aan de wetenschap.
Ter vergelijking werd er ook genetisch onderzoek verricht op het brein van enkele overleden apen, omdat deze dieren geen vermogen tot spraak of zang hebben.
De wetenschappers vonden een overeenkomstig genetisch patroon in de hersenen van zangvogels en mensen dat hun vocale prestaties kan verklaren.
Proefdieren
De bevinding sluit aan bij de eerdere ontdekking van het taalgen FOXP2 dat voorkomt bij zowel zangvogels als mensen.
“Maar de overeenkomsten houden niet op bij een handjevol genen”, verklaart hoofdonderzoeker Andreas Pfenning op nieuwssite New Scientist. “Er blijken systematische moleculaire overeenkomsten te bestaan tussen mensen en zangvogels.”
Het is nog onduidelijk hoe groot de rol is van de geïdentificeerde genen bij het leren van spraak of zang.
“Om dat uit te zoeken zouden we de genen van zangvogels moeten manipuleren zodat we vervolgens kunnen kijken hoe hun gedrag wordt beïnvloed.”
Fig. 1Comparative brain relationships, connectivity, and cell types among vocal learners and nonlearners.
(A) Drawing of a zebra finch male brain section showing profiled song nuclei: Area X, HVC, LMAN, RA, and the 12th motor nucleus (XII). (B) Drawing of a human brain section showing proposed vocal pathway connectivity including LMC/LSC in the precentral gyrus. Black arrows, connections and regions of the posterior vocal motor pathway; white arrows, connections and regions of the anterior vocal pathway; dashed arrows, connections between the two pathways. The thick blue arrows show the analogous brain regions predicted by this study across finch and human. Red arrows show the direct projections found only in vocal learners, from vocal motor cortex regions to brainstem vocal motor neurons. (C) Known connectivity of a vocal-nonlearning bird showing absence of forebrain song nuclei. (D) Known connectivity of vocal-nonlearning primates (i.e., macaque) showing presence of forebrain regions that have an indirect projection to nucleus ambiguus (Amb) but have no known role in production of vocalizations.
Fig. 2 Optimal alignment of human and zebra finch brain hierarchies.
(A) Tree representing zebra finch brain regions based on hierarchical expression of gene expression profiles. (B) Tree representing the hierarchy of the human brain based on the current knowledge of mammalian brain organization (http://human.brain-map.org). Each node (name) in the tree is a brain region. The daughters of a node are the subregions found within a brain region. Each edge (line) is a specialization of a subregion relative from the brain region that encompasses it. Turquoise boxes are human regions (black text) where the zebra finch brain regions (red text) optimally aligned. The blue font highlights larger human brain structures. Edges are colored by the correlation value (0 to 0.2) of the aligned avian and human specializations. Human region abbreviations are annotated (table S1A).
Neanderthalers konden praten, net als moderne mensen. In elk geval hadden ze hetzelfde gen voor taal dat mensen vandaag de dag hebben.
Het gen, FoxP2, is tot dusver het enige gen dat we in verband kunnen brengen met taal. Vrijwel alle zoogdieren hebben het, maar mensen hebben, dankzij twee mutaties in de DNA-code van FoxP2, blijkbaar unieke taalvermogens ontwikkeld. Een internationaal onderzoeksteam heeft het DNA van twee circa 40.000 jaar oude neanderthalerbotten bekeken en vond dezelfde ‘taalmutaties’. Homo neanderthalensis kan dus net zo’n complexe taal hebben gehad als homo sapiens.
°
Voor de meesten van ons roept het word ‘Neanderthaler’ het beeld op van primitieve grotbewoners die grommend door het leven gingen. Fout, zo meldt de Sunday Telegraph, de Neanderthalers beschikten over de mogelijkheid om heel behoorlijk te converseren. Die ontdekking werd gedaan door professor Svante Paabo, leider van een Neanderthaler-project aan het Duitse Max Planck-instituut voor Evolutionaire Antropologie.
Genoom-project
Hij stond aan het hoofd van een genoom-project en kon uit Neanderthaler-DNA opmaken dat deze uitgestorven mensensoort wel degelijk beschikte over een ‘taalgen’ zoals dat verder alleen bij de moderne homo sapiens wordt aangetroffen.
Eigen taaltje
Dat betekent dat de Neanderthalers over de capaciteit beschikten om met elkaar te communiceren in hun eigen taal, een aangezien taal een van de elementen is die mens onderscheidt van dier, zou dat ook kunnen betekenen dat de Neanderthalers konden bogen op een eigen cultuur. Wat dan weer ons traditionele, neerbuigende, beeld van de Neanderthaler op losse schroeven zet.
“Neanderthaler compliment”
Of om met professor Paabo te spreken: “het is tot dusver niet bepaald een compliment om ‘Neanderthaler’ te worden genoemd, maar we weten nu dat hun DNA veel meer gelijkenissen vertoont met dat van de hedendaagse mens dan met dat van een chimpansee. Ons onderzoek maakt duidelijk dat er geen reden is waarom de Neanderthalers niet in staat geweest zouden zijn om gesprekken te voeren”.
Deze bevinding sluit aan bij ander recent onderzoek waarbij de keel en het strottenhoofd van Neanderthalers werden ‘gereconstrueerd’. Het op het Max Planck gevonden taalgen, FOXP2 controleert de spieren die nodig zijn om, met behulp van strottenhoofd, lippen en tong woorden te vormen, wat dus aansluit bij die eerdere studies. (belga/vsv)
Twee onderzoekers uit Nijmegen denken dat Neanderthalers ook een eigen taal hadden. De grote vraag is: wat voor taal?
Onderzoekers Dan Dediu en professor Dr. Stephen C. Levinson van het Max Planck Instituut voor Psycholinguïstiek in Nijmegen beweren in hun paper dat we voor de oorsprong van taal en spraak ongeveer een half miljoen jaar terug in de tijd moeten plaatsen naar de laatste gezamenlijke voorouder die de Neanderthaler en de homo sapiens deelden: de homo heidelbergensis.
Dediu en Levinson hebben een uitgebreid literatuuronderzoek gedaan. Op basis hiervan zijn de onderzoekers van mening dat moderne taal en spraak twee oude eigenschappen zijn, die te herleiden zijn naar de meest recente voorouder die we met de Neanderthalers en Denisovans deelden.
De homo heidelbergensis was een vroegere stoere en ruwere versie van de homo sapiens. De homo heidelbergensis wandelde ongeveer 500.000 jaar geleden op aarde. Deze laatste voorouderlijke verwant van de homo sapiens was minder intelligent, zwaarder en steviger dan ons. Doordat de homo sapiens langere benen en lichtere botten kreeg, konden de eerste moderne mensen harder rennen en grotere afstanden afleggen. Hierdoor werden de homo heidelbergensis, de Denisovans en de Neanderthaler op veel gebieden afgetroefd.
Genetische mutaties of geleidelijk proces?
Op dit moment denken veel wetenschappers dat taal en spraak plotseling is ontstaan door enkele genetische mutaties. Volgens Dediu en Levinson is er weinig bewijs dat dit is gebeurd, en is de ontwikkeling van taal en spraak veel geleidelijker gegaan door biologische en culture innovaties. Deze andere invalshoek verlegt de oorsprong van de moderne taal met minimaal een factor tien van 50.000 jaar geleden tot – misschien wel – één miljoen jaar geleden.
Beïnvloeding?
De conclusies van Dediu en Levinson komen niet uit de lucht vallen. Tijdens de verspreiding over de aarde kwam de moderne mens regelmatig in aanraking met Neanderthalers en Denisovans. Wellicht dat de talen die we vandaag de dag spreken ooit zijn beïnvloed door Neanderthalers en Denisovans. Maar hoe komen we daar achter? De onderzoekers stellen dat het mogelijk moet zijn om niet-Afrikaanse talen te vergelijken met Afrikaanse talen. De Neanderthaler leefde namelijk niet in Afrika, dus Afrikaanse talen zijn niet beïnvloed door deze neef van de moderne mens. Ook computersimulaties van hoe taal zich verspreidde kunnen helpen om dit mysterie te ontrafelen.
Figure 1. A graphical summary of our proposal. Dates, lineage names, and genealogical relationships between them are tentative. “Tools” lists the main toolkits in use, “Speech” describes the main evidence for advanced vocal capacities and “Communication” describes the inferred communication systems and their properties, as argued in the paper. The arrows represent admixture.
(1) …. Het klinkt wel wat arrogant om te stellen dat de Neanderthaler van de moderne mensen afkeken,…..zij leefden hier al 300.000 jaar lang zonder de bemoeienis van de homo sapiens…toch ?
Neanderthalers en onze voorouders kenden al een soort taal
De Neanderthaler en zijn voorouders kenden een zekere vorm van taal. Dat is de conclusie van een literatuuronderzoek van twee taalkundigen van hetMax Planck-instituut. Taal ontstond volgens hun studie niet 50.000 jaar geleden, zoals sommige paleontologen denken, maar wel een miljoen jaar terug. Toen waren de gemeenschappelijke voorouders van zowel de Neanderthaler als de moderne mens nog op aarde.
De studie verschijnt in het blad Frontiers of language science. De twee onderzoekers hebben de ontdekkingen over het taalgebruik van de Neanderthalers op een rijtje gezet en doorgenomen. De laatste jaren zijn er steeds meer aanwijzingen gevonden dat Neanderthalers een zekere vorm van verbale communicatie gebruikten.
Fossielen van schedels en kaken laten dezelfde ontwikkelingen zien als bij mensen. Ook DNA-analyses van Neanderthalers, die pas in de laatste paar jaar mogelijk zijn geworden, laten zien dat de oermensen meer konden dan grommen en brullen.
Wat dat betekende voor de ontwikkeling van communicatie, was tot nu toe niet helemaal duidelijk. Volgens de onderzoekers is nu een aantal conclusies te trekken over het ontstaan van taal. Ten eerste ontstond dit niet pas in de Homo Sapiens, maar bij één van de voorlopers, zoals de Homo heidelbergensis.
Taalgen
Daarmee moet ook de theorie dat het ‘taalgen’ plotseling is ontstaan bij moderne mensen, het raam uit. Deze theorie werd in 2010 nog voorgesteld door de bekende taalkundige Noam Chompsky. Maar, zo zeggen de onderzoekers, het feit dat de Neanderthaler ook taal kende is een bewijs dat taal langzaam is ontwikkeld en niet in één klap.
De Neanderthalers werden in de vorige decennia vaak gezien als onnadenkende grotmensen, die inferieur waren aan de slimmere mensen, waarmee ze in hetzelfde gebied leefden. Steeds meer onderzoek heeft echter laten zien dat de Neanderthalers niet onderdeden voor moderne mensen; ze hadden gereedschap en leefden in stabiele relaties. Waarom de homo sapiens het uiteindelijk won in de overlevingsstrijd, daarover kunnen wetenschappers dan ook nog geen concensus bereiken.
Het zou zelfs kunnen dat onze huidige talen gedeeltelijk ‘Neanderthaals’ zijn. Er zijn namelijk aanwijzingen dat de genen van de mens vroeger met die van de Neanderthaler gemixed zijn. Mogelijk is daardoor een deel van hun taalbesef in ons DNA terechtgekomen, zo speculeren de taalkundigen.
°
23 december 2013
Neanderthalers hadden waarschijnlijk net als moderne mensen het vermogen om te spreken
Foto: Thinkstock
Een botje in de hals dat bij moderne mensen de bewegingen van de tong aanstuurt tijdens het praten, werkte bij Neanderthalers op dezelfde manier.
Dat suggereert dat de oermensen het vermogen hadden om klanken te vormen die nodig zijn voor spraak.
Tot die conclusie komen Australische onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift PLOS One.
Hoefijzer
De wetenschappers bestudeerden het zogenoemde tongbeen,( hyoid bone ) een hoefijzervormig botje in de hals, dat voorkomt bij moderne mensen, maar ook in enkele fossielen van Neanderthalers is aangetroffen.(1)
60,000-year-old Neanderthal remains (replica pictured) also included a hyoid bone (not visible)
Kebara 2 skeleton
Met een computermodel brachten de onderzoekers in kaart hoe het botje uit een specifiek Neanderthalerfossiel ( Kebara 2) bewoog in relatie tot andere botten.
Uit de simulatie zou blijken dat het tongbeen van de oermensen geschikt was voor spraak en taal.(2)
Het tongbeen van Neanderthalers week wel een beetje af van dat van moderne mensen.(1bis) “Maar het werd wel op dezelfde manier gebruikt”, verklaart hoofdonderzoeker Stephen Wroe op BBC News.
Menselijk
Wroe gelooft dan ook dat Neanderthalers een eigen taal hadden en qua gedrag meer op moderne mensen leken dan tot nu toe wordt aangenomen. (2)
“Veel onderzoekers stellen dat spraak en taal tot de eigenschappen behoren die ons tot mensen maken. Als Neanderthalers ook een eigen taal hadden, kunnen we ze meer beschouwen als echte mensen”, verklaart Wroe op BBC News.
De meeste wetenschappers gaan ervan uit dat gesproken taal ongeveer honderdduizend jaar (3)geleden ontstond, maar alleen bij moderne mensen.
Wroe benadrukt dat zijn onderzoeksresultaten het tegendeel nog niet definitief bewijzen. “Maar ik denk wel dat ons werk veel specialisten zal overtuigen en de heersende mening zal doen kantelen.”
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
An illustration of the neck and location of the hyoid bone in modern human
The hyoid bone of a Neanderthal – a horseshoe-shaped bone in the neck – looks like a modern human’s and now computer modelling shows that it was used in a similar way.
A male Homo sapiens and Pan troglodytes hyoid bone used in the study are pictured
Het is kraakbeen, dus wellicht is het niet in alle gevallen mee-gefossiliseerd…. 1bis )—> Tongbeen van mens en Neanderthaler anders dan dat van hun voorouders ( H. erectus ? ) Anatomisch in staat tot praten houdt ook voor Neanderthalers in dat ze bepaalde klanken konden voortbrengen. –> Echter om van klanken een taal te maken zijn ook vaardigheden in de hersenen nodig.Overeenkomsten tussen de uiterlijke vorm van het tongbeen van de Neanderthaler en het tongbeen van moderne mensen zorgden ervoor dat sommige onderzoekers vaststelden dat de Neanderthaler aan wie dit botje toebehoorde, kon praten. “Anderen trokken die conclusie in twijfel,” zo schrijven de onderzoekers in hun paper. “En of Neanderthalers konden praten bleef een twistpunt.”Om meer duidelijkheid te scheppen, moesten de onderzoekers dan ook een stapje verder gaan en zich niet alleen richten op het uiterlijk van het botje, maar nagaan waartoe het in staat was. Met behulp van scans en computermodellen achterhaalden de onderzoekers dat. En ze moeten concluderen dat alles erop wijst dat dit botje niet alleen sterk op het tongbeen van moderne mensen lijkt, maar waarschijnlijk ook op dezelfde manier werkte. In andere woorden: het suggereert dat in ieder geval deze Neanderthaler in staat was om te spreken.Hoewel de onderzoekers voorzichtig zijn – het is nog geen bewijs dat Neanderthalers konden praten – wijzen ze alvast wel op een aantal interessante vragen die kunnen opdoemen wanneer blijkt dat Neanderthalers inderdaad konden praten.Zo is het bijvoorbeeld nog de vraag of de Neanderthalers over onder meer het denkvermogen beschikten dat nodig is om een complexe taal te spreken en begrijpen. De onderzoekers benadrukken dat we momenteel nog niet over de gegevens en analytische gereedschappen beschikken om dat vraagstuk op te lossen.Vermenging
Het grootste deel van de wereldbevolking bezit zo’n 2 procent Neanderthaler DNA ( ook Denisova blijkt nauw verwant aan Heidelbergensis en dus neanderthaler ? )
–>bij Papoea’s en Australische aborignals zelfs zo’n 6 procent. (Het Denisova aandeel is bij melanesiers expliciet )
–> Afrikanen beneden de Sahara hebben dan weer GEEN Neanderthaler DNA. Hetgeen erop wijst dat de vermenging van moderne mensen en neanderthalers plaats vond na het vertrek van een gedeelte van de mensheid uit Afrika, waarschijnlijk ergens in het nabije Midden Oosten
-> Informeel was het al langer gedacht dat Neanderthalers wat konden praten. Ze waren trouwens onze nauwste verwanten en mensen (=uit het genus homo ) waar homo sap zelfs genenmateriaal ( en met anderen ) kon mee uitwissele–>Nu nog wachten op het moment dat “wetenschappers ” erachter komen dat ook Homo Erectus kon praten.?°Wie heeft er trouwens ooit definitief aangetoond dat Neanderthalers( en anderen uit het genus homo ? )geen” spraak” konden bezitten ?
sabeltand tijgers konden niet grommen he ? en een dino-vogel heeft niemand ooit horen fluiten ?……Waarom zou de manier waarop auditief gecommuniceerd (boodschappen overgebracht ) werd bij primaten , ineens totaal anders zijn( ipv gewoon verder uitgebreid en “geoptimaliseerd” ) ?
Hé … welke “wetenschappers” zijn dat dan wél ? …. In elk geval geen vak-paleoantropologen ….—>” Gedacht “werd( door journalisten ? en vroegere allang gefossilieerde , vaklui ) …… dat alleen de “moderne mens” kon praten. Homo sapiens is echter ( volgens de jongste inzichten ) minstens 200.000 (of zelfs nog ouder ?) jaar geleden onstaan ergens in zuidoost afrika : die eerste mensen spraken toen hoogstwaarschijnlijk ook al —> Spraak dateerd ook al voorafgaand aan Homo Sapiens ? (net zoals rechtopgaande gang ook al bestond voor het verschijnen van het genus homo )
Mensen kunnen heel ingewikkelde redeneringen maken over wat anderen denken. Zij hebben daarin een enorme voorsprong op andere primaten. Volgens promovendus Max van Duijn komt dat deels doordat ons brein de verhaalstructuur van onze eigen én andermans ervaringen opslaat. Door een enkel woord kan zo’n structuur al geactiveerd worden in ons brein.
Het promotieonderzoek van Van Duijn is interdisciplinair van aard. Dat heeft ook met zijn achtergrond te maken: behalve taalwetenschap, studeerde hij literatuurwetenschap en filosofie. Nu probeert hij aan de hand van bestaande theorieën in de taalkunde, ook een bijdrage te leveren aan een langslepend debat binnen de psychologie.
Hij verzet zich vooral tegen het ‘geloof’ dat veel psychologen aanhangen dat mensen een niet-talig redeneerorgaan hebben. En dat taal slechts een kwestie is van het labelen van het redeneerproces.
Van Duijn is van mening dat taal veel meer invloed heeft op ons denken. Zijn favoriete metafoor is die van de iPad. “Je zult nooit een app kunnen installeren die ervoor zorgt dat een iPad gaat vliegen. Maar je kunt wel apps installeren binnen de marges van de hardware van dat apparaat. Ik denk dat dat een adequate metafoor is van wat taal kan doen. Taal kan ons denken, gegeven allerlei hardwarebeperkingen zoals ons geheugen, wel efficiënter maken.”
Sociaal brein
Mensen kunnen heel goed andermans gedachten raden. En dat is niet voor niks. Van Duijn legt uit dat ‘gedachtelezen’ van levensbelang is. Niet alleen voor mensen, maar voor alle primaten. Primaten leven namelijk in groepen: ieder individu is deel van een netwerk. Van Duijn: “Die groep is cruciaal voor de overleving van elk individu. Op het moment dat je verstoten wordt, is dat eigenlijk een doodsoordeel. Dus het is heel belangrijk om je sociale relaties op een goeie manier te onderhouden.” Om die relaties te onderhouden, moet je behoorlijk complexe redeneringen kunnen maken, aldus de promovendus.
Groep chimpansees
“Ten eerste moet je je af kunnen vragen wat iemand anders denkt. Maar dat is niet genoeg. Je moet je ook kunnen afvragen wat iemand anders denkt dat iemand anders denkt. Dat maakt het cognitief zwaar. De sociaal brein-hypothese zegt dat er een correlatie is tussen groepsgrootte en breingrootte bij primaten. Kapucijnapen leven in relatief kleine groepen en hebben een relatief klein brein. Chimpansees leven in grotere groepen en hebben een groter brein.”
“Als je die lijn doortrekt naar mensen dan leven wij in nog veel grotere groepen en wij hebben ook een nog veel groter brein. De grootte van die groepen in primaten ligt vaak redelijk vast. Bij chimpansees is dat tussen de 40 en 60 individuen in een groep. Mensen hebben ongeveer 150 sociale relaties, afhankelijk van de intensiviteit. Als je een heleboel intensieve relaties hebt, heb je er in totaal minder. Het idee is dat ieder mens er ongeveer evenveel energie in steekt.”
Wildobservaties
Net als mensen kunnen chimpansees redeneringen maken over wat iemand anders denkt. En wat iemand anders denkt dat iemand anders denkt. Maar er zijn meer slimme dieren, weet Van Duijn: “Er zijn ook aanwijzingen dat er vogels zijn die dat kunnen, met name kraaiachtigen, en dolfijnen. Uit onderzoek van Frans de Waal blijkt dat olifanten net zo goed zijn in het uitvoeren van bepaalde testjes als chimpansees.” Maar hoe weten we eigenlijk wat dieren denken? Door te kijken naar hun gedrag, aldus Van Duijn.
“Denk maar aan het gezicht van een vrouw die op een trap een koffer omhoog aan het zeulen is. De ultieme test om te kijken of je de juiste redeneringen hebt gemaakt over wat die vrouw bedoelt te doen, is of je wel of niet te hulp schiet. Bij dieren worden wildobservaties gedaan, waarbij bijvoorbeeld gekeken wordt naar anticipatie tijdens jacht. Daarbij kun je zien of het ene dier begrepen heeft wat het andere dier van plan was.”
Ook bij het onderzoek van Van Duijn kun je spreken van wildobservaties, maar dan van mensen. Die spontane gesprekken zijn te vinden in het Corpus Gesproken Nederlands, een grote dataverzameling met onder andere uitgeschreven conversaties.
Recursiviteit
Uit het gedrag van dieren en mensen kun je redeneringen afleiden. En die kun je weergeven in zinnen van het type ‘X denkt dat Y denkt dat Z.’ Het zijn recursieve zinnen, die je oneindig kunt uitbreiden. Het aantal bijzinnen of inbeddingen in de zin geeft aan hoeveel denkstappen er gemaakt zijn. De onderzoeker spreekt liever over ordes binnen een structuur. “Chimpansees kunnen redeneringen uitvoeren over twee ordes. Maar mensen kunnen wel iets van vijf ordes aan.”
Als voorbeeld noemt Van Duijn het toneelstuk Othello. “Daarin heb je na een half uur ongeveer de situatie dat het publiek begrijpt dat Jago de bedoeling heeft Cassio te laten denken dat Desdemona van plan is Othello ervan te overtuigen dat Cassio het juiste deed op het moment dat (…). Dat is wat er na een half uur met Othello aan de hand is. Als je het toneelstuk ziet is het geen enkel probleem om dat te begrijpen, hoewel de zin tamelijk ingewikkeld is.”
In gesproken taal komen zulke zinnen niet voor, benadrukt de promovendus. “Een belangrijke vraag in mijn onderzoek is waarom je wel het narratief begrijpt, maar niet de zin. Wat doet het verhaal om ons te helpen die ingewikkelde redeneertaak uit te voeren? Dat het procedé recursief is, betekent niet dat we het eindeloos kunnen begrijpen. Na drie inbeddingen wordt het tamelijk ondoorzichtig; in het wild kom je zulke zinnen ook niet tegen.”
Schaakcomputer
“De puzzel die er ligt is dus dat onze naaste verwanten in de natuur twee ordes aankunnen, terwijl wij er vijf of zes aankunnen. En dat terwijl er evolutionair maar heel weinig tijd tussen zit. Een oplossing die vaak geopperd is, is dat ons brein veel groter is en daardoor veel beter kan rekenen. Daardoor kunnen wij die vijf orde redeneringen uitrekenen. Maar ik denk dat we ze helemaal niet uitrekenen, want wij zijn helemaal niet zo goed in uitrekenen. In plaats daarvan passen we allerlei slimme trucs toe, net als een goeie schaker.”
“Wat een schaakcomputer doet op het moment dat hij een zet doet, is alle mogelijke volgende zetten doorrekenen. Een goeie schaker heeft scenario’s in zijn hoofd. Die scenario’s construeren toekomstige mogelijkheden. Ik denk dat wij een hoeveelheid scenario’s aangeleerd krijgen, die we in dit soort situaties kunnen toepassen.
Die scenario’s zijn een beetje dwingend, maar tegelijkertijd kun je met losse delen aan de slag. Als je nu kijkt naar taalgebruik in corpora, is de indruk die je krijgt, dat het los construeren van wie wat denkt in bepaalde situaties, niet de gebruikelijke is, maar een herstelstrategie op het moment dat het misgaat.”
Kant-en-klare pakketjes
Volgens Van Duijn maken we doorgaans gebruik van vaste bundeltjes informatie, die hij viewpoint packages noemt. Deze worden geactiveerd door een enkel woord, of een zin. “Bijvoorbeeld het woord moord heeft de onderliggende structuur dat er een partij is die iets veroorzaakt heeft. Dus op het moment dat we ermee geconfronteerd worden gaan we niet denken: hij dacht dat X dacht dat Y dacht, enzovoorts. De structuur hebben we al kant-en-klaar in ons hoofd als ‘pakketje’, terwijl de delen toch toegankelijk blijven.”
“Mijn idee is dat je tijdens het leren van taal ook die kant-en-klare structuren verwerft. Zo kun je bij iedere nieuwe situatie niet alleen gebruik maken van je eigen ervaring, maar vooral ook van die van anderen. Eigenlijk zijn we via taal aangesloten op een soort superbrein. Daarmee leren we van de ervaring van mensen die generaties terug geleefd hebben, en van tijdgenoten en van verzonnen personages. Daarom zijn wij veel beter in gedachtelezen dan onze naaste verwanten in de natuur. Door al die pakketjes die in omloop zijn.”
Wetenschappers hebben in China de resultaten van een tien jaar durende analyse gepubliceert (1)…. Het gaat om het vrijwel complete skelet van een 55 miljoen jaar oude primaat .
Het zijn de oudste resten die ooit van een primaat zijn teruggevonden en ze kunnen ons wellicht een beter beeld geven van de evolutie van de primaten en de mens.
De wetenschappers doen hun ontdekkingen in het blad Nature uit de doeken
“Hoewel wetenschappers eerder tanden, kaken en enkele schedels of een paar beenderen van primaten uit deze periode hebben teruggevonden, is geen enkel bewijsstuk zo compleet als dit nieuwe skelet uit China,” vertelt onderzoeker Dan Gebo.
Het skelet van deze primaat is zo’n zeven miljoen jaar ouder dan het skelet van een primaat dat wetenschappers eerder als ‘oudste skelet’ aanduidden.
Gebo benadrukt dat zo’n compleet skelet ons van beter bewijs voorziet als het gaat om de evolutie die primaten en uiteindelijk ook mensen hebben doorgemaakt. “We hoeven daar niet meer naar te raden.”
De naam
De onderzoekers hebben de primaat de naam Archicebus achillesgegeven.
‘Archi‘ is Grieks voor ‘het begin’ en
‘cebus‘ betekent zoveel als ‘aap met lange staart’.
‘Achilles‘ verwijst naar de bijzondere anatomie van de hielen van de primaat.
Piepklein primaatje
De fossiele resten van de primaat werden in eerste instantie ontdekt door een boer. Hij trof de resten ten zuiden van de Yangtze-rivier aan. In de tijd van de primaat telde dit gebied verschillende meren die omringd werden door tropische bossen.
“Onze analyse laat zien dat deze primaat heel klein was en minder woog dan een ounce (ongeveer 28 gram, red.),” vertelt onderzoeker Xijun Ni, één van de wetenschappers die nadat de boer de fossiele resten aan de wetenschap schonk, mocht onderzoeken. “De primaat had slanke ledematen en een lange staart.” Waarschijnlijk was het dier voornamelijk overdag actief en at het insecten.
Belangrijk
De onderzoekers kunnen niet vaak genoeg benadrukken hoe belangrijk de vondst is. Het vrijwel complete skelet heeft de potentie om ons een veel beter beeld te geven van de allereerste fase in de evolutie van de haplorini . Dat wil echter niet zeggen dat we met deze vondst moeiteloos alle geheimen uit die tijd kunnen ontrafelen.
De primaat beschikt over een unieke combinatie van eigenschappen (Mozaik ) die nog nooit in één Haplorine primaat zijn aangetroffen.
“Archicebus verschilt radicaal van andere primaten, zowel levende als uitgestorven exemplaren, die ons bekend zijn,” stelt onderzoeker K. Christopher Beard.
“Het lijkt op een vreemde kruising met de voeten van een kleine aap, de armen, benen en tanden van een heel primitieve primaat en een primitieve schedel met verrassend kleine ogen. De vondst dwingt ons om de manier waarop de (vroegste) primaten zijn geëvolueerd, te herschrijven.”
Een reconstructie van het skelet van de primaat. Afbeelding: Xijun Ni / Chinese Academy of Sciences, Paul Tafforeau / European Synchrotron Radiation Facility.
Bijzondere voeten
Met name de voeten van de primaat zijn bijzonder.
“We zien robuuste, grote tenen waarmee het dier kon grijpen, lange tenen en eigenschappen die horen bij primitieve primaten die in bomen leefden, maar we hebben ook te maken met hielbeenderen die doen denken aan apen en aapachtige middenvoetsbeenderen die je normaal gesproken niet zou vinden bij een primitieve primaat uit het Eoceen,”
stelt Gebo.
“Deze nieuwe(mozaik) combinatie van eigenschappen is door ons geïnterpreteerd als bewijs dat dit fossiel vrij primitief was en dat zijn unieke anatomische combinaties een verband leggen tussen de Tarsiidae (spookdieren) en apen.”
De vondst geeft ons meer duidelijkheid over de evolutie van primaten en mensen. Afbeelding: M.A. Klingler / Carnegie Museum of Natural History.
De vondst werpt ook weer een nieuw licht op een prangende vraag van een heel andere aard: waar ontstonden de primaten? Lang werd gedacht dat de wieg van de primaten in Afrika stond.
“Maar het laatste decennium lijkt het erop dat Azië een aannemelijker continent van oorsprong is en dit nieuwe skelet onderschrijft die visie.”
one of the team who has been studying the fossil at the Carnegie Museum of Natural History in Pittsburgh, Pennsylvania, said:
“This is an amazingly complete fossil primate for this time period – there is nothing else known from the fossil record that resembles this.
“For the very first time, this fossil shines a light on a part of the primate tree that isvery close to the divergence of the lineage that will lead on one hand to living tarsiers and on the other to anthropoids – monkeys, apes and humans.
“The evidence that early primate evolution was restricted to Asia is becoming more compelling by the day.”
“This( fossil )was a tiny delicate primate, It was probably quite a frenetic animal, and even anxious. It would have moved around a lot looking for its next meal climbing and leaping around in the canopy.”
“Here is a fossil that is very, very close to the evolutionary divergence of tarsiers and anthropoids.
“The heel and foot in general was one of the most shocking parts of this fossil when we first saw it. The foot looks like one from a small monkey, a marmoset.
“The heel bone is the reason we named it Achilles in the end and it looks like one from the earliest anthropoid we had evidence for.
“I think what it means is that the common ancestors of anthropoids and tarsiers had features that were more like anthropoids than tarsiers.”
“It differs radically from any other primate, living or fossil, known to science.
“It looks like an odd hybrid with the feet of a small monkey, the arms, legs and teeth of a very primitive primate, and a primitive skull bearing surprisingly small eyes.
“It will force us to rewrite how the anthropoid lineage evolved.”
from the Chinese Academy of Sciences, in Beijing, China, who was one of the leading members of the research team, said:
“We spent a long time with this fossil and examined a lot of other specimens so we could place it as accurately as we can.(2) It will tell us a lot of stories about the origins of primates and our remote ancestors.”
Dr. Jin Meng of the American Museum of Natural History in New York.
“To test these different hypotheses (3) and determine the phylogenetic position of the new primate, we developed a massive data matrix including more than 1000 anatomical characters and scored for 157 mammals,”
Dr. Marian Dagosto notes that,
“Even though Archicebus appears to be a very basal member of the tarsier lineage, it resembles early anthropoids in several features, including its small eyes and monkey-like feet. It suggests that the common ancestor of tarsiers and anthropoids was in some ways more similar than most scientists have thought.”
Dr. Daniel Gebo
of Northern Illinois University said that, “The tiny size and very basal evolutionary position of Archicebus support the idea that the earliest primates, as well as the common ancestor of tarsiers and anthropoids, were miniscule. This overturns earlier ideas suggesting that the earliest members of the anthropoid lineage were quite large, the size of modern monkeys.”
(1) The fossil, which is also named after the Greek hero Achilles due to an odd heel bone it has, was discovered in a slab of slate in the Jingzhou area of eastern China, just south of the Yangtze river, by a local farmer around 10 years ago.
The fossil was recovered from ancient lake strata, the skeleton of Archicebus was found by splitting apart the thin layers of rock containing the fossil. As a result, the skeleton of Archicebus is now preserved in two complementary pieces (of the matrix) called a “part” and a “counterpart,” each of which contain elements of the actual skeleton as well as impressions of bones from the other side.
°The scientists then spent 10 years analysing the fossil using advanced imaging facilities at the European Synchrotron Radiation Facility in Grenoble, France.This allowed them to peer inside the rock to look at details of the skeleton that were hidden and produce a three dimensional image of the remains.
“People may see this simply as another discovery of a well preserved fossil, but to reveal the remarkable secrets that have been hidden in the rock for millions of years, we undertook extensive work, applied state-of-the-art technology, and intensive international cooperation took place behind the scenes at several museums. It took us ten years,”
(3) The evolutionary relationships among primates and their potential relatives, and among the major lineageswithin the Primate order have been debated intensively for many years
Tijdens het Mioceen, tussen de 8 en 4,5 miljoen jaar geleden vond van de stam Hominini de laatste aftakking plaats tussen nu nog levende geslachten Homo en Pan, waartoe de Chimpansees en de Bonobo behoren. De Sahelantrhopus Tchadenis en de Orrorin tugunensis waren mogelijk de voorouders die wij met de Chimpansee delen.
Ardipithecus is ook een serieuse kandidaat
Splitsing 2 De scheiding tussen deze voorouder en de tak van de gorilla’s wordt geschat op circa 8 tot 10 miljoen jaar geleden.
Splitsing 3 De gemeenschappelijke voorouder van ons en de orang-oetans wordt geschat tussen de 13 en de 16 miljoen jaar geleden.
Splitsing 4 De scheiding tussen lagere mensapen (Hylobatidae) en de hogere mensapen wordt geschat op 15 à 19 miljoen jaar geleden.
Iyad S. Zalmout/University of Michigan Museum of Paleontology//A primate skull unearthed in Saudi Arabia suggests the split may have occurred 24 million to 29 million years ago.
At the crossroads. Fossils of two primates, an early ape ancestorRukwapithecus fleaglei(left foreground) and an early Old World monkeyNsungwepithecus gunnelli..(right background) were found in Tanzania’s Rukwa Rift Basin.
Credit: (left) Nancy J. Stevens; (right) Illustration by Mauricio Antón
genus Rukwapithecus, an early member of the hominoids, the group containing the great apes (gorillas, chimpanzees, bonobos, orangutans and humans) and lesser apes (gibbons).
Twee fossielen getuigen van splitsing aap en mensaap
Artikel | 16 mei, 2013 – EOS
Wetenschappers hebben de oudste restanten van apen en mensapen gevonden.
Een fossiele onderkaak en enkele tanden geven aan dat de evolutionaire tak van mensen en mensapen zich 25 tot 30 miljoen jaar geleden afscheidde van de zogenoemde apen van de Oude Wereld.
De genen van huidige primaten vertellen ons dat de evolutionaire tak van mensapen – waaronder ook mensen – zich zo’n 25 à 30 miljoen jaar geleden afscheidde van de zogenoemde apen van de Oude Wereld, zoals bonobo’s en makaken. Het was tot nu toe moeilijk die theorie te staven aangezien de oudste relevante fossielen dateren van ongeveer 20 miljoen jaar geleden. De ontdekking van twee nieuwe, oudere fossielen werpt nu nieuw licht op de zaak.
Nancy Stevens van University of Ohio documenteert in een studie in Nature twee nieuwe fossielen, één van een mensaap, en één van een aap van de zogenoemde Oude Wereld. Beide vondsten zijn afkomstig van de Rukwa Rift, een onderdeel van het Oost-Afrikaanse Rift in Tanzania. De onderzoekers konden met grote zekerheid vaststellen dat de fossielen 25,2 miljoen jaar oud zijn. Concreet gaat het om de onderkaak, inclusief enkele tanden, van wat de onderzoekers een Rukwapithecus fleaglei doopten, en een kies van een Nsungwepithecus.
Onderzoek van de dierenrestanten wijst uit dat de Nsungwepithecus een oudewereld-aap was die tot de Cercopithecoidea behoorde, een familie binnen de clade van de Catarrhini (een onderverdeling binnen de primaten). Een andere familie binnen die clade is de Hominidae, waartoe de chimpansees, bonobo’s, gorilla’s, oerang-oetans en ook de mensen behoren. De Rukwapithecus vertoont dan weer kenmerken die geassocieerd worden met de Hominidae. Die aap valt dus te klasseren als een vroeg soort mensaap, en niet als een oudewereld-aap.
De Nsungwepithecus en de Rukwapithecus zijn de oudste beschreven primaten en tonen aan dat de clade van de Catarrhini 25 miljoen jaar geleden al bestond. De vondst van de fossielen impliceert dat de splitsing van mensapen en oudewereld-apen meer dan 25 miljoen jaar geleden plaatsvond, en dat bevestigt de bestaande hypothese op basis van DNA-onderzoek.
Het onderzoek suggereert bovendien dat de evolutionaire lijnen uiteenliepen in een tijd met veel geologische veranderingen. Toen Rukwapithecus enNsungwepithecus ten tonele verschenen, was het klimaat warmer en was het vlakke Tanzaniaanse landschap al voor een deel opengebroken in bergen, diepe kloven en meren. (ma)
Nieuwe experimenten met chimpansees tonen aan dat de mensapen een fabelachtig werkgeheugen hebben. Zo fabelachtig dat de beelden die tijdens de experimenten zijn gemaakt bijna ongeloofwaardig lijken.
De Japanse onderzoeker Tetsuro Matsuzawa, verbonden aan de universiteit van Kyoto, en zijn collega’s hebben chimpansees de volgorde van de getallen één tot en met negentien geleerd. Wanneer de chimpansees de getallen kriskras op een scherm zien staan, kunnen ze deze in de juiste volgorde aantikken.
Onthouden
Dat is op zichzelf al een hele prestatie.
Maar daar blijft het niet bij. Matsuzawa toont namelijk ook aan dat de chimpansees de getallen in één oogopslag kunnen zien en onthouden. De onderzoekers lieten de getallen op het scherm verschijnen. Zodra de chimpansee een cijfer aantikte, kwam er voor de overige getallen een blokje te staan. Maar ook al konden de chimpansees de getallen niet meer zien: ze tikten de blokjes keurig in de juiste volgorde aan. Blijkbaar wisten ze – ondanks dat de getallen al heel snel verdwenen – exact waar deze stonden en wat hun waarde was (zie onderstaand filmpje).
Nog een experiment
De onderzoekers zetten nog een experiment op. Nu wachtten ze niet totdat de chimpansee het eerste cijfer aanraakte, maar lieten ze de getallen al 210 milliseconden nadat de chimpansee de getallen zag, verdwijnen. En weer lukte het de chimpansee om de verborgen getallen in de juiste volgorde te zetten. Wel bleek tijdens dit experiment dat de taak de chimpansees moeite kostte. Zoveel moeite dat ze soms zelfs hun concentratie verloren.
Matsuzawa presenteerde zijn onderzoeksresultaten tijdens een bijeenkomst van de American Association for the Advancement of Science (AAAS).
En zijn resultaten en filmpje konden ook daar op bewondering rekenen. Geen wonder: wat de chimpansees hier doen, is voor gewone mensen te hoog gegrepen.
Een nieuw onderzoek toont aan dat chimpansees de gedachtegang van anderen kunnen achterhalen en daarop kunnen inspringen. Het is een bijzondere ontdekking: eerder dachten wetenschappers dat enkel mensen over die vaardigheid beschikten. Blijkbaar zijn de overeenkomsten tussen het menselijk brein en dat van de aap toch groter dan gedacht.
Uit eerdere studies was al gebleken dat chimpansees goed op anderen letten. Chimpansees die lager in rang zijn, zullen er bijvoorbeeld altijd voor zorgen dat hoger geplaatste chimpansees eerst kunnen eten. Maar wanneer de chimpansee weet dat de leider niet kijkt, durft deze wel eerst zelf te eten. De grote vraag was: weet de chimpansee wat een ander kan weten of weet hij ook echt wat de ander denkt? Nieuw onderzoek toont aan dat sprake is van dat laatste.
Experiment
De wetenschappers lieten een chimpansee toekijken hoe voedsel (bijvoorbeeld een stuk banaan) verstopt werd. Het voedsel werd op twee plaatsen onder een plankje weggestopt. De banaan die onder plankje A werd gelegd, was duidelijk zichtbaar: het plankje lag niet plat op tafel, omdat de banaan eronder lag. Maar plankje B verstopte het voedsel beter: onder het plankje bevond zich namelijk een gat en daar zat de banaan in. Dit plankje kon dus plat op tafel blijven liggen.
Zichtbaar
Zodra het voedsel op beide plaatsen was verstopt, werd de tafel aan het zicht onttrokken. Kort daarna kwam de tafel weer terug en kon de chimpansee het voedsel tevoorschijn halen. De apen die die mogelijkheid kregen, kozen vrijwel altijd voor het voedsel dat zichtbaar verstopt was.
Concurrentie
De onderzoekers zetten een tweede experiment op dat ongeveer op dezelfde manier verliep. Het voedsel werd weer op dezelfde manier verstopt en de tafel werd aan het zicht onttrokken. Maar toen de tafel weer tevoorschijn kwam, kreeg een tweede chimpansee de gelegenheid om deze te bekijken. Niet veel later kreeg zowel deze chimpansee als de chimpansee die gezien had hoe het voedsel werd verstopt de gelegenheid om het eten tevoorschijn te halen. Laatstgenoemde chimpansee koos nu niet voor het zichtbaar verstopte voedsel, maar voor het voedsel dat de andere chimpansee onmogelijk gezien kan hebben.
Blijkbaar wist het dier wat de andere chimpansee zou denken, zo concluderen de wetenschappers in Proceedings of the National Academy of Sciences.
Het dier ging ervan uit dat de andere chimpansee het voedsel onder het eerste plankje zag en daarvoor zou gaan. Dus had het geen zin om ook voor die optie te gaan en koos de chimpansee voor het beter verstopte eten.
“Net zo min als mensen weten wat andere mensen denken kunnen apen dat ook niet .” De apen geven gewoon een staaltje nuchtere huis , tuin , keuken – “logica “ ten beste … we zijn weer eens antropomorfiserend bezig
Het is echter niet alleen maar wat logica, maar ook vooral het inbeelden ( en inschatten ) van(o.m.) de reacties van een andere : dat leidt er ( bij mensen ) naar toe dat je weet wat die andere persoon denkt, voelt en/ of zal gaan doen;)
PS: Moest dat niet zo zijn …. dan zou ik ,net als alle andere mensen, “paranormaal” begaafd moeten zijn, Maar door mijn inbeeldingsvermogen weet ik heel vaak wat anderen denken, of hoe anderen gaan reageren of gaan handelen…dit gaat natuurlijk makkelijker als je dagelijks met dezelfde mensen te maken hebt ( als je nu verondersteld dat niet alle mensen dat kunnen , zegt dat geenszins dat alle mensen dat niet kunnen )
Deze studie onderbouwd minstens de stelling dat chimps ( daarom nog niet alle chimps ) dat ook kunnen
Dat geeft meteen een goede hint over de mogelijke “ denkmanieren , gevoelstoestanden en mogelijke reacties ” van het dier ?
Vraag is of chimpansees dat ook kunnen bij hun soortgenoten ( of is het uitsluitend automatisch spiegelneuronenwerk en daarbij horende empathische vermogens ? ) en in staat zijn verschillende types (karakters ) te onderscheiden en daar hun (opportunistisch ) voordeel mee te doen
Homo floresiensis, the three-foot “hobbit” human whose remains were discovered on the Indonesian island of Flores in 2003, has now been designated as a real species truly distinct from H. sapiens.
This species lived fairly recently—38,000-12,000 years ago, when modern humans were already colonizing the New World—but is very distinct from H. sapiens.
Because of its size and the resemblance of the skull to those seen in certain human diseases (hypothyroidism, microcephaly, etc.), some scientists speculated that this was not a tiny archaic species living at the same time as modern humans, but simply a single pathological individual of H. sapiens.
A new analysis by Baab et al. suggest however, that this really was a tiny hominin species. Extensive morphological analysis of the single existing skull from Flores, along with modern H. sapiens, both “normal” and suffering from a variety of syndromes suggested to have produced the Flores skull, as well as a variety of early hominin species, shows that the Flores skull is more similar to that of H. erectus than to nearly all pathological specimens, and is thus likely to truly represent a new species.
Researchers found that the cranium of Homo floresiensis, known as hobbits, top, was more similar to skulls of various human predecessors than to modern Homo sapiens, bottom.
” ….Our analyses corroborate the previously suggested link between LB1 and fossil Homo and support the attribution of this specimen to a distinct taxon, H. floresiensis. Furthermore, the neurocranial shape of H. floresiensis closely resembles that of H. erectus s.l. and particularly specimens of early Eurasian H. erectus, although it is unclear whether this latter affinity is best attributed to a close phylogenetic relationship or to a size-related convergence in shape.
These results also counter the hypotheses of pathological conditions as the underlying cause of the LB1 neurocranial phenotype, with the possible exception of posterior deformational plagiocephaly, a condition without significant adverse health effects/….”
A long-lost cousin has been discovered, Homo floresiensis, or Flores Man. It’s especially dramatic for a number of reasons. It’s relatively recent, with the youngest specimen only 18,000 years old, but it is most closely related to Homo erectus. This species was also minute, only 3 feet tall, and tiny-brained. Here we have a group of small, specialized human relatives, living contemporaneously with Homo sapiens, on isolated islands in Indonesia. It’s like discovering that Munchkins were real http://pandasthumb.org/pt-archives/000582.htmlFlo /LB 1
This grapefruit-size Homo floresiensis skull is apparently from a 30-year-old female who lived 18,000 years ago on Flores, an island in Indonesia. The small brain suggests that the new human species is not a pygmy Homo sapiens but rather a descendant of Homo erectus. ref. Photograph : Peter Brown/Nature http://www.nature.com/news/specials/flores/index.html °
L’HISTOIRE SE RéPèTE : Verhaal van een Déjà Vu ° In 2003 reageerde de wetenschappelijke wereld verbijsterd op de vondst van een nieuwe, kleine mensensoort, Homo floresiensis, gevonden in Laat–Pleistocene lagen in de grot Liang Bua op het Indonesische eiland Flores. Nu, bijna 10 jaar na de ontdekking, is nog lang niet iedereen ervan overtuigd dat het hier om een nieuwe mensensoort gaat.En dat is ook niet geheel verwonderlijk, want deze tijdgenoot van onze eigen soort zet veel ideëen over menselijke evolutie op losse schroeven.Met een geschatte herseninhoud van 400 cc en een lichaamslengte van hooguit 106 cm lijkt Homo floresiensis recht in te druisen tegen de theorie dat zowel lichaamslengte als hersengrootte gedurende de menselijke evolutie toenamen.
°
Veel critici zijn op basis van deze kenmerken van mening dat H. floresiensis niets meer en niets minder is dan een populatie moderne mensen, al dan niet lijdend aan een of meerdere aandoeningen. De aandoening in kwestie varieert van microcephalie (ontwikkelingsstoornis resulterend in kleine hersenen) en cretinisme (een gebrek aan jodium) tot diverse vormen van dwerggroei (groeistoornis), waaronder het syndroom van Laron (een ongevoeligheid voor groeihormoon).
°
Inmiddels zijn een groot aantal van deze claims weerlegd.
°
Moderne mensen arriveerden pas rond 4.000 jaar geleden op Flores (Homo floresiensis stierf rond 17.000 jaar geleden uit), en dit sluit uit dat H. floresiensis stiekem een moderne mens zou zijn .
–
Bovendien duidt de aanwezigheid van meerdere individuen over een periode van minstens 50.000 jaar erop dat deze populatie van zogenaamd zwaar pathologische mensen zich aardig wist te redden in een niet al te vriendelijke natuurlijke omgeving.
–
Deze maand is er nog zo’n claim weerlegd.
–
In een nieuw artikel in the Journal of Human Evolution heeft Peter Brown korte metten gemaakt met de hypothese dat Homo floresiensis een populatie modern mensen met cretinisme zou kunnen zijn, een idee van de hand van de Australische wetenschapper Peter Obendorf.
–
Volgens Obendorf en de zijnen zijn de kleine lichaamslengte en het kleine brein van H. floresiensis kenmerkende gevolgen van een tekort aan jodium op Flores.
–
Aan de hand van een puntsgewijze analyse van medische literatuur over cretinisme wijst Brown deze hypothese van de hand.
–
Een gebrek aan jodium komt voor onder de bevolking in het binnenland van Flores, maar er is in de medische literatuur geen enkel geval bekend waarbij dat leidde tot een kleine lichaamslengte. Daarnaast laat de medische literatuur zien dat patienten met cretinisme een brein van normale afmetingen hebben, in tegenstelling tot wat Obendorf beweert.
–
Obendorf haalt ook andere kenmerken van de schedel van Homo floresiensis aan, zoals een ongefuseerde fontanel en verhoogde asymmetrie, die op cretinisme zouden moeten wijzen.
–
Brown, die zelf onderdeel uitmaakte van het opgravingteam in 2003, claimt echter dat de schedel enigszins verdrukt uit de grond kwam en tijdens het opgraven beschadigd raakte. Volgens Brown richten Obendorf en collega’s zich op een klein aantal kenmerken van H. floresiensis die toevallig ook bij cretins voorkomen.
–
Het enige kenmerk dat H. floresiensis wél deelt met cretins is een draaiing in de humerus, een van de botten uit de arm, maar dat komt ook voor bij Homo erectus uit Dmanisi (Georgië).
–
Het debat over de status en beschrijving van Homo floresiensis is dus verre van bekoeld.
–
Paleo-anthropologen hopen vurig op nieuwe vondsten uit Liang Bua die het debat een nieuwe wending kunnen geven.
°
Maar het stekken van nieuwe takken in de menselijke stamboom gaat lang niet altijd over rozen.
°
Toen in 1856 de eerste resten van Neanderthalers ontdekt werden in het Duitse Neanderdal, waren velen ervan overtuigd dat het hier om een oude Hollander van Marken of Urk of een verdwaalde Mongoolse Kozak ging.
°
Ook Eugène Dubois, de Nederlandse paleontoloog die op Java de resten van Pithecanthropus erectus (nu Homo erectus)vond, werd bij terugkomst in het geciviliseerde Europa ontvangen met twijfel, hoongelach en soms zelfs ridicule.
°
De geschiedenis herhaalt zich, keer op keer. Het zal nog minstens een generatie duren voordat ook het stof over Homo floresiensis weer is neergedwarreld.
°
Brown, P. (2012). LB1 and LB6 Homo floresiensis are not modern human (Homo sapiens) cretins.Journal of Human Evolution62, 201-224
Archaeologist Thomas Sutikna examines the skeleton of Homo floresiensis that he and his team discovered on the island of Flores in 2003. What other “Lost Worlds” remain to be found in Wallacea?
Floresmens stamt af van kleine voorganger Homo erectus
Een nieuwe reconstructie van de Floresmens. Illustratie S. Pailly & E. Daynès / JHE
°
De kleine Floresmens, die tot 15.000 jaar geleden nog leefde op het Indonesische eiland Flores, is hoogstwaarschijnlijk géén verdwergde Homo erectus.
°
De Floresmens stamt af van een lid van het geslacht Homo dat vóór Homo erectus leefde en zelf ook al vrij klein was. Deze gewijzigde afstamming van de Floresmens is de kern van een artikel van de vinder van de fossielen, Michael Morwood. Hij schreef het concluderende artikel in een special van het Journal of Human Evolution (november), geheel gewijd aan de Floresmens.
°
Zoogdiersoorten die zonder veel natuurlijke vijanden op een eiland leven worden vaak kleiner.
°
Toen vijf jaar geleden de mysterieuze Floresfossielen werden gevonden, was dat dan ook de eerste verklaring van de geringe lengte (slechts één meter) van deze mensachtige, met zijn verrassend kleine herseninhoud van 417cc.
°
De vroege Homo’s, waarvan nog altijd niet veel fossielen bekend zijn, waren echter zelf ook niet al te groot (ca. 130 cm) en hun herseninhoud evenmin (ca 600 cc).
°
Het geslacht Homo ontstond ongeveer 2,5 miljoen jaar geleden in Afrika.
°
Erectus, die vanaf 1,8 miljoen jaar rondliep, was lang: wel 180 cm. De vroege-homo-maar-niet- erectus-afstammingstheorie schemerde al door in eerdere anatomische analyses van de Homo floresiensis, waarin veel primitieve pre-erectus-kenmerken werden gevonden.
°
Ook de nieuwere onderzoeken die nu zijn gepubliceerd tonen dat de kleine Floresmens duidelijk behoort tot het geslacht Homo, maar in allerlei anatomische details toch nog wel heel primitieve kenmerken had, die bij H. erectus al waren verdwenen. Echt Homo is bijvoorbeeld de dikte van de Floresschedel, de hoogte van het gezicht en de vorm van het kuitbeen.
°
Maar sommige kenmerken van de kaak lijken toch nog wel op die van de voorganger van Homo, de nog chimpansee-achtige Australopithecus.
°
De korte onderbenen, het ontbreken van de boog in de voet, de polsbeentjes, enzovoorts: overal duiken primitieve kenmerken op.
°
Als deze nieuwe afstammingstheorie klopt, zouden dus al voor H. erectus mensachtigen Afrika hebben verlaten, iets waarvoor tot nu toe geen duidelijke bewijs is gevonden. Maar de Nederlandse archeoloog Wil Roebroeks betoogde al jaren geleden (Nature, 22 december 2005) dat zo’n vroege expansie waarschijnlijk is en zelfs dat H. erectus buiten Afrika kan zijn ontstaan, uit deze vroege emigranten
°
UPDATE
Was the ‘Hobbit’ species the result of island shrinkage?
hypothesis 1: Some critics say that the hobbit isn’t a separate species at all, but belonged to a group of modern humans whose size was restricted because they had a disease. Sommige wetenschappers (behorend tot deze groep ) geloven echter niet dat het brein van de mensensoort homo erectus zo sterk kon krimpen. Zij vermoeden dat Floresmensen moderne mensen waren die leden aan een ziekte waardoor ze niet goed groeiden.
Hypothesis 2: Others believe that it evolved from a tiny-brained, ape-like creature that travelled from Africa millions of years ago. het is volgens die wetenschappers mogelijk dat de dwergachtige mensen zijn ontstaan uit een kleine, aapachtige voorouders .
Hypothesis 3: But the new research suggests that an early human species that lived in Asia called ” Homo erectus” arrived on the island and underwent dwarfism.
Het brein van de zogenoemde Homo floresiensis had een gemiddeld volume van ongeveer 426 kubieke centimeter. Daarmee waren de hersenen van de dwergachtige mensensoort iets groter dan tot nu toe werd aangenomen. De bevinding wijst er op dat de Floresmens een dwergversie was van de primitieve mensensoort Homo erectus. Dat schrijven onderzoekers van het Nationaal Museum van Natuur en Wetenschap in Tokio in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the Royal Society B.
°
Nog altijd is het onduidelijk hoe Floresmensen zijn geëvolueerd. Uit de in 2003 ontdekte fossielen van de 18.000 jaar oude mensensoort blijkt dat ze slechts een meter lang waren. Volgens een reeds eerder gestelde populaire theorie zijn de ‘hobbits’ ontstaan uit een relatief grote voorouder in Oost-Azië, de Homo erectus. Toen deze primitieve mensen naar het eiland Flores verhuisde zouden ze in de loop der generaties zijn gekrompen.
°
Een dergelijk evolutionair proces staat bekend als eilanddwerggroei.
°
Nieuwe metingen van de Japanse wetenschappers wijzen er op dat het brein van Floresmensen groter was dan tot nu toe werd aangenomen. Dat maakt eilanddwerggroei volgens hen waarschijnlijker. Hoofdonderzoeker Yousuke Kaifu denkt dat de dwergmensen afstammen van een relatief kleine versie van de Homo erectus, die op het eiland Java leefde. Het brein van deze mensensoort had een volume van ongeveer 860 kubieke centimeter.
°
Het is volgens Kaifu niet onmogelijk dat een brein door eilanddwerggroei krimpt van 860 naar 426 kubieke centimeter. “Met ons werk kan ik niet bewijzen dat de Homo erectus de voorouder van de Homo floresiensis is, maar we hebben wel aangetoond dat het mogelijk is”, verklaart de wetenschapper
Het begon met het reconstrueren van Homo floresiensis naar aanleiding van een aanname die Gert van den Bergh had geopperd. Van den Bergh is een Nederlandse paleontoloog die op het eiland Flores, de vindplaats van Homo floresiensis, voornamelijk bezig was met de verdere aanwezige paleontologische fauna: mini-olifanten en reuzenratten. De link hierboven verwijst naar het persbericht dat er naar aanleiding van de publicatie is gemaakt.
°
Het maken van die reconstructie was een hels karwei. Niet zo zeer om de reconstructie zelf als wel de hoeveelheid tijd die ik had: twee weken. Ik heb er toen dag en nacht aan gewerkt met als resultaat een niet bijzonder mooie plaat, maar wel eentje die liet zien waar het om ging.
°
Het idee wat Van den Bergh opperde was zo controversieel dat er vanuit zijn collega’s voornamelijk afkeurend op werd gereageerd. Het verhaal is echter, met mijn reconstructies, wel de hele wereld over geweest.
°
Eerder was al een reconstructie gemaakt door Peter Schouten voor National Geographic en dat is tegenwoordig de meest bekende reconstructie van Homo floresiensis.
Deze reconstructie laat in feite een (klein) mens zien met het hoofd (een beetje) aangepast aan de gevonden schedel. Het is een reconstructie die tot de verbeelding spreekt, maar het is ook al een tijdje duidelijk dat hij niet correct is. Nu is het maken van een reconstructie zonder de fysieke botten erg moeilijk. In 2005 moest ik de reconstructie maken aan de hand van foto’s die ik van Van den Bergh kreeg en het interview dat ik met hem had. Dat was veel meer dan dat er toen nog verder in de openbaarheid te vinden was, maar nog steeds erg moeilijk.
°
Opvallend is wel dat mijn reconstructie en eentje die in 3d werd gemaakt door Elisabeth Daynes aan de hand van de schedel van LB1, wel redelijk op elkaar lijken. Dat zit hem voornamelijk in de schedel.
Met de reconstructie van de rest van het lijf ben ik het niet eens, maar ook dat is natuurlijk een kwestie van interpretatie.
°
Ook heeft Daynes haar reconstructie een menselijke neus gegeven, terwijl de LB1 schedel een dusdanige vorm heeft dat er van een uitstekende neus met een neusbrug zoals wij hem hebben, geen sprake was. Dan is de reconstructie van Schouten realistischer (qua neus dan, de hoogte van het schedeldak is duidelijk te groot).
°
Beide reconstructies laten een heel erg petit lijf zien met kleine handen en voeten.
°
Ondertussen zijn we vier jaar verder en er is een hoop onderzoek gedaan naar de vondsten uit de grot op Flores.
°
Je kunt wel zeggen dat er een oorlog is gevoerd over de vraag of Homo floresiensis een ziekelijke variant van Homo sapiens was of dat het met recht een soort genoemd mag worden.
°
Tegenwoordig is het overgrote deel van de betrokken wetenschappers het er over eens datHomo floresiensis niet alleen een echte soort was, maar naar alle waarschijnlijkheid veel verder van de huidige mens af staat dan dat men eerder aannam.
Het blijkt namelijk dat Homo floresiensis op een aantal punten veel primitiever is dan dat we in eerste instantie dachten. Zo primitief dat Homo floresiensis eerder een directe afstammeling lijkt vanAustralopithecus afarensis (Lucy), dan van Homo erectus, wat eerder werd verondersteld. Die opvallende kenmerken zitten voornamelijk in de ledematen.
°
De handwortelbeentjes lijken bijvoorbeeld veel meer op die van mensapen en Australopithecus afarensis dan op die van de mens. En dit is een belangrijk kenmerk. Mensenhanden zijn bij uitstek geschikt om gereedschappen mee te maken, onze duim kan zich heel makkelijk ten opzichte van de andere vingers bewegen en de basis van onze hand is relatief breed waardoor de vingers met een grote precisie kunnen worden gebruikt. Hoewel mensapen best wel veel met hun handen kunnen, ook gereedschappen maken bijvoorbeeld, zit er vooral daar een duidelijk verschil. Dat is ook van de buitenkant te zien: mensen handen zijn relatief korter en breder met een lange duim. Het tweede opvallende kenmerk zit hem in Homo floresiensis‘ voeten. Die blijken, wat een toeval, heel erg groot te zijn. De lengte van de voeten is 70% die van het bot van het dijbeen, daar moet je bij mensen niet om komen. Homo floresiensis kan dus met recht Hobbit worden genoemd! Overigens is de grote teen opvallend kort en hebben de rest van de tenen een duidelijk afwijkende vorm. Het laatste opvallende kenmerk is de schouderpartij.
°
De draaiing van de bovenkant van het bot van de bovenarm was overigens de aanleiding voor de stelling van Van den Bergh: die was zoveel kleiner dan bij de moderne mens, dat het onwaarschijnlijk leek dat Homo floresiensis net zoveel bewegingsmogelijkheden met zijn armen had als dat wij dat hebben.
°
Over de tijd is er nog veel meer bekend geworden over de schouderpartij. Zo blijkt dat ook de schouderbladen en de sleutelbeenderen een totaal andere vorm hebben dan dat wij gewend zijn. Met als gevolg dat de schouders veel ronder waren dan bij ons, waardoor je het gevoel kreeg naar een veel gespierdere schouderpartij te kijken.
°
De schouderbladen bevonden zich veel meer aan de zijkant van de ribbenkas in plaats, zoals bij ons, op de rug. Al met al vind ik het daarom nog steeds niet raar dat Van den Bergh met zijn stelling kwam.
°
Afgaand echter op de heupbeenderen van Homo floresiensis, die heel duidelijk laten zien dat hij in ieder geval rechtop kon lopen (maar dat kon Australopithecus afarensis ook al), zal dat echter niet zijn normale doen zijn geweest.
Schouderpartijen. A.Homo erectus. B. Homo floresiensis. C. Homo sapiens
°
Nog even terugkomend op de meest voorkomende manier om Homo floresiensis af te beelden: als een heel fragiel wezen.
°
De botten spreken dat tegen. Homo floresiensis was duidelijk robuust gebouwd voor zijn lengte, met een brede ribbenkas en ronde vormen. Naar alle waarschijnlijkheid had hij een duidelijke grote buik, de darmen moeten ergens heen en leek de spieropbouw meer op die van mensapen dan op die van de mens.
°
Als je naar chimpansees kijkt zie je dat ze bijvoorbeeld forse dijbeenspieren hebben, maar vrijwel geen kuiten. Doordat Homo floresiensis wel erg grote voeten had zullen die kuitspieren er wel geweest zijn, maar dus ook die dijbeenspieren.
°
In ieder geval, dit zijn mijn overwegingen geweest om een nieuwe reconstructie te maken van Homo floresiensis. Nu die reconstructie af is, zie ik dat er nog een aantal dingen zijn die ik zou willen verbeteren: zo staan de ogen bijvoorbeeld te ver uit elkaar en zijn de wangen misschien niet rond genoeg en ik denk dat ik de armen iets dichter tegen het lijf moet maken, maar aan de hand van de onderzoeken van de laatste jaren is dit grofweg waar ik op uitkom.
°
En het ziet er al een stuk beter uit dan die eerste keer! Zoals alles in de paleontologie, is dit een beredeneerde schatting. Ik zeg dus niet dat ik gelijk heb, maar dat dit is zoals ik het nu zie. En naar alle waarschijnlijkheid kijk ik er over weer vier jaar heel anders tegenaan, maar dat is het leuke van het vak.
°
Het begin
°
De ontdekking van deze menselijke skeletten op het Indonesische eiland Flores is de spectaculairste vondst van de afgelopen vijftig jaar op het gebied van de paleoantropologie, de wetenschap die het ontstaan van de mens bestudeert.
°
Bijzonder is dat de ‘Homo floresiensis’ zoals de nieuwe soort wordt genoemd, tot minimaal 13.000 jaar geleden nog rondliep, een tijd waarin ook de moderne mens (Homo sapiens) al tijden bestond. °
Mogelijk hebben beide soorten zelfs naast elkaar geleefd.
°
Zeven individuen …..In totaal hebben de ontdekkers skeletresten gevonden van zeven individuen van de Homo floresiensis.
°
Als eerste troffen de Australische onderzoekers een deel van een vrouwelijk skelet( “Flo” ) aan in een kalkstenen grot, waarvan er velen op Fores bestaan. In eerste instantie dachten de wetenschappers dat het om restanten van een kind ging, maar na bestudering van de schedel en het gebit, bleek dat het om een volwassen vrouw ging van een geheel nieuwe soort. De vrouw woog naar schatting 25 kg, was één meter lang en was vlak voor haar dood circa dertig jaar. Ze stierf zo’n 18.000 jaar geleden.
°
Na de vondst van de vrouw werden later resten van nog eens zes individuen ontdekt.
°
Intelligentie
°
Aan de hand van de vondsten concluderen de onderzoekers dat de Homo floresiensis gemiddeld niet langer werd dan één meter en dat de schedelomvang vergelijkbaar is met een pompelmoes De herseninhoud bedroeg gemiddeld zo’n 380 cc, vergelijkbaar met die van een chimpansee.
°
Die geringe inhoud zegt volgens de onderzoekers echter niets over de mate van intelligentie.
°
Zo staat vast dat deze kleine mensen vuur konden maken, stenen werktuigen gebruikten en dat ze bepaalde jachttechnieken moesten hanteren om onder meer op dwergolifanten en reusachtige hagedissen te kunnen jagen, die destijds op Flores voorkwamen.
°
Naast elkaar
°
Uit analyse van de skeletresten blijkt dat de jongste resten 13.000 jaar oud zijn en de oudste 95.000 jaar. Dat betekent dat de Homo floresiensis en de moderne mens, Homo sapiens, zo’n 30 tot 40.000 jaar naast elkaar hebben geleefd in Zuid-Oost-Azië.
°
Of dat echter ook op het eiland Flores is gebeurd, is niet bekend. De dwergmensen op Flores stierven vermoedelijk zo’n 12.000 jaar geleden plotsklaps uit door een zware vulkaanuitbarsting op het eiland, al zijn er geruchten dat ze nog veel langer hebben doorgeleefd.
°
Volgens legendes van de huidige inwoners van Flores leefden er vroeger dwergmensen die bekend staan als ‘Ebu Gogo’. Deze harige dwergen van één meter lang zouden nog hebben bestaan in de tijd dat de eerste Nederlandse handelsreizigers in de zestiende eeuw op Flores arriveerden.
°
Klein
°
Paleoantropologen denken dat de dwergmensen op Flores vele tienduizenden jaren een geïsoleerd bestaan hebben geleid en dat ze daardoor zo klein van stuk waren. “Wanneer soorten in isolatie leven kunnen ze in verschillende richtingen evolueren. Sommige worden groot andere juist klein,”aldus Henry Gee van het tijdschrift Nature waarin het nieuws over de nieuwe mensensoort naar buiten is gebracht.
°
De dwergmensen op Flores werden vermoedelijk steeds kleiner door het schaarse voedselaanbod. Vanwege hun geringe omvang worden de dwergen van Flores door sommige onderzoekers wel ‘Hobbits’ genoemd, naar de kleine mensachtige wezens in de films van Lord of the Rings.
°
4 miljoen jaar mens / Homo erectus ontfermt zich over een gewonde man.
The path Hayes took to reach her facial approximation.
°
Reconstruction: The Hobbit was only 1m tall and possessed “primitive” features
°
Isolement …….De Flores-mens stamt volgens de onderzoekers af van de homo erectus. De homo erectus wordt beschouwd als de voorloper van de moderne mens, de homo sapiens. De erectus verspreidde zich twee miljoen jaar geleden over Afrika en Azie en stierf vermoedelijk een half miljoen jaar geleden uit. De homo erectus, van wie de Flores-mens afstamt, was even lang als de moderne mens.
°
Maar er bestaan diverse voorbeelden van zoogdieren die krimpen bij de afwezigheid van natuurlijke vijanden. Volgens de onderzoekers is dit ook bij de Flores-mens het geval.
°
Een grote vulkaanuitbarsting maakte twaalfduizend jaar geleden vermoedelijk een einde aan het bestaan van de Flores-mens.
°
DNAVanwege de geringe ouderdom zijn de gevonden skeletten nog niet volledig gefossiliseerd. Daardoor hopen wetenschappers nog DNA uit de resten te kunnen traceren. Dat is bij Europese Neanderthalers van ongeveer dezelfde ouderdom ook gelukt.
°
DNA-onderzoek zou geheel nieuwe inzichten kunnen opleveren over de evolutie van de mensachtigen en hoe die zich over de wereld hebben verspreid.
°
De Australische onderzoekers, verbonden aan de universiteit van New England, zetten hun onderzoek voort op andere eilanden van Indonesië in de hoop nog meer nieuwe soorten dwergmensen te ontdekken.
Die ‘hobbit’van de Australische onderzoeker Mike Morwood en de zijnenis niets anders dan een soortpygmee, een dwergvorm van de moderne mens.
°
Deze dwerg leed aan microcephalie, een ziekte waarbij de hersenen zich minimaal ontwikkelen. Die ziekte komt ook tegenwoordig nog voor.
°
En de vroege mens leefde niet geïsoleerd op Flores, een voorwaarde voor verdwerging.
°
2007
°
Maar het Morwood-team sloeg diverse keren terug. Bijvoorbeeld, in februari 2007 ook in PNAS, beschreef het een vergelijking tussen de schedel van de H. floresiensis en schedels van negen lijders aan microcephalie en tien gezonde mensen.
°
Conclusie: de Floresmens leek in sommige opzichten op moderne mensen, maar andere kenmerken duiden op H. erectus en zelfs op Australopithecus, de aapmens-voorgangers van de Homo-soortenTot nu toe lijkt dit alles op een keurig wetenschappelijk debat.
°
Maar er is meer aan de hand.
°
De indonesqche paleoantropoloog (Tekeu ) Jacob bemoeilijkte vanaf het begin het werk van Morwood en de zijnen. Tegen hun zin nam hij de H. floresiensis-fossielen mee naar zijn hoofdkwartier in Jogjakarta om ze pas veel later (– beschadigd –) terug te geven.
°
Morwood maakte hij uit voor een soort ‘hobbit’…… En Indonesië sloot op zijn aanstoken de verdere toegang tot de fameuze grot, af .(zie hieronder –>Het TekeuJacobs schandaal) Indonesië geeft de grot echter weer vrij voor onderzoek, in 2007 . Dat is van groot belang, want er resten nog vele vragen over de hobbit van Flores. ° Zo’n vraag is bijvoorbeeld hoe de vroege mens het eiland heeft bereikt en of hij misschien al verdwergd was toen dat gebeurde. En de hamvraag natuurlijk: is de gevonden hobbit verdwergde regel of zieke uitzondering? Er is immers maar één schedel gevonden en weinig andere beenderen.
Het 18 duizend jaar oude skelet van een mini mensje, opgegraven op het Indonesische eiland Flores, behoort toe aan een nieuwe soort mens die nauw verwant is aan de Homo Sapiens. °
Sommige wetenschappers dachten dat het skelet die in 2003 is gevonden toebehoorde aan een pygmee of een mens met een abnormaal kleine schedel (microcephalic). Microcefalie is een afwijking van het centrale zenuwstelsel waarbij de schedelomvang te klein is. Het is meestal een aangeboren aandoening waardoor de hersenen zich niet goed ontwikkelen en klein blijven. Wetenschappers van de Florida State University concludeerde echter iets anders.
°
Aan de hand van een driedimensionale computer reconstructie kan afgeleid worden dat de hersenen misschien klein zij maar verder overeenkomt met die van normale mensen.
°
Volgens paleontologist Dean Falk betreft het hier geëvolueerde hersenen die optimaal gebruik maakt van de beperkte ruimte van de schedel.
°
Homo floresiensis (vernoemd naar de vindplaats Flores) was ongeveer 1 meter lang en veroorzaakte hevige discussies onder antropologen. Voorheen werd aangenomen dat na het uitsterven van de Neanderthaler (Homo Neanderthalensis) de Homo Sapiens de enige overgebleven mens was. De homo floresiensis, die tot 18.000 jaar geleden op het Indonesische eiland Flores rondliep, was nauwelijks één meter groot. Zijn hoofd was niet veel omvangrijker dan een volgroeide pompelmoes.
°
Een internationaal onderzoeksteam ontdekte nu dat zijn hersenstructuur sterke gelijkenissen vertoonde met die van de rechtop lopende homo erectus of op die van een minstens even sterk ontwikkelde australopithecus. De knaap had echter slechts eenderde van de hersenmassa van de moderne mens.
°
Dean Falk, paleoneuroloog aan de universiteit van Florida, bracht enkele kenmerken van de fossielen in verbinding met onze voorouder, de homo sapiens.
°Het shuine voorhoofd bijvoorbeeld. ,
,Het feit dat hij ongetwijfeld de zee moet zijn overgestoken om zich op het eiland Flores te vestigen en de vondst van afgevijlde werktuigen en sporen van een zelfgemaakt vuur in de buurt van de fossielresten wijzen erop dat hij echt niet van de domste was”, stelt Falk. ,,Een driedimensionaal model van de structuur van de hersenen toont een duidelijke zwelling van de voorste hersenkwabben. Nog tal van andere anatomische bijzonderheden hebben er ons van overtuigd dat hij sterke waarnemingskwaliteiten bezat.” Volgens Falk zijn er twee conclusies mogelijk. ,,Ofwel is de homo floresiensis nauw verwant met de homo erectus en kromp hij tot een dwerg uit voedselschaarste op het eiland, ofwel was er een tot nu toe onbekende voorvader van de homo erectus en de homo floresiensis die kleiner van lichaams- en hersenbouw uitviel.”
De ontdekking van een minimensensoort die tot 12.000 jaar geleden geleefd zou hebben, doet opnieuw de vraag rijzen naar hoe wij met andere mensensoorten omgingen. Want het is nog altijd niet duidelijk wat onze rol was bij de verdwijning van de neanderthaler. Het moeten vreemde momenten geweest zijn. Eerst het besef dat de piepkleine mensenschedel die je in je handen houdt, niet van een kind afkomstig kan zijn, omdat de schedelnaden dichtgegroeid zijn, en de tanden slijtagesporen vertonen – typisch voor volwassen schedels.
°
En vervolgens de wetenschap dat de schedel amper 18.000 jaar oud was. Dat is het nabije verleden, toen wij verondersteld werden al eventjes de enige mensensoort op aarde te zijn. Na de ontdekking van Homo floresiensis op het Indonesische eiland Flores, en de beschrijving ervan in het wetenschappelijke topvakblad Nature, zal ons inzicht in onszelf nooit meer hetzelfde zijn.
°
Het was al langer duidelijk dat de moderne mens (Homo sapiens) niet het resultaat was van een lineaire evolutie naar steeds complexere kenmerken die ons bewustzijn en zelfs zelfbewustzijn schonken – en de daaraan gekoppelde idee-fixe dat we iets uitzonderlijks zijn.Het inzicht groeit dat wij slechts een van de vele mensensoorten uitmaken, die ooit op de aarde rondscharrelden.
°
De deskundigen zijn er nog lang niet uit, maar momenteel circuleren er namen voor minstens veertien mensensoorten, en nog eens minstens zes onmiddellijke menselijke voorouders. Er moeten prehistorische tijden geweest zijn dat er meerdere mensensoorten tegelijk op aarde rondliepen, die misschien zelfs nauw contact met elkaar hadden, zoals nu in het tropische regenwoud, waar apen van verwante soorten samen optrekken in grote groepen.
°
De minimensjes van Flores illustreren daarenboven dat de mens nog altijd onderhevig was aan dezelfde evolutionaire mechanismen als de andere dieren. De wezentjes waren amper een meter groot met een gewicht van maximaal twintig kilogram – dat is vergelijkbaar met een kind van onze soort van drie jaar oud. Maar het waren geen dwergen, in de strikte betekenis van het woord, want die hebben verhoudingsgewijs alleen heel korte armpjes en beentjes, terwijl de nieuw ontdekte soort normaal geproportioneerdwas.
Het waren ook geen pygmeeën, want de herseninhoud van pygmeeen is vergelijkbaar met de onze, terwijl die van Homo floresiensis amper een kwart daarvan bedroeg.
°
Er wordt verondersteld dat de soort rechtstreeks van een andere mens afstamt, de Homo erectus, hoewel hij moderne trekken vertoont, zoals de totale afwezigheid van een uitstekende ‘snuit’ – de kleine australopitheken, die drie tot vijf miljoen jaar geleden aan de basis van de mensvorming stonden, hadden wel zo’n snuit.
°
Draken en mini-olifanten
°
De hobbits van Flores, zoals ze al gemeenzaam genoemd worden, zijn waarschijnlijk het gevolg van een evolutionaire aanpassing aan het leven op kleine eilanden, en, meer nog, op eilanden bedekt met tropisch regenwoud. Want daar zijn zo weinig calorieën te rapen dat individuen die kleiner zijn, méér overlevingskansen hebben dan andere. Wat klein blijven dus in de hand werkt.
°
De evolutie naar dwerggroei kan trouwens enorm snel gaan, ze kan zich in amper enkele duizenden jaren voltrekken.
°
De mensjes voedden zich onder meer met mini-olifanten, even groot als een pony, maar toch nog tot een ton zwaar, die eveneens van veel grotere soorten afstamden. Ze moesten wel voorzichtig blijven voor komodovaranen, echte draken, wat zou kunnen verklaren waarom ze verhoudingsgewijs iets langere armen hebben dan wij: zo konden ze gemakkelijker in de bomen vluchten als ze op zo’n beest botsten.
°
Er zijn ook aanwijzingen gevonden dat onze nieuwe familieleden hun voedsel kookten, dat ze samenwerkten bij de jacht en vrij gesofisticeerde werktuigen maakten, weliswaar aangepast aan hun beperkte lichaamsomvang, wat allemaal impliceert dat ze een gevorderde vorm van intelligentie hadden.
°
Er wordt zelfs verondersteld dat ze honderdduizenden jaren geleden met een soort boten op het eiland arriveerden. Dat zadelt de vorsers met een nieuw raadsel op. Als hun kleine herseninhoud hen er niet van weerhield om min of meer dezelfde creativiteit aan de dag te leggen als tijdsgenoten met grotere hersenen, moet het concept van de evolutie van intelligentie misschien bijgestuurd worden.
°
Het inzicht groeit namelijk dat intellect niet gekoppeld is aan het volume van de hersenen, maar aan de dichtheid van het netwerk van verbindingen die hersencellen met elkaar maken.
°
Er zouden dus al veel langer dan algemeen wordt aangenomen slimmeriken op aarde rondgelopen kunnen hebben. De vraag rijst ook wat er uiteindelijk met de mensjes is gebeurd. Het meest voor de hand liggende antwoord is dat ze zo’n 12.000 jaar geleden samen met onder meer de mini-olifanten weggevaagd werden door een enorme vulkaanuitbarsting. Maar bizar is dat er onder de huidige bevolking van het eiland een legende circuleert over de Ebu Gogo (letterlijk: ‘de grootmoeders die alles aten’), een stam piepkleine mensen waarvan de beschrijving akelig gedetailleerd is en bijna perfect overeenstemt met de fossiele vondsten van vorig jaar.
°
Die kabouters zouden tot ongeveer honderd jaar geleden geleefd hebben. Er worden nu expedities op het getouw gezet om in de laatste restanten van het regenwoud op Flores, en in grotten allerhande, naar sporen van die mythe te zoeken.
°
Een haar zou volstaan om er DNA uit te puren, en definitieve besluiten te kunnen trekken over de nieuwe mensensoort. De kans dat er DNA uit de slecht bewaarde fossielen gehaald kan worden, is voorlopig klein.
°
Maar als het waar is dat deze hobbits tot vrij recent overleefden, dan zijn wij pas nu als mens alleen op de wereld. Dan zijn wij nooit uniek geweest, hebben wij de aarde altijd met verwanten gedeeld. Wat de vraag doet rijzen hoe wij ons, als grote slimmeriken, ten opzichte van onze naaste verwanten gedroegen.
°
Als de manier waarop wij nu over andere rassen spreken, of waarop wij tot voor kort met exemplaren van andere rassen zeulden als curiosa, kan worden geëxtrapoleerd naar een andere mensensoort, moeten wij ons misschien al bij voorbaat meewarig op de borst slaan en mea culpaclaimen.
°
Zeker op eilanden hebben ontdekkingsreizigers en andere zwervers al menig diersoort de vernieling ingejaagd.Wat er zou gebeuren, mochten wetenschappers op een afgelegen Indonesisch eiland enkele overblijvers vinden van de kleine Homo floresiensis of een andere mensensoort. Zouden wij het respect kunnen opbrengen om die mensen in hun waardigheid te laten? Of zouden we ze, zoals zo dikwijls is gebeurd, naar onze hand willen zetten, ze willen ‘beschaven’, of als een toeristische attractie exploiteren? Gezond verstand is niet per definitie zaligmakend.
In kringen van antropologen en paleontologen woedt al een tijdje een heftig debat over de vraag wat er precies met de neanderthaler is gebeurd. Het is ondertussen, op basis van DNA-onderzoek, vrijwel zeker dat hij geen voorloper van ons was, en ook geen andere ondersoort van de moderne mens, maar een volwaardige soort: Homo neanderthalensis.
°
Die ontstond ongeveer 150.000 jaar geleden, en leefde tot 30.000 jaar geleden in dikwijls moeilijke omstandigheden (de ijstijden) in Europa en het Midden-Oosten, waar hij ongeveer 20.000 jaar lang de aanwezigheid van de moderne mens moest dulden. Hoewel de populatiedruk toen eindeloos veel kleiner was dan vandaag, want er waren toen nog lang niet zoveel mensen. Desalniettemin blijft de vraag waarom de neanderthaler zo plotseling van het toneel verdween. Het is snel duidelijk dat de algemene visie over het contact tussen beide mensensoorten in twee groepen uit elkaar valtl. Zij die ervan uitgaan dat er geen enkel genetisch contact was tussen neanderthaler en moderne mens, wat impliceert dat de neanderthaler om een of andere reden gewoon verdween.
°
En zij die aannemen dat de neanderthaler min of meer opging in de moderne mens, door succesvolle kruisingen, zodat wij zijn genetisch materiaal nog altijd gedeeltelijk meeslepen. Een tweede vraag is of neanderthalers intellectueel inferieur waren aan de moderne mens. En of ze bijgevolg in moeilijke omstandigheden rechtstreeks of onrechtstreeks door de nieuwkomers weggeconcurreerd kunnen zijn.
°
In vele kringen overheerst nog altijd de mening dat neanderthalers domme bruten waren, die op geen enkele manier konden wedijveren met de technisch verfijnde moderne mens, hoewel hun schedelinhoud lichtjes groter was dan de onze.
°
Dat wij als moderne mens systematisch neanderthalers zouden hebben achtervolgd om ze de kop in te slaan, wordt door bijna niemand voor realistisch gehouden. Hoewel, de Britse paleontoloog Ian Tattersall merkte terecht op dat ‘een periode van tienduizend jaar ruimschoots kan volstaan voor een genocide op een kleine, verspreide populatie van een aparte mensensoort’.
°
De fysieke verschillen tussen de neanderthaler en de eerste moderne Europeanen (de Cro-Magnons) zouden zo groot zijn geweest dat iedereen ze meteen zal hebben gezien. Tattersall gaat er ook van uit dat de neanderthaler de laatste overlever was van een aantal mensensoorten die nog vroeger in Europa ontstaan waren.
°
Europa zou zo’n miljoen jaar geleden gekoloniseerd zijn geweest door de Homo erectus: een soort die ongeveer 1,8 miljoen jaar geleden in Afrika ontstond en later uitzwierf over de oude wereld. Maar omdat de mensen toen slechts in kleine gemeenschappen leefden, die zich regelmatig aanpasten aan lokale klimatologische en andere omstandigheden, die rondstruinden in territoria met een straal van maximaal 80 kilometer, en die soms door landschappelijke barri챔res geen enkel contact hadden met elkaar, zou er regelmatig een soort ‘adaptieve radiatie’ zijn opgetreden: een aanpassing aan specifieke omstandigheden die tot de vorming van een nieuwe soort kon leiden. Tattersall is een voorstander van de stelling dat er waarschijnlijk veel meer mensensoorten zijn geweest dan wij bereid zijn aan te nemen – hij zal ongetwijfeld verheugd zijn met de ontdekking van de hobbits op Flores. ‘Er zijn verschillende manieren om mens te zijn’, stelde hij tijdens zijn tussenkomsten. ‘Diversiteit speelt op vele plaatsen in het dierenrijk een cruciale rol. Toch blijft de neanderthaler in de hoofden van velen nog altijd niet passen in ons concept van menszijn.’
°
Parels van tanden
°
Het is duidelijk dat de neanderthaler al werktuigen en andere gebruiksvoorwerpen (zoals kledij) maakte voor hij in contact kwam met de moderne mens. De vraag blijft echter in welke mate hij primitiever was dan de moderne mens, en eventueel dingen van hem afkeek. Misschien was hij in staat om onafhankelijk innovaties door te voeren. Een kwestie die tot verhitte discussies leidde, en die de Franse paleontoloog Jean-Jacques Hublin deed uitroepen:
‘ We hebben de neanderthaler lang onterecht als een domme bruut beschouwd, maar nu vinden sommigen blijkbaar dat we hem helemaal moeten rehabiliteren, dat we hem zoveel mogelijk op onszelf moeten laten lijken, wat misschien wel politiek correct is, maar in ieder geval niet gesteund wordt door onze wetenschappelijke bevindingen. En wat is er in godsnaam mis met niet helemaal een moderne mens te zijn?’
°
Zelfs in discussies over onze voorouders zijn verwijten van racisme nooit ver weg. Hublins landgenoot Francesco D’Errico is de voornaamste verdediger van de hypothese dat de neanderthaler, onafhankelijk van de moderne mens, een eigen cultuur ontwikkelde, dat beide soorten elkaars culturele equivalenten waren:
‘De neanderthaler bewerkte dierenhuiden voor hij met de moderne mens in contact kwam, hoewel hij daarbij misschien geen echte naalden hanteerde. Net als moderne mensen maakten neanderthalers kralen, maar zij gebruikten daarvoor vooral tanden waar ze een gaatje in boorden, terwijl moderne mensen eerder stukjes been en schelp gebruikten. Verschillende methodes dus.’
D’Errico somde nog een aantal vaststellingen op om de overtuiging onderuit te halen dat wij, moderne mensen, de eersten waren om een vorm van cultuur te ontwikkelen.
°
Zo zijn er méér graven van neanderthalers gevonden dan van prehistorische moderne mensen.
‘In ons modern zijn kunnen we mijns inziens een deel van de erfenis van de neanderthaler terugvinden’,
besloot D’Errico zijn controversieele, maar met veel gegevens gelardeerde visie.
°
De Brit Paul Mellars stelde vast dat werktuigen in Europa sneller evolueerden dan in Afrika, en vroeg zich af waarom dat zo geweest zou zijn:
‘Het is misschien toeval, maar de snelste culturele explosie vond zo’n 35.000 tot 40.000 jaar geleden plaats, op het hoogtepunt van het contact tussen neanderthalers en moderne mensen. Het was ook de tijd van de opkomst van het symbolisme in de cultuur, wat ik als een vorm van communicatie interpreteer. Ik denk dus dat de neanderthaler over een primitieve taal beschikte, hoewel we daar weinig tot niets over weten.’
Mellars analyseerde ook klimaatgegevens uit het Europa van die tijd, en kwam tot de vaststelling dat het toen lange tijd zo koud was dat de neanderthalers ongetwijfeld zuidwaarts waren gemigreerd, waardoor de contacten met de uit het oosten gekomen moderne mensen frequenter werden.
°
‘Misschien versterkten die frequente contacten de noodzaak om een eigen identiteit te creëren, wat de ontwikkeling van symboliek zou kunnen verklaren. We weten overigens uit historische gegevens over de eerste contacten tussen blanken en indianen in Noord-Amerika dat de uitwisseling in twee richtingen gebeurde. Waarom zou dat dan in de prehistorie niet het geval zijn geweest?’
Een tijdmachine
°
Het klimaat speelt steeds meer een sleutelrol in verklaringen over de verdwijning van de neanderthalers. Geoloog Frans Gullentops van de Katholieke Universiteit Leuven gaf in Tongeren enkele voorbeelden van het uitzicht van het Vlaamse landschap in de prehistorie, zoals de Maas die meer dan een kilometer breed was en in een alluviale vlakte afgeboord met zandduinen vloeide, of de Dijle die in sommige periodes over een ijslaag van meer dan 15 meter dik vloeide, hoewel Vlaanderen nooit een permafrost, een permanente ijsbedekking, kende. In de zomer was er altijd genoeg zon om de bovenlaag te ontdooien en in een dikke modderlaag te veranderen.
°
Thijs van Kolfschoten van de Universiteit Leiden bestudeert de prehistorische fauna in onze streken. In alle onderzochte families verdwenen er regelmatig soorten, of werden soorten vervangen door andere. Dat gebeurde in families zo divers als vliegende eekhoorns, woelmuizen, tapirs, mammoeten en neushoornen. Er waren ooit zelfs nijlpaarden in Europa.
°
‘Niet alleen nu is er een grote druk op het milieu’, stelde van Kolfschoten. ‘Uit onze gegevens blijkt dat ijstijden aanleiding geven tot een veel snellere evolutie van soorten dan meer gematigde omstandigheden.’
°
Impliciet bracht van Kolfschoten de boodschap:
°
als vele andere dieren zoveel veranderingen ondergingen, waarom zou dat dan niet voor mensen het geval zijn geweest?
°
De neanderthaler ontstond waarschijnlijk in uitgestrekte bosgebieden, maar zou zich toch goed aan harde leefomstandigheden hebben aangepast, want zelfs in de ijsperiodes kwamen er neanderthalers voor tot tegen de Baltische Zee.
‘De neanderthaler floreerde vooral op steppes, waar een ongelooflijk groot aantal dieren leefde’, aldus van Kolfschoten.
°
De Britse wereldexpert inzake de neanderthaler Chris Stringer vatte zijn visie over de verdwijning van de soort als volgt samen:
‘Ik ben van mening dat de neanderthaler gewoon pech heeft gehad. Net op het ogenblik dat de contacten met de moderne mens intensifieerden, bereikten de ijstijden een hoogtepunt. Dat leidde tot een verhoogde competitie in de weinige toevluchtsoorden waar beide soorten samengedreven werden. Als de moderne mens er toen niet was geweest, had de neanderthaler dat misschien overleefd. Of als het toen niet zo koud was geweest, hadden wij nu misschien nog altijd de aarde met hem gedeeld.‘
tonen aan dat de Floresmens geen ‘zieke’ Homo sapiens was.
°
Er lijkt stilaan een einde te komen aan het wetenschappelijke debat over de plaats die de Floresmens toekomt in de stamboom van de mens.
°
De bewijzen stapelen zich (lichtjes) op dat de acht skeletten die in 2003 in de Liang Bua-grot op het Indonesische eiland Flores werden gevonden, wel degelijk tot een aparte mensensoort moeten worden gerekend: Homo floresiensis, die tot 18.000 jaar geleden – en misschien tot veel later – op het eiland leefde.
°
In Nature staan twee nieuwe artikels waarin wordt aangetoond dat het om een vroege afsplitsing gaat van Homo erectus, en dat de dwerggestalte een gevolg is van de evolutie op het eiland.
°
Antropologen uit het andere kamp geloven dat de Floresmens (door zijn dwerggroei ook wel ‘hobbit’ genoemd) een zieke variant was van de moderne mens Homo sapiens. De hobbits zouden geleden hebben aan microcefalie, maar konden wel stenen gereedschap maken (dit werd ook gevonden op Flores).
°
Een Amerikaans team paleoantropologen van Stony Brook University in New York onderzocht enkele voetbeentjes van een van de acht skeletten. De voet van de hobbit leek in één opzicht heel menselijk: een grote teen parallel aan de andere tenen en gewrichten die de tenen doet uitrekken wanneer alle gewicht op de voeten komt te rusten.
°
Maar de voet lijkt ook op die van een aap: een ‘grote’ teen die eigenlijk heel is en de andere tenen lang en gekromd. Omdat het onwaarschijnlijk is dat de Floresmens na zich af te splitsen van de moderne mens primitiever is geworden, moet hij zich dus veel vroeger hebben afgesplitst, waarschijnlijk van Homo erectus.
°
Britse wetenschappers van het Natural History Museum in Londen deden onderzoek naar oude nijlpaardfossielen in Madagaskar: niet direct iets wat je in verband zou brengen met de Floresmens. Maar ze vergeleken de fossielen grondig met vondsten van op het Afrikaanse vasteland (van voorouders van de Madagaskische nijlpaarden).
°
De uitgestorven dwergnijlpaarden op het eiland bezaten veel kleinere hersenen dan hun verre voorouders op het vasteland, waarschijnlijk het resultaat van op een – weliswaar groot – eiland te leven. Diersoorten evolueren doorgaans naar kleinere afmetingen wanneer ze op een geïsoleerd eiland terechtkomen.
°
(sst) Groot en klein “We weten dat dieren zowel in reuzen- als in mini-uitvoering kunnen voorkomen.
°
Klein
°
Henry Ghee : “Dwergherten en ook minimammoeten hebben bestaan, dus een dwergmens behoorde ook tot de mogelijkheden. Alleen werd er nog nooit een bewijs van zijn bestaan gevonden, hij leefde alleen in legenden en sprookjes. Maar nu het skelet van de homo floresiensis is gevonden, een harige mens die een meter groot is, lijkt het me waarschijnlijk dat we nog andere skeletten van dwergmensen zullen terugvinden over de hele wereld.
Ze zijn waarschijnlijk uitgestorven, maar er blijft een kans bestaan dat ze nog ergens rondlopen op aarde. We ontdekken nog steeds nieuwe soorten grote zoogdieren. Ik schat de kans dat we een levende mini mens vinden niet kleiner dan de kans op de ontdekking van een nieuw soort antilope, en dat is al gebeurd.” De kleine harige dwergmens kreeg meteen ‘de hobbit’ als bijnaam.
Hoe kleiner het dier, hoe groter de kans dat het een pels heeft en behaard is. Een olifant heeft geen pels, een konijn wel. Dat heeft alles te maken met warmteregeling. Een klein dier verliest meer warmte dan het kan opwekken.
Dus heeft het een pels, veren of een behaard lichaam nodig om zijn warmte vast te houden.
°
Grotere dieren zijn beter in staat om warmte op te wekken, hun probleem is dan weer de overtollige warmte kwijt te raken. Ze hebben meer binnenkant dan buitenkant, en daarom is het moeilijker om de overtollige warmte kwijt te spelen. Een pels kunnen ze missen als kiespijn. Een olifant heeft dan ook helemaal geen pels, maar twee heel grote huidflappen als oren, zodat er toch meer buitenkant is om zijn grote binnenkant te helpen afkoelen.”
Dwergvormen komen vooral voor op eilanden.
“Hoe groter een dier is, hoe groter het territorium dat het nodig heeft om zich te kunnen voeden. Als een dier op een eiland terechtkomt, waar er dus maar een beperkte ruimte beschikbaar is, is het beter om naar een kleiner formaat te evolueren.
Als het kleiner is, vindt het makkelijker eten, heeft het minder ruimte nodig en kan het met meer soortgenoten op minder oppervlakte samenleven. (zie ook Updates onderaan)
Er zijn zoveel voorbeelden van dieren die op eilanden tot een dwergvorm evolueren. Er is het dwerghert dat op de Kanaaleilanden leefde, de miniolifant die vroeger op het eiland Malta rondzwierf en vroeger kwam er ook een mammoet zo klein als een pony voor op Wrangeleiland.
Het is dus geen toeval dat de dwergmens op het Indonesische eiland Flores is ontdekt.
“Klein zijn heeft dus voordelen, maar het nadeel is dat kleinere dieren minder lang leven. Ze hebben een snellere stofwisseling en gaan dus sneller dood. Ter compensatie planten ze zich ook sneller voort en hebben ze meer nakomelingen.”
Dieren met uitwendig skelet zijn echter altijd klein
°
De grootste spin ter wereld is de vogeletende Goliathspin uit Zuid-Amerika. Als je haar poten erbij neemt, is ze zo groot als het bord waaruit je eet. Haar lijf is echter niet groter dan een briefje van 50 euro.
°
Een spin die twee dwergen kan verpletteren onder haar gewicht, kan niet bestaan. Het probleem is dat een spin geen skelet heeft. Het harde materiaal waar bij zoogdieren, vogels en reptielen de botten van gemaakt zijn, zit bij spinnen aan de buitenkant. Ze hebben geen sterke botten en een kwetsbare huid, maar een hard pantser van chitin dat een kwetsbare massa aan de binnenkant beschermt. De enige manier om groter te worden voor spinnen is hun pantser afwerpen, zichzelf groter maken en dan een nieuw pantser laten groeien. Het probleem is dat ze zonder schild bijzonder kwetsbaar zijn en hun eigen gewicht niet eens zouden kunnen dragen. Vandaar dat reuzenspinnen niet kunnen bestaan.
°
NOTA
°
Natuurlijk bestonden er vroeger “reuzeninsecten “ dat heeft dan weer te maken met de zuurstofrijke atmosfeer —> Insekten ademen door tracheeen —> dat zijn porien die in het lichaam de zuurstof inbrengen door eenvoudige verbinding met de buitenwereld … Wanneer de lichamen te groot zouden worden kan de benodigde zuurstof niet meer zo gemakkelijk alle delen van het lichaam bereiken … het is het zuurstof-gehalte van hun omgeving die hun grote beperkt …
°
Reuzengroei
°
Dus alleen zoogdieren en reptielen kunnen reuzen worden?
“Reptielen zijn de echte reuzen. De dinosaurussen zijn de grootste dieren die op aarde hebben rondgelopen, ze wogen tot 80 ton.
Dat reptielen het grootst kunnen worden is te danken aan hun botten, die lichter zijn dan die van zoogdieren.
Daardoor waren ze in staat ondanks hun omvang toch actief en snel te blijven. Een tweede voordeel van de dino’s was dat ze eieren legden en dus niet zoals zoogdieren grote en zware embryo’s met zich mee moesten dragen.
*Het feit dat het brein van de hobbit zo klein is, zegt niet zo veel over zijn intellectuele vermogens, maar meer over efficiëncy en aanpassing aan een kleiner lichaamsvolume. De hobbit heeft qua intelligentie ws niet ondergedaan voor homo erectus. * Het is op een eiland (en uitgaande van een grote soort als stamvader/ en zeker bij zoogdieren ) voordelig om dwerggroei te ontwikkelen . =men dient minder voedsel te bemachtigen Vooral grote hersenen zijn een energieverslinder *natuurlijk is er een limiet aan het verkleinen : immers , wordt het(zoog) dier te klein dan kan het moeilijk zijn lichaamswarmte behouden wat dan weer moet worden opgelost door meer voedsel te verorberen …
°
Uiteraard veroorlooft een tropische omgeving een verschuiving van die limiet naar beneden …. ( bv spitmuizen moeten tot 3X hun lichaamsgewicht/per etmaal , verorberen om in leven te blijven )
°
* dieren afstammend van kleine soorten ( bijvoorbeeld muizen en ratten ) zullen op eilanden groter worden ( ook ) omdat ze dan minder moeten eten dan hun kleinere voorouders ; Dat is zeker het geval wanneer er geen specifieke predatoren aanwezig zijn….De grotere exemplaren zullen bovendien beter kunnen concuren om voedsel met hun kleinere soortgenoten,terwijl ze er minder van nodig zullen hebben
°
*alles draait dus rond de optimale lichaamsgrote bij – een schaars voedselaanbod– het heersende klimaat– De aan(af)wezigheid van predatoren tengevolgen van de geografische isolatie Reuzengroei is trouwens een normaal verschijnsel bij koud klimaat—>poolstreken
°
Het kleinste (land) zoogdier, de http://nl.wikipedia.org/wiki/Wimperspitsmuis , is trouwens niet aanwezig in NW europa en de poolstreken Hoe noordelijker hoe groter de soorten worden
°
David KeysWETENSCHAPPERS ONTDEKKEN UITZONDERLIJK BEWIJS VAN ‘UITGESTORVEN’ NEVEN VAN HOMO SAPIENS
Homo floresiensis alongside Homo sapiens. The new species of human’s adult size was about that of a three-year-old modern-human child. The skull of H. floresienses was the size of a grapefruit
Photograph courtesy Peter Brown/Nature
This grapefruit-size Homo floresiensis skull is apparently from a 30-year-old female who lived 18,000 years ago on Flores, an island in Indonesia. The small brain suggests that the new human species is not a pygmy Homo sapiens but rather a descendant of Homo erectus. Photograph courtesy Peter Brown/Nature
Het pas ontdekte beendermateriaal van Flores, werd gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature, en zou ( werd ook eerst verondersteld ) afkomstig kunnen zijn van een soort die zich 3 miljoen jaar geleden afsplitste van de (?) Australopithecus (onze verre voorouder) of, waarschijnlijker, van een soort die afstamt van een vroege vorm van een latere voorouder, de Homo erectus.
“De vondst van het beendermateriaal is een grote verrassing omdat hominiden met die lichaamslengte en herseninhoud 3 miljoen jaar geleden uitgestorven zouden zijn”,
zegt Peter Brown, fysisch antropoloog aan de universiteit van New England en medewerker van de opgraving.
°
ONTDEKKING en aankondiging eerste VERSLAG
°
In september 2003 ontdekten Australische en Indonesische onderzoekers de resten van een tot nu toe onbekende mensensoort in een kalkgrot (Liang Bua grot )op het Indonesische eiland Flores. Ruim een jaar later, eind oktober 2004 publiceerden zij hun onderzoek in het Amerikaanse tijdschrift Nature
The remains of three-foot-tall humans are discovered on a remote Indonesian island.
Compare the Brains
Contrast the shape and size of a Homo floresiensis brain with a chimp’s and a modern human’s.
Jared Diamond Interview
The evolutionary biologist explains why the little people shrunk, how they got to Flores, and more.
Ask the Expert
Bert Roberts of Australia’s University of Wollongong answers your questions about Homo floresiensis and his experience as part of the team that discovered its remains.
Ondertussen is er grote beroering rond deze vondsten onstaan = vooral door het ingrijpen van de Indonische paleantropoloog Tekeu Jacobs , die heeft voorgesteld dat de homo floresensies alleen maar een ” dwergras is van homo sapiens “
°
Overigens krijgt Tekeu jacobs steun van de aanhangers van
de multi-regionale theorie die stelt dat de homo sapiens multiregionaal verschillende keren uit homo erectus is onstaan en niet is geevolueerd uit de afrikaanse erectus zoals de out of africa 2 theorie stelt …
°
Het is echter veel kwalijker dat Jacobs zich de fossiellen heeft toege-eigend … Hij heeft ondertussen wel beloofd dat hij ze terug zal vrijgeven , maar dat is dus nog altijd niet gebeurt ….
°
De oervervelende menselijke( en soms schurk-achtige ) kantjes van sommige opportunistische wetenschappertjes
°
Teuku Jacobs , blijkt een al even venijnig soort mens en intrigant als wijlen Richard Owens die indertijd de ontdekker van de Dino’s , in de grond stampte en vervolgens de verdere “eer” voor zichzelf behield ….Dat is niets nieuw ; Bovendien ook sommige kernfysici verkopen wel eens “atoomtechnologie ” om een grijpstuiver te bemachtigen of om hun ” land ” te dienen ..
O, nee. Het belangrijkste mensenfossiel van de laatste tientallen jaren is in handen gekomen van het grootste enfant terrible van de paleoantropologie. De 73-jarige Indonesiër Teuku Jacob van de Universiteit van Gadjah Mada staat erom bekend dat hij nooit fossielen afstaat voor onderzoek.
°
Bovendien is Jacob een felle nationalist met een bloedhekel aan Amerikanen en onderzoekers die niet ‘geïnteresseerd zijn in onze jonge natie’, zoals hij eens zei tegen het blad Science
°
( Noot ;
“De enige nieuwe dwergen zijn die australiers ” zei teuku aan de telefoon … Ook de indonesische archeologen die met de australiers meewerkten kregen een veeg uit de pan —>” die doen het alleen maar om subsidies los te krijgen .” )
En nu heeft Jacob de fossiele botten opgeëist van de ‘floresmens’, een één meter hoge dwerg die achttienduizend jaar geleden moet hebben geleefd in Indonesië.
°
( Noot :
Bovendien wil hij de site als zijn exclusief jachtterrein erkend zien … en eist hij alle vondsten die nog (eventueel ) kunnen worden gedaan op …)
°
De vondst geeft aan dat er kort geleden nog méérdere mensensoorten op aarde rondliepen.
Maar Jacob gelooft daar niets van. Misschien was de floresmens wel een gewone Homo sapiens die leidde aan een of andere dwergziekte,( nota van mij ; microcephalie dacht ik ? ) meent hij.
°
Bovendien ;
°
Op Flores doen nog steeds verhalen de ronde over een volk van dwergen dat tot voor kort in de bossen leefde.
Jacob, overigens een leerling van de Nederlandse antropoloog
Gustav von Koenigswald (1902-1977), heeft aangekondigd nu zelf de opgraving over te nemen.
°
Andere paleoantropologen reageren ontzet en klagen in Science dat ze ‘uiterst ongelukkig’ zijn met de ontwikkeling. “Ik betwijfel dat het materiaal ooit nog bestudeerd zal worden,” sombert Peter Brown, de Australische onderzoeker die de ‘hobbitmens’ aan het licht bracht..
Een ondersoort( = ras ? ) die door een “proces van verkleining” (???)is gegaan ….
Met genetische verschillen als gevolg veronderstel ik ….
°
Waarschijnlijk(?) gaat teuku Jacob , enig DNA vinden op de fossielen in zijn bezit ?
°
Heilaas zal niemand deze resultaten en research kunnen kontroleren of nagaan of overdoen —> de “hobbit ” zit immers achter slot en grendel ( De schedel werd uiteindelijk terug vrij gegeven , maar was ernstig beschadigd
…. Jacob claims the remains really belong to modern humans suffering from microcephaly which shrank their brains to the size of a chimpanzee’s.
‘It is known that many people on Flores suffered from this out-of-the-ordinary pathology but it was not the whole population,’ he said.
But Stringer said that, while sufferers of microcephaly have small brain cases, their jaws, chins and pelvis bones are of normal dimensions.
‘Everything that was found of Homo floriensis was diminutive, so I don’t see how you can substantiate the claim that these were modern little people with one particular condition. Also, the chin is that of a very primitive hominid, not a modern human. I firmly believe Brown has made a superb discovery on Flores.’
Zie verder over deze affaire en andere pop- discussies over de “hobbit “
Het lopende ” homo floresiensis ” onderzoek in 2005
°
Er was nog lang geen uitsluitsel over de positie van de ” hobbit ” : maar de hypothese dat het om een aparte mensensoort gaat en niet om een Homo sap -ras , scheen ( tot nu toe ) de meeste argumenten en bewijsstukken te kunnen voorleggen …. waaronder weer deze nieuwste studies ( na een lange periode van stilte )
” ….In this week’s issue of Nature, the scientists describe bones from nine individuals from the Liang Bua cave. Some of the bones–parts of the right arm and jaw–belong to an individual. Other leg bones, shoulder bones, and various bits of fingers and toes come from other levels in the cave. They were laid down in the cave over thousands of years, the youngest being just 12,000 years old–around the time when our ancestors were inventing agriculture….”
°
” De Morgen ” geeft het volgende signalement
°
Recente ontdekkingen bevestigen het bestaan van ‘hobbits’, de kleine mensensoort die op het Indonesische eiland Flores geleefd heeft.
°
Meer nog, enkele van de beenderen van negen specimen van de Homo floresienses, zoals de soort officieel heet, die nu teruggevonden zijn, zijn ‘amper’ 12.000 jaar oud.
°
Dat betekent meteen dat de kleine mensjes, die amper een meter lang werden, nog recenter op aarde rondgelopen zouden hebben dan tot nu toe aangenomen werd.
°
Enkele jaren ( de ontdekking werd bekend gemaakt eind 2004 ) terug ontdekte een team van archeologen restanten van enkele kleine mensen in grotten op Flores. Na onderzoek bleken de beenderen een goede 18.000 jaar oud te zijn. De hobbits leefden met andere woorden nog op het moment dat de Homo sapiens al bestond. Een revolutionaire ontdekking die veel wetenschappers als flauwekul afdeden. Zij geloofden hoogstens dat het team onder leiding van Michael Morwoord van de Australische Universiteit van New England schedels teruggevonden had vanvertegenwoordigers van Homo sapiens die een vorm van dwerggroei hadden.
°
Maar de pas ontdekte botten tonen aan dat dat niet kan, zo beweert Morwood in de recentste Nature.
°
Bij de botten waren onder meer armen van een eerder teruggevonden skelet en een onderkaak. …. en de botresten oorspronkelijk van vier tot zes maar nu van minstens negen andere individuen De “nieuw ” ontdekte botten en de onderkaak tonen, net als alle andere vondsten, aan dat er geen sprake is van verkeerde proporties.
°
Hoofd, armen, benen en bekken zijn perfect geproportioneerd. Bij dwerggroei zou er wél disproportionisme zijn .
°
= Pygmee-groei/anatomie bij mensen ; …de pygmee-rassen bij homo sapiens hebben dezelfde schedelinhoud als de “normale” mensen : pygmeen hebben dus (proportioneel gezien nogal grote hoofden…
°
Bij homo floreseisnsis is dat niet het geval … Dat de oorspronkelijke vondst een pathologische vorm zou zijn ( een microcephaal met zeer kleine herseninhoud ) werd al vroeger afgewezen ( schedel-scans ) maar is nu door de vondst van de tweede onderkaak definitief naar het rijk der fabelen verhuist ….
°
Morwood en zijn team krijgt ook stilaan meer inzicht in hoe de hobbits geleefd zouden hebben. En het blijken behoorlijke Bourgondiërs geweest te zijn. In de grotten werden resten teruggevonden van onder meer een stegadon, een uitgestorven soort miniolifanten ter grootte van een pony, ratten, komodovaranen en vleermuizen. Op verschillende botten waren inkervingen te zien, andere waren ooit gekookt, wat erop wijst dat de Homo floresienses zowel slager als kok was.
°
De nieuwe ontdekkingen overtuigen echter niet alle sceptici. Sommigen blijven ervan overtuigd dat het hier NIET om een nieuwe mensensoort gaat maar wel om een afwijkende stam ( ras ) die zijn kleine gestalte overgehouden heeft aan het feit dat ze generatie na generatie in moeilijke omstandigheden op een eiland gewoond hebben….Maar deze laatste positie wordt stilaan onhoudbaar : tenzij er opzienbarende antropologische ontdekkingen worden gedaan en /of er een nieuw”levend ” mensenras wordt ontdekt …
The key conclusion of the paper is that these fossils look a lot like the original Hobbit bones reported last year. The new jaw, for example, has the same peculiar roots on its teeth as the old one, and both also lack a chin.If the original Hobbit was just a pathological human, the authors argue, then all of these new individuals would have to be pathological too.
°
(Persbericht) Palaeontologists digging on the remote Indonesian island of Flores have turned up more bones of Homo floresiensis – the tiny hominin species unveiled last October ( 2004 ) in Nature
°
Anthropology: [1] Return of the hobbits (pp 1012-1017; N&V) For immediate release ……
°
The new findings include another jaw bone, and the right arm belonging to the owner of the original skull found previously. in 2004 The bones provide further evidence that H. floresiensis was indeed a naturally tiny species, rather than suffering from an abnormally small brain size, reports the team, led by Michael Morwood. What’s more, dating of the remains shows that they were present on the island as recently as 12,000 years ago. H. floresiensis may also have been a proficient chef, the researchers add. Other remains found at the site showed that they butchered a small elephant-like species called Stegodon, and that they had mastered the use of fire. Harvard anthropologist Daniel Lieberman puts the findings in context in an accompanying News and Views article.
°
CONTACT Mike Morwood (University of New England, Armidale, Australia) Tel: +61 2 67 73 2357, E-mail mmorwood@pobox.une.edu.au
°
Peter Brown co-author (University New England, Armidale, Australia) Tel: + 61 2 67733064, E-mail pbrown3@pobox.une.edu.au
°
Richard ‘Bert’ Roberts – co-author (University of Wollongong, NSW, Australia) Tel: +61 2 4221 5319, E-mail rgrob@uow.edu.au
Occlusal and lateral views of mandibles of and LB6/1 (ref. Morwood et al, 2005. “Further evidence for small-bodied hominins from the Late Pleistocene of Flores, Indonesia”. Nature, 437/13:1012-1017).
°
Unlike modern humans, H. floresiensis has little in the way of a chin
Daniel Lieberman, of Harvard University in Massachusetts, US, said further discoveries on the island would help settle the issues.
“If the island-dwarfing hypothesis is correct, then the island’s earliest inhabitants should be larger than the Liang Bua fossils; and if dwarfing occurred gradually, then it might even be possible to find fossils intermediate in size and shape between H. floresiensis and its ancestor,” He wrote in a commentary in Nature. “More evidence on when Homo sapiens first arrived on Flores is also needed. http://www.andaman.org/BOOK/chapter49/text49.htm “Further evidence for small-bodied hominins from the Late Pleistocene of Flores, Indonesia” by M. J. Morwood, P. Brown, Jatmiko, T. Sutikna, E. Wahyu Saptomo, K. E. Westaway, Rokus Awe Due, R. G. Roberts, T. Maeda, S. Wasisto and T. Djubiantono Nature 437, 1012-1017 (13 October 2005) doi: 10.1038/nature04022
Peter Brown, says critics should answer why
“to point you at a human mandible with the same features as those from Liang Bua. Claiming that they have the same features as small local people ( Note ; a subspecies of the homo sapiens)is simply untrue.”
And the fact that these fossils span 80,000 years makes it even harder to hold the pathology argument. According to Harvard’s Daniel Lieberman this pattern refutes the aberrant dwarf argument, which now “strains credulity,” as he writes in an accompany commentary.
°
Vuile truuks en politiek gekonkel
°
—> De grootste moeilijkheid is tot nu toe het verbod de opgravingen verder te laten gaan omdat de indonesische ” vandaal en jaloerse ijdeltuit ” prof . Tekeu Jacobs , zijn veto heeft gesteld en wel in zijn functie van officieel ambtenaar van de indonesische regering in deze zaken ….
°
Hij claimt ook de overdracht van alle nieuwe vindsten om ze in zijn kluis te kunnen opbergen (en te “behandelen ” zoals reeds is gebleken ) Deze antropoloog is trouwens ook de bron van de pygmee-ras theorie …. Misschien zal binnenkort DNA orderzoek (en andere vergelijkingen ) de knoop doorhakken ?
°
Het verhaal wordt in elk geval vervolgd …En misschien worden er nog meer botten gevonden ?
of zelfs nog andere “dwerg-soorten ” op andere eilanden ?
….. the(damaged ) bones of Flo … The original Homo floresiensis, aka the Hobbits, have at last been returned to the team that originally discovered them….
°
CREATIONISTEN BLABLA Niks nieuws, weer dezelfde oude lulsmoesjes.
°
Het is een hoax, of een homo sapiens met een afwijking, of satan probeert ons te misleiden,de dateertechnieken deugenniet, etc
Het volgende kan onomstotelijk observeer en meetbaar worden vastgesteld: 1. Een wezen, Floresiensis, die vuur maakte, zijn doden begroef, op twee benen liep en gebruik maakte van stenen werktiuigen. Een wezen (soort) die pas recent uitgestorven is en die een anatomische fysiologie heeft die tussen de mens staat en een een ander tweebenig wezen, die inderdaad ouder gedateerd is, genaamd Homo habilis (of mogelijk Homo erectus).
°
2. In het tweede artikel is geobserveerd,/ vastgesteld dat apen, met name chimpanzees, ook gebruik maken van werktuigen. Nu was dit allang een bekend feit maar wat nieuw is in deze is dat chimpanzees ook redelijk geavanceerde wapens zoals speren maken. Dit vereist procedurematige handelingen waar over nagedacht moet worden!
°
3. Deze twee recente ontdekkingen volgen een ander, maar iets ouder, recent observeerbaar en gemeten feit op, namelijk het feit dat de Neanderthaler geen direkte voorouder is van Homo Sapiens (gemeten m.b.v. het mitchondriaal DNA, zie o.a.: http://www.pbs.org/wgbh/nova/neanderthals/mtdna.html).
°
4. Creationisten die blijven vasthouden aan de hypothese van microcephalie moeten maar eens verklaren waarom deze microcephalie patiënten een normaal gevormde hersenschorsstructuur habben, zij het ongeveer 3 a 4 keer zo klein dan de moderne mens.
°
Ik ben benieuwd hoe creationisten zich hier nu uit proberen te kletsen! Feiten die wederom specifiek de menselijke afstamming bevestigen en in het algemeen weer de evolutietheorie bevestigen…zoals elk wetenschappelijk meetbaar en observeerbaar feit in overeenstemming is met de evolutietheorie. Dit alles natuurlijk los van andere wetenschappelijk meetbare feiten die allang bevestigd hadden dat de mens en de primaat een gemeenschappelijke voorouder delen. Sterker nog! De mens is een primaat! En al weigert een creationist te accepteren dat een mens ook een primaat is dan nog moet hij 3 mensen-soorten verklaren die in het recente verleden tegelijkertijd naast elkaar bestaan hebben (Neanderthales, Floresiensis en Sapiens).
°
Het probleen voor creationisten is deze, ze moeten of: 1. Accepteren dat er in één tijdsperiode minstens 3 menselijke rassen waren…wat niet in overeenstemming is met de Bijbel! 2. Of ze moeten stellen dat de Neaderthaler en Floresiensis niet tot het menselijke ras behoren…
°
het probleem met dit laatste is dat als ze van deze stellingsname uitgaan dat ze impliciet soortvorming erkennen en dus een gezamelijke afstamming!
–
3. Als laatste ‘redmiddel’ kunnen ze nog verklaren dat God niet één klei-hoopje had maar drie, waar hij pats boem de mensachtigen uit sculpteerde! Waarvan één de belangrijkste klei-hoop was, onze Adam, en hij de twee andere klei-hopen, voor Neaderthales en Floresiensis, minder belangrijk achtte…immers, Gods wegen zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk! En dan nog moeten de creationisten ‘beslissen’ of Floresiensis en Neanderthaler nu ‘mens(achtigen)’ wezens waren of niet!
°
Nb.
°
Bedenk (zie tweede artikel) dat apen al een mate van intelligentie hebben die het mogelijk maakt om redelijk geavanceerde werktuigen te maken. Overeenkomstige werktuigen zijn ook aangetroffen bij habilis en ook bij floresiensis en neaderthales (de Neanderthaler) wat natuurlijk volledig in lijn is met de te verwachten evolutionaire patronen!
°
Wat de soorten Habilis, Floresiensis, de Neanderthaler en Sapiens onderscheid van de overige primaten is dat alleen deze soorten op twee benen lopen (waarvan alleen Sapiens nog als soort bestaat). De creationisten moeten zich in allerlei ‘creatieve’ bochten wringen om de nieuwe feiten in overeenstemming te brengen met hun behoudend dogma. Nog los van het feit dat de creationisten nog nooit een passage hebben aangegeven in hun religieuze literatuur die een ‘wetenschappelijke’ verklaring, dus een meetbare en observeerbare verklaring bevat, die de bovenstaande nieuwe feiten kan ondervangen.
°
De Flores-mens heeft in geologische termen amper de twintigste eeuw gemist !
°
Bepaalde verhalen/mythes bij de lokale bevolking, die eventueel zouden kunnen verwijzen naar deze kleine mensachtigen. , vertelden dat de “mensen” de dwergmensjes die in een grot leefden ’s nachts gedood hadden. Moesten deze verhalen waar zijn (en daar zijn dus voorlopig geen bewijzen voor), dan zou dit echt wel spijtig zijn.
°
Een ander verbazingwekkend wezen, de moa is in de 16de eeuw door de Maori naar de fossielen verwezen !
De ontdekking van de Flores-mens is uiteindelijk een detail in de menselijke evolutie, al weze het een belangrijk detail.
°
Als ze nog geleefd hadden, zou dat dan veel verschil gemaakt hebben, behalve de sensatie ?
°
Mark Nelissen had hun gedrag kunnen bestuderen, en een paar boeiende hoofdstukken bijschrijven aan “De Bril van Darwin” ! Maar ik denk niet dat dat het wetenschappelijke wereldbeeld fundamenteel zou veranderd hebben …
°
Het wereldbeeld van de meeste mensen zou m.i. toch drastisch anders zijn, moest er een naaste verwant van de H. sapiens sapiens rondlopen op deze aardkloot. ?
*Men denke dan vooral aan fundamentalistische religieuzen. *Misschien dat de kijk op( en behandeling van ) mensapen ook zou veranderen. ? ..
°
Digit Twijfel over de invloed op het wereldbeeld van fundamentalisten !
°
En daarzijn goede redenen voor : in een vrij recent verleden (18de en 19de-20ste eeuw) zijn de creationisten immers reeds geconfronteerd met “wezens” die (volgens hun tenminste) zowat het midden hielden tussen mens en aap !
Na de ontdekking van Amerika heeft immers de discussie gewoed of indianen al dan niet een ziel hadden.
Deze vraag is equivalent met de vraag of het mensen, dan wel dieren waren. Kwestie was :bekeren of uitroeien ?
De Jezuïeten hebben hier een doorslaggevend rol gespeeld met hun missies in Amerika (film : “The Mission”), en op die manier ontelbare indianen het leven gered door te ijveren voor een “menswaardige” behandeling. “Menswaardig” volgens de normen van die tijd, welteverstaan !
Dezelfde vraag, maar dan over de negers, heeft voor verdeeldheid gezorgd in de VS !
Sommigen rechtvaardigden de slavernij door te stellen dat negers géén mensen waren, maar een soort apen. Geschapen ten dienste van de “échte mensen” !
Ik durf er flink wat op verwedden dat je ook vandaag nog klu-klux-clanners kunt vionden die er precies zo over denken.
Vandaar dat ik denk dat de fundi’s, bij een ontmoeting met bv bigfoot( de yeti of nog een levende flores hobbit ), zich enkel zouden afvragen of zoiets monsterlijk een ziel kan hebben, en of het soms niet door Satan geschapen is om de mens aan het twijfelen te zetten.
°
Maar evolutie ? Nee toch !
°
Natuurlijk heb je de middenmoot, waar wél wat verschuivingen zouden optreden. Voor wie het inderdaad een bijkomend bewijs van evolutie zou zijn. Maar dan wél evolutie als een mechanisme in god’s schepping. So, what ?
Creationistische “duivels in het wijwatervat ” De vondst van homo floresiensis is een uiterst belangrijk gegeven en een wijd verspreid media gebeuren geworden ; de creationisten moeten wel reageren …1.- De eerste reacties van het AIG en consoorten zijn ronduit verschikkelijke duimzuigerij en kontdraaierij ….Zie hier wat er daar allemaal word gebrouwen ; —-> http://www.pandasthumb.org/pt-archives/000607.html#more2.- Het is echter nog veel interessanter te lezen wat voor een menagerie aan “alternatieve” experten ( en de routineuze ” misquoting ” )er nu weer word opgevoerd : —-> Mis vooral niet de “Comments ” die onder het artikel staan = Het was weer eens schieten met veel losse flodders. Van orang-oetangs tot dwerggroei etc.
°
Echter waar zitten de creationisten vooral mee in hun maag. ?
°
Als de flores mens een reguliere zijtak is van de hominiden dan is onze verwantschap met de chimpansee niet te ontkennen. Of is er sprake van selectieve degeneratie (stopwoord voor sommige crea’s). Waarom gaat dit op voor één menselijke soort!! En niet voor de gehele mensheid. Was de “schepper” even het spoor bijster op Flores. En moest er voor het mini-olifantje een passende “jockey” gemaakt worden.
“De Kenmerken schijnen een kombinatie te zijn van australopithecinae en HomoSapiens ___ in mini uitvoering . Het is duidelijk dat het hier geen dwerg-ras van homo sapiens betreft …Het brein is te klein en de schedel heeft vele primitieve eigenschappen , met uitzondering van de tanden , het schepsel bezit ook een achterhoofdgat en karakteristieken in het skelet ( dat de rechtopgaande gang aannemelijk maakt )maar die niet volledig modern zijn …
Nota :
°
Creationisten hebben steeds beweerd dat australopithecinen “echte apen “zijn :—->In feite wil dit artikel suggereren dat de H floresiensis een afstammeling is van australopithecus ( volgens de Yec -scientific creationists ; een apensoort , waarvan de mens die apart is geschapen niet afstamt )
°
Bovendien schijnt ( volgens de creato’s ) de wetenschap van de “evolutie” te zijn “ontredderd” door deze ontdekking : de ontredering is echter in het kamp van de creationisten te vinden …. )Niettemin bevat het artikel ook ( lezenswaardige en goed gedokumenteerde -) waarheden ; het is immers een kenmerk van de moderne creationistische apologetiek ; waarheid ( quotes van “echte ” wetenschappers ) en verdichtsel( interpretaties , speculaties en dogma’s )met elkaar te vermengen …. Het resultaat is een betoog vol halve waarheden …
°
Schedel
°
De schedel van Homo floresiensis is het best te vegelijken met die van Homo erectus : De flores schedel is gewoon kleiner 1(Brown, P., T. Sutikna, M. J. Morwood, R. P. Soejono, Jatmiko, E. W. Saptomo and R. A. Due. 2004. A new small-bodied hominin from the Late Pleistocene of Flores, Indonesia. Nature 431: 1055-1061.
°
Homo erectus ?Sommige creationisten hebben beweerd dat homo erectus een ondersoort is van homo Sapiens … Dat is de reden waarom ze NIET kunnen aanvaarden dat H.forensiensis een afstammeling is van H.erectus … De Flores-schedel verschilt van moderne mensen door de vorm van het cranium en de kin ( zie hieronder ) De foramen magnum is iets lmeer verschoven dan dat bij moderne mensen
Australopithecus africanus
Homo erectus
Homo floresiensis
Homo sapiens
For features comparison, skulls are not to scale
Rechtopgaande gang : De beenderen van achterste lredematen vertonen zowel primitieve als moderne kenmerken :
°
—->Het ilium steekt verder uit dan bij moderne mensen , waar het ook meer vertikaal is geplaatst …
°
—->De benen bezitten prominente spieraanhechtingspunten , wat gedeeltleijk kan zijn veroorzaakt door hun kleine gestalte …
°
—->Het bovenste gedeelte van het femur ( de kleine trochanter,) gelijkt meer op dat van de moderne mens dan op dat van H. erectus en A. africanus. Maar , de femur-schacht is langer , en gelijkend op A. africanus. .Veel andere afmetingen van het femur vallen ook binnnen het A. africanus model .
°
—->Het femur eindigd aan de knieverbinding in een bicondylaraale hoek die ook is gevonden bij A. africanus.
°
—-> De tibia bezit enkele karakteristieken die meer aan chimpansees dan aan het genus Homo doen denken .
°
H. floresiensis een ras ; een “ endocriene ” dwerg ; of een “microcephaal “ ?
°
Sommige creationisten speculeren dat de H. floresiensis een dwerg mens is .
°
Maar dwerggroei in homo sapiens is het gevolg van verschillende factoren ___geen enkele resulteert in de karakteristieken die bij H. floresiensis.zijn gevonden Bij Afrikaanse pygmeeen , is de dwerggroei het gevolg van een genetisch defekte groei faktor l ( insuline-achtige IGF-1) , die wel een kleinere gestalte veroorzaakt terwijl de herseninhoud gelijk blijft . Dwerggroei door klier-defekten en bekende ontwikkeling tot microcephale dwergen (http://www.creationsciencemovement.com/news/2004/08.html ) resulteren ook al niet in de eigenschappen van H. floresiensis.
°
Daarom is dit schepsel geen “kleine ” homo sapiens , maar een aparte en unieke speciesVooral de slotzin van het artikel is relevant voor de creationistische ontreddering die deze vondst heeft veroorzaakt
” ….Biblical creation says that all species are specially created by God. Therefore, we would not expect to find any intermediates between Homo erectus and Homo floresiensis.Paleoanthropologist are actively searching the Island of Flores and surrounding islands to find similar or intermediate species.My prediction is that they will find more examples of Homo floresiensis, but no intermediates. Time will tell…”
Creationisten hebben hier een voorspelling gemaakt … waarvan akte Natuurlijk is het vragen naar “tussenschakels ” een zoveelste teruggrijpen op een retorisch truukje … Er zijn vroeger al dwergvormen /afstammelingen van homo erectusgevonden in afrikaHet lijkt er op dat homo erectus een erg variabele soort ( of zelfs soortengroep )was die diverse keren de voorouder lijkt te zijn geweest van “nieuwe “hominide soorten ( zeker wanneer die allopatrisch afgezonderd raakten van de hoofdgroepen ) waaruit ook Homo sapiens is ontsproten
In Kenia zijn schedeldelen gevonden van een Homo erectus van ongeveer 950.000 jaar oud. Het gaat om het voorhoofdsbeen, met de karakteristieke wenkbrauwbogen en een deel van het slaapbot.Ze behoorden tot de schedel van een verrassend kleine (bijna) volwassene. In de anatomische details combineert de schedel allerlei kenmerken van andere Homo erectusschedels uit eerden en later tijd. Daardoor wordt de schedel, die de naam kml-ol 45500 kreeg, gezien als een nieuw belangrijk bewijs voor de grote diversiteit van deze vroege mensensoort…… . (science, 2 Juli) (Overgenomen uit NRC Handelsblad van Zaterdag 3 Juli 2004. )
This is bad news for creationists who insist on the literal truth of the Bible. The existence of Florence shows the fact of species diversity, and the difficulty of separating human from ape on the evolutionary scale.http://www.guardian.co.uk/life/science/story/0,12996,1340665,00.html
°
De “Mens” —>
°
De eerste mens die het sterkst lijkt op de pas ontdekte Homo floresiensis, leefde 1,8 miljoen jaar geleden en werd in 1991 ontdekt in de Kaukasische republiek Georgië. ( de DMANISI schedels ) —–>http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/745080.stm
Near-complete skull: This was an adolescent female
Het is mogelijk dat de Homo floresiensis afstamt van de Georgische hominide, wellicht de Homo ergaster, waarvan zo goed als vast staat dat het een vroege vorm of nauwe verwant is van een van de meest wijdverspreide en belangrijkste vroege mensensoort, de Homo erectus.Zowel de Homo floresiensis als wij zijn leden van de menselijke soort. Wanneer de Homo ergaster een voorouder van de Homo floresiensis blijkt, dan zijn wij de rechtstreekse neven van de Homo floresiensis.Onze menselijke stamboom begint acht miljoen jaar geleden toen onze voorouders zich afsplitsten van wat later het chimpanseegeslacht zou worden.De laatste jaren werden tijdens opgravingen in Afrika de twee oudste bekende vermoedelijke hominiden blootgelegd.
°
°
In de afgelopen hondervijftig jaar zijn er twintig soorten fossiele mensachtigen gevonden. Afrika is het continent waar de meeste, en tevens oudste, vondsten zijn gedaan, maar ook Europa en Azië hebben fossielen van vroege mensachtigen opgeleverd.Paleoantropologen hebben de neiging om bij nieuwe vondsten vaak ook een nieuwe soortnaam te verzinnen. Zo telt het geslacht Australopithecus inmiddels al zeven soorten. De verschillen zijn soms vaak erg klein. Volgens veel paleoantropologen zelfs te klein om maar meteen te zeggen dat het om een nieuwe soort gaat.Hier volgt een overzicht van de momenteel gebruikte soortnamen.
Replica of a 3.2- to 3.5-million-year-old Kenyanthropus platyops skull found by anthropologist Meave Leakey in 1998 at Lomekwi, near Lake Turkana, Kenya. en in 2000 in Kenia de 6,5 miljoen jaar oude Orrorin tugenensis.
Dit soort wezens lijkt zich 4,2 miljoen jaar geleden geleidelijk aan ontwikkeld te hebben tot de australopithecines, een reeks hominide soorten die meer rechtop liepen dan hun voorouders en ook een menselijker gebit hadden. a. africanus Sommige australopithecines lijken 2,6 miljoen jaar geleden begonnen te zijn met het maken van stenen werktuigen. 2,4 miljoen jaar geleden heeft een groep zich wellicht ontwikkeld tot de eerste menselijke, eerder dan mensachtige, wezens. Dat nieuwe geslacht werd Homo genoemd en beschikte over grotere hersenen en meer menselijke lichaamsverhoudingen. Voor zover wetenschappers wisten was het hominideverhaal uitsluitend Afrikaans. Maar twee miljoen jaar geleden verscheen een Homo-soort met een meer menselijke manier van lopen, de Homo ergaster(een vroege vorm van de beter bekende Homo erectus). H erectus Sommige leden van die soort verlieten Afrika 1,8 miljoen jaar geleden en arriveerden in Georgië. Anderzijds evolueerden de leden van de Homo ergaster-/ Homo erectus -soort die in Afrika achterbleven, 150.000 jaar geleden via de vroege tussensoort(?) Homo heidelbergensis tot onze soort, de Homo sapiens. De stamouders van de Homo sapiens zorgden voor een nageslacht : de Neanderthaler die in Europa en delen van Azië leefde. De Neanderthalers, die 25.000 tot 30.000 jaar geleden uitstierven, waren onze broers en zussen in de evolutie. (DK) en in 2004 dook dus homo floresiensisop
A long-lost cousin has been discovered, Homo floresiensis, or Flores Man. It’s especially dramatic for a number of reasons. It’s relatively recent, with the youngest specimen only 18,000 years old, but it is most closely related to Homo erectus. This species was also minute, only 3 feet tall, and tiny-brained. Here we have a group of small, specialized human relatives, living contemporaneously with Homo sapiens, on isolated islands in Indonesia. It’s like discovering that Munchkins were real.
1.- Nieuwe archeologische ontdekkingen van Australische en Indonesische wetenschappers op het Indonesische eiland Flores wijzen uit dat een oude menselijke soort zeker overleefde tot 12.000, 13.000 jaar geleden.2.-Meer nog, volkskundige gegevens die op hetzelfde eiland werden verzameld, suggereren dat ze misschien overleefden tot 150 jaar geleden.3.- Zoölogisch materiaal van een ander Indonesisch eiland, Sumatra, wijst erop dat een mogelijk vergelijkbaar intelligente soort van tweevoeters nog altijd springlevend is in afgelegen junglegebieden.Het sterkste bewijs, het archeologisch materiaal, toont onmiskenbaar aan dat onze soort, de Homo sapiens, ten minste tot 11.000 voor Christus de planeet deelde met een totaal andere mensensoort, een dwerghominide van een meter lang met fysieke kenmerken die ge woonlijk gedateerd worden als 1,5 tot 4 miljoen jaar oud.De wetenschappers werken aan de Australische universiteiten van New England en Wollongong en vonden beenderresten van vier tot zes individuen.Hun piepkleine ge stalte, kleine herseninhoud, terugspringende kin, de vorm van hun voorste kaakkiezen en de schedelbasis rond het oor doen sterk denken aan de eerste Australopithecus, een hominidetype waarvan gedacht werd dat hij meer dan 3 miljoen jaar geleden in Afrika leefde.Anderzijds doen de schedelboog, het platte gezicht en de kleinere kiezen denken aan de Homo erectus, die tussen 1,8 miljoen jaar en mogelijk 300.000 jaar geleden leefde.
Het is best mogelijk dat de kleine gestalte van het wezen van Flores (en zijn evenredig kleine hersenen) tien- of honderdduizenden jaren geleden vorm kreeg op het kleine eiland. Soorten die op kleine eilanden leven worden afgeschermd van roofdieren op het vasteland.Een grote gestalte blijkt dan geen evolutievoordeel, dus ‘krimpen’ ze tijdens de evolutie.Evolutionaire Pygmeegroei – ontwikkelingen zijn reeds meerdere malen vastgesteld in de afstammingslijnen van soorten die eilanden koloniseerden … Blijkbaar geld dat dus ook voor de mensen-struikHet lijkt erop dat deze zeer vroege menselijke wezens overleefd hebben tot minstens 11.000 v. C. maar het archeologisch bewijsmateriaal wijst er sterk op dat ze geavanceerde stenen werktuigen maakten, waaronder hakmessen, messen, naalden, schrapers, en zelfs speerpunten vastgemaakt aan houten staven.WERKTUIGEN Die stenen werktuigen, die samen met de beenderresten ge vonden werden in een grot in Liang Bua op Flores, lijken sterk op de werktuigen die gemaakt werden door gewone mensen van onze soort uit het stenen tijdperk, de Homo sapiens.
HET SPOOK VAN VIRCHOW
3/06/2006 ( Eos )
Door zijn kleine schedelinhoud werd de ‘hobbit’niet in staat geacht enige noties van menselijke cultuur te kunnen ontwikkelen.
Sommige wetenschappers dachten zelfs dat het om een gewone homo sapiens ging met een hersenaandoening. Beide hypotheses worden nu tegengesproken door onderzoekers van de Universiteit van Canberra in Australië.
Zij vonden nml scherpe behandelde vuurstenen, wat erop wijst dat onze ‘neef’ ook gebruiksvoorwerpen kon vervaardigen.
Bovendien vergeleken ze de stenen voorwerpen met vondsten van duizenden jaren vroeger. Daaruit bleek dat er een continue traditie bestond in het behandelen van de vuurstenen.
They’ve analyzed all the old tools from Flores–the original 1994 cache and another trove that turned up not far away in 2004. (This picture shows the front, back, and side view of one of the 2004 finds.) New dating shows that some of these 507 tools date back at least 840,000 years ago. The scientists compared them to the 3626 younger tools found with the Hobbit bones. The scientists found that the two sets of tools share many things in common. They were typically made from volcanic rocks found along rivers. The tool makers knocked off bits from these rocks in a similar fashion, creating a front and back face and sharpening the edges. In some cases they seem to have used anvils–setting their tools-in-the-making on other rocks before banging on them. Both sets of tools include distinctive kinds of tools, such as “perforators” with a long spike extending from a rounded base. The simplest explanation for these similarities, the authors conclude, “is the stone artefacts from Mata Menge and Lui Bua [the old and new tool sites] represent a continuous technology made by the same hominin lineage.”
Science publiceert het artikel (pdf) van Robert Martin on line.
Nieuw is zijn stelling niet (zijn bewijs overigens wel).Een oudere studie, ook gepubliceerd in Science, wijst de pygmee-met-een-afwijking-theorie van de hand na een studie van dezelfde schedel. De ontdekkers doopten hun vondst, in Nature, terecht homo floriensis (lees ook Schedel van hobbit snoert critici de mond). William Jungers van de Stony Brook universiteit in New York verwijst het nieuwe onderzoek van Martin in ieder geval naar de prullenmand. Zijn redenering, opgeschreven door Science, is vrij simpel: er zijn overblijfselen gevonden van een aantal kleine ‘hobbits’. Dus, als Martin gelijk heeft, was er op Flores 18.000 jaar een dorp vol idioten met een zeldzame schedelafwijking. De kans daarop is klein. De discussie zal nog wel een aantal jaar voortduren
Het lijkt erop alsof het spook van
Rudolf Virchow terug ronddoolt in de paleoantropologie
*De vraagstellingen over de status van de flores-vondsten hebben misschien ook iets te maken met heikele plausibiliteit -kwesties in verband met de effecten van deze gegeven (veronderstelde)hersencapaciteiten en hun verspreiding in de populatie
In de Verenigde Staten zijn er minder dan 500microcephalen . Wij spreken dan over een aantal geconstateerde gevallen binnen een bevolking van 300 miljoen mensen.
In de(minder dan )10.000 jaar die de sedimenten in de Lia Buang grot documenteerd , moet het totale aantal flores mensen die de volwassen leeftijd op het eiland bereikte , veel kleiner geweest zijn.
Natuurlijk konden strenge dieetproblemen en genetische defekten deze pathologieeen meer frequenter doen voorkomen in die populaties , maar de waarschijnlijkheid op overleven in het volwassen stadium van een microcephaal in een jager- verzamelaar maatschappij en is eg klein.
Er zijn nog andere vondsten gedaan : post-craniale l-overblijfselen van andere individuen van dezelfde grootte
Men kan toch moeilijk blijven vohouden dat al deze individueen ( 10/9 ?http://archaeology.about.com/od/earlymansites/a/flores2.htm ) microcephalen waren ? of dat een plaatselijk ” ras eiland-pygmeen ” van te kleine moderne mensen met microcephale aandoeningen ___ een veel voorkomend degeneratief kenmerk? ____zowel de (LB -l )schedel ( van een volwassen vrouwelijk exemplaar ) als de kaak van een tweede microcephaal (LB6/1 )heeft geleverd ?
….The paper discusses three important specimens. The first is the adult mandible LB6/1. In its overall size and morphology it is similar to the mandible of LB1, reported last year. Like LB1 it lacks a chin and Morwood et al. (2005:1013) compare its symphyseal morphology to Dmanisi D211. Overall, the mandible is slightly smaller in tooth size and corpus size compared to LB1, and its ramus is quite a bit shorter.LB6/1 is part of a partial skeleton. The other elements are not described in the paper, but they are listed: a portion of proximal ulna, a partial right scapula, a foot bone, one each of finger and toe bones, and a complete radius 157mm long. That’s a short radius — barely more than 6 inches. It was broken during life and healed.
* De microcepohalen -theorie is een weinig geschikt scenario. Natuurlijk is het aanvaardbaar om met een hypothese niet akkoord te gaan, maar dat kan slechts serieus genomen worden als een beter alternatief kan worden voorgesteld …
Ook antropologen en ethnologen kunnen supplementaire “bezwaren” inbrengen ;
* Eigentijdse jager-verzamelaar culturen doden routinematig zuigelingen geboren met teveel handicaps ____ zelfs tweelingen (en hun moeders )worden gedood of achtergelaten ____eenvoudig weg omdat denoodzakelijk mobiele groep niet de middelen heeft om deze mensen te vervoeren of te handhaven. noch zich een verspilling van basisgoederen kan veroorloven binnen de harde levens-omstandigheden
Een duizend jaar geleden oude homo sapiens (of erectus of australopithecus ? ) groep eilandbewoners zou dat niet hebben gedaan ? Of misschien waren deze achtergelaten individueen microcepahelen toevallig toch een groepje overlevenden in een beschermende omgeving/werkplaats, (instelling ?) “lia buang ” geheten ? _ hoe dan ook, waar zijn de normale individuen ?
(Het kan natuurlijk altijd wél …. Maar dat is een niet direkt zomaar een falsifeerbaar argument , net zoals de meeste in het nog lopende onderzoek ….)
*Wat is er trouwens geworden van de zogenaamde DNA testen ( in Duitsland meen ik )?
1
* Er is echter geen DNA op LB1 meer te vinden (met de huidige technieken ) omdat
Teuku Jacob van de Universiteit van Gadjah Mada in Yogyakarta, Java, niet alleen naar verluidt enkele beenspecimens vernietigde, maar hij lijmde zelfs één gebroken been samen om de schade te maskeren.
Jacob waste /reinigde ___naar verluidt____ (en loste daarbij veel materiaal op , nog op de vondst aanwezig ) de LB1 schedel met aceton zodat het onmogelijk is gemaakt om, om het even welk DNA staal dan ook , nog voor analyse te kunnen gebruiken …
.
2
* Dr Martin en anderen negeren de andere 6 – 9 individuen die aan de basis liggen van de bekende Homo floresiensis vondsten .
Vele eerder al gepubliceerde en geconstateerde (niet in de homo sapiens pygmee- ras inpasbare ) eigenschappen van de fossielen worden door het microcephaal kamp gewoon genegeerd en wel om hun visie op te dringen en vooral om het bestaan van een nieuwe” homo soort ” ten val te brengen. ….Jammer genoeg, zijn de media er alweer als de kippen bij om deze sensatie als ” alerlaatste “primeur te brengen en de subjectieve “gevoel” – mening van DR Martin als “feitelijk en ondersteund ” laatste woord in de affaire te brengen ….Terwijl het niets anders is dan een zoveelste ” herhaling “van het eerder reeds geopperde en afgeschoten standpunt ….
Het begint zelfs zeer sterk te gelijken op de “strijd” die indertijd ook de eerste neanderthaler-vondsten wilden herleiden tot een paar pathologische / rachitische ” kozakken ” krom van jicht en reumatiek en uiteindelijk gestorven in hun grotten waarin ze zich verscholen als verwilderde dieren
The accompanying paper on the archaeology also shows the tools found with these little hominids; these weren’t simple apes. They were making some wicked weapons and carving tools.http://pharyngula.org/index/weblog/comments/homo_floresiensis/http://pandasthumb.org/pt-archives/000582.html The accompanying paper on the archaeology also shows the tools found with these little hominids; these weren’t simple apes. They were making some wicked weapons and carving tools.
Toch had de hominide van Flores (door de ontdekkers Homo floresiensis gedoopt), een veel kleinere hersencapaciteit, vergelijkbaar (in verhouding tot lichaamsgestalte) met die van de eerste mensen als de Australopithecines en de Homo habilis, die slechts rudimentaire stenen werktuigen maakten, veel primitiever dan die van de Homo sapiens of de werktuigen die blijkbaar gemaakt zijn door deze pas ontdekte hominide van Flores.De enige andere verklaring voor de aanwezigheid van deze geavanceerde stenen werktuigen is dat ze geproduceerd zouden zijn door de Homo sapiens uit het stenen tijdperk (onze soort), maar de oudste werktuigen van Flores zijn 90.000 jaar oud en volgens de huidige gegevens arriveerde de Homo sapiens pas 50.000 tot 60.000 jaar geleden in Zuidoost-Azië.“Al het materiaal wijst er voorlopig op dat de stenen voorwerpen op Liang Bua die ouder zijn dan 12.000 jaar, allemaal gemaakt werden door de Homo floresiensis”, zegt Mike Morwood. Hij is archeoloog aan de Australische universiteit van New England en staat aan het hoofd van het onderzoek op Flores.De volkskundige sporen van de Homo floresiensis zijn mogelijk betekenisvol.Inwoners van Flores zeggen dat er tot 150 jaar geleden kleine harige ‘mensen’ van een meter groot leefden die voedsel van hen stalen. Ze stonden bekend als de ebu gogos (letterlijk vertaald: ‘grootmoeders die alles eten’). Ze werden getolereerd tot ze een baby stalen en opaten. Op dit moment is het niet te bewijzen of de ebu gogo een pure mythe is, of een werkelijke herinnering aan de Homo floresienses. “Het volkskundig materiaal doet het vermoeden rijzen dat de Homo floresiensis overleefde tot in de 19de eeuw. Het zou zelfs mogelijk kunnen zijn dat hij ook vandaag nog leeft in een afgelegen junglegebied van het eiland”, zegt dr. Bert Roberts van de universiteit van Wollongong, die eerder deze maand gesprekken had met de inwoners.Op Flores zijn nooit zulke wezens gesignaleerd, althans niet sinds de 19de eeuw. Op dezelfde eilandengroep, op het veel grotere eiland Sumatra, werden wel waarnemingen gedaan van een klein, harig aapachtig wezen van 1,20 meter.Het wezen was onbekend voor de wetenschap.Sommige zoölogen vermoeden dat enkele honderden exemplaren overleven in de afgelegen oerwouden in het binnenland van Sumatra, maar tot nog toe werd geen enkel exemplaar gevangen of onderzocht door wetenschappers.Orang Pendek ?” …Het is niet ondenkbaar dat ze zelfs vandaag nog leven in afgelegen junglegebieden…”Mogelijk leeft er nog tweede ‘mensensoort op Sumatra ?Als de Homo floresiensis vandaag nog leeft, dan is dat meer dan waarschijnlijk in het binnenland van het grootste Indonesische eiland Sumatra.Zelfs in de koloniale tijd, in de 19de en vroege 20ste eeuw, werd melding gemaakt van een onbekende tweevoetige aap die er leefde, diep in bossen. De inwoners van Sumatra noemden hem de Orang Pendek (kleine persoon).Een expeditie in 1995-1997, geleid door de Britse milieubeschermer Debbie Martyr, slaagde erin om hem ten minste vijf keren kort te zien.Ook zijn kenmerkend geluid werd gehoord, vijftien keren op tien verschillende plaatsen.Een van de expeditieleden was de Indonesische primatenexpert Ahmad Yanuar.Hij werkt als postgraduaatstudent aan een doctoraat over gibbons aan de universiteit van Cambridge.De promotor van Yanuar in Cambridge is dr. David Chivers. Hij houdt zich al lang actief bezig met de Orang Pendek. In het kader van de ontdekkingen op Flores moeten we de echte identiteit van de Orang Pendek van dichterbij bekijken.Geen enkel exemplaar werd ooit onderzocht door wetenschappers. “Veel mensen gingen er altijd van uit dat het om een onbekende apensoort ging. Maar omdat het tweevoeters zijn en rechtop staan en gezien de ontdekkingen op Flores, is het niet ondenkbaar dat het een menselijke soort is”, zegt professor Chivers.Qua uiterlijk houdt de Orang Pendek het midden tussen een gibbon en een orangoetang, maar hij lijkt altijd rechtop, op twee benen te lopen.Homo floresiensis (reconstructed, at the Swedish Museum of Natural History)There’s also an article on Flores on the National Geographic site, National Geographic provided funding for the research, and are going to be airing a documentary on the subject next year.Links :http://www.sciam.com/article.cfm?chanID=sa003&articleID=000B7CEA-EA31-117E-AA3183414B7F0000http://www.nature.com/news/specials/flores/index.htmlhttp://pandasthumb.org/http://pharyngula.org/index/weblog/comments/homo_floresiensis/Carl Zimmer : http://www.corante.com/loom/archives/026745.html
Eerst was het de belangrijkste antropologische vondst van de eeuw, maar inmiddels is er grote twijfel ontstaan. Zijn op het Indonesische eiland Flores nu wel of niet de overblijfselen van een Hobbit gevonden.
Wetenschappers dachten in 2004 een compleet nieuw mensenras te hebben ontdekt, omdat dit ras zou bestaan uit louter kleine mensjes werden het al snel Hobbits genoemd. Maar nieuw “onderzoek” beweert dat het waarschijnlijk gaat om een familielid van de pygmee, de voorloper van het pigmeën-volk dat ook nu nog een nabijgelegen eiland bewoond. Jagers en verzamelaars // “De allereerste vraag die ik en mijn collega’s onszelf stelden was: Hoe kan iemand dit ooit gaan geloven”, verklaart Robert Eckardt van de Universiteit van Pennsylvania. “Iedereen hoopte dat er een nieuw mensenras was ontdekt, de kritische kanttekeningen werden daarom nog wel eens vergeten”. Volgens de onderzoekers is het eilandje Flores te klein om een compleet nieuw mensenras te herbergen. De Hobbits zouden jagers en verzamelaars zijn, ook hier zou het eiland niet aan kunnen voldoen. Daarom konden de mensen niet genetisch zijn geïsoleerd en is er dus ook geen sprake van een nieuw ras. Andere wetenschappers meenden al eerder dat de vondst gewoon uit mensenbotten bestond, maar dat deze mensen misschien waren geboren met een genetische afwijking of leden aan een ziekte. Bizarre wending Het verhaal nam een bizarre wending toen Teuku Jacob van de Gadjah Mada Universiteit in het Indonesische Yogyakarta de 13.000 jaar oud beenderen opeiste en alleen een paar bevriende wetenschappers toegang gaf tot de overblijfselen. Dit terwijl Jacob de beenderen niet zelf had gevonden. In Indonesië heeft de man als paleontoloog echter een enorme status. “Mijn collega’s en ik waren het er zeker niet mee eens dat de beenderen ‘geleend’ werden”,aldus Mike Morwood van de Universiteit van New England in het Australische New South Wales. Zijn collega Peter Brown is minder diplomatiek. “Geleend? Ze zijn gestolen of ontvoerd en vervolgens beschadigd”.Maar Jacob en Eckardt menen dat de oorspronkelijke onderzoekers belangrijke fouten hebben gemaakt. Ze stellen dat de beenderen alleen met de normale menselijke variant is vergeleken en niet met die van de Pygmee die het eiland daadwerkelijk bewoont.“Het is toch vreemd dat ze niet als eerste hebben gekeken naar de lokale bevolking“, stelt Eckhardt. Uitzonderlijke resultaten Een onafhankelijke studie van de Australische National University in Canberra komt echter weer tot een andere conclusie.Ze vergeleken de botten van Flores met botfragmenten van zowel mensen als Pygmeën en kwamen met uitzonderlijke resultaten naar buiten:”Het is onwaarschijnlijk dat de botresten behoren tot de soort sapiens , ze kunnen zeker ook niet worden toegewezen tot een bij ons bekende mensachtige soort”.Links:
Australische onderzoekers stootten in september 2003 tijdens opgravingen in de Liang-Bua-grotten op het skelet van een volwassen hobbitvrouw. De smalle lichaamsbouw en de kleine schedel deden denken aan aapmensen (australopithecinen).
Onderzoek van schedel en kaakbeenderen toonde echter aan dat het ging om een ongewone mix van primitieve, moderne en eigen kenmerken.
Vooral de ge zichtstrekken en de tanden van het skelet wezen in de richting van een mensensoort van het geslacht Homo.
Homo floresiensis was ondanks zijn kleine gestalte verrassend slim. —>De wetenschappers vonden verrassend afgevijlde werktuigen en sporen van een zelfgemaakt vuur in de buurt van de fossielresten. —> De hobbit zou volgens onderzoeker Dean Falk van de universiteit van Florida de zee hebben overgestoken om zich op het eiland Flores te vestigen.
De kleine ‘hobbit’ die tot 18.000 jaar geleden op het Indonesische eiland Flores leefde, was nauwelijks 1 meter groot. Het hoofd van de homo floresiensis was zo groot als een pompelmoes
Enkele kenmerken van de fossielen, zoals het schuine voorhoofd, brengt Dean Falk in verbinding met de homo sapiens, de voorvader van de huidige mens (Homo sapiens sapiens).
De anatomische bijzonderheden duiden erop dat de hobbit sterke waarnemingskwaliteiten bezat.
De dwergmens had slechts een derde van de hersenmassa van de moderne mens. Dat schrijven de onderzoekers in de online-editie van het wetenschappelijke magazine Science.( zie onderaan )
Ditzelde internationaal onderzoeksteam beschrijft dat de hersenstructuur van de kleine mensensoort leek op die van de rechtop lopende Homo erectus of op die van een minstens evenzeer ontwikkelde australopithecus.
Een driedimensionaal model van de structuur van de hersenen ( virtueel endocast ) toonde een duidelijke zwelling van de voorste hersenkwabben.
Volgens het onderzoeksteam zijn er twee conclusies mogelijk. —>Ofwel is de hobbit nauw verwant met de Homo erectus en ontwikkelde hij zijn dwerggestalte door de voedselschaarste op het eiland, —->ofwel bestond er een tot nog toe onbekende voorvader van de Homo erectus en de Homo floresiensisdie een kleiner lichaam en kleinere hersenen bezat.
ABSTRACT Science magazine Published online 3 March 2005
Submitted on January 13, 2005 Accepted on February 11, 2005
The Brain of LB1, Homo floresiensis Dean Falk 1*, Charles Hildebolt 2, Kirk Smith 2, Mike J. Morwood 3, Thomas Sutikna 4, Peter Brown 3, Jatmiko 4, E. Wayhu Saptomo 4, Barry Brunsden 2, Fred Prior 2 1 Department of Anthropology, Florida State University, Tallahassee, FL 32306, USA. 2 Mallinckrodt Institute of Radiology, Washington University School of Medicine, St. Louis, MO 63110, USA. 3 Archaeology & Palaeoanthropology, University of New England, Armidale, New South Wales 2351, Australia. 4 Indonesian Centre for Archaeology, JI. Raya Condet Pejaten No. 4, Jakarta 12001, Indonesia.
* To whom correspondence should be addressed. Dean Falk , E-mail: dfalk@fsu.edu
The brain of Homo floresiensis is assessed by comparing a virtual endocast from the type specimen (LB1) with endocasts from great apes, Homo erectus, Homo sapiens, a human pygmy, a human microcephalic, Sts 5 (Australopithecus africanus) and WT 17000 (Paranthropus aeithiopicus).
Morphometric , allometric and shape data indicate that LB1 is not a microcephalic or pygmy.
LB1’s brain size versus body size scales like an australopithecine, but its endocast shape resembles that of Homo erectus.
LB1 has derived frontal and temporal lobes and a lunate sulcus in a derived position, which are consistent with capabilities for higher cognitive processing.
(The picture above shows a reconstruction of one microcephalic on the left and Homo floresiensis on the right.)Now comes the new paper from Falk. In it, she and her colleagues compare nine microcephalic brains and a dozen normal human ones. The scientists identified some key traits that they could use to classify brains as normal or microcephalic with complete accuracy. Although microcephalics do vary a lot in some ways, the researchers found that their cerebellum (a lump in the back of the brain important for motor control) protrudes and bulges a lot compared to a normal cerebellum. They also have narrow, flattened orbital lobes. According to this standard, Homo floresiensis is not a microcephalic. (The paper is not online yet, but when it goes up, this link will work:http://www.pnas.org/cgi/doi/10.1073/pnas.0609185104) Heropening hobbitgrot
Zimmer ; “Could 2007 see some new hobbits? I certainly hope so.”De grot waar de resten van de Floresmens zijn gevonden, het minimensje waarover al jaren geruzied wordt, wordt weer geopend voor opgravingen, meldt de BBC.Liang Bua, de grot waar de eerste resten van de Floresmens werden opgediept. (Foto Michael Morwood) Het kamp van de ontdekkers blijft volhouden dat Homo floresiensis beslist een aparte mensensoort was, die nog maar een jaar of twaalfduizend is uitgestorven. Critici zeggen met al evenveel stelligheid te hebben aangetoond dat het enige opgegraven schedeltje afkomstig is van een moderne mens die leed aan een ontwikkelingsstoornis. Beide kampen bestoken elkaar al jaren met publicaties in vaktijdschriften en schimpscheuten in de media. Dé manier om een einde aan de loopgravenoorlog te maken is natuurlijk het vinden van meer schedels op dezelfde plaats. Dat ging de afgelopen jaren niet, omdat de Indonesische overheid de Liang Bua-grot tot verboden gebied had verklaard.Maar het tij is gekeerd. Richard Roberts, één van de vinders van de hobbitschedel, zei dat gisteren tegen de nieuwsdienst van de BBC. Er mag weer gegraven worden: “We zijn erin geslaagd om alle politieke obstakels te slechten. Het is nu zaak om alles te organiseren.” Roberts en zijn groep moeten nog wel even geduld hebben, want het is nu regentijd, en dan is het te nat om naar de grot te rijden en er diepe gaten in te gravenhttp://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/http://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/#item32951909( met link naar audio file )http://noorderlicht.vpro.nl/artikelen/29709382/
Het document ( falk et al ) geeft heel wat gegevens over de verhoudingen van de diverse afmetingen van de vergelijkingen tussen verschillende types hersenen bij homo , die(in grote trekken) aantonen :
” hoe sterk pathologisch de microcefale hersenen wel zijn, en hoe vrij normaal de H. floresiensis hersenen er uitzien “
Uiteindelijk blijkt de microcefaal-hypothese , op het huidige ogenblik , niet meer houdbaar
Maar de hoofdbrok van het artikel/rapport is wel de Vergelijkingen tussen de virtuele endocast van het Homo floresiensis specimen ( midden ) , met H. sapiens ( boven de floresensies endocast ) , een chimpansee (onder) ,een microcefaal (links), en H. erectus ( rechts) ,
Dat is een redelijk overtuigende ondersteuning voor de stelling dat de hobbit geen ( pathologische ) microcefaal is : maar een hominide in het bezit van een klein maar normaal brein
( zoals gepubliceerd door Dean Falk in science
Falk et al., The Brain of LB1, Homo floresiensis, Science 2005 0: 11097271
en uitgebreid gerapporteerd/bekommentarieerd door CarlZimmer
Omdat ie echt afsteekt bij de rest van het vergelijkingsmateriaal lijkt iets zinnig afleiden uit deze gietvorm van de gebruikte microcefaal onbegonnen werk …
Misschien is de gladheid van deze microcefale endocast relevant, of is dat enkel een artefact van het afgietsel/scanning proces?
Volgens het rapport dus niet ;
” …. De hersenen van de Hobbit lijken helemaal niet op de hersenen van de microcefaal . De Microcefaal heeft gladde hersenen, bijvoorbeeld; De Hobbit heeft een normale oppervlakte met veel hersensulci , plooien en rimpels . Bovendien hebben microcefale hersenen hebben een gerichte bovenkant en een hellend voorhoofd; de hersenen van de Hobbit zijn bovenaan rond gemaakt en hellen niet af vooraan… “
Het rapport geeft ook nog hele reeksen tabellen met verschillende waarden voor diverse parameters in verband met relatieve hersenenafmetingen ( isometrie ): florensensies past in alle geval niet in het microcefaal pathologische patroon dat men volgens die metingen kan verwachten /extrapoleren
De ( erg kleine ) hersenen van de LB1 H. floresiensis endocast , zien er overwegend ” normaal” uit
Het zijn echter geen “normale” hersenen, in de betekenis van : “het zijn miniatuur sapiens hersenen ” ; de hersenen zijn normaal in de betekenis van “ze zijn niet duidelijk pathologisch en daarom ( verondersteld ) “normale”(?) floresiensis hersenen ” .
Dat is voorlopig het beste wat wij tot nu toe kunnen vertellen.Verdere vondsten zijn dringend nodig … Immers normaal is een ander woord voor ” statistisch meest voorkomend “
Maciej Henneberg ( de voortrekker vann de microcefaal verklaring ) zegt nu, echter, dat Falk et al de hobbit hebben vergeleken met een verschillend type van microcefaal dan het type dat hij heeft gebruikt .
Het is waar dat er verschillende types microcefalen zijn, zodat dit dus wel degelijk een ( theoretische ) mogelijkheid blijft; ___ alhoewel Men heeft immers nog niet aangetoond dat dit andere type van microcefaal ( van henneberg ) om het even welke speciale gelijkenis met de hobbit -endocast vertoont . Een aantal wetenschappers___ die het henneberg rapport/ materiaal over de Kretenzische microcefaal hebben bekeken ____ zijn van mening dat er geen nauwe gelijkenis met de hobbit aanwezig is ;
Enkelen voorspellen dat (Waarschijnlijk ) ook een aantal scans en dito virtuele endocast van dit type microcefaal geen dwingende gelijkenis met de hobbit LB1 endocast zal vertonen (laat staan aannemelijk maken ?) .
Falk doet wat vrij veel , grondig en goed analyserend werk.
Het lijkt erop dat de mensen die de microcefalie oplossing willen blijven ter diskussie stellen als oplossing , hun beste tijd hebben gehad Microcefalie is vrij zeldzaam in het archeologische verslag. Eisen dat een nog zeldzamere vorm dan diegene die falk overwoog nog roet in het eten kan gooien , is een strohalm . De bewijslast ligt nu volledig in het kamp van deze microcefaal- proponenten .
…. the brain of the hobbit most closely resembles that of Homo erectus and does not look like the brain of a microcephalic, but it does have its own peculiarities. …
Uit de gedetailleerde vergelijkingen van de schedels van LB1, andere homininden en chimpansees kan worden geconcludeerd dat de gevonden Homo Floresiensis geen toevallige microcephaal is , maar in plaats daarvan een verschillende — en nu uitgestorven — hominide soort is.
“De schedel van een echte microcephaal die we in deze studie gebruikten , heeft een vorm die in niets aan de fossieke LB1 herinnerd …”
zei studie mede-auteur Charles Hildebolt, een professor radiologie en antropologie van de Universiteit van Washington . Hij en zijn mede-onderzoekers — die de wetenschappers omvat die LB1 vonden — geloven, meer dan ooit, dat Homo Floresiensis een afzonderlijke soort is .
Niet iedereen ging er toen mee akkoord.
Andrew Kramer antropoloog aan de Universiteit van Tennessee die zich in Homo erectus specialiseert, _____ een andere hominide die een eeuw geleden werd gevonden op het Indonesische Eiland Java ( pithecantropus erectus -van Dubois ( trinil .) is nooit een aanhanger van de de microcephaal uitleg geweest ,
maar , zei hij
“ neigde meer naar de idee dat LB1 een pygmee-ras is van de plaatselijke zuid-oost aziatische Homo erectus, en niet een unieke of aparte soort dus , maar slechts een dwergvorm van erectus . “ “Ik meende altijd erg veel geliikenissen met een erectus-schedel, te kunnen konstateren En de [ virtuele endocast ) analyse in deze studie , verstrekt opnieuw mijn standpunt .”
In hun studie, deden Hildebolt en zijn collega’s uitgebreide en gedetailleerde metingen van de LB1 schedel, evenals aan de schedels van hedendaagse Homo sap ; een recente (nu uitgestorven) verwant van homo erectus ; een menselijke pygmee; een microcephale mens; en twee veel oudere voorvaderen van moderne mensen,
Australopithecusafricanus en Paranthropus aethiopicus .
Tijdens de levensloop zetten , zich ontwikkelende hersenen blijvende subtiele indrukken op de binnenkant van de schedel af , Het team van Hildeboltgebruikte hi-tech technologieën om virtuele 3-D “endocasts” te konstrueren van wat de hersenen van elk van deze verschillende specima waarschijnlijk ooit waren …
De “gelijkenissen tussen de LB1 endocast en die van de homo erectus ,en vertrekkend bij de voorouderlijke apen, of australopithecine- vorm van de hersenen, tonen een toenemende reorganisatie van de hersenen in een menselijke richting ;
De hersenen van de ” hobbit” verschilden boovendien ook vrij veel van die van de microcephale mens of de sapiens pygmeeën,
SULCUS LUNATUS
Het belangrijkste kenmerk betreft de sulcus lunatus, — een diepe groef die in primaten en menselijke hersenen wordt gevonden en die in de frontale hersenen de hersenmassa in kwabben verdeeld
Volgens Hildebolt= komt bij ” apen de sulcus lunatus, , in vergelijking met LB1 — en zoals in moderne mensen — dichter naar de voorzijde van de schedel voor,
“ de groef schuift in de loop van de evolutie op naar achteren ” “de kwabben, liggend aan de beide kanten van de sulcus ; worden vergroot in LB1, en worden meer gelijkend op die welke je in menselijke hersenen vind …. In [ moderne ] mensen, wordt deze nieuwe positie verondersteld de uitdrukking te zijn van een verbetering ( optimalisatie ) van de cognitieve functies, (en hun connecties met ) het spraak en gehoorcentrum “
De hersenen van LB1 schijnen ook diepe, complexe windingen, te bezitten : een andere indicator van menselijke-hersenenontwikkeling,
“Opvallend is ook de aanwezigheid van het gebied 10 van Brodmann , gesitueerd rechtvooraan de frontale kwab Dat gebied is bij mensen aktief bij het ondernemen van initiatieven en de planning van toekomstige acties.”
Brodmann area 10, or BA10, is part of the frontal cortex in the human brain. BA10 encompasses the most anterior part of the frontal cortex, known as the frontopolar region. This area is believed to play a part in strategic processes involved in memory retrieval and executive function. http://neurolex.org/wiki/Birnlex_1741
Elk van deze kenmerken wijst op een verhoogde intelligentie, en stelt de wetenschap voor één groot raadsel:
Hoe,vragen de deskundigen zich af , kon een slimme Homo Floresiensis — gelet op de archeologische aanwijzingen voor vuur en werktuiggebruik en fabricage ____ genoeg hebben met hersenen die slechts één derde van het sap hersenvolume voorstellen ?
“Een vraag waar iedereen graag het antwoord op wil weten ,” Het is een grote moeilijkheid vanuit het standpunt van de paleantropologie wij altijd hebben gedacht dat grotere hersenen kwalitatief beter zijn.”
“Er zijn ook nog andere vragen, — hoe kwam Homo Floresiensis op het eiland Flores terecht? — per boot?”
Hildebolt wijst erop dat, zelfs tijdens het laag-waterstand van de laatste Ijstijd, het eiland van andere eilanden en het vasteland gescheiden bleef , door minstens 12 mijlen diep zeewater .
Kramer vecht aan dat LB1 een verschillende soort is dan homo Erectus. “het is mogelijk dat de gebrande beenderen en de ruwe hulpmiddelen die werden gevonden in de buurt van LB1 door moderne mensen zouden kunnen zijn gemaakt toen die het eiland bereikten en uiteindelijke ook het uitsterven van Homo Floresiensishebben veroorzaakt .”
” zijn deze artefacten echter wel het produkt van de met een kleine hersenmassa uitgeruste homo floresiensis “ dan is dat een serieuse uitdaging voor de neuro-evolutieve theorie
“Wat dit zou kunnen illustreren dat het niet noodzakelijk de grootte van de hersenen is die belangrijk is[ voor intelligentie ], maar eerder de verbindingen, en de manier waarop de hersenen worden gestructureerd en ontwikkeld ,”
Niemand weet precies waarom Homo Floresiensis ongeveer 13.000 jaar geleden uitstierf.
Toen zij nog in Flores woonden, schijnen LB1 en haar soortgenoten op Stegadon, een nu-uitgestorven vorm van dwergolifant gejaagd te hebben. Volgens het team dat LB1 vond, werd in het gebied waar zij werd gevonden ook een hoop rommelige afval met beenderen van kleinere, juveniele stegadons, gevonden ; die waren gemakkelijker door de uiterst kleine hobbitjagers te verschalken .
Ondertussen, zijn er geruchten dat het team dat LB1 vond , nog meer van haar lotgenoten heeft gevonden ( ondermeer een onderkaak van een tweede individu )
het ” argument achter het idee dat Homo floresiensis één of andere soort van ‘ pathologische pygmee ‘ is , is gebaseerd op het feit dat daar slechts één individu, één specimen,is gevonden ” “Als er dus meer materiaal vanuit die zelfde lagen en van duidelijk verschillende individuen van Homo Floresiensis zijn ( worden ) gevonden , dan wordt het moeilijk om dat argument te blijven vol houden.”
Maar waarschijnlijk zal Tekeu Jacobs alle “nieuwe vondsten”( en de oudere ) opeisen en( voor een tijdje ) opsluiten in zijn brandkast …
De onderzoekers menen echter dat er een redelijke kans bestaat nog andere vergelijkbare “soorten” homo te vinden op de verschillende eilanden ( en het Maleisia schiereiland )in Zuid-oost azie ….En zullen ze ___wijzer geworden
___ Tekeu Jacobs niet gauw meer de kans geven om nieuwe vondsten in indonesia voortijdig aan te slaan en weg te stoppen …
______________________________________________________________________________________________________ Een grote rol in het betoog van de onderzoekers is weggelegd voor de meneer rechts, die destijds (in 1971) 21 jaar oud was en 1.17 meter mat. Hij leefde op het eiland Idjwi, Congo. Let ook op zijn bijzondere onderkaak, met nauwelijks een kin. Een foto uit het proefschrift van de Nederlander L.B. van Bommel (1930), waarop een 27-jarige doofstomme vrouw met haar pleegmoeder te zien is. Van Bommel wees jodiumgebrek aan als oorzaak van de afwijkingen. Direct nadat Homo floresiensis aan de wereld werd gepresenteerd, in oktober 2004, werd die ontdekking betwist. De ontdekkers meenden dat de botten die ze het jaar daarvoor in een grot op het eiland Flores hadden gevonden, van een tot dan toe onbekende soort dwergmens waren, die tot twaalfduizend jaar geleden op Flores moest hebben geleefd. Maar critici deden de botten af als overblijfselen van gewone mensen met aangeboren afwijkingen. De ontwikkelingsstoornis microcefalie (‘kleinhoofdigheid’) zou de bijzonder kleine schedelinhoud en de kleine afmetingen van deze ‘hobbit’ kunnen verklaren, betoogden zij. Maar die theorie werd met goede argumenten tegengesproken. De vorm van de enige gevonden schedel lijkt niet op die van een microcefaal en ook andere botten pasten eerder bij primitieve menssoorten dan bij de moderne mens. Dat de hobbit in werkelijkheid een microcefaaltje was, wordt onder paleontologen dus niet meer zo waarschijnlijk geacht. Maar nu duikt er een nieuwe theorie op. Drie Australische wetenschappers leggen in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings of the Royal Society B uit waarom zij het waarschijnlijk achten dat een andere aangeboren afwijking de verklaring is voor de alle rare kenmerken van de botten. Aangeboren, maar niet erfelijk. Het zou gaan om ‘myxoedemateus endemisch cretinisme’, vrij vertaald: een veel onder de plaatselijke bevolking voorkomende vorm van dwerggroei en achterlijkheid, veroorzaakt door een niet werkende schildklier. Dat zou op zijn beurt het gevolg zijn van een combinatie van jodiumgebrek, seleniumgebrek en een overmaat aan het plantengif thiocyanaat, opperen Peter Obendorf, Charles Oxnard en Ben Kefford. In hun artikel vergelijken ze de kenmerken van LB1, het meest complete hobbitskelet, met beschreven gevallen van dit cretinisme. Zelf hebben ze geen bot aangeraakt bij die vergelijkingen; het was allemaal papierwerk, deels op basis van foto’s.Ze beginnen bij de lengte. De hobbit zou net iets langer dan een meter zijn geweest. Cretinisme zorgt meestal voor een lichaam dat ongeveer 70 procent van de normale lengte heeft. Aangezien de lokale bevolking op Flores gemiddeld ongeveer 1 meter 60 meet, klopt dat goed. Dan de schedel. Die van LB1 is asymmetrisch, de neuswortel is extra breed, de kin ontbreekt, de tanden zijn relatief groot en sommige zijn vreemd van vorm. Dat zijn allemaal verschijnselen die voorkomen bij lijders aan cretinisme. Hun tanden groeien, in tegenstelling tot hun lichaam, wel normaal en zijn daarom relatief groot. Vaak verliezen deze kleine mensen niet al hun melktanden. De vreemde tanden van de hobbit kunnen heel goed melktanden zijn, menen de onderzoekers. Een belangrijk onderscheidend kenmerk van de hobbit was natuurlijk ook zijn kleine brein, niet meer dan 417 milliliter groot, terwijl een normaal mens minstens een liter hersenen heeft. Cretinisme zorgt voor kleine breinen, maar zo klein waren ze nog niet gezien. Dat zou deels kunnen komen doordat de plaatselijke bevolking vrij kleine hersenen heeft, opperen de onderzoekers, en deels doordat de schedelplaten lijders aan cretinisme meestal niet aan elkaar gegroeid zijn. Na de dood van de vermeende hobbit zouden ze alsnog tegen elkaar aangedrukt kunnen zijn, met een kleinere inhoud als gevolg. En de rest van het lichaam? Ook daar sluiten de observaties goed aan bij de nieuwe theorie, aldus het drietal Australiërs. Cretinisme levert relatief lange armen op, die minder bewegingsvrijheid hebben. Wederom: net als bij de hobbit, zij het minder extreem. Maar of het ook tot afwijkende polsbotjes leidt, is onbekend. Het zou sterk voor deze theorie pleiten als de polsbotjes van cretinismelijders dezelfde vorm zouden blijken te hebben als de opgegraven botjes uit de grot op Flores. Maar die polsbotjes zijn er niet.En dan nog de oorzaak, gebrek aan jodium en selenium plus een teveel aan thiocyanaat uit planten. Jodiumgebrek komt op Flores en nabije eilanden veel voor, lokaal geraapte kippeneieren vertonen een tekort aan selenium en er groeien eetbare planten die cyanide bevatten, schrijven Obendorf en zijn collega’s. Alles bij elkaar concluderen ze dat het niet bewezen is, maar wel waarschijnlijk, dat de gevonden ‘hobbitbotten’ in werkelijkheid overblijfselen zijn van zieke moderne mensen. Gemeenschappen van jagers-verzamelaars kunnen zulke gehandicapte stamgenoten niet goed onderhouden, daarom zou het best kunnen dat die op zichzelf hebben geleefd in de Liang Bua-grot waar hun botten gevonden zijn. “Een interessante hypothese”, vindt paleontoloog Gert van den Bergh het, maar niet meer dan dat. Van den Bergh was zelf betrokken bij de opgravingen in de Liang Bua-grot en vertrekt komende zaterdag weer naar Indonesië voor meer graafwerk. Voorlopig laat hij zich niet door de Australiërs overtuigen. Hij wijst erop dat de onderzoekers niet naar het originele hobbitmateriaal hebben gekeken en geen polsbotjes hebben kunnen vergelijken.“Bovendien zijn niet alle resten van Homo floresiensis even oud. De jongste zijn van twaalfduizend jaar geleden, de oudste van 95 duizend. Het zou wel heel toevallig zijn als er steeds weer mensen met hetzelfde syndroom in die grot terechtkomen.” En dan zijn er nog de stenen werktuigen. “Op Flores liepen 840 duizend jaar geleden al mensachtigen rond, bewijzen die. Lang voor de moderne mens ontstond. Bij de hobbitresten vonden we werktuigen van twaalfduizend jaar oud die op dezelfde manier gemaakt zijn.” Komt er dan nooit een einde aan het welles-nietesdebat rond de kleine mensjes? “Heb nog een beetje geduld”, zegt Van den Bergh. Deze zomer is er weer een opgraving in de grot, en daarbij zal het er heel zorgvuldig aan toe gaan. Hopelijk levert dat DNA op, en dat zou het verlossende woord kunnen geven. We hebben op die plek al wel varkens-DNA weten te isoleren van zevenduizend jaar oud, dus wie weet. Elmar Veerman Peter J. Obendorf, Charles E. Oxnard en Ben J. Kefford: ‘Are the small human-like fossils found on Flores human endemic cretins?‘, Proceedings of the Royal Society B, 5 maart 2008Experts slam the cretin hypothesisMatt Tocheri of the Smithsonian Institution, who published a paper in the journal Science last year describing LB1’s wrist bones. His findings are considered by some researchers to be among the strongest evidence yet that the hobbits were a species distinct from our own. He had this to say about the authors’ assertion that the hobbit wrist–in particular, the trapezoid bone–supports the cretinism claim: “In the paper we published in Science, we provided the descriptive, developmental, and quantitative details that demonstrate that pathological disturbances do not turn a human wrist (normal or pathological) into that of a chimpanzee or gorilla. We also provided the comparative evidence that demonstrates that early hominins (including LB1) retain wrist morphology inherited from the Pan-Homo last common ancestor, whereas Neandertals and modern humans share derived wrist morphology most likely inherited from their last common ancestor. The speculation that LB1 has a bipartite trapezoid is falsified by looking at the figures we published in Science. A bipartite human trapezoid would have half of all the trapezoidal articular surfaces missing while the scaphoid and capitate would show the articular areas of the missing half; but they do not, and all three bones articulate with one another fully (just like in an African ape). Moreover, cretin skeletons may sometimes show a bipartite scaphoid as the new paper contends (this is because of how the scaphoid tubercle ossifies) but LB1 does not have a bipartite scaphoid and is otherwise normal (as are the capitate and trapezoid) but normal for an African ape or primitive hominin. 60 or so million years of primate evolution provide the world with a considerably large amount of evidence that the wrist of modern humans and Neandertals is a recent acquisition in our shared evolutionary history. Moreover, the evidence indicates this acquisiton occured after the hobbits split from our hominin family tree. New hypotheses of hobbit pathology arise every week, and they will continue to disappear just as quickly afterward. The phylogenetic evidence of the wrist is just not that easy to explain away.” http://science-community.sciam.com/blog-entry/Sciam-Observations/Hobbit-Watch-Experts-Slam-Cretin/300010210
FLORESMENS HAD RELATIEF GROTE FRONTALE CORTEX 3 april 2009 /Hendrik Spiering . Homo floresiensis, de kleine mensachtige die tot 18.000 jaar geleden op het eiland Flores leefde, baarde bij zijn ontdekkig in 2004 veel opzien met zijn voor mensen extreem kleine schedelinhoud: 417 cc, net zoveel als een chimpansee. Homo sapiens heeft 1250 cc. Uit een CT-scan van de enig bekende schedel van deze ‘hobbit’ blijkt nu dat H. floresiensis opvallende (relatieve) vergrotingen heeft van belangrijke delen van zijn brein. Het gaat daarbij vooral om delen van zijn frontale cortex (de frontopolaire en orbitofrontale cortex), die belangrijk zijn voor planning en reflectie (Journal of Human Evolution, articles in press). HOE HOMO FLORESIENSIS ERUIT HEEFT KUNNEN ZIEN Volgens de onderzoekers heeft de studie ook belangrijke consequenties voor het belang dat altijd aan hersengrootte wordt gehecht in de analyses van de menselijke evolutie. Neurale reorganisatie en vormveranderingen kunnen even belangrijk zijn voor mentale kracht. Waarschijnlijk stamt de Floresmens af van Homo erectus (herseninhoud ca. 900 cc) en werd kleiner tijdens het bestaan op het afgelegen eiland Flores. Volgens de onderzoekers onder leiding van Dean Falk uit Florida maken deze en andere kenmerken duidelijk dat het brein van de Floresmens in zijn (evolutionaire) verkleining een grote reorganisatie heeft doorgemaakt. Het lijkt helemaal niet op even grote breinen van chimpansees of op die van moderne mensen met microcefalie (ziekelijk kleine hersenen). Die reorganisatie zou kunnen verklaren waarom de Floresmens toch in staat leek tot relatief modern gedrag: jacht op kleine olifanten op Flores en gebruik van geavanceerde stenen werktuigen. Direct na de bekendmaking van de vondst van de Floresmens rezen stemmen in de wetenschap dat het hier helemaal geen nieuwe mensensoort betrof maar slechts een treurig groepje moderne mensen met veel erfelijke afwijkingen, waarbij vooral microcefalie als ziektebeeld naar voren werd geschoven. Felle discussies volgden. Eerdere analyses van de schedel wezen al niet op microcefalie en het is niet onwaarschijnlijk dat deze studie een finale knak betekent voor de microcefalie-gedachte. Al zal het pas echt stil worden als een tweede Flores-schedel wordt gevonden. Met behulp van de geavanceerde CT-röntgentechniek is een gedetailleerd virtueel afgietsel van de binnenkant van de Floresschedel gemaakt waarmee een goed beeld kan worden gevormd van de hersenvormen. LB1’s virtual endocast, microcephaly, and hominin brain evolution
Received 18 January 2008;
accepted 30 October 2008.
online 28 February 2009.
AbstractEarlier observations of the virtual endocast of LB1, the type specimen for Homo floresiensis, are reviewed, extended, and interpreted. Seven derived features of LB1’s cerebral cortex are detailed: a caudally-positioned occipital lobe, lack of a rostrally-located lunate sulcus, a caudally-expanded temporal lobe, advanced morphology of the lateral prefrontal cortex, shape of the rostral prefrontal cortex, enlarged gyri in the frontopolar region, and an expanded orbitofrontal cortex. These features indicate that LB1’s brain was globally reorganized despite its ape-sized cranial capacity (417 cm3). Neurological reorganization may
thus form the basis for the cognitive abilities attributed to H. floresiensis. Because of its tiny cranial capacity, some workers think that LB1 represents a Homo sapiens individual that was afflicted with microcephaly, or some other pathology, rather than a new species of hominin. We respond to concerns about our earlier study of microcephalics compared with normal individuals, and reaffirm that LB1 did not suffer from this pathology. The intense controversy about LB1 reflects an older continuing dispute about the relative evolutionary importance of brain size versus neurological reorganization. LB1 may help resolve this debate and illuminate constraints that governed hominin brain evolution.
HOMO FLORESIENSIS is toch nieuwe mensensoort ( Eos nieuwsbericht )
H. Floresiensis “Flo”http://www.bloggen.be/evodisku/archief.php?ID=28De Floresmens, door zijn kleine gestalte ook wel hobbit genoemd, vertegenwoordigt dan toch een nieuwe soort in het geslacht Homo. De acht skeletten die in 2003 in een grot op het Indonesische eiland Flores werden opgegraven, stelden de paleoantropologie voor een raadsel. De volwassen individuen zouden tussen 120.000 en 10.000 jaar geleden geleefd hebben en zouden sterk op de moderne mens (Homo sapiens) gelijken, alleen hadden ze een veel kleinere gestalte en schedelinhoud.De Homo floresiensis of populair ” hobbitâ” zou volgens sommigen een nieuwe mensensoort vertegenwoordigen die zelfs nog een tijdje naast de moderne mens heeft bestaan. Anderen meenden dat de individuen gewoon een groepje fysiek ‘achtergestelde’ Homo sapiens waren.Maar uit nieuw onderzoek naar het polsgewricht van de Floresmens, concluderen onderzoekers nu dat het wel degelijk gaat om een nieuwe mensensoort in het geslacht Homo. De polsbeentjes zijn immers veel primitiever dan bij de moderne mens …..
Science 21 September 2007: Vol. 317. no. 5845, pp. 1743 – 1745 DOI: 10.1126/science.1147143 REPORT
°
The Primitive Wrist of Homo floresiensis and Its Implications for Hominin Evolution
°
Matthew W. Tocheri,1* Caley M. Orr,2,3 Susan G. Larson,4 Thomas Sutikna,5 Jatmiko,5 E. Wahyu Saptomo,5 Rokus Awe Due,5 Tony Djubiantono,5 Michael J. Morwood,6 William L. Jungers4
°
Whether the Late Pleistocene hominin fossils from Flores, Indonesia,represent a new species, Homo floresiensis, or pathologicalmodern humans has been debated. Analysis of three wrist bonesfrom the holotype specimen (LB1) shows that it retains wristmorphology that is primitive for the African ape-human clade.In contrast, Neandertals and modern humans share derived wristmorphology that forms during embryogenesis, which diminishesthe probability that pathology could result in the normal primitivestate. This evidence indicates that LB1 is not a modern humanwith an undiagnosed pathology or growth defect; rather, it representsa species descended from a hominin ancestor that branched offbefore the origin of the clade that includes modern humans,Neandertals, and their last common ancestor.
°
1 Human Origins Program, Department of Anthropology, National Museum of Natural History, Smithsonian Institution, Washington, DC 20013, USA. 2 School of Human Evolution and Social Change, Arizona State University, AZ 85287, USA. 3 Institute of Human Origins, Arizona State University, AZ 85287, USA. 4 Department of Anatomical Sciences, School of Medicine, Stony Brook University, NY 11794, USA. 5 The National Research and Development Centre for Archaeology, Jakarta, Indonesia. 6 School of Earth and Environmental Sciences, University of Wollongong, NSW 2522, Australia. * To whom correspondence should be addressed. E-mail: tocherim@si.edu type=text/javascript>
°
( samenvattende vertaling van het National Geographics artikel )
°
“De handwortelbeenderen van de homo florensiensis lijken in niets op die van de handwortelbeenderen van om het even welke moderne mensen ook , noch op die van Neanderthalers” zei Matthew Tocheri, een paleoanthropoloog van het Smithsonian in Washington, D.C.
De pols van H floresiensis mist moderne eigenschappen die wel bij sapiens en neanderthaler aanwezig zijn ; bijvoorbeeld een polsgewricht dat druk op het beginpunt van de duim afleidt en verspreidt over het hele gewricht zodat schokken beter kunnen worden opgevangen.
°
De pols van de Hobbit laat niet diezelfde specialisatie zien, bedoeld voor het gebruik van gereedschap, als de moderne mens of de Neanderthaler,zei Matthew Tocheri.
°
Het heeft dezelfde primitieve morfologie als eerdere hominiden
” De florensies polsbeenderen zijn primitief,” zei hij, “ net als die van gorilla’s, chimpansees, en andere fossiele vroege menselijke verwanten en voorouders .”
Dit wijst erop dat de hand van de hobbit- stamlijn voo r de moderne geëvolueerde handwortelbeenderen verscheen.
“Dit is fundamenteel iets dat afkomstig is van een voorvouderlijke afsplitsing die waarschijnlijk ergens tussen één a drie miljoen jaar geleden plaatsgreep ….Wie die voorvader is moet wachten tot de polsbeenderen van andere fossielen worden gevonden ….. De mogelijkheden zijn de H erectus en de meer primitieve australopithecines. ”
Vooraleer de hobbit-studie uit te voeren , had Tocheri al vastgesteld dat de trapezoide wigvormig is bij de grote mensapen en de vroege menselijke hominida , terwijl het meer vierkantig is gevormd bij moderne mensen en Neandertalers -handen .
°
Dat bepaalde handwortelbeen in de hobbit-hand behoudt de wigvorm ….Het was niet moeilijk om vanuit die anatomische kennis te concluderen dat de hobbit een eigen unieke soort is. Chris Stringer antropoloog bij het Museum van de Biologie in Londen zei dat de studie overtuigend aantoont dat de “wrist-bones ” van de hobbit primitief zijn. Het onderzoek ondersteunt ook vorige studies die primitieve schouderverbindingen , het kaakbeen van de hobbit, evenals ongepubliceerde rapporten van primitieve eigenschappen in de floresiensis – voet, ontdekten .
“Wanneer men dit alles samenbrengt, wordt het idee versterkt dat dit inderdaad een zeer vreemd en zeer primitief soort schepsel moet zijn geweest …. Zelfs niet noodzakelijk behorend tot deHomo ….Het is duidelijk, dat we nog meer fossiel materiaal nodig hebben nodig hebben ”
°
Robert Martin is curator voor biologische antropologie van het Museum van Chicago en mede-auteur van twee documenten die stellen dat de hobbit een zieke moderne mens , is . Hij zei dat die mogelijkheid ondanks de nieuwe bevindingen overeind blijft.
°
Terwijl de de hand-beenderen van de Hobbit primitief lijken, geeft de studie geen enkele directe vergelijking van de hand van de hobbit met die van een moderne mens met microcefalie.
°
Derhalve blijft hij geloven dat Microcefalie de oorzaak is van die
“wanordelijke beenderen-abnormaliteit “ die de hobbit treft.
Dat is ook de oorzaak van misvormingen elders in het skelet, potentieel zelfs de hand .
“ik houd me aan de suggestie die eerder al de hobbit beschreef als een pathologische moderne mens ipv een niewe hominidesoort”
Echter : Tocheri en collega’s schrijven in hun artikel wèl dat ; geen bekende genetische ziekte, met inbegrip van microcefalie, in een hand resulteert die zowel op die van de hobbit of die van andere vroege menselijke voorvaderen , lijkt.
°
Niettemin, blijft het geheim van wat precies hobbit is en hoe het op het Eiland Flores verzeild raakte , onopgelost. De onderzoekers moeten op zoek naar de nog niet beschikbare polsbeenderen van homo erectus en bepalen in ;hoeverre de moderne handmorfologie bij de dichtste directe voorvader van de moderne mens aanwezig was.
°
Dergelijke informatie zal helpen verduidelijken of hobbit een homo erectus is die gekrompen is om zich aan te passen aan de mogelijkheden van het geïsoleerde Indonesische eiland , daadwerkelijk een nieuwe soort is.
Het “feit dat handwortelbeenderen zo duidelijk naar de mens-aapmorfologie richt is vrij interessant,” zei Campbell Rolian, een postdoctoraal student antropologie van de Universiteit van Harvard. “En [ het ] is in werkelijkheid een nieuw argument voor hen die bereid zijn om het aan een nieuwe soort toe te schrijven.” zie ook http://www.sesha.net/edEN/nieuws/2007-18.asp
De nieuwe studie neigt er dus alweer naar om te verondrstellen dat ;
–
* De evolutielijn van de hobbit splitste zich al vroeger af van die van de Homo sapiens sapiens . ( en van de homo sapiens Neanderthalensis )
–
* Sommigen menen dat de flores- mens een afstammeling is van een vroege homo erectus ( = consensus ) of zelfs de Homo ergasterof habillis ( sommigen veronderstellen een late australopithecus / Georgicus = dmanisi
Op het Micronesische eiland Palau zijn fossiele botten gevonden van extreem kleine mensen. Volgens de ontdekker, een Zuid-Afrikaanse antropoloog, zijn ze het product van ‘verdwerging’.
Comparison of the two innominates from Palau to that of a modern adult female of average stature (c162 cm). From left to right — modern human pelvis (top is from the right, bottom is from the left), B:OR-15:18-009 and B:OR-15:18-087. Top: posterolateral view; bottom: lateral view. (Credit: Berger LR, Churchill SE, De Klerk B, Quinn RL (2008) Small-Bodied Humans from Palau, Micronesia. PLoS ONE 3(3): e1780.)
Het onderzoek is vandaag gepubliceerd door het online tijdschrift PLoS ONE.
°
Antropoloog Lee Berger van de universiteit van Witwatersrand ontdekte de fossielen in twee grotten op rotseilandjes bij het hoofeiland van Palau.
°
De botten en schedels zijn afkomstig van 26 individuen en blijkens koolstofdatering 1400 tot 3000 jaar oud. De mannen moeten zo’n 40 kilo hebben gewogen, de vrouwen circa 30 kilo. Berger vermoedt dat de mensjes van Palau zo klein waren door een proces van ‘eiland verdwerging’. Dit fenomeen is ook bekend van uitgestorven diersoorten als mammoets. Het komt voor bij geïsoleerde eilandpopulaties als een evolutionaire aanpassing aan een omgeving met zeer beperkte voedselbronnen.
°
Een andere mogelijkheid is dat de dwergmensen het product waren van een genetische afwijking die door een lange periode van inteelt is versterkt, aldus Berger.
°
Als de verdwergingshypothese klopt, werpt dat volgens Berger mogelijk ook nieuw licht op de beroemde Floresmens, ook wel âhobbitâ genoemd.
°
Een klein skeletje dat een aparte vroege mensensoort betreft, Homo floresiensis, die tot 13 duizend jaar geleden op het Indonesische eiland leefde.
°
Volgens Berger,gaat het ( zeker toch in Palau), om een moderne mens, Homo sapiens, die klein is uitgevallen door een ziekte, of verdwerging.
°
Volgens Berger hebben de mensjes van Palau een aantal fysieke kenmerken met de Floresmens gemeen, zoals de kleine gezichten en lichamen, maar hebben zij niet de kleine schedelinhoud van de hobbit.
°
Hij ziet de overeenkomsten als aanwijzingen dat in elk geval enkele kenmerken van de hobbit verklaard kunnen worden uit een proces van verdwerging( maar dat is iets anders dan eiland -dwerggroei ) .
“Verdwerging” is namelijk het onstaan van een apart sapiens ras (ondersoort ) van ” pygmeeen “( en misschien een beginstadium dat later tot dwarfisme kan leiden binnenin een specierende aftakking van de homo sapiens )
°
De bevindingen van Berger zijn inmiddels van verschillende kanten bekritiseerd.
°
olgens de antropoloog Scott Fitzpatrick, geciteerd op de website Nature News, is verdwerging hoogst onwaarschijnlijk.
°
Fitzpatrick, die ook onderzoek heeft gedaan aan menselijke botten in de grotten van Palau, denkt dat Bergers botten aan kinderen hebben toebehoord. De twee grotten zouden kinderbegraafplaatsen zijn geweest.
°
Fitzpatrick wijst er op dat op Palau in dezelfde periode aantoonbaar ook mensen van normale grootte hebben geleefd.
°
Palau -mensen ?
De Flores mens ,die als volwassene ongeveer een meter groot moet zijn geweest , behoort( volgens de dominerende consensus ) tot een afzonderlijke mensensoort : Homo floresiensis.
ofwel omdat ze gewone pygmee , dwerg en andere ( diverse ) normale varianten met kleine gestalte van homo sapiens ,waren …
°
Kortom het was/is de inzet van een controverse die al jarenlang aan de gang is ,en waar natuurlijk ook de creationisten , allerlei oude academische krokodillen en pensioengerechtigde prestige -jagers zich niet onbetuigd laten ;zodat ze de boel kompleet verzieken
°
…Lee Berger (University of the Witwatersrand in Johannesburg, South Africa,) & all, geven echter geen dergelijke of andersoortige verklaring voor de Flores skeletten , maar ontdekten wel gelijkaardige overblijselen op het eiland Palau ( micronesia )in de Stille Zuidzee…
°
Daar zijn vroeger al duizenden menselijke beenderen van de oorspronkelijke inwoners van het eiland gevonden (en de voorouderlijke begraafplaatsen meestal leeggeroofd door souvenirjagers en plunderaars .)
°
“Deze rotsachtige eilanden bezitten ontelbare grotten en spelonken,waarvan velen een overvloed aan fossilerende, semi-fossiele en subfossiele overblijfselen ,bezitten” schrijven ze in een artikel op PLOS http://www.plosone.org/doi/pone.0001780
De nu gevonden overblijfselen zijn tussen de 900 en 2.900 jaar oud( koolstof gedateerd) . Alle overblijfselen lijken terug te voeren op onze soort, maar sommige van de beenderen zijn erg klein en vertonen trekken die binnen de homo sapiens -soort, eerder als “archaïsch” of “primitief” kunnen worden beschouwt .( Critici noemen dat dan weer :”juveniel” )
_
Berger rekent de Palau beenderen weliswaar niet tot een nieuwe soort ; in tegenstelling tot de flores-schedel , vormen de Palau schedels geen bewijsstukken voor of aanduidingen van de aanwezigheid van een specifiek ( en naar verhouding ) typisch kleiner brein …
Berger zegt dat het kleinere bekken , het gebit en
de afmetingen van de” grotere “beenderen , typische kenmerken vertonen van echte dwerg-vormen van homosap â mensen die kleinere ” raciale ” uitgaven werden van de normale doorsnee-mens vanwege de plaatselijke voordelen die dat bood op een eiland met beperkt voedselaanbod en/of vanwege de mogelijke genetische beperkingen en inteelt
‘De beenderen waren niet echt typisch en eigenlijk erg klein’ maar ‘Ik voelde meteen dat ik een kleine populatie van kleine menselijk wezen gevonden had “zei Berger
_
De Palau skeletten behoren duidelijk tot de moderne mensen , benadrukten de onderzoekers. Maar ze zijn nog niet in staat de schedels nauwkeurig te onderzoeken omdat ze nog grotendeels onder de druipsteen-afzettingen zitten vastgeklit
°
.. De Flores mens bezat een daarmee contrasterende schedel met kleine hersenpan .
Professor Bert Roberts ( University of Wollongong / australie ) zei dat de vondsten van palau ( = tenminste 25 kleine menselijke skeletten van mensen die ongeveer ergens tussen 900-2900 jaar geleden stierven ),er niet op wijzen dat “dwergvorming” mensen heeft geproduceerd zoals de flores-mens
“Ze ontdekten prachtige , kleine ,in vrij recent historisch verleden overleden , moderne menselijke pygmees …Ik zie niet in hoe dat enig verschil kan gaan maken bij de beoordeling van de classificatie-status van Homo floresiensis …Die laatsten zien er helemaal niet uit als moderne mensen …”verklaarde Roberts. “De volwassen flores mens heeft geen kin , zijn gebit verschilt van het onze , ook de vorm van de onderkaak is verschillend van de homosap -uitvoering . Het flores brein is ongeveer een kwart van het onze en dat is niet het geval bij homo-sap pygmees of deze nieuwe vondsten “
De Palau vondsten bezitten veel( zelfs unieke anatomische )kenmerken van de homosap (waaronder de vele craniofaciale eigenschappen (1)
°
Maar ze bezitten ook gemeenschappelijke karakteristieken met de H. floresiensis; waaronder ; de kleine lichaamsafmetingen ( toch nog altijd groter dan de flores-mens ) het smalle en kleine gezicht ,
geprononceerde wenkbrauwbogen ,
wijkende kin, relatieve megadontia,
vergrote occlusale oppervlakte van de premolairen ,
draaiing van de tanden in de maxilla en de kaak en
dentale agenesis
°
Berger &all leiden daaruit echter ook geen direkte verwantschap af tussen de mensen van Palau en homo floresiensis ….Deze waarnemingen suggereren echter wel dat minstens enkele van die karakteristieken ( die ooit zijn aangevoerd als criteria om de flores -mens als een aparte soort te classificeren ) gewone “raciale ” aanpassingen zijn in mensen metkleine afmetingen en in een eiland-habitat
°
De kleine luitjes van Palau blijken ongeveer dezelfde lichaamslenge te hebben gehad als de zogenaamde Homo floresiensis. Maar volgens Berger is de geschatte herseninhoud van de schedels die hij op Palau opgroef ongeveer tweemaal zo groot als die van de ”Mens van Flores”. Ook de vorm van het gelaat en de vorm van de heupen suggereren dat de overblijfselen van Palau tot onze soort, de Homo sapiens behoren.
°
Behalve klein waren de mensen van Palau lieden met kleine maar ietwat zwaardere oogkassen, grote kaakbeenderen en grote tanden. Sommigen hadden een weinig prominente kin.
Deze foto vergelijkt een moderne vrouwelijke onderkaak ( de bekendste onderkaak en enige komplete schedel van flores is ook vrouwelijk) met die van een palau-vondst
°
Berger: De gereduceerde kin en de vertikale afmeting zijn twee primitieve ( volgens andere antropologen = juveniele pygmee ) kenmerken
°
” Deze vondsten en constateringen zijn wetenschappelijk gezien , nog niet helemaal OK “zegt Scott Fitzpatrick, een antropoloog van de North Carolina State University in Raleigh, die de Palau -regio al meer dan tien jaar lang bestudeerde
âEr is hier op dit ogenblik nog grote nood aan een onafhankelijke bevestiging en peer-review …”
°
De Palau beenderen kunnen gemakkelijk resten zijn , gevonden op een kinderbegraafplaats…. Fitzpatrick vond juveniele beenderen op de begraafplaats van Orrak , vier kilometer ten noorden van Bergerâs sites.
°
“ Het kan heel goed de gewoonte geweest zijn om kinderen samen te begraven op dezelfde plaatsen ”
°
De beenderen die Berger beschrijft komen uit twee begraafplaatsen die 15 kilometer uit elkaar liggen , en reeds lang bekend zijn bij wetenschappers , toeristen en plunderaars
Een site ( Ucheliungs,) noemt in de spreektaal gewoon ” tarzan’s grot “, omdat mensen daar recreatief plegen rond te slingeren aan de plaatselijke lianen en klimplanten De tweede vindplaats r, Omedokel â de “botten-grot ” â ligt vlak in het centrum van een toeristische duikzone-streek en bezat ooit veel beenderen , schedels , potscherven , vaatwerk en andere artefacten, die allang zijn weggeroofd …
°
De oudste beenderen werden gevonden binnen in de spelonken . De jongste lagen bij de ingang van de grotten. Deze laatste zijn van normale lengte, maar de oudste overblijfselen zien er vreemd en veel kleiner uit. Ze behoorden toe aan mensen die slechts 90 tot 120 centimeter groot waren. En tussen de 28( vrouwen ) en de 41 kilo( mannen ) wogen.( het geschatte gewicht van het grootste flores-mannetje is ongeveer 30 kgr )
°
Fitzpatrick vraagt zich af waarom deze Palau mensen “dwerggroei” zouden hebben vertoont ,terwijl ook homo sapiens individuen met normale lichaams-afmetingen op het eiland rondliepen op hetzelfde moment van de geschiedenis
°
“Dit lijkt me toch erg vreemd “ zegt hij
°
Fitzpatrick ontdekte vroeger al dat de oudste begrafenis-oorden in de Westelijke Pacifiek dateren van 3,000 jaar terug
°
Gedetailleerde analysis van de Palau specimens zal waarschijnlijk de controverse rond de floresmens niet definitief kunnen oplossen ;de breingrote is daarbij het struikelblok
°
Maar niettemin zijn enkele eigenschappen van de flores-mens allicht het resultaatvan de omgevings-factoren en niet uitsluitend van voorouderlijke soorteigen genetische erfenissen
°
De Palau skeletten kunnen allicht wel uitsluitsel brengen over het zogenaamde /veronderstelde “proces van eiland-verdwerging “in menselijke populaties en over de oude kolonisatie- geschiedenis van oceanie . Het is natuurlijk ook nog erg onduidelijk wat er exact is gevonden en er is ___ zoals gewoonlijk___ een hoop populaire en voorbarige conclusie-jumping in de media :
“ Het lijkt ook een klassiek voorbeeld van wat allemaal kan verkeerd gaan wanneer wetenschap en review-proces worden aangedreven door de populaire media “
verklaarde Tim White,paleoantropoloog van de ” University of California, Berkeley.”
Wat gebeurt er als je een groep mensen achterlaat op een eiland en ze daar duizenden jaren lang laat zitten?
°
Dan krimpen ze en beginnen ze warempel steeds meer te lijken op onze verre voorouder, de oermens Homo erectus. Dat beweert althans de Zuid-Afrikaanse paleoantropoloog Lee Berger. Welkom in de absurde wereld van de reuzenrat, de miniolifant en de baby-etende ooievaar.
°
Het had zo in Gullivers Reizen gekund: een eilandje, bevolkt door dwergen. Toch is dat wel wat een zeereiziger in de Middeleeuwen zou hebben aangetroffen in de Stille Zuidzee, op de geïsoleerde, rotsachtige eilanden van de Palau-archipel.
°
In twee grotten op een eilandje met de exotische naam ‘Chelechol ra Orrak’ vond een onderzoeksteam onder leiding van de Zuid-Afrikaanse paleoantropoloog Lee Berger de skeletten van vele tientallen minimensjes. De dwergen werden er zo’n duizend tot drieduizend jaar geleden neergelegd – of bleven er dood liggen na een of andere natuurramp, dat kan ook. Het waren ontegenzeggenlijk moderne mensen, van het soort Homo sapiens. Alleen: ze waren nogal klein.
°
De bewoners van Palau waren amper anderhalve meter hoog, iets kleiner waarschijnlijk nog dan een pygmee, stelt Berger vast, overigens zonder een precieze lichaamshoogte te noemen. Berger en zijn team viel nog iets op. De minimensjes van Micronesië zagen er raar uit. Oermensachtig, zelfs. De schedels die zijn team uit de grotten bikte, hadden kleine gezichten, teruggetrokken kinnen, zware wenkbrauwen en opvallend grote tanden en kiezen. Ze leken verdacht veel op de beroemde ‘hobbitmens’ van het Indonesische eiland Flores, Homo floresiensis, meldt Berger in zijn onderzoeksverslag (Plos One, 2008).
°
Berger schrijft het plechtig: “De Palauaanse specimens ondersteunen op zijn minst de mogelijkheid dat de Flores-homininen gewoonweg een aan een eiland aangepaste populatie van Homo sapiens zijn.”
°
Maar bij het Leidse Natuurhistorisch Museum Naturalis komt die volzin aan als een klap in het gezicht van onder meer conservator fossiele grote gewervelde dieren en eilandkenner John de Vos. De zoveelste keer dat iemand ontkent dat de hobbitmens écht iets heel bijzonders is, verzucht De Vos.
°
“Er wordt hier voortdurend bagger over ons uitgestort”, constateert hij.
°
Heet gewassen
°
Het begon allemaal vier jaar geleden. In de fossielenrijke grot Liang Bua op Flores vond een onderzoeksgroep onder leiding van de Australiër Mike Morwood toen iets ongekends: de versteende botten van zes werkelijk absurd kleine mensjes.
°
Bij leven waren deze ‘hobbits’ niet groter dan een meter, en hun herseninhoud was kleiner dan die van een mensaap: 380 milliliter (de moderne mens zit op 1500). Toch waren de hobbits ontegenzeggenlijk mensachtig. Ze hadden stenen werktuigen en jaagden, blijkens de slachtresten die bij de hobbitbotten werden aangetroffen, op olifanten en ander eilandwild.
°
Maar dat was niet alles. De skeletten die Morwood en collega’s vonden, leken ook in vorm niet op die van moderne mensen. Het bekken was aapachtig, de kin teruggetrokken, de wenkbrauwen dik, en daarboven had de hobbit geen voorhoofd, maar een plat schedeldak. Morwood meende te weten waarmee hij te maken had: de klassieke oermens Homo erectus, maar dan te heet gewassen.
°
Gekrompen tot idioot kleine proporties, dankzij een bizar evolutionair verschijnsel dat bekendstaat als het eilandeffect
°
.
Dat effect is inmiddels een klassieker in de evolutiebiologie. Isoleer een groep beesten op een eiland, en onder de juiste omstandigheden zet de evolutie een krankzinnig proces in gang, ruwweg samen te vatten als: kleine dieren worden groot en grote dieren worden klein. Omdat er op een eiland van beperkte afmeting onder de zoogdieren doorgaans geen roofdieren zijn, worden grote beesten langzamer.
°
Hun poten worden korter en dikker, en hun tred behoedzamer, alsof de evolutie hun overbodig geworden capaciteit om te vluchten overboord kiepert en verruilt voor het vermogen om voorzichtig te grazen.
°
Kleine dieren kunnen juist gaan groeien, omdat er genoeg te eten is en de evolutionaire druk van roofdieren is weggevallen. In een van de magazijnen van Naturalis, op de zestiende verdieping, geeft gastonderzoeker Hanneke Meijer een kleine rondleiding.
°
We lopen langs eindeloze rijen bruine archiefdozen, met daarin de botten van een aantal inmiddels uitgestorven dieren, die door de jaren heen zijn opgegraven op (voormalige) eilanden in de Middellandse Zee en het huidige Indonesi챘.
°
De Latijnse soortnamen op de dozen hebben achtervoegsels als Gigantea, Magna, Gargantua. Het betreft hier dan ook reusachtige ratten, supergrote hamsters, ontzaglijke uilen en buitenproportionele egels.
°
Maar de fossiele botten van dieren die juist sterk zijn gekrompen op een eiland, die zitten ook in de dozen.
°
“Moet je dit zien. Dit is echt bizar”, kondigt Meijer aan terwijl ze het deksel van een van de dozen licht. Op de bodem van de doos liggen de beenderen van een dier dat blijkens het opschrift een nijlpaard is, maar dan belachelijk verkleind. Afkomstig van Cyprus, vertelt Meijer. “Dit is heel wat anders dan die bakbeesten in Afrika. Dit nijlpaard kwam tot híér” – en ze bukt om haar hand op kniehoogte te houden.
°
Tandartsvulling
°
Ook het Flores van pakweg 18.000 jaar geleden had zo’n surrealistische eilandfauna. Een moderne mens die er zou rondlopen, zou zich in een soort sprookjespark wanen. Daar is de reuzenrat, een monster van een halve meter lang, en daar de reuzenvaraan – het enige eilandwezen dat nog bestaat, de komodovaraan. En kijk, daar loopt de gekrompen olifant. In die omgeving was een tot één meter gekrompen Homo erectus met hersenen zo klein als een appeltje gewoon meer van hetzelfde.
°
Een minuscuul oermensje, dat kon er op Flores best nog wel bij, besefte men in Leiden.
Maar lang niet iedereen is van die logica overtuigd. En dat is zachtjes uitgedrukt: sinds Morwood en zijn collega’s de ontdekking op Flores in het blad Nature rapporteerden, is het huis te klein in de toch al intieme wereld van de oermenskunde.
“Het lijkt wel alsof iedereen die zichzelf respecteert een alternatieve verklaring voor die hobbit moet aandragen”, zegt De Vos. “De een roept: het is de ontwikkelingsstoornis cretinisme, de volgende heeft weer iets over het schouderblad, een ander denkt dat de hobbit het syndroom van Laron heeft of dat het een Homo sapiens is met microcefalie (een onderontwikkelde schedel – red.).”
De laatste maanden kreeg de hobbit de wind opnieuw van voren. Zo meende onderzoeker Maciej Henneman te zien dat een kies van de hobbit een tandartsvulling heeft – een teken dat het een moderne schedel is – terwijl anderen het wezentje juist meer ‘aapachtige’ trekjes toedichten, vanwege zijn opvallend grote voeten.
°
En daarbovenop is er Berger met zijn minimensjes van Palau. Enerzijds bevestigen die het eilandeffect. “Deze vondst is een sterke aanwijzing dat evolutie versneld kan optreden, in misschien wel enkele eeuwen tijd”, zoals Berger het verwoordde in een documentaire die National Geographic Channel in april over de zaak uitzond.
°
Anderzijds zouden de kleine kinnen en de zware wenkbrauwen van de Palau-mensjes erop duiden dat krimpende mensen nu eenmaal – hoe bizar het ook klinkt – weer trekjes krijgen van oermensen.
°
Je reinste onzin, menen ze bij Naturalis.
Afgezien van dat de vondst op Palau moeilijk is te beoordelen zonder de fossielen zelf te bestuderen –
°
“Op zo’n plaatje zie ik niks”, klaagt De Vos – werkt het eilandeffect anders.
°
Bij het eilandeffect krijgen de dieren en mensen echt een ander geproportioneerd lichaam, met bijvoorbeeld kortere poten en grotere ogen. “En dat zie ik zo snel niet bij die Palau-mensen”, zegt De Vos. Ze zijn weliswaar kleiner, maar hebben hun menselijke vorm min of meer behouden. Het échte eilandeffect vervormt lichamen juist.
°
Dat zit bij eilandbewoners ook, letterlijk, tussen de oren. De hersenen van de hobbit van Flores zijn kleiner dan klein – zó ver gekrompen dat ze niet meer in verhouding staan tot de rest van zijn lichaam. Maar de Palau-mensjes hadden een nog alleszins redelijk hersenvolume, van tegen de duizend milliliter. Dat zit aan of misschien net onder de grens van wat nog ‘normaal’ wordt beschouwd voor onze soort, maar staat wél in verhouding tot hun absurd kleine lichaamslengte.
_
“Homo floresiensis gaat eerder de kant op van onze veel verdere, meer aapachtige voorouder australopithecus”,
vertelt vanuit Bandung de Nederlandse onderzoeker Gert van den Bergh, die al vele jaren opgravingen doet in onder meer de hobbitgrot Ling Bua op Flores.
“Het bekken van de hobbit wijkt bijvoorbeeld af. Het ilium (het darmbeen, de ‘vleugels’ aan het bekken, red.) loopt veel wijder naar buiten. Dat hangt samen met een grotere darmlengte en duidt erop dat die hobbits meer planteneter waren, in plaats van een gespecialiseerde vleeseter.”
°
Vogelbotten
°
Op één punt zijn Berger en het Flores-team het eens: de hobbits van Flores waren vele duizenden jaren langer onderhevig aan eilandwerking dan de minimensjes van Palau.
°
Dus misschien waren de Palau-dwergjes wel alsnog veranderd in kindvormige wezentjes met korte benen en een extra kleine hersenpan – als ze negenhonderd jaar geleden niet plotseling om onduidelijke redenen van het eiland waren verdwenen.
°
In Leiden brengen Meijer en haar collega’s inmiddels rustig het volgende wapen ten faveure van de hobbit in stelling: alweer een sensationeel eilanddier.
°
Meijer doet onderzoek naar de duizenden vogelbotten die ook in de hobbitgrot zijn gevonden: botjes van gierzwaluwen, uilen, arenden, havikjes, papegaaien.
°
Bij sommige daarvan zijn duidelijke tekenen van extreme groei waarneembaar.
Zo bleek er op Flores een kolossale maraboe te hebben rondgestruind.
Ook Van den Bergh zet het onderzoek voort. Samen met enkele collega’s heeft hij onlangs de gekrompen olifant van Flores beschreven als een aparte subsoort(Quarternary International, 2007).
_
De olifant was 30 procent kleiner dan zijn voorouder die 900.000 jaar geleden op Flores kwam – en die op zijn beurt ook alweer 30 procent kleiner was dan de vastelandvorm.
–
Zie het voor u: een olifant ter grootte van een flink dressoir. “Homo floresiensis was gewoon onderdeel van die fauna die daar op dat eiland bestond”, zegt Meijer.
Conservator De Vos intussen kiest het bredere perspectief. In een overzichtsartikel dat binnenkort verschijnt in het gespecialiseerde vakblad Journal of the History of Biology verbindt hij de rel rond de hobbit met de ophef die destijds ontstond na de ontdekking van de eerste Neanderthaler en de eerste Homo erectus
°
“De reactie op een nieuwe mensensoort is steeds vergelijkbaar”,
stelt De Vos.
°
“Bij erectus zei de ene helft dat het een microcefaal is en de andere helft vond het een aap. Bij de Neanderthaler dacht men dat het ging om een halve gek. En bij de hobbit zie je die typerende reactie weer. Men wil gewoon niet accepteren dat iets nieuw is. Dat gebeurt pas na een generatie.”
°
Dat geldt des te meer voor minimensjes die op eilanden wonen.
Reuzenratten en mininijlpaarden, dat is tot daar aan toe.
Maar mensen die nu eens niet ver verheven staan boven de natuur, maar die zijn gekneed – gekleineerd zelfs – door de evolutie; dát is voor veel onderzoekers wat veel van het goede.
°
De Vos: “Mijn kleine olifantjes, daarvan zegt niemand wat. Maar nu is het een mens en dan is het anders.”
De vondst van een zeer klein menselijk skelet op het Zuidzee-eiland Palau vorig jaar, is geen aanwijzing voor het bestaan van een dwergvolk op het eiland, duizenden jaren geleden.
°
Dat stellen archeologen van de North Carolina State University dinsdag in het online tijdschrift PlosOne. ‘De vroegste Palau-mensen hadden normale menselijke afmetingen en vielen binnen de normale vanriatie van moderne menselijke populaties’, aldus de onderzoekers. Vorig jaar leidde de vondst van de resten in een grot op Palau tot speculatie over een parallel met eerdere vondsten op Flores van de resten van een Homo erectus-achtige van nog geen meter groot en circa 18 duizend jaar oud.
°
Volgens archeoloog Scott Fitzpatrick en zijn team is de vondst op Palau van een volkomen andere orde.
°
De skeletdelen vallen binnen de bekende variatie van lengte in moderne mensen. Er is geen sprake van een dwergachtige voorouder, aldus de onderzoekers.
” ….Our evidence indicates the earliest inhabitants of Palau were of normal stature, and it counters the evidence that Berger, et al, presented in their paper indicating there was a reduced stature population in early Palau,” said University of Oregon anthropologist Greg C. Nelson. “Our research from whole bones and whole skeletons indicates that the earliest individuals in Palau were of normal stature but gracile. In other words, they were thin.”
A close-up view of the teeth shows their size as well as betel staining — a red byproduct of chewing betel, an Areca palm nut along with slaked lime and leaf of the Piper betel vine. Betel has slight stimulant and medicinal qualities. (Credit: Photos by Jim Barlow)
HUMOR ?Flores mens was mogelijk viervoeter ?Diemen (NL) –Homo floresiensis (bijnaam Hobbit) liep mogelijk op handen en voeten.
°
Die conclusie trekt de Nederlandse paleontoloog Gert van den Bergh uit de analyse van de skeletdelen van de Floresmens, die vandaag is gepubliceerd in Nature.
°
Van den Bergh is gespecialiseerd in eilandfauna’s. Vanaf begin jaren negentig heeft hij opgravingen gedaan op het Indonesische eiland Flores, waar hij onder andere zocht naar resten van dwergolifanten. Zowel in 2003 als in 2004 maakte hij deel uit van het Australisch-Indonesische onderzoeksteam, dat Hobbit in de Liang Bua-grot op Flores heeft gevonden. De publicatie in Nature in oktober 2004 over de in 2003 gevonden schedel was wereldnieuws. De vondsten uit 2004 staan beschreven in het Nature-artikel dat vandaag uitkomt.
°
Van den Bergh is geen coauteur van het artikel, maar werkt nog altijd nauw samen met de auteurs van het stuk. Ook deze zomer deed het team weer opgravingen op Flores, maar helaas niet in de Liang Bua-grot, omdat de Indonesische overheid geen vergunning had verstrekt. Een kort vraaggesprek met Van den Bergh.
°
Waarom denk jij dat Hobbit op handen en voeten liep?
De sterkste aanwijzing vind ik het opperarmbeen. Het opperarmbeen van Homo sapiens en Homo erectus is sterk getordeerd. Bij Hobbit zit dit bot echter vrijwel recht op de schouder. Dit zie je niet bij de Australopithecus, niet bij erectus, niet bij mensapen, niet bij chimpansees, maar wel bij gibbons en makaken! Het gevolg is dat de schouder van Hobbit veel minder mobiel is. Die kon haar armen vermoedelijk wel goed voorwaarts-achterwaarts bewegen, maar veel minder makkelijk zijwaarts, zoals wij dat kunnen. Dit impliceert dat Hobbit mogelijk op handen en voeten liep om goed tegen steile wanden en in bomen te kunnen klimmen, net zoals een makaak doet. Dit zou een aanpassing aan het leven op het onherbergzame Flores kunnen zijn, dat voornamelijk bestaat uit zeer steile berghellingen.”
Wie is de voorouder van Homo floresiensis?
Dat is de grote vraag. We dachten aanvankelijk dat Hobbit afstamt van Homo erectus en ik vind dat eigenlijk nog steeds het meest logische. Het skelet van Hobbit vertoont echter ook duidelijke kenmerken van de Australopithecus, een voorouder van de Homo erectus, die een paar miljoen jaar geleden in Afrika leefde. Zo heeft Homo floresiensis net als Australopithecus langere armen en handen en naar buiten staande heupen. Er zijn in Azië echter nog geen eenduidige resten gevonden van Australopithecus, dus mocht Hobbit daadwerkelijk van de Australopithecus afstammen, dan komt mogelijk de Out of Africa-theorie – het idee dat onze vroege voorouders ook al uit Afrika kwamen – op losse schroeven te staan. Elders op Flores hebben we deze zomer ruim 350 werktuigen gevonden, die 800.000 jaar oud zijn. Aangezien Homo erectus toen ook op Java voorkwam, is het aannemelijk dat erectus zo vroeg al de diepe zeestraat tussen Bali en Lombok is overgestoken. Tijdens de tsunami van afgelopen december hebben we gezien dat mensen, die zich vastklampten aan drijvende bomen, na een week nog levend uit zee werden gevist. Hetzelfde kan destijds met de erectus zijn gebeurd. In de honderdduizenden jaren daarna kromp erectus geleidelijk aan tot Homo floresiensis. Deze aanpassing aan een geïsoleerd leven op een relatief klein, zeer bergachtig eiland, leidde waarschijnlijk ‘toevallig’ tot overeenkomsten met Australopithecus.
Sceptici beweren dat Hobbit een Homo sapiens is met de hersenziekte microcefalie. Schept het vandaag gepubliceerde Nature-artikel duidelijkheid over deze kwestie?
Het artikel geeft een opsomming van de botten van meerdere individuen die we in de Liang Bua-grot hebben gevonden. De analyse bevestigt onze eerdere conclusie dat het hier om een nieuwe mensensoort gaat. De kritiek van sceptici dat het floresiensis-skelet zou hebben toebehoord aan een moderne mens die leed aan de hersenziekte microcefalie lijkt niet langer houdbaar. Hobbit was vermoedelijk dertig jaar oud toen ze stierf, wat behoorlijk oud zou zijn voor een ‘ziek’ individu. De kaak van een tweede individu, dat 3000 jaar jonger is, lijkt bovendien sprekend op de eerste kaak die vorig jaar al is besproken. Deze tweede kaak en de botten van andere individuen duiden op zelfs nog iets kleinere wezens dan het vorig jaar beschreven skelet (waarvan de schedel gevonden is).
Het is zeer onwaarschijnlijk dat er een hele populatie van microcefalen geweest zou zijn die duizenden jaren heeft voortgeleefd. In een nieuwsbericht op de website van Nature klaagt de Australische onderzoeksleider Mike Morwood dat jullie wellicht nooit meer opgravingen mogen doen in Liang Bua. Wat is daar de reden van?
In Indonesië« heeft de 75-jarige paleoantropoloog Teuku Jacob veel invloed. Hij zit op zijn zachtst gezegd niet op één lijn met ons. Zo vindt hij nog steeds dat Hobbit een sapiens met microcefalie is. Eind vorig jaar liet hij de schedel en diverse botten tegen de zin van de meeste teamleden vanuit Jakarta overbrengen naar zijn instituut in Jogyakarta. Vervolgens vlogen de beschuldigingen over en weer hetgeen tot verdere escalatie leidde. Uiteindelijk moest Jacob de botten onder druk van hogerhand in Februari dit jaar teruggeven aan het instituut in Jakarta. Tot grote ontzetting van de teamleden kwamen sommige botten zwaar beschadigd terug. Dit werd meteen al heel ‘on-indonesisch’ door de Australiërs naar buiten gebracht, hetgeen tot verder gezichtsverlies van Jacob zou kunnen leiden, ware het niet dat Jacob in Indonesië zelf de media sterk onder controle lijkt te hebben. Jacob beschuldigt het onderzoeksteam van wetenschappelijk kolonialisme en probeert nu via hoge functionarissen binnen de Indonesische overheid de Australiërs te beletten om verder onderzoek in Indonesië te doen. Zonder geld uit het buitenland zijn opgravingen zoals in Liang Bua echter vrijwel onmogelijk. We hebben pas één procent van Liang Bua onderzocht en er liggen nog zoveel vragen open dat het doodzonde zou zijn als politieke sentimenten de opgravingen dwarsbomen.
Peter Brown, the anthropologist on the hobbit team, is not impressed. In an email reply, he wrote: ” ….Absolute nonsense! Completely inconsistent with the anatomy of the LB1 skeleton, which is consistent with that of an obligate biped. Simply no way the limbs could have functioned like this. Anatomy of the cranial base, pelvis, legs, feet, hands… all those of an obligate biped….”
10/27 Dan Lieberman, a Harvard anthropologist who has been a careful observer of H. floresiensis research:
” …. Very amusing and one of the silliest ideas yet I’ve seen regarding this odd skeleton. But I like the figure! Their idea its a monkey comes from the humeral torsion, but it really is clearly a biped in so many features that the idea is, well, silly…..Just goes to show that one can publish anything somewhere…”1.- ….if the vegetation on Flores was as it is now(?) some of the suspected drivers for bipedalism vanish. Floresiensis could (among many possibilities) have reverted to cuadripedalism or knuckle-walking (or never have left those practices). Some suspect that chimps and gorillas had upright ancestors….. 2.- ….What Van den Bergh is refering too is humeral torsion. In humans and apes there is a large amount of it – although least in the gorillas, which spend a lot of time on the ground. It should be pointed out that gibbons are not quadrupedal. The exact relationship between humeral torsion has not been worked out. For more info Aiello and Dean’s “An introduction to human evolutionary anatomy” and references their in for more details.
” …Schwartzis a major expert on hominid remains who says he has examined many of the actual examples of hominids, not casts. (Those of you with FT access to Science, see his review on Homo erectus in the July 2 2004 issue.)Until someone publishes a serious critique of Liang Bua stratigraphy, Schwartz’s speculation that the bones may represent different taxa is not so easily dismissed, IMHO. It’s very easy to forget a crucial aspect of this site. It’s not a living or burial site. All those bones and other artefacts washed into the cave during tropical rains and flooding. No one knows where they came from…”
” ….Schwatz’s speculation about multiple taxa makes absolutely no sense. Is he, for instance suggesting that the arms of LB1, belong to a different taxa to the rest of the body. Or, the postcranial bones which share numerous features with the first skeleton, belong to different taxa. Its not as if there were even any other primate taxa on Flores during the Pleistocene. As for articulated skeletons being washed into the cave… “
°
One More Homo Species? 3D-comparative analysis confirms status of Homo floresiensis as fossil human species
The Liang Bua 1 (LB1) cranium, shown in right side view.
Based on the analysis of 3-D landmark data from skull surfaces of Homo floresiensis, scientists provide compelling support for the hypothesis that Homo floresiensis was a distinct Homo species.
Flores bones show features of Down syndrome, not a new ‘Hobbit’ human
August 4, 2014 Penn State
Summary:
In October 2004, excavation of fragmentary skeletal remains from the island of Flores in Indonesia yielded what was called ‘the most important find in human evolution for 100 years.’ Its discoverers dubbed the find Homo floresiensis, a name suggesting a previously unknown species of human.
LB1 is shown in three different views to illustrate facial asymmetry. A (left) is the actual specimen, B (middle) is the right side doubled at the midline and mirrored, and C (right) is the left side doubled and mirrored. Differences in left and right side facial architectures are apparent, and illustrate growth abnormalities of LB1.
Credit: Image A, E. Indriati; Image B and C; D.W. Frayer
In 2004 stelden onderzoekers dat ze een nieuwe mensensoort hadden ontdekt: Homo floresiensis. Maar nieuw onderzoek stelt nu dat het helemaal geen nieuwe mensensoort is. Het is een mens die het Syndroom van Down had.
Homo floresiensis werd in 2004 aangekondigd als een heel belangrijke ontdekking die meer inzicht zou geven in de evolutie van de mens. De conclusie dat er een nieuwe mensensoort was ontdekt, was gebaseerd op de vondst van resten van één mensachtige: LB1. De resten werden ontdekt in een grot op het Indonesische eiland Flores.
Anatomische kenmerken
LB1 – die ongeveer 15.000 jaar geleden leefde – had volgens de onderzoekers verschillende anatomische kenmerken die deze overduidelijk van de mensachtigen die we reeds kenden, onderscheidden. Denk aan een uitzonderlijk kleine schedel (66 procent kleiner dan de schedel van de moderne mens) en heel korte dijbenen waardoor deze net één meter lang was. Dat laatste leverde de nieuwe mensensoort de bijnaam ‘hobbit’ op.
Omstreden
Andere wetenschappers omarmden de ontdekking van H. floresiensis niet zomaar. De conclusie dat een nieuwe mensensoort was ontdekt, was omstreden. Want waren de resten wel van een nieuwe mensensoort? Ging het niet gewoon om de resten van een mens met een verstoorde ontwikkeling? Een internationaal team van onderzoekers stelt nu dat al die kritische reacties terecht waren. Homo floresiensis is geen nieuwe mensensoort. Het is een mens met een verstoorde lichamelijke ontwikkeling die bovendien diverse kenmerken vertoont die doen denken aan het Syndroom van Down.
Schedel
Ten eerste stellen de onderzoekers dat de wetenschappers die H. floresiensis ontdekten de omvang van de schedel onderschat hebben. Nieuwe metingen onthullen dat het volume niet beperkt blijft tot zo’n 380 milliliter (oftewel minder dan één derde van het brein van de moderne mens). Het brein van LB1 zou een volume van ongeveer 430 milliliter hebben. “Die verandering is significant,” stelt onderzoeker Robert B. Eckhardt. Hij wijst er bovendien op dat mensen met het Syndroom van Down die tegenwoordig in dit gebied wonen, een vergelijkbaar hersenvolume kunnen hebben.
“DE KENMERKEN DIE IN HET OORSPRONKELIJKE ONDERZOEK WORDEN AANGEHAALD ZIJN NIET ZO ZELDZAAM DAT ZE DE UITVINDING VAN EEN NIEUWE MENSENSOORT RECHTVAARDIGEN”
Dijbenen
De conclusie dat H. floresiensis ongeveer iets meer dan een meter hoog was, was gebaseerd op een extrapolatie. De onderzoekers lieten zich daarbij leiden door de korte dijbeenderen van LB1. Maar ook die korte dijbeenderen en daaruit voortvloeiende beperkte lengte, bewijst volgens de onderzoekers niet dat het om een nieuwe mensensoort gaat. Ze wijzen erop dat ook mensen met het Syndroom van Down kortere dijbenen hebben. “De kenmerken die in het oorspronkelijke onderzoek worden aangehaald zijn niet zo zeldzaam dat ze de uitvinding van een nieuwe mensensoort rechtvaardigen.” En toen de onderzoekers berekenden hoe lang de dijbeenderen van LB1 zouden zijn geweest als deze zich normaal zou hebben ontwikkeld, ontdekten ze dat de totale lengte van deze mens dan ongeveer 1.26 meter zou zijn geweest. Dat komt overeen met de lengte van sommige mensen die nu op Flores leven.
Meer bewijs
En de onderzoekers dragen nog meer bewijs aan voor hun hypothese dat LB1 geen nieuwe mensensoort, maar een mens met het Syndroom van Down was. Zo wijzen ze er bijvoorbeeld op dat LB1 als enige de bijzondere kenmerken vertoont. Andere menselijke resten die in dezelfde grot zijn teruggevonden laten deze kenmerken niet zien. Het bewijst dat LB1 anders was dan de mensen waar hij zijn leefgebied mee deelde. Daarnaast blijkt de linkerkant van de schedel ietsje anders te zijn dan de rechterkant. Ook dat wijst op het Syndroom van Down.
“Dit onderzoek is niet één of ander fantasierijk verhaal, maar is bedoeld om een hypothese te testen,” benadrukt Eckhardt. “Zijn de skeletten uit de Liang Bua-grot zodanig ongebruikelijk dat we ze aan een nieuwe mensensoort moeten toewijzen? Onze nieuwe analyse stelt van niet. Alle signalen wijzen hier duidelijk op het Syndroom van Down.”
Zeer frappant nieuws dat ook nog eens apart is : PNAS geeft deze groep de ruimte om twee keer nagenoeg hetzelfde te publiceren in hetzelfde issue.
* Het bewijs van deze groep dat Homo florensis niet zou hebben bestaan(als aparte mensensoort ) maar dat het om een anomalie gaat , is net zo zacht i.m.o als het bewijs dat H. florensis wel heeft bestaan als aparte mensensoort
(antwoord )
“De gevonden botresten van flo wijzen op trisonomie …..” volgens deze down syndroom – hypothese …
Maar
Het enige wat telt is dat men harde feiten vind die wijzen op trisomie 21 ( het liefst van al voldoende genetische sequenties ) van enige soort, de rest is assumptie of extrapolatie ….
Bovendien spelen nog andere morfologische , ethnografische en archeologische (= de vondsten van werktuigen ) “bewijsvoeringen” en (weliswaar) speculatieve extrapolaties ( maar met hoge waarschijnlijkheidswaarde ), in het voordeel van de “aparte mensensoort hypothese” ….
* Ik blijf nog immer op mijn hekje (en mijn honger) zitten als het gaat om de “hobbit mens”
2.-
Is dit Creationisten voer ?(of creationistisch geinspîreerd ?)
De controverse over de flores mens bewijst noch ontkracht de evolutietheorie ( of de huidige afstammingstheorieën van de mens, omdat de Floresmens niet onze voorvader was maar een verwant : een (uitgestorven ) zijtak .
De vraag was alleen: waarom zijn die gevonden mensen zo klein en bezitten ze die morfologisch anatomische kenmerken die zijn gekonstateerd aan de mensachtige semi-fossiele vondsten van Flores
En hier zijn wetenschappers naar op zoek gegaan:
de eerste wetenschappers concludeerden dat er sprake was van evolutie, en dwarfisme …..
en de wetenschappers die dit (sinds de eerste dag van de ontdekking ) aanvechten concluderen nu (op basis van hun eigen nieuwe metingen) dat er een handicaperende groeibeperking ( met name down syndroom )was bij één belangrijk gefossileerde spercimen van populaties van homo sapiens .
° Beide standpunten verdienen nog wat meer onderzoek om tot een conclusie te komen, maar geen van beide noopt tot conclusies over evolutietheorie ( het gaat enkel over de Floresmens en of die zo geevolueerd als zijtak van een mensachtige of dat er sprake is van een niet gedetecteerd genetisch defect bij de semi fossiele vondsten ).
*
“Homo floresiensis : een paar (fragmentarische) botvondsten.”
Niet een paar fragmentarische botresten maar een redelijk compleet skelet ;Het hoofd was redelijk intact en een groot gedeelte van de rest was ook nog intact maar omdat dit ( in het begin ) om 1 vondst ging tussen diverse andere fossielen werden er direct vraagtekens bij geplaatst …. o.a. door diezelfde mensen(waaronder ook” multi regionalisten”en ” out of africa ” -ontkenners ) die nu met de ” down-syndroom hypothese komen
3.-
(Palaeo)Antropologen vinden (over het algemeen ) de kans dat een fossiel van een “ziek individu” komt nogal klein….
4.-
Telkens proberen wetenschappers een “experiment “ uit ( of in dit geval meestal een gedachtenexperiment (=rethinking ) te bedenken om theorieën onderuit te halen,… Maar ook die voorgestelde falsificaties zijn (provisionele) werkhypothesen die dan andere wetenschappers proberen te falsifieren ; En dan gebeurt er iets als dit. Tsja, dat is dan zo. In 10 jaar is er hopelijk enige klaarheid
(Tsjok )
Het gaat bij deze groep bovenvermelde mensen niet om “RETHINKING “ maar misschien eerder om ……”DENIAL” (van de status “aparte mensensoort ” van de zogenaamde homo floresiensis ) …
Tenzij het gewoon louter gewone “domheid” zou zijn , maar dat laatste acht ik niet echt waarschijnlijk bij dergelijke mensen …. Vakidiotie met oogkleppen (iets waar ook de destijds beroemde anatoom VIRCHOW zich aan bezondigde tijdens de neaderthaler -kwestie ) is ook een mogelijke optie ?
DOWN SYNDROOM
°
Turners syndroom (= down syndroom) is een ernstige ziekte, naast die schattige oogjes en ogenschijnlijke naivitiet sterft de helft al in de baarmoeder en zal een natuurlijke abortie ondergaan. Als ze het overleven hebben ze vaak geen emotionele en fysieke zelfstandigheid, en lijden vaak aan allerlei hart en vaatkwalen.
m.a.w.
De levensduur ( en verwachting) is dus ook aanzienlijk korter en ook nog eens van mindere kwaliteit .
Je kan het bagetaliseren, maar het is niet te classificeren als een “onschuldige aandoening” .
°
Overdraagbaarheid van trisonomie 21
“Wanneer iemand met het syndroom van down voor nageslacht zorgt wil dat niet zeggen dat het kind ook die chromosoom afwijking heeft. ”
(En nog afgezien van het feit of deze personen al dan niet minder fertiel ( of zelfs verhoogd steriel) zouden zijn :
trisomie 21 wordt NIET doorgegeven met meer dan een normale kans op voorkomen zoals bij “normale” mensen. ( en volgens de mendeliaanse wetten )
Alleen bij translocaties van een stukje 21 naar een ander chromosoom ( tijdens de meiose ) is het een genetisch veroorzaakt mutatie-defect geworden
Het risico op deze genetische aandoening (trisonomie ) verhoogt bij moeders boven de 30-35 ….Het is onwaarschijnlijk dat oude moeders rondliepen op het eiland flores
van duizenden jaren geleden …. alles staat en valt dus in de eerste plaats met de datering van de daadwerkelijke vondsten
* Het is trouwens een syndroom dat veel problemen met zich meebrengt. Hartproblemen, skeletafwijkingen, osteoporose, autisme, gastro-intestinale afwijkingen en nog een aantal hinderlijke problemen als huidafwijkingen.
* Het blijven kwetsbare mensen die nooit oud zullen worden en veel zorg nodig hebben
* Ook niet waarschijnlijk dat in de hardere omstandigheden van 18.000 jaar geleden (waar ook ter wereld ) dergelijke mensen lang in leven zouden zijn gebleven
( zie ook reacties onderaan )
“Uiteraard werden veel vrouwen 15000 jaar geleden ouder dan 35 jaar en kregen ze ook kinderen op die leeftijd”
Gralgrathor // Hier durf ik de nodige vraagtekens bij te zetten.
1. Zelfs nu ligt de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen kinderen krijgen wereldwijd nog ver onder de 30, met uitschieters naar boven in de rijke eerstewereldlanden.
2. 15000 jaar geleden lag de gemiddelde levensduur voor leden van het genus Homo rond de 40 jaar, gebaseerd op archaeologische data (eg. slijtage van gewrichten en tanden, vorming van botten en kraakbeen, etc).
Waarschijnlijk lag de gemiddelde leeftijd waarop een vrouw van het genus Homo kinderen kreeg 15000 jaar geleden dichter bij 15 dan bij 20, en mocht men tussen 35 en 40 verwachten kleinkinderen te hebben – zelfs Homo sapiens. Het zal zeker zijn voorgekomen dat vrouwen nog na hun dertigste kinderen baarden, maar ik betwijfel dat het vaak is voorgekomen.
“Dat zal in meer sociaal hechtere samenlevingen minder problemen geven”
Gralgrathor //Daarentegen hebben primitieve samenlevingen, zelfs als die sociaal hechter zijn, vaak taboes op lichamelijke (laat staan geestelijke) misvorming, en zal het niet ongewoon zijn dat een stam dergelijke kinderen of aan de miereneters voert, of a la Hans en Grietje buiten de gemeenschap sluit (met de dood tot gevolg). Zelfs als de stam een dergelijk kind hielden was waren de leefomstandigheden nog steeds veel zwaarder dan onze moderne maatschappij biedt, en zullen kinderen met een dergelijke lichamelijke en geestelijke achterstand veel eerder het loodje hebben gelegd dan nu het geval is. De kans dat individuen met het syndroom van Down de volwassenheid bereikten moet daarom vrij klein worden geacht – de kans dat men fossiele resten vindt van een volwassen individu met Down dus miniem.
Desondanks:
De bevindingen tot nu toe zijn gebaseerd op een vrij kleine hoeveelheid resten. Ik ben geneigd vanwege mijn opmerkingen hierboven een grotere waarschijnlijkheidswaarde toe te kennen aan posities die H. floresiensis als unieke soort erkennen, maar wil de mogelijkheid dat het hier inderdaad een verwarring van pygmeeën en enkel geval Down betreft ook niet uitsluiten. In plaats van nog meer analyses van dezelfde resten zou ik graag zien dat er meer overblijfselen gevonden werden voordat ik deuren ga sluiten.
(Tsjok )
….er bestaan nog wél een hoop misvattingen over de “huidige ” toestand van mensen met down syndroom
“9. …..
De levensverwachting van mensen met down is de laatste tijd enorm gestegen. In 1983 was de verwachting amper 25 jaar, terwijl dat vandaag in de westerse landen al 50 à 60 jaar is…”
° (Tsjok) ……Het gaat hier (om en bij de flores mens ) over de levensverwachtingen van (homo sapiens ? ) mensen met down s, ingebed in een verzamelaars-jagers gemeenschap , minstens 15.000 jaar geleden ….. Op een eiland met erg beperkte mogelijkheden qua exploiteerbare voedselvoorraden …..
°
Veroorloof me toch enkele verdere “on topic” opmerkingen in dit verband
— Homo sapiens (= floresmens is immers een ondersoort , althans volgens de hier besproken down syndroom-hypothese ) skeletresten van 15.000 jaar geleden met (morfologisch )AANTOONBAAR downsyndroom zijn op zijn minst erg onwaarschijnlijk
( Kan “toevallig” wél want de kans is niet gelijk aan 0)
ECHTER
1—Zolang er geen (analytisch)bruibaar DNA kan worden geextraheert uit de vondsten is daarover geen uitsluitsel te geven
2–Microscopisch onderzoek naar het verdubbelde chromosom ( karyotypering ) is ook niet mogelijk ( naar mijn weten ) omdat daarvoor intacte intacte cellen nodig zijn en die zijn niet meer aanwezig in het semi-fossiele materiaal ( dat drijfnat was en eerder leek op papier maché )
° “Uiteraard werden veel vrouwen 15000 jaar geleden ouder dan 35 jaar en kregen ze ook kinderen op die leeftijd.”
°
Kan altijd .… Alleen is een lage GEMIDDELDE levensverwachting van een gegeven bevolking vooral het gevolg van hoge kindersterfte en hoge kraambedsterfte ( kijk maar naar afrika )
Vrouwen hebben onder “primitievere” en in moeilijke omgevingen een groter kans om niet al te oud te worden …. Die problemen worden dan “opgelost “(of minstens uitgesteld) door een streven naar grotere kinderijkdom en de beschikbaarheid van jongere vruchtbare vrouwen die door kraambedperikel kwetsbaar zijn ( en in zoverre het “opkweken ” van meisjesbabies geen al te grote belasting vormen — want infanticide komt ook vaak voor ) en dus een “schaars artikel ” ( polygamie is hierop een antwoord )
Uiteraard kwamen ook mannen veel vroeger om (jachtrisico’s , stamoorlogen en raids —> geillustreerd door(historische ) ethografische studies van o.a. de Papoea’s )
-er bestonden natuurlijk ook matriarchale gemeenschappen ( waar de rollen werden omgekeerd ?) maar niettemin bleef ook daar de kraambed en kindersterfte manifest aanwezig …
PS
Het gaat NIET zozeer om de leefomstandigheden in de moderne (westerse ) wereld of zelfs in de hedendaagse ontwikkelingslanden (waar de mensen met downsyndroom beter kunnen worden opgevolgd ) … maar om de barre en extreme leef-omstandigheden met weinig en schaarse middelen, op een eiland .M;a.w. een omgeving waar veel minder werd “gepamperd ” dan in de meeste omgevingen van de huidige mensenwereld ….
Dwarfisme of dwergroei is daarbij een groot voordeel omdat het minder middelen vergt .
.
–> Er is ondertussen meer voorhanden dan één enkele schedel …..
Van de complete eerste schedel is uiteraard de “jaw” bekend … maar in diezelfde grot werd ook een tweede “jaw “ gevonden ( de schedel waartoe die onderkaak behoorde is nog zoek )
—> Ook die tweede kaak bezit GEEN kin
Tweemaal dow-syndroom of zo ?
°
Here is a picture of the two discovered Homo floresiensis jawbones (one from the skull of the individual desgnated as LB1 and the other from individual whose skull hasn’t been found):
2.- Dat de gevonden botten van mensen met het syndroom van down zouden zijn geweest is de hypothese van enkele wetenschappers …. Maar het is zeker de consensus niet ….integendeel
-Gelukkig zijn de meeste mensen met het syndroom van down niet even stompzinnige vakidioten als deze “wetenschappers “
Genoom In 2012 werd een analyse van het volledige genoom van een vrouwelijke westelijke laaglandgorilla gepubliceerd. In de studie werden onder meer vergelijkingen gemaakt tussen deze gorilla en twee andere westelijke laaglandgorilla en één oostelijke gorilla om een beeld te krijgen over het geslacht Gorilla.
Uit de gegevens blijkt dat de gorilla’s en de lijn chimpansee-mens circa 10 miljoen jaar geleden uiteengingen. Chimpansees en mensen splitsten vier miljoen jaar later. De twee gorillasoorten, de oostelijke en westelijke, gingen ongeveer 0,5 miljoen jaar geleden uiteen, maar ook daarna vond er nog enige uitwisseling van genen tussen de twee soorten plaats. Hoewel mensen en chimpansees genetisch dichter bij elkaar staan, lijkt 15% van de menselijke genen meer op die van gorilla’s dan op die van chimpansees. Ook chimpansees hebben voor 15% meer genetische gelijkenis met gorilla’s dan met mensen. In beide gevallen gaat het dan vooral over het niet-coderende gedeelte, wat de genexpressiebeïnvloedt. Het genoom van mensen en gorilla’s verschilt ongeveer 1,75%.[1][2][3][4]
Onderzoekers hebben de laatste jaren niet alleen het genoom van mensen, maar ook het genoom van mensapen in kaart gebracht. De chimpansee en de orangoetan bijvoorbeeld.
De enige aap waarvan we nog geen volledig beeld van het genetisch materiaal hadden, was de gorilla. Maar daar hebben onderzoekers nu verandering in gebracht. En dat levert opvallende resultaten op.
Meer gorilla in ons dan gedacht
Het genoom van de gorilla is nu ontrafeld. De gorilla blijkt voor 15 procent van zijn genen dichter bij de mens te staan dan de mens bij zijn dichtste verwant, de chimpansee.
The complete DNA of a female western lowland gorilla called Kamilah (left) has been mapped by scientists
Kamilah, een 35-jaar oud westelijke laaglandgorilla uit San Diego, is de eerste in haar soort waarvan het complete DNA is nagespeld.
Doordat DNA-sequencing technieken steeds beter en goedkoper zijn geworden, groeit het aantal gepubliceerde genomen snel
Het genoom van de mens, van de chimpansee en van de orang-oetan was al gesequensed.
Met het genoom van de gorilla is de mensapen puzzel nu bijna compleet.
Splitsing tussen soorten
Gorilla is een geslacht van Afrikaanse mensapen, dat bestaat uit twee soorten: de westelijke gorilla (Gorilla gorilla) en zijn oostelijke zusje (Gorilla beringei). Om het nog een stukje ingewikkelder te maken, zijn deze twee soorten ook weer opgedeeld in verschillende ondersoorten. Zo heb je in het oosten de oostelijke laaglandgorilla en de berggorilla en in het westen de westelijke laaglandgorilla en de Cross Rivergorilla. Het genoom dat deze week in Nature gepubliceerd wordt is dat van Kamilah, een westelijke laaglandgorilla vrouwtje afkomstig uit een Amerikaans dierenpark.
Kamilha’s genetische informatie is door de wetenschappers vergeleken met kleine stukjes DNA van twee andere westelijke laaglandgorilla’s en een oostelijke laaglandgorilla.
Aan de genetische informatie is duidelijk te zien dat de oostelijke en westelijke gorilla’s aparte populaties vormen en dat de scheiding tussen beide soorten waarschijnlijk al 1.75 miljoen jaar geleden is begonnen.
Vaak worden menselijke activiteiten zoals ontbossing aangewezen als hoofdschuldige voor de splitsing van gorillasoorten. Maar als die splitsing 1.75 miljoen jaar geleden al is begonnen, kunnen menselijke activiteiten nooit de (enige) boosdoener zijn.
Genoomanalyses vergelijken kan nieuwe inzichten opleveren in onze gezamenlijke evolutie en in wat ons anders maakt.
Het onderzoek is vrij belangrijk . “We ontdekten dat gorilla’s veel genetische veranderingen met de mens delen,” vertelt onderzoeker Chris Tyler-Smith
De data suggereren dat gorilla’s ongeveer 10 miljoen jaar geleden divergeerden van hun gemeenschappelijke voorouder met de mens en de chimpansee. Die laatste twee gingen 4 miljoen jaar geleden uiteen.
De chimpansee is onze dichtste verwant, gevolgd door de gorilla. Je zou dus verwachten dat de stukjes DNA die je bij de chimpansee terugvindt het sterkst gelijken op de overeenkomstige genen van de mens.
In de meeste gevallen is dat ook zo.
Maar 15 procent van de mensengenen lijken verrassend genoeg meer op die van de gorilla dan die van de chimpansee. (1)
De wetenschappers vonden bijvoorbeeld een gen dat ervoor zorgt dat gorilla’s en mensen een beter gehoor hebben dan andere grote aapachtigen.
Dat gen werd altijd in verband gebracht met taalontwikkeling bij mens. Maar nu blijkt dat gorilla’s, die niet met elkaar praten, eenzelfde versie van het gen hebben, wordt dat verband in twijfel getrokken.
(mh voor EOS )
Waarom lijkt de mens, genetisch gezien, soms sterker op een gorilla dan op een chimpansee?
Stel, de gemeenschappelijke voorouder van gorilla, chimpansee en mens is heterozygoot voor een bepaald gen. Dat betekent dat hij twee verschillende kopieën van dat gen draagt, bijvoorbeeld A en B. Als deze voorouder zich splitst in twee nieuwe soorten is het een verassing welke kopieën van dat gen de afstammelingen meekrijgen. In dit voorbeeld krijgt één van de afstammelingen (de gorilla) twee kopieën van A mee, en de andere afstammeling een kopie van A en een kopie van B. De afstammeling met de kopieën van A en B splitst zich vervolgens weer op in twee nieuwe soorten, waarvan de één (de mens) twee kopieën van A meekrijgt en de ander (de chimpansee) twee kopieën van B. Hoewel mens en chimpansee evolutionair gezien het dichtst bij elkaar staan, lijkt de mens (AA) wat dit voorbeeldgen betreft toch meer op de gorilla die ook twee kopieën van A heeft.
Links: voorbeeld met een heterozygote voorouder, zoals hierboven beschreven. Zwarte tak: gemeenschappelijke voorouder gorilla, chimpansee en mens. Groene tak: gorilla. Rode tak: mens. Oranje tak: chimpansee
Maar dat is niet de enige verklaring. Stel, de gemeenschappelijke voorouder begint met twee kopieën van A. Dan krijgen de beide afstammelingen automatisch ook AA, omdat er geen andere variant beschikbaar is. Maar een nieuwe variant kan wel ontstaan en dat gebeurt bij één van de afstammelingen (de gorilla) zodat hij een kopie van A en een kopie van de nieuwe variant C draagt. Door kruising kan de gorilla de nieuwe variant ook overbrengen naar de andere afstammeling. Zodra die afstammeling dan splitst in de soorten mens en chimpansee, krijgt de mens per toeval een kopie A en een kopie C mee en de chimpansee twee kopieën van A. Ook dan lijken mens en gorilla wat dit gen getreft sterker op elkaar dan op de chimpansee.
Naast overeenkomsten zijn er natuurlijk ook genoeg verschillen tussen gorilla en mens. En ook van die verschillen kunnen we een hoop leren over onze eigen evolutie. Hoe kan het bijvoorbeeld dat een bepaalde mutatie in mensen dementie veroorzaakt terwijl gorilla’s helemaal nergens last van hebben? En welke genetische informatie zorgde ervoor dat onze hersenen zich zo sterk gingen ontwikkelen, iets dat mensen duidelijk onderscheidt van andere grote aapachtigen? Nu de genomen van zowel gorilla, als chimpansee en mens beschikbaar zijn kan op zulke vragen hopelijk een antwoord worden gevonden.
Bronnen
Aylwyn Scally e.a. Insights into hominid evolution from the
gorilla genome sequence Nature 483 (169-175), 8 maart 2012
Richard Gibs en Jeffrey Rogers Gorilla gorilla gorilla Nature 483 (164-165), 8 maart 2012
This figure shows how human, chimpanzee and gorilla genomes differ more than thought. In this example, we can see the extreme case of a duplication that has expanded (has increased its number of copies) in the chimpanzee and gorilla genomes, while remaining stable in the human genome, where it is represented by a single copy. The green arrows and the circle mark the position of the ancestral copy. The red arrows show where the new copies created in the chimpanzee and gorilla genomes are located. (2009-)
Rechte lijn in vroege evolutie mens ? Hendrik Spiering
Nieuwe vondst Australopithecus verbindt twee oergeslachtenHet nieuwe beeld van de menselijke evolutie is een struikgewas, geen rechtlijnige stamboom. Maar voor de vroegste evolutie gaat die rechte lijn juist wel op
Missing link / gemeenschappelijke voorouder in rechte lijn Bestaat niet als konkreet fossiel of als genoom Je kan alleen verwantschap tussen bepaalde diersoorten ontdekken die wijst in de richting van een gemeenschappelijke voorouder. Bij mensen en apen is dat ook het geval, de verwantschap is zo groot (morfologisch , anantomisch , biochemisch en genetisch )dat er sprake moet zijn van een oertype waar de afstamming van uitgaat.Dus van mensen en primaten wordt ook aangenomen dat ze een gemeenschappelijke voorouder hebben. Je zou dus kunnen zeggen dat de mens een primatensoort is.
De genetische overeenkomst is 95 % tot 99.7 %( afhankelijk van wat men meet in het genoom ) met bijvoorbeeld de chimpansee
Samen met een groot team van paleontologen heeft de befaamde Tim White stokoude oermensfossielen gevonden in de Midden-Awash, in Noord-Ethiopië. Het gaat om zo’n dertig fossielen van
°
Australopithecus anamensis–
Australopithecus anamensis
Fossil remains of Australopithecus anamensis, have been found at Kanapoi and Allia Bay on the East African Rift System. This Australopithecine species is about 4.2 to 3.9 million years old. It was a bipedal ape and possible ancestor to A. afarensis (Gore, 1997). The dentition of A. anamensis is ape-like, with large canines, yet it was definitely a bipedal hominid, as seen from its tibia. A. anamansis was a small brained, biped (walked on two legs) with big teeth that fits into the one million-year gap between the earlier Ardipithecus and Australopithecus afarensis (which includes the famous fossil skeleton known as Lucy). A. anamansis fossils are anatomically intermediate between the earlier species Ardipithecus ramidus and the later species Australopithecus afarensis. Fossils of this species have been found in Ethiopia (Middle Awash area in the Afar desert of eastern Ethiopia) and Kenya. The Ethiopian fossils, at 4.1 milion years old represent a fossil continuity between Australopithecines and the earlier Ardipithecus species.
Hundreds of mammal fossils also were found in the region, indicating a woodland habitat with colobus monkeys, kudus, pigs, birds and rodents, and carnivores such as hyenas and big cats. This wooded habitat type persisted over a long period in this part of the Afar and was favored by early hominids between 4 and 6 million years ago.
Lower Jaw bone of two specimens of Australopithecus anamensis.
(below, right). Different views of the same tibia bone from Australopithecus anamensis.
Renewed fieldwork from 2003 through 2008 at the Australopithecus anamensis type-site of Kanapoi, Kenya, yielded nine new fossils attributable to this species. These fossils all date to between 4.195 and 4.108 million years ago. Most were recovered from the lower fluvial sequence at the site, with one from the lacustrine sequence deltaic sands that overlie the lower fluvial deposits but are still below the Kanapoi Tuff. The new specimens include a partial edentulous mandible, partial maxillary dentition, two partial mandibular dentitions, and five isolated teeth. The new Kanapoi hominin fossils increase the sample known from the earliest Australopithecus, and provide new insights into morphology within this taxon. They support the distinctiveness of the early A. anamensis fossils relative to earlier hominins and to the later Australopithecus afarensis. The new fossils do not appreciably extend the range of observed variation in A. anamensis from Kanapoi, with the exception of some slightly larger molars, and a canine tooth root that is the largest in the hominin fossil record. All of the Kanapoi hominins share a distinctive morphology of the canine–premolar complex, typical early hominin low canine crowns but with mesiodistally longer honing teeth than seen inA. afarensis, and large, probably dimorphic, canine tooth roots. The new Kanapoi specimens support the observation that canine crown height, morphology, root size and dimorphism were not altered from a primitive ape-like condition as part of a single event in human evolution, and that there may have been an adaptive difference in canine function between A. anamensis and A. afarensis.
Figure 3. KNM-KP 47953, associated mandibular teeth. Teeth figured in occlusal (above), lingual (middle) and mesial (below) views. From right to left, right canine P3, P4, M1, M3, left M3, left canine.
Figure 6. Lateral view of KNM-KP 47956 (reversed for comparison) compared with the previously published mandibles from Kanapoi and attributed to Australopithecus anamensis, KNM-KP 31713, KNM-KP 29281 (A. anamensis holotype), and KNM-KP 29287. All shown in lateral view.
°
->
°
A anamensis.
Human life originated in Africa. These Australopithecus anamensis fossils of ca.
4 Myr BP are from Lake Turkana, northern Kenya (National Museum of Kenya).
de oudst bekende Australopithecus, waarvan tot voor kort in totaal maar zo’n 80 fossielen uit Kenia bekend waren. //
De vindplaats en datering van de nieuwe botten – een dijbeen en heel veel tanden – vormen een sterke ondersteuning voor twee belangrijke theorieën over de oorsprong van het geslacht Australopithecus, zo schrijft White vandaag in Nature.
De eerste versterkte hypothese is dat het geslacht Australopithecus ca. 4 miljoen jaar geleden een relatief directe voortzetting vormde van de voorloper Ardipithecus.
De tweede nu versterkte theorie is dat de belangrijke soort Australopithecus afarensis (waartoe het bekende fossiel Lucy behoort) een voortzetting is van Au. anamensis.
Het gaat hier dus om twee gevallen van een, in de menselijke evolutie ongewone, directe continuïteit, één op geslachtsniveau (van Ardipithicus naar Australopithicus) en één op soortsniveau (van Au. anamensis naar Au. afarensis).De laatste jaren wordt in het denken over de menselijke evolutie dat idee van de rechte lijn juist steeds vaker verlaten
Waar vroeger binnen het geslacht Homo een rechte lijn werd getrokken van Homo habilis naar de moderne mens, wordt tegenwoordig meer een soort struikgewas geschetst met veel gelijktijdige soorten, zonder strakke afstammingslijnen tussen de ene fossiele soort en de andere.
Er zijn ook duidelijke aanwijzingen voor gelijktijdig bestaande Homo-soorten. De vondst van de Homo floresiensis in 2004 bevestigde dit beeld.Toen bleek dat zo’n 50.000 jaar geleden tenminste vier Homo-soorten gelijktijdig op aarde rondliepen.Niet alleen de kleine Floresmens, maar ook Homo erectus op Java, Homo sapiens in Afrika, en Homo neanderthaliensis in Europa.
De rechtoplopende, maar verder nogal chimpanseeachtige Australopitheci (die in Afrika rondliepen tussen 4,1 en 1,5 miljoen jaar geleden) vormen de schakel tussen dat moderne mensengeslacht Homo en de alleroudste hominiden die ontstonden na de evolutionaire splitsing met de chimpansees (zeven à zes miljoen jaar geleden). Uit die alleroudste periode zijn drie geslachten bekend: Sahelanthropus uit Tsjaad (7 à 6 miljoen jaar geleden), Ororin uit Kenia (zo’n 6 miljoen jaar geleden) en Ardipithecus uit Ethiopië (ca. 5,5 tot 4,4 miljoen jaar geleden)
Kernargument van White is dat bij deze nieuwe grote vondst van Au. anamensis géén overlap in tijd of plaats is gevonden met de voorloper of opvolger. Dit was een gouden kans op de continuïteitsthese te falsificeren, maar dat is niet gebeurd.
Vanuit de universiteit van Berkeley in California legt Tim White telefonisch uit wat zijn team nu eigenlijk heeft vastgesteld – in zijn typische beeldende taal
‘Stel je voor dat je op de heuvel staat in Aramis, Ethiopië waar we veel van de nieuwe fossielen hebben gevonden. Het is 4,4 miljoen jaar geleden, je kijkt om je heen en wat zie je? Bossen! En daartussen loopt ook Ardipithecus – van hem hebben we daar al eerder fossielen gevonden. Dan doe je 100.000 jaar je ogen dicht, en wat zie je daarna? Overal water! Het bos is een meer geworden. Oké je doet je ogen weer dicht, 200.000 jaar dit keer. Je doet ze weer open, en wat zie je dan? Weer gewoon hetzelfde bosland, dezelfde diersoorten en, nèt ook weer een mensaap. Je doet zijn bek open en kijkt erin: géén Ardipithecus, maar Australopithecus anamensis!
Wat is er gebeurd? Er is in die tussenliggende turbulente tijd een heel nieuwe soort, zelfs een heel nieuw geslacht, ontstaan!’ Dat in de bek kijken is nuttig, omdat in de tanden de belangrijkste kenmerken voor een soort liggen – gewoon omdat van deze stokoude fossielen vooral veel tanden worden teruggevonden. Ardipithecus heeft relatief kleine kiezen en dun glazuur, Au. anamensis heeft juist relatief grote kiezen en dik glazuur. Als je Ardipithecus vindt, vind je nooit Australopithecus in dezelfde aardlagen
In de literatuur wordt overigens wel eens een ouder Australopithecus-fossiel genoemd, maar die dateringen zijn niet zeker
Over bijvoorbeeld de Lothagam-kaak van 5,5 miljoen jaar oud zegt White‘
Die datering is hartstikke vaag. En in feite is het maar één erg versleten tand, die evengoed van een mensaap kan zijn.
Whites tweede continuïteitsthese, voor de twee Australopithicussoorten, krijgt steun van andere onderzoekers
Binnenkort verschijnt in het vooraanstaande Journal of Human Evolution een grote analyse van een aantal anatomische kenmerken van de twee soorten, door William Kimbel, Meave Leakey, Donald Johanson en anderen. Ook hieruit blijkt overduidelijk dat er grote continuïteit bestaat
Uit de oudere soort ontstaat de nieuwere soort, zonder verdere aftakkingen, zo beschrijft Kimbel het proces. Maar even goed kan je zeggen dat er slechts sprake is van één soort die evolueert in de tijd. In de biologie wordt dan voor het gemak gesproken van één evolutionaire soort, met twee chronospecies. In feite is er dus één evoluerende lijn die 1,2 miljoen jaar blijft bestaan. Na 1,2 miljoen jaar splitst Au. afarensis overigens wèl in verschillende soorten
Ardipithecus is een aapachtige hominide uit de periode 6 miljoen tot 4,4 miljoen jaar geleden, die door Tim White zelf in 1992 voor het eerst is gevonden
Of Ardipithecus al rechtopliep, is niet duidelijk
Voor White zelf is dat niet zo’n probleem omdat volgens hem de zeer vroege hominidengeslachten Ororin en Sahelanthropus (TOUMAI)eigenlijk bij Ardipithecus horen
‘En van die twee soorten is wel vrij duidelijk dat ze rechtopliepen’
°
Recnstructed ANAMENSIS DIET?
An artist’s reconstruction of Australopithecus anamensis, left, and an image of traces on fossil tooth of Australopithecus anamensis, scale bar is 100 µm (Hessisches Landesmuseum Darmstadt / Ferran Estebaranz et al.)
ADDIS ABABA – Wetenschappers hebben in Ethiopië een 3,3 miljoen jaar oud, vrijwel compleet versteend skelet gevonden van een 3-jarig meisje. Het is voor zover bekend het meest komplete fossiel dat ooit gevonden is. Naast een versteende schedel en torso zijn een schouderblad en diverse botten opgegraven
Naast de schedel werd een bijna volledig skelet gevonden. Dat is zeer zeldzaam.
http://news.nationalgeographic.com/news/2006/09/060920-baby-photos.htmlVolgens de experts behoorde het meisje tot de hominidensoort Australopithecus Afarensis, die zich vier miljoen jaar geleden ontwikkelde en volgens sommige wetenschappers een verre voorouder van de moderne mens zou kunnen zijn.
Scans van het fossiel laten zien dat in de kaak nog tanden en kiezen zitten, waardoor de experts de leeftijd konden vaststellen.
Tongbeen
Bijzonder is dat er ook botten zijn gevonden die doorgaans niet verstenen. Zo is ook het tongbeen versteend teruggevonden. Dit kan inzicht geven in de ontwikkeling van de stem en wat voor geluid de Australopithecus Afarensis voortbracht.
Het fossiel, dat inmiddels de naam Selam (Ethiopisch voor vrede) heeft gekregen, is gevonden in Dikika in de Awash Vallei.
De onderzoekers denken dat het 3-jarige meisje is verdronken tijdens een overstroming van de rivier de Awash.
Volgens de deskundigen is het fossiel nog ouder dan Lucy, een skelet van een volwassen vrouw dat 3,2 miljoen jaar oud is en in 1974 in Noord-Ethiopië werd gevonden.
Onderzoekers van de universiteit van het Duitse Leipzig stellen hun vondst voor in het wetenschappelijke tijdschrift Nature
Rechtop lopen De vorsers gaan ervan uit dat “Lucy’s dochter” al rechtop kon lopen. Haar lange armen wijzen er volgens de onderzoekers op dat ze mogelijk, net als apen, van boom tot boom kon slingeren.
Lucy’s Baby kon rechtop lopen ;
The lower limbs show the Dikika girl could walk upright
Vroege mens was geen echte klimmer meer2009
Onze verre voorgangers konden vier miljoen jaar geleden misschien nog wel klimmen, maar kwamen niet meer gemakkelijk tegen een rechte boomstam omhoog.
Hun enkel zat toen al te vast, in vergelijking met die van chimpansees.
Chimps draaien de rug van hun voet met gemak 45 graden omhoog, richting scheenbeen.
Zo kunnen ze de voet met de tenen naar boven tegen de boom zetten en dan met de armen toch nog de stam omvatten.
Onze enkel wil maar 15 tot 20 graden draaien.
Antropoloog Jeremy DeSilva concludeert dat in de PNAS uit opnames van chimpansees in Oeganda en studie van menselijke fossielen.
De hominiden moesten kiezen: op zijn chimpansees de boom in vereist een zware, flexibele voet en enkel, maar rechtop lopen kost teveel energie met zo’n anatomie.
De klimvoet was vier miljoen jaar geleden al op zijn retour.
Maar de sterke armen en goeie grijpvingers suggereren dat onze voorouders nog wel de bomen in kwamen
……..Shoulder indicates A. afarensis climbed trees:……A heavily debated question in human evolution is whether early hominids still climbed trees even though they were built for upright walking on the ground. Fossilized shoulder blades of a 3.3-million-year-old A. afarensis child suggest the answer is yes. Scientists compared the shoulders to those of adult A. afarensis specimens, as well as those of modern humans and apes. The team determined that the A. afarensis shoulder underwent developmental changes during childhood that resemble those of chimps, whose shoulder growth is affected by the act of climbing. The similar growth patterns hint that A. afarensis, at least the youngsters,spent part of their time in trees.Read more: http://blogs.smithsonianmag.com/hominids/category/homo/neanderthals/#ixzz2IiOBJsMR
In de Dikika regio in Ethiopië hebben wetenschappers de 3,3 miljoen jaar oude fossiele resten gevonden van een mensachtig kind.
De resten zijn van een vrouwelijke Australopithecus afarensis, dezelfde soort( A. Afarensis ) als “Lucy†die in 1974 gevonden werd.
Het meisje zou 100.000 jaar ouder zijn dan lucy
Wetenschappers zijn erg blij met de vondst.
Zij denken dat het bijna complete skelet een unieke kans biedt om de groei te bestuderen van deze belangrlijke
menselijke voorouder. Resten van een onvolwassen Australopithecus afarensis zijn zeer zeldzaam.
Het skelet werd al in 2000 gevonden, verpakt in een
brok zandsteen. Het koste 5 jaar moeizame jaren om de beenderen te bevrijden.
“Het Dikika fossiel geeft ons inzicht in aspecten van Australopithecus afarensis en andere hominiden die niet eerder bekend waren omdat het ons ontbrak
aan fossiel bewijs,”
zei Zeresenay Alemseged, de leider van de opgraving, verbonden aan het Max Planck Instituut voor evolutionaire antropologie in het
Duitse Leipzig.
Tere beenderen
De vondst bestaat uit een complete schedel, de volledige torso en andere belangrijke delen van de ledematen.
CT scans laten tanden zien in de kaak die nog niet waren doorgebroken.
Hierdoor denken de onderzoekers dat het kind ongeveer drie jaar oud was toen ze stierf.
Het is opmerkelijk dat bepaalde tere beenderen, die normaal niet lang genoeg bewaard blijven om te fossileren, in dit geval bewaard zijn gebleven.
Een voorbeeld hiervan is het tongbeen of hyoid.Het hyoid geeft ons inzicht in de vorm van de stemholte en kan wellicht iets zeggen over het vermogen om geluid te produceren.
Gezien de bijna perfecte staat waarin het skelet zich bevind denken de onderzoekers dat het lichaam snel is overdekt door sediment, bijvoorbeeld door
een overstroming.
“Ik denk dat afarensis een goede overgangsvorm is tussen wat er voor 4 miljoen jaar geleden leefde en wat er daarna kwam,”
vertelde Dr Alemseged.
“[De soort beschikt over] een mix van aapachtige en menselijke trekken.
Daardoor speelt afarensis een hoofdrol in het verhaal van wie wij waren en waar we vandaan komen”.
Klimvaardigheid
Deze vroege voorouder had primitieve tanden en kleine hersenen, maar liep wel rechtop op twee benen.Er is een flinke discussie gaande over de vraag of het Dikika meisje kon klimmen als een mensaap.
Vaardigheid in het klimmen vereist speciale anatomische eigenschappen zoals lange armen.
De soort van Lucy had armen die, als zij ze liet hangen, net boven de knie uitkwamen.
( Fred spoor over het dikika meisje ))
De schouderbladen waren gorilla-achtig wat er mogelijk op duidt dat zij behendig was in het slingeren van boomtak tot boomtak.
Het is echter de vraag of dit wijst op echte klimvaardigheid of dat het “evolutionaire bagage” is.
Het Dikika meisje had een geschatte hersengrootte van ongeveer 330 kubieke centimeter toen zij stierf.
Dat verschilt niet veel van dat van een chimpansee van dezelfde leeftijd.
Als we dat echter vergelijken met een volwassen afarensis dan is dit ongeveer 63 – 88% van de volwassen herseninhoud.
Dat is lager dan bij een chimpansee, waar bij een leeftijd van 3 jaar ongeveer 90% van de volwassen herseninhoud al gevormd is.
De relatief langzame vorming van de hersenen van het Dikika meisje ligt dichter bij het patroon zoals we dat bij de mens zien.
Een langzame en geleidelijke ontwikkeling van de hersenen en daarbij een relatief lange kindertijd wordt beschouwd als een kenmerkende menselijke
eigenschap – waarschijnlijk noodzakelijk voor het ontwikkelen van onze hogere hersenfuncties.
Professor Fred Spoor van de University College in Londen zei dat de vondst wetenschappers een
“gedetailleerde inzage biedt in hoe onze verre verwanten opgroeiden en hoe zij zich gedroegen … op een tijdstip van de menselijke evolutie waarin zij
veel meer op rechtoplopende chimpansees leken dan op ons”.
Dr Jonathan Wynn van de universiteit van St Andrews in Groot Brittanië dateerde, samen met collega’s van de universiteit van Zuid-Florida in de
Verenigde Staten, het sediment waarin de Dikika resten werden gevonden.
Hij kwam uit op een leeftijd van 3,3 miljoen jaar.
Samengevat :
*Lucy’s baby kon rechtop lopen (= vorm van de heupen),
maar
*in het bovenlijf waren er nog de “spieren “( en vooral de hand ) , die nodig zijn om aan boomtakken rond te slingeren.
Als dat allemaal klopt, dan is Lucy’s baby misschien een tussenvorm.
(Fred spoor ; )
…..So far, analysis of the new fossil hasn’t settled the argument but does seem to indicate some climbing ability,
While the lower body is very humanlike, he said, the upper body is apelike: -The shoulder blades resemble those of a gorilla rather than a modern human.
-The neck seems short and thick like a great ape’s, rather than the more slender version humans have to keep the head stable while running.
-The organ of balance in the inner ear is more apelike than human.
-The fingers are very curved, which could indicate climbing ability,
“but I’m cautious about that,” Spoor said.
Curved fingers have been noted for afarensis before, but their significance is in dispute.
A big question is what the foot bones will show when their sandstone casing is removed, Will there be a grasping big toe like the opposable thumb of a human hand?
Such a chimplike feature would argue for climbing ability ….
* Lucy’s baby is ook het moment , waarop mogelijk de vergroting van de hersenen begon en misschien de spraak onstond( de vondst van het tongbeen ).
alhoewel
(Fred spoor )
“…. The fossil revealed just the second hyoid bone to be recovered from any human ancestor.
This tiny bone, which attaches to the tongue muscles, is very chimplike in the new specimen….
While that doesn’t directly reveal anything about language, it does suggest that whatever sounds the creature made
“would appeal more to a chimpanzee mother than a human mother,
Toddler hominin has arms for swinging and legs for walking.
Rex Dalto
In today’s issue of Nature, an Ethiopian-led international team reports the discovery of a juvenile skeleton of the species commonly known as ‘Lucy’, or Australopithecus afarensis.1,2 The researchers have named her Selam, after an Ethiopian word for ‘peace’.The 3.3-million-year-old bones of a female toddler from Ethiopia are telling scientists a story about the route human ancestors took from the trees to the ground.
The specimen, which is the oldest and most complete juvenile of a human relative ever found, has features that stand as striking examples of part-way evolution between primitive apes and modern humans.
Although many other samples of A. afarensis have been found before, this is the first one reported to come complete with a whole shoulder-blade bone (scapula). In modern humans the scapula has a ridge running horizontally across the top of the bone; in apes the scapula’s ridge reaches further down the back, where it can help to throw more muscle into arm action, as would be needed to swing from trees. In the young A. afarensis, the scapula looks to be part-way between.
“The animal was losing its capacity to be arboreal — heading right toward being human,” says anthropologist Owen Lovejoy of Kent State University in Ohio.
Other hominins have been found before with traits that similarly show a cross between a life in the trees and one on the ground. A. afarensis, for example, has previously been found to have hips and knees thought to be adapted to standing upright, but curved fingers suited to grabbing branches.
But ‘little Lucy’ is a particularly striking example of this sort of mosaic of evolution, says Zeresenay Alemseged, lead researcher on the paper and a paleoanthropologist at the Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology at Leipzig, Germany.
“These hominid fossils clearly show evolution in the making,” he says.
Little star
The fossils were unearthed at Dikika, just a few kilometres from the Hadar site in the Afar region of eastern Ethiopia — which in 1974 produced the original skeleton of Lucy, named after the Beetles song ‘Lucy in the Sky with Diamonds’, which was played during celebrations of the find’s discovery.
When the first Dikika fossils were uncovered in 2000, Alemseged says it was unclear exactly what it was. But after comparison with specimens at the National Museum in Addis Ababa, he realized it was a young A. Afarensis.
Young bones are more fragile than their adult versions and seldom survive the rigors of time. This set survived in compressed sandstone sediments that probably washed over the young girl in a flood. It has taken five years to laboriously clean away from the bone using dental tools.
The specimen includes a skull (large enough for a chimp-sized brain), a near-complete set of teeth, and all of the major limb components.
Having such a complete set will provide researchers with a way to study developmental growth in this species.
Becoming a Fossil
This video segment describes how the Australopithecus afarensis skeleton known as Lucy could have been fossilized. Footage courtesy of NOVA: “In Search of Human Origins.”
Finding Lucy
This video segment depicts the landmark hominid fossil finds by Don Johanson and his team in Ethiopia.
Meer kennis
Inmiddels is de wetenschap alweer vele jaren verder. En in die jaren zijn tal van ontdekkingen gedaan. In totaal zijn door de jaren heen de fossiele resten van 300 individuen van Lucy’s soort teruggevonden. En elke vondst maakte ons beeld van deze mensachtige weer iets completer.
Nieuwe reconstructie
Al die kennis is nu gebundeld in een nieuwe reconstructie van Lucy. De reconstructie onderscheidt zich op een aantal punten van eerdere reconstructies. Zo is Lucy onder meer ietsje slanker geworden en is haar voet iets sterker gebogen. Ook de ribbenkast en rugwervel is iets aangepast.
De nieuwe reconstructie is ontwikkeld door John Gurche, onder toeziend oog van dr. Yohannes Haile-Selassie. De ‘nieuwe’ Lucy is te bewonderen in het Cleveland Museum of Natural History.
Laetoli Footprints
This video segment describes how the famous track fossils known as the Laetoli footprints might have been formed and what they can reveal about the creatures who left them.
Lucy’s Baby
Enjoy exclusive interviews with Zeresenay Alemsweged and other scientists behind the research with our special video coverage.
Childhood is perhaps the defining feature of humanity. But how did it evolve? And when? Apart from Neanderthals, growth patterns of prehistoric humans are rarely studied because of the dearth of fossils that combine evidence from the head as well as the body. This is why the 3.3-million-year-old juvenile partial skeleton of Australopithecus afarensis — the earliest known juvenile hominid skeleton of any kind — is so important.
This Nature Web Focus looks at what we know about the evolution of human development, and features exclusive video interviews with the scientists behind this discovery alongside current research, features and analysis, and an archive of related palaeontological finds. Image: Zeresenay Alemseged.
Australopithecus afarensis was een kleine mensachtige, ongeveer 120 centimeter lang. Mannetjes waren iets groter. Lucy zelf was 110 centimeter lang en woog ongeveer dertig kilogram. A. afarensis had grote wenkbrauwbogen en smalle heupen. De grote teen is niet opponeerbaar. De herseninhoud is vergelijkbaar met die van een chimpansee, ongeveer 385 tot 400 cc.
Waarschijnlijk was het een groepsdier en liep de soort voornamelijk rechtop, maar hij was nog prima in staat om in bomen te klimmen. Ze aten een gevarieerd dieet, bestaande uit vruchten, knollen, bladeren en noten, en mogelijk aas.
Fossielen van Australopithecus afarensis zijn gevonden in Ethiopië, (Hadar, Aramis), Tanzania (Laetoli) en Kenia (Turkanameer, Omo, Koobi Fora, Lothagam). Lucy werd gevonden nabij Hadar. Dit gebied was toentertijd begroeid met savannen en open bossen, en afgewisseld met meren en riviertjes. Behalve A. afarensis leefden er toentertijd nog andere hominiden in deze omgeving, waaronder Kenyanthropus platyops.
Lucy en andere fossielen
Lucy was een volwassen vrouw die ongeveer 3,2 miljoen jaar geleden leefde in wat tegenwoordig Ethiopië wordt genoemd. Van haar geraamte bestaat tegenwoordig nog vrij veel botten, waaronder haar ribben, onderkaak en een deel van het bekken. Lucy had het bekken van een rechtoplopend dier, en was daarmee in 1974 de oudst bekende fossiele hominide die rechtop kon lopen.
Behalve Lucy zijn er nog andere fossiele sporen van Australopithecus afarensis bekend. Zo zijn er gefossiliseerde voetsporen gevonden in vulkanische aslagen in Laetoli, Tanzania. Deze voetsporen behoren waarschijnlijk toe aan een gezinnetje van drie mensachtigen, behorende tot A. afarensis. Deze voetsporen zijn ongeveer 3,65 miljoen jaar oud en het oudste bewijs van tweevoetigheid bij mensachtigen. Ook zijn er in Laetoli tanden en botten gevonden, behorende tot A. afarensis.
Op 30 november 1974 was het feest in het kamp van de antropologen, vlakbij de Awash rivier in Hadar, Ethiopië. Zojuist had Donald Johanson het opmerkelijk complete en – op dat moment – oudste skelet van onze mensenlijke voorouders gevonden.
Vijf jaar later presenteerde Johanson dit skelet als Lucy: een vrouw en bovendien dé voorouder van de mens. Ze ging de schoolboeken in als onze oermoeder. Maar sindsdien maken wetenschappers ruzie. Want klopt dat allemaal wel?
Johanson en zijn collega’s hadden eigenlijk geen moment over het geslacht van Lucy getwijfeld. Ze was klein, kleiner dan veel van de andere, even oude skeletten die ze in Hadar hadden gevonden. Dat paste goed bij de theorie dat bij onze voorouders de mannen veel groter en sterker waren geweest dan de vrouwen. Zo’n groot verschil tussen de seksen noemen we seksueel dimorfisme (di = twee, morf = vorm, dus eigenlijk: in twee vormen).
Eén soort, twee seksen
De reden dat de dimorfismetheorie zo populair was, is nu moeilijk voor te stellen, maar was toen heel logisch. Wetenschappers dachten dat er ten alle tijde slechts één soort mens had geleefd, net zoals nu: wij homo sapiens zijn maar in ons eentje. Ondertussen weten we dat dit niet klopt. De vroegste leden van homo sapiens deelden de aarde bijvoorbeeld met neanderthalers en homo erectus. Maar toen wisten we dat nog niet, en dus namen antropologen aan dat alle skeletten die ze vonden en die in dezelfde periode leefden, tot één enkele mensachtige soort moesten behoren
De gevonden skeletten in Hadar waren echter duidelijk verschillend. Sommige waren tenger en klein, en andere fors en groot. Je zou – met wat je nu weet – zelfs kunnen denken dat je hier twee verschillende soorten te pakken hebt. Maar dat idee kwam niet bij Johanson en co op. Zij schreven het verschil in plaats daarvan toe aan seksueel dimorfisme.
Dimorf = man vrijt, vrouw zorgt
Die ‘keuze’ heeft nogal wat gevolgen gehad, bijvoorbeeld in de evolutiepsychologie. De mate van dimorfisme zegt namelijk iets over het gedrag van de mannen en de vrouwen van die soort. Neem bijvoorbeeld de gorilla. Daar is het mannetje (ook) veel groter dan het vrouwtje. Door zijn kracht is een gorillakerel in staat om er een harem van vrouwtjes op na te houden. De vrouwtjes op hun beurt zorgen voor de kinderen. Bij apen die meer van gelijke grootte zijn, gaat het er anders aan toe. Apen en apinnen vormen tamelijk monogame paartjes en in veel gevallen helpen de aapmannen bij de opvoeding van de kleintjes.
Terug naar onze voorouders: als die erg dimorf waren, denken veel evolutiepsychologen, dan komt daar misschien het moederlijk zorginstinct vandaan, en de drang tot vreemdgaan bij mannen. En die gedragspatronen zitten nu nog steeds in ons ‘systeem’, ook al de heren en dames homo sapiens ondertussen bijna hetzelfde gebouwd. Maar zou die theorie nou niet kloppen, bijvoorbeeld omdat Lucy geen vrouw is, of omdat haar stevige tijdgenoten tot een andere soort behoren, dan schetst dat een heel ander beeld van ons erfgoed. In feite draait het de theorie om: ineens zou het ‘natuurlijk’ zijn voor mannen om luiers te verwisselen en hun vrouwen trouw te blijven.
Is Lucy wel een vrouw?
De Amerikaanse antropoloog Lori Hager is een van de wetenschappers die betwijfeld dat Lucy een vrouw is. Zij denkt dat Johanson zich in de luren heeft laten leggen door uiterlijkheden – klein, fijn gebouwd – en toen te snel conclusies heeft getrokken. In het boek ‘Women in human evolution’ wijst ze er op dat Lucy haar onmiskenbaar vrouwelijke naam vrijwel meteen na de vondst van haar skelet kreeg. Tijdens het feest in het kamp in Hadar speelde namelijk het Beatlesnummer ‘Lucy in the sky with diamonds’, en prompt werd het skelet hiernaar vernoemd.
Lucy (midden) was klein vergeleken met de moderne mens (rechts). En dat niet alleen: ze was ook klein vergeleken met sommige andere a. afarensis. De grote vraag is alleen: waren die grote, stoere tijdgenoten de mannen van Lucy’s soort, of een compleet ander type australopithecus?
Maar ook op wetenschappelijk vlak komt Hager met steekhoudende argumenten. Zo vond Johanson niet alleen Lucy’s lichaamsgrootte een bewijs van haar vrouwelijkheid, maar ook de vorm van haar bekken. Bij homo sapiens is het inderdaad zo dat vrouwen een wijder bekken hebben dan mannen en dat je daaraan prima het geslacht van een skelet kunt aflezen. Maar dat wijdere bekken is een gevolg van het feit dat mensenbaby’s zulke enorme breinen en dus grote schedels hebben – een eigenschap die pas later in de evolutie ontstond. Dus hoezo heeft Lucy heeft ‘vrouwenbekken’, vraagt Hager zich af.
Het past niet
Ze krijgt bijval van de Duitse antropologen Martin Häusler en Peter Schmid. Zij redeneerden zo. Áls Lucy een vrouw is én ze tot een seksueel dimorfe soort behoort, dan moet ze in staat zijn om zowel een jongetje als een meisje te baren. Maar de jongetjes zullen naar verwachting – omdat ze zoveel groter zijn – toch een wat zwaardere kluif zijn dan de meisjes. En na wat rekenwerk trokken ze een controversiële conclusie: het past niet. Dus is Lucy geen vrouw, of behoort ze niet tot een dimorfe soort.
Dean Falk is hoogleraar antropologie in Florida denkt daar anders over. Hoewel ze accepteert dat Lucy een vrouw is, verwerpt ze het idee van Lucy als onze seksueel dimorfe voorouder. Zij denkt dat de smalle, kleine Lucy in plaats daarvan tot een heel andere soort behoort dan de grote, robuuste skeletten die in Hadar gevonden werden. De clou zit hem in hun schedels. Als een soort rechtop gaat lopen, dan moet er iets aan je anatomie veranderen. Je hoofd komt anders op je ruggenwervel te staan, en dat vereist aanpassingen in de manier waarop je brein van bloed wordt voorzien.
Die aanpassing, vond Falk nadat ze een groot aantal voorouderlijke schedels bestudeerde, is een soort holte achterin je hoofd. Ze noemt het de O/M sinus en het is een belangrijke stap in de evolutie. Moderne mensen hebben hem ook, net als de grote, breedgebouwde skeletten. De kleine skeletten, waar Lucy er één van is, hebben echter geen O/M sinus. En dat is een sterke aanwijzing dat het het hier gaat om twee verschillende soorten, en niet de man en de vrouw van één dimorfe soort.
In 1986 ontdekte Johanson in de Olduvai vallei in Tanzania het fossiel van een menselijke voorouder die – volgens hem – het midden hield tussen Lucy en de latere mensachtigen. Zijn schedel was namelijk groter dan dat van Lucy en ook zijn voortanden deden wat moderner aan. Johanson noemde zijn vondst homo habilis (handige mens), en claimde dat dit het bewijs was dat Lucy daadwerkelijk onze oermoeder is. Homo habilis is als het ware haar kind, en via hem was haar soort geworden tot moderne mens.
Hier zie je een reconstructie van de homo habilis. Deze is niet gemaakt naar aanleiding van de vondst van Johanson, maar naar een ander voorbeeld. De botjes die je ziet zijn wel van de homo habilis die Johanson aanduidde als het ‘kind’ van Lucy, en dus de link tussen a. afarensis en de moderne mens.
Falk gelooft er niets van. Homo habilis is te klein, zegt ze, om een voorouder te zijn van de latere mensensoorten, die allemaal lang zijn en breedgebouwd. Bovendien heeft Lucy’s opvolger lange, aapachtige armen, die je niet terugziet bij de latere mensachtigen. Volgens haar is homo habilis gewoon van dezelfde soort als Lucy, met toevallig een iets groter brein. En ze blijft bij haar theorie dat het de robuuste mensachtigen waren die uiteindelijk aan de wortel van het menselijke erfgoed stonden
Hier zie je een sterk vereenvoudigde stamboom van de mens. Links, in de ‘hoofdstam’ staat het verhaal zoals dat nu in de schoolboekjes staat. De kleine a. afarensis (waaronder Lucy) zijn de voorouders van homo habilis, die uiteindelijk evolueerde tot homo erectus, de directe voorouder van de moderne mens. Rechts zie je het alternatief: tegelijkertijd met Lucy bestond en een tweede soort a. afarensis (de grote, robuuste soort), die uiteindelijk via homo erectus evolueerde in homo sapiens
Bij mijn weten maken Falk en Johanson, en Häusler/Schmid en Wood/Quinny nog steeds ruzie. Dat is ook wel te begrijpen, want de evolutie van de mens is raadselachtig en mysterieus en er zijn maar weinig aanwijzingen. Toch zijn we dankzij de ruzie wijzer geworden. Zo weten we nu dat het onwaarschijnlijk is dat bij onze voorouders – wie ze ook waren – mannen en vrouwen sterk van elkaar verschilden. En dat maakt het logisch dat beide seksen een koppel vormden en dat vrouwen niet helemaal in hun eentje de kinderen hoefden op te voeden. Een beetje zoals nu, eigenlijk, en dat al miljoenen jaren lang.
ALLEEN op grond van de anatomische kenmerken , te vinden in de overblijvende skeletbeenderen , kunnen we (1) niet vast stellen of LUCY
echt een vrouwelijke A.Afarensis was …
Om dat te kunnen doen moeten daarbij een aantal aannames worden gemaakt ( ondermeer over een “mannelijk exemplaar” van de soort en zelfs over andere gelijkaardige fossielen die tot die soort mogen of kunnen worden gerekend )
Het hier overgenomen artikel vat een aantal aannames en werkhypotheses daarop gebaseerd samen
(1)
Osteologen ,(paleo)antropologen (en vergelijkende anatomen ) zijn natuurlijk beter geplaatst dan leken om dergelijke analyses uit te voeren
en om redelijke twijfels (vanuit die specialismen ) verantwoord te blijven vinden bij de vaststelling van het geslacht van het fossiel
van Lucy
De wetenschappelijke discussie loopt dus in de eerste plaats tussen de specialisten terzake …Als leek kan men dit hoogstens trachten te volgen
maar zelf conclusies trekken of (erger nog ) hypotheses formuleren is een heikele onderneming
Dat zal natuurlijk geen enkele creationist beletten om de hele evolutionaire afstamming van de mens , te diskrediteren op grond van de overweging
dat de “wetenschappers” het zelf niet eens zijn ( over de gehele consensus over de evolutionaire afstamming uiteraard )
Van bij het begin werd door het team van johanson het ontdekte skelet( in het bijzonder het bekken ) van Lucy als behorend bij een vrouwelijk exemplaar beschouwd en wel op grond van anatomische vergelijkingen met het dimorphisme dat bij de moderne(re ?) mensensoorten (= ook van de vrouwelijke floresiensis ?) (2) in de bouw van het( mannelijke en vrouwelijke ) bekken voorkomt
Het zal ook niemand verbazen dat vooral uit feministische hoek de “conclusies ” die de ” conservatief geinspireerde “evolutionaire psychologen meenden te kunnen afleiden uit het (veronderstelde ) geprononceerde sexuele dimorfisme werden aangevallen …
Het feit dat dit dimorphisme nu minder uitgesproken zou zijn dan ooit werd verondersteld plaats de afarensis echter weer dichter bij de mens dan bij de “gorilla” bijvoorbeeld ,zoals velen meenden te kunnen concluderen uit de tendens tot groter dimorphisme (2) Lucy’s heupen (Lovejoy’s reconstruction )
Het Skelet van flo wordt bewaard in indonesia
Verdere (buitenlandse ) toegang tot het fossiel , informatie over nieuwe studies gedaan aan het specimen ( en afgietsels ervan )waren tot nu toe (bijna)kompleet geblokkeerd
°
Hier is een van de weinige beschikbare (directe ) afgietsels die aan het publiek is voorgesteld
Left: the Flores hominid pelvis as it had been found
Right: The same pelvis as returned by after Jacob
(Photographs courtesy Culotta E. 2005. “Discoverers charge damage to ‘Hobbit’ Specimens.” Science 307:1848, 25 March 2005)
a, Homo sapiens from Upper Cave Zhoukoudian, China; b, a microcephalic H. sapiens from Mauritius (Peabody Museum, Harvard Univ.); c, Homo floresiensis (LB1); d, H. floresiensis (LB6); e, early African Homo erectus (KNM-WT 15000); f, Australopithecus afarensis (Laetoli Hominid 4). The Liang Bua mandibles lack a chin, unlike those of H. sapiens, including the microcephalic example shown here. Lack of a chin is an ancestral feature of hominids, and is also a characteristic of H. erectus and A. afarensis. Scale bar, 1 cm.
Antropologen van de Universiteit van Tel Aviv ( Prof. Yoel Rak and colleagues at the Sackler School of Medicine’s department of anatomy and anthropology )ondersteunen de theorie dat ” Lucy ” niet een directe voorloper van de mens is.
( in de directelijn die naar de mensen leide … het is een zijtak )Ze komen tot deze conclusie op basis van nieuwe morfometrische en additionele analyses. De researchers onderzochten 146 botten van andere primaten, waaronder mens, gorillas, chimpanzees and orang-oetangs.
Ze melden dat het zogeheten ramus element, dat is het stuk bot dat boven en onderkaak verbindt met de schedel, niet overeenkomt met dat van de mens, maar veel meer lijkt op dat van de australopithecus robustus ….
en zelfs op dat van de gorilla ipv dat van de chimpansee
Australopithecus afarensis, “Lucy” A.L. 288-1, jaw KO-036-J. Discovered by Donald Johanson in 1974 in Ethiopia, “Lucy”, at 3.2 million years has been considered the first human ancestor . This is now being challenged by the discovery of Kenyanthropus, described in 2001 by Leakey. Reconstruction based on photos, descriptions and casts of original bones. See below for skeletal bones
The jaw bone of Lucy and the jaw bone of Australopithecus robustus .
Robustus : Cast of lower jaw SK 23 discovered in Swartkrans, South Africa by Robert Broom. This jaw is one of the best preserved from this area and was found close to the discovery site of the skull SK 48. It is considered to be a female of the same species as SK 48, but is not from that skull.
LUCY behoort niet tot de direkte voorvader s ? : israelische wetenschappers concluderen: Lucy en haar soortgenoten moeten derhalve :
De stamboom van de mensachtigen en mensapen wordt gezien als een veeltakkige struik …. Zie de kop van dit artikel
Missing link (in de betekenis van een laddersport in een rechtstreekse afstammingslijn –> een directe ( hypothetische ) voorvader ); is een creationistisch uitvindsel en een term die is overgenomen uit de “populaire ” pers …..
Overigens is er ook nog de australopithecus africanus ;
die door enkele onderzoekers dichter bij de mensen-chimpansee lijn wordt geplaatst dan de A afarensis ( de soort waar lucy toebehoort )
Deze nieuwe studie past gewoon in het decennia oude debat tussen twee scholen antropologen :
Volgens de school van Phil Tobias( U. of Witwatersrand i zuid afrika ), waarvan Y.Rak( U van Tell Aviv) een leerling/ volgeling is ,
is de australopithecus africanus de voorouder van de zogenaamde graciele australopithecinen , en de A afarensis is voorouder van de Australopithecus Robustus( een vertegenwoordiger van de robuste australopithecinen )
Voor de andere school is het natuurlijk net omgekeerd
Het werk is interessant om het volgende : Het geeft een gedetailleerde analyse van de stijgingsgraad in de ramii van verschillende primaten
Andere argumenten (die al van veel vroeger stammen en ten voordele van de hypôthese van tobias ) gaat over plaatsing van het neusgat
Men moet er zich ook bewust van zijn dat dergelijke lang aanslepende wetenschappelijke disputen schering en inslag zijn in de antropologie
Ze zijn misschien wel het belangrijkste kenmerk van die discipline ( in het bijzonder de paleantropologie die eerder schijnt te bestaan
uit een soort detectives en puzzelaars , en die bijna constant hun schema’s en hypotheses aanpassen aan nieuwe vondsten en analyses )
(abstract )
Gorilla-like anatomy on Australopithecus afarensis mandibles suggests Au. afarensis link to robust australopiths
Yoel Rak*,, Avishag Ginzburg*, and Eli Geffen
*Department of Anatomy and Anthropology, Sackler Faculty of Medicine, and Department of Zoology, Faculty of Life Sciences, Tel Aviv University, Tel Aviv 69978, Israel
Edited by David Pilbeam, Harvard University, Cambridge, MA, and approved February 26, 2007 (received for review July 28, 2006)
Mandibular ramus morphology on a recently discovered specimenof Australopithecus afarensis closely matches that of gorillas.This finding was unexpected given that chimpanzees are the closestliving relatives of humans. Because modern humans, chimpanzees,orangutans, and many other primates share a ramal morphologythat differs from that of gorillas, the gorilla anatomy mustrepresent a unique condition, and its appearance in fossil homininsmust represent an independently derived morphology.
This particularmorphology appears also in Australopithecus robustus. The presenceof the morphology in both the latter and Au. afarensisand itsabsence in modern humans cast doubt on the role of Au. afarensisas a modern human ancestor. The ramal anatomy of the earlierArdipithecus ramidus is virtually that of a chimpanzee, corroboratingthe proposed phylogenetic scenario.
hominins | phylogeny | ramus
**Nota
De laatste zin van het abstract ( i het rood ) illustreert dat de chimp/mens lijn wordt verbonden met A. ramidus die veel ouder is dan de A . afarensis
“Although the height of the gorilla coronoid can be considerable, it is the constellation of the noted features (the width of the base of the coronoid
process, the flatness of its superior contour, and the location of the highest point of the process and the lowest point in the notch relative to the
width of the ramus) that determines the shape of the superior ramal contour in our comparative primate sample and differentiates the two morphologies. “
Kimbel, W., Rak, Y., Johnson, D. (2003) Am J Phys Anthropol Supp 36:129
“A much less likely scenario is that the Au. afarensis ramal morphology was apomorphic (newly derived) for all hominins and many other primates
and that a reversal to the chimpanzee-like condition occurred in the Homo clade. ”
“In light of the debate about which modern chimpanzee species is more representative of the common ancestor (“prototype”) of modern humans and
chimpanzees, we note that the posterior probability for the Ar. ramidus mandibular ramus in our analysis is highest for common chimpanzees
(twice as high as for pygmy chimpanzees). “
Besluit ;
Wat Y. RAK en KIMBEL en anderen hopen te bewijzen( ook met deze nieuwe morfologi hsce studie ) is dat de chimp/mens( van voor de splitsing) is te verbinden met de A.ramidus–>africanus lijn ipv met A. afaransis , die( door hen ) wordt beschouwd als een zijtak .
Creationisten babbel
Het gaat hier niet over het betwijfelen van de verwantschap tussen austalopithecinen en de chimpansee-mens lijn zoals creationisten maar al te graag willen ” misquoten ” en concluderen uit deze studie
Cast of partial skull Sts 71, a 2.5 million-year-old fossil discovered in1947 by Robert Broom and John Robinson in Sterkfontein, South Africa. The robust features of this skull indicate it was an adult male.
Cast of skull Sts 71. This 2.5 million-year-old partial skull was discovered in1947 by Robert Broom and John Robinson in Sterkfontein, South Africa. It was initially thought that his skull was a female because of the minimal facial projection, but the robust features of this skull and large molars indicate it was more likely an adult male.
In 1924 werd een verrassende vondst gedaan in Afrika. In de Buxton kalkgroeve ten noorden van Kimberley, waar diamanten gedolven werden, bevond zich naast gewoon spierwit kalk ook verontreinigde kalk, die roze gekleurd was.
In het roze materiaal zaten botten. Een medewerker van de kalksteengroeve, ene De Bruin, verzamelde al een paar jaar schedels van bavianen. Op een dag viel hem een vreemde schedel op. Hij stuurde hem op naar het hoofd van de medische faculteit van Johannesburg, Professor Raymond Dart, een anatoom.
Op 28 november 1924 trouwde de beste vriend van Dart. Dart was getuige. Op het moment dat hij zich verkleedde, werd er een kist met onbekende inhoud bezorgd. Er zaten brokjes kalksteen in en een fossiele schedel. Dart had in Engeland een prima opleiding in hersenanatomie genoten. Hij zag meteen dat het niet van een aap kon zijn.
“Er ging een rilling van opwinding door me heen. Het was geen gewone aapachtige schedel”, schreef Dart later.
Bijna iedereen zou de schedel aan hebben gezien voor een chimpanseeschedel maar Dart wist dat hij iets bijzonders op het spoor was.
Dart had iets van een wetenschappelijke dwarsligger. Waarschijnlijk sprak het hem erg aan dat hij enkele van de gevestigde idee챘n van zijn tijd onderuit kon halen.
Een daarvan was dat een dergelijke vondst uit het verkeerde werelddeel kwam. Men vond dat alles wat belangrijk was zich in Europa moest hebben afgespeeld. Volgens blanke Europese mannen moesten we in Europa zijn ontstaan:
“Wij konden toch niet uit Afrika komen? Moet je zien, hoe primitief Afrika is.” Het was uiterst onwaarschijnlijk dat de oorsprong van de mens op het grote “zwarte” continent gezocht moest worden.
In de kist zat nog een verrassing. Binnen in het gesteente zat een schedeltje.
“Geen diamantklover werkte met meer liefde of grotere zorgvuldigheid aan een juweel van onschatbare waarde“, schreef Dart.
Vier weken later kwam het gezicht uit de steen te voorschijn. Hij bekeek het gebit. Tot zijn grote verbazing zag hij, dat de hoektand, de oogtand, net zo klein was als die van een mens!
En niet groot en slagtandachtig als van een chimpansee of gorilla. De schedel had een compleet tijdelijk gebit, een melkgebit, dat nog bezig was door te komen. De schedel bestond uit een bijna complete voorkant, een onderkaak met tanden en het rechter gedeelte van de hersenpan.
In de hersenpan had zich gesteente afgezet, dat de vorm van de originele inhoud had aangenomen, waardoor een endocast (binnenafdruk) was ontstaan.
Dit paste precies en zo ontstond een kinderschedeltje. Het was een openbaring voor hem.
“In een oogopslag zag ik dat de replica die ik in mijn hand had, drie keer het hersenvolume van een baviaan had”, verklaarde Dart.
Op een gegeven moment viel hem iets onverwachts op.
Gezien de vorm van de schedelbasis balanceerde het hoofd op een verticale wervelkolom. Het hing niet voorover aan een schuin lopende wervelkolom, zoals bij dieren, die op vier poten in plaats van op twee benen lopen. Het liep dus rechtop.
Het was de belichaming bij uitstek van een ontbrekende schakel tussen niet-menselijke dieren en mensen. Hij moet gedacht hebben aan een uitspraak van Charles Darwin uit de 19e eeuw toen die voorspelde, dat Afrika de bakermat van de mensheid zou blijken te zijn.
Dart noemde het fossiel, de schedel van Taung, naar de streek van herkomst.
Hij schreef een artikel over zijn bevindingen en stuurde het naar Engeland, naar het beroemde tijdschrift Nature. Haar hoofdredacteur had zijn twijfels. Jongere mensaapjes vertonen namelijk grotere overeenkomsten met mensen, dan hun ouders. De kans op vergissingen was dus groot. Dart had geen sluitend bewijs geleverd vond men in Engeland. Een kind gold niet als bewijsmateriaal. Men wilde pas luisteren, als hij een volwassen versie zou vinden. De meeste wilden alles laten zoals het was. ; Brits chauvinisme en de bestaande racistische vooroordelen jegens bijvoorbeeld Afrikanen , deden de rest …. De vondst van Dart was bedreigend. De Britten hielden vol, dat Taungs de ontbrekende schakel niet was.
fig 2.6.3:
Robbert Broom
In Afrika vond Dart iemand die het met hem eens was, Robert Broom.
Broom was medicus, had in Australië fossielen van buideldieren bestudeerd en was een wereldwijd bekend deskundige op het gebied van zoogdierachtige reptielen uit Zuid-Afrika. Hij onderzocht de Taung-schedel ook en kwam tot de conclusie, dat de interpretatie van Dart de juiste was.
Broom was vastbesloten het bewijsmateriaal te vinden, dat de ontdekking van Dart zou bevestigen. Hij begon een speurtocht naar een volwassen versie van het kind van Taung. Zo ging de jacht op de Australopithecus africanusonverminderd door.
Samen met studenten van Dart bezocht Broom de kalksteenafzettingen van Sterkfontein in de buurt van zijn woonplaats. Al snel vonden ze fragmenten van fossielen. Op zijn tachtigste, na ruim tien jaar hardnekkig speuren vond Broom een complete schedel. Hij had het geringe hersenvolume van een mensaap, maar hij liep als een mens. Darts schedel van Taung stond niet langer alleen.
Het besef drong door, dat het niet een raar schedeltje betrof, maar een complete gemeenschap, een populatie. Nieuw bewijsmateriaal stapelde zich op en het tij keerde.
Het kind van Taung werd uiteindelijk wel juichend binnengehaald als onze rechtmatige voorouder. Ten slotte bleek Afrika de bakermat van de mensheid te zijn.
In de loop der jaren verschafte de Afrikaanse bodem steeds meer aanwijzingen over het mysterie van de herkomst van de mens.
Uitgestorven mensachtige is niet verhongerd 10 november 2006
Een vroege mensachtige was veel meer een alleseter dan experts tot nog toe hebben aangenomen, zo blijkt uit gebitsstudies van een schedel uit Zuid-Afrika. In Science van deze week schrijven antropologen van de universiteit van Colorado in Boulder dat de betreffende vroege mensachtige Paranthropus robustus alles at van fruit en noten tot zaden en grassen en misschien zelfs vlees. Dat werpt een ander licht op de theorie van deze tak van vroege mensen ongeveer een miljoen jaar geleden uitstierf omdat hij zich niet kon aanpassen aan de klimaatveranderingen in Afrika.
Paranthropus was verwant aan het 3 miljoen jaar oude Ethiopische fossiel Lucy uit Ethiopië vaak gezien als de oermoeder van de mensheid.
Uit studies van het tandglazuur op het gebit van de schedel uit de Swartkransgrotten in Zuid-Afrika blijkt dat deze soort verre van kieskeurig was voor zijn voeding. Uit isotopenanalyses blijkt dat het betreffende individu gedurende zijn leven meermalen ingrijpende veranderingen van zijn dieet doorvoerde.
Ruwweg 2,5 miljoen jaar geleden splitsten de voorlopers van alles mensachtigen, de australopithecen zich in twee genera: Homo en Paranthropus. Homo ontwikkelde zich daarna tot de rechtopgaande mens Homo erectus en denkende moderne mens Homo sapiens.
Paranthropus stierf een miljoen jaar geleden uit. Individuen waren ongeveer zo groot als moderne chimpansees, maar hadden minder herseninhoud. Wat wel de reden van zijn verdwijnen was, blijft onopgelost.
Paranthropus boisei, a.k.a. de ‘Notenkraker mens’.
SALT LAKE CITY – In 1959 werd in Oost-Afrika de schedel van een mogelijk familielid van de mens gevonden.
Het fossiel, dat de wetenschappelijke naam Paranthropus boisei kreeg, kenmerkte zich door grote, platte kiezen en kreeg daarom de bijnaam ‘Notenkraker mens’. Volgens paleontologen zou deze soort zo’n twee miljoen jaar geleden hebben geleefd en was ze verwant aan het geslacht Australopithecus – die volgens hen een voorouder van de mens zou zijn.
Maar nu blijkt de ‘Notenkraker mens’ volgens de onderzoekers een niet zo mensachtig dieet te hebben gevolgd. Onderzoek van het tandglazuur zou aantonen dat de ‘Notenkraker’ een graseter was. Grassen hebben een ander systeem voor fotosynthese (het omzetten van kooldioxide in suikers met behulp van zonlicht) dan de meeste andere planten. Nu bestaan er verschillende isotopen (varianten die iets in gewicht verschillen) van koolstofatomen en het zogeheten C4-systeem van grassen levert een andere verhouding tussen die isotopen dan het C3-systeem van andere planten. De koolstofatomen zijn terug te vinden in het hele lichaam, inclusief het tandglazuur. Op basis van die isotopenverhouding kunnen wetenschappers daarom achterhalen wat het dieet van een mens of dier was: veel grassen of veel vruchten en noten.
Dat Paranthropus boisei een graseter was, kwam als een volkomen verrassing. ‘Deze soort at niet hetzelfde voedsel als andere primaten, die aten fruit, bladeren en noten’, zegt geologie-promovendus Kevin Uno, een van de betrokken onderzoekers, ‘maar het voedsel van grazers, zoals zebra’s, varkens-achtigen en nijlpaarden.’ De soort wijkt daarmee sterk af van alle bekende fossielen waarvan wordt aangenomen dat ze verwant zijn aan de mens. De resultaten van het onderzoek zijn vandaag gepubliceerd in het tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Bovenkaak van P. boisei (links) en een moderne mens
Paranthopus bosei at voornamelijk de “tijgernoten”
9 januari 2014
Tachtig procent van de dagelijkse voedselinname van de mensachtige Paranthrobus bosei bestond mogelijk uit tijgernoten, voedzame knolletjes die aan de wortels van de grasachtige plant Cyperus esculentus groeien
De knolcyperus, ook wel aardamandel genoemd, is een vaste plant die behoort tot de cypergrassenfamilie. De plant wordt beschouwd als een hardnekkig onkruid in de teelt van aardappels en maïs en de gladiolenteelt. Wikipedia—>Chufa Cyperus esculentus, the yellow nut sedge, is listed as a noxious weed in many places and difficult to control. It can produce hundreds of thousands of seeds per plant per season. Researcher say a single nutsedge can produce 1900 plants and 7000 tubers in a year. That’s a lot of food. And remember sedges have edges and these sedges have three sides, like a triangle. All sedge seeds are edible, according to Ray Mears and Gordon Brown.
Dit dieet vulden de primitieve mensen vermoedelijk aan met sprinkhanen en wormen.
Dat blijkt uit een studie van onderzoekers aan de Univeriteit van Oxford die is gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift PLOS One.
Verwarring
Mensachtigen van de soort Paranthrobus bosei beschikten over enorm sterke kaken. Toch bleek uit eerdere analyses van het enamel van hun tanden dat ze vooral grassen en zaden aten.
Dat leidde tot verwaring, omdat de voedingswaarde van grassen eigenlijk te beperkt is voor mensachtigen. Gabriele Macho van de Universiteit van Oxford besloot het dieet van de oermensen daarom nader te onderzoeken.
Bavianen
Ze liet zich bij haar studie inspireren door bavianen in een Keniaans natuurgebied dat qua omgeving erg lijkt op het gebied waarin mensachtigen van de soort Paranthrobus bosei ooit leefden.
Al snel ontdekte ze dat de apen zich voornamelijk voeden met knollen die aan de wortels van de plant Cyperus esculentus groeien en ook wel tijgernoten worden genoemd. Dit dieet vullen de dieren aan met kleine hoeveelheden sprinkhanen en wormen.
Volgens Macho is het waarschijnlijk dat(voorl) de parantropus(bosei ) en australopithecinen in Oost-Afrika dezelfde eetgewoontes hadden. Ze berekende dat mensachtigen slechts enkele uren hoefden te besteden aan het zoeken en nuttigen van tijgernoten om 2000 kilocaloriën binnen te krijgen, oftewel tachtig procent van hun dagelijkse voedselbehoefte.
Kaken
Het gekauw op de harde tijgernoten zou ook kunnen verklaren waarom Paranthrobus bosei in de loop van de evolutie zulke sterke kaken ontwikkelde.
“De theorie dat deze mensen op grote hoeveelheden tijgernoten leefden, kan het debat over wat onze voorouders aten in goede banen leiden”, verklaart Macho op de nieuwssite van de Universiteit van Oxford.
“Dit onderzoek vertelt ons dat vroege mensachtigen selectief waren bij het nuttigen van grassen, ze kozen de bollen die aan de basis van de grassprieten groeiden als de hoofdmoot van hun dieet.”
vroege voorouder van de mens was veel meer een alleseter dan experts tot nog toe hebben aangenomen, zo blijkt uit gebitsstudies van een schedel uit Zuid-Afrika.
In Science van nev 2006 schreven antropologen van de universiteit van Colorado in Boulder dat de betreffende vroege mensachtige Paranthropus robustus alles at van fruit en noten tot zaden en grassen en misschien zelfs vlees.
Dat werpt een ander licht op de theorie van deze tak van vroege mensen ongeveer een miljoen jaar geleden uitstierf omdat hij zich niet kon aanpassen aan de klimaatveranderingen in Afrika.
Paranthropus was verwant aan het 3 miljoen jaar oude Ethiopische fossiel Lucy uit Ethiopië, vaak gezien als de oermoeder van de mensheid.
Uit studies van het tandglazuur op het gebit van de schedel uit de Swartkransgrotten in Zuid-Afrika blijkt dat deze soort verre van kieskeurig was voor zijn voeding. Uit isotopenanalyses blijkt dat het betreffende individu gedurende zijn leven meermalen ingrijpende veranderingen van zijn dieet doorvoerde.
Ruwweg 2,5 miljoen jaar geleden splitsten de voorlopers van alles mensachtigen, de australopithecen zich in twee genera: Homo en Paranthropus. Homo ontwikkelde zich daarna tot de rechtopgaande mens Homo erectus en denkende moderne mens Homo sapiens.
Paranthropus stierf een miljoen jaar geleden uit. Individuen waren ongeveer zo groot als moderne chimpansees, maar hadden minder herseninhoud. Wat wel de reden van zijn verdwijnen was, blijft onopgelost.
Met een nieuwe lasertechniek namen onderzoekers het tandglazuur van Paranthropus rubustus op de korrel. Deze aapmens, die naast onze voorouders in Afrika leefde, had een dieet dat veranderde met de seizoenen, konden ze daaruit afleiden.
Hoe kom je erachter wat mensapen twee miljoen jaar geleden allemaal aten? Meer dan wat botten en een enkele schedel is er niet van ze over. Toch kunnen onderzoekers daar een heel eind mee komen. Een benige kam op het achterhoofd duidt op stevige kaakspieren als bij een gorilla, dus waarschijnlijk aten ook vroege mensachtigen met zo’n schedelkam stevig plantenspul. Slijtage van het gebit verraadt ook iets over hetgeen er tussen de kiezen vermalen werd. En dan is er nog de samenstelling van de tanden en kiezen zelf. Daaruit valt met geavanceerde technologie ook het een en ander af te leiden, bewijzen Matt Sponheimer en zijn collega’s deze week in Nature.
De onderzoekers, antropologen van verschillende Amerikaanse universiteiten, waren benieuwd naar het dieet van de mensapenfamilie Paranthropus. Die leefde vanaf zo’n 2,4 miljoen jaar geleden in Afrika en stierf tussen de 챕챕n en 1,4 miljoen jaar geleden uit. Deze mensachtigen waren geen voorouders van de moderne mens, maar ze zullen onze verre voorouders wel regelmatig tegengekomen zijn. Die andere aapmensen, Homo habilis en Homo erectus, leefden namelijk tegelijkertijd in hetzelfde gebied.
Waardoor stierf Paranthropus uit? De populairste verklaring is dat de soort ten onder ging doordat hij leefde van eenzijdig, vezelrijk voedsel met weinig energie per gekauwde hap. Noten, zaden, vruchten en knollen, maar bijvoorbeeld geen vlees. Toen het klimaat veranderde, zou hij verdrongen zijn door veelzijdiger eters: onze voorouders. Maar was Paranthropus wel zo’n saaie plantenkauwer?
Sponheimer en zijn team hadden vier kiezen die zijn gevonden in de Zuid-Afrikaanse Swartkrans-grot. Ze zaten 1,8 miljoen jaar geleden in de monden van aapmensen van de soort Paranthropus robustus. Schedels van deze soort hebben een stevige kam op het achterhoofd, dus in kauwen was Paranthropus robustus inderdaad een kei. Of hij dan ook de hele dag taai spul zat te vermalen, dat vertelt de kam niet.
Tandglazuur kan daar wel iets over zeggen. In het glazuur zitten groeilaagjes, die wel wat doen denken aan de groeiringen in een boom. Ieder groeilaagje in een tand of kies wordt bij een mens in ongeveer negen dagen gevormd, en bij andere apensoorten kost het tussen de zes en twaalf dagen. De chemische samenstelling van die laagjes is met de juiste technologie te lezen als een dagboek.
Met name de verhouding tussen twee vormen van koolstof is veelzeggend. De meerderheid van de koolstofatomen heeft atoomnummer 12, maar er is ook een iets zwaardere variant, met nummer 13. Die zware versie wordt niet door alle planten even gemakkelijk opgenomen. Er bestaan in de plantenwereld twee verschillende manier om CO2 uit de lucht te halen. Bij de methode die grassen gebruiken, wordt veel meer 13C ingebouwd dan bij de manier van de meeste andere planten. En dat zie je terug in glazuur, want dat wordt uiteraard opgebouwd uit de stoffen uit het voedsel. Je bent wat je eet. (Voor de scherpslijpers: glazuur zelf is een verbinding zonder koolstof, maar er zit altijd wel wat van dit element in het tandglazuur ingebouwd.)
Om het 13C-gehalte van het tandglazuur te kunnen meten, waren tot voor kort stukjes van minimaal een halve milligram per glazuurlaagje nodig. Die waren alleen te krijgen door flinke gaten in de tanden en kiezen te boren, waarbij het onvermijdelijk was dat de monsters elkaar vervuilden. Bovendien betekent gaten boren natuurlijk een flinke beschadiging van de kostbare fossielen.
De groep van Sponheimer heeft het, als eerste, anders aangepakt. Met een laser brandden de onderzoekers stukje voor stukje een klein deel van het tandoppervlak weg, zodat de glazuurlaagjes een voor een bloot kwamen te liggen. De koolstofhoudende gassen die daarbij vrijkwamen, waren voldoende voor de 13C-analyse. Een veel elegantere methode dan de oude. En dat, hopen deze onderzoekers, zal musea ervan overtuigen dat ze best even een oude tand of kies kunnen uitlenen voor dit soort onderzoek. Ze krijgen hem immers bijna ongeschonden weer terug.
Een antilope, die voornamelijk gras eet, zal meer 13C in zijn glazuur hebben dan een giraf, omdat die langnek vooral boombladeren op zijn menu heeft staan. Gras bevat immers meer 13C dan andere planten. En een aapmens? Bij Paranthropus wisselt het met de seizoenen en met de jaren, stelden Sponheimer en zijn medeonderzoekers vast. Ook waren er grote verschillen tussen de vier tanden onderling. Bij antilopentanden uit dezelfde tijd was zo’n variatie er niet.
Wat zegt dit resultaat nu over het dieet van de uitgestorven mensachtige? Het was stukken veelzijdiger dan tot nu toe werd aangenomen, dat is het enige dat de onderzoekers zeker weten. Of zijn 13C-rijke maaltijden bestonden uit graszaden en -wortels of uit vlees van dieren die gras aten, bijvoorbeeld antilopen, kunnen ze niet zeggen. Waarschijnlijk allebei.
Het lijkt er dus op dat Paranthropus robustus dat enorme kauwvermogen helemaal niet gebruikte om telkens dezelfde taaie kost naar binnen te kunnen werken, maar juist voor het verorberen van zoveel mogelijk verschillende hapjes. Op goede dagen zacht spul als vlees en vruchten en in schrale tijden taaie wortels en karige knolletjes. Onze voorouders hadden geen beenkam op hun hoofd, wat duidt op veel minder kauwtalent. Waarom zij niet zijn uitgestorven, en Paranthropus wel, is nog steeds onduidelijk. Een eenzijdig dieet kan zijn doodzonde niet geweest zijn.
Elmar Veerman
Matt Sponheimer e.a.: ‘Isotopic evidence for dietary variability in the early hominin Paranthropus robustus’, Science, 10 november 2006
Stanley H. Ambrose: ‘A tool for all seasons’, Science, 10 november 2006
In 1950 publiceerde Wilfred Le Gros Clark een paper die de vraag of australopithecinae apen zijn of niet definitief uitklaarde. Hij verrichte een morfologische studie (gebaseerd op de vorm en de functie) van tanden en kaken omdat deze het grootste deel van het fossiele bewijs uitmaken. Door de studie van fossielen van mensen en moderne apen, kwam Le Gros Clark naar voor met een lijst met elf consequente verschillen tussen mensen en apen. Kijkend naar A. africanus en robustus (de enige australopithecinae tot dan toe gekend), vond hij dat zij meer mensachtig dan aapachtig waren in elk kenmerk. Beoordeeld volgens dezelfde criteria, viel A. afarensis ergens tussen mensen en apen, en mogelijk dichter bij de apen (Johanson en Edey 1981). White e.a. (1994) beoordeelden A. ramidus niet volgens deze criteria, maar het is duidelijk dat ramidus meer chimpansee-achtig is dan afarensis. De ramidus arm beenderen vertonen een mengeling van mens- en aapachtige kenmerken.
Solly Zuckerman poogde te bewijzen met biometrische studies (gebaseerd op metingen) dat australopithecinae apen waren. Zuckerman verloor dit debat in de jaren ’50 en zijn mening werd door iedereen verlaten (Johanson en Edey 1981). Creationisten refereren graag naar zijn mening alsof het nog steeds een aanvaard wetenschappelijk standpunt is.
Charles Oxnard (1975) beweerde, in een paper die veelvuldig wordt geciteerd door creationisten, op basis van zijn multivariate analyses, dat australopithecinae niet langer dicht verwant, of meer gelijkvormig, zijn aan mensen dan moderne apen dit zijn. Howell e.a. (1978) bekritiseerden deze conclusie op grond van enkele argumenten. Oxnards resultaten waren gebaseerd op metingen van een weinig aantal beenderen die meestal gefragmenteerd of slecht bewaard bleven. De metingen beschreven niet de complexe vorm van bepaalde beenderen, en maakten geen onderscheid tussen aspecten die belangrijk zijn om de voortbeweging te begrijpen en aspecten die dit niet zijn. Uiteindelijk is er “een overweldigende verzameling bewijzen”, gebaseerd op het werk van bijna 30 wetenschappers, die het werk van Oxnard tegenspreken. Deze studies gebruikten een variatie aan technieken, inclusief deze gebruikt door Oxnard, en waren gebaseerd op vele verschillende lichaamsdelen en samengestelde complexen. Op overweldigende manier wijzen zij erop dat australopithecinae meer gelijken op mensen dan moderne apen dit doen.
Creationisten citeren vaak Oxnards kwalificaties, en het gebruik van computers om zijn berekeningen uit te voeren, met goedkeuring. Dit is een eenzijdige voorstelling van de zaak; veel andere wetenschappers zijn even gekwalificeerd, en gebruiken ook computers. Gish (1993) stelt “[een] computer liegt niet, [een] computer heeft geen vooroordelen”. Volkomen waar, maar de resultaten die uit de computer komen zijn slechts zo goed als de gegevens en veronderstellingen die erin gaan. In dit geval, lijkt de primaire veronderstelling te zijn dat Oxnard’s methodes de beste methodes zijn om relaties te determineren. Dit lijkt twijfelachtig, rekening houdend met sommige andere ongewone resultaten van Oxnard’s studie (1987). Hij plaatst bijvoorbeeld Ramapithecus als de aap het dichtst bij de mens, en Sivapithecus als het dichtste verwant aan Orang-oetans, zelfs al zijn beide zo gelijkend dat ze nu worden beschouwd als dezelfde soort Sivapithecus.
Minder controversieel, beweert Oxnard ook dat australopithecinae, waarschijnlijk tweevoetig, niet op dezelfde manier liepen als moderne mensen. Creationisten verwijzen soms naar deze conclusie op een in hoge mate misleidende wijze, zeggend dat Oxnard bewezen heeft dat australopithecinae niet rechtop liepen, eraan toevoegend, als een nagedachte (of in Willis’ (1987) geval, in het geheel niet) “tenminste niet op menselijke wijze”.
Creationisten zijn gewoonlijk afkerig tegenover het aanvaarden dat australopithecinae, inclusief Lucy, tweevoetig waren. Een bewering van Weaver (1985) dat ” Australopithecus afarensis … een vrijwel complete aanpassing aan rechtop lopen vertoond” is door Willis (1987) afgedaan als “een belachelijke bewering”. Willis voegt eraan toe: “Vele competente antropologen hebben deze en ander “Australopithecinae” [sic] resten zorgvuldig onderzocht en besloten dat Lucy niet rechtop kon lopen.”
Willis’ bewijs hiervoor, bestaat uit een bewering van Solly Zuckerman uit 1970; een bewering uit 1971 van Richard Leakey dat australopithecinae “mogelijks knokkel-lopers waren”, en een citaat van Charles Oxnard over de relatie tussen mensen, australopithecinae en de apen. In feite refereert geen enkele aanhaling naar Lucy. Twee ervan werden gedaan zelfs vóór Lucy en A. afarensis ontdekt waren (en de derde werd gedaan kort erna, vóór Lucy was bestudeerd).
Zelfs in 1970 waren Zuckermans visies reeds lang en algemeen verlaten. In wat duidelijk een verzinsel is, zegt Willis dat Leakey “refereerde naar Lucy als een aap die niet rechtop liep”, drie jaar voor Lucy ontdekt werd. Leakey deed enkel een suggestie (over robuste australopithecinae), die hij vlug daarop introk, het was geen verklaring van een vaste mening, en beweerde vanaf dan (1994) dat Lucy “onbetwijfelbaar tweevoetig was”. Oxnard (1975; 1987) heeft enkele onorthodoxe meningen over de australopithecinae, maar het Oxnard citaat, waar Willis naar refereert, bespreekt noch tweevoetigheid noch A. afarensis. Ergens anders in dezelfde paper waar Willis naar refereert, vermeldt Oxnard (1975) herhaaldelijk dat australopithecinae tweevoetig konden geweest zijn, en vanaf dan heeft hij beweert (1987) dat australopithecinae, inclusief Lucy, tweevoetig waren.
Gish (1985) heeft een lange discussie over het debat omtrent Lucy’s voortbeweging. Hij citeert veelvuldig uit Stern en Susman (1983), die vele aapachtige kenmerken van A. afarensis vermelden en argumenteren dat zij aanzienlijke tijd in bomen doorbrachten. Zoals Gish toegeeft, ontkent geen enkele van de door hem vermelde wetenschappers dat Lucy tweevoetig was, maar hij gaat verder door te suggereren, zonder bewijs noch steun, dat A. afarensis mogelijks niet meer tweevoetig was dan levende apen, die goed aangepast zijn aan viervoetigheid en enkel kleine afstanden afleggen op twee benen. In tegenstelling hiermee zijn de voeten, knieën, benen en bekkens van australopithecinae sterk aangepast aan tweevoetigheid. Gish’s conclusie wordt hevig verworpen door Stern en Susman, en, blijkbaar, door iedereen:
” Dat tweevoetigheid een fundamentelere rol speelde in het gedrag van australopithecinae, dan in dat van om het even welke andere levende of uitgestorvene niet menselijke primaat, wordt niet echt betwist.”
” … we moeten benadrukken dat we op geen enkele manier de bewering betwisten dat tweevoetigheid een veel kenmerkender deel van het gedrag van A. afarensis uitmaakte dan van dit van om het even welke levende niet menselijke primaat.” (Stern, Jr. en Susman 1983)
“De meest kenmerkende eigenschappen voor tweevoetigheid omvatten verkorte kronkeldarmbladen/, lendenboog, middellijn naderende knieën, distaal gewrichtsoppervlak van het scheenbeen bijna loodrecht op de schacht, convergente grote teen, en proximale voetkootjes met dorsaal georiënteerde proximale gewrichtsoppervlakten. (McHenry 1994)
Gish schrijft alsof het aantonen van het niet “rechtop lopen op de menselijke manier” van A. afarensis het enige is wat nodig is om deze te diskwalificeren als menselijke voorouder. Maar er is geen reden om aan te nemen dat tweevoetigheid, wanneer het voor het eerst verscheen, identiek moet geweest zijn aan menselijke tweevoetigheid; deze finale stap kan later gebeurd zijn. Zoals Stern en Susman (1983) aangeven:
“Volgens onze mening benadert A. afarensis erg wat een “ontbrekende schakel” kan genoemd worden. Deze bezit een combinatie van kenmerken volledig eigen aan een dier dat de volledige weg heeft afgewandeld richting voltijdse tweevoetigheid …”
Creationist John Morris schrijft:
” Vanaf de nek naar beneden, suggereerden zekere aanwijzingen voor Johanson dat Lucy een beetje meer rechtop liep dan hedendaagse chimpansees. Deze conclusie, gebaseerd op zijn interpretatie van het gedeeltelijk heupbeen en een kniebeen, is hevig gecontesteerd geworden door vele paleoantropologen.” (Morris 1994)
Bijna alles in dit citaat is een verdraaiing (Johansons en Lucy’s namen zijn zowat de enige uitzonderingen). “suggereerden zekere aanwijzingen” maakt er geen gewag van dat de hele vondst “tweevoetigheid” uitschreeuwt voor elke gekwalificeerde wetenschapper die er naar keek. “een beetje meer rechtop”, als iedereen geloofd dat Lucy volledig rechtop liep. “het gedeeltelijk heupbeen en een kniebeen”, als Lucy bijna een compleet bekken en been (rekening houdend met spiegelbeelden, en de voet uitgezonderd) bevatte. “is hevig gecontesteerd”, wanneer geen enkele eervolle paleoantropoloog ontkent dat Lucy tweevoetig was. De debatten gaan erover of zij ook in bomen leefde, en over hoe gelijkend de biomechanica van haar voortbeweging op deze van de mens was. Gegeven dat we het meeste van Lucy’s been en bekken hebben, kan iemand zich afvragen wat voor soort fossiel bewijs nodig zou zijn om creationisten te overtuigen van de tweevoetigheid van australopithecinae.
Om het idee dat australopithecinae enkel apen zijn te steunen, zegt Parker:
“In hun kritiek op de Leakeys, merkten Johanson en White (1980) op: ‘Moderne chimpansees, door deze definitie [Richard Leakey’s] zouden geclassificeerd worden als A. africanus.’ Apen, alles wel beschouwd?” (Morris en Parker 1982)
Na onderzoek van de paper van Johanson en White, is het duidelijk dat Parker hun citaten uit de context heeft gehaald op een manier waarop de betekenis bijna wordt omgekeerd. Leakey noemde A. africanus geen chimpansee, noch beschuldigden Johanson en White hem ervan dit te doen. Zij bekritiseerden Leakey’s definitie omdat deze onnauwkeurig genoeg was om ook chimpansees te omvatten. Natuurlijk heeft een dergelijke kritiek slechts zin als A. africanus geen chimpansee is.
In 1987 beschuldigde creationist Tom Willis Donald Johanson van fraude, bewerend dat het skelet gekend als “lucy” uit beenderen bestond die gevonden waren in twee sites op ongeveer 2,5 km (1,5 mijl) van elkaar. In feite had Willis twee afzonderlijke vondsten verward die tot dezelfde soort behoren. (Dit ondanks het feit dat een bestseller (Johanson en Edey 1981) foto’s van beide fossielen bevat: AL 129-1 is een rechter knie, terwijl Lucy een rechter dijbeen en een linker scheenbeen heeft.) Dit was een spectaculaire fout die moeilijk kon gemaakt worden door iemand die het meest elementaire onderzoek had gedaan, maar dit weerhield vele andere creationisten er niet van deze bewering over te nemen en te herhalen (Lippard 1997)
Creationisten richten zich zelden op de kwestie waarom australopithecinae een foramen magnum hebben aan de schedelbasis. Gish (1985) bekritiseert Darts redenering dat het Taung kind rechtop liep, op basis van de positie van zijn foramen magnum. Gish geeft terecht aan dat de positie van de foramen magnum meer gesloten is bij jonge apen en mensen dan bij volwassenen (bij apen verhuist het naar achter tijdens de groei), en concludeert dat Dart ongerechtvaardigd was in de analyse van dit kenmerk van een jeugdige schedel. Dit is dezelfde kritiek die Dart oorspronkelijk kreeg van wetenschappers, maar Gish vergeet te vermelden dat latere bewijsstukken aantonen dat Dart’s analyse correct was en kritiek het zwijgen hebben opgelegd.
Creationisten vermelden ook zelden de tanden van australopithecinae. Gish zegt dat “[Dart] heeft gewezen op de vele aapachtige kenmerken van de schedel, maar geloofde dat sommige kenmerken van de schedel, en in het bijzonder van de tanden, mensachtig waren”. (Merk de misleidende gevolgtrekking op dat de aapachtige kenmerken echt bestaan, terwijl de mensachtige ontsproten zijn aan Dart’s verbeelding.) Gish betwist dit, erop wijzend dat de maaltanden van africanus extreem groot zijn. Wanneer de tanden van het Taung kind behoorlijk onderzocht konden worden, werd Dart’s bewering krachtig bevestigd, en is nu algemeen aanvaard:
“In feite, ondanks dat de maaltanden groter waren dan wat normaal is vandaag, konden de meeste tanden [van het Taung kind] hebben toebehoort aan een hedendaags kind.” (Campbell 1988)
Vertaler: Jan Decock Zie ook:
Wat hebben creationisten te zeggen over Lucy s kniegewricht?
Auteur: Jim Lippard
Deze tekst is vertaald uit het Engels met toestemming van de auteur. De oorspronkelijke tekst bevindt zich op http://www.talkorigins.org/faqs/knee-joint.html. Een vroegere versie van deze FAQ werd gepubliceerd als “Lucy’s Kniegewricht: Hoe creationisten met hun fouten omgaan”, in The Skeptic (magazine van Australische Skeptici) vol. 15, nr. 4, Zomer 1995, pp. 34-36, met bijkomende opmerkingen van Colin P. Groves. (Australian Skeptics, Inc., P.O. Box A2324, Sydney South NSW 2000 Australia)
Creationisten beweren dat Donald Johanson het kniegewricht van Lucy, vond, een voor 40% volledig geraamte van een vrouwtje van de soort Australopithecus afarensis, op een plaats zestig tot zeventig meter lager in de strata en twee tot drie kilometer verder (Willis 1987). Soms gingen ze zelfs verder met de bewering dat [Johanson] enkel na bevraging toegaf dat de knie meer dan een mijl verder van Lucy werd gevonden. Voor zover we weten is deze toegeving nooit gedrukt verschenen! (Willis 1987; nadruk in origineel; zie ook Brown 1989a, p. 44) De stelling wordt door creationisten gebruikt om aan te tonen dat (a) evolutionistsen niet eerlijk zijn en (b) Lucy niet rechtop stapte. Het toont geen van beiden aan, omdat het foutief is. (Zelfs indien het waar zou zijn, zou het (b) niet aantonen, voor redenen uiteengezet in Lippard (1989-90)—het kniegewricht is niet het enige bewijs van bipedalisme in A. afarensis.)
De bewering is niet enkel foutief, het wordt tevens duidelijk aangetoond dat zij fout is in Johanson’s gepubliceerde teksten over Lucy (vb., Johanson and Edey 1981, hfdst. 7-8) en mens heeft hen die die foutieve bewering geleven er herhaaldelijk op gewezen dat zij fout is. Desondanks hebben geen van de meest belangrijke aanhangers van de bewering dit publiekelijk terug ingetrokken. Een prominente aanhanger is privaat akkoord gegaan dat het fout is, en enkele creationisten hebben ermee ingestemd het niet meer te herhalen. Eén minder gekende aanhanger nam publiekelijk zijn woorden terug.
De bewering ontstond bij Tom Willis, hoofd van de Creation Science Association for Mid-America, in een artikel dat hij schreef voor de Bible-Science Newsletter (1987). In zijn artikel bracht Willis verslag uit van een lezing door Johanson aan de Universiteit van Missouri op 20 November 1986. Willis verkondigt dat volgende woordenwisseling plaatsvond tijdens een vraag-en-antwoord sessie die volgde op Johanson’s voordracht:
V. Hoe ver verwijderd van Lucy vond u de knie?
A. Zestig tot zeventig meter lager in de strata en twee tot drie kilometer verder.
Deze vraag werd door de steller ervan misschien bedoeld als “hoe ver verwijderd van Lucy vond u Lucy’s knie?”, maar werd door Johanson duidelijk geïnterpreteerd als “Hoe ver verwijderd van Lucy vond u het kniegewricht in 1973?” Willis erkent de verwarring niet in zijn artikel, ofschoon de ontdekking zowel van het oorspronkelijke kniegewricht (1973) als van Lucy (1974) in detail beschreven werden –inclusief hun vindplaats- in Donald C. Johanson and Maitland E. Edey, Lucy: The Beginnings of Humankind(1981) en in de artikels van de April 1982 uitgave van American Journal of Physical Anthropology. Het creationistische misverstand zou nooit hebben plaatsgevonden indien één van beide bronnen geraadpleegd werd. Johanson’s publicaties waren steeds duidelijk over het feit dat zijn in 1973 ontdekte kniegewricht afzonderlijk van Lucy werd gevonden. Alle botten die werden getoond op foto’s van Lucy werden op éénzelfde plaats aangetroffen.
Het probleem werd bewerkstelligd doordat het Institute for Creation Research de naam Lucy gebruikte om zowel naar de soortAustralopithecus afarensis te verwijzen als naar het individu Lucy, zoals Johna Rajca (directeur van het ICR Museum) deed op 18 juni 1994 in het radioprogramma Science, Scripture and Salvation van de IRS. Rajca zei:
In de herfst van 1973, nabij Hadar, vond Dr. Johanson het fossiel van wat we nu Lucy zijn gaan noemen. De reden waarom het Lucy heet, is dat het liedje van de Beatles Lucy in the Sky with Diamonds speelde in het kamp toen het fossiel werd ontdekt. Het eerste onderdeel van Lucy dat werd blootgelegd was het kniegewricht. Aanvankelijk oordeelde men dat het een aap was; later werd het door Johanson als hominide geïdentificeerd. Lucy is vrouwelijk skelet dat 40% volledig is…
Eenzelfde gebruik van Lucy als verwijzing naar de soort A. afarensis gebeurt in een diagram in de November 1985 uitgave van National Geographic (Weaver 1985, p. 593). Willis (n.d.) refereerde naar de misleidende ondertitels van de foto in dit artikel als het gedoe van de grootste evolutiefraude aller tijden, zogenaamd gepleegd door Donald Johanson met het personeel van National Geographic als gedupeerden of medeplichtigen. (De afgebeelde knie is noch van “Lucy” noch is het de knie uit 1973, maar het is een A. afarensis knie van AL 333w-56, de vindplaats van de zogenaamde “Eerste Familie”.)
De bewering dat Lucy’s kniegewricht apart van de rest van het geraamte werd gevonden, werd gerapporteerd door Russell Arndts (1991), Carl Baugh (1995), Walter Brown (1989a), Donald Chittick (1994), Michael Girouard (1989), Kent Hovind (1993a), Scott Huse (1993), Richard LaHaye (1997), David McAllister (1993a), Bill Mehlert (1992), David Menton (1988), John Morris (1989), Dave and Mary Jo Nutting (1991, 1993, 1994), Dennis Petersen (2002, 2003), Douglas Sharp (1994), Paul Taylor (1989), en Tom Willis (1987).
Wat nu volgt geeft een kort overzicht van de pogingen om dit te laten in trekken:
Arndts werd gecorrigeerd door een brief naar de redacteur van de Bible-Science Newsletter van Lippard (April 12, 1991). De brief werd gepubliceerd, noch beantwoord. Een kopie van de toenmalig gangbare versie van het artikel werd verzonden naar Arndts ter attentie van de Bible-Science News op 13 juli 1994. In een antwoord op een email van Jim Foley en Lippard verklaarde Arndts op 12 februari 1996 dat hij de zaak niet persoonlijk had onderzocht, dat zijn punt in het opiniestuk in Bible-Science News enkel ter illustratie was van een bepaalde foute gedachtengang, en dat hij had moeten antwoorden op de brief aan de redactie uit 1991, die hij wel degelijk had gelezen. Hij gaf niet aan dat hij enige interesse had in het onderzoeken van de bewering of deze terug te nemen; zijn antwoord suggereerde dat hij zich daar ook niet toe verplicht voelt.
In Freedom Calls, het radioprogramma van Bo Gritz, beweerde Carl Baugh op 1 November 1995 dat Donald Johanson zich enkele jaren geleden onopzettelijk de waarheid liet ontvallen toen een student hem vroeg waar hij het bewijs vond van Lucy’s bipedalisme (van een kniegewricht op een afstand verwijderd van de rest van het skelet). Baugh’s website maakt de bewering omtrent het kniegewricht. Baugh werd nog niet gecontacteerd.
Brown (1989a) schreef:
Donald Johanson, Lucy’s ontdekker, maakte blijkbaar nogal een bekentenis aan de universiteit van Missouri in Kansas City op 20 november 1986. Wanneer tijdens een vraag-en-antwoord sessie gevraagd werd “Hoe ver verwijderd van Lucy vond u de knie?” zou Johansons antwoord “Zestig tot zeventig meter lager in de strata en twee tot drie kilometer verder“ zijn geweest (Willis, 1987)! Johanson moet dit schriftelijk toelichten of ontkennen. Hij doet dat in geen enkele gepubliceerd werk.
Brown werd gecorrigeerd door Lippard (1989-90 en 1989), die Johanson (1989) citeerde. Browns antwoorden (1989b en 1989-90) ontweken de kwestie en gaven een totaal andere kritiek op Johansons vondsten van de “Eerste Familie”. Brown gaf verder geen reactie. Een brief van Lippard aan Origins Research (mei 1990) in antwoord op Brown (1989b) werd nooit gepubliceerd of erkend. (De inhoud van de brief werd vrijgegeven in Lippard (1990).) Een kopie van de toenmalig gangbare versie van het artikel werd verzonden naar Brown op 13 juli 1994; een ander duplicaat werd via email verzonden op 21 Februari 1996. Brown gaf nooit antwoord, maar zijn boek, In the Beginning…, maakt er nooit aanspraak op. Op 25 augustus 1997 schreef Brown naar Lippard om te klagen over “valse en schadelijke uitspraken over mij met betrekking tot Lucy.” De essentie van zijn bezwaar is dat hij zegt enkel de bewering te rapporteren in plaats van de bewering zelf te maken;hij beroept zich op een dubbelzinnigheid van het woord “dit” in de zin “Johanson moet dit geschreven toelichten of ontkennen.” Hij beweert nu –acht jaar later- dat “dit” enkel specifiek verwees naar Willis’ beschrijving van de vraag-en-antwoord sessie, niet naar de plaats waar de knie werd gevonden, en dat Johanson deze woordenwisseling nooit had toegelicht of ontkracht. Niettemin is het zelfs in deze interpretatie nog steeds zo dat Johansons schrijven deze uitwisseling wel verklaarde, en dat Johanson onmiddellijk antwoordde op een vraagstelling erover toen het probleem werd aangekaard. Klaarblijkelijk deed Brown geen moeite om dit zelf te onderzoeken alvorens te beweren dat “geen van [Johansons] gepubliceerde werken” deze kwestie toelicht. Hoewel Brown het woord “klaarblijkelijk” toevoegt in zijn beschrijving en de Q&A slechts beschrijft in plaats van uitdrukkelijk te verkondigen dat Lucy’s kniegewricht apart van de rest van het geraamte werd gevonden, poneert hij overduidelijk dat hij dacht dat Johanson een opmerkelijke “toegeving” deed in zijn antwoord. Er moet vastgesteld worden dat Brown dezelfde “mogelijke ontkenning” taktiek gebruikte bij verschillende gelegenheden om zich te distantiëren van beweringen zoals Archaeopteryx oplichterij is, dat de snelheid van het licht afneemt, en dat er menselijke en dinosauriër afdrukken gevonden zijn in dezelfde strata van de rivier Paluxy in Texas.
Er werd een copie naar Chittick gestuurd van de toenmalig gangbare versie van het artikel op 13 juli 1994. In een brief gedateerd 29 juli 1994, schreef Chittick dat “Het kniegewricht dat lager en weg van het 40% gehele skelet werd gevonden hetgene was dat door Johanson werd gebruikt in zijn stelling dat Lucy rechtop liep.” Johanson beargumenteert dat het 1973 kniegewricht is van dezelfde soort als Lucy op basis van anatomische overeenkomst, en verwijst ernaar als één van de vele bewijsstukken dat de soort, en daarom Lucy, rechtop liep. Maar dit is geen bewering dat het 1973 kniegewricht Lucy’s knie was, wat Chittick en anderen hebben beweerd of geïmpliceerd. Op 10 augustus 1994 schreef ik terug naar Chitting met de vraag “wat is het bewijs dat Johanson ooit heeft beweerd dat het 1973 kniegewricht behoort tot het individu Lucy?” Chittick antwoordde op 26 augustus 1994 door het voorbeeld te herhalen uit zijn vroegere brief van de foto ondertitel in het Weaver (1985) National Geographic artikel. Verdere uitwisseling gaf geen verder bewijs van enige intentie door Johanson om te bedriegen. In een brief van 12 september 1994 weigerde Chittick akkoord te gaan met de uitdrukking dat sommige creationisten foutieve beweringen hebben gemaakt betreffende Lucy’s kniegewricht op gronde dat “zonder uw vermelding van specifieke voorbeelden, heb ik geen manier om dit na te gaan. Zonder dit n ate gaan, zou het oneerlijk van me zijn om dit te beweren.” In mijn brief van 16 september 1994 antwoordde ik alsvolgt: “Ik nodig u uit om mijn brief en bijlagen van 13 juli 1994 te lezen, bij de aanvang van onze correspondentie. Ik somde twaalf verschillende voorvallen op met hun referenties.” Een briefje ter opvolging van 17 januari 1995, nadat er geen antwoord werd ontvangen, bracht op 26 januari 1995 een brief tot stand van Chittick die aanwees dat hij verdere corresponentie met mij weigerde. Chittick gaf nooit enige fout toe of ging nooit akkoord om te stoppen met de bewering over het kniegewricht. Op 20 november 1997 herhaalde hij de bewering bij de North Seattle Christian Fellowship, en werd hij achteraf geconfronteerd door Pierre Stromberg, die hem een brief toonde van John Morris die akkoord ging dat de bewering fout is. Volgens Stromberg, die twee meer recente Chittick lezingen bijwoonde, is Chittick nu gestopt met deze uitspraak.
Girouard werd persoonlijk terechtgewezen door Lippard onmiddellijk na zijn voorsteling en er werd hem een copie gegeven van Johanson (1989). Girouard vroeg Lippard hem een brief te schrijven en beloofde deze te beantwoorden. Lippard’s brief van 5 december 1989 spoorde niet aan tot antwoord. . Een kopie van de toenmalig gangbare versie van het artikel werd verzonden naar Girouard ter attentie van de ICR op 13 juli 1994. Girouard gaf nooit antwoord.
Hovind werd terecht gewezen door een brief van Lippard (30 Oktober 1993) en ging akkoord om te stoppen deze bewering te gebruiken (1993b). Een kopie van de toenmalig gangbare versie van het artikel werd verzonden naar Hovind op 13 juli 1994. Hovind antwoordde nooit, maar ging door met de uitdrukking te gebruiken (vb. 1 juli 1995 in Colorado). Op 17 juli 1995 zond Jim Foley een brief naar Hovind over het gebruik van de bewering, en in zijn antwoord van 23 juli 1992 bekende Hovind dat hij fout zat en ging ermee akkoord om ermee te stoppen het te verkondigen en om het van zijn audio cassettes te verwijderen.
Scott Huse voegde de bewering toe aan de tweede uitgave van zijn book, The Collapse of Evolution, p. 127, in 1993. Hij werd nog niet gecontacteerd.
Richard LaHaye gebruikte de uitdrukking bij een publieke lezing aan het Institute for Creation Research op 28 Mei 1997–bizar, sinds de voorzitter van het (John Morris) reeds vele jaren wist dat de bewering foutief is (zie onder). Pierre Stromberg zond LaHaye een brief met daarbij ingesloten een copie van de toen gangbare versie van het artikel op 10 juni 1997. LaHaye antwoordde dat hij geen bewijsvoering had gezien dat Johanson niet had gezegd wat John Willis zegt dat hij deed (wat niet ter discussie stond!), en dat hij daarom niks terugneemt—maar dat de ICR hem gevraagd had om te stoppen deze bewering te gebruiken. Pierre Stromberg heeft meer informatie over zijn communicatie met LaHaye en John Morris op zijn webpagina http://www.eskimo.com/~pierres/lucy.html [maar die webpagina bestaat niet langer].
McAllister werd persoonlijk verbeterd en kopies gegeven van Johanson (1989 en 1990) door Lippard. Hij corrigeerde de fout publiekelijk tijdens zijn voordracht, en vroeg om bijkomende aanmerkingen op zijn lezing en seminarie-werkboek door te sturen in briefvorm. Lippard zond een gedetaillleerde kritiek (7 november 1993). McAllister (1993b) beantwoordde deze door te zeggen dat hij momenteel geen tijd had, maar dat hij dat zou doen voor het einde van het jaar. Dat deed hij nooit. Een kopie van de toenmalig gangbare versie van het artikel werd verzonden naar McAllister op 13 juli 1994. McAllister heeft nooit meer geantwoord.
Mehlert werd nog niet gecontacteerd.
Menton werd een kopie toegestuurd van de toenmalig gangbare versie van het artikel op 7 februari 1995. Op 25 april 1995 contacteerde hij Lippard via email waarin hij verklaarde dat hij via-via had gehoord dat dit artikel beweerde dat hij niet had gereageerd op email die Lippard hem had gezonden over de bewering, en beschuldigde Lippard van het schrijven van een gekende onwaarheid (m.a.w., leugen, of iets in die aard). Op dezelfde datum antwoordde Lippard in email en merkte op dat de brief van 7 februari werd verzonden via U.S. mail, ter attentie van de Missouri Association for Creation, die het Menton artikel publiceerde dat hierin werd bekritizeerd. Bij Lippards email zat een kopie toegevoegd van de toenmalig gangbare versie van het artikel. Menton heeft nog niet geantwoord op verschillende emails die vroegen om commentaar te geven en om zijn beschuldiging over Lippard terug te nemen, maar een online kopie van zijn artikel werd bijgewerkt op 19 juli 1996 om te verduidelijken dat het 1973 kniegewricht door Johanson niet werd beschouwd als dat van Lucy, zoals te lezen is op de volgende website http://emporium.turnpike.net/C/cs/apeimage.htm.
Morris (1993) gaf toe dat hij Lippard (1989-90) gelezen had en wist dat de bewering foutief was, maar verkondigde dat hij niet vond dat een rechtzetting van zijn artikel uit 1989 nodig was. Een kopie van de toenmalig gangbare versie van het artikel werd naar Morris gezonden op 13 juli 1994. Morris gaf nooit antwoord. In Morris (1995), voerde hij aan dat “Enkel controversiële (onder evolutionisten) interpretaties van Lucy’s heup en (nog twijfelachtigere) knie enige aanwijzing zou geven van een lichtelijk meer opgerichte houding dan chimpansees. “ Morris schreef naar Pierre Stromberg met betrekking tot de kniegewricht-zaak op 1 augustus 1997. In september 1998 bracht de ICR web site Morris’ 1989 artikel heruit met de kniegewricht bewering, zonder disclaimer of kennisgeving van fout (http://www.icr.org/pubs/btg-b/btg-011b.htm). Ergens rond juni 1999 werd een addendum aangebracht op de web pagina versie van dit Morris artikel om notie te maken van de fout, en zich te beklagen dat
Studie van de tactiek die gebruikt wordt in de tientallen jaren oude tirade door evolutionisten om de stamboom van Lucy’s knie te bepalen, heel leerrijk is. Evolutionisten pluizen de creationistische literatuur uit op zoek naar fouten, ongeacht hun futiliteit. (Creationisten zijn niet onfeilbaar, en fouten kunnen binnensluipen ondanks onze grootste zorgzaamheid.) Deze onbeduidende fouten worden overal uitgebazuind door uit zichzelf naar voren getreden evolutionaire waakhonden, en worden gebruikt om te beweren dat creationisme ongeloofwaardig is, terwijl ze belangrijkere onjuistheden of onbehoorlijke tentoonstellingen in musea –door evolutionisten- veronachtzamen.
Dave Nutting kreeg een brief toegezonden van Jim Foley waarin hij vragen stelt over de bewering in januari 1994. Hij gaf geen antwoord op deze brief, en herhaalde naderhand de bewering (1994). Op 5 juli 1994 zond Foley aan Nutting nog een brief, met daarbij een vroegere versie van dit artikel. Nutting antwoordde op augustus 1994, waarin hij toegaf dat “het lijkt erop dat sommige van de beweringen die u maakte in het artikel correct zijn”, maar hield vol (net zoals Willis) dat “Johanson geeft de indruk in de lezing… dat de twee [1973 kniegewricht en Lucy] samengaan—hoewel hij dat nooit verkondigt.” De Nuttings gaven hun fouten niet toe, noch gingen zij ermee akkoord om beweringen in te trekken. In plaats daarvan herhaalden zij de bewering in de september/oktober 1995 uitgave van Think and Believe (vol. 12, no. 5). In het oktober 1997 nummer van Colorado Christian News (Martin 1997), word beschreven hoe Dave Nutting een toespraak gaf op het Steeling the Mind of America in Vail, Colorado op 23 augustus 1997, waarin hij beweerde dat “Lucy’s knie- en hoofd beenderen gevonden werden op aanzienlijke afstanden van de rest van het fossiel” en dat “Het zeker is dat Lucy eigenlijk ten minste drie aparte schepsels zijn.” Dave Nutiing is de Lucy bewering blijven herhalen, zo recent als tijdens een creatie/evolution presentatie op de Summit Ministries in Manitou Springs, CO op 3-4 juni 2003.
Dennis Petersen werd een verwijzing naar de oorspronkelijke versie van deze FAQ toegestuurd via email op 20 april 2003. Dennis Petersen antwoordde via email op 21 april 2003 om ons er kennis van te geven dat hij het document zou bestuderen “als de tijd het toestaat”, maar heeft niet meer gereageerd.
Sharps Internetboek The Revolution Against Evolution herhaalde de stelling, samen met andere sinds lang in diskrediet gebrachte creationistische bewering, zoals dat Clarence Darrow de Nebraska Man als bewijsstuk gebruikte in het Scopes proces. (Zowel het kniegewricht als de beweringen van Darrow waren te vinden op de website http://www.rae.org/revev3.html.) Een kopie van de toenmalig gangbare versie van dit artikel werd verzonden via email naar de persoon die de web pagina onderhield op 11 april 1996. Douglas Sharp antwoordde nog dezelfde dag dat hij geen foutieve beweringen wenste te maken, en zou zijn werk herzien indien verder onderzoek zou aantonen dat zijn beweringen fout waren. De volgende dag schreef hij terug om akkoord te gaan met het feit dat de bewering fout was, dat hij zou ophouden ze te maken, en dat hij er alles aan zou doen om tegen te gaan dat ze zich verder zou verspreiden. Hij paste zijn web pagina aan om de aangewezen fouten te corrigeren, en voegde een lijst toe van slechte argumenten die gebruikt worden door creationisten, op zijn web pagina http://www.rae.org/dont.html.
De vierde editie van Taylors boek (tweede druk, juni 1993) vernoemt het artikel van Willis of de kniegewricht bewering niet rechtstreeks, maar een deel uit verwijzing [206] in deze editie zegt:
Albert W. Mehlert, “Een studie van bemerkingen door evolutionistische autoriteiten op de zogenaamde mensenelijke vondsten in de Hadar/Afar region van Africa,” Contrast: De creatie evolutie controverse Volume 6, Nr. 1 (Bible-Science Association, januari 1987), pagina’s 1-2,4, toont aan dat “Lucy” werd samengesteld uit fossielen die afkomstig zijn van twee verschillende vindplaatsen en dat ze een aap was, “waarschijnlijk een chimansee-achtige aap”.
Taylor’s beschrijving van Mehlert (1987) is misleidend in het gebruik van de naam Luc” om naar de soort A. afarensis te verwijzen, iets wat Mehlert zelf niet doet. Mehlert argumenteert dat Lucy (waarvan hij foutief zegt dat ze van vindplaats 162 is; terwijl ze van de nabije vindplaats 288 is) een “chimpansee-achtige aap” is en dat de vondsten van de “Eerste Familie” (vindplaats 333) “veel mensenbeenderen bevatte.” Hij beweert niet dat het individu Lucy werd samengesteld uit beenderen van beide vindplaatsen; Taylors implicatie alsdusdanig is fout. Een kopie van de toenmalig gangbare versie van dit artikel werd naar Taylor verzonden op 13 juli 1994. Taylor antwoordde op 12 augustus 1994 dat hij ermee akkoord ging dat de bewoording fout was en dat hij “deze onvergeeflijke vergissing “ zou rechtzetten in de volgende editie.
Willis werd terecht gewezen in een brief van Lippard in 1989, maar gaf nooit antwoord. Een kopie van de toenmalig gangbare versie van dit artikel werd op 13 juli 1994 naar Willis verstuurd. Willis (n.d.) is een herzien versie van het oorspronkelijke artikel dat erkent dat het 1973 kniegewricht beschreven werd in Johanson en Edey (1981) als te onderscheiden van Lucy, maar in plaats van de fout toe te geven of terug te nemen, gaat Willis verder en beschuldigt Johanson van “verkeerdelijk voorstelling te geven van de bewijsvoering… voor geld en prestige” en het gebruik van “de geslepen manier van een oplichter om de zaken dusdanig voor te stellen, om ten minste twee van de oudere leden van National Geographic te misleiden… en meerdere bekwame wetenschappers.” Willis heeft nooit geantwoord op de vraagstellingen van deze auteur.
Om samen te vatten: ten minste achttien creationisten hebben deze bedrieglijke bewering gemaakt. Drie hebben nooit en op geen enkele manier gereageerd op vragen erover (Girouard, Menton, Willis). Twee anderen hebben nooit gereageerd op de vragen voor verdere inlichtingen (Brown, McAllister). Slechts vijf toonden de bereidheid om de zaak te bespreken (Chittick, de Nuttings, Sharp, Taylor), maar eentje (Chittick) brak de briefwisseling af. Vier hebben ermee ingestemd dat de bewering fout was en hebben afgesproken deze niet meer te gebruiken (Hovind, McAllister, Sharp, Taylor), en twee waren akkoord om ermee te stoppen indien verder onderzoek aantoonde dat de bewering onwaar was (de Nuttings) maar bleven ze toch herhalen. Eén (Arndts) had zijn bereidwilligheid getoond om te geloven dat de bewering foutief is, maar vertoonde geen interesse in het verder te onderzoeken of een correctie aan te bieden omdat het artikel waarin hij de bewering postuleerde het slechts als voorbeeld gebruikte van een soort redeneringsfout. Eén (LaHaye) hield vol dat de bewering niet foutief was, maar stemde ermee in om te stoppen deze te gebruiken op verzoek van het Institute for Creation Research. Drie (Baugh, Huse, Mehlert) zijn nog niet gecontacteerd voor bespreken. Eén (Brown) ontkent nu dat hij dit ooit heeft beweerd. Slechts drie (Menton, Morris, Sharp) gaven publiekelijk correcties of opheldering.
bibliografie
Answers in Genesis (2003) “Unleashing the Storm,” a critique of Dennis Petersen’s Unlocking the Mysteries of Creation.
Arndts, Russell (1991) “MinnLogic: The Size of the Burial Site and the Number of Individuals Buried,” Bible-Science Newsletter vol. 29, no. 4, April, p. 8.
Baugh, Carl (1995) Guest on Bo Gritz’s “Freedom Calls” radio show, November 1.
Brown, Walter T. (1989a) “Brown Responds to Lippard,” Creation/Evolution vol. 9, no. 1, issue 25, Fall, pp. 35-48.
— (1989b) “Dr. Brown Responds,” Origins Research vol. 12, no. 2, Fall/Winter, p. 12.
— (1989-90) “A Second Response to Jim Lippard,” Creation/Evolution vol. 9, no. 2, issue 26, Winter, pp. 34-54.
Chittick, Donald (1994) Public lecture at Bethel Pentecostal Church, Nepean, Ontario, Canada, May 16.
Girouard, Michael (1989) “Ape Men–Monkey Business Falsely Called Science,” Presentation at the Institute for Creation Research “Back to Genesis” Conference in Tucson, Arizona, December 1.
Hovind, Kent (1993a) Videotape of lecture in South Carolina (unknown date).
— (1993b) Personal communication (audiotape) to Jim Lippard, November 5.
Huse, Scott M. (1983, 1993) The Collapse of Evolution (2nd Edition), Fourth Printing 1996, Baker Books, 208 pages (paper back). ISBN: 0-8010-4384-0
Johanson, Donald C. (1989) Personal communication (letter) to Jim Lippard, August 8.
— (1990) Personal communication (letter) to Jim Lippard, May 30.
Johanson, Donald C. and Edey, Maitland A. (1981) Lucy: The Beginnings of Humankind. N.Y.: Simon and Schuster.
LaHaye, Richard (1997) Presentation at a Institute for Creation Research public lecture in Redmond, Washington, May 28.
Lippard, Jim (1989-90) “A Further Examination of the Research of Walter Brown,” Creation/Evolution vol. 9, no. 2, issue 26, Winter, pp. 17-33.
— (1989) “Johanson Coverup?” Origins Research vol. 12, no. 2, Fall/Winter, p. 12.
— (1990) “A Final Response to Walter Brown,” Creation/Evolution vol. 10, no. 1, issue 27, Summer, pp. 28-36.
Martin, Mike (1997) “Aliens, hominids, U.N. bureaucrats, gurus, and the Temple Mount,” Colorado Christian News, October, p. 7.
McAllister, David (1993a) Creation or Evolution: The Real Story. Seminar workbook, Christian Life And Service Seminars (C.L.A.S.S.), Tucson Community Church. Seminar on November 7.
— (1993b) Personal communication (letter) to Jim Lippard, November 23.
Mehlert, Albert (1987) “A Study of Comments by Evolutionist Authorities on the Alleged Hominids Found in the Hadar/Afar Region of Africa,” Contrast: The Creation Evolution Controversy (included in the Bible-Science Newsletter) vol. 6, no. 1, January-February, pp. 1-2,4.
Mehlert, Bill (1992) “A Review of the Present Status of Some Alleged Early Hominids,” Creation Ex Nihilo Technical Journal vol. 6, no. 1, p. 19.
Menton, David N. (1988) “The Scientific Evidence for the Origin of Man,” Missouri Association for Creation, Inc.
— (1993) Personal communication (telephone interview) with Jim Lippard, November 2.
— (1995) “What Distinguishes Man from Ape?” Back to Genesis. In Acts & Facts, November, p. d.
Nutting, Dave and Mary Jo (1991) “Lucy and Friends,” Think and Believe vol. 8, no. 1, January/February, p. 3.
— (1994) “Was Your Great-Great Grandpa An Ape?” Think and Believe vol. 11, no. 3, May/June, p. 3.
Nutting, Dave (1993) Personal communication to Jim Foley after public lecture in Ft. Collins, Colorado, November 14
Petersen, Dennis (2002) Unlocking the Mysteries of Creation.
Petersen, Dennis (2003) “Leashing the Storm,” a response to Answers in Genesis’s (2003) “Unleashing the Storm” (cited above), itself a critique of Petersen’s (2002) Unlocking the Mysteries of Creation. This document is available in PDF form from info@creationresearch.net.
Sharp, Douglas B. (1994) The Revolution Against Evolution. On the World Wide Web at http://www.rae.org/.
Taylor, Paul S. (1989) The Illustrated Origins Answer Book. Mesa, Ariz.: Films for Christ Association, Inc. First printing.
Weaver, Kenneth F. (1985) “The Search for Our Ancestors,” National Geographic vol. 168, no. 5 (November), pp. 560-623.
Willis, Tom (1987) “‘Lucy’ Goes to College,” Bible-Science Newsletter October, pp. 1-3.
— (n.d.) “Lucy Remains at College,” CSA News revised article reprint of Willis (1987).
lees verder op ; – australopithecus.docx (6.5 MB)Australopithecus robustus In the 1930’s and 40’s, the first specimens of robust australopithicines were discovered in east and southern Africa. These discoveries and the ones that have followed have considerably complicated our view of the hominid family tree. These creatures, which are now classified into several distinct species, represent a line – or several lines – of hominids which evolved alongside early human species and undoubtedly interacted with them.
Een nieuw onderzoek toont aan dat onze voorouders veel later uit de bomen kwamen zetten, dan wetenschappers altijd dachten. Zelfs Lucy, die al wel op twee benen liep, zou nog regelmatig in bomen hebben geklommen.
Dat schrijven wetenschappers in het blad Science. Ze baseren hun conclusie op het fossiel ‘Selam’. Dit zijn de fossiele resten van een kind dat tot de soort Australopithecus afarensis behoort. Velen van u kennen de soort waarschijnlijk dankzij de heel bekende vertegenwoordiger Lucy, een fossiel dat meer dan 35 jaar geleden in Ethiopië werd ontdekt.
Discussie
Lucy is al veelvuldig door onderzoekers bestudeerd. Door naar het skelet te kijken, kunnen onderzoekers meer vertellen over hoe A. afarensis zich iets meer dan drie miljoen jaar geleden voortbewoog. Uit eerdere onderzoeken bleek al dat de soort op twee benen kon lopen. Maar één prangende vraag bleef altijd onbeantwoord. “De vraag of Australopithecus afarensis enkel op twee benen liep of ook nog in bomen klom, bleef de afgelopen dertig jaar punt van discussie,” vertelt onderzoeker David Green.
De fossiele resten van Selam. Afbeelding: via Calacademy.org.
Schouderbladen
Dat wetenschappers het daar maar niet over eens konden worden, kwam doordat ze geen complete set schouderbladen van A. afarensis tot hun beschikking hadden. Schouderbladen kunnen ons een goed beeld geven van de bouw van Lucy en haar soortgenoten: waren het al echte mensachtigen of hadden ze nog een aapachtige bouw waarmee ze ook prima in bomen konden klimmen? “Omdat schouderbladen zo dun zijn als papier, fossiliseren ze zelden en wanneer ze fossiliseren, gebeurt dat vaak maar deels,” legt onderzoeker Zeresenay Alemseged uit. Toch hebben de onderzoekers nu hun handen weten te leggen op schouderbladen van A. afarensisen kunnen ze dus eindelijk iets zeggen over de wijze(n) waarop Lucy en haar soortgenoten zich voortbewogen.
Selam
De onderzoekers gebruikten daarvoor het fossiel Selam dat in 2000 werd teruggevonden. Het zijn de fossiele resten van een driejarige A. afarensis, een meisje dat 3,3 miljoen jaar geleden leefde. Het is het meest complete skelet dat ooit van A. afarensis is teruggevonden en ook de schouderbladen zijn bewaard gebleven. Green en Alemseged verwijderden de schouderbladen voorzichtig uit het omringende gesteente, bestudeerden ze en vergeleken ze met die van andere mensachtigen, waaronder Homo floresiensis, en twee volwassen A. afarensis. Ook werden de schouderbladen naast de schouderbladen van jonge en volwassen chimpansees, orang-oetans, gorilla’s en moderne mensen gelegd.
Aapachtig
Uit het onderzoek blijkt overduidelijk dat de schouderbladen van A. afarensis nog sterk op die van apen lijken. Dat wijst erop dat deze mensachtigen een ieder geval een deel van hun tijd nog in bomen doorbrachten.
Hoewel de schouderbladen aapachtig zijn, had A. afarensis onmiskenbaar ook mensachtige trekjes, zo benadrukken de onderzoekers. De heupen en voeten lijken bijvoorbeeld sterk op die van mensen en suggereren dat de soort al op twee benen kon lopen. “Deze nieuwe vondst bevestigt de centrale plaats die de soort van Lucy en Selam in de evolutie van de mens innemen,” stelt Alemseged. “Hoewel ze net als mensen op twee benen liepen, waren het goede klimmers. Hoewel ze niet volledig mens waren, waren ze overduidelijk wel hard op weg om dat te worden.”
OVER DE HERHAALBAARHEID VAN WETENSCHAPPELIJK TOETSEN
Siger schreef:
Volgens mij eist de wetenschappelijke methode dat onderzoek herhaald wordt, niet (per sé) het fenomeen dat onderzocht wordt. Soms worden de ruwe data van een eenmalig fenomeen herhaaldelijk onderzocht (bijvoorbeeld evolutie in een laboratorium), soms kan ook het eenmalig fenomeen herhaaldelijk onderzocht worden (bijvoorbeeld het het ontstaan van alpiene gebergten).
QABOUTER schreef ;
" ....In het plaatje hieronder( klik erop voor een vergroting ) is te zien hoe de WETENSCHAPPELIJKE METHODE wetenschappelijk methode hoort te werken. Je ziet iets, dan stel je over het waargenomen fenomeen een hypothese op. De gestelde hypothese wordt met gedachte- en fysieke experimenten getoetst. Vele malen. Als hij ook maar één maal faalt moet de hypothese aangepast worden. Dan begint het testen van de hypothese opnieuw. Dezelfde experimenten moeten herhaald worden en daarna moeten nog extra experimenten gedaan worden. En geen enkele keer mag de hypothese falen in haar verklaring van de observaties tijdens het experiment. Vervolgens wordt de hypothese pas een theorie. Geen voldongen feit nog, maar een theorie. Een theorie heeft bewezen in haar kinderlijke hypothesetijd sterk te staan. Een theorie wordt wederom vele malen getoetst middels experimenten. De theorie moet álle experimenten kunnen doorstaan. Doorstaat hij deze niet moet er een nieuwe hypothese gemaakt worden en kan de theorie komen te vervallen. Daarvoor in de plaats moet dan een nieuwe theorie komen. Pas nadat een theorie lange tijd is getoetst en er duidelijk verklaarbare wetmatigheden ontdekt zijn, die alle experimenten en resultaten volledig kunnen verklaren, kunnen deze als wetmatigheden beschreven worden. Dan kan nog altijd dit weer vervallen doordat wetenschappelijke experimenten aantonen dat de natuurwet niet alle werkelijkheid kan verklaren. Maar een hypothese moet wel heel sterk groeien, kan het een theorie wegbeuken, en een theorie moet een grote jongen/meid worden voordat het een wet kan kraken. ..."
Curious , baffled and ….. exited 
Emoties hebben ook een fysiek effect. Zo kan een gevoel van verliefdheid ons warm van binnen maken, terwijl…
VRT
Foto: Thinkstock
Neanderthaler Hyoid bone.Photo: Photograph by David Brill, Michigan State University, 
Homo floresiensis alongside Homo sapiens. The new species of human’s adult size was about that of a three-year-old modern-human child. The skull of H. floresienses was the size of a grapefruit
Homo erectus skull
a. africanus Sommige australopithecines lijken 2,6 miljoen jaar geleden begonnen te zijn met het maken van stenen werktuigen. 2,4 miljoen jaar geleden heeft een groep zich wellicht ontwikkeld tot de eerste menselijke, eerder dan mensachtige, wezens. Dat nieuwe geslacht werd Homo genoemd en beschikte over grotere hersenen en meer menselijke lichaamsverhoudingen. Voor zover wetenschappers wisten was het hominideverhaal uitsluitend Afrikaans. Maar twee miljoen jaar geleden verscheen een Homo-soort met een meer menselijke manier van lopen, de 
H erectus Sommige leden van die soort verlieten Afrika 1,8 miljoen jaar geleden en arriveerden in Georgië. Anderzijds evolueerden de leden van de Homo ergaster-/ Homo erectus -soort die in Afrika achterbleven, 150.000 jaar geleden via de vroege tussensoort(?) Homo heidelbergensis tot onze soort, de Homo sapiens. De stamouders van de Homo sapiens zorgden voor een nageslacht : de Neanderthaler die in Europa en delen van Azië leefde. De Neanderthalers, die 25.000 tot 30.000 jaar geleden uitstierven, waren onze broers en zussen in de evolutie. (DK) en in 2004 dook dus 
Homo floresiensis (reconstructed, at the Swedish Museum of Natural History) There’s also an 
Right frontal view with red brain cast of LB1 encased in transparent image of LB1’s skull. (Credit: Photo courtesy of Washington University in St. Louis) 
Brodmann area 10, or BA10, is part of the 
H. Floresiensis “Flo” 
Gorilla Kamilah^
Fossil remains of 
°
, Avishag Ginzburg*, and Eli Geffen
Dental arcade of an ape, Australopithecus africanus and a modern human 
Australopithecus africanus lower jaw side 
Australopithecus africanus lower jaw angled view 
Australopithecus africanus skull and brain cast 
Tsjok's blog 
dangerous business for scientists to use metaphors or analogies. The ignorant will abuse it as they see fit. Think of “god doesn’t play dices” or Schrödinger’s cat.”
…..what makes the book ” The Selfish Hen ” interesting and important is that it explains in a compelling way how natural selection works, not because its premise is absurd or in any way contradictory. In an afterward, and repeatedly since its publication, Dawkins has explained not only that selfish genes can cause cooperative behavior, but that he could equally well have called his book The Cooperative Gene…..